SPORT
'Ik ben niet bang
|oor het zwarte gat'
Als het om
sport gaat,
is het hier
in Leiden
armoe troef
on't you cry for a girl' van
lJ The Shoes op de radio. Het
is vrijdagmorgen en ik sta in de
keuken boterhammen voor de
kinderen te smeren. Neuriënd.
Wat is die sound toch herken
baar. Je hoeft maar een flard
van een liedje te horen en je
weet het: The Shoes. Na die ver
pletterende revival in de jaren
tachtig had ik het wel gehad
met de boys. Te veel Theo van Es
is niet goed voor de mens. Maar
als je ze een tijdje niet meer hebt
gehoord, klinkt zo'n plotseling
nummertje op de radio als mu
ziek in de oren.
Er gaat vrijwel geen dag voorbij
of de gebroeders Ver steegen, mu
zikanten en restauranthouders
hier ten stede, snellen ons huis
voorbij. De ene keer hardlo
pend, de andere keer op de wiel-
renfiets. Weer of helemaal geen
weer, Henk en Jan Versteegen
racen Leiden uit richting Shoes-
terwoude. Indrukwekkend. Hoe
oud zullen die gasten nou zijn?
Don't you cry for a girl, zoals al
le successen van The Shoes ge
schreven door Jan Versteegen en
Theo van Es, is van 1968. En
toen zat de tweeling al een jaar
tje of tien in het vak, heb ik wel
eens gelezen, of is me ooit door
Henk en Jan zelf verteld. Vijfen
veertig jaar in de rock roll en
de horeca en er dan nog zo strak
uitzien. Wonderbaarlijk. Alleen
aan het grijs van hun weelderi
ge krullen kun je zien dat de
Versteegens geen twintig meer
zijn. Wat geregeld sporten al
niet vermag. Ik ben jaloers op
die mannen. Midden in het ver
leidelijke leven staan en dan zo
veel zelfbeheersing opbrengen.
Bijzonder geval toch die twee
ling denk ik als 'Don't you cry
for a girl' er op zit. Dravend en
wielrennend door stad en land
zijn de gebroeders een lust voor
het oog. Als het om sport gaat, is
het hier in Leiden armoe troef.
De Versteegens springen er uit.
Propagandisten van het be
weeglijke leven. Voor de verkie
zing van sportman van het jaar
2004 draag ik de tweeling voor.
Sportploeg van het jaar mogen
ze van mij ook worden.
De zaterdagkrant was vorige
week nog niet op onze deurmat
geland of mijn mobieltje had al
een sms-bericht te pakken. 'He
lemaal juist', luidde de bood
schap en die sloeg op mijn stuk
je over Dink Binnendijk, de di
recteur van RTV West die in de
krant had opgemerkt dat over
heidssteun voor zijn noodlijden
de omroep terecht is en dat
kranten in de problemen het
zelf maar uit moeten zoeken.
Want niemand vraagt ze toch
om kranten te maken? Stoere
praat van de regionale omroep
baas waar ik me groen en geel
aan ergerde. Dat ik niet de enige
was, bleek in de loop van de za
terdag, want het bleef niet bij
dat ene sms-je. Opmerkelijk veel
bijval gehad.
Het slachtoffer van mijn tirade
meldde zich maandagochtend
via de mail. Dink was danig op
zijn pik getrapt. Hoe ik een
vriend van vroeger zo een trap
na kon geven. Waar heeft hij die
al een halfjaar lang dag en
nacht knokt voor de werkgele
genheid van 125 man/vrouw het
aan verdiend dat ik hem zo af
val? De reactie van Binnendijk
was bijna twee keer zo lang als
mijn wekelijkse krantenstukje.
Dat krijg je er van Dink als je
van de schrijvende journalistiek
overstapt op radio en tv. Dan
verleer je de kunst van het bon
dig formuleren die je op de re
gioredactie van het Leidsch
Dagblad toch aardig onder de
knie had. Om kort te gaan. De
directeur van Omroep West ver
wijt mij asociaal gedrag. Vol
gens hem heb ik letterlijk gepleit
voor het ontslag van alle men
sen die bij de regionale radio en
tv werken.
Flauwekul Dink. Ik stoor me
aan de oppervlakkigheid van
onze dorpsomroep en ik vind
het een schande dat er miljoe
nen en nog eens miljoenen ge
meenschapsgeld op gaan aan
RTV West. Vooral omdat een
fatsoenlijke krant als het
Leidsch Dagblad, die al bijna
150 jaar de regio van nieuws
voorziet, zijn eigen bonen maar
moet zien te doppen. Ik geloof
best dat jij wel eens in het open
baar hebt gezegd dat ook regio
nale kranten een steuntje in de
rug verdienen. Maar in dat
kranteninterview sprak je ande
re taal en dat was voor mij de
reden om mijn ergernis de vrije
loop te laten.
Als je nou tegm de krant had
gezegd dat jume bij West de
lianden mogen dichtknijpen
met die nieuwe subsidie en dat
jullie als omroep de regio beter
schap beloven dan had je mij
niet gehoord. Dat wij er vroeger
gezamenlijk op uit trokken, doet
niet ter zake vriend. Als je zo
groot als jij bent geworden en je
stelt je in het openbaar uitda
gend op dan moet je er niet raar
van staan te kijken dat je de bal
met hoge snelheid krijgt terug
gekaatst.
Jaap Visser
Reageren?
sportredactie.ld@hdc.nl
hom van der Niet zit op zeven duels van het einde
"rtjan van Geen
ïlpaar negatieve momenten na heeft Tom van
"teen schitterende carrière gehad. De 34-jarige
er keept nog zeven wedstrijden voor RKAW en
it hij ermee. Het lichaam protesteert na ver-
Ie blessures te veel. „Soms lijk ik wel een oud
zegt hij. Tom van der Niet over Quick Boys,
jerlands jeugdelftal, voetbal op zondag, zijn
'an sportpark Nieuw Zuid en zijn mogelijke te-
bij de regerend kampioen in de hoofdklasse A.
fcgdjaren
gsaf aan was het voetbal, samen met mijn
Ik zat op mijn vaders schoot naar voetbal te
straat was ik de hele dag aan het voetbal-
de jongste, dus ik moest voor de bal zor-
het doel staan. Het was een fantastische
was altijd een rustige gozer. Niet snel van
Ïk. te brengen en ik deed geen gekke dingen,
ste wedstrijd was in de F3. Ik stond in de
lijk daarna kwam ik in de E3 en was er geen
Ik ben in het doel gaan staan en bleek er
voor te hebben. Ik vond het niet erg om te
en nog steeds vind ik het heerlijk om met
1 op het veld te trainen. Op dinsdagavond heb
èrstraining. Ik ga pas van het veld af als het
e|3or mijn ogen ziet.
Jide in het Nederlands jeugdelftal en moest
™r elke week naar Zeist. Het was geen lichting
Rite toppers. Regi Blinker speelde erin. En
den Turk. Ik was de enige die bij een ama-
b speelde. Dat was een nadeel. We hadden
[walificeerd voor het EK onder 16 in Honga
ren oefenwedstrijd met Quick Boys was ik
enkel gegaan. Het was een pittige blessu
ur op de dag voor vertrek, deed ik een test en
l goed. Op een woensdag zouden we weg
lie ochtend stapte ik uit bed en scheurde mijn
finaal af. Dat was een aardig klappie.
ioit de mogelijkheid gehad om betaald voet-
pelen. Hans van Doorneveld van Haarlem
Titeresseerd. Ik zou vier keer in de week naar
Cn moeten en zelf maar zien hoe ik er kwam.
s allemaal niet zo goed geregeld als nu. Ik heb
met mijn vader over gesproken. Ik zou een
loeten opgeven en heb het niet gedaan. Als ik
ipijt van heb, dan is het daarvan,
zeventiende debuteerde ik in het eerste,
'en Marken. Theo Guytwas geblesseerd.
Ij terugkwam, heb ik het seizoen in het twee-
laakt. Op mijn negentiende was ik vaste
inder Melbi Raboen. Theo Guyt stopte al op
zijn 28ste. Hij was een fantastische keeper. Ik heb
nog twaalf jaar training van hem gehad."
Jongens van buiten
„Toen ik bij het eerste elftal kwam, werden voor het
eerst jongens 'van buiten' gehaald. Edwin Otte, Mar
co Dijkhuizen en Richard Hoogervorst waren echte
versterkingen. We werden begin jaren negentig twee
keer kampioen, waarvan een keer algemeen ama
teurkampioen van Nederland. Een kampioenschap
bij Quick Boys heeft iets aparts. Nergens leeft het zo
als in Katwijk.
Het is daarna fout gegaan. Quick Boys mag mis
schien een paar jaar niet meedoen om de titel, maar
het kan niet zo zijn dat de club vijf jaar achter elkaar
loopt te kloten. In mijn laatste jaar zaten er mis
schien drie Katwijkers bij de selectie. Het was een
zoete inval van 'buitenlanders' geworden. Elk jaar
stonden er veertien nieuwe spelers. Ze kwamen uit
alle windstreken. En ze gingen allemaal net zo snel
weer weg. Alleen Raymond Flaton is altijd geble
ven."
Akkefietje
„Ik was die volksverhuizingen zat, maar het was
geen reden om te vertrekken. Als ik dat akkefietje
met de toenmalige trainer Ruud de Groot niet had
gehad, was ik mijn hele leven bij Quick Boys geble
ven. Er zijn een hoop dingen voorgevallen, waar ik
niet al te veel op wil terugkomen. De druppel die de
emmer deed overlopen, was toen ik op vrijdag werd
gebeld dat ik zaterdag niet zou spelen. Het was een
van mijn beste seizoenen. Ik stond eerste in het spe
lersklassement van Quick Boys en derde in dat van
het Leidsch Dagblad. Ik reageerde impulsief, had het
gevoel dat ik besodemieterd was. Wist ik veel dat De
Groot twee maanden later zou worden ontslagen.
Het was een optelsom, waardoor ik het plezier hele
maal kwijt was. Ik liet misschien het elftal in de
steek, maar ik heb toen voor één keer voor mezelf
gekozen. Hoe spijtig en lullig het ook was.
In mijn naaste omgeving hebben ze er meer moeite
mee gehad dan ik. Mijn vader was twintig jaar lid
van de terreincommissie, maar heeft zijn sleutels
toen neergegooid. Hij is twee jaar niet op Nieuw
Zuid geweest. Hij kon het niet opbrengen. Op zater
dag wilde hij zelfs de uitslag niet weten. Hij wilde
niet toegeven dat hij het miste en hij wilde er ook
niet over praten. Maar je zag dat het aan hem vrat.
Hij is een binnenvetter. Gelukkig is hij weer terug.
Hij gaat zelfs mee naar uitwedstrijden.
Ik ben altijd Quick-Boysman gebleven. Mijn vrouw
Angela staat er achter de bar. Ik ga nog steeds kijken.
De club zit in mijn hart. Dus de mensen moeten zich
kunnen voorstellen wat er allemaal gebeurd is, waar
V.L.N.R.
Tom van der Niet: 'Ik vond het niet erg om te keepen en nog steeds vind ik het heerlijk om met plassen op het veld te trainen'. Archieffoto: Cees van Hoogdalem
door ik ben vertrokken. Ik sta nog steeds voor hon
derd procent achter die beslissing.
Ook al speelt RKAW geen hoofdklasse, is het qua
ambiance minder en is het buiten de regio, de club
is niet te min voor me. Natuurlijk is het leuk om in
de belangstelling te staan. Maar als je daarop geilt,
kan je hard vallen. Ik sta met beide beentjes op de
grond. Ik heb er drie fantastische jaren beleefd. Dat
ik stop komt puur door blessures. In 2001 scheurde
ik mijn achterste kruisband en begin dit seizoen de
voorste. Tot de winterstop heb ik niet gespeeld en ik
blijf kwakkelen. Ik kan niet twee dagen achter elkaar
sporten. Ik lijk soms wel een oud gebouw."
Zondag
„Tot mijn twaalfde ging ik naar zondagsschool, maar
later wilde ik naar Ajax. Dat vond ik leuker. Ik ben
christelijk opgevoed, maar ik ga niet naar de kerk.
Dat levert wel discussies op, want mijn ouders gaan
nog wekelijks. Maar iedereen mag het voor zichzelf
weten. Er is ook nooit een probleem van gemaakt
dat ik naar RKAW - een zondagsclub - ben gegaan.
Ze stonden er thuis niet om te springen, maar goed.
Misschien was het bij andere familieleden wel een
obstakel geweest.
Als we met Quick Boys op trainingskamp waren,
trainden we ook wel eens stiekem op zondag. Alleen
Floor van Duyn deed dan principieel niet mee. Er
zijn nog veel principiële leden. Nadat we een keer
met Quick Boys kampioen waren geworden, kwam
Lee Towers optreden. Dat duurde tot na twaalven.
Er zijn leden die daar een probleem van hebben ge
maakt."
Keeperstrainer
„We waren met RKAW op Tenerife. Daar kwam ik in
een pub Gert Aandewiel tegen. We zaten bij elkaar
op school en ik heb ruim twintig jaar met hem ge
voetbald. We raakten in gesprek en binnenkort pra
ten we verder over wat ik voor Quick Boys kan gaan
betekenen. Ik vind het een eer dat hij gevraagd heeft
of ik keeperstrainer wil worden.
Het is goed dat er praktijkmensen op belangrijke po
sities zitten. Hans van der Plas, Jaap van Duyn, Gert
Aandewiel en Arjen van der Werf hebben precies ge
zien hoe het niet moest en ze hebben succes. Er
worden niet zomaar meer spelers gehaald. Het zijn
voetballers met meerwaarde. Ik zie geen ploeg die
Quick Boys tegen kan houden.
Ik weet dat er altijd wel dingen op me af komen. Ik
ben niet bang voor het zwarte gat. Mijn dochter
wordt in mei twee jaar en ik kan wat meer tijd met
haar doorbrengen. Nog zeven wedstrijden sta ik op
het doel en ik wil het op een mooie manier afsluiten.
Op een paar negatieve momenten na heb ik een
schitterende carrière gehad. Ik heb dingen meege
maakt die maar weinig amateurvoetballers hebben
beleefd. Dat geeft veel voldoening."
RANDJE BUITENSPEL
Staand v.l.n.r: Tinus Vastenhout (trainer), Jan de Koning (grensrechter), Hans de Rijk, Aad van Velzen, Arie Wolvers, Johan de Graaf, Dick Bloem, Guus van
de Akker (keeper), Ton van Wittmarschen, Wout Verlaan (aanvoerder), Gerrit de Wit en Jan van Dam (voorzitter). Gehurkt v.l.n.r: Kees Vernooij, Leo van
Velzen, Peter van Velzen, Jos van Diemen, René van Zon, Jan van der Voort en Cor van Rijkelijkhuizen (verzorger). Foto archief Johan de Graaf.
jochie van negen speelde
jn eerste wedstrijdjes voor
'ingse Boys, het huidige
inia. In Leimuiden was
dat de katholieken naar
Wetering gingen om te
'len en de bewoners uit
itestantse wijk bij SVOW
iteringbrug speelden.
;Leimuiden begon te
en en er mensen 'van bui-
twamen wonen, gingen er
tnen op om een eigen
)op te richten. Zeker de
van de oprichters waren
^nstaanders. Oorspronke-
Kickers een zaterdag
en zondagafdeling. Lang-
i is het accent op zondag
Vijfjaar na de oprichting van Kickers '69 werd het eerste elftal kampioen van de zogeheten
tweede klasse onderbond - die daarna ook direct werd opgeheven. In het Leimuidense
kampioensteam speelde ook de huidige voorzitter Johan de Graaf. Hij heeft zijn club in de
afgelopen 35 jaar een enorme groei zien doormaken.
komen te liggen."
„We hadden al direct een aar
dig team, maar pas onder trai
ner Tinus Vastenhout werd het
eerste succes behaald: het
kampioenschap in 1975 van de
tweede klasse van de afdeling
Leiden. Die klasse werd daarna
direct opgeheven omdat er te
weinig clubs overbleven. In het
seizoen na het kampioenschap
kwamen we dus weer een aan
tal dezelfde tegenstanders te
gen."
„Sportief gezien was de titel uit
1975 mijn hoogtepunt. Het
hoogtepunt van de club én dat
van mij als voorzitter was het
kampioenschap van 1998 in de
vierde klasse in. Jammer dat
we mede door het ontbreken
van een complete lichting jon
geren die door heel Nederland
ging studeren, daar geen ver
volg aan hebben kunnen ge
ven. Ook nu zijn we vierdeklas
ser."
„Bij het 25-jarig bestaan in
1994 hebben we een reünie ge
houden waar we zeven maan
den voorwerk aan hadden. Het
werd geweldig en ik denk dat
we dat volgend jaar herhalen.
Toch tel ik op de foto nog ne
gen man die regelmatig bij het
huidige eerste elftal komen kij
ken en een aantal van hen is
nog altijd als vrijwilliger bij de
vereniging betrokken. Ik ben
mede door mijn twee zoons bij
Kickers gebleven; de afgelopen
acht jaar als bestuurslid. De
club van nu is niet meer te ver
gelijken met die van toen. We
hebben tussen de honderd en
150 vrijwilligers - dat is onze
kracht - en een prachtig com
plex. Dat maakt een groot ver
schil met het weiland in Oude
Wetering waar ik ooit begon en
waar de koeien nog graasden."
Heeft u foto's van opmerkelijke, bij
zondere of unieke teams?
sportredactie.ld@hdc.nl
