LEIDE
Brandweer
zit te krap
REGIO
'Het onrecht speelt zich af in Juinen'
Basisschool sinds moord
in de ban van conflict
Reddingswerkers tevreden terug uit Marokko
zaterdag 6 MAART 2004
Ja, ik word abonnee en ontvang de krant eerst 2 waken gratis.
NaamM V IU.
Plaats
Telefoon (i »m controle riabezoigingl^Xg\
Wij gaan zofgviASg om mei persoonsgegevens. In het colofon van de krant treft u nadere informatie aan.
Ik neem een: Bij machtiging tot
maandabonnement automatische betaling
automatische betaling 19,70 krijgt u bovendien een
kwartaalabonnement
automatische betaling 56,20
betaling per acceptgiro 56,70
Handtekening:
Stuur deze bon in een envelop, V1
zonder postzegel, naar:
Leidsch Dagblad, abonneeservice,
Antwoordnummer 10050 2300 VB Leiden
www.leldschdagblad.nl
Leidsch Dagblad
TTTT
door Silvan Schoonhoven
leiden - De brandweer in Leiden
heeft het veel te druk. Daardoor
is het onmogelijk geworden alle
taken goed uit te voeren. Aan
oefenen komen de brandweer
lieden niet toe en ook het onder
houd van het materiaal komt in
het gedrang. Ook is de mentali
teit bij de brandweer veranderd.
Dat blijkt uit een vergelijking
tussen de Leidse dienst en die
van Dordrecht en Haarlem, uit
gevoerd door DWG Advies. Uit
de vergelijking komt naar voren
dat de uitrukdienst in Leiden
kleiner is dan in de twee verge
lijkbare steden. „Het is voor de
repressieve dienst steeds moei
lijker of eigenlijk onmogelijk
om alle huidige taken op een
professionele en verantwoorde
wijze uit te voeren", staat te le
zen in het rapport. „Er zit
steeds minder rek in de organi
satie en de kritische grenzen
zijn bereikt." Alleen met steun
van de gemeente zijn de pro
blemen te verhelpen, denkt
DWG Advies.
Vooral het oefenen schiet er
voor brandweerlieden in de uit
rukdienst bij in. Het aantal uren
dat ze moeten besteden aan
training, wordt niet gehaald.
Ook is er een achterstand in het
onderhoud van de gebouwen.
De tijd die brandweerlieden
daaraan besteden, gaat weer
ten koste van de kerntaken.
Daar komt nog bij dat de 'men
taliteit en discipline' zijn veran
derd, signaleert het rapport.
Medewerkers 'denken meer
vanuit rechten dan vanuit
plichten'. Waar brandweerlie
den hun vak vroeger als roeping
zagen, is het nu een gewone
baan waarbij overwerk niet
meer vanzelfsprekend is.
Het rapport doet een aantal
aanbevelingen. De brandweer
moet terughoudender worden
met het aannemen van taken
die niet noodzakelijk zijn, zoals
het schoonspuiten van wegdek.
Het oefenen moet voor brand
weerlieden weer een belangrijk
deel van de dagbesteding te
worden. Om onderhoudswerk
uit handen te nemen aan de
adembeschermings-appara-
tuur, moet er een regionaal
centrum komen waar het mate
riaal voor meerdere korpsen
wordt onderhouden.
De gemeenteraad buigt zich
dinsdag over het rapport
Vertrouwenspersoon dient klacht in
door Silvan Schoonhoven
leiden - Vertrouwenspersoon
Rosalie Jansen-Staphorst van
de Eerste Leidse Schoolvereni
ging (ELS) gaat een klacht in
dienen tegen directeur Wilbert
Streng. Door de klacht - bij de
geschillencommissie voor het
bijzonder onderwijs - dreigt een
al drie jaar slepend conflict op
de basisschool in de Lage Mors
tot een uitbarsting te komen.
De vertrouwenspersoon dient
de klacht in omdat de directeur
een bemiddelingspoging zou
hebben gesaboteerd. De me
diation door een extern bureau
is daardoor kort geleden ge
strand. De vertrouwenspersoon
beschuldigt de directeur ook
van handtastelijkheden en inti
midatie.
Dat blijkt uit een uitgelekte
brief en uit de vertrouwelijke
verslagen van verschillende be
middelingsgesprekken, waar
van een samenvatting door ou
ders naar buiten is gebracht.
Jansen, directeur Streng en
schoolbestuurder Stellingsma
willen geen commentaar geven
op de kwestie.
De ruzie op de ELS is ontstaan
na de moord op docente Iefke
Bakker, in juli 2000. Bakker
werd met messteken om het le
ven gebracht door haar ver
slaafde vriend. De ouders van
het slachtoffer wilden niet dat
de schoolleiding bij de begrafe
nis aanwezig zou zijn. Ook tus
sen Bakker en Streng bestond
namelijk een arbeidsconflict.
Het schoolbestuur had haar
enige tijd eerder te kennen ge
geven dat ze een andere baan
moest zoeken, hoewel ze ziek
thuis zat. „Ze wilden binnen
twee maanden van haar af",
zegt haar moeder. „De school
leiding heeft dat heel onelegant
en akelig aangepakt. We waren
er heel ongelukkig over. Daar
om zeiden we hen voor de be
grafenis: kom maar niet."
Na een emotioneel verlopen
rouwverwerkings-bijeenkomst
op de school moest ook ver
trouwenspersoon Jansen haar
functie opgeven. Ze had in het
conflict tussen Streng en Bak
ker de zijde van laatstgenoem
de gekozen. Streng voelde zich
na de teambijeenkomst geg
riefd door Jansen.
Uit de verslaglegging van een
onafhankelijk bemiddelingsbu
reau blijkt dat de vertrouwens
persoon officieel nooit te horen
heeft gekregen wat de reden is
van het advies zich terug te
trekken. Ze zit al een tijd ziek
thuis.
Na vier gesprekken met het ex
terne bureau leek het conflict
opgelost. Een concept-brief
voor de ouders lag al klaar.
Daarin meldt de secretaris van
de basisschool dat het terugtre
den van Jansen is terug te voe
ren op gebrek aan vertrouwen
en een misverstand bij bestuur
en directie. Het bestuur geeft
toe dat er geen concrete feiten
zijn die de beschuldiging on
dersteunen. Daarom zijn haar
excuses aangeboden. Jansen
zou als vertrouwenspersoon
worden gerehabiliteerd. De
brief aan de ouders is echter
nooit verstuurd en inmiddels is
de bemiddelingspoging ge
strand.
Volgens ouders van de ELS is de
onderhandeling vastgelopen
door mededelingen van Streng
aan het docententeam. Hij zou
hebben bekendgemaakt dat hij
een 'meer dan collegiale relatie'
zou hebben gehad met de ver
trouwenspersoon. Dat zou hij
hebben gedaan terwijl de be
middelingsgesprekken nog
gaande waren. De gespreks
partners hadden geheimhou
ding beloofd voor de duur van
de lijmpoging.
(advertentie)
k-
ie|
tr
ie 5
|1-
if
<ker Bart
at niet van
es ingsom af
I Lijkt het nou maar zo of wordt Leiden steeds vaker op de vingers getikt door de hoogste
rechters van het land? Binnen korte tijd werd de gemeente een paar keer stevig de les
gelezen. Eerst vernietigde de bestuursrechter de bouwvergunning voor het oude Brill-pand
aan de Koppenhinksteeg en vervolgens veegde de Raad van State de vloer aan met de
gemeente in geschillen met eetcafé Odessa en de Fabriek voor Diastatische Producten.
Toeval, en zeker geen trend", meent Ben Olivier (58). De universitair docent bestuursrecht
en ruimtelijke ordening aan de universiteit van Amsterdam is onafhankelijk voorzitter van
de gemeentelijke commissie voor de Beroep- en Bezwaarschriften, waar klagers in eerste
instantie terechtkomen.
nt niet door ambtelijke
heid dat Leiden zo gere
dde orde wordt geroepen
rechter?
at lijkt zo omdat het nu
bi keer achter elkaar is
maar dit zijn echt in-
!n. Ik ben ook jaren
ter geweest van eenzelf-
imissie in Leiderdorp en
- nog voorzitter van de
jssie voor beroep en be-
ran de provincie Noord -
d en als ik het aantal za-
fgelijk dat onderuit gaat,
fingt Leiden er echt niet
if uit. De gemeente is ze-
't onzorgvuldiger gewor-
p zaak rond het Brill-
ras ook niet zo'n ernstige
je beslissing om de
igufergunning te verlenen is
)difinietigd door de be-
ansjechter, maar dat was
!de Raad van State al be-
jd tot een bouwstop voor
iienstad en niet om een
(vaar de klagers iets mee
(ten."
wo|
Ch?/u de gemeente er on-
\ok zelf ongenadig van
3'e Jz 'uw' commissie. In een
jfmd de illegale bouw van
jcterras op een kinderdag-
[&e\aan het Utrechtse Jaag
bar wat daar was ge
was ook veel erger. Het
r was zoekgeraakt bij de
nte, die de bouwvergun-
atwee weigeringen daar-
derde keer toch had
ld. Het leek in dit geval of
falen de halve wereld
tl en er waren afspraken
inden die met de buur
man waren gemaakt. Het ging
me er niet eens om of die me
neer nou gelijk had met zijn be
zwaren tegen het dakterras,
maar zo ga je niet met elkaar
om. Je kunt de verwachtingen
die je hebt gewekt niet zomaar
wegpoetsen. En zeker niet om
dat een dossier is zoekgeraakt.
Ik dacht dat zoiets al lang niet
meer voorkwam."
En u zou dat toch moeten we
ten, want u doet dit werk al aar-
dig lang.
„Vijfentwintig jaar. De commis
sie in Leiden was de eerste die
in Nederland werd opgericht,
nadat dat in 1966 mogelijk was
geworden en toen ik voorzitter
werd was het nog een 'beslis'-
commissie. Die belissingsbe-
voegdheid is afgeschaft in de ja
ren tachtig en dat is ook beter,
want de verantwoordelijkheid
moet bij het college blijven lig
gen. Sindsdien geeft de com
missie het college advies, maar
dat is minder vrijblijvend dan
het lijkt. Want dat advies moet
wel serieus worden genomen
en als het niet wordt opgevolgd,
moet dat heel goed worden ge
motiveerd. Als de adviezen ge
regeld niet worden opgevolgd,
mag je je als commissievoorzit
ter trouwens wel afvragen of je
op de goede plek zit. En daar
zou je je ook druk over moeten
maken als er veel beslissingen
worden vernietigd door de
rechter. Maar ik heb niet het
gevoel dat ik dat moet doen. De
afwijkingen van de adviezen die
wij geven zijn op de vingers van
een hand te tellen en momen
teel zijn er wel wat vernietigin
gen, maar daarbij gaat het echt
om incidenten."
Waar let u eigenlijk op bij de be
handeling van beroep- en be
zwaarschriften en hoe oordeel
kundig is de commisie?
„Het gaat mij om de zorgvul
digheid in de besluitvorming en
de helderheid en duidelijkheid
voor betrokkenen. Aan het eind
van de behandeling bij de com
missie moeten partijen met el
kaar uitgepraat zijn. Dat wil niet
zeggen dat ze elkaar dan over
tuigd hoeven te hebben, als
maar wel volstrekt duidelijk is
geworden wat de standpunten
zijn. Daar toets ik zaken op,
met de twee tot vier wisselende
raadsleden die deel uitmaken
van de commissie. Het is om
meerdere redenen goed dat die
raadsleden er bij zitten. Som
mige zaken hebben niet alleen
juridische, maar ook beleids
matige kanten en op dat gebied
is hun deskundigheid groter
dan de mijne. Bovendien is het
goed dat ze in de commissie
worden geconfronteerd met de
gevolgen van hun beleid."
Wordt u het geklaag nooit moe?
„Nee. Ik doceer het vak en ik
vind besluitvormingsprocessen
leuk. Ik verbaas me er wel eens
over dat niet meer mensen
sommige zaken gewoon als
goede buren proberen te rege
len, maar dat is een ander ver
haal. Ik word er in elk geval
nooit moe van en Leiden en ik
kunnen aardig van elkaar profi
teren. De gemeente van mijn
juridische deskundigheid en ik
van de praktijkvoorbeelden die
- De gemeente Leiden
e~ (1 dwangsom heffen van
Iro per dag tegen Bakker
111de Haarlemmerstraat,
id van State heeft een
van de bakkerswinkel
ten. Daarmee lijkt de
'een vijftien jaar slepend
met de bovenbuurman
lezen. Eerder kondigde
fdkantoor, Bart Retail, al
1 de ffanchisezaak waar-
jk uit de Haarlemmer-
értrekt omdat het bedrijf
tedures over hinderlijke
ren zat is. Misschien
"ikker Bart zich wel hele-
t Leiden terug,
blemen tussen de bak-
jkel en de bovenbuur-
intstonden eind jaren
iAl in 1989 klaagden de
iren over het lawaai
i broodbakmachines.
struikelblok is echter
van gebakken brood,
kaas, die uit de winkel
naar de bovenliggende
ngen. Volgens de bo-
rman doet de bakkers-
te weinig om het pla-
isoleren en de bakgeu-
zuigen.
sfür
(advertentie)
STELLING I
Met een
^ercieel vliegveld
Valkenburg
slechter af
Geef uw mening
Arjan Stam. René van der Kruk, Edwin Colpa en Roel Hoogenboom (vanaf links) van de Leidse brandweer waren vorige week bij de reddingswerkzaamheden na de aardbeving in
Marokko. Foto: Mark Lamers
door Eric-Jan Berendsen
leiden - Er is een beetje mee
smuilend over gesproken de af
gelopen dagen. Over de inzet
van de Nederlandse tak van US-
AR (Urban Search And Rescue
Team) na de aardbeving in Ma
rokko. De ploeg zou ter plekke
eigenlijk niets hebben kunnen
uitrichten. Maar dat wordt door
Arjan Stam, Roel Hoogenboom,
Edwin Colpa en René van der
Kruk van de Leidse brandweer
met klem tegengesproken. Zij
waren vorige week vier dagen
in Marokko. „We hebben daar
wel degelijk goed werk ge
daan."
Binnen 24 uur na de aardbe
ving, vorige week dinsdag,
stond de Leidse delegatie van
USAR klaar om naar vliegveld
Eindhoven af te reizen. Vanaf
die plek was het complete team
van ruim 40 mensen met een
uitrusting van 11,5 ton met
twee Hercules-vliegtuigen in
vier uur in El Hoceima, aan de
rand van het aardbevingsge-
bied in het noorden Marokko.
„Een groot gebied met her en
der dorpjes, en we hadden wei
nig meer informatie dan dat er
een aardbeving was geweest",
aldus commandant Stam. „We
werden opgewacht door de Ne
derlandse ambassadeur, heb
ben met de hand het vliegtuig
met vracht gelost en zijn naast
het vliegveld ons tentenkamp
gaan opzetten. Langzamerhand
kregen we toen informatie door
dat onze hulp eigenlijk niet
meer nodig was. De Marokka
nen en buitenlandse hulpploe
gen die op de bonnefooi waren
gekomen, waren ons voor ge
weest. We hebben toen getwij
feld: moeten we blijven of moe
ten we terug? Maar het overbo
dig zijn was een gerucht dat
niemand kon bevestigen."
De volgende dag is Stam met
een collega op een crossmotor
die in de uitrusting zit, de ber
gen ingereden. „Om de boel te
verkennen en te kijken waar het
team kon worden ingezet. In
het eerste dorpje werd ik al
aangesproken door iemand die
Nederlands sprak omdat hij
hier had gewerkt. In sommige
dorpjes staan verspreid 25 huis
jes en de mensen weten heel
goed wie er allemaal wonen. Al
le overlevenden waren door de
eigen dorpsgenoten al bevrijd
en de doden waren geborgen
en begraven."
Toch weigert Stam van een
mislukte missie te spreken. „In
tegendeel, USAR is per 1 febru
ari operationeel en dit was dus
onze eerste inzet. Vorige week
vrijdag is het team in groepjes
het rampgebied ingegaan en
heeft met eigen ogen kunnen
aanschouwen wat de gevolgen
van een aardbeving zijn. We
zijn in dorpjes geweest met 100
inwoners van wie er 25 waren
omgekomen. Als hier een ge
bouw instort, is de constructie
dusdanig dat er holtes ontstaan
waarin naar overlevenden kan
worden gezocht. De huisjes in
de dorpjes van Marokko heb
ben die constructie niet. Bij een
aardbeving stort het dak naar
beneden en de gevolgen kan ie
dereen zelf bedenken."
Stam heeft nog een reden waar
om hij de missie geslaagd
noemt. „We hebben hulp gebo
den door het feit dat we er wa
ren. De bevolking daar had het
idee dat er aan hen werd ge
dacht." Daarin krijgt hij bijval
van zijn collega's. „De mensen
ontvingen ons met open armen
en waren dankbaar", aldus Col
pa. Ook zegt Stam belangrijke
informatie aan het Rode Kruis
te hebben gegeven over de co
ördinatie van de verdeling van
voedsel en tenten. „En omdat
het de eerste inzet was hebben
we ook de procedures in de
praktijk kunnen toetsen."
En daarbij zijn wel dingen aan
het licht gekomen die anders
kunnen, heeft Stam gemerkt.
„Zo hebben we de teamleden
dinsdagavond rond half twaalf
opgepiept terwijl wij uiteinde
lijk op woensdagochtend om
tien uur vanaf Eindhoven ver
trokken. Stel dat zoiets de vol
gende keer weer gebeurt, dan
piepen we ze pas tegen vier uur
's ochtends op. Dan hebben ze
in elk geval vier tot vijf uur
slaap gehad." Slaap die in Ma
rokko soms schaars bleek.
„Omdat we naast het vliegveld
sliepen dat constant in gebruik
was, maar ook door de na
schokken", aldus Stam. „Er was
een teamlid dat na een naschok
toch wel een uurtje heeft wak
ker gelegen omdat hij het ge
voel had in een gat in de aarde
te vallen."
Toen USAR afgelopen weekein
de huiswaarts wilde keren,
wachtte het nog een verrassing.
„Het bleek dat de Marokkaanse
koning op het vliegveld van El
Hoceima was geland voor een
bezoek aan het rampgebied",
legt Stam uit. „Dat betekende
dat zijn toestel daar stond en
dat het vliegveld hermetisch
was afgesloten. Er mocht nie
mand in of uit. We zijn toen
met een bus naar een vliegveld
150 kilometer verderop gereden
en van daar uit teruggekomen
naar Nederland."
ik hier krijg. Ik haal hier en bij
de provincie heel veel lesmate
riaal vandaan en vrijwel alle
tentamenvragen voor mijn stu
denten. Die zaken laat ik altijd
in het Juinen van Koot en Bie
spelen. Alle onrecht speelt zich
af bij burgemeester Van der
Vaart en wethouder Hekking. In
Leiden valt het met de klaagcul-
tuur en de slordigheid best
mee."
tekst: Paul de Tombe
foto: Henk Bouwman
