KUNST CULTUUR
Yes met Wakeman
niet erg opgefrist
Botero zien is hem onthouden
Laatste eer voor Pola's Farce Majeure
Frank Sinatra is soms
wel een beetje Brits
Harmonie bij MadrigaalkooiJ,®
Craig David
naar Nederland
Sean Paul op
Two 77 Splash
Harry Potter best
verkochte boek
Bacterie redt
Italiaanse fresco's
Festival Boulevard
vooral spannend
'Bedrieger' in
Paleis op de Dam
Het Holland
Festival kliit
uit het dal N
Craig David. Foto: AP
Rotterdam - Craig David, die
op het moment met popvete
raan Sting een hit heeft met 'Ri
se Fall", speelt op vrijdag 21
november in de Heineken Mu
sic Hall in Amsterdam. De Brit
was met zijn debuutalbum
'Bom to do it' zeer succesvol
met meer dan 7 miljoen ver
kochte cd's wereldwijd. Zijn
tweede cd, 'Slicker than your
Average', doet het ook prima.
De kaartverkoop begint zater-
dag.
Amsterdam - Nieuwe dance-
hall-held Sean Paul is een van
de publiekstrekkers voor het
komende 'Two 77 Splash', het
jaarlijkse reggaefestival dat op
zondag 6 juli plaatsvindt in zo
wel de Heineken Music Hall als
de aangrenzende Pepsi Stage in
Amsterdam. Andere smaakma
kers op het festival zijn Bunny
Wailer, Junior Kelly, Israel Vi
bration en Burning Spear. Te
genover voornoemde podium-
attracties in de HMH staan van
af 13.00 uur in de Pepsi Stage
o.a. Abijah, LMS, Patrice, Tony
Rebel, Queen Africa en diverse
dj's. Bezoekertjes met een leng
te tot 1 meter tien hebben ove
rigens gratis toegang.
den haag - Harry Potter and
the Order of the Phoenix'het
vijfde avontuur van schrijfster
J.K. Rowling, is nog geen week
na de start van de spectaculaire
verkoop het best verkochte
boek in Nederland. Het boek,
waarvan in ons land 100.000
exemplaren waren verspreid
onder de detaillisten, belandt
van niets op 1 in de Bestseller
60, de CPNB-lijst met verkoop
gegevens van meer dan 300
boekwinkels. Een prestatie die
nog niet eerder met een Engels
talig boek is neergezet.
rome - Italiaanse kunstrestau
rateurs die proberen een van 's
werelds grootste series middel
eeuwse fresco's te redden, wor
den daarbij geholpen door een
gekweekte hongerige bacterie.
Een lijmsoort die was gebruikt
bij een eerdere, klungelige res
tauratiepoging, vertroebelde
een van de schilderingen uit de
veertiende en vijftiende eeuw
van de Camposanto, de be
graafplaats in Pisa. Weten
schappers lieten er een bacterie
op los, de zogeheten pseudom-
onas stutzeri. Het resultaat was
spectaculair. De bacterie had
binnen tien uur 80 procent van
de lijm weggewerkt en de kleu
rige uitdossing van de engelen
en de heilige Efisius tevoor
schijn gehaald.
den bosch - Theaterfestival
Boulevard in Den Bosch moet
vooral spannend zijn voor het
publiek. Dat zei festivaldirec
teur G. Overdam gisteren bij de
presentatie van de festivalpro
grammering. Tijdens de negen
tiende editie van Boulevard zijn
85 muziek- en theatergroepen
te zien die in totaal 340 keer op
treden. Tijdens het festival gaan
35 voorstellingen in première.
Van Overdam wil vooral in ar
tistieke zin meer. „Het belang
rijkste streven is om de onvoor
spelbaarheid en de interactie
met het publiek de komende ja
ren aan te wakkeren, met be
houd van het laagdrempelige
karakter van het festival", aldus
Overdam. Theaterfestival Bou
levard wordt dit jaar gehouden
van 8 tot en met 17 augustus.
Amsterdam - Prinses Margriet
heeft gisteren in het Koninklijk
Paleis op de Dam de tentoon
stelling 'Een bedrieger in het
Paleis' geopend. Met deze 'be
drieger' wordt Jacob de Wit
(1695-1754) bedoeld, de kun
stenaar die al tijdens zijn leven
grote roem verwierf met be
drieglijk echte beeldhouwwer
ken in olieverf in plaats van
steen. In de volksmond zijn ze
in de loop van de tijd 'Witjes'
gaan heten. De expositie duurt
tot en met eind augustus en is
dagelijks geopend van 11.00 tot
17.00 uur.
muziek recensie
Louis Du Moulin
Concert Yes in het kader van 'Full Cirde
Tour' Met Jon Anderson (zang. harp,
tamboerijn), Chris Squire (bas), Alan
White (drums). Steve Howe (gitaar), Rick
Wakeman (toetsen). Gezien: 24/6, Ahoy',
Rotterdam.
Moeder oogt nog even fraai als
vroeger, maar ze moet er wel al
lerlei cosmetische trucs voor
uithalen. Yes is na 35 roerige ja
ren onverminderd in beweging,
zij het dat de manoeuvres van
het Britse symforockinstituut
toch wel steeds geforceerder
overkomen. Met name het van
oudsher sterkste wapen, de in
dringende ijle stem van front
man Jon Anderson, maakte gis
teravond bij de hernieuwde
kennismaking in Ahoy' een on
gekend fragiele indruk.
De "Yes Story' laat zich lezen als
enerzijds een unieke reality
popsoap (vanwege de menings
verschillen en personeelswisse-
theater recensie
Willem Hoogendoorn
Voorstelling: openingsavond met Farce
Majeure, Scott Capurro, Lisa Lampanelli,
Harry Glotzbach e.a. Gezien: 25/6,
Koninklijke Schouwburg, Den Haag Nog
te zien aldaar t/m 28/6,
De pet van Alexander Pola
hangt tijdens het optreden van
Farce Majeure prominent op
het toneel, alsof de voormalige
eigenaar er toch nog een beetje
is. Met een applausje brachten
Henk van der Horst, Jan Fille-
kers, Fred Benavente en Ted de
Braak aan het begin van hun
lingen) en anderzijds als het
verhaal van een onverwoestba
re muziekmachine. Stond twee
jaar geleden een nieuw hoofd
stuk in het teken van het grote
gebaar in de vorm van de sa
menwerking met een heus
symfonie-orkest, het lokmiddel
van de lopende 'Full Circle
Tour' is toen vooral de rentree
van toetsenist Rick Wakeman.
Met hem, die overigens al een
paar keer eerder herintrad, op
nieuw in de gelederen kan Yes
zich weer afficheren als zijnde
in de meest succesvolle bezet
ting uit de beginjaren zeventig.
Gelukkig heeft deze verloren
zoon, die sinds zijn eerste ver
trek in 1974 tientallen eigen al
bums uitbracht, genoegen ge
nomen met een evenredig aan
deel in het huidige podiumpak
ket. Vanzelfsprekend zijn voor
hem enige soli weggelegd, maar
Rick Wakeman 'tript' zeker niet
meer 'ego' dan Jon Anderson
(ook als harpist) of snarenvir-
tuoos Steve Howe, die in zijn
eentje de pauze mag inluiden
met de platmaker 'The Qap'.
De diplomatieke verdeling van
de 'etalageruimte' draagt er
wellicht toe bij dat deze zoveel
ste uitgave van Yes niet meer
overtuigt als een (h)echte
groep. Hier staan vijf vakkundi
ge muzikanten keurig hun best
te doen, beslist met succes,
maar het blijft toch een vrij
koele, strak geprogrammeerde
vertoning die geen illusies op
roept over veel onderlinge
saamhorigheid.
Dat de heren dondersgoed be
seffen voor wie ze het doen
mag blijken uit de veilige reper
toirekeuze: voornamelijk trou
we veertigplussers, dus dan bij
voorbeeld ook maar de meest
hapklare finale met 'I've Seen
All Good People' en 'Round
about'. Verder geen extra's, on
danks de heftige roep om meer
van de ongeveer 8000 losgebar
sten fans. Jammer, maar niet
getreurd want Yes komt straks
wel weer terug met ander stunt
werk. Gedacht wordt aan een
gezamenlijke tournee volgend
jaar met The Dead, voorheen
Grateful Dead.
De indringende, ijle stem van frontman Jon Anderson maakte tijdens het concert in Ahoy' een ongekend fragiele indruk.
reünie-voorstelling in Den
Haag een kleine hommage aan
de in 1992 overleden Pola. Dat
ze hem missen, zoals ze zeggen
lijdt geen twijfel. Vrijwel alle
teksten van het cabaretekse vijf
tal, ooit een zeer succesvolle tv-
act, werden door Pola geschre
ven. Allicht dat ze er daarom
van af hebben gezien bij deze
eenmalige terugkeer op de Big
Night of Comedy in de Haagse
schouwburg iets nieuws te
doen. Er zijn aan het begin een
paar verse grappen over het ko
ninklijk huis, maar verder be
perken de vier zestigers zich er
toe een lange aaneenschakeling
van oude tv-opnamen die op
een groot doek worden ver
toond aan elkaar te praten.
Weet je nog wel, oudje? Toen
wij populair waren, toen Van
Agt er nog was, de oliecrisis,
Kiele Kiele Koeweit... En telkens
is er 'Het is uit het leven gegre
pen', het lijflied van het kwintet
dat moeizaam gezongen wordt.
De heren houden zich kortom
strikt aan hun woord: dit optre
den is een eenmalige reünie en
zeker geen start van een nieuwe
carrière. Het publiek, opvallend
op leeftijd vergeleken met wat
er in de andere vier zalen van
de drukke Koninklijke Schouw
burg is te vinden, vindt het
evengoed prachtig en bewijst
Farce Majeure met een staande
ovatie de laatste eer. De grote
zaal zit vol en dat geldt voor de
meeste (kleinere) ruimtes van
de schouwburg op de ope
ningsavond van het stand up-
festijn waar Farce Majeure ver
dwaald is geraakt.
Het Paradijs op de zolder is
Danger Zone gedoopt, maar het
is niet nodig bevreesd te zijn
voor de grappen van spreek-
stalmeester Rich Vos en Carie
Karavas, een 'pedante New
Yorkse furie' zoals ze is aange
kondigd. Een paar onschuldige
beledigingen, ingestudeerde
poses en al dan niet grove grap
pen en het is alweer tijd om aan
de dwaal te gaan door de
schouwburg naar de zaal waar
het jonge Nederlandse talent
staat, de enige ruimte waar uit
bundig wordt gelachen.
Bij Harry Glotzbach en Vincent
Geers is dat geen probleem.
Beiden maken de reputatie die
ze zich hebben verworven in
het kroegcircuit waar. Opval
lend trouwens dat al die stand-
uppers voortdurend over zich
zelf praten. Glotzbach kan dat
zeer innemend als hij over zijn
Lingo-verslaving vertelt en zich
erover beklaagt dat hij vanwege
de vogelpest de Donald Duck
drie maanden niet heeft ont
vangen. Een praatje maken met
het publiek gaat hem minder
goed af; het zal niet lang duren
voordat hij zich tot het cabaret
bekeert. Vincent Geers is meer
de stand-upper van de korte, al
dan niet geslaagde en snelle
grap; hij werkt weinig uit, maar
heeft beslist charme.
Expositie schilderijen en beeldhouwwerken in het Haags Gemeentemuseum
den haag/anp - Botero zien is
hem onthouden. Zijn voloptueu-
ze figuren zijn dan ook wereld
wijd bekend. Tot 28 september
zijn ongeveer honderd meestal
recente schilderijen en een aan
tal beeldhouwwerken van hem
te zien in het Gemeentemuseum
Den Haag.
De Colombiaan Fernando Bo
tero is voor de expositie uit zijn
woonplaats Parijs overgeko
men. „Ze zeggen van mij: hij
schildert dikke mensen, maar
dat is niet zo, ik verheerlijk het
volume. Ik probeeer het plas
tisch en sensueel te laten zijn,
dat geeft plezier. Neem het
'Joodse bruidje' van Rem
brandt, dat zou je willen op
eten."
Botero wordt verweten dat hij
gemakzuchtig is, dat zijn for
mule te gemakkelijk is. „Een
goede schilder heeft zijn eigen
stijl, die altijd is te herkennen.
Je moet al aan een stuk fruit
kunnen zien dat die door hém
is geschilderd", pareert hij.
„Een goed kunstenaar spreekt
klare taal. Daarom is hij bij
voorbeeld ook gek op Giaco-
metti, die met zijn magere figu
ren een pure tegenpool van
hem is. „Die is ook heel uitge
sproken."
Botero schildert meestal heel
grote doeken „want dat loont
tenminste de moeite". Hij is
verrukt hoe die uitkomen in het
Gemeentemuseum in Den
Haag, dat door Berlage werd
ontworpen. „Dit gebouw! Die
zalen! Het licht! Vooral het licht
dat door de daken komt, dat is
het meest zuivere licht. Zo heb
ik het in mijn atelier in Parijs
ook. Mijn doeken komen hier
precies uit zoals ik ze heb be
doeld, de kleuren zijn exact zo
als ik ze heb willen laten zijn."
In zijn studio in Parijs laat hij
mensen en dingen die hij op
straat of elders heeft gezien en
indruk op hem hebben ge
maakt, op zich inwerken. Hij
transformeert ze in zijn hoofd
tot de figuren die uiteindelijk
op zijn doeken belanden.
„Maar op straat kijk ik verder
om me heen en zie ik alles als
een ander, hoor!", vertelt de in
middels 70-jarige oud-stieren-
vechter. In Nederland heeft hij
te weinig tijd nu om inspiratie
op te doen. „Maar de Hollandse
meesters inspireren altijd."
Hij is geboren in Medellin, waar
nauwelijks iets aan kunst te vin
den was. Het gezin was arm. De
ouders van Fernando vonden
dat hun spruit maar stieren
vechter moest worden, daar
was tenminste brood mee te
verdienen. De jonge Colombi-
theater recensie
Hans Visser
Voorstelling: 'The Rat Pack. Live from Las
Vegas'met Stephen Triffitt, George
Daniel Long en Michael Nielson. Gezien:
24/6, Carré. Amsterdam. Nog te zien
aldaar: t/m 29/6 (za en zo, ook matinee)
Eigenlijk is het best een aardige
show. Maar 'The Rat Pack, Live
from Las Vegas' is alles bij el
kaar toch net niet het soort
show dat Frank Sinatra, Dean
Martin en Sammy Davis jr.,
zo'n veertig jaar geleden vaak
gaven in The Sands, Sinatra's
eigen casino in Las Vegas.
De hoofdrolspelers lijken uiter
lijk behoorlijk veel op de drie
heren die ze tot leven moeten
wekken. Zeker Stephen Triffitt
is met zijn verschijning, de
macho houding en zijn gebaren
en motoriek, sprekend de Sina
tra van die dagen. En als zanger
komt hij verrassend ver. George
Daniel Long blijkt als Sammy
Davis jr. ook nog leuk te kun
nen tappen en dansen. En Mi
chael Nielson staat in de rol van
Dean Martin, right from the
bar', leuk wiebelend op de be
nen. Misschien een beetje over
dreven waardoor hij ongewild
iets komisch krijgt, wat wel zo
aangenaam in een voorstelling
waarin alles authentiek moet
lijken. Want in die neiging tot
echtheid schuilt ook het gevaar
van het 'dood kopiëren'.
De drie vaardig imiterende Brit
ten raken niet echt aan de kem
van datgene wat Sinatra, Martin
en Davis zo boeiend maakte.
Want het echte trio, dat op het
podium een beetje de beest uit
hing, liet en passant wel dege
lijk zien waarom dit werelds
sterren waren. Een Sammy Da-
vis jr. was uniek in de wijze
waarop hij in 'Mr. Bojangles'
een sfeer van magie creëerde.
Het grote geheim van de magie
rond 'The Rat Pack' was boven
dien dat de heren onderling
echte vrienden waren, ze voel
den elkaar aan en deelden ooit
zelfs eikaars vriendinnen voor
één nacht, als waren het auto's.
Er broeide iets, iets dat niet valt
na te spelen.
Daar komt bij dat de vijftien-
koppige big band in de vaak
originele arrangementen een
wat gezapige indruk maakt.
Niettemin staat de show garant
voor. een paar uur lekker zo
meravond amusement. Ook de
toevoeging van drie dansende
zangeressen, die een Bob Fos-
se-achtige entree maken, zor
gen voor een niet authentieke,
maar wel aardig extra element.
'eec
uro
irler
loon
V(
ebt
egel
AMSTERDAM/GPD - Het Hokf^j
Festival (HF), dat zondagP
digt, verwacht dit jaar in tèf
45.000 bezoekers. Dat is[
hoogste aantal van de laats! - Zv
ren en zeker na de wegens l hee
sidieperikelen uitgeklede dspor
van vorig jaar. Het HF liet af in
ren weten dat hiermee neno
noeg het maximum ajg oly
kaarten is bereikt dat hetlmet
verkopen. Opvallend was cfcss w
dit jaar weer lange rijen b|der r
kassa stonden en dat er Sng v;
wachtlijsten waren voor ieidin]
taal 26 uitverkochte voorst jrnpi:
gen. |ene.
„Na het jarenlange gevechflit ja
extra subsidie is bewezen <fc proi
met een beetje meer sub
van Rijk en gemeente h< 'q|(4
veel meer kunt doen", al du
tistiek leider Ivo van Hove{%yj|
en gemeente Amsterdam f
men in februari 2002 fr - Ale
750.000 euro extra over de Be Ro
waarmee het totale subsidji naa
drag voor 2003 en 2004 na* posi
miljoen euro steeg. Het Hlekorr
schikte dit jaar over een tde sli
budget van 4,2 miljoen larau
waarvan 3,6 miljoen eurdgeva
de programmering werdjrrent
steed. Het aantal verke, de 1
kaarten zorgde voor inkoifnent
van in totaal 600.000 eur(stanci
gen 180.000 euro in 200fcniet
voorlaatste volwaardige leteke
van het festival. innin
Het bezoekersaantal varjaar.
Amsterdam Roots Festival
sinds een paar jaar muffig
programma van wereldmi
onder de paraplu van h^Olli
valt en ook zondag eii
wordt dit jaar niet meer ©al -
teld bij het totale aantal Hl-Koer
zoekers. Alleen al afgeloptfecorc
terdag trok het gratis tiicht
Open Air in het Oosteftn kw
55.000 bezoekers, 15.000 jendaJ
dan in 2002. 1 pogir
Volgend jaar zal het Hdeebh
Festival onder meer voorstwijdei
gen brengen met de werë Bruir
roemde filmactrice Isjelfde
Huttert, en een multi-dijKoén
naire productie over het Mderde
telingenvraagstuk van PeteZe is i
Iers. op de
>en in
Fernando Botero: „Ik verheerlijk het volume. Ik probeer het plastisch en sensueel te laten zijn, dat geeft
plezier. Foto: WFA/Frank van Rossum
aan bleek echter geen groot ta
lent in de door velen als zeer
wreed beschouwde sport. Hij
hield ermee op en nam een te-
kencurus bij een school in de
omgeving. Hij ging naar de aca
demie in de hoofdstad en won
een tweede prijs bij een teken
wedstrijd. De eerste was trou
wens niet haalbaar, want die
was altijd bestemd voor de
dochter van de president.
Van het geld ging hij een we
reldreis maken en slokte hij
overal ter wereld kunst op. Die
reis en zijn voorliefde voor de
koloniale barok van zijn eigen
continent hebben geleid tot de
eigen stijl die hij in 1957 begon
te vinden, aldus John Sillevis,
conservator van het Gemeente
museum. Inmiddels heeft Bote
ro ongeveer 1500 schilderwer
ken op zijn naam gebracht. „Ik
heb ook al tientallen jaren elke
dag gewerkt", vertelt hij.
Volgens Sillevis is het voor Bo
tero niet helemaal pluis in ei
gen land. „Hij is al eens bijna
ontvoerd enzo". De kunstenaar
heeft ook maatschappijkritische
doeken geschilderd, zoals 'Zon
der titel' waarop twee agenten
met knuppels een man het
hoofd kapotslaan (1978) en
'Bloedbad in Colombia' (2000).
„Ik ben niet alleen maar een
toeschouwer. Het is je plicht
niet onverschillig te zijn."
muziek recensie
Lidy van der Spek
Concert Madrigaalkoor van het
Studenten Muziekgezelschap Sempre
Crescendo o.l.v. Anneke Veenhoff
Gehoord: 25/6, Lokhorstkerk, Leiden.
Dat studenten in deze tijd van
studiedruk nog ruimte vinden
om met elkaar te musiceren is
bij voorbaat al een applausje
waard. Het Madrigaalkoor van
Sempre Crescendo, onder voor
treffelijke leiding van Anneke
Veenhoff, verdiende in toene
mende mate dat applaus gister
avond in de Lokhorstkerk.
In het studentenkoor zijn de
heren duidelijk in de minder
heid, wat vooral in de eerste lie
deren problemen geeft. In de 7
Canzonetten van de 16de-eeu-
wer Anerio laten de dames zich
van hun allerfelste en soms
zelfs schelste kant horen. Het
heeft wel wat, zo'n scherp
randje, maar in samenspel met
de drie tenoren en twee bassen
klinkt het af en toe wel een
beetje té dol. En omdat deze
liederen een vrij eenduidig ka
rakter hebben blijft dit tot in
het zevende vers knagen. Ook
in Monteverdi's 'Lasciate mi
morire' is het klankvolume te
groot, te hel, te weinig drama
tisch en subtiel; een zeer vitaal
sterfgeval!
Maar Schuberts 'Standchen'
brengt uitkomst en ommekeer;
met de pittige solist Baukje Zit
man, die lekker scherp articu
leert, in grappige sensuele uit
haaltjes 'Leise, leise' op de ka
merdeur van de geliefde klopt.
Met elke zin sleept zij de vrou
wen mee, die even spits en flir
tend meezingen. Er ontstaat
een fraaie wisselwerking tussen
het licht staccatoachtige piano
spel van Anneke Veenhoff en de
luchtige woordjes van het lied.
Stoer en voluit wordt er gezon
gen in 'An die Sonne' dat Veen
hoff even krachtig introduceert
op de piano.
Poulencs zonnige volksliedjes
in voor zijn doen stralende,
harmonische meerstemmig
heid stelen de show. De pittige
refreintjes, lichte echo-effecten,
canonische passages dansen
om je oren. In 'Tisserands' (we
vers) hoor je het ketsen en licht
- Kam
stampen van de schietspfiet nil
grappig verbeeld door het[wedst
la-la gezang. Met drie sjDeee
rende songs uit 'Porgy&g-hoc
Bess' neemt het Madrigaiaugus
afscheid. Hoekige synq de an
verrassende ritmes, lich het pi
luchtig gezongen, geven Homer
wenste swingende effect thuis
praan Sofija Cipusev l|uis en
haar lied met zwoele buigQoetin
en Amerikaanse 'slang', "laat op
necessarily so" leent ziclhieuwi
voortreffelijk voor. een de
Ook het instrumentale geück Bo
heeft hoog, spectaculair nok die
Niet dat de gezusters de»tinge.
Boukje (cello) en Femke |t op 22
heel fijnzinnig en delicaafnma. I
len, maar meer omdat ziickBo
den onbevangen een gew
toon produceren in Mei
sohns Eerste Trio in d.
veel durf en flair banen z
(met in de hogere region^WCI
niet altijd zuivere viool
kleurrijke weg door de vit Andri
gespeelde pianopartij vailtraine
per Jansen. Wat kan hij jterpolc
dig spelen, zelfs zonder B. Hij
tuur, uit het blote hoofdlrkzaan
mer dat ook hij te wein)e Dolf
neemt voor verfijning en Bs Zani
king. ïedekla
Jt bij ee
R Rnh!
