Mabel-mania op trouwbeurs
GESPREK VAN DE DAG
Grafpiramide ontziet
volle begraafplaats
De koe met de zes poten
Weg zonder kinderen
maandag 13 oktober 0
DAGELIJKS LEVEN
fiA 0 E-N
Wijï ook. moren
MENSELIJK
Een 78-jarige vrouw uit Noord-China heeft de afgelopen zeventig jaar naar
schatting ongeveer 10.000 kilo aarde verzwolgen. Hao Fenglan ontwikkelde
haar bijzondere SMAAK VOOR MODDER en slijk op 8-jarige leeftijd. Ze stelt dat
ze zich lichamelijk niet goed voelt als ze niet minstens een portie aarde per dag
tot zich kan nemen. Volgens de krant South China Morning Post verkeert de
vrouw uit de regio Zhangwu in goede gezondheid.
De 13-jarige ALI ISMAELABBAS
die wereldwijd bekend werd toen
hij zijn armen verloor bij een Ame
rikaans bombardement op Bag
dad, heeft in Londen twee
KUNSTARMEN gekregen. De Koe
weitse overheid betaalt de reke
ning, het duurt echter nog even
voor Ali naar huis mag. Hij moet
nog maanden lang oefenen met
zijn kunstarmen, waarvan de rech
ter arm is voorzien van een elek
trode die zijn hand kan openen en
sluiten via contact met de spieren
op de stomp. De protheses moe
ten geregeld worden vervangen
omdat Ali nog geruime tijd zal
groeien. Ali werd het symbool van
de door de Verenigde Staten gelei
de oorlog tegen Irak. Bij een raket
inslag op zijn huis in Bagdad kwa
men zijn ouders en meer dan tien
andere familieleden om. Hij ver
loor niet alleen zijn armen, maar
raakte ook ernstig verbrand. Kort
geleden had Ali in Londen een
ontmoeting met de bondscoach
van het Engelse voetbalelftal,
Sven-Goran Eriksson. Foto: AP
Amerikaanse JAGERS kunnen waarschijnlijk op korte termijn in Centraal-Azië
op de met uitsterven bedreigde MARKHOOR (schroefhoorngeit) gaan jagen,
zonder dat ze daarmee in strijd met de Amerikaanse wet handelen. Hetzelfde
geldt onder anderen voor circussen in de Verenigde Staten die zeldzame Aziati
sche olifanten willen importeren. De Amerikaanse krant The Washington Post
meldde zaterdag op gezag van overheidsfunctionarissen dat de regering-Bush
de Endangered Species Act uit 1973 wil aanpassen. De toenmalige president
Richard Nixon zette dat jaar zijn handtekening onder de wet, die was opgesteld
met het doel bedreigde uitheemse diersoorten te beschermen. Natuurbescher
mers zien helemaal niets in een aanpassing van de wet..Zodra je een prijs op
het hoofd van dieren zet, stimuleer je mensen om deze dieren te doden of te
vangen. Stroperij wordt dan een zeer lucratieve bezigheid."
FREDY KNIE senior, nestor van de in
ternationaal befaamde circusfamilie
Knie, is zaterdagavond op 83-jarige
leeftijd overleden. Dat hebben fami
lieleden gisteren meegedeeld. Fredy
Knie was de oom van Franco Knie, de
huidige directeur van het circus. Fre
dy was tot zijn pensionering in 1985
vooral beroemd als paardendresseur.
Zijn eerste circusoptreden, als acro
baat, was al op 4-jarige leeftijd.
Een Libanese vrouw heeft za
terdag in een ziekenhuis in
Beiroet na dertig weken zwan
gerschap het leven geschon
ken aan een ZESLING. De ba
by's, vier meisjes en twee jon
getjes, kwamen ter wereld met
een keizersnee. Moeder en
kinderen maken het uitste
kend, aldus een communiqué
van het ziekenhuis.
De twee maanden oude koe Cham Leek (Cambodjaans voor vreemd) is door
haar eigenaar, een boer uit de buurt van de hoofdstad Phnom Penh, weggeven
aan monniken. Het dier heeft zes poten en de boer was bang dat het dier hem
ongeluk zou brengen. Foto: Reuters/Chor Sokunthea
Op de Love and Marriage-beurs die
het afgelopen weekeinde in Maas
tricht werd gehouden gingen de
gesprekken niet uitsluitend over
dessin en kleur van bruidsjapon en
trouwpak. Tussen de modeshows
en de stands met ringen, sfeermu
ziek en limousines voor 'de grote
dag' was het onderwerp Mabel
Wisse Smit nadrukkelijk aanwezig.
Zal de bruidsjapon parelwit,
ivoorblank, zuurstokroze of mint-
groen worden? Wordt het feest 's
avonds geopend met een roman
tische schuiver of een spetterend
'Also sprach Zarathoestra'? En
gaan er witgouden of gewoon
gouden ringen aan de vingers?
Het zijn vragen waarvan veel stel
letjes en tal van andere bezoekers
van de Love and Marriage- beurs
het antwoord nog niet weten in
het tot een bruidssuite verander
de Mecc-centrum.
Met ingespannen blik worden de
wandelende witte wolken op hoge
hakken, die de catwalk op en af
lopen, nagestaard, becommenta
rieerd en van een kruisje in het
programmaboekje voorzien als de
creatie in de smaak valt. Niks is
nog zeker, zelfs de datum voor de
grote dag is in veel gevallen nog
punt van discussie en oorzaak van
hoofdpijn en gekissebis. Maar
over Mabel Wisse Smit, de in op
spraak geraakte verloofde van
prins Johan Friso, hebben de
meeste Love and Marriage-gan
gers wel een duidelijke mening.
Renate Blom, die met moeder en
oma naar Maastricht is gekomen
om een japon naar haar smaak te
kunnen vinden, zegt blij te zijn
dat ze niet in de schoenen van
Mabel Wisse Smit staat. „Gelukkig
niet. Al die ellende, die ze nu over
zich heen krijgt. Maar ik vind het
wel stom van haar dat ze niet
meteen de waarheid heeft gezegd.
Ze had toch kunnen weten dat de
media er toch wel achter zouden
komen dat ze meer gehad heeft
met die Bruinsma dan ze eerst zei.
Heel Nederland denkt nu 'Wat
moeten we nu met die Mabel?'.
Het vertrouwen is weg."
Moeder Marion Blom knikt in
stemmend. „Ik heb wel medelij
den met Beatrix. Die kan nu de
problemen met het Nederlandse
volk gaan oplossen. Terwijl op
de achtergrond uit de geluids
boxen van de modeshow een
mierzoet duet klinkt van een paar,
dat elkaar 'para siempre', voor al
tijd trouw belooft, legt Els Bex-
De wandelende witte wolken op hoge hakken, die de catwalk op en af lopen, worden kritisch bekeken en becommentarieerd. Foto: GPD/Pet<
kens de exemplaren van haar Hu
welijksdata-gids in haar stand
recht. Ze heeft er een zwaar hoofd
in dat het nog wel tot een huwe
lijk komt op 24 april 2004. „Ik
denk dat het huwelijk niet door
gaat. Want Johan Friso wil naast
zijn broer Willem Alexander
staan, hij wil hem helpen. Nou,
dan zal hij van Mabel afstand
moeten doen, denk ik. Mabel
heeft te veel schade aangericht.
Maar als ze toch trouwen, nou
dan hebben ze mijn zegen, ik
hoop dat ze gelukkig worden.
Marcel Verheijen en zijn vriendin
Diana Janssen -op zoek naar 'iets
straks en simpels met niet te veel
dingetjes aan de japon'- vinden
de Mabel-mania maar onzin.
„Wat ze in haar verleden heeft ge
daan zegt toch niet hoe ze nu is.
Mijn schoonmoeder hoeft ook
niet weten wat ik allemaal heb
uitgevreten, evenmin als mijn
moeder allemaal moet weten wat
Diana heeft uitgespookt. Maai- ik
vind het wel gaaf dat hij afstand
doet van de troon. Dat geeft aan
dat hij voor haar gaat." Dat vindt
ook Danielle Hermans, die een
vragenlijst 'met kans op een su-
perprijs' staat in te vullen. „Mijn
schoenmoeder vroeg al aan me of
ze me ook moest laten screenen,"
zegt ze met lichte spot in haar
stem. Nadat ze geposeerd heeft
voor een foto op de treeplank van
de auto die Maxima en Willem
Alexander op hun trouwdag ge
bruikten, wil Carla Burgh uit
Maarheeze wel kwijt dat ze de
commotie rond Mabel „zwaar
overdreven" vindt. „Ze moeten
haar met rust laten. Iedereen
heeft wel eens iets gedaan dat niet
in de haak is. En het is al zo lang
geleden met die Bruinsma." Erik
Thiemann senior wrijft nog eens
liefkozend over de glimmend
zwarte Citroën Traction - „nog al
tijd de populairste trouwauto".
De veiligheidsdienst is de grote
boosdoender in de ogen van de
grijzende chauffeur en verhuur
der van trouwauto's: „Die lui heb
ben zitten pitten". Marcel Stijnen,
de jonge directeur van Edison en
tertainment kan zich de ophef wel
voorstellen, maar vind het wel
jammer dat iedereen PriiÉj
alweer is vergeten. ,,A1 dia"
nigingen die toen zijn afgll
digd, die hakken er echt ill
stand ertegenover heeft ep
Jan van den Bragt uit Vallfei
naar eigen zeggen de oplijc
voor alle huwelijksellen dia
den. „Met deze trouwrinvl
vingerafdruk kan er niks ip
misgaan. Je weet altijd prfe
waar je partner geweest iir
gerafdruk op de ring laat f>
spoor na. Deze ring is eer?
huwelijks-dna. Platina, di
wel het juiste materiaal vos
Mabel. Dat is het hardstep
duurste edelmetaal dat em
i
Ray Simoen ei
De Brabantse begraafplaatsadvi
seur Genius Loei heeft een manier
gevonden om Nederlandse kerk
hoven, die vaak met ruimtegebrek
kampen, te ontlasten. Het bureau
heeft naar voorbeeld van door
Maya's gebouwde graftempels
een piramide ontworpen waarin
in galerijen graven drie hoog wor
den opgestapeld. Diverse ge
meenten hebben al serieuze be
langstelling voor het concept ge
toond.
Het ontwerp is genoemd naar de
Mexicaanse Mayastad Palenque
waarin de doden in een soortgelij
ke graftempel werden begraven.
Begraafplaatsen kunnen, afhanke
lijk van de ruimte die ze nodig
hebben, verscheidene lagen van
galerijen trapsgewijs op elkaar
stapelen. In de muren van de gan
gen, die drieënenhalve meter
hoog zijn, kunnen grafkisten en
urnen op elkaar worden gesta
peld.
De investeringskosten voor de
graftempels zijn afhankelijk van
de omvang van het bouwwerk. Zo
kost een vier lagen hoge piramide,
met 1500 graf- en 300 urn plaatsen
ongeveer 4 miljoen euro. Een der
gelijke constructie neemt 2500
vierkante meter grond in beslag.
Volgens C. Smulders van Genius
Loei levert dit concept zowel fi
nancieel als wat betreft de ruimte
veel voordeel op voor beheerders
van kerkhoven. „In Nederland
sterven momenteel jaarlijks
140.000 mensen", aldus Smul
ders. „Dat betekent dat er jaarlijks
425.000 tot 705.0000 vierkante
meter grond nodig is voor het be
graven van deze personen. Door
de steeds maar toenemende ver
grijzing neemt het aantal sterfge
vallen rond 2040 naar verwach
ting toe tot 240.000 per jaar. Er is
dus steeds meer ruimte nodig om
mensen te begraven terwijl die
ruimte in Nederland heel schaars
is. Het is noodzaak om op een an
dere manier met deze ruimte om
te gaan.
Bijkomend voordeel is volgens
Smulders dat de grafpiramides
ook vanuit estetisch oogpunt be
ter overkomen. „Op sommige
kerkhoven liggen de grafzerken
nu al zo dicht op elkaar dat je er
nauwelijks een voet tussen kunt
krijgen. In plaats van die emotie
loze eenvormigheid biedt Palen
que een begraafplaats met veel
meer allure zodat mensen in staat
zijn om hun doden in stijl te be
graven en te herdenken." anp
De oplossing voor overvolli
graafplaatsen: graftempels
in galerijen graven drie hoe
den opgestapeld. Foto: ANI
Hun Koen was een beetje grieperig en had hen al de
hele nacht beziggehouden met zijn aanstellerige ge
kuch en zijn aanhoudende gedrein. Dus echt een
goed gevoel dat ze hem aan de zorgen van opa en
oma hadden toevertrouwd, nee, dat hadden ze niet.
Voor die twee van ons moesten we een ingewikkeld
schema achterlaten van halen en brengen naar trai
ningen en wedstrijden, van opblijf- en naarbedin-
structies, van dat-lust-ie-wel, en dat lust-ie-beslist-
niet. Zouden die ouwetjes dat wel trekken? In de eer
ste twee minuten van ons weekendje weg zonder de
kinderen raken we aan de praat met een ander stel,
ook even lekker helemaal weg zonder de kinderen.
Waarover? Over de kinderen, natuurlijk.
Meer dan elf jaar heb ik me verzet tegen meerdaagse
uitstapjes zonderde kinderen, waarop mijn eega -de
laatste jaren met toenemende overredingskracht-
heeft aangedrongen. Voor mijn gevoel klopte het
niet, je eigen vlees en bloed achterlaten in de onver
schillige handen van..., van..., nou ja, wel niet in de
handen van wildvreemden, maar toch. En echt over
tuigd kon ik niet raken door de argumenten van
mijn wederhelft, om weer eens tivee dagen met el
kaar te zijn zonder die voortdurende dreiging van
gezeur, gejank en geruzie die opgroeiend nageslacht
nu eenmaal met zich meebrengt.
Net als opnames in een herstellingsoord, een weekje
astmacentrum in Davos of een paar dagen kuuroo
rd, zou het weekendje weg zonder de kinderen vol
gens mijn eega moeten worden opgenomen in elke
standaardpakketpolis van willekeurig welke ziekte
kostenverzekering. En ach, twintig jaar getrouwd
zijn leek mij een passend moment om over mijn fo
bie heen te stappen. Over twee fobieën, eigenlijk.
Mijn aversie tegen weekendjes weg zonder kinderen
en de levensstijl die het blad Seasons predikt, liet ik
wegsmelten door een weekendje weg te boeken via
een arrangement uit het rijtje de leukste shortbreaks'
van Seasons Travel. Twee nachten, inclusief cham
pagne en bonbons op de kamer, in een authentiek
kasteeltje, net over de Belgische grens, met door weel
derige spijzen omgeven en door goede wijnen be
sprenkelde avonden in het culinaire stadje Hoogstra
ten. Kan een man dichter reiken naar het toppunt
van romantiek?
De zorgvuldige voorbereiding van de nazaten op een
weekendje zonder onze liefdevolle aanwezigheid,
ging enigszins de mist in doordat vooral mijn zoon
direct allerlei voordelen zag van een moeder die op
enkele honderden kilometers afstand vertoeft. Onge
limiteerd tv-kijken en computeren, meer snoep dan
zijn maag zou kunnen verwerken en -als hij zijn
oma een beetje kent- maaltijden die louter uit pan
nenkoeken en gefrituurde happen zouden bestaan.
Pas naar bed gaan als zij daar zin in had, was het
eerste dat mijn dochter te binnenschoot. En daarna
lezen zonder dat er na een kwartier iemand komt
kijken of het licht al uit is.
Ook van een roerend afscheid was op de bewuste
vrijdagmiddag van ons vertrek geen sprake. Elfjaa,
lang heb ik gevochten om ze mee te krijgen op elk
uitstapje en elke vakantiereis die we ondernamen,
om niet meer dan een vluchtige knuffel in ont
vangst te mogen nemen op het moment dat ik
eens een keer één slag in dit voortdurende
achterhoedegevecht verlies. Al bij de eerste
bocht staat er niemand meer voor het raam
van de woonkamer om naar te zwaaien.
Het is vreemd, om twee uur in de auto te zit
ten zonder infantiele muziek, het voortdu
rende 'zijn we er al?' en slagen in de lucht
richting de achterbank om tivee kemphanen
uit elkaar te houden. Het kasteel is sfeervol,
onze kamer hoog en ruim, maar in de prettig
chique huiskamer van Marburg zijn we nog
steeds zo gedegenereerd dat we verdorie al bin
nen een minuut zorgelijke kinderverhalen zit
ten uit te wisselen met een stel uit Bergen op
Zoom.
De komst van de jonge kasteelvrouwe met
een dienblad vol witte wijn, brengt ons
toch nog snel tot een eendrachtige conclu
sie. En die luidt: Opa en oma zoeken het
maar lekker uit, met de kinderen.
Reacties? coIumn@dickvanderplas.nl
