Lekker hangen in de 'Summer of Lot
ïïsassr
ESKK8»
DE ZOMER VAN
Een tennisser die
(bijna) alles won
Digitale camera was de
doodsteek voor Polaroid
ZATERDAG l6 AUG.
NAVRAAG
'Foto's binnen vijftien seconden', schreeuwden de advertenties in
1967. Die zomer deed de Polaroid-camera (zwartwit 74,95, kleur:
249.-) zijn intre-
de. Anno 2003 is
dat een bijna
vergeten vinding
van een failliete
firma, leert navraag bij VINCENT VAN DER PLUYM van Foto Combi Fi-
lippo uit Leiderdorp.
Bestaat Polaroid nog?
„De camera's worden niet meer gemaakt. Maar de films ervoor
worden nog wel geleverd. We hebben ze hier op voorraad."
En verkoopt u
ze nog wel
eens?
„Zelden. Ze zijn
er uit aan het
gaan. zeker met
de komst van
digitale came
ra's. Want dat is
eigenlijk het
zelfde idee: je
ziet meteen wat
je maakt. Pola
roid is ook vrij kostbaar. Voor twintig foto's betaal je 31,50 euro. En
van die twintig zijn er misschien maar tien gelukt, terwijl je bij een
digitale camera de mislukte wegdoet en alleen geslaagde foto's be
waart en afdrukt. Wat we nog wel verkopen is een camera waar
mee je 24 Polaroidfoto's op pasfotoformaat maakt. Die wordt veel
door kinderen gebruikt."
Toch werd het in 1967 gezien als een geweldige uitvinding.
„Ik was toen zelf min acht, dus dat weet ik niet precies. Maar begin
jaren negentig was Polaroid nog een groot succes, hoor. Eigenlijk
totdat digitaal opkwam, een jaar of vier geleden. Twee jaar geleden
is Polaroid failliet gegaan. En nu vormen digitale camera's veertig
procent van onze omzet."
Zouden we over twintig jaar de digitale camera's van nu ook ou
derwets en onhandig vinden?
„Da's een moeilijke vraag. Ik weet wel dat er in september een vi
deocamera komt die ook foto's maakt met een hoge resolutie: 3,3
miljoen pixels. Het bestond al wel, maar dat waren slechte foto's,
net als met de mobiele telefoon. Goed genoeg om te e-mailen,
maar niet om af te drukken. Met deze nieuwe maak je echt goede
foto's."
Waar fotografeert u zelf mee?
„Een compact camera, kleinbeeld. Geen digitale. Dat is nog te
duur voor me. En ik wacht op die gecombineerde video-fotocame
ra. Maar die zal in de begintijd ook nog wel te duur zijn."
tekst: Job de Kruiff
foto: CPD
HET NIEUW*
1 sssaasst
1 uiniiningv»iicle
I Mont Ventoux. aan
,.CD combinatie van de
1 hitte en doping-
De Marine Lucht
vaart Dienst tnVah
kenburg viert op 5 en
1 6 juli haar 50-jang be
staan
kanen (in detart
steevast negers ge
ï^md! die proteste
ren tegen htm econo-
reisch uitzichtloze si-
^HeUijdpedrsrande
^rf^Seurde
<^25 en 26 augustus
,te Duitse tv er
in Vietnam. in nee.
„ereid nemen de pro
testen tegen de Arner
I kaanse inmenging
1 ^sïntTropez^-
I biedt de plaatseUjke
burgemeester de uit
voering van een to
neelstuk'van PabtoP
casso. Het stuk. Het
verlangen bij de
staart gegrepen./-0"
te erotisch zijn. vol
eens de burgervader
die de moraal van
Saint Tropezwd be- 25 en 26 augus."
schennen. In het stuk staIt de Duitse tv er
komen poeddnatdtte nlce. De Duitsers a)n
acteurs en actnces Ao ^prste m Europa.
Bii rassenonlusten
in grote steden m de
Verenigde Staten als
Detroit. Newark en
Chicago vallen nent -
len doden en vrotdt er
op grote schaal ge
nhmderd De rellen
zijn ontstaan door.
veelal, donkere Amen-
mee.DeDuiise.»")'
de eerste in Europa-
Eerder waren de Ver
enigde Staten en la-
pan al begonnen. Een
kleuren-tvkostrohd
de 3.000 gulden. In
ber te zien.
De zomer van 1967 is de ge
schiedenis ingegaan als de
'Summer of Love'. Geïnspireerd
door de flower power-bewe-
ging in California, met name in
San Francisco, lieten ook Ne
derlandse jongens hun haar
groeien, droegen ze meisjes
bloesjes en staken ze bloemen
in het haar. Daarmee schokten
ze de oudere generatie.
Logisch dat ze geschokt wa
ren. De ouderen, die hun
jeugdjaren sterk beïnvloed
zagen door crisis en oorlog,
hadden hard moeten werken
voor baan en woning, en kre
gen altijd 'nee het kan niet',
'nee het mag niet' of 'nee, er
is geen geld voor' te horen. De
jeugd kreeg de welvaart zo
maar in de schoot geworpen.
En daar waren ze niet eens
dankbaar voor! Sterker nog,
dat langharig werkschuw tuig
twijfelde er luid en duidelijk
aan dat de wereld inderdaad
zo in elkaar zat als hun ouders
altijd hadden gezegd. Het
kon anders, het moest anders.
Het langharig werkschuw tuig
ging de wereld veranderen, de
hippies namen het over. The
times they were a-changin'.
Die verandering van de tijden
ging ook aan deze regio niet
voorbij. Ook hier waren hip
pies, die op het Vuurtoren
plein in Noordwijk een gelief
de 'hangplek' hadden. De
Oegstgeestse huisschilder
Harry Bos (van 1950) was daar
elke zomer tussen 1966 en
1970 te vinden. Hij relativeert
zijn aandeel in de hippie-re
volutie. „Hippies waren we
niet, we waren weekend-hip
pies. De hele week werkten
we en op vrijdagmiddag
kleedden we ons om in spij
kerpak. Dan gingen we de
hort op. Lol maken met el
kaar. Overdag op het Vuur
torenplein en 's nachts sla
pen in de duinen."
„Op het Vuurtorenplein
hadden we iets wat nu een
hangplek heet. Dat was
vanaf de zomer van 1966
ons ontmoetingspunt. We
kletsten, we maakten mu
ziek, we vreeën een beet
je, we rookten wat en we
lagen in de zon. Bij de
groentezaak van Oma
Van der Wiel kochten we
ons biertje. Af en toe
rookten we ook een
jointje. Ja, wat wil je, wij
zijn de generatie die het
uitgevonden heeft. Mijn
vriendengroep hield het ge
lukkig bij Rooie Libanon of
Zwarte Afghaan.
De vriendengroep van Harry Bos (geheel links) omstreeks 1967 aan de Rijnsburgersingel in Leiden. Van links naar rechts: Joop Brus-
see, Tinus Zuidhoek, Peter van der Werff en Nico Bakker. Particuliere foto
„In het begin botste het met
de andere mensen, maar al
snel hadden ze in de gaten
dat ze van ons geen last zou
den hebben. Sterker nog, we
hadden een goede band met
de pleinwachter Ouwe Tijm.
Voor hem hielden we de boel
in de gaten. Nieuwe gasten
legden we uit wat de bedoe
ling was en aan het eind van
de dag hielpen we Tijm regel
matig met schoonmaken. Dan
pakten we de bezems en de
kruiwagens."
„De politie wist precies waar
we mee bezig waren. Ze hiel
den zelfs in de gaten waar we
waren. Als mijn moeder me
kwijt was, belde ze wel eens
naar het bureau. Dan vertelde
die agent dat het goed met me
ging en waar ik was. Als mijn
zus uit was geweest in Noord-
wijk vroeg ze aan een politie
agent of ze haar naar Oegst-
geest konden brengen. En dat
deden ze dan, want dat was
veiliger voor zo'n meisje."
„De zomers waren we in
Noordwijk, de rest van het
jaar gingen we de stad in.
Naar Leiden naar de Vicalo-
bar of naar Paradiso in Am
sterdam. Daar draaiden ze
muziek en was er wel eens
een kunstuiting op het podi
um. Stond er weer een groep
meiden naakt op de planken.
Dat vonden we kunst."
„In 1968 ben ik in Londen ge
weest. Dat was dan hét cen
trum voor de hippiecultuur.
Daar gebeurde het. Nou, ik
ben me rot geschrokken, er
gebeurde helemaal niks. Ik
heb geen hippiefiguur gezien.
Bamabystreet was vol met
grijze pakken. Wat een tegen
valler. In Nederland hadden
we het dus niet zo slecht. Het
was een schitterende tijd en
het mooiste is dat we met een
groepje uit die tijd, vijf geset
telde vijftigers, nog geregeld
bij elkaar komen."
Ton Kohlbeck, directeur van
de Leidse zorginstelling Zijl
oever en voormalig wethou
der in Oegstgeest. was 24 jaar
in de zomer van 1967. In die
tijd was 24 jaar eigenlijk te
oud om nog bij de jeugd te
horen. „Toen de hippietijd
losbarstte was ik net begon
nen met mijn werk als leraar
aan het Agnes Lyceum in Lei
den. Als leraar hoorde ik al bij
het establishment waar je je
als hippie tegen afzette. Ik
hoorde er dus wel bij, maar
stiekem hield ik het huisje wel
netjes bij het schuurtje. Ik kon
me in die functie trouwens
niet al te veel permitteren
maar oudere collega's keken
sowieso een behtje vreemd te
gen me aan. Ik had lang haar
en de leerlingen mochten me
tutoyeren. Ik vond mezelf
daarin heel modem."
„In Amsterdam gebeurde het
allemaal dus daar gingen we
vaak heen. In Amsterdam
voelden we ons maar provin-
ciaaltjes. Achteraf weet je dat
dat vooral het uiterlijk was.
van binnen had je het zelfde
gevoel dat je de wereld wel
eens wat wilde laten zien."
„Wij vonden ons in Neder
land voorop lopen op de rest
van Europa. Het jaar daarna
had je de rellen in Parijs maar
wat wij daar zagen gebeuren
kenden we al. Dat had Provo
in de jaren daarvoor al bij
ons gedaan. Provo was de
voorloper, die zette de trend
dat de maatschappij anders
moest, opener, de regenten
moesten de wereld uit."
„Die beweging liep door alle
sociale lagen, iedereen die
wilde hoorde er bij. Het ge
voel werd gedeeld door alle
jongeren. Opvallend ge-
UIT DE ARCHIEVEN
ANNO 1967, vrijdag 11 augustus
LEIDEN - Vorige week dinsdagavond raakte een zwaan ernstig gewond
aan de hals. Het vermoeden werd geuit dat het dier was aangevallen
door een grote agressieve rat. De Leidse dierenarts G. Bloem nam de
zwaan onmiddellijk in behandeling. Dezer dagen is het dier echter aan
zijn verwondingen bezweken. Sinds zaterdag een Leidenaar is aange
vallen door een visotter houdt men sterk rekening met de mogelijkheid
dat de zwaan niet door een rat maar door een otter is gebeten.
De otter, die soms meer dan een meter lang is, is thans zeer zeldzaam
in Nederland. Met zijn brede platte kop met kleine oren, gladde vacht
en korte poten met zwemvliezen, voelt hij zich in het water uitstekend
thuis. Over het algemeen leeft hij van vis, kleine zoogdieren en vogels.
Vermoedelijk is de otter agressief geworden, omdat hij werd opge
jaagd. Zo kwam het, dat hij een Leidenaar, die rustig zat te vissen,
heeft aangevallen. Om zich te verdedigen sloeg de man het dier toen
met een grote steen. Vervolgens bracht hij de dode visotter naar een
Leidse dierenhandelaar. Hier dacht men meteen aan de zwaan die
eveneens door een 'groot donker beest' is aangevallen.
De ouders van de jonge otter hebben vermoedelijk hun jachtterrein
nog in de Leidse Singels. Omdat de otter behoort tot de met uitsterven
bedreigde diersoorten, is hij bij de wet beschermd. De otter zal nor
maal geen zwanen aanvallen, maar het dier, dat vorige week werd ge
beten was nog tamelijk jong en bovendien was de zwaan al ziek.
Er is dus geen reden om ongerust te worden over de aanwezigheid van
otters in Leiden. Integendeel, het dier dat onder andere ratten vangt is
alleen daarom al zeer nuttig. Men verklaart de aanwezigheid van zeer
veel ratten en zelfs otters uit het uitzonderlijk grote aantal vissen dat in
het water van de Leidse grachten uitstekend gedijt.
De pieken en dalen van Jan de Groot
COLOFON
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essenberg, G.P. Arnold
W.MJ Bouterse (adjunct)
E-mail: directie@hdc.nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor, Kees van
der Malen. Léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-mail: redactie.ld@hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82, Leiden, tel. 071-5 356 356
Postadres: Postbus 54,2300 AB Leiden.
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 323 508
Familieberichten fax 023-5 '5° 5*>7
ADVERTENTIES
071-5356 300
Sprinters (rubrieksadv.): 072-519 6868
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E-mail: abonneeservice@hdc.nl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €19,60 (alleen aut. ine)
p/kw €55.00 p/j €210.60
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0.50 korting
per betaling.
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0.50
aan portokosten per verschijndag
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging. 071-5128 030
ma t/m vr: 18-19.30 uur, za: 10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk
voorbehouden. Deze rechten
berusten bij HDC Uitgeverij Zuid
BV c.q. de betreffende auteur
Dit is de laatste
aflevering van
HDC Uitgeverij Zuid BV, 2003
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen
HDC Uitgeverij Zuid BV is belast met de
verwerking van gegevens van abonnees van
dit dagblad. Deze gegevens kunnen tevens
worden gebruikt om gerichte informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HDC Uitgeverij Zuid BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 507,2003 PA Haarlem
'De zomer van-
Hel leven van Jan de Groot is
een aaneenschakeling van
sportieve hoogtepunten en
dramatische ervaringen. Hij
speelde betaald voetbal bij
Haarlem met illustere man
nen als Kick Smit en Kees
Kuys. In de Leidse regio ont
wikkelde hij zich tot een ver
maard tennisser, die tegen
standers met zijn niet aflaten
de inzet tot wanhoop dreef. In
de zomer van 1967 won hij als
40-jarige bijna alle tennis
toernooien. Maar er was ook
een keerzijde. De Groot en
zijn echtgenote verloren twee
(Els en Jan-Willem) van hun
vier kinderen aan een hersen
tumor. Die tegenslagen heb
ben diepe sporen achtergela
ten.
De Groot leeft momenteel in
een riant appartement aan de
rand van Den Haag. Hij
woonde dertig jaar als park
beheerder in Katwijk op de
tennisbanen, die nu toebeho
ren aan Zee en Duin. Destijds
speelde daar een andere club,
KLTV. De Groot en zijn vrouw
vertrokken zestien jaar gele
den uit Katwijk omdat
zij het emotioneel niet
meer aankonden in de
kustplaats te blijven. De
dood van hun dochter
Els had alles met het
vertrek te maken. De Groot:
„Soms, als ik de banen ging
onderhouden, zei ik: kom op
Els, we gaan naar baan twee
aan het werk. Maar Els was er
niet meer. We konden het
psychisch niet meer aan. Ik
moet ook zeggen dat mijn
vrouw nooit echt naar haar
zin heeft gewoond in Kat
wijk."
Een terugkeer naar de ge
boorteplaats van zijn vrouw,
Amsterdam, was niet aan de
orde. Ze vond het verpauperd.
Het werd Den Haag omdat ze
daar bij toeval in de buurt van
Kijkduin tegen een mooi ap
partement aanliepen. De
Groot is de grote regelaar van
de flat. Hij is
voorzitter van de
vereniging van
huiseigenaren en
onderhoudt de
tuin. Dat doet hij
op de dagen dat
hij niet tennist
Want tennissen
doet De Groot
nog met volle
overgave. Het
liefst zou hij elke
dag op de banen
van Waldeck wil
len vertoeven,
maar het lichaam
kan dat niet aan.
„Ik vergeet nog
wel eens dat ik
een lichaam heb
van een man van
76. De geest wil
nog zo graag,
maar mijn knieën
protesteren als ik
elke dag speel."
Als De Groot op
de baan staat, is
hij nog net zo fa
natiek als vroe
ger. „Laatst won
ik van een man en die zei:
maar jij wilt nog zo graag win
nen. Ik zeg tegen hem: gefeli
citeerd, jij bent de eerste die
ik tegenkom die verliezen leuk
vindt. Schei toch uit, iedereen
die aan sport doet, wil win
nen. Bij mij is dat net zo, al-
Jan de Groot (inmiddels 76, foto boven) was als 40-jarige tennis
ser (links) praktisch onverslaanbaar op de toernooien in Katwijk
en omstreken. „Tennis vond ik aanvankelijk maar een wij-
vensport. Ik was voetballer." Foto's: Wim Dijkman/archief LD
leen ben ik fanatieker."
Die instelling leverde hem een
prachtige, sportieve zomer op
van 1967. Een jaar eerder had
De Groot al blijk gegeven van
zijn talent, want hij werd in
Leiden de eerste districtskam
pioen. En dat als 40-jarige.
Tennis vond-ie aanvankelijk
maar een 'wijvensport'. De
Groot was voetballer. Hij had
een contract bij Haarlem.
Een vetpot was het niet, hij
verdiende meer als leraar bij
het CIOS. Hij kon daardoor
de verplichte voetbaltrainin
gen niet meer volgen en ging
als 39-jarige voetballen bij
Bloemendaal. Dat hield hij
tien jaar vol.
De eerste tennisbal sloeg hij
pal na de oorlog. Hij deed
voor de aardigheid mee met
een C-toemooi. „Lager had
je toen nog niet." Hij won
meteen, tot zijn eigen verba
zing. „Het was technisch niet
bijzonder. Maar ik had een
enorme inzet. Dat is altijd ty
perend geweest voor mijn
spel. Een backhand had ik bij
voorbeeld niet, maar ik ont
week die slag met veel loop
werk."
Hij kreeg een baan als tennis-
leraar. Slechts voor dertien
noeg ook door delj
jongerenafdeling ilj
oftewel de partij
genten."
„In Leiden had je (P
ve-in op het Schut#
heb er met verba»)
deelgenomen en dp
doorgebracht metP
stemde mensen,
paar honderd ma#
het? Ja, ongeveer vf
een love-in kan voP'
Muziek, drank, r<#
Op mij maakten dP
het meeste indruk#
grote discussies ing'
gehoorzaal, over dF
Vietnam. Dat wasp
tig voor zo'n stadjP
Op het toilet kwarj
beroemde journal!
Hofland in gespreL
baasde zich er ovefl
in Leideh plaatsvcL
„Het ging altijd o\P
het als iedereen \qL
neratie liep ik rneet
monstraties waart]
molenaar!' riepen!)
'Johnson moordeE
mocht. Ook dat \vg.
denksel van Provok
tegen de gevestigtC
maar dan op zo'1%
ze er officieel geei^
aan konden nemag
„Ik vind dat de floyn
tie in veel opzichtfc
slaagd. Ik zie hetaj
breukvlak tussenin
verschillende perijg
ren vijftig en de tij»
is zo'n groot versc^.
manier waarop de)
met elkaar omgaat
houdingen tussenr
en werknemer, lel>
ling, burger en pol
gevolg daarvan vok
wijzigd. Dat is alla
ten onder het kopj
patie', daar kunntL
maatschappij allev I
lukkig mee zijn."
Gerard Baas
uur, vandaar hij op zoek ging
naar meer inkomsten. 'Via-
via' kwam hij in Katwijk te
recht, waar hij parkbeheerder
kon worden van de banen in
de duinpan aan de Sportlaan.
De Groot deed er alles en be
gon ondertussen met winnen
van allerlei toernooien. De
vereniging die het park be
speelde, KLTV, wilde niet
meer onder de vleugels van
De Groot spelen en verhuisde
naar een ander complex in 't
Heen. Later kreeg KLTV on
derdak op De Krom. Niet alle
leden verhuisden mee. Dat
betekende de geboorte van de
nieuwe club Zee en Duin. De
Groot maakte van het aanvan
kelijk nauwelijks bezochte
park een levendig geheel. Hij
legde midget-golf banen en
wanneer het vroor in de win
ter transformeerde hij het gra
vel tot een ijsbaan.
Het waren rnooie tijden,
waarin De Groot de successen
1. Scott Mckenllc
Francisco tu
2. The Beatlesrb
need is love d
3. Dave Daviesje
of a clown st
4. Roger Whittaf)
were a rich man 2
5. Golden E#t
^ound of the scrtfn
6- De Heikrekels.-pr
om heb jij Weie
staan e(
7- Ray Charles: H#d
go again D
8. Them: Gloria te
8- De Heikrekel11
bent voor mij ailed":
10 Sandy Posey: lie
'I back o:
aaneenreeg. „WeP*
eens een competiP
spelen. Ik was sp«P'
en zat twee dame}V(
coachen. Vraagt i#1'
ook speelde. Ja, z^e
ste single. Jammet
man, want zijn zor-
goed spelen en wi
winnelijk. Ik wo'nj
Kwaad dat het vei
smeet met het rad
wel meer mensenj
hoop gedreven. E
dat ze van die tec|
perkte De Groot l|
nen, maar ik beet(|
re tegenstander v
kwam niet altijd d
over, dat besef ik K
De zomer van 191
Groot nog helder!
geest, al heeft hij f
dig van een plakhj
geheugen op te fi*
weet nog goed dal
tegen mij zei: Hol
zo'n ouwe lui die§
Ha, ha. Bram Mal
Hans Keizers wai
in dat jaar die miji
slaan."
Anno 2003 hooptp
nog lang heeft te g
denkt geregeld naT
dood. „Laatst hoer
iemand een harta^
tennisbaan had
was overleden. Dfco
goh, mooie dood.)
In mei van dit jaafci
zijn zoon na een Hjk
geefse strijd tegeifct
tumor. De Groot fe
vrouw pakken nae
van stress en verdfr
draad weer op.
verder. We hebbeist
kinderen en tweefer
ren. Die verdieneen
dacht. We moetebn
zo lang mogelijk 11
ven." L_
Rob Onderwater
