REGIO
Ik wil overal naar toe, maar niet naar Den Haai
Voorstanders sluiting Valkenburg
zijn bang eigen grond te verliezen
Indiërs, Indonesiërs en Indo's
worden vaak in krant verward
Behandeling van
ouderen in tehuizen
is soms schandalig
Het kerkhof
NAVRAAG
Polsbandjes moeten voorkomen dat jongeren onder de 18 alcohol ge
schonken krijgen. Initiatiefnemer Bob Hoogstra is ervan overtuigd
11 j y dat kleurige polsband-
Alles doen Otn ZO tl jes werken in café of
disco. Voor drie ver
schillende leeftijdsgroe
pen (i5-jarigen, 16- en 17-jarigen en i8-plussers) wil hij verschillende
gekleurde bandjes introduceren, zodat barkeepers in één oogopslag
zien wie ze wel en wie geen alcohol mogen verkopen. HANS OPDAM,
exploitant van de Noordwijkse discotheek The Grand, vindt het geen
gek idee.
bandje te bemachtigen'
Wat vindt u van de polsbandjes?
„Op zich een heel goed initiatief. Voor de barkeeper wordt het dan
een stuk simpeler. Ik weet alleen niet hoe je op leeftijd moet gaan
controleren. En als je het doet moet je het landelijk invoeren, an
ders werkt het niet."
U moet voortaan iedereen om een paspoort of rijbewijs vragen,
„Dat doen we al, als we twijfelen aan iemands leeftijd. Als iemand
aan de deur verschijnt en we denken 'dat is jong' vragen we om
een legitimatiebewijs. Maar we zitten er ook wel eens naast hoor.
Ik heb wel eens een meisje tegengehouden die 26 bleek te zijn. Die
werd boos op me."
Dus er slippen ook wel eens jonkies naar binnen?
„Meestal zullen er wel een aantal doorslippen ja. Soms heb je een
groepje vrienden, van wie er misschien eentje wat jonger is. Die
laat je dan ook binnen. Maar in het algemeen speelt de kwestie
niet zo. Nagenoeg alles wat hier binnenkomt is boven de 18. Daar
richten we ons deurbeleid ook op. Elke disco heeft zo zijn doel
groep. Ik denk dat Noordwijkse discotheken als The Bob en The
Champ eerder iets aan die polsbandjes hebben: zij hebben een iets
jonger publiek."
Heeft u wel eens een boete gehad voor alcoholverkoop aan min
derjarige jongeren?
„Nee. Medewerkers van de Keuringsdienst van Waren zijn wel een
aantal keer binnen geweest. Die lopen dan een rondje en als ze
een fout constateren wordt dat gemeld. Maar we hebben nooit last
van ze gehad."
Hoogstra verwacht dat de polsbandjes het helemaal gaan maken
onder jongerenomdat het dragen ervan er 'stoer' uitziet.
„Wat denk je zelf? Als je 17 bent en je moet een bandje voor 16- tot
18-jarigen dragen is dat niet leuk. Dan wil je een bandje voor 18-
plussers. Dus dan ga je alles proberen om zo'n bandje te bemach
tigen. Nu zie je ook al dat scholieren zelf schoolpasjes fabriceren
om ouder te lijken."
Toch maar niet doen dus, die polsbandjes?
„Tja, misschien is het wat om de geboortedatum op ieders pols te
laten tatoeëren?
tekst: Erna Straatsma
UIT DE ARCHIEVEN
ANNO 1978, woensdag 22 november
NOORDWIJKERHOUT -Aan de oevers van het kunstmatig, door zand
winningtot stand gekomen Oosterduinse Meer (een voormalig duinge
bied), zal een recreatieterrein komen dat nauw aansluit op het be
staande en nog uitte breiden recreatiebungalowpark 'Solassi'. De pro
vincie Zuid-Holland, sinds kort eigenaresse van vijf hectare op de
westoever van het meer, heeft nu een recreatieplan gereed.
In 'Solassi' werden in 1971 54 recreatiebungajows gebouwd en in
1973 nog eens 50, terwijl er ook ruimte werd gemaakt voor 86 staca
ravans. Voor de toekomstige gebruikers van het park biedt het plan van
de provincie prettige vooruitzichten. De westelijke oever van de Oos
terduinse Plas is overigens een openbaar stuk en dus voor ieder toe
gankelijk. Als het plan uitgevoerd wordt, betekent dit wel tegelijkertijd
een einde van de mogelijkheid om op de westelijke oeverstrook illegaal
caravans te plaatsen, zoals de laatste jaren veel gebeurd is, en ook van
het motor- en bromfietscrossen.
Behalve voor de recreatie dient het plan ook ter bescherming van de
fraaie beplanting die in de zuid-westelijke hoek van de oever is ont
staan. Er zijn hier vele plantensoorten, zoals breedbladige orchis, de
rietorchis en krielparnassia.
ANNO 1978, woensdag 22 november
LEIDEN - In en rond de Haarlemmerstraat spelen vier draaiorgels met
vergunning. Winkeliers en bewoners zeggen er ernstige geluidover-
last van te ondervinden. Aan de bepaling nr. 3 van de draaiorgelver
gunning dat stilstaand niet langer dan 10 minuten op dezelfde plaats
muziek mag worden gemaakt, houdt zich geen enkele orgeldraaier.
De gemiddelde speelduur per standplaats is ongeveer één uur.
Foto: archief Leidsch Dagblad
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op
gironummer 57055 tn.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507,2003 PA
Haarlem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d.(datum van
plaatsing) of door contante betaling aan de balie van het Leidsch Dagblad,
Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
geverij Di
idsch Dag
COLOFON
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essen berg, G.P. Arnold
E-mall: directiehdcuz@hdc.nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor, Kees van
der Malen, Léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-mall: redactle.ld@hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82, Leiden, tel. 071-5 356 356
Postadres: Postbus 54,2300 AB Leiden.
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 356 325
Familieberichten fax 023-515° 567
ADVERTENTIES
Lokale Accountgroep: 071-5 356 300, fax: 071-5
356 325, e-mail: lag.ld@hdc.nl.
Brancheverkoop: Auto Accountgroep: 075-681
3663, aag@hdc.nl. Bureau Accountgroep: 075-
6813636, bag@hdc.nl. Business tot Business:
072-519 6540, lag.btb@hdc.nl. Makelaars
Accountgroep: 023-515 0543, rnag@hdc.nl
Personeel Accountgroep: 075-681 3677,
pag@hdc.nl. Woon Accountgroep: 072-519
6554, wag@hdc.nl.
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E-mail: abonneeservice@hdc.nl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €20,20 (alleen aut. ine.)
p/kw €56,70 p/J €216,90
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling.
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 071-5128 030
ma t/m vr: 18-19.30 uur, za: 10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de Inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Zuid BV
c.q. de betreffende auteur.
HDC Uitgeverij Zuid BV, 2003
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Uitgeverij Zuid BV is belast met de
verwerking van gegevens van abonnees van
dit dagblad. Deze gegevens kunnen tevens
worden gebruikt om gerichte Informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden. Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HDC Uitgeverij Zuid BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 507,2003 PA Haarlem.
Op de ingezonden brief die donderdag 30 ok
tober in de krant verscheen onder de kop
'Overlastgevend Valkenburg moet juist worden
gesloten', wil ik reageren.
Weer iemand uit het Groene Hart die zich zor
gen maakt over het openhouden van het vlieg
veld Valkenburg en last heeft van die vliegtui
gen. Ook weer een Witteman, soms familie van
die wethouder uit Hillegom? Ik heb het gevoel
dat ze met wethouder Molkenboer van Leider
dorp samen aan de borreltafel hebben geze
ten. Ook deze heren vinden dat de Valken-
burgse en omliggende burgerij maar vreemde
opvattingen heeft.
Uit deze en vorige ingezonden stukken proef
ik alleen maar angst voor verlies van eigen
grond in de toekomst. De expansiedrift van de
gemeente Leiden is zeer groot en bedreigend
voor het Groene Hart en de Bollenstreek, maar
ook voor het vliegveld. Het begint met het
scheppen van banen (Bio Science Park) en de
bouw van vele en grote kantoren, met het ge
volg dat dit personeel ook moet wonen. En
dus moet er worden uitgeweken. Die angst om
te worden opgeslokt door de oprukkende ste
denbouw- zie Den Haag, Zoetermeer, Alphen
aan den Rijn en Leiden - is niet onterecht.
Maai- dit is nou juist wat de burgers van de
KRV-gemeenten en ook van Wassenaar fel op
tegen zijn. We hebben liever een groene buffer
in de Randstad dan weer een massa stenen om
in te wonen. Waar houdt die expansiedrift op?
Bovendien hebben wij grote bewondering
voor wat er op en om het vliegveld gebeurt.
Voor het aanwezige vakmanschap. Voor de ta
ken die worden uitgevoerd: beveiliging van zee
en kust, milieucontrole. Taken die volbracht
worden tot soms ver over onze grenzen. Ver
der zijn we natuurlijk ongerust over de werk
gelegenheid.
Ongerust, inderdaad. Net als briefschrijver
Witteman. Alleen moet hij daar voor uit willen
komen, en niet gaan bagatelliseren over 'rond
jes draaien van die vliegtuigen', en over 'het
gedrag van de bevolking van de KRV-gemeen
ten'.
E. de Vries, Katwijk.
Met extra veel belangstelling heb ik het op
30 oktober in het Leidsch Dagblad gepubli
ceerde verslag van het tweegesprek tussen
de oud-bisschop van Rotterdam, R.Ph. Bar
en staatssecretaris Melanie Schultz van
Haegen gelezen.
Het artikel, dat de kop 'Bidden lijkt een luxe'
had meegekregen, had mijn interesse vooral
omdat de monseigneur, evenals ondergete
kende, als kind in het Jappenkamp heeft
mogen 'logeren' en ik hem een aantal jaren
geleden ontroerend mooi heb horen spre
ken tijdens een herdenking van slachtoffers
van de jongenskampen in het voormalig
Nederlands-Indië. Over het Japans boog
schieten had hij het toen niet, maar dit ter
zijde.
Verrast was ik te lezen dat ook de grootou
ders van Melanie in een interneringskamp
hebben gezeten. Ik deel haar gevoel voor
rechtvaardigheid wat betreft de onderdruk
king van andere volken. Echter, nu zij geen
twaalf meer is, zal ze het met mij eens zijn,
dat de periode tussen de capitulatie van Ja
pan en de soevereiniteitsoverdracht een
zeer gecompliceerde was en dat er zowel
van de Indonesische als van Nederlandse
zijde betreurenswaardige bloedbaden zij
aangericht.
Maar goed, waar ik ook voor in de pen b(
geklommen is het volgende. Het is mij re rl
enkele malen opgevallen dat de redactie
over Indiërs heeft waar het Indonesiërs, 1
dische Nederlanders en/of Indo's betreft
Veel Nederlanders hebben moeite met d<
begrippen, vandaar gaarne een verduide
king.
Indiërs zijn staatsburgers van India, het
vroegere Brits-Indië. Indonesiërs zijn, no
logisch, ingezetenen van Indonesië. Indi
sche Nederlanders'zijn, in brede zin, Ne( jj
landers die in Nederlands-Indië hebben
werkt en gewoond. Onder Indo's wordt v
staan al degenen met gemengd Europeess
Indonesisch bloed.
P.C. Ro^
Wassen e
Andermaal wordt de noodklok geluid over de mens
onterende toestanden in vele verpleeg- en verzor
gingshuizen. Er wordt nu gemiddeld per dag 50 mi
nuten persoonlijke zorg besteed aan een patiënt; het
absolute minimum. Als er opnieuw moet worden
bezuinigd zou dit nog maar 40 minuten zijn. Dit be
vat dan: hulp bij douchen, aankleden, eten en toilet-
bezoek. Eenmaal per week douchen is blijkbaar heel
gewoon. Is er soms al sprake van twee maaltijden
per dag in plaats van drie?
Het is ten hemelschreiend dat deze groep bejaarden,
die de zware last van de naoorlogse wederopbouw
van ons land hebben gedragen, nu als dank zo wor
den behandeld. Het is toch een schande dat gedeti
neerden in de strafinrichtingen, die soms bijna het
niveau van een 3-sterrenhotel benaderen, het vele
malen beter hebben dan deze zwaar achtergestelde
groep. Hoe lang nog?
P. van Reisen,
Lisse.
HILLEGOM, 15.30 UUR
Het toegangspad naar de begraafplaats van de Sint Marti-
nuskerk in Hillegom is zoals een toegangspad naar een
begraafplaats hoort te zijn: lang met aan weerszijden gesnoei
de linden. Uit elke stam kronkelen dikke takken als knoestige
armen omhoog. Schelpen knerpen zacht onder de schoenen
van de bezoeker.
Er waait een dun windje over het kerkhof. Twee zilvergrijze da
mes praten luider dan je zou verwachten in deze ambiance.
„Mooi, hoor. Best fleurig, met die winterharde violen", zegt de
een. „Ach, ja", zegt de ander. „Het was laatst Allerzielen, hè.
Dan komt er nog een hoop volk tegelijk hier, hoor. En ik vind
dat je dan... nou ja. Sommige mensen doen er gewoon niks
aan, weet je niet. Dat vind ik armoedig."
Een vrouw van middelbare leeftijd zit gehurkt bij een vers graf
waar nog geen steen is geplaatst. Ze plant viooltjes. Winterhar
de, waarschijnlijk. Vlak naast haar graaft een rossige man van
een jaar of vijftig een graf. Hij verdwijnt tot borsthoogte in de
grond. Het is waterkoud, maar hij heeft toch zijn jasje uitge
daan. Hij zweet zichtbaar als hij in een stevig tempo scheppen
zand op een hoop naast het graf laat ploffen. Een constructie
van lichtmetalen platen zorgt ervoor dat het graf precies de
goede afmetingen krijgt en de wanden niet instorten.
Een kalende veertiger met aan zijn hand een jongetje van eer
jaar of vier, met haar dat met gel overeind is gezet, komt vooi
bij. „Wat doe jij?", wil het kind met een zangerige stem wetei
„Ik graaf, kom je me helpen?", antwoordt de man vriendelijk
Het kereltje loopt naar de rand van het graf en de doodgravei
tilt hem erin. „Hier, spitten maar." Zijn vader schiet in de lac
„Als mamma vanavond vraagt waar je bent geweest, kun je
vertellen: in een graf. Dat gelooft ze nooit."
„Woon jij hier?", vraagt het kind aan de grafdelver. Nu begin
iederéén te lachen. De vader grinnikt. De vrouw die viooltjes
plant, kijkt vertederd glimlachend op. De doodgraver schater
het uit. „Nee hoor liever niet. Hoewel ik het nu eigenlijk best
gezellig vind, haha."
Tjonge, wat een vrolijkheid. En dat op een kerkhof.
Paul de Vlieger
.loofde Irtdseaiïitet Uar.i Ai-
•jAUakf vnvoiprrif ontsmet in «en
vil: Mx&qnijag. Yrj&m- Bnb ,Wi«p
fcivieiütr. bij fc
;ktf wdMfljcl
fifcié agialKii; na
fyot'tlxi'Mxtlstsyd veehtpti^fna 'derde rode kaart
Vainer van Teylingen geschopt en geslagen
hei: me tkrio gémsskt. 'ft bi.» ifc.ujr.n
•V «npi
h-wiilf «ch»B in bieim
ijsr.-r. we ia Jw ï-mtflen. w
Ii:te«vr-wmlsa," SrtwidMwla
op I:« vetd B-mis-, in-rf! „ik rx x ö'tnw
m.TRT hoordé wel een ecwrin gegil er,
Sg g**,*kr
■•n i-i sog -15
~i«.">-■ ...«ylingeh bad
Suflmp ten «omcr ia goeii" (Hr.zat noo» n
Jk hrh ivov.iMi Kmmési Albkf- iWMc sr. Ir.
ii i* -tag ia», lawn uit OOI
mn vr. «rfiwrechtwwj:. w M toed *a Wn v>
una jfü te): M* cwetf*wre,;üsodeprentv.
«cM>u<tai. „J.f t
;3e KNVB. fte llüstol éi! drie s <)iï jwfe
ZATERDAG 22 NOVEMBER 2003
Uit: Leidsch Dagblad, 21 oktober 1996
kijken naar de wedstrijd en hebben dus alles
meegemaakt. Aan hen kon ik 's avonds mijn
verhaal kwijt. Daarna ben ik gewoon gaan sla
pen, geloof ik. En dat was het voor mij. In die
week was er nog een begeleidingsavond van
Slachtofferhulp, maar daar ben ik zelf niet bij
geweest."
Die avond, volgens Suttorp een zeer emotio
nele bijeenkomst met spelers en supporters,
kwam er op initiatief van de club. Bon en Sut
torp zijn het erover eens dat Teylingen de
WM-zaak goed heeft aangepakt. Bon: „Door
wat we met elkaar hebben meegemaakt,
is er veel meer saamhorigheidsgevoel.
De vereniging is hechter gewor
den na die dag."
Met name oud-voorzitter Jac
ques Langeslag verdient nog
steeds alle lof voor zijn inzet.
„Het bijzondere van Lange
slag was dat hij van alles
deed voor de club, maar
door drukke werkzaamhe
den bijna nooit tijd had om
er te zijn", vertelt Suttorp.
„In die weken daarna was hij
er altijd. Wanneer je dat wilde
mocht je bij hem je verhaal
kwijt. Ik heb veel aan die
man gehad."
De Lissese gymleraar
Robert Suttorp: Ik heb er nog weken last van gehad. Het gedoe vrat aan me." Foto: Henk Bouwman
Appelkruimeltaart. Bastiaan Bon, voetballer van
het Sassenheimse Teylingen, gaat er even goed
voor zitten als hij naar zijn herinneringen aan
'die dag' wordt gevraagd. Maar appelkruimel
taart is en blijft de eerste gedachte die door zijn
hoofd schiet als het gaat over 20 oktober 1996.
Dat was de dag van de voetbalwedstrijd tegen
WM uit Den Haag. WM-Teylingen, een duel in
de vijfde klasse, werd gespeeld in een opgefokte
en grimmige sfeer. Maar onder voetballers is in
middels bekend dat zoiets erbij hoort als je in
Den Haag voetbalt tegen 'echte Hagenezen'. De
vlam sloeg pas in de pan nadat de scheidsrech
ter, die zes rode kaarten uitdeelde aan de thuis
club, een minuut voortijd het duel staakte.
minuten moeten wachten, hij was het sport
park afgerend om aan zijn achtervolgers te
ontkomen." Terwijl Teylingen in de kleedka
mer zat, werd de politie gebeld. „We besloten
om pas naar buiten te gaan als de politie was
gearriveerd. Ondertussen hebben de deur
moeten barricaderen, omdat die Haagse gas
ten binnen probeerden te komen."
Onder politiebegeleiding verlieten de Sassen-
heimers het sportpark. Suttorp: „Je rijdt dan
eerst over een smal weggetje. Heel eng alle
maal. Daarom duurde het even voor we ons
veilig voelden. Dat gebeurde pas toen
we ter hoogte van Wassenaar reden."
Dat is ook het moment dat het na
denken begint. „Tot dan ben je al
leen bezig met overleven. Hoe
kom ik hieruit, denk je. En zijn
mijn mensen veilig. Pas als je
weer kan nadenken, komt de
schrik. Sommige dingen kwa
men onverwacht in een flits te
rug. Ik heb er nog weken last
van gehad, hoewel ik van plan
was om me niet te laten ken
nen. Het hele gedoe vrat aan
me."
Bon weet zich van de nasleep te
herinneren dat hij nog een tijd
met zijn ouders heeft zitten pra
ten. „Ze stonden te
onderstreept dat dat niet geldt voor de von'
balbond en de politie. „Juist die instant d
waarvan je verwacht dat ze achter je staan, an
KNVB was bang en legde, na een hoorzitt
van niks, een lichte standaardstraf op. De pi
tie zei dat het zinloos was om wat met 01>c
aangifte van mishandeling te doen als we gtm
goede beschrijvingen van de daders kom >g
geven. En het VVM-bestuur? Die bleef er
dat het niet hun zaak was, omdat ze de dad
niet kenden. Dat waren geen leden of supp
ters, zeiden ze."
Die gang van zaken was voor Suttorp aan
ding om zijn trainersvak er aan te geven.
wilde er niets meer mee te maken hebben,
wilde niet meer tegen dergelijke Haagse cli a0
spelen en Teylingen en ik besloten uit elkaa
gaan." ,z
Maar, het bloed kroop waar het niet kon g< n.
en Suttorp stond in het seizoen daarop tc n'
weer langs de lijn, als trainer van het twei
elftal van SJC uit Noordwijk. „En wat denk e'
Kom ik in een competitie met Haagse clua(
Weer dat taaltje, weer dat agressieve sfeei [ti
weer langs die weg bij Duindigt waar het a(V
maal gebeurd was. De dagen voor zo'n d
kwam dat rotgevoel weer terug. Ik ben er 1 e
eindelijk twee jaar tussenuit geweest.
En toen kreeg Suttorp weer een telefoontje 1
Teylingen, dat was gepromoveerd naar een a_
deling met Leidse en regionale voetbalcli )e
„Bij het tekenen van het contract stonden )e
er goed voor, maar aan het eind van het0
zoen dreigde degradatie; naar een klasse 1 v
beruchte Haagse clubs. Het zal toch nie
dacht ik. Gelukkig wonnen ze het beslissin e
duel. Ik was toen de meest opgeluchte man^
het hele sportpark.|0
„Nee trainer, je vergist je, we waren alien v
opgelucht", valt Bon de trainer bij. v
Zelfs zeven jaar na de bewuste oktoberdag
de afkeer van de gebeurtenissen diep. „Vc^
ballen in die omgeving en in die sfeer? Ik hdei
het nooit meer mee te maken. Je bereid n
voor op vreselijke scheldpartijen met e]
denkbare ziektes en agressief gedrag, maar
je ook doet, je moet een deel van jezelf op 0
ven. Je moet weigeren om dingen te horen e
je moet je inhouden waar je vindt dat je eig ,e
lijk zou moeten optreden." 'n
Bastiaan Bon knikt bij de woorden van J ](-
torp. „Ik denk er precies hetzelfde over. V\
je dat ik sindsdien probeer I v
Haag te mijd n
Winkelen, )e
stappen
naar *4
film,
wil oviVl
naar
maar iZ(
naar ÏL
Haag.
al hj
maal ije
voor :e
pelkruL
mei- :e
taart." tv
Gerard f
Baas e
„Wat er toen is gebeurd, ging in een roes aan
mij voorbij", zegt de nu 24-jarige Bon die bij
Luba in Leiden werkt. Een aantal gedachtes
schiet door zijn hoofd, vertelt hij, de trappen
die zijn trainer Robert Suttorp kreeg, het kleine
voetbalveld, het miezerige weer en die BMW,
die op een van de hoeken van het veld gepar
keerd stond en elk doelpunt van de thuisclub
(de eindstand was 4-4) met getoeter en groot
licht begeleidde.
„Ik ben er eigenlijk al jaren niet mee bezig ge
weest. Pas toen de afspraak voor dit gesprek
werd gemaakt, kwamen die gedachtes weer te
rug. Gek genoeg was het eerste beeld dus die
appelkruimeltaart. Dat zit zo. Die dag vierde
een ploeggenoot, Wilbert van der Lans, zijn
verjaardag. Hij trakteerde op taart en die von
den we niet zo lekker. Hij kreeg wat pesterijtjes
naar zijn hoofd en daar hebben we met zijn al
len nogal om moeten lachen."
De Lissese gymleraar Robert Suttorp, toen en
ook nu trainer van Teylingen, kijkt rustig toe
tijdens Bons verhaal. Zijn beeld van die dag is
totaal anders gekleurd. „Toen de scheidsrech
ter floot voor het einde, liep ik naar de kleed
kamer. Ik merkte dat een groepje van een man
of vijf achter me liep. Ik versnelde maar dat
deden zij ook. Een speler van ons stond te
bakkeleien en ik kwam ertussen om hem te
helpen. Toen waren we allebei de gebeten
hond. Ik kreeg tikken en trappen en het enige
wat ik kon doen was op de grond liggen en me
zo klein mogelijk maken."
„Ik was in de kleedkamer met de rest van het
team", zegt Bon. „We gingen de koppen
tellen en er ontbraken er twee,
de trainer en een team
genoot Iwan de Goe
de. Arjan van der
Geest ging naar
buiten om
met hulp
van sup
porters de
trainer
te ont
zetten.
Op Iwan
hebben
we nog
een paar
