In de etalage zit alweer een pianiste
KUNST CULTUUR
Gevecht om drie stemmen
aaneen te smeden
Britney wil vooral sexy zijn
ien op hol geslagen kudde gillende meiden
Imperium
aarzelt bij
sfeerbepaling
,|iek stapel
Kleinsma
erdam - Als het aan 'het
publiek' ligt, zou de
[van 'Mamma Mia!' van-
li zes John Kraaijkamp
cal Awards krijgen.
Ürolspeelster Simone
sma kreeg in de categorie
[vrouwelijke Hoofdrol in
irote Musical' zelfs 77
»nt van alle stemmen, die
[n uitgebracht op de
Itevan de Stichting Musi-
ivards. Verder zou 'Mam-
lia!' bekroond worden in
[tegorieën Beste Grote
pal, Beste Vrouwelijke Bij-
leste Mannelijke Bijrol,
ormend Talent en Beste
idelijke Creatie. „De uit-
an deze publiekstem-
heeft echter geen invloed
uiteindelijke winnaars
e John Kraaijkamp Musi-
yards. Die keuze wordt
ild door een onafhanke-
akjury", aldus de organi-
maandag 10 mei 2004
R5
programma
nstacademie
L - De Nieuwe Kunst-
l gevestigd in Oegstgeest
nsburg krijgt een nieuwe
onder de naam Kunst-
mie Leiden. De acade-
eeft een nieuw lespro-
na uitgebracht en richt
p de regio's Den Haag,
n en Bollenstreek. Leer-
kunnen kiezen voor zo-
isse cursussen als voor de
leidingen schilderkunst,
ïouwkunst of grafische
De lessen zijn bedoeld
olwassenen en worden
ag en 's avonds gegeven,
ssen zijn gericht op he-
agse kunst.
ney Kessel
rieden
ego - De Amerikaanse
arist Barney Kessel, die
lmet sterren als Billie
ly, Charlie Parker en Art
i, is in zijn woonplaats
ego overleden aan de
en van kanker. Hij is 80
worden. Kessel speelde
jonge jaren in de big-
van Artie Shaw, Charlie
en Benny Goodman. In
film Jammin' the Blues
4 is hij de enige blanke
ant. In de jaren '50 legde
zich toe op studiowerk,
iteenlopende artiesten
d Astaire en de Beach
n 1972 richtte hij samen
irb Ellis en Charlie Byrd
ip Great Guitars op.
jfToscanini
honden
- Onbekenden hebben
oken in het familiegraf
Italiaanse dirigent Ar-
iscanini in Milaan en
et graf geschonden van
chter Wanda Toscanini
ritz, de echtgenote van
nist Vladimir Horowitz,
irmeren steen van haar
is kapotgeslagen en de
geopend. Volgens de
lijkt het erop dat de da-
p zoek waren naar juwe-
zouden echter niets
n buitgemaakt. Toscani-
67-1957) was chef-diri-
de Scala van Milaan en
Metropolitan Opera in
ork. Zijn dochter Wanda
edin 1998. Behalve
nini en zijn kinderen is
adimir Horowitz in het
:graf bijgezet.
muziek recensie
Louis du Moulin
'Britney Spears in Ahoy* in kader van 'The Onyx Hotel Tour'.
Voorprogramma: Skye Sweetnam. Gezien Ahoy 07/05
Waar moet dat heen met het meisje Spears? Pas
22 lentes en nu misschien al over haar top. Die
indruk wekt Britney althans geregeld tijdens haar
lopende Europese tournee, die haar in een afge
laden Ahoy" bracht. Weliswaar bedient de Ameri
kaanse popheldin haar fans op maat met een
overweldigende show, maar alle schone schijn
kan toch niet verhullen dat ze met haar rondlei
ding in haar Onyx Hotel een wel erg krampachti
ge krachttoer uithaalt.
Haar eerste concertvisite sinds 'Gelredome, no
vember 2000' werd de afgelopen dagen voorafge
gaan door het ontnuchterende nieuwsbericht
over haar toevlucht tot playbacken bij vele prijs-
nummers. Reden: het dansen is dermate ver
moeiend dat Britney's zang eronder zou lijden.
Het spektakel staat dus duidelijk voorop en ge
zien de kaartverkopen hebben de fans daar geen
enkele moeite mee.
Spears wil zich 'live' meer dan ooit profileren als
een vrijgevochten sekspoes, in wie het ideale
buurmeisje dat ooit via de Mickey Mouse Club
bij haar televisie kijkende landgenoten haar eer
ste bekendheid verwierf, absoluut onherkenbaar
blijft. Daarbij heeft ze Madonna tot haar grote
voorbeeld gekozen, iets waar ze ook maar al te
graag voor uitkomt. La Ciccone steunt haar op
gezette tijden - denk aan de symbolische tong
zoen tijdens de Amerikaanse MTV Awards.
Desondanks overtuigt Britney in levende lijve
niet in haar rol als geile meid. Zoals bij Beyoncé
kan ze maar niet het vermoeden wegnemen dat
alle pikanteria braaf is ingestudeerd, al dan niet
op aangeven van allen die baat hebben bij het
verder uitmelken van haar sterstatus. Britney
mag zich uit de naad springen, flirten en provo
ceren, ze mist toch het raffinement, het hoerige
dat Madonna en haar voornaamste 'conculega'
Christina Aguilera wel uitstralen. Spears kan zich
daarom beter niet meer in de meest uitdagende
bochten wringen, maar liever gaan werken aan
een origineler repertoire en imago.
Afstappen van haar huidige geforceerde koers zal
haar niet alleen geestelijk goed doen, ook muzi
kaal wordt ze er ongetwijfeld weer beter van.
Want dat haar stem van de muziekband moet ko
men is al bedenkelijk, maar dat die 'vluchtweg'
ook nog een door basdreunen gedomineerde ge
luidsbrij tot gevolg heeft, is eigenlijk dieptriest.
Britney Spears in Ahoy. Het wordt tijd voor een nieuw repertoire. Foto: ANP
Veel belangstelling voor eerste aflevering van Muziek in de Wijk
door Theo de With
leiden - Je zou bijna denken dat
het de nieuwste trend is: een
piano in de etalage. Bij Moda Li
sa in de Breestraat staat er één.
Ook bij de modewinkels WéPé
en House of Albion staat dit in
strument achter de winkelruit.
Die piano's staan er niet alleen
ter decoratie. Er wordt op ge
speeld. Want deze winkels de
den afgelopen zaterdag mee aan
de eerste editie van Muziek in de
Wijk.
Muziek in de Wijk is de opvol
ger van Kunst in de Wijk, het
evenement dat vorig jaar werd
gehouden in de Pieterswijk.
Luidde vorig jaar de vraag van
organisator Ton van Noort of
winkels in dit deel van Leiden
een of meer schilderijen wilden
ophangen, nu was de kwestie of
ze op twee zaterdagen live-mu-
ziek wilden toelaten in hun ne
ring. Het is daarom niet ver
wonderlijk dat het aantal deel
nemers lager is dan vorig jaar.
Een schilderijtje of beeldje is
immer gemakkelijker in de eta
lage te plaatsen dan een vleu-
gel.
„Van bijna 100 deelnemers zijn
we terug naar 37", rekent Ton
van Noort voor. „Ik heb daar
ook alle begrip voor. Niet ieder
een wil zijn zaak twee zaterda
gen helemaal overhoop gooien
om Leiden op de kaart te zetten
als winkel- en cultuurstad."
Moda Lisa doet dat wel. In de
etalage zit een pianiste in een
zwarte cocktailjurk onverstoor
baar te spelen. De klanken
waaien naar buiten om elke
twee minuten overstemd te
worden door het geronk van
een lijnbus die door de Bree
straat dendert.
Bij boekhandel Kooyker wisse
len twee ensembles elkaar af.
Naast een tafel met muziekboe
ken stellen twee fluitisten en
een toetsenist zich op. Of het
ligt aan Sting, Johnny Hoes en
Ray Charles, die de musici van
af de cover toegrijnzen, is niet
Muziek in de Wijk. In dit geval in de winkel van Bentveld met het Trio Miranda. Foto: Henk Bouwman
duidelijk, maar het klinkt alle
maal wat onzeker. Terwijl hier
toch de hele entourage mee
werkt: een beschaafd publiek
en vaste vloerbedekking.
Het wat populairdere genre
wordt ten gehore gebracht bij
Licht Interieur, iets verderop
in de straat. Het duo Akif en
Marco zingt covers van beken
de nummers. „De zanger is een
beetje zenuwachtig", merkt
verkoopster Loes Tolhuis op.
„Daarom hebben ze eerst een
paar instrumentale nummers
gespeeld." Ze merkt op dat veel
mensen speciaal voor de optre
dens komen. Inderdaad, veel
mensen die met de gids van
Muziek in de Wijk hun weg
door het Leidse centrum zoe
ken.
Zij kan ondertussen gewoon
haar werk doen. Haar collega's
van Audio Video Botermarkt
hebben het moeilijker. Het ge
zelschap Mixifixi slaat in de
winkel driftig op Afrikaanse
trommels. Het leidt tot een op
stopping voor de deur. Men
verdringt elkaar om een glimp
van de trommelaars op te van
gen. Eenmaal binnen in de win
kel is het onmogelijk je ver
staanbaar te maken, laat staan
om een vraag aan een verkoper
te stellen. De muzikanten dwin
gen tot zwijgen.
Bij Simon Lévelt staan de leden
van 't Valies op straat. De win
kel is te klein om de muzikan
ten, die vorig jaar de tweede
prijs wonnen bij straatmuzi
kantenconcours De Gouden
Pet, te bergen. Ook even verder,
op het Stadhuisplein, wordt
buiten gemusiceerd. 'Ik ben ge
red, ay ay ay, ik ben gered, om
dat ik christen ben' klinkt van
onder een groene partytent.
Het is duidelijk: geen deelne
mer van Muziek in de Wijk,
maar een evangeliserende eend
in de bijt. „Daar had eigenlijk
de Riveimenband moeten
staan", meldt Ton van Noort
enigszins geïrriteerd. „Maar de
gemeente heeft twee vergun
ningen verstrekt." De River-
menband is uitgeweken naar
het trappenhuis van Vroom
Dreesmann. 'Ik heb stiekem
met je gedanst, ik hoop dat je
het leuk vond', imiteren ze de
jaren-80-pop van Toontje La
ger. De trap lijkt niet de meest
ideale plek om op te treden,
maar hun muziek is wel op alle
verdiepingen te horen. Bezoe
kers kijken nieuwsgierig over de
leuning. Alleen verpest die ver
velende stem het bij voortdu
ring: 'Mevrouw Schimmel, voor
toestel 216. Mevrouw Schim
mel, voor toestel 216.' In de
openbare bibliotheek spelen de
Kitchen Bitches al twee uur
achtereen. De ingetogen liedjes
met een folky karakter passen
in de serene sfeer van de biblio
theek. Zangeres Saskia Heerink
is het daar niet mee eens. „Het
is wel erg rustig hier", beklaagt
ze zich. „Dat zijn we niet zo ge
wend. Meestal staan we in een
rumoerige kroeg." Collega Jac
queline Simon vult haar aan:
„Ik had ook wat meer leven in
de brouwerij verwacht. Het is
net of we repeteren. Volgende
week treden we in een winkel
op. Daar verwacht ik meer
van." Bij een aantal andere
winkels aan de Nieuwe Rijn
staan de musici al dan niet
noodgedwongen buiten te spe
len. Voor de deur van Zout
Peper probeert een band een
nummer van Willy Deville te
coveren. Het publiek houdt
halt. Vooral voor de stroopwa-
felkraam slipt het dicht. Het
leidt bij een ouder echtpaar tot
ruzie. „Ga niet voor die kraam
staan. Dat is die man z'n
brood", bromt een vrouw tegen
haar man. Haar echtgenoot:
„Maak je niet zo druk." De ver
koopster achter de kraam knikt.
„Ze heeft wel gelijk." Ook ver
derop op de markt leidt een op
treden tot een conflict. De twee
middeleeuwse muzikanten die
voor de deur van juwelierszaak
Borg Daphne erbij stonden
alsof ze zo uit archeologisch
themapark Archeon waren
weggeplukt, heeft organisator
Ton van Noort elders moeten
plaatsen. „Ik kreeg de markt
koopman op mijn nek", zegt
hij. „Die muzikanten zijn nogal
gewend het publiek te bespe
len. Volgende week staat op die
plek een fluitspeler en daar ver
wacht ik minder problemen
mee."
theater recensie
Wijnand Zeilstra
Voorstelling: 'Edwaarthe King en
Risjaar Modderfokker den Derde' in de
bewerking van Tom Lanoye naar twee
koningsdrama's van Shakespeare
door theatergroep Imperium. Regie:
Stephan W. Zeedijk. Gezien:8/5,
Imperiumtheater, Oude Vest, Leiden.
Daar nog te zien: 13,14,15/5 en 20,21,
22/5.
Eigenlijk is het één grote
scheldpartij bij de nieuwe
productie van Imperium. Al
leen zijn de meeste krachtter
men verpakt in vervlaamst
Engels: zoals het 'Modderfok
ker' in de titel dat talrijke ma
len tijdens de voorstelling
wordt gebezigd. Voortdurend
is er die tweetaligheid: 'I fear,
you see the case verkeerd,
man'. Dit taalgebruik refe
reert tegelijk aan eigentijdse
rappers, muziekzenders,
computerspelletjes en ge
weldfilms. Toen dan ook deze
opzienbarende bewerking
van Shakespeare's konings
drama's door de Vlaming
Tom Lanoye enkele jaren ge
leden onder de titel 'Ten Oor
log' in première ging, baarde
dat heel veel opzien. Twee
stukken van deze succesvolle
theatermarathon neemt Im
perium op het repertoire. En
daarmee heeft de groep ter
afsluiting van dit seizoen een
groté kluif ter hand genomen.
De voornamelijk jonge garde
van het Leidse toneelgezel
schap slaat zich soepel door
de tekst heen, wat op zich al
geen kleinigheid is. Boven
dien zijn er een paar opmer
kelijke vondsten in de vorm
geving die het geheel de
moeite waard maken. Zo
symboliseert een ouderwetse
wasteil een gevangenis en is
het speelvlak met aan weers
zijden het publiek effectvol
ingericht. Dat neemt echter
niet weg dat de voorstelling
als geheel niet volledig over
tuigt. Imperium aarzelt na
melijk bij de sfeerbepaling.
Het eerste deel (grofweg: 'Ed
ward IV) is karikaturaler van
opzet dan het tweede ('Ri
chard III') dat grimmiger van
toonzetting is. Wat is nu pre
cies de bedoeling?
Natuurlijk is het rondrennen
van enkele spelers van de ene
kant van het theater via de
binnenplaats naar de andere
kant spectaculair. Maar het
werkt nogal komisch uit, wat
bijvoorbeeld ook geldt voor
het macho-gedrag voor de
broers Edwaar, Sjors en Ris
jaar. De manier waarop Ed
waar zich tot koning laat kro
nen, is buitengewoon geestig.
Het contrasteert echter nogal
sterk met de dramatische
toonzetting daarna die - me
de dankzij het opvallende ac
teerwerk - veel aangrijpender
is. Het thema van de machts
wellust en de wreedheid in
beide delen rechtvaardigt de
ze wijziging in aanpak niet.
Ook de regie presenteert im
mers beide stukken als een
heid door het slotbeeld naar
de eerste scène te laten ver
wijzen. Een prachtige vondst
overigens! Zachtjes zingt
men: één, twee, drie, vier -
hoedje van papier. De felbe
geerde kroon blijkt niet meer
waard.
de - Als je een 30-jarig ju-
viert, moet je dat goed
dachten de bestuursle-
'an jongerensoos Meddle
id Ade. Daarom boekten
jonge, Haagse rockgroep
it om de aftrap te verzor-
an het feestweekeinde. En
daad: succes verzekerd,
opulairste band van dit
ent zorgde voor hysteri-
taferelen, die Meddle en
rpen Rijpwetering en Oud
et licht zullen vergeten,
■reet-aanhang, vooral tie-
eisjes van 11 tot 15 jaar, is
lijk razend fanatiek. Daar
ien de vrijwilligers van
Ie 's ochtends vroeg al
Het eerste groepje jon
nes, uit Katwijk, stond om
al in de stromende regen
de feesttent bij Meddle: 15
voor aanvang. Diverse
linnenclubjes uit het hele
arriveerden 's middags in
Ade en hielden vanaf de
ng van de zaal de ruimte
het podium bezet. Om
lelden van zo dichtbij mo
le aanschouwen en het
;e beweging van de heren
n oorverdovend gillen te
reet eindelijk aantreedt
spandoeken de lucht in en
temt het gekrijs soms zelfs
Gekkenhuis in Oud Ade met Di-rect. Gillende meiden en goede muziek. Foto: Mark Lamers
de loeiharde drums en gitaren.
Tientallen ouders kijken achter
in de tent bezorgd toe. Nee, zo
iets heeft Meddle in het 30-jarig
bestaan nog nooit meegemaakt.
De vaste bezoekers blijven er
nuchter onder en kijken rusti
ger toe.
Allemaal leuk en aardig, die ta
ferelen, maar kunnen die knap
pe, populaire jongens live ook
nog goed spelen? Jazeker.
Drummer Jamie Westland
mept genadeloos hard en strak
op zijn drumkit. Bassist Bas van
Waningen, met onafscheidelijk
petje, speelt rustig en gecon
centreerd zijn baslijnen. Gita
rist Frans 'Spike' van Zoest is
zijn tegenpool en raast heen en
weer over het podium. Tim Ak
kerman zingt tegenwoordig een
stuk zuiverder dan in de begin
tijd van de groep en zweept hier
de massa lekker op.
Het viertal is door heel veel te
spelen duidelijk gegroeid en
werkt zich in sneltreinvaart
door nummers van de twee al
bums Discover en Over the
Moon. De hits ontbreken uiter
aard niet. Adrenaline, Roller
coaster en Just the way I do
worden met zichtbaar plezier
gespeeld en meegebruld door
het publiek, evenals de wat
kleffe ballades Inside my Head
en She.
„Laat jullie horen!" schreeuwt
Akkerman het publiek toe. „Al
lemaal klappen en springen!"
De vier heren weten donders
goed hoe ze hun doelgroep
moeten bespelen. De doelgroep
die zo gretig uit hun handen
eet. Maar waarom houdt de
band het na een luttel uurtje
spelen dan al voor gezien? Om
di-rect weer in de patserige li
mousine - opzichtig voor Med
dle geparkeerd - naar Den Haag
terug te keren? Met twee cd's
op zak en alweer wat nieuw re
pertoire moet de band haar
fans toch kunnen trakteren op
meer? Jammer, want de show
van de muzikaal nog steeds
groeiende band is verder prima.
Di-rect verdient inmiddels een
bredere, fanatieke aanhang.
Niet enkel de interesse van een
op hol geslagen kudde gillende
meiden.
muziek recensie
Lidy van der Spek
Concert: Trio Major: Radka Dohnalova
(viool), Lex Luijnenburg (altviool) en
Lucas Bunge (cello). Gehoord: 8/5, 't
Huys Dever, Lisse
Huys Dever heeft zaterdag zijn
concertserie afgesloten met
een optreden van 'Trio Major',
dat wellicht drie generaties
omvat. Het lijkt erop dat kleur
en timbre zijn afgesteld op de
leeftijd van dit strijkerstrio. De
zwaarste, donkere, soms op-
ruierige klank produceert de
cello van de nestor Lucas Bun-
ge. De warme, soms wat té
voorzichtig genomen midden
klank neemt de altist Lex Luij
nenburg voor z'n rekening en
de jeugdige Radka Dohnalova
ontlokt aan haar viool een
energieke, wat té scherpe
hoogste klanklijn. Die drie
stemmen sporen niet vanzelf
sprekend met elkaar, daar
moet harder aan gewerkt wor
den dan in een strijkkwartet,
waarin de lijnen natuurlijker
een sluitend geheel vormen.
De altist Lex Luijnenburg pro
fileert zich de ene keer als zan
ger, de andere keer werkt hij
mee met de cello aan de bas-
lijn. Ook de cello pakt geregeld
de melodie op en fungeert dan
bepaald niet als ondersteuner.
Wat Bunge meer dan heerlijk
vindt getuige zijn gretige, he
laas geoverdoseerde inzet.
Het gevecht om die drie stem
men fraai aaneen te smeden
lukt aanvankelijk dan ook
moeizaam bij Trio Major. Nog
al eens spelen de viool en de
cello te pregnant om de alt
ruimte te geven. Daarbij wordt
er in het heetst van de strijd
niet altijd even haarzuiver ge-
intoneerd. Eigenlijk wordt het
samenspel pas hecht in Witold
Lutoslavski's vijf korte dansen
'Bucolics for viola and cello' en
in de Serenade vöor Strijktrio
van de Hongaar Ernö
Dohnónyi (1877-1960). Dat Lu-
toslavski ook pianist was, is
goed te horen in deze twee
stemmige miniaturen zonder
vast metrum. Ze drammen,
jengelen, wiegen, dansen op
dezelfde manier als de schatti
ge volksliedjes van Bartók 'Gy-
ermekeknek' (voorkinderen).
Bunge'en Luijnenburg geven
deze pastorale kinderlijke sfeer
uitstekend weer.
Dohnanyi's Serenade is ge
schreven in een strenge vorm
gevoel geënt op de Klassieken,
gecombineerd met de Roman
tische geest van Brahms die
grenzen wilde overschrijden.
Met een mooie volle klank
wordt de bekende stevte deun
van de Marcia ingezet, me in
het (laatste) Rondo weer ver
dekt opduikt.
Een fraaie altmelodie speelt
zich los in de Romanza, pittig
ondervangen door pizzicati
van viool en cello. Het licht ca-
nonische Scherzo wordt strijd
lustig, scherp ten tonele ge
voerd met jagende passages
die elkaar op de voet volgen.
Werkelijk prachtig gloeien de
harmonieën in het donkere
Thema, gevolgd door enkele
variaties. De uitgerekte frasen
worden door de strijkers hel
der uitgelicht. Het Rondo
danst welhaast schaterlachend
uitbundig, ook hier weer met
een vitaal gespeelde 'inhaal
slag', die tenslotte eindigt in
een aanstekelijke dronken-
mansdans.
