Karin Bloemen is de klap te boven KUNST CULTUUR Onderdelinden nog te veel acteur als cabaretier Joep Van Hagerbeer-orgel sluit voor drie jaar haar luiken R8 Hoe geluk en verdriet invloed hadden op haar voorstellingen Houdt Parker wel van Mendelssohn? Dig 'Nijntje usical' - Na het succes van le musical' komt er een nusical over het gees- ran Dick Bruna. 'Nijntje r' gaat op 18 april in in de Stadsschouw- echt. In de nieuwe mu- elt Eva Poppink Nijntje ik alle familieleden en i van het populaire ko- jn er weer bij. De mu- in Joop Stokkermans :ript van Ivo de Wijs, d op de verhalen van ie musical trekt het he- oor. ildpremière Petroesjka' s - Het nieuwe ballet ka' van de Australische rafe Meryl Tankard be- L6 september in Den i wereldpremière. Het dt uitgevoerd door het ids Dans Theater i het Residentie Orkest t de muziek van Stra- ior zijn rekening rolgens NDT-directeur smann wordt het een nsevenement. Voor het ie geschiedenis zullen RO samen optreden, st zal worden geleid p van Zweden. International srdam lm - Van 22 tot en met eeft de 10e editie van rnational Rotterdam p het festival treden ideren 29th Street ne Quartet, David .atin Big Band, Lilian Oties Sambo Soul, zz Orchestra, Aurato- s Deelder en Yinka op. ten van Zleveringa g/leiden - In de Ko- Academie van Beel- unsten te Den Haag is pril tot en met 7 mei de itelling 'Prenten van eringa' te zien. In 2000 "leveringa zijn verza- aoderne grafiek aan de teit Leiden. De verza- /erd ondergebracht bij tenkabinet en bevat idse grafiek van onder :k Casée, Lucebert, Aat en Jan Cremer, maar c van enkele buiten- unstenaars. Bij de ten- ling verschijnt een rijk ïerde catalogus. De itelling is geopend van tot en met vrijdag tus- en 17.00 uur). leiden - Het Van Hagerbeer-or gel in de Pieterskerk in Leiden sluit na 2004 voor drie jaar haar luiken. In verband met de res tauratie van de kerk moet het orgel tot zeker eind 2007 wor den ingepakt. Dat komt juist op het moment dat het orgel van binnen en van buiten in oude luister is her steld. Na de voltooiing van de restauratie van het instrumen tarium van het Van Hagerbeer- orgel is de afgelopen twee jaar het uiterlijk van het beroemde orgel in de oorspronkelijke staat terug gebracht. Daaraan is een minutieuze voorbereiding van vier jaar vooraf gegaan. In 2001 zijn twee restoratoren begonnen met het schilderwerk van de hoofdkas en het rug werk. Op basis van bestaande, oude voorbeelden en intensief nieuw onderzoek heeft het Van Hagerbeer-orgel nu weer een overweldigend barok uiterlijk. Ook heeft het orgel haar luiken weer terug. Die van het rugwerk zijn geheel gedecoreerd, die aan hoofdkas worden pas na de restauratie van de kerk defini tief beschilderd. In de serie zomerorgelconcer- ten, in de maanden juni, juli en augustus, is het Van Hagerbeer- orgel voorlopig voor het laatst te horen. In de laatste reeks concerten voordat de luiken sluiten, verzorgen internatio naal vermaarde organisten als Leo van Doeselaar, Liuwe Tam- minga, Jan Jongepier en Cor Wageningen concerten waarin werken van Buxtehude de rode draad vormen. Het allerlaatste concert heeft plaats op zondag 12 september. Dan vervult het orgel een belangrijke rol tijdens de traditionele uitvoèring van de Mariavespers van Montever di. zaterdag 3 april 2004 Het Thomas Hill-orgel in de Pieterskerk blijft de komende jaren wel klinken. Dit Romanti sche Engelse orgel wordt ten volle benut bij de zomerorgel- concerten in de komende jaren. Deze zomer speelt het Thomas Hill-orgel al de hoofdrol in twee concerten onder de noemer 'Orgel Anders', waarin orgel transcripties van bekende or kestwerken centraal staan. door Jan Vriend leiden - Ze praat over de diepte in gevoel. De lagen van het leven. De theorie datje uit alles watje meemaakt kracht kunt putten. Over hoe ellende thuis de artiest een extra lading geeft. Hoe armoe diger de woonwagen, hoe leuker de clown. Karin Bloemen weet wat het is. „Ze zeggen datje van el ke klap sterker wordt. Maar van mij had het alle maal wel wat minder gemogen. Dan maar niet zo sterk." Zit ze net te vertellen, gaat haar mobieltje af. Mag ze? Even verandert de prater in de artiest. Met een zwierig gebaar pakt ze het toestelletje op. Piepend en trillend danst het ding in haar hand. Gauw stopt ze hem onder haar billen. Om danig gekalmeerd verder te praten. „Wel zo rustig. En wel zo prettig. Waar waren we gebleven?" Pruilende lipjes en spottende ogen zijn de rich tingaanwijzers in het gesprek. Als die verschijnen, slaat ze een zijpad in. Dan moet ze even gek doen. Even afdwalen van de hoofdlijn. En die is best zwaar. We hebben het over de kruis bestuiving tussen haar eigen le ven en haar artistieke loopbaan. Hoe geluk en verdriet thuis hun invloed hadden op haar voor stellingen. Karin Bloemen (1960) was vier toen haar ouders scheidden. Het contact met haar vader werd verbroken, hij overleed toen ze dertien was. Ze stond nog geen jaar met een eigen voorstelling in de theaters of haar management ging op de fles. Door een ei gen bedrijf te beginnen kwam ze er bovenop. Ze was nog geen dertig toen haar zus bij een brand om het leven kwam. Door het achtergebleven zoontje van haar zus in huis te nemen, werd ze moeder en tante tegelijk. Ze was nog nauwelijks bekende Nederlander toen stiefvaders misbruik in haar kinderjaren breed werd uitgemeten. Door openlijk terug te knokken, bleef ze overeind. „Dat bedoel ik met de lagen die je langzamer hand opbouwt. Je gevoel wordt steeds rijker. Niet alleen door verdriet, maar ook door geluk en suc ces waarvan je mag proeven. Maar denk nou niet dat ik dat soort dingen meteen zag, hoor. De ver banden tussen alles ontdek je later pas. Dan zie je hoe dingen in elkaar grijpen. Toen ik volle za len trok met mijn eerste grote theatertournee, had ik daar compleet van uit mijn dak kunnen gaan. Ik was 29, had succes en werd overal voor gevraagd. In dezelfde periode overleed mijn zus en kreeg ik er een moedertaak bij. Die nieuwe verantwoordelijkheid maakte het succes meteen weer heel betrekkelijk. Het gevoel dat ik een kind veiligheid kon bieden woog zwaarder dan de er kenning waar ik als artiest voor had geknokt." „Ze zeggen wel eens dat theater een mooie the rapie is. Dat je daarin al je gevoel kwijt kunt. Maar dat verhaal klopt niet. Het verwerken van gevoel moet je zelf doen. Gewoon, in je eentje. Theater komt pas daarna, als je de indrukken hebt verwerkt. Pas als je geluk en verdriet voor jezelf inzichtelijk hebt gemaakt, kun je het aan een ander voorleggen in tekst en muziek." „Door alles wat ik achter de rug heb, ben ik nooit bang. Kom ik bij een theater aan, vraag ik altijd hoeveel mensen er in de zaal zitten. Een ander zou er zenuwachtig van worden als hij hoort dat er duizend of tweeduizend man zitten te wach ten. Ik denk alleen maar: lekker! Met de millenni umwisseling stond ik op de Dam te zingen voor 80.000 mensen. Ik keek naar één vrouw vooraan en zag dat ze genoot. Toen was het goed." Haar Schager middenstandsachtergrond helpt bij het overleven in de showbusiness, vindt ze. „Wij woonden bij de winkel. Kwam er een klant binnen, zette je je vriendelijke glimlach op. Want dienstbaarheid was eten op tafel. Lachen naar je brood, zeggen ze bij het Volkstheater als ze bui gen voor het slotapplaus. Dat leer je nergens beter dan in een winkel." Na die geflopte manager kwam er dus geen nieuw boekings- kantoor. La Bloemen doet het zelf. Met personeel, met een ei gen kantoor en vooral: met ei gen beslissingen. „Dus ik pak aan wat ik leuk vind. Helemaal in de familietraditie. Ik hoef nooit meer aan een ander uit te leggen waarom ik iets wel of niet wil doen. En waarom ik een roddelblad nu wel of niet aanpak als ze stiekeme blootfo to's van me afdrukken. Maak ik een fout, is het altijd nog mijn eigen fout." Samen met haar man, de musicus Mamix Bus stra en hun twee dochters van vijf en zes, woont ze nu in Broek in Waterland. Precies op de grens van de Noord-Hollandse polders waar ze op groeide en het artistieke Amsterdam waar ze op bloeide. Met haar man werkt ze aan een jazzpro gramma dat de komende maand van start gaat. Daarnaast blijft ze de te zien in het tv-program- ma 'Ook dat nog' en is ze een cd aan het opne men met liedjes van Barbra Streisand. Na de uit verkochte zalen van vorig jaar gaat ze in decem ber weer het theater in met een grote kerstshow. De kunst is om al die drukte te doseren. Dat heeft Bloemen geleerd na een burn-out, inmid dels twee jaar geleden. „Die bum-out was eigen lijk onvermijdelijk. Ik ben een perfectionist, ik kon geen nee zeggen, ik ben moeder, ik heb een eigen zaak, ik wil creatief zijn, ik was veel te zwaar en ik wil voor mijn omgeving zorgen. Het had alles in zich om mis te gaan. Therapie en rust hielpen me uit het dal. Nu ben ik de klap te boven. Nu weet ik hoe ik dingen van me af moet duwen en vooral: hoe ik nee moet zeggen. Dat helpt." Karin Bloemen: „Ze zeggen wel eens dat theater een mooie therapie is. Datje daarin al je gevoel kwijt kunt. Maar dat verhaal klopt niet. Het verwerken van gevoel moetje zelf doen." Foto: GPD/Erwin Olaf theater recensie Wijnand Zeilstra Voorstelling: 'Joep', solo van en door Joep Onderdelinden met tekstbijdragen van Paul Groot Gezien: 2/4, schouwburg Leiden. Ben je acteur, dan wil je - zo luidt het cliché - de rol van Hamlet spelen. Slechts weini gen is het echter gegeven. Zo ook geldt dat voor Joep Onder delinden, die je nu eenmaal niet een, twee, drie voor de rol der rollen zou casten. In 'Joep' grijpt hij de kans aan om zijn gefnuikte ambities te verwer ken. Althans, die indruk krijgt je, omdat dit stuk van Shake speare als een rode draad door zijn cabaretprogramma loopt. Het begint met een nagespeel de afwijzing tijdens een auditie voor de 'Hamlet'. Voor wie het verhaal niet helemaal paraat heeft, geeft hij daarna eerst maar eens een samenvatting. Dat doet hij op geestige wijze aan de hand van ons konings huis, met natuurlijk Willem Alexander in de titelrol. En de parodie op het spelletje Hints, waar ze de titel van het stuk moeten raden, doet het ook goed. Pas na heel veel dieren komen we uit op 'hamster', waarmee de eerste lettergreep eindelijk binnen is. Helaas komt hij iets te vaak terug op het Hamlet-motief. Het in ab surde vorm naspelen is dan niet echt leuk meer. In zekere zin geldt dat voor de gehele solo van Joep Onderdel inden. Hij doet daarin goede dingen, zet zich met enorm veel energie in en heeft enkele leuke invalshoeken gevonden. Zelfs aan een serieuze noot is ge dacht. Soms wordt het echter flauw en kun je hem betrappen op typische acteursijdelheid: "Kijk mij toch eens leuk doen". In feite blijft hij toch nog te zeer de acteur die hier de cabaretier speelt. Dat zegt op zichzelf wei nig, want genres lopen de laat-^ ste jaren sterk in elkaar over. Maar het cabaret dat hij maakt, is nu juist niet toneelmatig. Hij probeert echte cabareteske conferences te houden, een liedje te zingen en de obligate zaalparticipatie te forceren. On danks al zijn podiumervaring en zichtbare technische scho ling is hij menigmaal minder geloofwaardig dan zijn colle ga's, de echte cabaretiers. muziek recensie Maarten Baanders Concert: 'The Young Rossini' door Tom Parker en The New London Chorale. Gehoord: 2/4 Stadsgehoorzaal Leiden. Zouden Mendelssohn, Mozart, Handel en Verdi er ooit van ge droomd hebben de ster te wor den in een stralende show' met een pianist, een band, vaardige vocalisten en een zaal die met lichtjes meezwaait op de feeste lijke beat? Hoe geniaal ze ook waren, dat hun muziek in zich had wat Tom Parker eruit haalt, zullen ze met geen mogelijk heid hebben kunnen vermoe den. Van welke melodieën Par ker zich ook meester maakt, in zijn bewerking worden ze alle gereduceerd tot dezelfde onge ïnspireerde reeks easy listening nummers. Het programma is aangekondigd als 'The Young Rossini'maar het wordt 'The Young Mendelssohn', gevolgd door Mozart. Maakt blijkbaar niet uit. Het ligt toch wel lekker in het gehoor. Om het klassieke repertoire bij een breed publiek te laten aan slaan acht Parker het blijkbaar onvermijdelijk al het subtiele, alles wat de componist zo bij zonder maakt, grondig weg te poetsen. Goed, Mendelssohn was geen diepgraver, maar de zonnige lichtheid, •gi ans en zwierigheid die hem van andere componisten onderscheidt, wordt nu helemaal dof- en doodgeslagen. Zijn Italiaanse symfonie wordt een voortbon- kende deun, zijn sprookjesach tige melodieën worden uitge kleed en uitgehold tot er slechts standaard-zoetheid overblijft. Je vraagt je af of Parker wel van deze componisten houdt, als hij zich blijkbaar geroepen voelt hen op deze manier te 'verbete ren'. Deze muziek heeft niets met de componist te maken. Muziek bewerken is prima, maar noem de componisten dan alleen in de kleine letter tjes. Noem je programma niet 'The Young Rossini'. twee overlijdensgevallen in mijn familie. In de film is het geportretteerde verlies zo tref fend verfilmd. Uit de meer re cente films kies ik Goodbye Le nin. Ik ben voor de val van de Muur en net erna in Berlijn ge weest en het is mooi om te zien hoe zo'n verschil met hu mor is verfilmd." Beste cd? „Zonder twijfel de debuut-cd van Elton John. Zo puur, zo zuiver, zo echt. Elton John had toen nog niet zoveel opsmuk nodig. Deze lp werd grijs ge draaid bij een heel grote fami lie waar ik in mijn jeugd graag was. Het was dan ook de eerste cd die ik heb gekocht als ver vanging van de lp. Ik maak weieens de vergelijking met die prachtige debuut-cd van No- rah Jones. Ook zij is verbaasd dat de wereld zo'n cd massaal koopt. Meestal is voor solisten het debuut meteen hun sterk ste cd, terwijl groepen vaak groeien in de loop van de tijd." Beste kunstwerk? „Foto's die zowel een mooie plaat zijn als een diepere bete kenis hebben. Ik heb drie foto grafen die ik heel erg bewon der. Helmut Newton, met zijn reusachtige naakten. Cappa, de oorlogsfotograaf. Yousoef Karsh, van het beroemde por tret van Churchill, waarin hij je overal aan blijft kijken waar je ook staat. Ik fotografeer zelf ook. Thuis heb ik aan de muur zelfgemaakte foto's hangen van Vuurland, SchoÜand en Noorwegen. Tja, is het kunst? Dat vind ik moeilijk om over mijn eigen werk te zeggen. Vroeger was ik helemaal gek van Dali. Laatst kwam ik toe vallig een origineel tegen in Boijmans en het zei me hele maal niets meer. Idem met Willink. En mag ik ook vloeken in de kerk? Ik denk dat we el kaar vaak napraten als we zeg gen dat de Hollandse meesters zo fantastisch zijn. Ik vind Rembrandt en Vermeer tech nisch heel knap, maar als af beelding vaak gewoon saai. Het spijt mij echt, maar het is niet anders." Tekst: Theo de With Foto's: Mark Lamers AP/Mark Lennihan Welke film zou iedereen ge zien moeten hebben? Wat is het mooiste boek ooit ge schreven? Welke muziek weet telkens weer te ont roeren? Wat is het mooiste kunstwerk aller tijden? Kortom: waarmee is Peter Duijvestein, directeur van de Openbare Bibliotheek Leiden, in de zevende he mel? Beste boek? „Het boek De Donkere Kamer van Damocles van W.F. Her mans. In 1977 heb ik het gele zen voor mijn eindexamenlijst en er niet veel plezier aan be leefd. Kort geleden heb ik het boek herlezen en gek genoeg heb ik er nu volop van geno ten. Hermans heeft een prach tige verhaallijn ontwikkeld en zijn typeringen zijn raak. Bo vendien speelt de roman op plekken die ik toevallig alle maal goed ken: Voorschoten, Leiden, Lunteren, Amsterdam en Den Haag." Beste film? „Out of Africa met Maryl Streep en Robert Redford. De film is misschien een tikje sen timenteel, maar zo mooi en ontroerend dat je er gewoon niet omheen kunt. Wellicht heeft het er mee te maken dat Out of Africa verscheen na

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 2004 | | pagina 17