tijnsburgse karateka's
inderweg naar Polen
V.L.N.R.
SI
rietal vertegenwoordigt Nederland op WK
door Anton Diedrich
Koestraat in Rijnsburg sle-
drie paar voeten over een
Naast elkaar en bijna pre-
tegelijk. Plotseling schieten
van de zes voeten de lucht
n trappen de onzichtbare te-
Stander vliegensvlug en
eihard op zijn gezicht. Uit
■monden klinkt een korte,
jige kreet. Richard Pet, Re-
h Strijk en Shireen Noort zet-
jde laatste puntjes op de i.
Idrie karateka's van Sport-
Dol Rijnsburg bereidden
l de afgelopen weken voor
het wereldkampioenschap,
vandaag in Bierun, oost-Po-
begint. Het Rijnsburgse
tal vertegenwoordigt Né-
land in de team-kata. 'Kata'
pn schijngevecht, zonder te-
(Stander, waarbij het wel de
joeling is dat de onzichtbare
ionent voor de jury zicht-
wordt gemaakt door de
o^inieken uit te voeren alsof er
jt iemand staat. Aan het we-
doen 37
üenteams mee.
is het WK van de IBF, de In-
lational Budo Federation,
is een van de honderden
|den in het internationale
ite. „Er zijn ongeveer veertig
zoveel karatebonden als
honden", legt Pet uit. „On
dijkveel." Dat komt, legt hij
doordat er allemaal afsplit-
jen zijn van elkaar. Mensen
meningsverschillen, die
aparte bond oprichtten met
even andere regels,
door dat verleden van on-
ige ruzies, kunnen de bon-
ook heel slecht samenwer-
zegt Pet. „De bonden
allemaal hun eigen
looien, en sommige kleine
en hebben niet eens een
hard Pet is de leraar van de
andere twee. De 35-jarige inwo
ner van Rijnsburg is logischer
wijs de meest ervaren van de
drie WK-gangers. Bijna vieren
twintig jaar doet hij al aan kara
te. Maar niet meer de full-con-
tactvorm. „Die heet
kyukutshinkai", legt hij uit, „en
daarbij mag je alles raken. Daar
ben ik 'eerste dan' in en ik heb
het jaren gedaan." Hij is ge
stopt vanwege zijn werk. „Ik
werk in de bouw, als glaszetter.
Dan kun je het niet maken om
met een gebroken hand of zo
iets aan te komen na een kara-
teduel."
Wat de karateka's in Rijnsburg
leren heet shotokan. Bijna full-
contact, waarbij lowkicks en el
leboogstoten verboden zijn.
„En je mag iemands hoofd niet
voluit raken, dat moet gecon
troleerd. Als het bloedt, houdt
het op; dan is degene die de
stoot uitdeelde gediskwalifi
ceerd. Een bloedneus betekent
al dat het te hard was", legt Pet
uit.
Hij is dan wel leraar van Remon
Strijk (26) en Shireen Noort (20)
maar de drie zijn toch voorna
melijk teamgenoten. In deze
vorm van karate zijn Shireen en
Remon eerste dan, Pet is derde
dan. „Wij doen het allebei nog
maar zevenenhalf jaar", zegt
Strijk. De twee zijn bij Sport
school Rijnsburg begonnen met
karate en leven nu voor hun
sport. Vier keer achter elkaar
werd het team uit Rijnsburg
Nederlands kampioen. De laat
ste keer werden ze nipt naar de
tweede plaats verwezen, maar
de bond had al laten weten dat
het drietal naar het WK mocht.
Hun kracht, zeggen ze alledrie,
ligt vooral in de teamgeest.
„Zoals wij met elkaar omgaan
zie je verder bij geen enkele an
dere vereniging", zegt Remon.
„We zien elkaar bijna dagelijks,
en we doen ook heel veel de
monstraties samen." „Het is
echt een heel hechte band",
beaamt Shireen. Zij was dertien
toen ze begon met karate. „Of
het uitzonderlijk is voor een
meisje? Tja, dat zal dan wel",
zegt ze. „Maar ik vond het
mooi. Het streven naar totale
beheersing van je lichaam, con
trole over alle bewegingen."
De drie zijn, ook al hebben ze
net een training achter de rug,
maar al te graag bereid om een
stukje van de teamkata voor te
doen. Een mengeling van
kracht en rust. Synchroon
draaien ze zich langzaam om,
om dan precies tegelijk plotse
ling krachtig uit te halen. Het
duurt een paar minuten, en
dan gaan ze weer zitten. Een
paar zweetdruppeltjes parelen
op hun voorhoofd.
Elke beweging heeft een bete
kenis, legt Richard Pet uit. Een
verdediging of een aanval. Dat
oefenen ze soms met een echte
tegenstander. „Je moet weten
wat de achterliggende gedachte
van de beweging is, om te kun
nen weten waar je precies
kracht moet zetten in de stoot",
zegt Shireen. En ja, ook al staat
er bij de kata geen tegenstander
tegenover ze, de jury kan die
nuances zien. „Dat zijn altijd
mensen die zelf actief karateka
zijn of zijn geweest", zegt Pet.
„Ze zitten al jaren in die we
reld." Ook al is het dan voor de
minder deskundige toeschou
wer moeilijk om het verschil te
zien.
„De meeste mensen kennen
karate vooral uit de film", zegt
Pet. „Bruce Lee, Jean-Claude
van Damme, Chuck Norris; dat
is het karate dat bij de mensen
via de televisie binnenkomt."
„Iedereen ziet zo'n Van Dam
me bezig in de film en denkt
'sóóóó-hee'. Maar als wij zo'n
film zien, dan denken we 'kan
niet'. Alles moet in een film na
tuurlijk spectaculairder en
mooier, dat is logisch", zegt Re
mon Strijk. Hoewel de acteurs
best weten wat ze doen, bena
drukt ploeggenoot Pet. Van
Shireen Noort, Richard Pet en Remon Strijk (v.l.n.r): „Onze kracht is de teamgeest." Foto: Taco van der Eb
Damme was oorspronkelijk
kickbokser en Chuck Nonis -
Walker/Texas Ranger - is zelfs
vijf keer wereldkampioen karate
geweest. Shireen Noort: „Het
échte karate heb ik nog nooit
op televisie gezien."
Ook het wereldkampioenschap
waar de drie aan meedoen, zal
waarschijnlijk geen seconde
zendtijd krijgen in Nederland.
Er zijn ongeveer dertigduizend
karateka's in Nederland, maar
toch is de sport niet interessant
genoeg voor het grote publiek.
De drie moeten zelfs persoon
lijk meebetalen aan hun WK-
deelname. „De bond betaalt
een groot deel, we moeten zelf
900 euro bijleggen", zegt Pet.
„Dank zij een bloemenhandel
hier uit Rijnsburg en de sport
school zelf hoeft dat niet uit on
ze eigen zak te komen."
Behalve geld kost hun karate-
carrière ook veel tijd. Richard
Pet en Remon Strijk hebben al
lebei net een kind, wat het extra
lastig maakt om tijd te vinden
voor extra trainingen. „We
doen een half uur extra voor de
les en een half uurtje erna",
zegt Pet. Shireen Noort is stu
dente. Zij is derdejaars rechten
aan de UvA in Amsterdam. „Ik
woon nog thuis, en heb ook
nauwelijks tijd voor een baan
tje. Ik wil namelijk ook hardlo
pen en zwemmen, om mijn
conditie op peil te houden." Ze
leeft voor haar sport. „Ik ga wel
eens uit met vriendinnen, maar
heel zelden. Vanwege karate.
En ik zou er nog wel meer voor
opzij willen zetten ook."
De drie verwachten vandaag
wel een paar zenuwen, als ze in
Bierun de mat opstappen.
„Vooral als er eerst een ander
team zijn kata loopt, en ze doen
het geweldig goed", zegt Noort.
„Maar een beetje nerveus zijn is
helemaal niet slecht."
Hun kansen? „We worden eer
ste", roept Remon Strijk met
een. Richard Pet is wat voor
zichtiger. „De eerste tien moet
kunnen." Er is, vertelt hij, maar
één Nederlander die ooit een
WK-finale heeft gehaald in ka
rate. „Dus het is sowieso bij
zonder dat we naar het eind-
toemooi gaan, met drie Rijns
burgers."
Staand v.l.n.r: Mike Pas, Jan Jacobs, Martin Wasser, Paul van Puffelen, Robert Munnik, Ed Pennings, Paul Devilee, dhr. Lebbink sr. (coach).
Zittend v.l.n.r: Walter Schrader, Sonja Lebbink (speler/verzorger), Klaas Franken, Henk Blaauwgeers, IJsbrand Hiemstra, Ger-Jan van Ringen.
Liggend: Paul Lebbink. Foto: Archief Walter Schrader.
)n .Oegstgeest 6, inmiddels het achtste,
bestond voornamelijk uit farmaceuten
en artsen die tijdens hun tweede of
10 derde jeugd wekelijks hun balletje mee
trapten. Bij volledige bezetting stond er
zeker driehonderd jaar voetbalervaring
id op het veld. Iedere speler was van me
ning dat een beroerde mentaliteit niet
thuishoorde op een Europees of mon
diaal podium. Het zou ook niet tot de,
door ons eveneens gewenste, succes
sen leiden. Ons statement kreeg veel
aandacht. Van de schrijvende pers, ra
dio en televisie. Het was voor een van
onze teamgenoten een bizarre ervaring
om tijdens zijn vakantie in Turkije op
de voorpagina van het grootste och
tendblad van Nederland te lezen dat
Oegstgeest 6 Oranje en de KNVB een
lesje had gegeven en dat hij zaterdag
niet hoefde te spelen. Studio Sport be
steedde er aandacht aan tijdens een in
terview met Guus Hiddink en op
woensdagavond filmde een actualitei
tenprogramma de training van Oegst
geest. Ze kwamen tevergeefs want
Zelden heeft een recreatieteam zoveel publiciteit gegenereerd als het zesde van
voetbalvereniging Oegstgeest in september 1997. Het elftal was het er niet mee
eens dat Patrick Kluivert - toen verdacht van verkrachting en net veroordeeld voor
het veroorzaken van een dodelijk ongeval - werd opgeroepen voor het Nederlands
Elftal. Omdat Oegstgeest 6 onder dezelfde KNVB-vlag uitkomt als Oranje, wilde het
team een signaal afgeven door een competitiewedstrijd demonstratief te boycot
ten. „Wij wensen geen lid te zijn van een organisatie die dit gedrag blijkbaar tole
reert", liet aanvoerder Walter Schrader in deze krant optekenen. Het bericht in het
Leidsch Dagblad leidde ertoe dat kranten en cameraploegen uit binnen- en buiten
land zich richting sportpark De Voscuyl spoedden. Schrader, een 48-jarige arts, blikt
met gemengde gevoelens terug.
Oegstgeest 6 trainde toen al nooit."
„Er is heel veel aandacht uitgegaan
naar het terugtrekken uit de competi
tie. Zelfs Franse en Italiaanse kranten
hebben er artikeltjes aan gewijd. Ze
spraken van une petite equipe hol-
landaise. Onze daad was net zo belang
rijk als de constructieve suggesties die
wij hebben gedaan aan de KNVB: een
juridisch doortimmerde gedragscode
voor vertegenwoordigende spelers. Die
werd door ons kant en klaar aan de
bond geleverd. De argumenten werden
door het bestuur van Oegstgeest over
genomen en door de voorzitter live op
de televisie toegelicht."
„Na al die commotie was het zeer
moeilijk om het besluit te nemen tóch
te voetballen. Het argument dat wij te
genstander Valken '68 6 - die voor hun
en ons plezier uit Valkenburg was ge
komen - sportief zouden duperen,
woog uiteindelijk zwaarder dan onze
ergernis en woede over het criminele
en arrogante gedrag van de ons verte
genwoordigende spelers. Toch was wél
voetballen voor ons de moeilijkste weg.
Die zijn we toch ingeslagen, met de
morele steun van het bestuur. Het le
verde ons opnieuw zowel hoon als bij
val op."
„Er is enorm veel gebeld en we kregen
grote hoeveelheden post; meest adhe
siebetuigingen van spelers, jeugdbege
leiders en zelfs van een coach uit het
betaald voetbal. Er zat ook een dreig
brief tussen. Als de KNVB toen onze
suggesties had overgenomen dan zou
bondscoach Louis van Gaal later niet
de voorspelbare problemen met de dis
cipline van de spelers hebben gekre
gen. Dat is de stellige overtuiging van
mijn toenmalige teamgenoten die zich
nog steeds met voetbal bezighouden."
Suggesties voor deze rubriek:
sportredactie.ld@hdc.nl
Ik zat er een beetje naast vori
ge week, toen ik herinnerin
gen ophaalde aan Harry Kip en
Parker Leiden. Maar niet zo erg
als Peter Paulides. Die beweer
de in de krant dat sterspeler Ar
thur Collins maar één seizoen
schitterde in de Vijf Meihal,
maar dat waren er toch echt
twee. Raar dat Paulides dat
niet meer weet. Hij maakte no
ta bene zelf deel uit van deze
legendarische sportploeg. Met
Roy Leysner was hij stand-in
van spelverdeler Mitchell Plaat.
Meestentijds zat Paulides op de
bank. Lekker aan te schurken
tegen Kip, ook zo'n min of meer
vaste reserve, meende ik. Vorige
week schreef ik dat Kip de bank
alleen mocht verlaten als de to
renhoge Vic Bartolome even op
adem moest komen of te veel
'peetjes' had verzameld. Maar
daar sloeg ik toch even lelijk
naast de plank. Mijn maatje
Meindert van der Kaaij, die
vroeger zelf ook behoorlijk met
de basketbal overweg kon,
wreef het mij fijntjes onder de
neus: 'Je haalt Kip en Kop door
elkaar'.
Verdomd. Peter Kop. Die ver
ging van de zenuwen-als hij
zijn kunsten mocht gaan verto
nen. Dat hij talent had, wisten
alleen de fans die de trainingen
van Parker bezochten. Het gro
te publiek zag hem slechts ach
ter elkaar de bal aan de tegen
standergeven. Kop kwam er in
als Bartolome of Kip er uit
moest. Kip was dus niet de ge
bruikelijke invaller voor Barto
lome, maar Kop was dat voor
Kip. Meindert heeft er zijn boe
ken even op nageslagen en de
cijfers rehabiliteren Kip: 860
speelminuten in het kampi
oensjaar 1978. Dat wil zeggen,
de vriendelijke en reusachtige
Kip (twee meter negenwas
geen bankzitter, maar basis
speler. Tenminste, in het eerste
en beste seizoen van Parker. De
vorige week maandag op 55-
jarige leeftijd overleden Kip
heeft dus een nóg grotere rol in
de Leidse sporthistorie gespeeld
dan ik memoreerde.
Prachtig jaar was dat, 1978.
Mijn debuu tjaar als journalist.
Bij het Leidsch Dagblad was ik
medewerker van de sport en
leerling-journalist op de stads
redactie. Zo nu en dan mocht
ik Parker doen en voor de rest
De wedstrijd kende
meer dweilpauzes dan
een schaatstoernooi.
De vloer werd
spekglad van al
dat transpireren.
racete ik op mijn fiets door de
stad, van uitslaande brand
naar feestelijke opening bejaar
dentehuis, van honden- en
poezententoonstelling nciar
krakersrel. Niet zo gek natuur
lijk dat de dagelijkse rubriek
'Anno 1978' momenteel mijn
favoriete plekje in de krant is.
Ik heb mijzelf dit jaar al gere
geld teruggezien op de archief
beelden van foto Holvast. Een
nieuwsgierige Aag die zich op
houdt tussen het publiek bij
een belangwekkende gebeurte
nis op straat, in de Stadsge
hoorzaal, de Groenoordhal of
ten stadhuize.
Van de week heb ik nog maar
eens een duik genomen in de
kist met oude krantenstukjes
die op mijn werkkamer staat.
'P/Leiden maakt kanvei na de
pauze af, kwam ik tegen. Uit
de krant van donderdag 16 fe
bruari 1978. Het betrof Parker -
Delta Lloyd, 103-88, scores:
Paulides 6, Plaat 14, Bruinsma
18, Kop 7, Lamping 2, Kip 16,
Bartolome 2 en Collins 36.
Mocht u zo gek om hier een op
telsommetje van te maken, in
derdaad, er ontbreken twee
punten. Geen idee hoe dat zat.
Zal wel een slippertje van de
jonge verslaggever zijn geweest.
Hoe populair het basketbal
vijfentwintig jaar geleden in
Leiden was, blijkt uit dit be
richtje van mijn hand: 'Brand
weer: Vijf Meihal soms te vol'.
Commandant Broekman
maakte zich zorgen, hij sprak
zelfs van een levensgevaarlijke
situatie. Tijdens de topper te
gen Den Bosch zaten in het ver
edelde gymnastieklokaal 2600
toeschouwers, ruim twee keer
zo veel als toegestaan. Ik was
erbij, kan ik me herinneren.
Het Vijf Meihalletje was een
sauna Niet alleen de spelers,
maar ook het publiek zweette
zich een ongeluk. De wedstrijd
kende meer dweilpauzes dan
een schaatstoernooi. De vloer
werd spekglad van al dat
transpireren.
Mooi voetbaljaar ook, 1978.
Vanwege het WK in Argentinië
natuurlijk, maar ook omdat
Robbie Rensenbrink schitterde
in de finale van de Europa Cup
voor bekerwinnaars (Ander-
lecht - Austria Wien 4-0) en
omdat PSV, wat nu ondenk
baar is, heerste in het UEFA
Cup-toernooi. Nadat de Eind-
hovenaren in de halve finale
het Barcelona van Cruijff en
Neeskens hadden bedwongen,
wonnen ze de eindstrijd met
gemak van Bastin waar Johnny
Rep het gebraden haantje was.
Ach gut, PSV. Vandaag de dag
meer dan ooit provinciaaltjes.
Ik kan er niet meer tegen. Toen
ze tegen Monaco moesten, had
ik het na een halfuurtje al be
keken. Weer zo'n treurspel in
zes bedrijven, verzuchtte ik, en
daarna misschien nog even een
laatste stuiptrekking in het
UEFA Cup-toernooi. Omdat ik
het toch niet kon laten, ben ik
er dinsdag nog één keer voor
gaan zitten. Maar nadat drie
maal achtereen een PSVer van
schrik de bal bijna achter Wa
terreus had gestunteld, ben ik
de vaatwasser gaan inruimen.
Nu ben ik er écht klaar mee.
Provinciale Stumpers Vereni
ging.
Jaap Visser
Reageren?
Sportredactie.ld@hdc.nl
SPORT
ZATERDAG 4 OKTOBER 2OO3
