)tille kracht met
toekomst
Het is nogal
een verschil
of je je
gehoor kramp
in de kaken
van het lachen
of van het
gapen bezorgt
WSB'er Vladimir Jozic door profclubs begeerd
Zou Ronald Koeman nog in
de gordijnen hangen? Of is
zijn boosheid al ureer een beetje
gezakt? Ach gut. Het bolle toetje
van de Ajax- trainer begon te
gloeien van verontwaardiging
toen Freek de Jonge de club op
de nieuwjaarsreceptie te kak
ken zette. De hofnar van Ajax
was lekker op dreef en het werd
een vrolijke boel in De Arena,
Alleen de trainer en die paar
spelers die de als speech bedoel
de conference konden volgen,
trokken een gezicht als een oor
wurm. Tere zieltjes.
Koeman was laaiend, de hele
week. Waarom? Omdat De
Jonge een paar van zijn spelers
'als Jan Lui had neergezet', zei
hij. Zou het? Ik denk toch eer
der dat de boze Koeman het
niet kon hebben dat de komiek
de draak met het spelersbeleid
stak. De trainer voelde zich
aangesproken en ging bij de di
rectie en het bestuur zijn be
klag doen, onder het mom dat
hij liet niet pikt dat zijn spelers
in eigen huis worden be
schimpt. Alsof het zo vreselijk
was wat De Jonge over al die
miljonairtjes had op te merken.
Hij dolde wat over het belache
lijke aantal linksbuitens bij
Ajax en zijn hardste grap ging
over twee van hen: Victor Siko-
ra en Tom Soetaers. De Jonge
maakte een toespeling op de
merchandising van deze klun
gelende linksbuitens, dat die
niet zo lekker loopt. Ach gut,
als een profvoetballer daar al
van ondersteboven raakt, kan
hij maar beter meteen over
stappen naar een baan met
niet zulke grote afbrandrisico's.
Als je het mij vraagt is De Jonge
op de piemel van Koeman
gaan staan en hoe slecht die
daar tegen kan, hebben we van
de week kunnen zien. Ik geloof
dat hij wel drie keer op hoge
poten bij de clubleiding is ge
weest. Het mag nooit meer ge
beuren van Ronald en als de
voorzitter volgend jaar wéér
niet wil speechen dan doet de
trainer het wel Ja hoor Koe
man, heb je jezelf wel eens ho
ren praten? Het is nogal een
verschil of je je gehoor kramp
in de kaken van het lachen of
van het gapen bezorgt.
Je kunt van Ajax zeggen wat je
wilt, dat het een club van
hoogmoedlijders is, van betwe
terige zeikerds van mijn part,
maar dat ze er ook aan zelfspot
doen, bevalt mij zeer. Toen
Ajax honderd jaar bestond en
er op het veld een zooitje van
maakte, schreef Michael van
Praag een revue waarin hij de
club én zichzelf niet spaarde.
Het was dan ook in de geest
van de oude voorzitter dat de
nieuwe, John Jaakke, op de
nieuwjaarsreceptie de micro
foon in handen van Freek de
Jonge gaf. Dat het kritische
Ajax-lid de kans te baat zou
nemen om als een soort Paard
van Troje door De Arena te
gaan rossen, kon je op je vin
gers natellen. Maar bij Ajax
kunnen ze tegen een stootje.
Het kleinzielige gedoe van Koe-
ZATERDAC 24 JANUARI 2004
SPORT
man is PSV-gedrag. Het past
niet bij Ajax.
Dat de linksbuitens Sikora en
Soetaers van de week hun
gram haalden door Koeman bij
Roda uit aan de zege te helpen,
was ook lachen. Maar dat de
kranten de volgende dag uit
pakten met de wraak van de
gekleineerde Ajacieden was na
tuurlijk schromelijke overdrij
ving. Sikora én Soetaers maak
ten een toevalstreffer, maar
speelden voor de rest netzo be
roerd als gebruikelijk sinds
hun overstap naar Ajax. Beide
miskopen werden door Koe
man dan ook gewoon vroegtij
dig uit het veld gehaald, dus
met die wraak op De Jonge liep
het wel los.
Drie jaar terug was het niet de
trainer van Ajax die rood aan
liep, maar het hoofd commu
nicatie, Jacob Bergsma. Deze
ex-basketbalmedewerker van
het Leidsch Dagblad was pissig
op mij omdat ik hem voor op
portunist had uitgemaakt.
Bergsma had in een interview
beweerd dat zijn benoeming bij
Ajax de vervulling van een jon
gensdroom was. Maar ik wist
dat de ware Jacob helemaal
niets om voetbal gaf want dat
had ik hem zelf meerdere keren
horen zeggen. Maar, schreef ik,
Bergsma is geknipt voor de
functie want het lukt hem aar
dig om gladde praatjesje ver
kopen. Oei, dat vond Meneer
niet leuk. Want hij haa zich
echt niet om het geld en de gla
mour bij Ajax naar binnen ge
luld. Het was hem om die fan
tastische club en om de uitda
ging te doen. Zag je hem bin
nen het bereik van de televisie
camera's Koeman omhelzen of
high-fiven met Zlatan, zou je
het nog bijna geloven ook.
Maar waarom knijpt hij er dan
na een paar jaar opeens toch
tussenuit? Precies, omdat er in
het wielrennen, bij de Rabo-
ploeg nog een tikkeltje meer
valt te verdienen? Groot gelijk
dat je voor de meest biedende
kiest Jacob. Maar bespaar mij
het verhaal dat een dienstver
band in het fietsen voor jou een
soort thuiskomen is.
Jaap Visser
Reageren?
sportredactie.Id@hdc.nl
door Gertjan van Geen
Hij speelt nauwelijks een halfjaar in de hoofd
macht van WSB. Niettemin zijn de loftuitingen
aan het adres van Vladimir Jozic niet van de
lucht. Het kan bijna niet anders of het is met
een zijn laatste seizoen in het paarsgeel. Prof
clubs volgen de in Bosnië geboren Jozic op de
voet. De 19-jarige Noordwijkerhouter heeft er
wel oren naar, maar blijft als altijd bescheiden.
Te bescheiden soms, vindt zijn trainer Robbert
de Ruiter. „Hij is een introverte jongen, terwijl
hij de capaciteiten bezit om extraverter te zijn.
Maar non-verbaal is hij fantastisch", zegt De
Ruiter. Jozic zelf: „Het is moeilijk om op mijn
leeftijd oudere spelers te coachen, maar ik
moet het toch proberen. Ik durf nu ook meer
dan in het begin."
Modelstudent hbo bedrijfseconomie in Haar
lem. In zijn eerste jaar als senior een vaste ba
sisplaats bij de koploper in de zondagse eerste
klasse, lovende kritieken en een bestaan als
voetbalprof in het vooruitzicht. Het leven van
Vladimir Jozic lijkt allemaal heel idyllisch en is
dat inmiddels ook. Maar hij moest van ver ko
men. Als negenjarige werd hij weggerukt uit
zijn geboortedorp, een paar kilometer buiten
Tuzla. Zijn ouders sloegen op de vlucht voor
het oprukkende oorlogsgeweld in Bosnië en
lieten huis en haard achter. „Ik wist niet wat
er speelde, maar was wel bang", zegt Jozic.
„Je moest uitkijken wat je deed en niet in je
eentje ver van huis gaan. Het was bij ons niet
zo gevaarlijk als in de stad, maar op televisie
zagen we wel wat er een paar kilometer ver
derop gebeurde. Het werd steeds erger en op
een dag zijn we weggegaan. Ik heb nog wel ie
dereen gedag kunnen zeggen, voordat we met
andere families in een bus naar Nederland
gingen."
Zijn ouders houden hem voor dat ze voor de
toekomst van hem en zijn broertje hebben ge
kozen. Zijn vader, die geen training van zijn
zoon overslaat, had in Bosnië een eigen zaak.
„Maar de diploma's van daar gelden hier niet.
Hij werkt hier in een stomerij. Voor mijn ou-
'ers is het moeilijker dan voor mij. Mijn toe
komst ligt hier. Ik heb nog veel familie in Bos
nië en ik denk vaak aan hen, maar ik be
schouw Nederland als mijn vaderland en Bos
nië als vakantieland. Ik hoor van mijn vader
verhalen over hoe het was en als je dan ziet
wat er van overgebleven is..."
Het gezin Jozic kwam in eerste instantie in
Eindhoven terecht. Twee maanden later ver
kasten ze naar Limburg, waar ze met vijf ge
zinnen een huis bewoonden. In Bosnië voet
balde hij gewoon op straat, in Nederland
meldde hij zich meteen aan bij een club. Toen
het gezin binnen een jaar in Noordwijkerhout
kwam te wonen, werd dat logischerwijs WSB.
„In het begin is het altijd moeilijk om je aan te
passen", zegt Jozic. „Gelukkig leerde ik de taal
heel snel en leerde ik mensen kennen op
school en op het voetbalveld. Ik begon in de
D2, maar zat aan het einde van het seizoen in
de Dl en speelde daarna steeds in de hoogste
jeugdelftallen."
Als laatstejaars A-junior werd hij vorig jaar al
regelmatig ingezet bij de senioren. In het
tweede elftal ontwikkelde Jozic zich verder.
„Het ging goed, maar gek genoeg ging het in
de Al steeds minder."
De Ruiter zag hem vorig seizoen een paar keer
als invaller aan het werk en kon dus nog geen
goed beeld van Jozic scheppen, voordat hij bij
WSB aan de slag ging. „Maar na week één
was ik er al van overtuigd dat 'Vla' een basis
speler kon worden", zegt de oefenmeester.
„Hij heeft zo veel klasse, dat hij op verschil
lende posities kan spelen. Hij begon rechts in
de zone en dat was een openbaring. Tegen
Feyenoord had ik hem naast Menno Ooyen-
dijk centraal in de verdediging gezet. Hij
speelde fantastisch. Hij kan achter de bal op
elke positie spelen, ook op 10."
Scouts
De Ruiter, die zelf betaaldvoetbalervaring
heeft bij Sparta en ADO Den Haag, ontfermt
zich een beetje over Jozic nu de belangstelling
voor hem toeneemt. Wekelijks staan scouts
van betaaldvoetbalorganisaties langs de kant.
„Scouts zijn er altijd als jonge jongens in de
top van de eerste klasse voetballen", aldus De
Ruiter. „Sommigen melden zich netjes bij mij,
anderen niet. Maar zolang ze geen actie on
dernemen hoeft dat ook niet. Ik probeer hem
te stimuleren en ken het wereldje. Ik kan zijn
weg voor hem uitstippelen. Zijn studie is be
langrijk, maar doorgroeien ook. Als hij weg
gaat moet hij wel twee jaar de tijd krijgen om
te rijpen."
Jozic probeert nuchter te blijven onder de
omstandigheden. „Ik lees wel eens wat en ik
hoor wel eens wat. Ik probeer alleen presta-
Vladimir Jozic: „Voor mijn ouders is het moeilijker dan voor mij. Mijn toekomst ligt hier. Ik heb nog veel familie in Bosnië en ik denk vaak aan hen, maar ik beschouw Nederland
als mijn vaderland en Bosnië als vakantieland." Foto: Dick Hogewoning
ties te leveren en mag er niet door van slag ra
ken. Als ik een kans krijg, zal ik het uiteraard
proberen. Misschien dat ik betaald voetbal
met mijn studie kan combineren. Ik moet iets
hebben om op terug te vallen. Dat vinden
mijn ouders ook."
Bij WSB houden ze er al rekening mee, dat
Jozic de club gaat verlaten. Hij hoopt binnen
kort op stage te kunnen. De gemchten gaan
dat het Feyenoord betreft, maar Jozic wil niets
bevestigen of ontkennen. „Ik zeg nog niet
waar het is, maar het is spannend."
De Ruiter schroomt niet om Jozic wekelijks de
dekking te laten verzorgen van de betere spe
lers bij de tegenstander. Afgelopen zondag te
gen RKAW speelde hij Mark de Leede groten
deels uit de wedstrijd. Misschien wel de beste
voetballer van de eerste klasse kreeg nauwe
lijks een poot aan de grond. Wel veroorzaakte
Jozic de strafschop, waaruit RKAW scoorde.
„Ik had het moeilijk tegen hem. Hij is ervaren
ert slim. Ik wilde eerst voor hem komen bij
een ingooi, maar daar ging het al mis. En toen
ik mijn been neerzette, wist ik al dat ik te laat
was. Hij was zo slim om eroverheen te vallen,
's Avonds zat ik met mijn vader naar de sa
menvatting op tv te kijken en dacht ik weer:
waarom deed ik dat? Ik moet er slimmer in
worden. Gelukkig kan ik me tijdens de wed
strijd makkelijk over zo'n fout heen zetten."
De Ruiter: „Hij is een lichtgewicht, maar wel
een gespierde spijker. Tegenstanders gebrui
ken hun lichaam om bij hem weg te draaien.
Maar hij is inzichtelijk goed, flexibel, pezig, hij
kan goed koppen en hij kan een hoop com
penseren door zijn mentaliteit. Hij heeft zijn
hart op de juiste plaats. Zijn explosiviteit moet
wel omhoog. Hij voetbalt nog iets te veel in
één tempo.'En hij moet wat brtitaler worden.
Laatst waren we een weekendje op stap met
de selectie en dan komt zijn ware aard naar
boven. Dan is hij de bescheiden junior tussen
al die ouderen. Ach, als hij op het veld maar
niet bescheiden is, anders redt hij het nooit."
V.L.N.R.
RANDJE BUITENSPEL
v.l.n.r: Arnold van Alewijk (verzorger), Hen Beerenfenger (trainer), Fred Vermeer (elftalbegeleider), Ruud Boot, Fred Gravenkamp, Koos Siera, Arjan Wil-
van Wattum, Rick Bink, Erik van Doeselaar, Edwin Willemse, Izak Zirkzee (elftalbegeleider), Lau Hijman Gehurkt: v.l.n.r: Klaas Dekker, Fred Kanbier,
Peter Selier, Paul Kerkhof en Rob Bink. Cees van Heiningen (vlagger) ontbreekt. Foto: archief familie Bink
werd nadrukkelijk
door trainer Hen
In korte tijd kwa-
Rob en ik
UVS van
van LSW, Teske
van Lugdunum,
uit de Feyenoord-
Wattum van Roo-
en Klaas Dekker was
die overal al had
ild. De basis bestond uit
uk of acht jongens tussen
p~I n uitstekende chemie be-
Wz een goed uitgebalan-
Eén doelpunt scheidde w Leiden in 1989 van een plekje op het hoogste amateurniveau. Daarvoor was de
club drie keer gepromoveerd in vier jaar. Die periode geldt nog steeds als het hoogtepunt in het 64-jarig
bestaan van de Leidse zaterdagclub. De 39-jarige Rick Bink maakte deel uit van het in de Mors legendari
sche elftal.
ceerd team. Van de onderbond
ging het in een keer door naar
de top van de tweede klasse.
Vergeet niet, in die tijd was de
eerste klasse het hoogst haalba
re in het zaterdagvoetbal. We
speelden nacompetitie met
DSVP en Eversteijn. Door gelijk
te spelen tegen Eversteijn wa
ren onze kansen verkeken,
maar er werd in de slotfase van
die wedstrijd een doelpunt van
ons afgekeurd. Anders hadden
we het jaar daarop gewoon te
gen Quick Boys, Katwijk en
Rijnsburgse Boys gevoetbald.
„Sindsdien is het langzaam
bergafwaarts gegaan met Lei
den. Hoewel veel spelers van
andere verenigingen kwamen,
hebben de meeste wel een
band met de club gehouden. Ik
zie ze nog regelmatig in de kan
tine en wij houden af en toe
een reünie. Ik ben trainer ge
worden, eerst bij de BI later de
Al en korte tijd bij het eerste
elftal toen trainer Manuputty
werd ontslagen. Speelden we
uitgerekend tegen De Sleutels
waar Beerenfenger coach was
geworden en mijn oude team
genoot Paul Kerkhof voetbalde.
Sinds vier seizoenen doe ik
niets meer in de voetballerij.
„Het is uitgesloten dat er bij
Leiden ooit nog zo'n lichting
opstaat. De derde klasse is pre
cies goed. Mocht het eerste elf
tal degraderen dan zijn ze bin
nen een jaar terug. Ze zitten nu
in het straatje waar ze horen."
