Het monster van de
u
papiermassa
'We reden rond in een bak benzine'
Sloddervos heeft baat bij hulp van professional organizer
c
Fotograaf Cor Mooij draagt fatale crash Zandvoort de rest van z'n leven met zich mee
HDC234
Orde scheppen in de chaos. Dat doet de
professional organizer. Deze adviseurs - hun
aantal groeit fors - staan mensen met raad en
daad terzijde bij het opruimen van huis,
werkkamer of kantoor. Tal van sloddervossen,
die door de bomen het bos niet meer zagen,
hebben hun documenten en andere
waardepapieren weer keurig gerangschikt in
mappen, dozen en kastjes. „Ik heb de rust in
mijn leven teruggevonden", zegt Hans. De
professional organizer als redder in nood.
door Ed Blaauw
itpuilende kasten, troep in laden-
I kastjes, rondslingerende kleren,
een bende op het bureau en op de
grond stapels kranten, folders en ongeopen
de post. Hans, sloddervos en chaoot, zag er
geen gat meer in. „Soms deed ik wel eens
een poging om de rommel op te ruimen.
Maar binnen een kwartier zakte de moed me
in de schoenen. Ik durfde niets weg te gooi
en. Ik kon geen onderscheid maken tussen
wat wel en wat niet relevant was."
Paniek, angst en schuldgevoel beheersten
zijn leven. „Ik had geen enkel inzicht meer
in mijn administratie, met als gevolg aanma
ningen en brieven van deurwaarders. En ik
miste ook het overzicht over mijn financiën
waardoor ik veel meer uitgaf dan er binnen
kwam. Ik ben mijn hele leven al slordig en
chaotisch. In het begin vinden mensen dat
nog charmant, omdat het zo herkenbaar is.
Maar weinigen hebben het zo
'\A/ii -71 ir» uit de hand laten lopen als ik".
WIJ ZIJll geen De ommekeer in zijn leven
cr kwam toen zijn vrouw zwanger
OprUim jufien raakte. ..Ik heb mezelf de vraag
J gesteld: 'Wat voor voorbeeld
heeft mijn kind straks met zo'n
vader?' Ik wist dat ik professionele hulp no
dig had. Via internet ben ik bij Pauline te
rechtgekomen. Zij heeft me inzicht in mijn
leven gegeven, zij heeft me geholpen schoon
schip te maken. Ik ben veranderd, netter, or-
dentelijker. Mijn financiële papieren, mijn
documenten en contracten, alles is nu geor
dend. Ik ruim de krant op als ik die heb gele
zen, laat mijn sporttas niet meer in mijn au
to slingeren. Maar ik moet op mezelf blijven
letten, ik blijf een slordig mens."
Hopeloos
Pauline Muller-Hensen hoort het verhaal
zwijgend aan. Ze glimlacht als Hans haar
prijst. Sinds vier jaar werkt de Heemsteedse
als professional organizer. „Hopeloze geval
len?" De vraagt overvalt haar. Ze zegt: „Die
komen niet bij mij. Want mensen die een
beroep op mij doen, zijn echt gemotiveerd.
En ik vind het inspirerend om, één op één,
mensen te laten zien hoe ze structuur en
overzicht in hun leven kunnen aanbren
gen."
Voor ze in 2000 met haar bureau Well Orga
nized - met ook een vestiging in Utrecht -
begon, stond ze twaalf jaar voor de klas als
lerares Frans in het middelbaar onderwijs.
„Ik ga in september les geven aan de Volks
universiteit. De cursus heet 'Opruimen, ta
lent of vaardigheid? en is bedoeld voor men
sen die thuis orde op zaken willen stellen.
Naast vier tweewekelijkse bijeenkomsten en
een terugkom-bijeenkomst geef ik opdrach
ten waarmee cursisten thuis aan de gang
kunnen. Het resultaat? Door ruimte in je
woonomgeving te maken, ontstaat er ruimte
in je geest waardoor je beter kunt functione
ren en komt er nieuwe levensenergie vrij."
Dat niet alleen; Sophie, een oudere alleen
staande dame, houdt zelfs zeeën van tijd
over sinds Pauline haar een handje heeft ge
holpen. „Als er plotseling visite kwam, stop
te ik de rommel, kranten en tijdschriften en
zo, snel onder de sprei. Leek het voor het
oog een beetje netjes. Ik kan redelijk impro
viseren, maar organiseren, ho maar. Ik ver
loor mezelf in details. Alles bij mij thuis lag
door elkaar, betaal- en spaarrekeningen,
boeken, kleren. Als ik wat moest opzoeken,
was ik daar uren aan kwijt."
Ze wilde wel opruimen, maar de vraag was
hoe? „Ik wist niet waar ik moest beginnen.
Stelde het ook steeds uit. Er was zoveel rom
mel ontstaan in de loop der jaren. Ik heb
door de crisistijd van mijn ouders geleerd:
doe nooit iets weg, want het kan altijd nog
van pas komen. En kom nu eens bij mij kij
ken. Zo netjes, zo ordentelijk. Mijn boeken
zijn uitgezocht en mijn administratie zit
keurig in mapjes. Ik heb bovendien een op
geruimd hoofd. En dat is een heerlijk gevoel,
kan ik iedereen verzekeren. De tijd die ik
over heb, gebruik ik voor het schilderen en
voor correctiewerk dat ik in opdracht doe."
Luisteren
De professional organizer begeleidt, steunt,
stuurt aan en geeft advies. Ze geeft concrete
hulp bij het praktisch inrichten van woon-
en werkruimtes. „Laat één ding duidelijk
zijn, we zijn beslist geen opruimjuffen", zegt
Petra Bosch-van Rossum van Het Kantoor in
Badhoevedorp. „Ik kom niet voor de rom
mel, maar voor mijn cliënt", zegt Jalada
Goddijn-Koopmans van Bureau voor Ruimte
in Haarlem. „Door goed te luisteren en me
in te leven in de omstandigheden en behoef
ten van mijn cliënt, probeer ik een beeld te
krijgen waar het bij deze klant echt om
gaat."
Jalada, moeder van drie volwassen kinderen
en in het bezit van ruime onderwijservaring,
heeft de afgelopen drie jaar 25 korte cursus
sen gegeven over opruimen, genaamd: 'Geef
jezelf weer ruimte'. Zij stelt dat opruimen en
weggooien beslist niet hetzelfde zijn. „Het
gaat er om een basisstructuur aan te bren
gen, daardoor ontstaat er al een heleboel
ruimte. Weggooien is een aanvulling daarop.
Er is ook veel verborgen rommel, verstopt
achter de kastdeuren. Maar dat geeft geen
echte rust, want de rommel werkt dan in
jouw hoofd natuurlijk gewoon door. Soms
hoor je wel eens mensen met overvolle bu
reaus en kasten die zeggen dat ze deson
danks moeiteloos hun weg in de chaos we
ten te vinden. Mijn ervaring is dat dit ver
haaltje heel vaak niet klopt."
Een bureau vol stapels en ongeopende post.
Kasten vol rotzooi. Een werkkamer die oogt
alsof er zojuist een slagveld is geweest. Altijd
de juiste papieren kwijt zijn. Uren lopen
zoeken naar dat ene formulier. Als het thuis
k
ZATERDAG
28 FEBRUAk®
2004
Illustratie: Ingrid Joustra
praat, overlegt, vraagt en brengt structuur
aan.Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat
mensen gemiddeld in een jaar zes weken be
zig zijn met het zoeken naar spullen die
kwijt zijn. Veel mensen praten er niet over.
Veelal uit schaamte." De gedeelde werkka
mer van Inge en Henk geeft een haarscherp
beeld wat er gebeurt als de professional or
ganizer is langs geweest. Het linkerdeel van
de kamer, Inge's deel, is samen met Jalada
onder handen genomen. Dat deel is strak,
netjes en overzichtelijk. Haar bureau is een
toonbeeld van rust en effïciëncy. Daarmee
vergeleken is de werktafel van haar man
Henk een troep van jewelste.
In het dagelijks leven geeft Inge, een ambiti
euze vrouw van in de dertig, trainingen in
communicatie en presentatie. „Ik ben zelf
standig ondernemer en moeder van vier kin
deren. Mijn man heeft ook een baan. Met als
gevolg stapels post, kranten en folders voor
het gezin en voor mijn bureau. Het betalen
van rekeningen laat ik niet op zijn beloop.
Die vis ik er meteen tussenuit. Maar die
tweede laag van de post en folders die je bin
nenkrijgt, die minder belangrijk is, dat hoopt
zich maar op. En op een gegeven moment
ben je het zat."
Wasdag
Haar schoonzus snapte met de beste wil van
de wereld niet dat Inge een beroep deed op
Jalada om orde te scheppen. „Ik had het
idee dat ik de rotzooi de baas was. Maar dat
was echt niet zo. Samen hebben we een plan
opgezet en een systeem bedacht waarbij al
les zijn eigen plek heeft gekregen. Duidelijk
en helder. Ik ben teruggekeerd naar het ou
derwetse beproefde principe waarbij het
maandag wasdag is, dinsdag strijkdag en ga
zo maar door. Dat werkt uitstekend."
Even last Inge een pauze in. En dan, alsof ze
een goedbewaard geheim prijsgeeft: „Het
klinkt gek uit mijn mond, maar ik kan me
soms verbazen over de rotzooi van anderen.
Ik heb zelf echt een opgeruimd gevoel gekre
gen. Heerlijk gewoon. Toch blijf ik waak
zaam, want de papiermassa die dagelijks je
huis binnenkomt, is als een monster waarte
gen je moet blijven vechten."
Marieke beaamt dat. De chaos in haar huis
regeerde haar leven. Als ze thuiskwam na
een lange en inspannende werkdag sloot ze
zich af voor de rommel op en naast haar bu
reau. „Dat bureau was het centrum van mijn
huis. Privé en zakelijk kwamen daar bij el
kaar. Ik wist er op den duur geen raad meer
mee. Soms probeerde ik op te ruimen. Maar
al die papieren waren voor' mij zo beladen.
Mijn probleem is dat ik de neiging heb te
veel in details te verzanden. Ja en nu? De
structuur is terug en opruimen is weer leuk
geworden. Ik raak nu niet meer in jpaniek
van nieuwe post, want alles heeft een eigen
plek gekregen."
Hans: „Ik ben er van overtuigd dat veel men
sen mijn situatie herkennen. Wie een oplos
sing zoekt geef ik de raad: schroom niet,
wanhoop niet, maar zoek hulp, het helpt
echt. Ik voel me in ieder geval een ander
mens."
Voor meer informatie: www.nbpo.nl
Samen
In de Verenigde Staten is de professional or
ganizer al jaren een begrip, maar in eigen
land is het nog een vrij onbekend fenomeen.
De laatste jaren echter schieten de adviesbu
reaus als paddestoelen uit de grond.
Sinds 1 januari van dit jaar zijn de twee be
staande beroepsverenigingen van professio
nal organizers samengegaan in de Neder
landse Beroepsvereniging van Professional
Organizers. Deze branche-organisatie telt
circa zestig leden. Op zaterdag 17 april
houdt deze NBPO een nationale organizing
dag. Professional organizers zullen in de
boekhandels over hun werk vertellen. Ook
liggen er dan allerlei boeken over het onder
werp ter inzage.
Marleen Verspoor geeft die dag zeker acte de
présence. De Aerdenhoutse is enkele maan
den terug met Organizing Support begon
nen. Ze is druk bezig een klantenkring op te
bouwen. Voorheen was ze operatie-assisten
te. „Dan ben je ook aan het organiseren. Een
professional organizer word je niet, dat zit in
je. Het leuke is dat je samen, met de klem
toon op samen, tot een georganiseerd sys
teem komt waar mensen verder mee kun
nen. Je stelt een strategie op. Je luistert,
of op de werkplek een ongeorganiseerde
bende is, kan dat leiden tot gevoelens van
machteloosheid en moedeloosheid, tot ver
driet en een negatief zelfbeeld. En dan, dan
zou de professional organizer in beeld kun
nen komen. Vermoedelijk duizenden men
sen zouden de hulp van een professional or
ganizer goed kunnen gebruiken.
De Formule 1-race van 29 juli 1973 be
hoort tot de meest bizarre gebeurtenis
sen uit de geschiedenis van Zandvoort.
Het parcours in de duinen had een jaar
gedwongen 'pauze' gehouden om verbe
teringen te ondergaan en was volgens de
organisatie verbouwd tot 'het veiligste
circuit ter wereld'.
Acht ronden na het startsignaal ging het
fout. De veelbelovende 25-jarige coureur
Roger Williamson crashte vlak voor de
roemruchte Panoramabocht. Zijn voer
tuig vatte vlam, het vuur was niet direct
te blussen. Het gevecht tegen de vlam
men duurde tien minuten.
In die tijd waagde collega-coureur David
Purley zich met gevaar voor eigen leven
De vlammen, die hitte. Dat ene beeld van de coureur in zijn
brandende wagen. Fotograaf Cor Mooij stond erbij toen de Engelse
coureur Roger Williamson in 1973 verongelukte op het circuit van
Zandvoort. Angstige minuten volgden. Minuten die de wrangheid van
het bestaan blootlegden: de coureur overleed, Mooij schoot de foto's
van zijn leven. Het VPRO-televisieprogramma 'Andere Tijden' blikt
dinsdag terug op de jaren van de Grand Prix in Zandvoort.
door Jan Vriend
Collega en boezemvriend David Purley probeert na de fatale crash tevergeefs Roger Williamson te redden. Foto: Cor Mooij
in het vuur, in een poging zijn collega en
boezemvriend te redden. Zijn wan-
hoopsstrijd werd door televisiecamera's
geregistreerd. Miljoenen kijkers zagen
hoe hij het blusapparaat bij een brand
weerman uit de handen rukte en zelf het
vuur te lijf ging. Het mocht niet baten.
Zittend in zijn wrak verbrandde William
son voor het oog van de televisiekijkers.
Het programma 'Andere Tijden' recon
strueerde de fatale race uit 1973. Aan de
hand van gesprekken met ooggetuigen
en betrokkenen komt een beeld naar vo
ren van de overleden coureur en van de
racewereld van die tijd. Zo vertelt cou
reur Gijs van Lennep, destijds zesde in
Zandvoort, over de angst tijdens de rit
ten: „We waren in die jaren allemaal
bang voor brand", zegt hij. „We reden
als het ware rond in een bak benzine.
Coureurs sneuvelden bij bosjes. Veilig
heid was ver te zoeken."
Bij de onthulling van een standbeeld van
Roger Williamson afgelopen zomer bij
het circuit in het Britse Donington
werd een brief voorgelezen van oud
wereldkampioen Jacky Stewart waar
in hij de Zandvoortse organisatie zware
verwijten maakt over de onveiligheid
van hun circuit. Hij beschuldigt de orga
nisatie van de dood van het talent Wil
liamson. Oud-wedstrijdleider Ben Huls
man van het Zandvoortse circuit voelt
zich niet schuldig, maar 'ik was wel ver
antwoordelijk voor wat er toen allemaal
mis ging. We hadden het niet in de
hand'.
Sportfotograaf Cor Mooij maakte van het
ongeluk een serie indrukwekkende fo
to's. Thuis in Egmond blikt hij terug op
de bizarre gebeurtenissen die dag. „Bij
die bewuste race stonden bijna alle an
dere fotografen in de Panoramabocht.
Met opzet was ik daar een stuk vandaan
gaan staan, bij de tunnel-oost. Het was
een soort ingeving die me daarheen trok.
Van tevoren had ik 's nachts gedroomd
dat daar iets bijzonders zou gaan gebeu
ren. Iedereen verklaarde me voor gek,
maar ik volgde mijn gevoel.
Het ongeluk zal me altijd bijblijven. Zo
als die coureur daar voor me lag, in die
brandende racewagen, dat was een aan
David Purley klampt wanhopig een agent aan, omdat adequate hulp na de crash uitblijft. Foto: GPD/Cor A
blik die ik nooit zal loslaten. Hij zat vast
in zijn gordel, beklemd in zijn wrak.
Eerst gooide ik mijn camera in het zand
om mijn handen vrij te hebben, want ik
wilde hem redden. Maar er was geen be
ginnen aan. De vlammen waren zó hoog
en het vuur was zó heet dat je er niet bij
kon komen. Daarom heb ik toch mijn
camera maar weer gepakt. Om de ont
reddering die ik zelf van zo dichtbij had
gevoeld in beeld te brengen.
Toen ik die foto's maakte, was ik 27 jaar.
De gebeurtenissen van die middag heb
ik daarna mijn leven lang als een soort
rugzakje met me meegedragen. Met de
reportage won ik de World Press Photo,
wat een grote sprong was in mijn loop
baan. Daarna kon ik een paar maanden
naar Amerika om een tijdje ervaring op
te doen bij grote
tijdschriften.
Door die foto's
kenden ze op
eens overal mijn
naam. Dit
jaar zit ik veertig jaar in de sportfotogra-
fie. Het blijft een dubbel gevoel dat ik ie
mand voor mijn lens zag sterven om die
internationale erkenning te krijgen."
Sportjournalist Nando Boers, die de re
search deed voor deze uitzending van
'Andere Tijden', vertelt dat er tot 1985
Formule 1 -races op Zandvoort zijn ge
houden. „Als je op oude beelden terug
ziet hoe dicht de wagens langs het pu
bliek reden, is het eigenlijk onbegrijpe
lijk dat het zo lang kon doorgaan.
Dat ze 1985 stopten, had niet alleen te
maken met verscherpte veiligheidsmaat
regelen en milieueisen maar minstens
zo veel met geld. Boers: „Zandvoort had
niet langer de sponsors en het kapitaal
om de internationale racewereld nog
langer naar zich toe te trekken. Voor de
veiligheid was dat waarschijnlijk maar
beter ook."
Andere tijden, dinsdag 2 maart,
VPRO Nederland 3,21.00
uur.
