KUNST CULTUUR 'Ons plan is het papieren stadium voorbij' 'Ik probeer nu vooral troost te bieden' 'Je moet liefde voor de klei hebben' Zwaardgeflonker blijft niet lang boeien R9 leismusical in Ende veg bij Kuziek enging lm topper Pasen Koningin Beatrix luistert jubileum Haagse Koninklijke Schouwburg op woensdag 14 APRIL 2OO4 Rembrandt Festival moet Leiden op z'n kop zetten j. Foto: ANP t - Joop van den En- et een nieuwe reis- pt in de hoofdrollen j Stanley Burleson res. Zij gaan spelen ïndse versie van Stephen Sond- 1994 met vier Tony li bekroond. De kt op 30 augustus in [de Koninklijke te in Den Haag en k door heel Neder- vervolg van voorpagina leiden - „Natuurlijk zijn er al veel plannen om in 2006 het vierhonderd ste geboortejaar van Rembrandt grootschalig te vieren", zegt mede- initiatiefnemer Frank van Leeuwen, marketingmanager van VW Holland Rijnland. .Alleen zitten de meeste plannen nog in het papieren stadi um. Ons festival moet over drie maanden Leiden al op z'n kop zet ten." Het Rembrandt Festival moet jaarlijks rond de geboortedag van de schilder terugkeren. Frank van Leeuwen en centrummanager Robert Strijk begin nen bewust twee jaar voor het Rem- brandtjaar. „Zo'n festival moet groei en. In 2006 moet het festival staan als een huis. Het ideaalbeeld is dat men sen het NS-station uitkomen en dat de hele stad de Gouden Eeuw uit ademt. En na 2006 moet het niet op houden, maar uitgroeien tot een vast item op de jaarlijks evenementenka lender." Op 15, 16 en 17 juli krijgt Leiden er voor het eerst mee te maken. Het is de bedoeling dat het gebied tussen de Hooglandse Kerk, het Gerecht en de Beestenmarkt volloopt met acteurs, muzikanten en schilders. „Iedereen uitgedost in zeventiende-eeuwse kle ding", beschrijft Robert Strijk. „Zoals dat in Deventer ook gebeurt op de Dickensdagen." Het tweetal wil dat er overal in de stad korte toneelstukjes worden ge speeld, variërend van het naspelen van een rechtszaak tot een kwakzal ver die praktijk houdt. Omdat Rem brandt grote betekenis heeft gehad voor de ontwikkeling van de schilder kunst, willen ze ook hedendaagse kunstenaars bij het festival betrekken. „Het zou mooi zijn als ze in de open lucht achter hun ezel willen plaatsne men, zodat er een Montmartre-achti- ge sfeer ontstaat", aldus Frank van Leeuwen. Om deze plannen te realiseren zijn de initiatiefnemers dringend op zoek naar vrijwilligers die zich één of meerdere dagen willen inzetten. Strijk: „Daar staat of valt alles mee. Natuurlijk gaan we ook actief vereni gingen in Leiden benaderen, maar af gelopen winter heb ik bij de ijsbaan op de Beestenmarkt gemerkt dat er genoeg mensen zijn die zich belange loos voor hun stad willen inzetten. Omdat ze er trots op zijn Leidenaar te zijn en met zo'n festival wordt Leiden weer op de kaart gezet." Het gezelschap De Levende Nacht wacht bestaat uit professionele ac teurs. Zij zijn erin getraind 'De Nachtwacht', het beroemdste schil derij van Rembrandt, uit te beelden. Meestal doen ze dat op bedrijfsfees ten. Het is voor het eerst dat ze het midden in een stad doen. „Je moet je het zo voorstellen dat de acteurs door de straten lopen, dat er een gong gaat en dat ze vervolgens een tableau vi- vant vormen van 'De Nachtwacht'." Belangstellenden die als muzikant, acteur of schilder hun steentje willen bijdragen aan het Rembrandt Festival kunnen zich aanmelden via tel. 071- 5161211 of vanaf donderdag via ww- w. rembrandtfestival. nl. Pijn in de hand dwingt Luka Bloom tot andere richting jemeen directeur jejel (59) van het Hol- al Oude Muziek udt het per 1 mei in jvoor gezien. Hij was aek en wil nu iets doen, aldus de or- rtistiek directeur Jan -Issche neemt voorlo- aken waar. (et Haagse theater - ie Appel speelt in ,»n oktober achttien illingen van 'Tanta- lur durende toneel- !n,hn Barton. De groep is groot succes al .ivoorstellingen in, Aren ook in mum }t7erkocht. 'Tantalus' 'hjen moderne stuk kien een beeld van de mjlorlog. De regie is in lAus Greidanus. art film 'The Passion of leeft tijdens het ide in Nederland ekers getrokken. De et lijden en de dood in Nederland op emière en trok tot Ö00 bezoekers. Hij 1 zalen. door Dick Laning Amsterdam - Pijn in het hart is een veel voorkomend euvel bij liedjesschrijvers. Pijn in de hand hoor je niet vaak. Toch is het de pijn in zijn rechterhand die Luka Bloom heeft gebracht tot een se rie gevoelige liedjes. Ze staan op zijn nieuwe cd 'Before sleep co- mes'. Al in 1979 werd de Ierse singer- songwriter gedwongen zijn stijl van gitaarspelen aan te passen. Reden: een even hardnekkige als pijnlijke peesontsteking. De kwaal heeft hem zijn hele carri ère achtervolgd en speelde vo rig jaar weer dusdanig op dat hij nog nauwelijks kon spelen of schrijven. Alles wat hij deed was voorzichtig wat tokkelen op zijn Spaanse gitaar, waar hij ge wend was om flink uit te halen op een semi-akoestische. „Het was bijna geen spelen", vertelt hij, „maar ik begon er van te houden. Wel een maand of drie speelde ik zo elke och tend heel relaxt wat ballads. Zo ontstonden eigen fluisterlied- jes. Het heeft mezelf nog het meest verrast dat ik het zo leuk vond. Ik die altijd als een soort atleet op het podium stond, die vooral genoot van de power. En het blijkt nu dat anderen het ook leuk vinden, dat er ook pu bliek is voor mijn verstilde kant." 'Before sleep comes' mag dan uit nood zijn geboren - het is niet zo dat Luka Bloom tot op heden die ingetogen kant heeft verwaarloosd. „Het kan inder daad ook zo zijn dat ik hier naartoe ben gegroeid", geeft hij toe. „Maar dan zonder dat ik het in de gaten had. Ik heb me zelf nooit toegestaan echt tot rust te komen. Het is een cliché maar in mijn geval zeker waar: dit is een nieuw begin. Ik heb altijd alleen maar gedacht aan de volgende cd en aan optre den. In de eerste plaats was ik een performer, terwijl ik nu veel meer songwriter ben." Dat de cd in Nederland als het ware wordt gedoopt, is te dan ken aan de bijzondere relatie die de Ier met ons land heeft. Hij woonde er wat jaren, vond dankzij Pinkpop in 1991 de weg naar een groot publiek en nam in Carré zijn eerste live-cd op. Toen Bloom in Groningen woonde, heette hij nog gewoon Barry Moore. Hij nam er onder meer de lp 'In Groningen' (1980) op. Na in de jaren tachtig nog leadzanger te zijn geweest van een post-punkbandje be proefde hij zijn geluk in de Ver enigde Staten. Onderweg naar New York besloot hij een nieuw leven te onderstrepen met een nieuwe naam: Luka Bloom. Hij speelde er net als in Gronin gen op straat, kreeg hier en daar wat concerten en nam er de cd 'Riverside' op. Een aantal cd's, internationale roem, in tensieve tournees door Europa en Australië volgden, waarna Bloom eind jaren negentig te rug ging naar zijn vaderland, zijn roots, zoon en rust. „Ik ben in elk opzicht terug gegaan naar mijn wortels", zegt hij. „De voornaamste reden om weer in Ierland te gaan wonen is mijn zoon. Bovendien wilde ik onaf hankelijk zijn van platenmaat schappijen en wonen op de plek waar ik de meeste inspira tie haal. Ik heb twintig jaar in steden gewoond, maar humde altijd een paar weken een huis je in de country om te schrij ven." Zo rijk en tegelijk krachtig als hij de stalen snaren laat zingen op het podium, zo eenvoudig en bezwerend kabbelt de Spaanse gitaar op 'Before sleep comes'Zo dynamisch als hij zijn stem kan laten klinken in een nummer als 'Delirious', zo warm klinkt die nu in Blooms bewerking van de traditional 'The water is wide'. Het ope ningsnummer, 'My singing bird', zingt hij zelfs zo donker dat je meent Christy Moore te horen, zijn in folkkringen le gendarische 'grote broer'. „Ik hou er niet van mezelf te analyseren", reageert hij. „Wel weet ik dat mijn stem zachter en melodieuzer is geworden. Bij de komende concerten ga ik voor het eerst ook zitten op het podium. Ik verlaat de rock en word meer een troubadour, meer romantisch." De 48-jarige zanger heeft zich in veel van zijn teksten bekom merd om de wereld, het milieu, om de vrede - zij het altijd ge zien vanuit het individu. „Ik ben niet in staat de wereld te verbeteren, maar geloof abso luut in de kracht van het lied. In mijn teksten gaat het om de eenzaamheid, de strijd, de moed en het overleven van de gewone man. De teksten zijn voor mij alles; zonder een goe de tekst is mijn muziek niet re levant. Maar pretenties heb ik niet; het zijn simpele, intieme liedjes. Heb ik misschien ooit geprobeerd de wereld te veran deren, nu probeer ik vooral troost te bieden." Luka Bloom speelt op 17 april in het Burgerweeshuis te De venter. Daarnaast treedt hij op bij vestigingen van Plato in Utrecht (14/4), Groningen (15/4), Apeldoorn (16/4) en Amsterdam (18/4). Luka Bloom: „Ik ben niet in staat de wereld te verbeteren, maar geloof absoluut in de kracht van het lied." Foto: GPD eiden en de regio bestaat grote belangstelling voor onele en amateuristische kunstbeoefening. Heilig Vuur tad- en regiogenoten die musiceren, zingen, dansen, Ispelen, fotograferen of op andere wijze actief zijn. idaag: keramiste Pauline Hoeboer (34) uit Leiden. mplex van landgoed op het randje van en en Leiden, is het :n voor kunstenaars. >til en rustig - met ibenemend uitzicht e tuin van het com- reorheen onder meer d als jongensinter- et is er ruim. Zo ook van keramiste Pauli- er. Hoe groot? Ze liet precies. „Ik heb n opgemeten. Hon derdvijfentwintig meter schat ik. Heel k geval. Zie zoiets eens te vinden." t dat over een tijdje, en hier weg. Hier renwoningen ge- t kan ik me eerlijk ge- wel een beetje voor- hier natuurlijk tisch, heel mooi, gebouwtje is echt op. winters rot en af stroom uit." in de ruimte, die kunstwerken Geglazuurde beeldjes die deze andeling nog moe- aan. „Toch is het hier leger dan normaal", zegt ze. De reden is simpel. Een deel van haar werk is op dit moment te zien in galerie De Pomp in Warmond. Theepot ten en theekopjes. Leuk, vindt ze zelf, maar niet representatief voor haar werk. „Die theekopjes en vooral die theepotten maak ik om be paalde technieken in de vin gers te krijgen. Van het vlot draaien van verschillende on derdelen, zoals in dit geval oor en tuit. Van het samenbrengen van die onderdelen." Werken met keramiek is niet zo eenvoudig, zegt ze. Er kan heel veel misgaan. Vandaar dat oefening en het verwerven van vaardigheden noodzakelijk is. „De klei kan scheuren. Het gla zuur kan mislukken. Je moet liefde voor de klei hebben en honger naar kennis, anders geef je het zo op, omdat er veel kan misgaan. Ik ben er nu zo'n tien jaar mee bezig en ik heb het nu aardig in de vingers. Het lukt me steeds beter, maar toch is er altijd nog wel wat te leren. De techniek van het mallen maken, van het gieten, noem maar op. Ik wil me ook Pauline Hoeboer: „De vorm heb ik ontleend aan eenden. Eenden die slapen, met de kop tussen de ve ren." Foto: Henk Bouwman niet op één techniek toeleg gen." Ze laat haar meest recente werken zien, veelal geribbelde vormen, die zo op het eerste gezicht op schelpen lijken. Maar dat zijn het niet. „De vorm heb ik ontleend aan een den. Eenden die slapen, met de kop tussen de veren. Of die eten, waardoor maar de helft van hun lichaam zichtbaar is. Het is 'er even niet zijn', 'je even in jezelf keren'. Daarmee bedoel ik niet 'jezelf verstop pen'. Het is ook niet zwaar be doeld. Mediteren is een veel te zware term. 'Even tot jezelf ko men', dekt meer de lading." Ze geniet enorm van haar werk. En van haar plekje. Ook al is het een kwestie van genie ten zo lang het nog kan. „Ik voel me hier ook echt thuis. Ruim twee jaar geleden woon de ik nog in Amsterdam. Ik vond het zo langzamerhand wel eens tijd om daar weg te gaan. En ik leerde mijn huidige vriend kennen, uit Leiden. Ik gedij hier wel, het is hier klein schaliger. Amsterdam was veel groter en onpersoonlijker. Die stad zuigt ook veel kunstenaars aan. Als je daar naar een gale rie gaat, krijg je vaak te horen 'we bellen je nog wel'. Hier in Leiden en omgeving is dat an ders. Hier kun je zo zonder problemen binnenstappen. Dat is mooi, want als kunste naar wil je natuurlijk wel dat men je werk leert kennen." Pauline Hoeboer, tot en met 30 juni, galerie De Pomp. Dorpsstraat 38 Warmond. Meer informatie: tel. 06- 24823839. Herman Joustra theater recensie Maarten Baanders Voorstelling: 'Sakuya' door O-Getsu-Ryu. Gezien: 13/4, Leidse Schouwburg. Vechten moet je leren. Je hebt er kracht voor nodig, maar ook vernuft. Dat is althans waar wij in het westen van uitgaan. In Japan weet men al eeuwen dat er nog meer bij komt kijken: wijsheid. Het straalt er ogen blikkelijk vanaf. Een zwaardge vecht ziet eruit als een scherp uitgedachte dans. De strijders, de samurai, draaien kunstig rond, de stokken en zwaarden gaan rakelings langs elkaar heen en een aanval stuit op een vlijmscherp getimede verdedi ging met een dwars omhoog gehouden zwaard. O-Getsu-Ryu laat in 'Sakuya' veel van deze kunsten zien. Terwijl de flonkerende zwaar den trefzeker naar voren gesto ten en even trefzeker ontweken worden, klinken krachtige keel- stoten, die de verfijning toch niet verstoren. Voor elke brul lijkt een precies moment in de choreografie gereserveerd te zijn. Rust is het uitgangspunt. Regelmatig knielt de strijder om mediterend in harmonie te ko men met de kracht van zijn zwaard. Uiterst bedachtzaam volgen dan de uitvallen en ver dedigingen. Geen beweging te veel, lijkt de wijsheid die hier in praktijk gebracht wordt. Dat zich uit deze precisie toch woeste vaart en fanatisme kan ontwikkelen, laat de dansgroep fraai zien. Sakuya, de godin van de kersenbloesem, speelt een cen trale rol in het verhaal. Met haar zilveren scepter weet ze zich behoorlijk te verdedigen als ze aangevallen wordt door duistère krijgers. Toch heeft ze verdedigers nodig. Een oude en een jonge samurai nemen deze taak op zich en maken een ge vaarlijke reis, met vele gevech ten tegen de strijders van de vier elementen, om haar te be vrijden als ze gevangen is geno men door de zwarte krijgers. Het is indrukwekkend te zien hoe de jonge samurai de zwaardvechtkunst leert van de oude. Eerbied voert de boven toon en erkenning van de supe rieure kunst van de meester, maakt de strijder rijp. Dat de twee samurai toch niet opge wassen zijn tegen de zwarte strijders en hun leven geven voor Sakuya, is niet meer dan deel van de wijsheid dat het le ven net zo vergankelijk is als de kersenbloesem. Ondanks de indrukwekkende beheersing van de zwaarddan sen, blijft de voorstelling niet boeien. Het wordt wat veel op den duur, al die zwaaiende zwaarden en keelklanken, steeds maar weer die confron taties met als afloop dat of de samurai of hun tegenstanders dramatisch ter aarde storten. Het is steeds voelbaar dat het verhaal op een eerbiedwaardige traditie stoelt, maar voor de moderne westerse mens is er te weinig spanning aan te bele ven. den haag - Koningin Beatrix woont zaterdag avond 1 mei in De Koninklijke Schouwburg in Den Haag de galapremière bij van 'Naspel' door het Nationale Toneel. Deze premièrevoorstelling heeft plaats ter gelegenheid van de tweehonderd ste verjaardag van de Koninklijke Schouwburg op 30 april. In 'Naspel' van Brian Friel spelen Will van Kralingen en Eric Schneider in een regie van Erik Vos. De voorstelling is exclusief voor het ju bileum van de Koninklijke Schouwburg geprodu ceerd en alleen in Den Haag te zien. De Koninklijke Schouwburg is in de tweede helft van de achttiende eeuw als stadspaleis gebouwd voor Prins Christiaan en Prinses Carolina van Nassau-Weilburg, naar een ontwerp van de ar chitect Pieter de Swart. Op 30 april 1804 werd het gebouw, inmiddels in bezit van de staat en ver huurd aan een groep Haagse ingezetenen, in ge bruik genomen als Nieuwe Haagsche Schouw burg.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 2004 | | pagina 9