Krajicek van
een andere kant
SPORT
'Ik weet dat ik irritant kan zijn'
eidse catcher droomt van Guggenheim
Voorschoten 97 - Docos
Zondag, 14.00 uur
fiOLOER SUZANNE
llRKQNINGIN
k
Goede weer
"jortvrouw van
jeterwoude
hdc 982
zaterdag 21 februari 2004
De metamorfose tot toernooidirecteur
De wereld van de toernooidirecteur is anders dan die van de toptennisser. Richard Krajicek heeft elke dag een overvolle agenda. Foto: GPD
door Gertjan van Geen
Rotterdam - In zijn agenda zijn witte
vlekken een zeldzaamheid. Richard
Krajicek is een druk bezet man tijdens
het ABN AMRO World Tennis Tourna
ment. Vrijwel alles wat zijn aandacht
vraagt, krijgt die ook. Tussendoor let
hij op de details en hoe het beter kan.
Als uithangbord kan dat ook niet an
ders, zo blijkt tijdens een ochtendje
meelopen met de toernooidirecteur.
„Ik heb over alles een mening."
De wekker ging woensdagmorgen
weer vroeg en dat na een dag waarin
hij op een gegeven moment van vo
ren niet meer wist dat hij van achte
ren nog leefde, ,,'s Morgens ben ik al
tijd fit, maar naarmate de dag vordert
niet meer zo."
Een dag zo druk als de dinsdag zal
deze week niet meer voorkomen,
weet de in maatpak gestoken Kraji
cek. „Om half acht, nadat de eerste
avondpartij op de baan stond, ben ik
wat gaan eten. Het eerste halfuur kon
ik nog een beetje meelachen, maar ik
kakte helemaal in. Later op de avond
moest ik nog naar het televisiepro
gramma van Mart Smeets. Dan is het
toch de bedoeling dat je ook wat zegt.
Ik kan daar niet zitten zwijgen."
Gesloopt
De plichtplegingen voorafgaand aan
het belangrijkste tennistoernooi op
Nederlandse bodem hadden hem al
lichtelijk gesloopt. „Nu weet ik weer
waarom ik vroeger zo vaak 'nee' zei
tegen een interview. Het vreet ener
gie. Dat ga ik volgend jaar slimmer
aanpakken en beter spreiden."
Er was bijna geen programma waarin
Krajicek ontbrak. Natuurlijk liep hij
de sportprogramma's af, maar min
stens zo belangrijk achtte hij de op
tredens in shows als Life Cooking,
het interview met Paul Rosenmöller
bij de IKON („Dat is er eentje om te
bewaren") en Vara Laat. „Als je iets
verkoopt, kan je niet vaak genoeg op
televisie zijn. De laatste drie, vier we
ken heb ik alleen in niet-tennispro-
gramma's gezeten om alle doelgroe
pen te bereiken. Het is gelukt met alle
interviews. Het zit vol in Ahoy'. Ik
hoorde van een vrouw dat ze speciaal
een kaartje had gekocht, omdat ze
mij bij Life Cooking had horen zeg
gen, dat Goran Ivanisevic zou ko
men."
Problemen
De dag is niet echt begonnen voordat
hij een bezoek aan de fitnessruimte
heeft gebracht voor een uurtje fietsen
en lopen. De sport die hij het meest
liefheeft is door blessures ruw bij
hem weggetrokken, maar het lichaam
blijft om actie vragen. „Ik moet trai
nen, anders word ik gek. Van 's och
tends even zweten knap ik op."
De eerste officiële daad van de dag is
een optreden in het radioprogramma
van Gordon op Sky Radio. „Ze mogen
me pas na achten bellen." Krajicek
stelt een waag, de luisteraars kunnen
kaarten winnen voor de volgende
dag. De overijverige producer sms't
de namen van de winnaars naar hem
toe. „Moet ik ook nog allemaal lezen.
Ik word ook veel gebeld door men
sen, die hun problemen eigenlijk met
de afdeling communicatie moeten
oplossen. Maar ook dan ben ik bereid
te helpen."
Gesprekken met sponsors en relaties,
handtekeningen uitdelen aan volwas
sen mannen, deelnemers regelen
voor promotionele activiteiten op
Tennis Plaza - het promopark in
Ahoy' - alles gebeurt met een glim
lach. Een briefje in zijn binnenzak
herinnert hem aan de activiteiten van
de dag en anders is er altijd nog se
cretaresse Annette, die een oogje in
het zeil houdt en hem zonodig naar
het volgende punt op de agenda
sleurt.
Dinsdag was het Ladies' Day in
Ahoy'. Het verleidde Krajicek tot een
wandelingetje over de catwalk - zon
der advies van echtgenote en voor
malig topmodel Daphne Deckers -
tijdens een modeshow. Een dag later
stonden de kinderen centraal. Een
cameraploeg van Z@ppsport stapt,
met presentatrice Barbara Barend om
tien uur het sportpaleis binnen. Ze
hebben twee speciale gasten, die een
prijsvraag hebben gewonnen en,
deels in de coulissen, een dagje ten
nis mogen meebeleven.
Krajicek heeft het duidelijk naar zijn
zin, zoals hij zich ook graag leent
voor de verdere activiteiten op Kid's
Day. Zijn Foundation, opgezet om
kinderen in kansarme wijken aan het
tennissen te krijgen, floreert. De di
recteur leidt de twee kinderen langs
alle plekjes in Ahoy', bezoekt de trai-
ningsbanen, assisteert als ze de snel
heid van hun service meten, drinkt
een glas prik met ze en schuift, ook
als de opnames klaar zijn, nog even
aan. „Kinderen zijn een leuk inter
mezzo", verklaart hij de openheid.
Hij hoeft er geen engelengeduld voor
te betrachten.
Als Z@ppsport zijn beelden heeft, zit
een verslaggever van Langs de Lijn al
te wachten. Tussendoor inspecteert
Krajicek links en rechts en speurt
naar verbeteringen. De schermen in
de hal, waarop toeschouwers het ten
nis en de herhalingen uitvergroot
kunnen zien, bevallen hem wel. En
een van de eerste dingen die hij er
door drukte, was het openstellen van
de training voor publiek. „Vroeger
mocht je niet kijken. Ongelooflijk
vind ik dat, want het is juist heel inte
ressant. Je moet alleen zorgen voor
goede bewaking en als het uit de
hand loopt met de toeloop, kun je er
altijd nog mee stoppen."
Diplomatieker
Over de bewaking in Ahoy' hoeft hij
zich niet druk te maken. Eerst werd
Krajicek de toegang tot het VIP-dorp
ontzegd, omdat hij niet de juiste pas
kon overleggen en later kreeg hij om
dezelfde redenen problemen bij de
parkeerwachter toen hij zijn auto
dichtbij het sportpaleis neer wilde
zetten. „Ik hoop dat ik nu alle goede
passen heb", grinnikt hij.
Hij wil zich met alles bemoeien, mag
dat ook, maar de uiteindelijke zeg
genschap die hij heeft, gaat niet ver
der dan vetorechten over de deelne
mers en het speelschema. „Ik kan
mijn mening geven, maar niet zeggen
hoe het moet."
Eerder al liet hij zich ontvallen niet
meteen alles te willen veranderen,
omdat dat een verregaande vorm van
domme arrogantie zou zijn. Krajicek
heeft geleerd diplomatieker te zijn in
de benadering van mensen. De we
reld van de directeur is anders dan
die van de toptennisser. „Toen ik nog
tenniste was ik heel direct naar men
sen en zij ook naar mij. Als ik slecht
had gespeeld, liet mijn coach me dat
in niet zo zachte bewoordingen we
ten. En de pers schreef het op, zodat
honderden miljoenen mensen het
konden lezen. Ik was niet anders ge
wend. Maar hier kan ik niemand af
branden om iets waar hij veel tijd in
heeft gestopt. Dat is een goede les ge
weest."
De middag vordert en zowaar duiken
er witte vlekken op in het schema.
Tot dan toe heeft Krajicek slechts vijf
games tennis gezien - de dubbel van
Sluiter/Verkerk tegen Lleyton Hewitt
met zijn coach Roger Rasheed. Nu
kan hij weer even rustig zitten om
Hewitt te zien winnen van Fernando
Gonzalez. „Even vrij. Ik steek er graag
een dikke sigaar bij op. Maar dat mag
weer niet."
Het korte rustpunt in het overvolle
schema is welkom. Dan vervolgt Kra
jicek zijn tour door Ahoy'. De ver
moeienissen slaan toe en hij is nog
niet eens halverwege de week. Zijn
eerste optreden als toernooidirecteur
is een vuurdoop geweest, die hem
nog wel even zal heugen. Maar hij
geeft er niet aan toe. „Slapen kan vol
gende week wel."
schilders en schilders. De Kinheim-vrij-
irs die hun clubhuis onlangs van een
likje verf hebben voorzien, worden
in de Haarlemse honkbalvereniging op
:n gedragen. Niettemin kan hun werk
ppen aan de schilderskwaliteiten van
otl U
Casper Faassen
bij de door hem
gemaakte honk
balschilderijen in
de kantine van
Kinheim. Op het
doek rechts,
waar werper Pe
dro Martinez en
slagman Ted Wil
liams zijn ver
eeuwigd, is ook
gravel van het
Kinheim-veld
verwerkt. „Zo
probeer ik elk
schilderij iets
unieks te ge
ven."
Foto: United
Photos De Boer/
Poppe de Boer
:cher van Kinheim 3. Leidenaar Casper
in droomt van de 'Major League of Art',
gs eindigde hij tijdens de Nederlandse
enaar van het Jaar-verkiezing als twee-
ik achter de grote Corneille. „Het is een
die uitkomt."
leren en honkbal lopen als een rode
3nc door het leven van Casper Faassen
hAls 8-jarige schilderde de geboren Lei-
r de Nachtwacht van stadgenoot
randt na op de muur van zijn kinder-
Maar hoewel hij alles tekende wat
;en zagen, was zijn passie voor honk-
)ter.
vaak heb ik als jochie niet gedroomd
in de zevende wedstrijd van de World
de beslissende homerun sloeg",
elt Faassen weg. „Maar als ik ont-
e, stond ik te honkballen op een ach-
eldje met voetbaldoelen."
pn kon aardig pitchen. Als 16-jarige
lie werper van het Leidse Keytown
p door het prominente Kinheim-lid
louma gevraagd of hij voor de Haar-
jeugd wilde ballen. De Leidenaar
toe en werd in 1993 met de junioren
oen van Nederland.
1 toenmalig ploeggenoot Patrick Bel-
het tot succesvol international zou
pen, zag Faassen door een kapot ge
gooide arm een vroegtijdig einde aan zijn
pitching-ambities komen. Sindsdien is hij
catcher, een rol die hij nog steeds vervult in
het derde van Kinheim.
Na de verstoorde honkbaldroom leken ook
de kunstenaarsaspiraties van Faassen een
zachte dood te sterven. Via een studie com
municatiewetenschappen besloot hij als
consultant te gaan werken. Een baan waar
hij diep in zijn hart ongelukkig van werd.
„Als ik een klant aan de telefoon had, zat ik
ondertussen te schetsen. Droomde ik weg
naar datgene waar ik alleen in de avond
uren aan toe kwam: schilderen."
Dat Faassen duidelijk op de verkeerde
werkplek zat, bleek ook uit de het feit dat
zijn werkgever hem niet begreep. Iemand
die een passie voor schilderen én honkbal
had, daar snapte de baas niks van. „Een
banaal iets als sport naast die respectvolle
kunstwereld, dat zijn onverenigbare groot
heden, vond die man. Wat een onzin. Of je
nu een doek van Andy Warhol bekijkt of je
ziet een mooie honkbalwedstrijd, het zijn
allebei vormen van entertainment."
Dat Faassen met zijn schilderijen weet te
entertainen, blijkt uit zijn bliksemcarrière.
Nauwelijks een jaar nadat hij de consultan
cy vaarwel had gezegd, eindigde de 'rookie'
afgelopen december als tweede op de Kun
stenaar van het Jaar-verkiezing. Een prach
tige erkenning, waarbij hij overigens wel
wat hulp van zijn ploeggenoten van Kin
heim heeft gehad. „Reinier Spruit, een van
mijn honkbalmaatjes, had mij opgegeven",
legt Faassen uit. „Ik vond dat eigenlijk on
zin, want ik had als beginnend kunstenaar
bepaald niet de illusie dat ik me met de
groten zou kunnen meten." Een te be
scheiden mening. Want van de ruim hon
derd deelnemers bleef Faassen als een van
de acht genomineerden over. Sterker: tij
dens het grote kunstgala in Utrecht twee
maanden geleden behaalde hij zelfs een
podiumplaats. Vlak achter winnaar Cor
neille en voor een andere vermaarde Co
bra-schilder: Karei Appel.
„Het kan hard gaan", zegt de door het lij
nenspel van Picasso en de kleuren van Ma
tisse geïnspireerde Faassen trots. ,,Als
jochie droomde ik ervan om als honkbal
prof op Fenway Park te mogen spelen. Nu
droom ik als een kleine jongen van exposi
ties in Guggenheim of Centre Pompidou,
zeg maar de Major League van de kunste
naars. Dromen is mijn manier om mezelf
doelen te stellen. En mochten die onver
hoopt niet haalbaar zijn, dan stel ik ze toch
gewoon een beetje bij."
Onlangs heeft Faassen twee honkbalschil
derijen gemaakt. Ze hangen in de kantine
van zijn club. Mystieke sterren als Joe di
Maggio en Jackie Robinson komen op de
doeken weer tot leven.Faassen is erg be
nieuwd naar de mening van de Kinhei-
mers. „Mijn ploeggenoten steunen me
enorm. Ik denk dat de helft van het team
schilderijen van mij aan de muur heeft
hangen. Dat is toch een vorm van waarde
ring", vindt Faassen, die niet bang is om
met zijn hoofd in de wolken te gaan lopen.
„Daar zorgen de jongens wel voor. Honk
bal is een hard wereldje, waar een beetje
bluffen en afzeiken bij hoort. 'Dan kun je
wel succes hebben, maar het blijft toch ge
woon een tekening', krijg ik dan te horen."
Al blijft Faassen een dromer. Die stiekem
hoopt op het allerhoogste. „Dat is toch
juist heerlijk. Zonder dromen geen doelen
en zonder doelen geen prestaties."
Mourad Kassi vindt bij Voorschoten '97 het plezier terug
door Anton Diedrich
leiden - Mourad Kassi leek het
prima voor elkaar te hebben.
Op 17-jarige leeftijd werd de
aanvaller bij Roodenburg ge-
scout door ADO Den Haag. Een
mooie carrière lag in het ver
schiet. Maar het liep anders. Via
hoofdklasser FC Lisse en eerste
klasser Voorschoten '97 kwam
hij terecht bij de zondagtak van
de Voorschotenaars, in de der
de klasse. Kassi is vast van plan
de dalende lijn om te zetten in
een stijgende. „Eerst weer met
plezier gaan voetballen."
Kassi voetbalt al bijna zijn hele
leven. Op zijn zevende begon
hij ermee, in zijn geboorteland
Marokko. Drie jaar later ver
huisde het gezin - twee ouders
en acht kinderen - van een
plaats naast het Atlasgebergte
naar Nederland. Kassi kwam te
recht bij Roodenburg. Daar
doorliep hij de jeugd. Net voor
de legendarische leegloop bij
de Leidse club belde ADO Den
Haag, vertelt hij in zijn ouder
lijk huis in de Stevenshof.
Inmiddels is Kassi 24 jaar oud.
De overstap naar Den Haag ligt
ver in het verleden, maar de
Leidenaar heeft dat jaar nog
scherp voor de geest. „Ze zei
den: je hebt wel de potentie om
het te redden, maar je bent niet
het type speler dat we zoeken.
Den Haag was net gefuseerd
met de amateurafdeling, er was
nog geen enkele structuur in de
club. Als jonge jongen had ik
juist toen begeleiding nodig.
Die was er niet."
Kassi stapte over naar FC Lisse,
waar hij onder trainer Wim Ei
lander als A-junior dicht tegen
de selectie aan zat. „Er waren
andere clubs die belangstelling
hadden, maar ik besloot nog
een jaar te blijven. Ik dacht dat
ik daar het eerste wel kon ha
len." Eilander vertrok, Wim
Schaap nam het over en Kassi
kwam niet meer in de plannen
voor. „De nieuwe trainer zag
het totaal niet in me zitten. Een
jaar lang speelde ik met valse
hoop in het tweede elftal. Ik
knokte voor een plekje bij de
selectie, maar hoe hard ik ook
mijn best deed, die kans kreeg
ik bij Schaap niet."
Voorschoten '97, toen nog
tweedeklasser op zaterdag, wil
de hem die kans wel geven. En
in zijn eerste jaar in het groen
geel werd de aanvaller met zijn
team kampioen. Het vervolg
was echter minder rooskleurig:
geplaagd door blessures hing
Kassi het seizoen erop tussen
eerste en tweede elftal in.
„Toen heb ik besloten om de
overstap naar de zondagtak te
maken. Het plezier terugvinden
door lekker te spelen. En dat
lukt aardig", zegt de spits.
Hoewel het plezier vorig jaar. in
de bekerwedstrijd bij Scheve
ningen, ver te zoeken was. De
wedstrijd werd een minuut
voor het einde gestaakt, boze
supporters van de thuisploeg
stormden het speelveld op en
er ontstond een massale vecht
partij. Kassi kreeg rake klappen
en moest naar het ziekenhuis.
Met een lichte hersenschud
ding en een scheurtje in zijn
oor kwam hij er nog genadig
vanaf. Kassi wil er niet al teveel
woorden meer aan vuil maken.
„Het begon al bij de tegenstan
ders. Puur racisme, noem ik
het. Ze scholden me uit voor
van alles en nog wat Gelukkig
heb ik er geen lichamelijke
schade aan overgehouden
Nu is de aanvaller zelf ook niet
het liefste jongetje van het veld,
dat beseft hij best. „Ik kan in
Mourad Kassi: „Volgens mij hebben Docos en Voorschoten op papier de sterkste selecties in de derde
klasse. Het wordt een kraker." Foto: Henk Bouwman
derdaad heel irritant zijn voor
de tegenstander. Dat heb ik bij
ADO en Lisse geleerd, van heel
ervaren mensen die wisten hoe
je een verdediger uit zijn spel
moet halen." Even aan het
shirtje hangen om sneller weg
te komen, even een tikkie om ze
net een stap voor te zijn. Zelfs
af en toe een schwalbe. „Het
hoort bij het voetbal. Ik \ind
het ook niet zo raar dat ik af en
toe een tikkie krijgt, wie kaatst
kan de bal verwachten. Wat mij
betreft blijft dat op het veld, na
afloop in de kantine moet je ie
mand nog wel gewoon een
hemd kunnen geven."
Kassi volgt tegenwoordig een
politie-opleiding. Hij moet als
operationeel medewerker over
een jaar inzetbaar kunnen zijn
bij allerlei acties, of in een cel
lencomplex. Dat betekent toch
dat hij rustig moet leren reage
ren. „Dat is wel zo, en dat ben
ik mezelf aan het aanleren.
Toen ik jonger was. stond ik bij
een relletje snel vooraan, en die
reputatie heb ik nog steeds. Dat
is misschien niet slim. Ik let nu
wat meer op wat ik zeg. wat ik
doe. Maar ik blijf wel mezelf, op
het veld wil ik winnen.
Dat wil hij ook morgen tegen
Docos, de strijd tussen de num
mers een en twee van de rang
lijst. Op verliespunten welis
waar. want Schipluiden staat
met zes punten meer dan Do
cos en zeven meer dan Voor
schoten '97 nog wel bovenaan.
De laatste twee lmjs hebben
echter vier .edst^fcn minder
gespeeld. „Het wordt een echte
derby", verwacht Kassi. ,A1 de
spelers kennen elkaar van het
veld. maar we komen elkaar
ook in de stad nog wel eens te
gen. Volgens mij hebben Docos
en wij op papier ook de sterkste
selecties in de derde klasse.
Misschien is het voor hen nog
wel belangrijker om te winnen,
Docos wil zo snel mogelijk weer
terug naar de tweede klasse."
Dat het een kraker wordt, staat
vast. „Onze kracht ligt in de
verdediging, maar de laatste tijd
staan ook de aanvallers behoor
lijk op scherp."
Een van die aanvallers is
Mourad Kassi. Vanwege zijn
opleiding komt het voetballen
in de derde klasse op zondag
hem nu goed uit. Maar hij ziet
Voorschoten niet als zijn eind
station. „Ik wil alles emit halen,
ik zou dolgraag terug willen
naar de hoofdklasse. Mocht die
kans weer eens komen, dan
grijp ik hem."
m
VA* ZOLDt
inne de Goede. Foto: ANP
je( erwoude - Suzanne de
ie is de grote winnares ge-
V01 len bij de uitreiking van de
tprijzen van het jaar in
'int erwoude. In haar eerste
als wielrenster bij de senio-
verd de 19-jarige De Goede
erk^en Nederlands kampioe-
Daarmee prolongeerde zij
itel 'sportvrouw van het
en sleepte ze de prijs voor
beste sportprestatie van
in de wacht.
ithonschaatser Martijn van
:rd uitgeroepen tot 'sport-
van het jaar'. Hij was vijfde
Ie open Oostenrijkse kam-
kischappen op de Weissen-
achttiende bij de Alterna-
Elfstedentocht op datzelf-
teer en zevende in de finale
de Essent Cup in Den
Tweede werd de jonge
itser Wouter Borst, voor
loper Dennis van der Hoe-
tploeg van het jaar werden
idmintonners van Shuttle-
ie, de titel voor de sport-
ïiging van het jaar ging
gymnastiek-, jazz- en
vereniging Meerburg en de
turnster Marije Lemmer-
kreeg de titel 'talent van
lar'.
dt
