LEIDEN REGIO
Waar moet ik nu dan mijn Chineessie halenV
Rob Boogert wil een tijdje respijt
De mooiste tuin ter wereld, op de Hof van Eden na
Nieuwe verdeling va
huizen begint in 20C
Slagerij vreest omzetverli
door eenrichtingsverkeer
vervolg van voorpagina
hillecom/lisse - „Ik heb een
vreselijke mooie tijd gehad,
maar u mag best weten dat ik er
goed verdrietig van ben." Oud
medewerker van Keukenhof
Henk van Aalst herhaalt deze
zin het tijdens het gesprek
meerdere keren. „Ik ben altijd
eigen baas geweest; vijftig jaar
lang heb ik een eigen bedrijf ge
had in Hillegom, een schoen
makerij. Na een hartinfarct be
landde ik in de WAO. Maar dat
is niet het einde - ik kon nog zo
goed mee. Dus meldde ik me
aan bij Keukenhof. Het blijft de
mooiste tuin ter wereld, ten
minste op de Hof van Eden na
dan, hè. Zeven miljoen bollen -
man o man, het is zo prachtig."
Als controleur heeft hij altijd
zijn best gedaan. En op de mo
menten dat het rustig was in
het park, was hij niet te beroerd
andere klusjes te doen. „Dan
ging je posters oprollen en in
kokers doen. Duizenden van
die dingen zijn er door mijn
handen gegaan. Ik deed het
graag. Eten? Als het druk was,
kwam het er vaak amper van.
Trouwens, je kent toch die gro
te klompen in Keukenhof waar
je in kunt staan en kunt pose
ren voor een foto? Eén van die
klompen was laatst kapot. Nou,
die heb ik mee naar huis geno
men en gerepareerd, 't Kostte
ze niets. Normaal rep je daar
niet over, maar nu?"
Vorig jaar kwamen er ineens
Leidse studenten werken via
het uitzendbureau, zo vertelt
hij. „Die nieuwelingen - ze wer
den per taxi gebracht - dachten
dat ze alles konden maken."
Oud-collega Cas Seijsener (71)
valt hem bij. „Die gasten vertik
ten het om één stap te veel te
doen. Als wij zaten te eten en
de hoofdcontroleur vroeg of we
bij wilden springen omdat ze
de drukte niet trokken bij de
hoofdingang, nou dan werkte je
die bulk even weg met zijn allen
en dan ging je weer verder met
je lunchpauze. Of je bleef bij
grote drukte een uurtje langer."
Collega's die zeggen dat ze het
niet om het geld deden, vinden
Pollé, Van Aalst en Seijsener
niet geloofwaardig. Zij hebben
van hun salaris wel leuke din
getjes gedaan. Van Aalst: „Je
werkt gedurende acht weken 31
dagen. Daar krijg je zo'n 100
euro voor per dag, dat is vuil
dan, hè. Nou, daar ga je dan
eens een extra keertje van op
vakantie. Vorig jaar hebben we
twee mooie toerfietsen gekocht.
Je mag best weten, ik leef van
mijn AOW en een klein pensi
oentje en dan is dat extraatje
mooi meegenomen."
Toch zit er ook een voordelige
kant aan de situatie. Hun vrou
wen zijn blij. Nooit konden ze
weg in het mooiste seizoen van
het jaar. En nu kunnen ze ein
delijk met vakantie. „Ik had het
er graag voor over", benadrukt
Van Aalst, „maar ik maak de
opening van Keukenhof dit jaar
niet mee, dan ben ik mooi weg
- fietsen in Zeeland of zo." Joop
Pollé sluit zich bij hem aan:
Ach, ook al zouden ze ons weer
vragen; we zouden niet meer
willen. We voelen ons gewoon
verschoppelingen.
Woordvoerster A. Gerards van
Keukenhof begrijpt wel dat het
gevoelig ligt. „Het is ook vrese
lijk sneu, maar we hebben wel
degelijk gesprekken gevoerd
met enkelen onder hen. Niet
met iedereen, volgens mij voor
al met de caissières en dames
van de infodienst. Mensen kon
den aangeven of ze bij het inle
veren van de bedrijfskleding
nog een toelichting wilden heb
ben. Misschien hadden we het
achteraf gezien anders moeten
aanpakken."
leiden - Het nieuwe gezamenlij
ke systeem van woonruimtever
deling voor de Leidse regio zal
pas op 1 juli 2005 van start kun
nen gaan. Dat hebben de wo
ningcorporaties uit de zestien
betrokken gemeenten gezegd
op een gezamenlijke bijeen
komst met de wethouders.
De termijn van 1 juli 2005 is ge7
kozen omdat er nog veel tijd
nodig is voor het ontwikkelen
en testen van alle benodigde
systemen. Als het gaat draaien,
moet het in een keer goed gaan.
Werk is er nog genoeg, want er
is nog geen overeenstemming
over de precieze criteria voor de
verdeling van de huurhuizen in
de nieuwe regio. De corporaties
voelen niet veel voor het plan
om bij het toewijzen van wo
ningen vooral naar de inschrijf-
duur te kijken. „Er zijn ook nog
andere mogelijkheden, waar we
toch ook nog eens goed naar
willen kijken", aldus- hoofd
woondiensten M. van der Lin
den van Trias Woondiensten.
Volgens zowel de Lissese wet
houder van volkshuisvestin
Roon als Trias-directeui
Bergsma zijn de gemeente
de corporaties het overi
over vrijwel alle punten eei
moet één woonregio ko
waarin alle woningzoekei
gelijke kansen krijgen en
de woningen volgens hel
voor iedereen begrijpelijk!
gels worden toegewezen,
zijn er zoveel regeltjes dat j
dus Bergsma, 'aan één cor
ter en misschien wel aan
paar computers nog niel
noeg hebt om te bepalen
mand recht heeft op een
paalde woning'.
De corporaties willen een
delijker rol krijgen. Zo mc
zij het systeem gaan ontw
len en beheren en vol
Bergsma willen ze ook
zwaardere rol krijgen bij di
paling van de urgente gev.
Nu is dat vooral een taak vi
GGD. „Maar die kijkt a
naar medische gronden. D
ciale aspecten komen daar
weinig aan de orde", vindt
leiden - Een aanvullend plan
van de gemeente Leiden om
sluipverkeer in de wijk De Kooi
tegen te gaan mag niet worden
uitgevoerd. Dat betoogde advo
caat A. Munnik namens slagerij
De Roode Nagtegaal gisteren
voor de commissie voor de be
roep- en bezwaarschriften. Het
plan zou omzetverlies veroor
zaken bij het bedrijf uit de Sie-
boldstraat.
Op de Lage Rijndijk is in 1998
eenrichtingsverkeer ingesteld
om fietsers meer ruimte te ge
ven. Dit heeft geleid tot veel
sluipverkeer in de woonstraten
rondom de weg. In de oude si
tuatie reden in de spits veertig
auto's door de Javastraat. Nu
zijn dat er tweehonderd. De ge
meente wil daarom ook in de
Javastraat, de Ambonstraat en
de Atjehstraat eenrichtingsver
keer instellen, zodat inwoners
van de Kooi minder last hebben
van passerende auto's.
Volgens de slagerij houdt de ge
meente geen rekening met haar
belangen. De slagerij heeft geen
bezwaar tegen sluipverkeer, in
tegendeel. Het betekent klandi
zie, niet alleen uit de Kooi,
maar ook uit de Merenwijk en
Leiderdorp. Door de voorgeno
men verkeersmaatregelen gaat
Loempiakiosk van familie Fu verdwijnt uit de Hoogstraat
door Paul de Tombe
leiden - Talloze Leidenaars leer
den Chinees eten bij de familie
Fu. Eerst in de markttent van se
nior, vervolgens in de restau
rants van vader, zoon en dochter
en ten slotte in de kiosk aan de
Hoogstraat. Aan dik een halve
eeuw familiaire voedselverstrek-
king komt nu een eind: de keet
tegenover Zeeman moet weg
van de gemeente, waardoor de
Fu's na volgende week zaterdag
geen uitgiftepunt meer hebben
voor de nasi, de bami en de 'lek
kerste loempia's van het land.'
Wong-cha en Fuyo Fu laten de
zakendynastie van vader Chiao
Cher echter niet zomaar doodlo
pen. „Een goed alternatief is ons
nog niet aangeboden, maar we
komen terug."
De bejaarde vrouw staat mop
perend voor de toonbank van
de kar aan de Hoogstraat. „Het
wordt hier steeds gekker", vit ze
als ze de aankondiging heeft ge
lezen op de achterwand van de
keet. „Moeten ze hier nou echt
weg?" „Ja meid, dat schrijven
ze toch", zegt haar buurvrouw,
wijzend op het pamflet. In grote
letters staat er:„Het onvermij
delijke gaat gebeuren, na ruim
55 jaar sluiten wij zaterdag 27
maart (tijdelijk) onze deuren."
„Gut, waar moet ik dan mijn
chineessie halen?", verzucht de
vrouw.
„Met die vraag staan ze de laat
ste tijd vaak voor de tent", zegt
Wong-cha Fu, die voor het ge
mak Suze wordt genoemd door
oudere vaste klanten. Zij draait
de zaak samen met broer Fuyo
(59, maar nog altijd 'Fuutje'
voor de Leidenaar), dochter Su-
Zai en zoon Ming. „Niet ieder
een kan naar een restaurant en
hier konden ze nog voor be
trekkelijk weinig geld terecht
voor hun portie nasi, bami of
hun loempiaatje. Dat is altijd
ons handelsmerk geweest. Gro
te porties van goede kwaliteit
voor weinig geld. Daarmee zijn
we begonnen en daarmee zul
len we ook eindigen."
Waar dat gaat gebeuren staat
nog allerminst vast. De familie
Fu is 'zwaar teleurgesteld' dat
ze weg moet van de Hoogstraat,
zo ongeveer het drukste plekje
van Leiden, maar heeft zich er
na jaren van verzet bij neerge
legd en ziet het vertrek ook niet
als het einde van de zaak. „Het
is heel vervelend en we waren
daar natuurlijk liever doorge
gaan", betogen Wong-cha en
Fuyo. „Want ons hele leven ligt
zo'n beetje op en rond de
Hoogstraat, dus doet het pijn
dat we er weg moeten. Maar als
het ook maar even kan, komen
we ergens anders terug. We ne
men nu gedwongen een time
out en we gaan op ons gemak
zoeken naar een locatie waar
onze kinderen straks verder
kunnen."
Ze reageren zo berustend om
dat ze het lang aan hebben zien
komen. De gemeente was al ja
ren bezig met het uitkopen van
de kooplieden in de 'marktver-
zamelkraam', die in 1986 ter
vervanging van de losse tenten
op de Hoogstraat was neerge
zet. De zogeheten Blauwe Tram
met twee dichte 'karren' en
daartussen een overkapte ruim
te was een bedenksel van de ge
meente zelf, maar moest weer
weg om de doorstroming op de
winkelroute te bevorderen en is
ook al voor het grootste deel
verdwenen. Na bloemenman,
groenteboer, notenverkoper en
vis- en patatboer is de familie
Fu de laatste die er uit moet
stappen.
Met een financiële schikking,
volgens de gemeente. Fuyo Fu
beaamt het, maar laat zich er
niet over uit of het bedrag toe
reikend is om de kosten van
zijn jarenlange verzet tegen het
vertrek te dekken. Ook al von
den raadsleden het een fors be
drag. „We zijn er uit gekomen
met de gemeente", zegt hij
minzaam.. „Het is alleen wel
jammer dat ze ons nog geen
goed alternatief kunnen bieden.
taurant begon. In samenspi
met studenten noemde hiji
Akademeia. Het was niet de
eerste Chinese eetzaak - wa
in de Janvossensteeg had je
Kwantung - maar wel de eei
afhaalchinees van Leiden."
„Je kon hier trouwens ook
eten", zegt hij in het grote p
aan de Oude Rijn waar de fc
lie woont en waar in de keu
nog altijd de maaltijden voi
kiosk worden bereid. „Beni
in een soort huiskamer enl
ook in een bovenzaal. In he
begin kwamen hier voornai
lijk studenten en mensen d
uit Nederlands-Indië waren
komen, maar later zaten hify
ook de gewone Leidenaars.
werden er zoveel dat we ha)
wege de jaren zestig iets gro
wilden en met Het Verre 0c
ten zijn begonnen, in het oi
pand van Rutecks op de Sta
tionsweg."
Parkeerproblemen op de 0
Rijn en overbelasting van d
milieleden, die dubbele die
sten draaiden in markttent
restaurants, zorgden ervooi
de Fu's eerst de afhaalchini
sloten (halverwege de jaren
tachtig) en vervolgens zes j<
geleden ook het Verre Oosti
van de hand deden.Alleei
met de marktkraam, die we
tijd hadden aangehouden,
we daarna doorgegaan. Dat
het paradepaardje van onzt
der en daarin voelden we o
zelf ook het beste", betogei
broer en zus.
„We zijn echte marktmensf
en dat willen we ook heel gi
blijven. Het liefst in Leiden,
want we zijn wel Chinezen,
maar we voelen ons rasech
Leienaars."
„Zo'n plaats voor de hele y
krijgen we niet meer", bese
ze. „Maar misschien kunne
we op woensdag en zaterdi
de markt gaan staan, of erg
in een leuk winkeltje op eet
mooie locatie. We houden i
deur voor alles open, want
willen graag doorgaan. Als!
helemaal niet anders kan, g
we daarvoor zelfs naar een
dere stad."
Jammer voor ons en voor alle
Leidenaars die zo graag een
loempiaatje bij ons komen ha
len. Zulke loempia's als de onze
vind je nergens. Onze loempia's
zijn onovertroffen."
De langwerpige lekkernijen
worden nog steeds gemaakt
volgens het recept van Chiao
Cher Fu, die niet voor niets als
de loempiakoning van Leiden
werd aangeduid toen hij twee
enhalfjaar geleden op 98-jarige
leeftijd overleed. 'Meneer Fu',
zoals hij tijdens zijn leven eer
biedig werd genoemd, liet de
taugé weg uit de dichtgevou
wen Chinese pannenkoekjes.
„Omdat de oude Leidenaar dat
als zaad beschouwde en het ko-
nijnenvoer vond", zegt zijn
zoon, die met die constatering
meteen terug is bij het begin
van de familiehistorie in Neder
land.
Zijn vader was rond 1938 een
van de eerste Chinezen in Lei
den. Afkomstig uit de provincie
Chekiang, waar de echte pio
niers vandaan kwamen, 'lang
voordat de Kantonchinezen in
beeld waren', (zegt Fuyo), be
gon Fu op de markt een han
deltje in textiel en in stropdas
sen die hij zelf maakte. Bij toe
val belandde hij daarna in de
voedselvoorziening. „Andere
kooplieden zagen hem tussen
de middag zijn bami, zijn nasi
of zijn zelfbereide pindarotsjes
('teng teng') eten en wilden
daarvan vaak proeven. Dat
bracht hem op het idee om
maaltijden voor hen te gaan
klaarmaken", weet Fuyo uit
mondelinge overlevering.
„Eerst deed hij dat in een
kraam op de markt en dat werd
zo'n succes dat hij rond 1948
op de Oude Rijn ook een res
Fuyo Fu, zijn zuster Wong-cha Fu en haar dochter en zoon bijeen in de kiosk op de Hoogstraat. „Het is heel erg vervelend dat we hier weg moeten, maar we komen terug."
Foto: Hielco Kuipers
koop aan de Leidsche Schroot-
handel. Vlak daarna bleek de
partner van Boogert financieel
onbetrouwbaar en verliet de
zaak.
Medio 1993 kon Boogert de
zaak van de Zaanse Schroot-
handel kopen voor 275.000 gul
den en stemde hij daarmee in.
Het ging alleen om de opstal,
want de grond is van de ge
meente. Toen bleek dat de
grond was vervuild en hij daar
om geen lening van de bank
kon krijgen, blies Boogert de
koop af. Daarmee haalde hij
zich de woede op de hals van
de eigenaar van de Zaanse
Schroothandel. Wel werd hem
door de makelaar van de Zaan
se Schroothandel meegedeeld
dat deze een huurcontract wil
de aanhouden van tien jaar
plus een optie voor nog eens
tien jaar.
Met die wetenschap investeer
de Boogert flink in zijn zaak. Er
kwam een tussenvloer, riole
ring, nieuwe elektra, verwar
ming, isolatie en de vloer werd
Vloeistofdicht gemaakt. En een
jaar of zes daarna wilde hij de
hal toch weer kopen van de
Zaanse Schroothandel, dit keer
voor 440.000 gulden. Na lange
tijd kreeg hij vanuit Zaandam
de mededeling dat er niet werd
onderhandeld onder één mil
joen gulden.
In 1999 werd het huurcontract
van Boogert door de Zaanse
Schroothandel opgezegd. Om
dat Boogert dacht dat hij eén
huurcontract voor tien jaar
had, maakte hij zich daar niet
druk om. De kantonrechter
oordeelde echter anders. Het
huurcontract van vijf jaar bleek
Rob Boogert: „Ik vraag geen medelijden, alleen een eerlijke kans dit af te ronden zonder financieel ha
rakiri te moeten plegen. Ik wil mijn zaak op een normale manier kunnen leegverkopen zonder al mijn
voorraad te moeten weggooien." Foto: Mark Earners
rechtsgeldig. Een beroep op
het huurrecht dat geldt voor
detailhandel werd verworpen.
Volgens de rechter had Boogert
altijd in de groothandel geze
ten. Via een andere rechter
heeft Boogert drie keer uitstel
van ontruiming gekregen maar
nu is hét per 1 juni echt zo ver.
Hij moet weg.
Boogert begrijpt dat de ge
meente geen partij is in deze
zaak. Het gaat tussen hem en
de Zaanse Schroothandel.
Maar wat hem steekt is dat er
absoluut geen plannen voor de
directe toekomst zijn voor het
terrein waarop zijn legerdump
staat. Daarnaast verbaast het
hem dat bedrijven in de omge
ving wel worden uitgekocht
door de gemeente en hij niet.
En dat de Zaanse Schroothan
del 900.000 gulden van Leiden
krijgt om weg te gaan, daar
snapt Boogert niks van. „Lei
den betaalt negen ton voor een
loods en dat terwijl de grond al
van de gemeente is." Volgens
hem is de gemeente de motor
achter deze hele al of niet ge
dwongen verhuispartij. „De ge
meente speelt over mijn rug
voor projectontwikkelaar. Als
de gemeente eerlijk was ge
weest was Leiden eerst met mij
in conclaaf gegaan. Daarom
ben ik van plan om binnenkort
een gesprek met de verant
woordelijk wethouder aan te
vragen. Ik wil hier namelijk nog
even blijven."
Een woordvoerster van de ge
meente laat weten dat Boogert
voor een gesprek altijd welkom
is op het stadhuis.
Eric-Jan Berendsen
De legerdump van Rob Boogert
aan de Hallenweg achter de
Groenoordhallen moet daar
per 1 juni weg. Leiden wil het
terrein gebruiken voor toekom
stige herinrichting van het ge
bied. En hoewel dat bericht
voor eigenaar Boogert niet als
een verrassing komt, wil hij
toch nog graag een keertje met
de verantwoordelijke wethou
der Alexander Geertsema
(Grondzaken/WD) praten.
Boogert blijft namelijk het liefst
tot 1 juni 2005 op zijn huidige
stek. In de tussentijd kan hij
dan verhuizen naar een pand
op een steenworp afstand dat
per 1 november leegkomt „Ik
vraag geen medelijden, alleen
een eerlijke kans dit af te ron
den zonder financieel harakiri
te moeten plegen. Ik wil mijn
zaak op een normale manier
kunnen leegverkopen zonder al
mijn voorraad te moeten weg
gooien."
De geschiedenis van de leger
dump is een roerige. Boogert
kwam aan de Hallenweg in
1991 als partner in de Leidsche
Schroothandel die de loods op
het gemeentelijke terrein huur
de van de Zaanse Schroothan
del. Op dat moment was er een
huurschuld van 87.000 gulden
van de partner van Boogert aan
de Zaanse Schroothandel. Boo
gert heeft dat bedrag toen aan
de eigenaar van de Zaanse
Schroothandel betaald en dat
is notarieel vastgelegd. Tevens
werd toen een nieuw huurcon
tract opgemaakt voor vijf jaar
met een optie voor nog eens
vijf jaar met recht van eerste
Dê Blauwe Steen, die al 700 Jaar in de
Breestraat ligt, is het symbolische
middelpunt van de stad.
Onder redactie van
Timoteus Waarsenburg en Eric-Jan Berendsen
