pretenties,
geen
frustraties
Geen
9
Klein blijven
is de ambitie van
programmamaker
Harry de Winter
'Ik ben een workaholic die
zal sterven in het harnas'
'Gelukkig ben ik uit de
Ouote-500 gedonderd'
ZATERDAG
29 NOVEMBER
2003
Harry de Winter (54) is
succesvol producent en
programmamaker. Met zijn
produktiebedrijf IDTV werd hij
bekend door programma's als
Taxi, Lingo, Pleidooi, Oud Geld
en Triviant. Hij maakte
muziekproducties voor onder
anderen Madonna, Pink Floyd
en Tina Turner en het
popfestival Pinkpop. Klein
blijven is zijn ambitie. 'Ik hoef
geen Circustheater'.
door Dick Hofland
Foto: GPD/Phil Nijhuis
.dgfefo, Ik lijd niet aan het Cliff Richard-syndroom. Als
je het zou omrekenen heeft hij 25 jaar lang elke
week een hit gehad, maar toch is 'ie nog altijd
J enigszins ongelukkig. Omdat hij een oude man
is wiens platen niet meer worden gedraaid. Ik
denk dan: 'Wat kan jou dat nou schelen?'
Of neem Joop van den Ende. Die man heeft zo'n beetje
alles bereikt in zijn leven, heeft alle succes van de wereld
en uit interviews blijkt altijd weer dat hij zich niet erkend
voelt. Ik heb behoorlijk succes in mijn leven, maar als
morgen niets meer lukt, kan ik daar echt niet mee zitten.
Als dingen slagen, is dat meegenomen, maar meestal
toeval. Er zit geen enkele pretentie achter. Daardoor zal
ik niet snel gefrustreerd raken.
Ik doe alleen wat ik leuk vind. Als ik zou willen, zou ik
zelfs helemaal kunnen stoppen met werken, maar niets
doen, ik kan het niet. Zodra mijn agenda leger wordt, ga
ik 'm vullen met andere dingen. Ik ben niet lui, nooit ge
weest. Ik ben 25 jaar
lang zes keer per week
naar Hilversum gere
den om programma's
te verkopen, heb in die
tijd zestien uur per dag
gewerkt. Daardoor teer
je in op je gezondheid.
Ik ben een workaholic
die zal sterven in het
harnas, maar niet door uitputting. Ik let nu beter op me
zelf. Dat is wel veranderd sinds ik geld heb. Ik ga langer
en vaker op vakantie, bij elkaar zo'n drie maanden per
jaar, ik laat me af en toe door mijn arts onderzoeken,
doe geen vergaderingen meer waar ik geen zin in heb en
ik hoef niet meer vroeg op te staan. Ik werk vier maan
den aan Wintertijd en daarnaast ben ik onder andere
theaterproducent. Met mijn maatschappij Winterspelen
wil ik helemaal niet groot worden, ik heb genoeg aan een
theater met hooguit zevenhonderd stoelen. Ik hoef geen
Circustheater.
Klein is mijn ambitie. Succes is meegenomen, maar niet
het uitgangspunt. Bij Wintertijd is dat mijn nieuwsgierig
heid, ik ben oprecht geïnteresseerd in mensen. Door dat
programma heb ik geleerd dat ieder mens zijn eigen ver
haal heeft, dat het clichébeeld dat je vdn iemand hebt,
niet klopt. Neem Rob de Nijs. Ik dacht altijd: 'Wat een
flapdrol'. Hij blijkt een hele oprechte, zachte, lieve man.
Een schatje. Zo wordt mijn imago vaak bepaald door het
stempel 'rijk', en dat is vervelend en eenzijdig. Ik verza
mel radio's, tv's en muziek, ik stem en ben maatschap-
pelijk betrokken. Ik probeer de belangen te vertegen
woordigen van mensen die niet voor zichzelf kunnen
zorgen. Dat heb ik altijd gedaan, en waarom zou je daar
mee ophouden als je veel geld verdient? Ik ben bevriend
met Jan Marijnissen en geef adviezen aan zijn partij, de
SP. That's it.
Ik ben dit jaar eindelijk uit de Quote-500 gedonderd en
daar ben ik zeer gelukkig mee. De nouveau riche kickt er
op om in die lijst te staan. Ik vind het net de val van het
Romeinse rijk, dat extraverte, dat te koop lopen met je
rijkdom. Ik wil juist proberen een klein beetje bij te dra
gen aan een rechtvaardiger samenleving. Ik heb me wel
eens afgevraagd waar dat vandaan komt. Tot ik kort ge
leden een interview met Wouter Bos las, waarin hij pro
beerde te verklaren
waarom hij zo idealis
tisch is. Hij vertelt dat
hij vroeger op school
altijd de jongste was,
omdat hij een klas had
overgeslagen, vaak
werd gepest en dat hij
daardoor later wilde la
ten zien waartoe hij in
staat is en wil opkomen voor mensen die 'onder' liggen.
Ik ben niet zo veel gepest, maar ik was op de middelbare
school wel een klein jongetje. Vermoedelijk heb ik daar
door ook geleerd voor mezelf te vechten, voor mezelf op
te komen. Maar zeker zo belangrijk is volgens mij dat ik
ben opgegroeid met ouders die in de Tweede Wereld
oorlog vreselijke dingen hebben meegemaakt, daar op
geen enkele manier verbitterd door zijn geraakt, maar
juist altijd hebben gestreefd naar een menswaardige sa
menleving. Mijn vader heeft in de oorlog zijn vrouw en
kind verloren, mijn moeder haar verloofde Harry, naar
wie ik ben vernoemd. Ik zal nooit in een BMW of Merce
des rijden en als ik met mijn ouders op vakantie ging,
dan reden we altijd via Frankrijk naar Zwitserland. Maar
ik ben niet in haat opgevoed. Ik heb juist van ze geleerd
dat je vooruit moet tijken.
Ik heb net met mijn vader een reis naar Zuid-Afrika ge
maakt. Hij is nu 83 jaar en ik wilde voorkomen dat als hij
er straks niet meer is, ik mezelf het verwijt zou kunnen
maken dat ik nooit echt met hem had gepraat. Daarom
ben ik ook alleen met hem op reis gegaan. Mijn vader
heeft altijd zijn intuïtie en zijn gevoel gevolgd. Hij is een
vergevingsgezind mens. Ik heb hem gevraagd hoe het
mogelijk is om zo positief verder te leven na alles wat
hem is overkomen. Hij zei: 'Tja, dat doe je nou eenmaal'.
Mijn ouders behoren tot een generatie die schijnbaar
sterker is, fysiek en mentaal.
Wat ik zie, is dat mensen die de concentratiekampen
hebben overleefd, vaak tachtig, negentig jaar worden.
Terwijl om mij heen vrienden en kennissen rond hun
vijftigste sterven. Mijn vader woog 38 kilo toen hij terug
kwam uit Auschwitz, maar blijkbaar heeft dat geen fysie
ke gevolgen voor zijn lichaam gehad. Die man heeft een
pantser opgebouwd waarop al die gebeurtenissen geen
invloed hebben gehad. Ik daarentegen hoor bij de gene
ratie van de watjes, wij
hebben geen flikker mee
gemaakt. Wij zijn opge
groeid met centrale ver
warming, met een huis
arts, een tandarts, wij zijn
goed verzorgd. Ik ben een
zondagskind, mijn gene
ratie bestaat uit zondags
kinderen, maar bij de eer
ste de beste hobbel vallen we om. Toen ik met mijn pro
ductiebureau IDTV voor het eerst financieel in proble
men kwam, werd ik meteen ziek.
Niet dat ik wil pleiten voor een ouderwets Spartaanse
opvoeding. Dat vind ik weer te puriteins-calvinistisch. Ik
ken rijke mensen die tegen hun kinderen zeggen: 'Zes
weken vakantie, dan ga je ook zes weken werken', omdat
ze vinden dat hun kinderen het allemaal zelf moeten
verdienen. Dat gaat mij te ver. Ik zou zeggen: 'Twee we
ken werken, vier weken vakantie'. Ik zal mijn kinderen
vast wel verwennen, maar ik probeer het evenwicht te
vinden tussen jezelf leren redden en van het leven genie
ten. Ik heb altijd geprobeerd mijn kinderen een eigen
verantwoordelijkheidsgevoel bij te brengen: Dit betaal
ik, voor de rest moet je zelf zorgen. Dat is heel moeilijk,
want het is zeer verleidelijk om je kinderen alles te ge
ven. Bij het gezin van Hans en Conny Breukhoven zie je
water gebeurt als je je kinderen extreem verwent. Mijn
dochter is nu 24, mijn zoon 19 en als ik zie hoe ze in het
leven staan, zeg ik: 'Goed gedaan Harry'
Verder zul je van mij niets horen over mijn privé-leven,
want als het vandaag hier staat, staat het morgen in de
roddelbladen. Als ik iets haat is het inbreuk op privacy.
Het is me gelukt die privacy te bewaken en dat wil ik
graag zo houden. Je mag wel weten dat mijn kinderen
net als ik gewoon joods zijn. Daar kun je niet omheen.
Maar het speelt geen grote rol in ons leven, omdat we
niet religieus zijn. Ik ben eerst Nederlander, dan Amster
dammer, dan jood en dan Brabander, omdat ik daar ben
geboren en als kind heb gewoond. Joods zijn is voor ons
hoofdzakelijk cultureel, dat wil zeggen dat Israël promi
nent aanwezig is in ons leven. Ik ben heel erg betrokken
bij dat land, al was het maar door mijn opvoeding.
Met Anneke Mouthaan heb ik twee jaar geleden de be
weging 'Een ander joods geluid' opgericht, omdat ik
vind dat het helemaal de verkeerde kant opgaat met Is
raël. Als iemand zich zorgen maakt over het voortbe
staan van Israël, dan ben ik het, maar omdat ik me kri
tisch opstel, krijg ik erg veel kritiek. Er zijn mensen die
mij zelfs antisemiet vinden. Dat is wel grappig, voor een
semiet. Ik kom geregeld in Israël, ik heb er familie en
vrienden, en ik kan niet anders concluderen dat het on
der Sharon aan zijn eigen ondergang werkt. Het land is
van underdog een upperdog geworden. In plaats van
daar zorgvuldig mee om te gaan, voert het een politiek
van bezetting en onderdrukking, dat staat inmiddels
zelfs in diverse resoluties van de Verenigde Naties. Israël
lijkt slachtoffer te worden van een merkwaardig psycho
logisch proces waarin het slachtoffer van de beul later
zelf beul wordt.
Kijk wat er gebeurt met die muur die ze nu aan het bou
wen zijn. Die staat nog niet eens op Israëlisch gebied,
maar voor 99 procent op Palestijns gebied. Het is een
onacceptabele manier van landjepik, waarover niet eens
democratisch is beslist, het parlement is er niet aan te
pas gekomen. Ik heb net een film gezien die op het do
cumentairefestival IDFA wordt vertoond, waarin je ziet
hoe het er aan toe gaat bij de checkpoints. Daar word ik
fysiek onpasselijk van. Jonge soldaten van zeventien,
achttien jaar, die duizenden mensen uren in de bran
dende zon laten wachten, moeders met kinderen. Het
zijn gerichte vernederingen van een land dat de macht
heeft. En dan is die film nog door de censuur gekomen.
Er is nog een andere film, Arna's Children, over het
vluchtelingenkamp Jenin. In 1988 leefden daar kinderen
van een jaar of acht, die nu allemaal dood zijn. De film
volgt het spoor van die kinderen en daarin zie je dat on
derdrukking terreur creëert. Die kinderen zijn allemaal
terroristen geworden, hebben zichzelf opgeblazen of zijn
gesneuveld! In Israël ziet niemand die kant meer, omdat
iedereen wel een dierbare heeft verloren en zo gaat de
spiraal van wederzijdse haat maar door. Dat moet door
broken worden.
Op dit moment ben ik heel erg zwartgallig. Toen ik die
film zag, dacht ik: Ik ga ook nooit meer naar dat klote-
land toe. Dat duurt dan een
dag. Ik kan me niet voor
stellen dat ik me afzijdig
zou houden. Net zoals ik
niet begrijp dat mensen
geen relatie met hun ou
ders hebben, als er tenmin
ste geen vreselijke dingen
zijn gebeurd, of dat mensen
die dertig jaar getrouwd zijn
geweest elkaar nooit meer willen zien. Ook in mijn naam
wordt er door Israël een heel volk onderdrukt, dus ik blijf
me ermee bemoeien. Ik wil proberen daar iets te doen
en het enige wat ik kan, is de publieke opinie proberen
te bewerken voordat het te laat is.
Joden die het niet met mij eens zijn, zeggen: 'In de
Tweede Wereldoorlog hebben wij ons laten afslachten
en dat mag geen tweede keer gebeuren'. Ja, jtiist om te
voorkomen dat het nog een keer ge
beurt, maak ik me zo druk. De ma-
nier waarop Israël nu bezig is, leidt
ertoe dat het ons een tweede keer
gebeurt. Er zijn miljoenen Israëliërs
en honderden miljoenen Arabieren,
dus in the end verliest Israël het al
tijd. Laat ik héél duidelijk zijn: Ik
ben geen vriend van de Arabische
staten. Negenennegentig procent
van de Arabische regeringen is dic
tatoriaal, stupide, fundamentalis
tisch. Daar wil ik niets mee te ma
ken hebben, maar de weg die Israël
nu bewandelt, speelt die landen al
leen maar in de kaart. Met Sharon
zijn ze heel erg op weg naar ner
gens.
Of ik mijn leven zou willen geven
voor vrede? Jeetje, eh, nou, op dit
moment niet. Zolang Bush, de VS,
bepaalt hoe het daar gaat, is het zin
loos je leven te offeren voor de goe
de zaak. Door mijn leven te geven,
zou er niets wezenlijk veranderen.
Maar als ik echt een reële oplossing
zou zien, dan zou het denkbaar zijn.
Ik kan mij wel verplaatsen in de
mensen die aanslagen hebben ge
pleegd op Hitier, omdat ze dachten
daarmee de wereld voor een groot
kwaad te behoeden. Hoewel, ik
woon hier en het houdt me ook niet
op een manier bezig dat ik er niet
van kan slapen, dat ik er nachtmer
ries van krijg. Ik slaap altijd goed, ik
laat mijn leven er niet door verpes
ten. Laat ik nou maar proberen op
mijn manier een beetje bij te dragen
aan een betere situatie. Ik ben be
trokken, maar ook relativerend. Als
ik in Wintertijd mijn eigen gast zou
zijn, wat ik best zou willen, zou ik
niet ineens andere dingen zeggen,
zou je geen ander mens
zien. Er is maar één Harry
de Winter. Dat is de man
zoals hij ook hier over
komt."
Biografie
zeggen,
Wintertijd (RTL 5), zondag 30 no
vember 22.25 uur, met Cliff Richard,
1949:
Geboren in Oss.
1972:
Kandidaatsexamen economie aan
de Universiteit van Amsterdam.
1973-1977:
Radioproducer/presentator
NCRV/KRO.
1977:
Oprichter ID Film Video Produc
tions, dat later IDTV is gaan heten.
1999-heden:
Presentator Wintertijd op RTL 5.
2001-heden:
Directeur theaterproductiebureau
Winterspelen.
2000-heden:
Adviseur Socialistische Partij.
2003 (1 december):
Vertrekt als directeur buitenland
en commissaris bij IDTV en beëin
digt daarmee elke bemoeienis met
het door hem opgerichte bedrijf.
de Winter met Bennie Jolink in Wintertijd. „Door dat programma heb ik geleerd dat ieder mens zijn eigen verhaal heeft, dat het cliché
datje van iemand hebt, niet klopt." Archieffoto: NOB Foto
