Cloudhoppen met het rugzakvliegtuig
REGIO
NAVRAAG
Izc UIT DE ARCHIEVEN
N
COLOFON
Parapente:
opvouwbaar
zweefvliegtuig
TUSSEN PEN EN PAN
Het bovennatuurlijke lijntje met oma
Winnend bloemstuk
ijieg zie ik nog springende optreden van prinses
1 j y Christina, maar ook de composi-
vrijdag 2 APRIL 2004
Schermvliegen vanaf het vliegveld van Aarlanderveen
foto: ANP/Jasper Juinen
mbo,
1954, Vrijdag 2 april
- Veertig jaar geleden aanschouwde UVS het levenslicht. In
g galena Moonsstraat is het begonnen. Op 1 April 1914 richtten
gen jongelui een voetbalclub op. 'Achilles' noemden zij hun
Pairing, maar zij moesten die naam al heel vlug veranderen, want
9.3" in de competitie van de Leidse Voetbal Bond gingen spelen
r al een 'Achilles' te zijn.
1 G^rd het toen: 'Uit Vriendschap Sterk', een gelukkig gekozen
vant die vriendschap hééft de vereniging sterk gemaakt, al
ïle jaren zelfs tot dé sterkste voetbalclub van de Sleutelstad,
de blauw-witten op hun receptie op 10 April a.s. in het Gulden
Kers£t aan belangstelling ontbreken. Want UVS betekent iets voor
I8.^d. Duizenden jongelui heeft zij in de loop der jaren een gezon-
Brantwoorde ontspanning geboden en elke Zondag weer, als
Zogen en zijn mannen thuis spelen, trekken er duizenden Leide-
aar het veld aan de Wassenaarse Weg, waar zij sinds 27 Augus-
orp^8 spelen. Zij bezaten toen ook een overdekte tribune, maar die
s in de oorlog verloren gegaan.
4 ja^979, maandag 2 april
met.
Leidsch Dagblad
- De spectaculaire 2-1 winst tijdens een sublieme partij karak-
key tegen Amsterdam kan voor LMHC wel eens het behoud
'J hoofdklasserschap gaan betekenen. Op de foto omspeelt
lër Vee(rechts) Kuyvenhoven; Van den Berg kijkt toe.
gevchjef Lejdsch Dagblad
ja:
gewln deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
ïg 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op
immer 57055 tn.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA
A. Haflem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d.(datum van
j, itsing) of door contante betaling aan de Dalie van het Leidsch Dagblad,
Veltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd,
r, geh.
Prei
jaat
n A.C
ïtH.M
'5 jaar,
n J. V Directie: B.M. Essenberg
directiehdcuz@hdc.nl
gevv
J. Tfdredacteur: Jan Geert Majoor
redactie.ld@hdc.nl
en, 86
aide, mJTOOR
iw M )raat 8z' Leiden, tel. 071-5 356 356
(.Postbus54,2300ABLelden.
071-5 356 415
7i fax 356 325
JMichten fax 023-515° 567
uwissej-|EVERK00P
ïnaar, \es m.b.t.:
»ew. mé"68i 3661
Tan igocd: 023-5150543
075-6813677
jtenae.fajihanjgi. 0-p_^ ^5 j00
geh. gereaus kunnen contact opnemen
C.P. V^13636
gew. rr/icE
(gratis)
- 5196800
ren L^NT^N
p/j €216,90
ons een machtiging veistrekken
,E. HorrjjmafjSCh afschrijven van het
Bekke,
leijden,
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling.
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging.- 0800-1711 (gratis).
Mobiel: 072-5196800.
ma t/m vr: 18-19.30 uur, za: 10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Media BV
cq. de betreffende auteur.
HDC Media BV, 2004
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Media BV is belast met de verwerking van
gegevens van abonnees van dit dagblad. Deze
gegevens kunnen tevens worden gebruikt om
gerichte informatie over voordeelaanbleding-
en te geven, zowel door onszelf als door
derden. Heeft u hier bezwaar tégen, dan kunt
u dat laten weten aan HDC Media BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 2,1800 AA Alkmaar.
ft)C
Geen verkeersbord in Aarlan
derveen wijst de weg naar het
plaatselijke vliegveld. Toch be
staat het, ingeklemd tussen
twee boerensloten. De baan is
van gras en het enige dat er
geluidshinder kan veroorzaken
is een omgebouwde Kevermo
tor op een karretje. De piloten
halen er hun vliegtuig uit een
rugzak.
Hier, op een steenworp van
Alphen, beoefent een handvol
liefhebbers het schermvliegen
- ook parapente of paragliding
genoemd. De beoefenaren
hebben geen hangars nodig.
Hun vleugel past in een flinke
Albert Heijn-tas. Verder be
staat het vliegtuig uit niet
meer dan een zitje met veilig
heidsriemen en een bundel
lijnen die het harnas aan het
scherm verbindt. Dat scherm
lijkt wel wat op een vlieger,
van een krakend, felgekleurd
kunststoffolie. De vorm komt
er pas in als er lucht door
openingen aan de voorkant
naar binnen stroomt.
Het is vroeg in de ochtend als
vliegers op het veld in Aarlan
derveen komen aansjouwen
met hun materiaal over de
schouder. Instructeur Hans
kijkt naar de lucht, waar vo
gels cirkelen. „Het is ideaal",
roept hij met een blik op de
pluizige wolkjes. „Met dit
weer kan je cloudhoppen."
Schermvliegers speuren altijd
de lucht af, op zoek naar teke
nen die de aanwezigheid ver
raden van termiek, dé kracht
bron voor schermvliegers. Het
is opstijgende warme lucht
waarop vogels en vliegers
meeliften.
In Nederland levert de atmos
feer doorgaans te weinig stijg-
wind om lang boven te blij
ven. Na een kwartiertje zwe
ven is het meestal wel beke
ken. Pas in de bergen komt
een schermvlieger echt tot
zijn recht. Daar zijn urenlange
vluchten mogelijk, van wolk
naar wolk, tot de zon onder
gaat en de stijgwinden uitdo
ven. Toch kan een vlieger ook
in Nederland prima oefen
vluchtjes maken.
„Mag ik een startprocedure?"
vraagt instructeur Joost Mi
neur van vliegclub Skygliders
aan zijn radio. De vlieger staat
startklaar tegenover hem, zijn
scherm gedrapeerd in een
hoefijzervorm achter hem in
het gras. De lierkabel, loslig
gend in het gras, is aan zijn
harnas bevestigd. Het andere
eind verdwijnt in de verte,
waar de lierman - ook met ra
dio - de motor start.
Een paar seconden later be
gint de kabel door het gras te
slepen. De vlieger zet zich in
De parapente-sport wordt
dit jaar dertig. De Ameri
kaanse parachutist Dan
Poynter bedacht zich in
1974 dat hij goedkoper kon
oefenen met zijn matras-
parachute door ermee op
een helling te gaan staan
en al rennend in de lucht
te komen. Sindsdien zijn
de parapente-schermen
sterk verbeterd ten opzich
te van de parachutes waar
mee skydivers weer veilig
op de grond komen. Para-
pentes zijn opvouwbare
zweefvliegtuigen gewor
den. De schermen worden
met computers zodanig
uitgekiend dat de vliegkwa-
liteiten tot het uiterste wor
den opgedreven.
Parapente is verwant aan
deltavliegen, maar het
lichtgewicht scherm is een
verademing van gemak
vergeleken bij de zware,
tijdrovende delta. Die is
sneller en presteert beter
als vliegtuig, maar is ook
gevaarlijker.
Leren schermvliegen in
Aarlanderveen kan bij
vliegschool Skygliders
(www.skygliders.nl)
Een parapente-vlieger zweeft met hulp van zijn scherm, warme stijgwinden en - in Nederland, bij gebrek aan bergen - een lier om op
hoogte te komen. Foto: Vliegschool Skygliders
beweging, trekt uit alle macht
aan zijn lijnen en het scherm
komt tot leven. De wind perst
het folie in vorm en het ge
vaarte verheft zich boven het
hoofd. Op dat moment staat
de kabel strak en begint te
trekken. De vlieger rent, maar
na een paar passen trappelen
zijn benen al in het luchtledi
ge. Machteloos opgespannen
tussen het scherm en de trek-
kabel verheft de vlieger zich in
de lucht.
Aarlanderveen is van boven
maar een smal lint van huis
jes. Een autootje kruipt over
de weg, nietige mannetjes
wriemelen op een voetbalveld
ter grootte van een A4'tje. De
aarde beneden is grijsgroen
geworden, maar de bloem
koolwolken komen daarente
gen binnen handbereik.
Scherp afgetekend in de aarde
glinsteren sloten en de
Nieuwkoopse en Aarlander-
veense plassen. Zolang de ka
bel blijft trekken, gaat het stij
gen door.
De koppeling tussen de kabel
en het harnas kraakt vervaar
lijk onder de kracht waarmee
de Volkswagen Kever-motor,
honderden meters lager, de
lijn om een spoel windt. Dan
wordt de druk minder. „Ont
koppelen maar", klinkt de
mechanische stem van Joost.
Een ruk aan het handvat, een
schok en de kabel tuimelt in
de diepte. Er is alleen nog het
ruisen van de lijnen. Boven
het hoofd staat strak opgebla
zen het scherm. Het windje
waait niet harder dan met wat
tegenwind op de fiets.
„Maak maar eens een bocht
naar rechts", verbreekt de ra
dio de stilte. Vliegen is niet
moeilijk, blijkt. De vleugel
reageert feilloos op het intrek
ken van een stuurlijn. Minu
ten zweven moeiteloos voor
bij, terwijl de sloten en wei
landen onder de bungelende
voeten van de vlieger door
schuiven. „Draai maar naar
de landingszöne", adviseert
Joost als de aarde na tien mi
nuten dichterbij is gekomen.
De wind blijkt inmiddels aan
getrokken en staat dwars op
de sloten, waardoor de lan-
dingsstrook ertussen plotse
ling wel erg smal oogt. De
vlieger kan sturen, maar is
overgeleverd aan waar de
wind hem blaast.
De landing is zacht als een
stap van een krukje. Maar het
opgeblazen scherm vangt nog
steeds wind en blijft trekken.
De vlieger zet zich schrap,
maar heeft niets in te bren
gen. De wind blaast recht
naar de sloot. Handen klau
wen zich in de aarde, maar de
wind is onverbiddelijk, er is
niets meer aan te doen. De in
structeur heeft al een been in
het water gezet om de vlieger
boven water te trekken, maar
het is niet meer nodig. Met
een paar passen door de
blubber klimt hij druipend
aan de kant. De lekkende ra
dio druppelt en kraakt nog
wat na. De drassige slootgeur
doorweekt alles, maar als je
hebt gevlogen als een vogel
geeft het geeft allemaal niets.
Morgen is er weer een dag op
vliegveld Aarlanderveen.
Silvan Schoonhoven
Mijn leven is niet saai. Vijf kinderen (Fré, Marc, Sam, Fleur, Oli
vier) in de leeftijd van 12 tot 22 jaar en mijn man (Theo) zorgen
voor veel leven in de brouwerij. Vier dagen in de week ga ik
naar de redactie van deze krant. Of ik trek op zoek naar nieuws
en achtergrondverhalen de regio in. Een ingewikkeld bestaan?
In 'Tussen pen en pan' bericht ik er wekelijks over.
rijnsburg - De Noordwijkse Esther Bleichrodt is geconcentreerd aan
het werk aan haar imposante en (zo zou later blijken) prijswinnende
bloemstuk. Bleichrodt was een van de 180 deelnemers aan de cursus
bloembinden in de plantenkassen van de bloemenveiling Flora in
Rijnsburg. Ter afsluiting werd een wedstrijd gehouden. Juryleden en
bloemenarrangeurs Karei Segaar en Janneke Geerling verkozen het
bloemwerk van de Noordwijkse tot mooiste. De cursus werd voor de
58ste keer gehouden. Foto: Dick Hogewoning
„Ik hoor aan het belletje dat
het oma is. Neem jij even op,
mam." Geen kind hoort dat
natuurlijk aan het standaard
belletje van onze telefoon -
ze heeft ook geen vaste bel-
tijd - maar iedereen in ons
huis heeft zo langzamerhand
een bovennatuurlijk contact
met haar. Gehijg in mijn rug
als ik zeg: „Ha mam."
Inderdaad oma; mijn moe
der dus. Zij staat garant voor
een lang uitvoerig gesprek
waarbij alle facetten van het
leven worden doorgenomen.
Ook als ze haar kleinkinde
ren aan de lijn krijgt, schuwt
ze een indringend gesprek
niet. En met alleen maar ja
en nee neemt ze geen genoe
gen. Doen ze dat toch, dan
krijg ik een paar dagen later
de wind van voren. Praten ze
leuk en veel, dan krijg ik de
complimenten voor een per
fecte opvoedingsmethode.
Inmiddels is dat de grap van
onze familie geworden. Als
mijn twee broers, mijn zus
en ik complimenten van
mijn moeder krijgen - kan
ook van mijn vader zijn,
maar die krijgen we toch via
haar doorgespeeld - bellen
we elkaar voor het 'sterren-
overleg'. Als ze na een be
zoek aan ons uitbundig aan
mijn broer vertelt dat mijn
kinderen zo gezellig en aar
dig zijn geweest, dat Theo
zich zo had uitgesloofd met
koken en dat ik er zo ontzet
tend leuk uitzag, heb ik zeker
zeven sterren verdiend. Aan
het eind van het jaar tellen
we de sterren met veel
gesteggel op. Wie de meeste
heeft, komt niet in de Miche-
lingids, maar zorgt voor het
familiekerstdiner (elf volwas
senen, elf kleinkinderen).
Succes verzekerd.
„Ja mam, ik heb tussen mijn
werk door ook naar de begra
fenis gekeken. Op de redactie
hebben we drie televisies,
maar er moet elke dag ook
een krant verschijnen."
„O ja, je moest natuurlijk
werken. Je hoefde er toch
niet over te schrijven?"
„Nee, mam. Ik heb me van
daag beziggehouden met de
problemen in Leiderdorp."
„Ja, dat heb ik vorige week
gelezen in De Telegraaf. Er is
geloof ik een wethouder bij
jullie afgetreden. Wat een
toestand. Ik heb ook niet de
hele dag gekeken hoor. Al die
protocollen in en rond die
koets duurden wel erg lang.
In de kerk was het mooi.
Heel sereen. Heel eenvoudig.
Ja, ik vond het af: de muziek,
de kleding, de bloemen, de
overweging van predikante
Hudig. En Bernhard was ont
roerend. Die man maakt op
zijn leeftijd ook wat door
hoor. Weet je waarom zijn
bril afmoest? Als je een dub
bele focus hebt, zie je de
traptreden naar beneden niet
goed. Je ziet dan eigenlijk
dubbel. Dat heeft je vader
ook, dat is heel lastig. Christi
na heeft toch een prachtige
stem. Verder vond ik goed
dat Margarita er weer bij was.
Je ziet: in alle families is er
wat. Die jongens zijn toch
leuke kerels geworden. Dat
worden die van jullie ook,
dat zul je zien. Hoe is het nu
met Mare?"
„Ik weet het niet precies
mam. Hij heeft zijn porte
monnee verloren, zijn mo
biel is afgesloten en hij zoekt
op dit moment geen contact.
Ik maak me veel zorgen,
maar hij laat niets horen."
„Hoe is Theo eronder?"
„Somber. Hij weet het ook
niet. Je kunt niet meer op je
gevoel af gaan."
„Kind, maak je daar nu even
niet druk over. De basis van
Marc is goed. Hij zal het op
een dag inzien, dat hij niet
echt handig bezig is. Laat
hem maar even begaan. Juli
ana en Beatrix hebben ook
de handen vol gehad aan dat
span. En nog. Heus, daar
loopt het ook niet allemaal
even gemakkelijk. Je weet het
toch: kleine kinderen, kleine
zorgen, grote kinderen, grote
zorgen. Straks lach je erom.
Als er wat is, bel je me gelijk
hoor. Je moeder (73) is niet
van plan om nu al te gaan.
Natuurlijk, ik denk er wel
over na. Je weet, ik wil alles
eenvoudig. Voorlopig wil ik
mijn kleinkinderen zien op
groeien. Fré is toch een enige
sportieve meid. Toen ik haar
zag spelen op dat hockey
veld, zei ik nog tegen vader,
die hoort in het Nfclerlands
elftal. Wat een kracht zit er in
die armen. Ik stop ermee.
Houd moed."
Vier uur later, het is over el
ven. De lucht is helder, de
contouren van de maan
scherp. De sterren fonkelen.
Mijn broer ligt in een zieken
huis in Maleisië. Mijn moe
der belde net. Niemand her
kende nu het tringeltje. Hij is
geveld door een darmafslui
ting tijdens een zakenreis,
meldt ze. Hij zou al zijn ge
opereerd. „Vader zegt net dat
het daar zes uur later is. Jij
weet vast wel hoe je aan in
formatie moet komen. Wij
maken ons ernstige zorgen."
Saskia Stoelinga
de meest besproken onderdelen van de uitvaartdienst van
in Juliana van afgelopen dinsdag was de muziekkeuze. Na-
I.A, tuurlijk was er het in het oog
tCVUQKCYCtl ties van Grieg en Satie waren op
zijn minst opvallend. Het is im-
;een kerkelijke muziek. Ook hier liet Juliana zich gelden als on-
^®jitionele persoonlijkheid, vindt SIMON STELLING uit Alphen aan
in. Als organist van de Adventskerk in zijn woonplaats bege-
1®lj jaarlijks zeker dertig uitvaartdiensten.
voor een van de ouders zo'n prestatie neerzet. Ik heb vorig
e if gespeeld bij de uitvaart van mijn vader. Dat doet je heel
dan is zingen nog moeilijker dan orgel spelen. Ik vind het
tend knap wat Christina heeft gedaan. Bovendien was het
s j a gift to be simple zeer zeker van toepassing op haar moe-
Vi
muziekstuk heeft u het meest ontroerd?
'yrie eleison uit de mis in d-majeur van Dvorak. Met mijn
antabilé heb ik die mis ook eens uitgevoerd. Later heb ik 'm
een vakantie nog gehoord in de Keulse Dom. Maar Morgen-
Es'Vng uit Peer Gyntvan Edvard Grieg vond ik ook heel ontroe-
Mos^e kist van Juliana ging onder die muziek de grafkelder in,
muziek verhaalt van het licht dat weer gloort. Van een
begin."
Za
Zo cht u dat deze muziek in de toekomst vaker bij rouivdien-
EU{horen zal zijn?
1.30 uit ik zeker niet uit. De muziek van het huwelijk van prins
v jorvAlexander en Méxima werd ook razend populair. Het stuk
in Z(ch dat bij de bijzetting van prins Claus werd gespeeld, heb
^dien al diverse keren gespeeld bij een uitvaart. Grieg zie ik
d'r [I terugkeren. Het is weliswaar geen kerkmuziek, maar ik
ar heel soepel in. De laatste wens van de overledene dient
ecteerd te worden."
genoten van de muziek?
Orthodoxe christenen zullen het ongetwijfeld allemaal
vrijzinnig hebben gevonden. Maar ja, Juliana was een on-
itisch mens. Het was te verwachten dat zij niet zou doen wat
ïilijk wordt gedaan bij een rouwdienst in een protestantse
Jormaal gesproken worden psalmen en gezangen gebruikt
mu-
ian in Satie
ang. Dat
5tituurlijk
G
o liturgi-
ede-
hofl
