s
'Sluit de deur, dan gaat er elders een opeit
REGIO
'Grootste boosdoener
zijn de schoolboeken'
Voormalig Padox-bedrijfsleider Alphons Eversteijn werkt nu bij de concurrent
Emoties bij de overgang naar de ochtend
Senay
eenh
ZATERDAG 21 FEBRUARI 2OO4
NAVRAAG
Het voorgezet onderwijs en het middelbaar beroepsonderwijs zijn de
afgelopen drie jaar fors duurder geworden. Ouders betalen ten op
zichte van schooljaar 2000
- 2001 voor het vmbo, havo
en vwo gemiddeld 324 euro
meer. Het middelbaar be
roepsonderwijs is in dezelf
de periode zelfs nog duurder geworden, namelijk 410 euro. Grootste
boosdoener zijn de schoolboeken, meent rector J. KUURAAAN van het
Visser 't Hooft Lyceum.
Zijn de kosten bij het Visser 't Hooft Lyceum de afgelopen jaren
ook de pan uitgerezen?
„Nee, dat is te sterk uitgedrukt, maar bepaalde kostenposten zijn
wel degelijk sterk verhoogd. Zo is het lesgeld, een bedrag dat vast
gesteld wordt door het ministerie en waarvan de scholen worden
betaald, het afgelopen jaar met 3,5 procent gestegen. Dat gebeurt
bijna elk jaar. Om de inflatie te corrigeren, zegt het ministerie.
Voor volgend jaar kunnen de ou
ders dus weer een stijging ver
wachten."
En het Visser 't Hooft Lyceum,
hoeveel geld irraagt dat van de
ouders?
„Onze ouderbijdrage staat al ja
ren vast op 100 euro. Maar dat
zegt ook weer niet alles, want wat
scholen van deze ouderbijdrage
betalen verschilt nogal. Om on
duidelijkheid daarover te voorko
men geven wij in onze schoolgids precies aan welke kosten de ou
derbijdrage wel dekt en welke niet. In de laatste categorie vallen
bepaalde excursies en de aanschaf van schoolboeken."
En daarin zit 'm de pijn?
„Ja. Met name de prijzen van de boeken zijn in de afgelopen tien
jaar met tien vijftien procent gestegen. De invoering van de ba
sisvorming en het studiehuis heeft tot een complete vernieuwing
van de onderwijsmethodes geleid. Dat heeft ouders behoorlijk op
kosten gejaagd, want behalve dat het studieboek nieuw moest
worden aangeschaft, kwamen de uitgevers voor elk vak ook nog
eens met een aantal werkboeken. Wij letten bij het kiezen van de
nieuwe onderwijsmethodes zoveel mogelijk op de kosten. Bij ons
kan een deel van de boeken in het eerste jaar worden gehuurd en
is er voor de oudere leerlingen een korting bedongen van zo'n 30
procent. Toch kost het ouders jaarlijks nog steeds zo'n 340 tot 375
euro en dat is niet mis."
Minister Van der Hoeven is onaangenaam verrast door deze kos
tenstijgingen stelt een onderzoek in. Kunt u haar op weg helpen?
„Ik denk dat de uitgevers van de schoolboeken in het algemeen
kapitaal hebben geslagen uit de veranderingen in onderwijs. En
wat ook zoiets is, al die boeken worden tegenwoordig in kleur ge
drukt. De minister zou meer druk op de educatieve uitgevers kun
nen uitoefenen om te zorgen dat de boeken betaalbaar blijven."
tekst: Marijn Kramp archieffoto: Henk Bouwman
UIT DE ARCHIEVEN
ANNO 1979, woensdag 21 februari
ALPHEN AAN DEN RIJN - Vroom en Dreesman ziet definitief af om
het warenhuis aan de Van Boetzelaerstraat in Alphen omvangrijk uit te
breiden. In plaats van die uitbreiding komt er nu op de plaats van het
huidige bedrijf een zogenaamde 'Vendet-vestiging'. De oude winkel
wordt hiervoor afgebroken. V en D verwacht in de loop van het volgend
jaar met de bouwwerkzaamheden te kunnen beginnen.
Het grootwinkelbedrijf is tot deze beslissing gekomen, omdat het een
aantal eisen van de gemeente Alphen te extreem hoog vindt. Doorslag
gevend om de uitbreiding definitief te laten afketsen was de één mil
joen gulden die V en D aan de gemeente zou moeten betalen voor het
creëren van extra parkeerplaatsen in het centrum. „Een bijdrage von
den we helemaal niet gek", vertelde drs. Vinke van V en D vanmorgen,
„maar een miljoen ging ons toch echt wel iets te ver".
V en D zal verder de vestiging aan de Raadhuisstraat niet meer als wa
renhuis dienst laten doen. Overwogen wordt nog of er een 'dochter' in
zal trekken of dat het pand zal worden verkocht.
ANNO 1979, woensdag 21 februari
LEIDEN - De toegang tot het terrein van de Stedelijke Lichtfabrieken
aan de Maresingel. De werksfeer binnen de Leidse centrale is volgens
sommige personeelsleden niet erg best.
Foto: archief Leidsch Dagblad
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op
gironummer 57055 t.n.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA
Haarlem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO <Ld.(datum van
plaatsing) of door contante betaling aan de balie van het Leidsch Dagblad,
Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essenberg
E-mail: directiehdcuz@hdc.nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor, Kees van
der Malen, Léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-mail: redactie ld@hdc nl
HOOFDKANTOOR
Roosevèltstraat 82, Leiden, tel 071-5 356 356
Postadres: Postbus 54,2300 AB Leiden
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 356 325
Familieberichten fax 023-515° 5^7
ADVERTENTIEVERKOOP
Advertenties m.b.t.-
Auto's: 072-6813661
Onroerend goed: 023-5150 543
Personeel: 075-6813677
Wonen/in-exterieur: 072-519 6554
Business to business: 072-519 6540
Overige detailhandel: 071-5 356 300
Reclamebureaus kunnen contact opnemen
met- 075-6813636
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E-mail: abonneeservice@hdc.nl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €20,20 (alleen aut. ine.)
p/kw €56,70 p/j €216,90
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling.
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging. 071-5128 030
ma t/m vr: 18-19.30 uur, za. 10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Media BV
c q. de betreffende auteur.
HDC Media BV. 2004
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Media BV is belast met de verwerking van
gegevens van abonnees van dit dagblad. Deze
gegevens kunnen tevens worden gebruikt om
gerichte informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden. Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HDC Media BV, Afdeling Lezersservice,
postbus 507,2003 PA Haarlem.
UITGELICHT
Een krant is pure emotie. Dat
geldt voor de journalisten die
hem maken. Dat geldt nog
sterker voor de abonnees die
hem lezen.
De redacteuren van uw krant
voelen zich sterk verbonden
met hun product. Maar u als
lezer heeft een verbondenheid
met de krant die vaak veel ver
der gaat. Een krant is voor
abonnees als een huisgenoot:
iemand op wie je iedere dag
kunt rekenen, iemand met wie
je je al lange tijd verbonden
weet, maar ook iemand aan
wie je je soms flink kunt erge
ren.
De bekendmaking deze week
dat het Leidsch Dagblad over
twee maanden - medio april -
een ochtendblad wordt, maak
te bij veel lezers sterke emoties
los. Op het hoofdredactionele
spreekuur van maandagavond
sprak ik lezers die 'dolgeluljddg'
waren met de overgang naar
de ochtend. „Eindelijk mijn
krant bij de koffie", zei een
trouwe abonnee. „Meneer,
hier heb ik al heel lang op zit
ten wachten, heerlijk mijn re
gionale krant die 's ochtends
vroeg al op de mat ploft", rea
geerde een andere lezer.
Maar er waren ook tegenover
gestelde emoties. „U bent niet
wijs", kreeg ik te horen. „U
heeft mij niets gevraagd", foe
terde een andere beller.
'Leidsch Dagblad, wat maak je
me nou', was bij hen de te
neur. Alsof het vertrouwde
avondblad echtbreuk pleegde
en dat ook nog eens totaal on
verwacht.
Ik begrijp die emoties heel
goed. In de soms best pittige
gesprekken met lezers heb ik
ook duidelijk gemaakt dat de
uitgever, de hoofdredactie en
de redacteuren goed inzien dat
de wijziging van het verschij
ningsmoment voor de lezer
een ingrijpende verandering is.
Het lezen van een krant is
meer dan het consumeren van
nieuws. De krant maakt ook
deel uit van een leefpatroon:
voor de één is dat straks in de
ochtend: 'krant met koffie';
voor de ander is dat nu in de
namiddag: 'eerst lezen, dan
koken' dan wel na het werk
'onderuit op de bank met een
borrel en de berichten uit de
avondkrant'. Geen lezer of hij
heeft een heel eigen leesgedrag
en daar moet je liever niet aan
komen.
Ik heb de lezers die mij belden
uitgelegd dat de verandering
van het verschijningsmoment
niet zomaar gebeurt. Over de
stap een ochtendkrant te ma
ken, is goed nagedacht en voor
die beslissing bestaan ook goe
de argumenten. De keuze om
een ochtendkrant uit te bren
gen, heeft sterk te maken met
veranderingen in het j
drag van mensen. En de keuze
heeft ook nauw te maken met
de economische basis van de
krant.
Eerst het leesgedrag van men
sen. De vaste binding met een
krant is kleiner geworden: uw
kinderen lezen niet automa
tisch het Leidsch Dagblad om
dat u die krant thuis las. Als zij
een krant lezen, is hun keuze
sterk individueel bepaald.
Daar heeft niet alleen een re
gionale krant als het Leidsch
Dagblad mee te maken, dat
geldt voor alle kranten - van de
Telegraaf tot de NRC.
De markt van dagbladen is een
vechtmarkt geworden en op
die vechtmarkt staan regionale
avondkranten er slecht voor.
Hoe zit dat dan precies?, zult u
zich afvragen. Het patroon is
betrekkelijk helder: regionale
avondkr anten hebben een ta
melijk vergrijsd lezersbestand
dat al langere tijd gestaag af
brokkelt. Ieder jaar wordt het
abonneebestand kleiner.
Daartegenover staat dat nieu
we groepen lezers die zich wil
len binden aan een krant, vaak
behoefte hebben aan een och
tendkrant. Bij hun leefpatroon:
drukke banen en druk met kin
deren, past aan het einde van
de werkdag, wanneer het
'spitsuur' is in huis, geen
avondkrant.
De keuze het Leidsch Dagblad
uit te geven in de ochtend is
dus geen exercitie om 'lezers te
pesten', zoals een enkeling
veronderstelde. Het is een wel
overwogen en in zekere zin
ook onvermijdelijke keuze: om
een krant uit te geven, kan de
uitgever niet zonder de inkom
sten van voldoende lezers. Als
oude lezers wegvallen en nieu
we lezers een ochtendkrant
verlangen, is de enige weg voor
een stabiele toekomst van een
regionale krant de keuze voor
ochtendverschijning. Andere
regionale kranten gingen het
Leidsch Dagblad hierin al
voor. Met vallen en opstaan,
maar in ieder geval met uit
breiding van hun marktaan
deel.
'Mij is niets gevraagd', zeiden
veel lezers. Inderdaad, de
krant heeft niet alle lezers naar
hun mening gevraagd. Dat zou
ook ondoenlijk zijn geweest.
De uitgever heeft wel een ge
zaghebbend onderzoeksbu
reau onder een groep van
2.000 abonnees en 2.000 niet-
abonnees uitvoerig onderzoek
laten doen. Dit onderzoek
wees uit dat menig lezer graag
zijn krant in de avond zou be
houden, maar dit onderzoek
leerde ook dat de kansen voor
het Leidsch Dagblad in de
ochtend liggen.
Daarmee was de keuze, zeker
voor de redactie, nog altijd
geen gemakkelijke, maar wel
een onvermijdelijke. Ik heb de
lezers met wie ik sprak en de
lezers die mij mailden uitge
legd dat de krant op een ander
tijdstip gaat verschijnen, maar
dat de redactie zich met de
zelfde inzet, en met dezelfde
betrokkenheid zet aan het ma
ken van een goede en aantrek
kelijke ochtendkrant.
Uw Leidsch Dagblad ligt straks
op een ander moment in de
bus, maar het blijft onveran
derd uw vertrouwde Leidsch
Dagblad.
Volgende week leg ik u in deze
rubriek uit hoe het zit met het
nieuws in een ochtendkrant.
Kees van der Malen,
hoofdredacteur
LEIDEN, 15.00 UUR
Ma
auu
.at.
eo
pot
sw<
Ze komt binnen met twee vrienden. Senay, een
klein Turks meisje met een hoofddoek. Ze is e tadt
jaar of vijftien. Haar Hollandse vrienden, een mei! aar
en een jongen, zijn vermoedelijk even oud.
Haar hoofddoek is zwart en streng. Zit stijf vastge
knoopt om haar bleke gezicht. Geen haarlokje te
Daaronder een spichtig lichaam, gehuld in wijde
broek en bloes. Een nogal vormloos en smaakloos >d d
'naf
heel. Haar vrienden zijn een stuk vlotter gekleed.
meisje draagt een strakke spijkerbroek en een felf nte
kleurd truitje, dat een deel van haar buik bloot la: ties
Ze gaan sporten bij De Spartaan. Een uur lang zw go
gen aan moderne martelapparatuur. In drie zalen
waar de liefde voor het lichaam centraal staat. Sp
gels hangen overal en worden veelvuldig gebruikt Bma
door liefhebbers van dikke spierbundels, zonnebi en
bruine gezichten, piercings en extravagante fitneseen
kleding.
De metamorfose van Senay is compleet, als ze na
minuten de kleedkamer uitkomt. Lange bruine
in een paardenstaart op haar rug. Een wit T-shi
daaronder een minuscuul zwart broekje. Tussen
het zonnebankbruin vallen haar witte benen op.
Daarentegen is ze nu één met haar Hollandse mi
die net zo bloot en wit als zij op de loopband st«
Veel fitnesservaring heeft het drietal niet. Bij elk
paraat zijn ze minuten kwijt aan het instellen
gramma's, het kiezen van gewichten en het uitzi
hoe een oefening werkt. Maar lol hebben ze wel.
voelen zich als kleine kinderen in een speeltuin,
loopband gaat in de hoogste versnelling en op d<
fietscomputer kiezen ze voor het meest lastige
cours'.
Senay kijkt tevreden in de spiegel. Onbedekt mal
onopvallend. Ze trekt haar sportoutfit glad en g<
haar haren naar achteren. Ze voelt zich hier best
thuis.
Na anderhalf uur zit de training erop. Senay doi
en kleedt zich aan. Als een kameleon wijzigt ze
verschijning. Ze is klaar om naar buiten te gaan.
Erna Straatsma
Alphons Eversteijn: „In deze krimpende
markt doen bedrijven alles om aan meer opdrachten te komen, zeker in de bouw.
Het was de grote wens van Alphons
Eversteijn om een doorstartte maken
met het succesvolle onderdeel van de
failliete Warmondse timmerfabriek
Padox, waarvan hij jarenlang bedrijfs
leider was. Maar de Zoeterwoudenaar
viste achter het net. Het Helmondse
bedrijf Mevo bracht een hoger bod uit
op Metselprofielen BV. Toch beteken
de dat niet het einde van Eversteijns
carrière in de bouwmaterialenwereld.
Hij ging in op het aanbod van Mevo
om commercieel medewerker te wor
den.
°op
EN
•fruiS* oek
metselprofielen, wilde begeleiden.
Ze zochten iemand die dat product
goed kon vertegenwoordigen: een
ambassadeur. Dat leek me wel wat."
Een grotere omslag had Eversteijn
niet kunnen maken. Hij kwam van
een vrouwenwereld in een mannen
wereld terecht. „Het was een wezen
lijke move, ja. Toch voelde ik me er
snel thuis. Padox was net een grote
familie, waarin ik direct ben opgeno
men. Het werk was leuk. Ik heb me
er met hart en ziel voor ingezet. Als
ik ergens ja tegen zeg, dan ga ik er
helemaal voor."
In 1997 werd Padox voor het eerst
failliet verklaard. Een 'onnodig' fail
lissement, vindt Eversteijn. „Wij
werden onterecht verantwoorde
lijk gesteld voor een misstap
van een grote opdrachtge
ver. Daardoor kregen we
wekelijks tonnen aan
1 claims."
Om een doorstart
van Padox moge
lijk te maken,
stopte Eversteijn
een flinke som
eigen geld in
het bedrijf.
De timmer
fabriek
kroop
uit het
dal.
Een
Judy Nihof
W«
aantal onderdelen draaide zelfs del!
ma. Dat Padox sinds een paar m g
den niet meer bestaat, is voor de stai
Zoeterwoudenaar dan ook onbe n*
pelijk. jch'
Hij wil er niet al te veel over zeg igin
maar hij denkt er het zijne van.tig
curator is het allemaal aan het u ens
zoeken. Hoe moet ik het netjes der
schrijven? Padox bestond uit vei
schillende bv's, onder meer in V isc
den en in Polen. Wij als bedrijfsl str
ders kregen niet te horen wat daIn 1
allemaal gaande was. De inform aus
stroom van de directie was al ee b°'
tijd niet meer zoals ie was. Nahi,ur£
lijk, in de aannemerij valt de laa Bn>
tijd de een na de ander om. Wij ai 1
den ook last van dat domino-efiB S
Toch denk ik dat het faillisseme !WC
van de fabriek in Warmond niet
dig was. De orderportefeuilles v
goedgevuld." ,as
Hij vindt dat hij zichzelf niets h(i«
te verwijten. „Ik heb alles voor I e.ge
dox gedaan. Heb er zelfs eigen tisa
ingestoken!" en-
Geen moment heeft Eversteijn k e
wogen om zijn oude beroep vai >Pei
kapper weer op te pakken, toen ïgie
definitief over was met Padox. Ie rf
boek is voor hem gesloten. Troi Daé
wens, al héd hij het gewild, danren-
het toch niet mogelijk. „Ik heb ver(
schaar eind 1995 neergelegd en de
daarna nooit meer aangeraakt. u ei
is een beetje zoals met pianospi1 d
Als je veel knipt heb je een fij- ena
'ne motoriek. Die ben ik
volledig kwijtgeraakt."
Als commerciële man ben je dus gewoon heel erg nodig." Foto: Henk Boui
Zijn nieuwe baan bevalt goed. De te
loorgang van Padox lijkt ver weg.
„Van het faillissement heb ik veel
verdriet gehad. Maar het betekende
ook een verlossing. Want het laatste
half jaar was het niet zo leuk meer.
Je maakte verschrikkelijk veel uren
en de spanning liep op. Als ik dan
weer eens met rode vlekken in mijn
nek thuis kwam, zei mijn vrouw:
'Joh, stop er toch mee'."
Alphons Eversteijn (51) heeft zich
nooit veel zorgen gemaakt of hij wel
weer aan de bak zou komen toen het
doek voor Padox viel. „Ik ben heel
positief ingesteld. Als er ergens een
deur dichtgaat, gaat er elders een
deur open. Daarvan ben ik over
tuigd. Misschien heeft het er ook wel
mee te maken dat ik uit een groot
gezin kom. Dan leer je om te knok
ken." Bovendien was het een gerust
stellende gedachte dat de vraag naar
commerciële mensen blijft als het
economisch minder gaat. „In de-
ze krimpende markt doen be
drijven alles om aan meer op
drachten te komen, zeker in
de bouw. Als commerciële
man ben je dus gewoon
heel erg nodig."
Wel vroeg de Zoeter
woudenaar zich af of
hij wel weer een léuke
baan zou krijgen. Hij
kreeg na Padox een
aantal aanbiedin
gen, waar zijn hart
niet sneller van
ging kloppen.
De baan die
Mevo hem
aanbood, was
hem wel op
V
het lijf ge
schreven.
Hij doet er
veel din
gen die
hij bij Pa
dox ook
al met
zier deed.
„Ik heb geluk gehad. Ik heb een
baan bij een bedrijf dat heel degelijk
in elkaar zit, en een inkomen voor
mijn gezin."
Eversteijn groeide op in Den Haag
waar hij leerde voor kapper. Hij deed
ervaring op in zaken in Den Haag en
schopte het tot chef-kapper in een
zaak in Voorschoten, waar hij zijn
vrouw leerde kennen. Ze besloten
samen elders een zaak te beginnen.
„Daarbij hebben we bewust buiten
Voorschoten gekeken. Dat vonden
we wel zo netjes tegenover onze
werkgever. In het weekend gingen
we toeren door de regio. In
Zoeterwoude viel ons
oog op een wat ou
bollige kapsalon
aan de Kerk-
laan. Ik heb
toen de
stoute
schoenen
aange
trokken
en de ei
genares
gebeld of
de zaak
misschien
te koop was.
Bleek dat ze
net de vorige
avond met haar
man had bespro
ken dat ze van de
zaak af wilde."
Omdat Ever
steijn
zelf geen cent had, klopte hij aan bij
zijn familie. Met geld van zijn zus
knapte hij de winkel op. „Op de dag
dat we begonnen, zat er 1 gulden 30
in de kassa. Dat was alles wat ik nog
had." Aan klanten had het echtpaar
Eversteijn geen gebrek. De zaak liep
zo goed dat ze zich een groter pand
aan de Dorpsstraat konden permit
teren.
Begin jaren negentig begon het een
beetje te kriebelen. Eversteijn wilde
niet de rest van zijn leven blijven
knippen, ook al omdat hij lichame
lijke klachten kreeg. Eind
1995 verkocht hij de
zaak. Hij besloot
voorlopig te gaan
genieten van
zijn vrijheid.
Na tien we
ken varen
en vissen
kreeg hij
een tele
foontje
van de
toenmali
ge direc
teur van
de War
mondse
timmerfa
briek Padox,
een familielid
van Eversteijn.
„Of ik een spe
ciaal product
van Padox,
