E
B
Gevangen in bordelen
'Ik ben niet te koop, zei ik, en ik huilde'
Dirk van de Wijngaard zet zich in voor meisjeshoeren in India
u
Dirk van de Wijngaard (47) uit
Leiden strijdt bijna in zijn eentje
tegen het deerniswekkende
seksuele misbruik van
tienduizenden minderjarige
meisjes in India. Hij reisde
afgelopen maand naar India om
de projecten in ogenschouw te
nemen. „We zullen hier net zo
lang aandacht voor gaan
vragen in de wereld totdat de
politiek zich ermee
gaat bemoeien."
door Arvid van der Wolf
ZATERDA
8 MEI 1
2004
I e komt in bordelen in India
B zelfs meisjes tegen van elf
1^ en twaalf jaar oud. Ze wis
ten, toen ze uit hun dorp kwamen,
niet eens wat seks was en worden
op een misselijkmakende manier
misbruikt, elke dag weer door tien
tot dertig kerels."
Dirk van de Wijngaard neemt nog
eens een trekje van zijn Marlboro als
hij over de meedogenloze pijnigin
gen van de Indiase seksindustrie
praat. Sinds hij zich bemoeit met
één van de schrijnendste
problemen van dit uitgestrekte,
mooie land, is hij weer kettingroker.
Zevenenveertig jaar oud, oud-adver
tentieverkoper. Eindjaren tachtig
raakte hij in een persoonlijke crisis.
„Toen zocht ik naar een nieuw doel
in het leven en besloot naar India te
gaan. Daar maakte ik kennis met
spiritualiteit, maar ook met mens
onterende armoede. Ik heb de aller
armsten ofwel harijans ontmoet.
Toen ik de liefde van die mensen
voelde, wist ik wat ik moest doen. Ik
heb vervolgens projecten voor ze
opgezet, met steun van donateurs
van de door mij opgerichte Stichting
People's Trust.
De laatste jaren houden we ons
vooral bezig met kinderprostitutie in
India. De situatie van harijans is be
roerd, maar dit is bijna nog erger. Al
leen al in Delhi en Bombay zijn er
zo'n duizend bordelen met tussen
de vijftig- en honderdduizend pros
tituees. De helft is jonger dan acht
tien, en vrijwel allemaal zijn ze daar
Bevrijde meisjeshoeren in Bombay worden teruggebracht naar hun ouders of komen
in een opvangtehuis.
door ontvoering terechtgekomen.
Elfhonderd hebben we er tot nu toe
bevrijd, maar heel velen zitten er
nog gevangen in bordelen. Ik slaap
er slecht van."
Kippenhokken
New Delhi op een zwoele lente
avond. Van de Wijngaard rijdt in een
taxi door GB-road, de grootste hoe-
renstraat van de Indiase hoofdstad.
Hier ontvangen honderden jonge
vrouwen achter zwaar met roet be
slagen ramen in benauwde en broei
erige bordelen dagelijks hun klanten
in kleine houten Itippenhokken. Hij
is in gezelschap van Roma Deba-
bratta, de Moeder Theresa van Del
hi, die zich het lot van minderjarige
'sekswerkers' heeft aangetrokken, en
van het bestuur van zijn hulporgani
satie People's Trust, dat de omstan
digheden rond kinderprostitutie in
India zelf wil ervaren.
Terwijl de taxi langzaam langs duis
tere gevels rijdt met honderden ge
traliede ramen met daarachter af en
toe een paar vrouwengezichten, legt
Van de Wijngaard uit dat de minder
jarige meisjes die hier prostitutie
moeten bedrijven, onzichtbaar blij
ven. „Ze zitten in kleine, vervuilde
achterkamertjes, zien nooit het dag
licht en komen in de bordelen te
voorschijn als klanten nadrukkelijk
vragen om kleine meisjes. Als ze niet
willen werken, worden ze afgeran
seld. Ik heb meisjes gezien met vre
selijke verwondingen in hun onder
lichaam."
Roma Debabratta, behalve hulpver
lener professor aan de Universiteit
van Delhi, is kind aan huis in deze
hoerenallee. Ze heeft zeven jaar ge
leden de organisatie 'STOP' opge
richt, die strijdt tegen kinderprosti
tutie en het ontvoeren en verkopen
ofwel 'trafficking' van minderjarige
meisjes, en heeft sindsdien samen
met de politie tientallen overvallen
uitgevoerd op GB-road en er hon
derden minderjarige meisjes wegge
haald.
Even later wordt tijdens deze bizarre
toer duidelijk hoe dat werkt. Het he
le gezelschap, dus Roma, Van de
Wijngaard en het bestuur van Peop
le's Trust wordt keurig ontvangen in
een bordeel, inclusief zoutjes en
zoetjes. Benauwde gangetjes door,
kale trappen op en... plotseling oog
in oog met tientallen, in kleurrijke
sari's gestoken dames uit India en
Nepal, de hoerenmadam zelf en de
bordeelhouder.
Deze vrouwen zijn allemaal boven
de achttien jaar, de volwassen leef
tijd in India. Roma spreekt ze vrien
delijk maar dringend toe. „Dames,
we zijn tegen het 'trafficken' van kin
deren, dus als die hier zijn is het fou
te boel en dat moetje aan ons mel
den." Dirk van de Wijngaard, hulp
verlener en Nederlandse volksjon
gen, glimlacht ontspannen naar de
kleurrijke dames. „Geld verdienen
voor de kinderen en de familie...?
Prima, als je maar meerderjarig bent
en dit werk vrijwillig doet", voegt hij
de giechelende galerij toe.
Bedreigd
Roma Debabrata: „De GB-road is in
middels schoon, maar het probleem
kan zich naar elders verplaatsen.
Ook daar zullen we de pooiers ech
ter achtervolgen." Haar organisatie
heeft inmiddels honderden bevrijde
meiden overgebracht naar een op
vangtehuis in de Nepalese hoofdstad
Kathmandu of in India terugge
bracht naar hun ouders.
Debabratta ('Ik beschouw de mei
den als mijn eigen kinderen') bekent
dat dit werk haar niet in de koude
kleren gaat zitten. Ze wordt bedreigd
door pooiers, die haar gezicht in
middels kennen, en één keer is er
een aanslag op haar leven gepleegd,
maar ze laat zich niet uit het veld
slaan. Ze weet zich gesteund door de
politie van Delhi, die voorheen vaak
beschermingsgeld ontving, maar te
genwoordig trouw helpt bij bevrij
dingsacties van jonge meisjes.
Hetzelfde gebeurt in Bombay, het
economische hart van India met vijf
tien miljoen inwoners. Hier is de
door Van de Wijngaards organisatie
gesteunde Rescue Foundation van
oud-legerofficier Acharya actief. Die
heeft fanatiek de strijd aangebonden
met de maffia van Bombay, Poona
en Surat, die de naar schatting dui
zend bordelen runt met tussen de
75.000 en 100.000 prostituees, van
wie de helft jonger is dan achttien
jaar.
Voor het eerst is Van de Wijngaard
op deze reis zichtbaar nerveus. Hier
is het 't ergst, fluistert hij. Kamathi-
pura, de grootste hoerenbuurt van
Bombay met honderden bordelen
en duizenden benauwde kamertjes
in grauwe straten, boezemt zelfs
hem ontzag in. 's Avonds rijden we
er doorheen, in gezelschap van
Acharya. Bij nacht een straat vol
walm van warm eten, doorgebakken
olie, riksja's en taxi's en vooral van
honderden vrouwen die in de hete
avondlucht op klanten hopen.
Fotograferen is hier 'not done'. „Dan
kun je afgeranseld worden door de
pooiers en hun helpers die hier
overal rondlopen", zegt Acharya,
terwijl de taxi lange slierten hoeren
passeert. „Een meisje kan hier nooit
ontsnappen, iedereen houdt ieder
een in de gaten."
HlV-positief
Er is hoop. Acharya leidt een team
van informanten die niets anders
doen dan bordelen afstropen en
contact maken met minderjarige
meisjes. „Zodra we er één hebben
gevonden winnen we vertrouwen en
vragen we informatie over andere
minderjarigen in hetzelfde bordeel.
As we genoeg weten vallen we het
bordeel binnen, met behulp van de
politie, en zoeken net zo lang totdat
we alle minderjarige meisjes hebben
gevonden."
De volgende dag is er in Bombay een
ontmoeting met net uit bordelen be
vrijde meisjes, in keurige blauwe
uniformen. Er zijn veertien meiden,
de jongste is 11, de oudste 20. De
helft komt uit Nepal, twee zijn er
HlV-positief. „Van de meisjes die be-
In heel Azië werken naar schatting een miljoen minder
jarige meisjes in de prostitutie, de meesten in India,
Thailand, Taiwan en de Filipijnen. In India zijn dat er
meer dan 500.000 (op een totaal aantal prostituees van
2.3 miljoen). De 17-jarige Sheevani is net bevrijd uit een
bordeel in Bombay en verblijft nu in een opvangtehuis
van de Rescue Foundation in Bombay. Haai' verhaal is
tekenend voor de situatie van honderdduizenden andere
meisjes.
Sheevani was tweeënhalf jaar geleden veertien jaar toen
ze in haar dorp bij Bangalore in het zuiden van India
werkte op de kleine boerderij van haar vader. Ze werd
door een vage kennis meegelokt naar de grote stad, waar
meer te verdienen was. „In Bombay werd ik naar een
pand gebracht, dat later het privéhuis bleek te zijn van
mijn nieuwe werkgever. Toen het avond werd, was mijn
metgezel ineens weg en was ik gedwongen de nacht in
het pand door te brengen, want ik wist de weg niet in
Bombay.
De volgende dag vertelde de zogenaamde werkgever,
een Nepalees, dat ik was verkocht voor 100.000 roepies
(2000 euro, red) en dat hij een bordeelhouder was. Ik
ben niet te koop, zei ik, en ik huilde. Hij zei: je zult het
geld dat ik in je heb geïnvesteerd, terug moeten verdie
nen. Toen ik bleef protesteren sloeg hij mij met een rub
beren slang en bracht mij daarna over naar een ander
pand, een bordeel. Vier dagen bleef ik huilen.
De bordeelhouder bood mij Pepsi aan, daar werd ik heel
suf van. Ook de dagen daarna was ik vaak, als ik wat had
gedronken, heel erg duf, ik kon soms niet meer op mijn
benen staan. Ik denk dat hij er een slaapmiddel in had
gedaan. Daarna kwamen de eerste klanten. Vanaf dat
moment kreeg ik elke dag alcohol aangeboden van de
pooier. Ik nam het om de pijn te verzachten. Na een
maand was ik eraan verslaafd.
Ik accepteerde langzaam maar zeker mijn lot. As ik naar
de dokter moest - we werden regelmatig medisch onder
zocht - ontmoette ik die in het bordeel. Ik ontving elke
dag tien tot twaalf klanten en 's nachts vijf, vrijwel alle
maal met condoom. Ze betaalden 120 tot 500 roepies
(tweeenhalf tot tien euro, red.), naar gelang de tijd dat ze
met mij wilden doorbrengen, en dat geld ging allemaal
naar de bordeelhouder. Ik kreeg alleen een fooi, maar
daar moest ik make-up, kleren en lakens van betalen. Ik
had altijd hoofdpijn en dronk veel. Eén keer heb ik een
abortus gehad. Daarna moest ik gewoon doorwerken.
Op een dag, nu twee maanden geleden, kwam er iemand
die mij om informatie vroeg over mijn dorp en de andere
meiden in het bordeel. Eerst vertrouwde ik hem niet,
maar na meer bezoeken wel. Het bleek een informant te
zijn van de Rescue Foundation Bombay. Op een dag in
februari ben ik bevrijd, samen met andere minderjarige
meiden in het bordeel.
Ik krijg nu therapie en voel me weer een beetje gelukkig,
alles mag weer normaal worden. Ik kan denken aan een
studie of een baan. Nee, mannen haat ik na al deze erva
ringen niet. Zie, een hand heeft vijf vingers, korte en lan
ge. Ik kijk vooral naar de lange. Ik denk positief."
De gegevens zijn afko?nstig uit een rapport van STOP
(Stop Trafficking Oppression and Prostitution of children
and women), een organisatie in New Delhi die strijdt te
gen kinderprostitutie.
De Stichting People's Trust
Nederland is een kleine
ontwikkelingsorganisatie di
louter met vrijwilligers werl
De stichting krijgt onder mej
geld van donateurs, van de
Nederlandse Commissie vot
Duurzame Ontwikkeling en
grotere ontwikkelingsorganisaties. 2e beheert projé
waaronder scholen en gezondheidsvoorzieningen, ii
India, Nepal en Suriname.
People's Trust is veertien jaar geleden opgericht doe
Dirk van de Wijngaard uit Leiden. Het meest recente
project is de strijd tegen de kinderprostitutie in indi;
Een probleem waarmee Van de Wijngaard in aanral
kwam toen hij enkele jaren geleden een reis maakte
Nepal, waar hij was met zijn Nepalese echtgenote, e
een opvanghuis bezocht voor meisjes die gedwongf
prostituee zijn geweest in India.
In Delhi en Bombay bouwt de People's Trust
opvangtehuizen voor uit bordelen bevrijde meisjes
ze zich kunnen voorbereiden op terugkeer In de
maatschappij.
vrijd worden, is doorgaans 25 tot 40
procent HlV-positief en heeft 90
procent geslachtszieken, waaronder
gonorroe, vaginale infecties, huid
problemen en andere, vaak geestelij
ke, klachten", zegt een medewerk
ster van de Rescue Foundation.
Het aantal bevrijdingen van meisjes
is natuurlijk nog klein, gelet op de
gigantische omvang van het pro
bleem. Directeur Balkrishna Acharya
van Rescue Foundation Bombay is
toch optimistisch. „Onze organisatie
wordt, mede dankzij hulp uit Neder
land, steeds groter en bekender,
waardoor we steeds meer kunnen
doen. Er komen steeds meer pooiers
in de gevangenis en door ons toe
doen is in Bombay al een deel van
de bordelen gesloten. We zullen niet
rusten voordat in heel Bombay, dus
ook aan Kamathipura, die hoererij
op de helling gaat.
India is nu onverschillig op dit ge
bied, maar wij willen, samen met be
vrijdingsteams in andere grote In
diase steden, de autoriteiten wakker
schudden. Het is te gek dat we in dit
land toestaan, terwijl prostitutie no
ta bene illegaal is, dat er massaal
meisjes worden ontvoerd voor de
seksindustrie en na zes jaar, dood
ziek van de aids en zonder een cent,
op straat worden gezet."
Dirk van de Wijngaard: „Dit werpt
een smet op het prachtige India. We
zullen hier net zo lang aandacht
voor gaan vragen in de wereld totdat
de politiek zich ermee gaat bemoei
en." Hij is zichtbaar aangedaan. Eén
Nederlander tegen duizend Indiase
pooiers, het is vooralsnog een onge
lijke strijd, waar je extra uithou
dingsvermogen voor moet hebben.
Bij het afscheid in Bombay vallen de
bevrijde meisjes allemaal in Dirks ar
men, ze huilen. Eenmaal terug in
Nederland komen ook bij hem de
tranen. Hij kan nog altijd niet goed
slapen.
Prostituees op Kamathipura in Bombay, de grootste hoerenbuurt van Bombay met honderden bordelen en duizenden benauwde kamertjes. Foto's: GPD/Tom Hoogeboom
