KUNST CULTUUR
Een romantische, schilderachtige dandy
Grunberg promoot boek met boot en geit
Stevige muziek die giert als
een slippende versnellingsbak
R7
Spetterend slotakkoord
van Solomon Burke
Kongens Garde te gast bij DVS
woensdag 11 juni 2003
tewart.
p AP/Luca Bruno
sical met
Rod Stewart
- De grootste hits van
itse popzanger Rod Ste-
worden verwerkt in een
ire musical. De productie
Li e titel Tonight's the
gaat komende herfst in
;n draaien. In de show,
geiraks te zien is in het Victo-
n t Jace Theater, krijgen 22
s van de inmiddels 58-jari-
iwart een plaats.
'ei
anenmeer door
n| landicapten
oe^i - Toneelgroep De Stra-
iietf Sterren speelt vrijdag 13
de en eigentijdse bewerking
Zwanenmeer' van
Afcwski. De toneelclub be
ïit mensen met een ver-
elijke handicap. De voor
g wordt gespeeld in het
ft «bouw van VTV aan de
nt ël Metzustraat 4 in Leiden
jint om 20.00 uur.
door Sandra Bos
zwolle - „Wat een absurde
tocht is dit hè?", merkt schrijver
Amon Grunberg op. Niet meer
of minder absurd dan zijn eigen
boeken, maar dan op een gro
teske manier. De protagonist in
dit reisverslag wandelt in het
laatste hoofdstuk met een geit
door de binnenstad van Zwolle,
voorafgegaan door zes mensen
op skippyballen.
Amon Grunberg (32) leunt ont
spannen achterover op de boot
Grietje die hem vanuit Arnhem,
via Deventer, Zwolle, Harder
wijk en Naarden naar Amster
dam voert. Vergezeld door geit
Carmen en schippers Nelly en
Els. Een vaartocht ter promotie
van zijn nieuwe boek 'De Asiel
zoeker'. In Deventer stond hem
maandag een hartelijke ont
vangst te wachten door zijn
vriendin Elayne Kleeman, die de
aankomst met een wegwerpca
mera vastlegde. In een boek
handel hield Erasmus een toe
spraak ter ontvangst van de
schrijver, m2t een vette verwij
zing naar Grunbergs eigen 'De
mensheid zij geprezen'. Het be
loofde fanfarekorps en de majo
rettes ontbraken, die hadden el
ders verplichtingen.
Gisteren voeren van Deventer
tot aan Wijhe een paar journa
listen mee. Geduldig staat Grun
berg hen te woord en beant
woordt hij de vragen over zijn
nieuwste boreling. In emotio
neel opzicht een autobiogra
fisch boek, vertrouwt hij toe.
„Toen ik in 1995 in New York
ging wonen dacht ik: als ik er
gens anders opnieuw wil begin
nen, dan kan dat dus gewoon."
Maar, concludeert ook hoofd
persoon Beck in 'De Asielzoe
ker': 'je kunt nu eenmaal niet
een Berlijnse Muur tussen jou
en je verleden bouwen.' Grun
bergs boeken zijn voor hem een
soort zelfonderzoek. „Elk boek
kruip ik dieper in dat zelfonder
zoek. Ik merk dat ik somberder
geworden ben. Melancholi-
scher. In 'Fantoompijn' waren
mensen nog uitwisselbaar. In
'De Asielzoeker' is dat niet meer
zo. In die zin vind ik het on
danks dat het mijn somberste
boek is, ook een hoopvol boek.
Ik denk dat het hoopvoller is als
mensen niet meer uitwisselbaar
zijn."
Op een of andere manier voelen
vlinders zich tot de boot aange
trokken. Ze fladderen met de re
gelmaat van de klok over het
schuitje. „Nee, ik heb eigenlijk
helemaal niets met dieren", zegt
Grunberg. „Met deze geit wel."
Het is die melancholische blik in
de ogen, zegt hij. Eenzelfde me
lancholie ziet hoofdpersoon
Beck in 'De Asielzoeker' in de
ogen van zijn vrouw. Carmen
kijkt naar het IJssellandschap
vanuit haar kooi op het dek. Ze
lijkt zich prima te vermaken. El
ke keer als het bootje aanlegt,
laat Grunberg haar er even uit.
Even de beentjes strekken.
Rond 13.00 uur passeert Grietje
de IJsselcentrale in Zwolle. Het
comfort is sober doch eenvou
dig op het bootje. Op het ritme
van de golfslag werkt Grunberg
aan zijn dagboek van de reis. 'Ik
wil je niet aan het schrikken ma
ken, maar ik heb al meer dan 24
uur niet gedoucht.' Het klinkt
bijna als een bekentenis. Hij
snakt naar een frisse douche.
„Misschien ga ik vannacht toch
maar even in een hotel slapen."
De sluis voor Zwolle zit dicht.
En blijft dicht. Gestremd door
een boomstam. Pas om vier uur
kan er een duiker komen. Zo
lang kunnen we shantykoor D'I-
sellanders en de organisatoren
van het NK skippyballen niet la
ten wachten. In allerijl wordt
een taxi geregeld. Carmen gaat
mee aan de ketting. Om klokslag
drie uur staan we achter de Li
brije. Dan komt het volgende
circus op gang. Handen schud
den, zeemansliedjes aanhoren,
en ook hier gaat de meeste aan
dacht van de fotografen uit naar
geitje Carmen.
Zichtbaar vermoeid ondergaat
Grunberg de volgende signeer
sessie en laat hij zich intervie
wen. „Het promoten van mijn
boeken vind ik niet de leukste
kant van mijn werk", zegt hij
eerlijk. „Maar deze vaartocht
heeft toch veel meer dan het ge-
bruikelijke heen en weer gevlieg
van hotel naar hotel."
Buck Goudriaan schrijft boek over zijn oom Gerard, de bekendste student van Leiden
*nyJanssen
ent De Parade
„fr idam - Dansgezelschap
Janssen Danst opent op
in Rotterdam De Parade
jaar. De dertiende tour-
in het festival blijft tot en
A) juni in Rotterdam, is van
Mn met 13 juli in Den
van 18 tot en met 27 juli
jdjecht en tot slot van 1 tot
z0 117 augustus in Amster-
dedewerkenden aan De
i zijn dit jaar onder ande-
Jnj ex d'Electrique, De Paar-
[et thedraal, De Dutch Don't
t0 Division, Ad Visser,
d,Royaal, Theatergroep
lek ;rucht en Theater De Re
no
Idhouwen
>e Tuin'
merdam - In 'De Tuin' in
merdam (Lindenhoves-
zijn tot en met 26 okto-
ive beelden uit Zim-
I te bezichtigen. Daar-
illen op 13, 14 en 15 ju-
112, 13,18, 19 en 20 juli
i, 6, 7, 19, 20 en 21 sep-
Irvan 10.00 tot 16.00 uur
onge, Zimbabwaanse
inaars een workshop
houwen in hardsteen' ge-
oor meer info, tel. 06-
door Rody van der Pols
leiden - Hoewel studenten een
onlosmakelijk onderdeel van het
Leidse straatbeeld vormen, zijn ze
voor de gemiddelde Leidenaar
een anonieme massa, slechts
herkenbaar aan flodderige jasjes
of luidruchtig gedrag. Hoe anders
lag dat voor Gerard Goudriaan
(1919-1949), de student die heel
Leiden bij naam kende. Dandy,
dichter en een bekende verschij
ning over wie talloze anekdotes
de ronde doen. Buck Goudriaan
schreef een boek over het leven
van zijn schilderachtige oom, dat
hij morgenavond presenteert.
Herinneringen heeft Buck Gou
driaan (1945) niet aan de jonge
re broer van zijn vader. Maar het
mysterieuze aura waarmee de
naam Gerard Goudriaan' in de
familiekring werd omgeven,
heeft hem al van jongs af aan te
pakken. „Hij was de risee van de
familie", vertelt de schrijver en
socioloog. „Een nakomertje, al
tijd lastig. Juist omdat er bij ons
thuis altijd zo geheimzinnig over
hem werd gedaan, vond ik hem
mateloos intrigerend."
Ook de vele anekdotes die hem
in de loop der jaren ter oren
kwamen, droegen bij aan zijn
fascinatie. „Regelmatig herken
den Leidenaren mijn achter
naam", zegt Buck. „'Wist je dat
hier vroeger in Leiden een stu
dent met de naam Goudriaan
heeft rondgelopen?', vroegen ze
Buck Goudriaan met het boek over zijn legendarische oom.
Foto: Mark Lamers
Gerard Goudriaan (rechts) gaat in 1947 naar aanleiding van een weddenschap bij Mi
nerva samen met een vriend te water. Foto: Archief
me dan. Meestal deed ik maar
alsof ik van niets wist, want ik
was veel te benieuwd naar hun
verhalen."
De anekdotes die over hem de
ronde doen, zijn dan ook tal
loos. In zijn boek 'De gedrevene
tussen de dorens; leven en werk
van de Leidse dandy-student
Gerard Goudriaan (1919-1949)'
vult Buck er vele pagina's mee.
„Heel bekend onder oudere Lei
denaren is het verhaal van de
tramrails", vertelt de schrijver.
„Na een nachtje doorzakken op
de sociëteit van het Leidsch Stu
denten Corps wilde mijn oom
naar zijn huis aan de Rijnsbur-
gerweg wandelen door met zijn
wandelstok de tramrails te vol
gen. Maar omdat alle wissels
richting remise stonden, kwam
hij daar in plaats van thuis te
recht. Toen heeft hij net zo lang
op het personeel in staan praten
tot ze de wissel hebben omgezet
en hij alsnog via de rails naar de
Rijnsburgerweg kon wandelen."
Berucht waren ook de vele 'ver
mommingen', waarin Gerard
Goudriaan zich graag hulde.
Zijn vroegere klasgenoot en
vriend in de oorlogsjaren Jan
Wijnbeek tekende er enkele op:
„Als veilingmeester, sprekend in
allerlei dialecten en bargoens,
als wegrenner op een van alle
gemakken voorziene racefiets,
als admiraal in een der Leidse
grachten zwemmend, als Russi
sche grootvorst, als ach in zo
vele figuren wist hij leven te bla
zen."
Hoewel Goudriaan zijn reputa
tie voornamelijk te danken had
aan zijn publieke optredens, ge
noot hij ook enige bekendheid
als dichter en kenner van de li
teratuur. „Zijn ambitie was om
een groot literair criticus te wor
den", weet Buck. „In de oor
logsjaren verdiende hij zijn geld
met het schrijven van recensies
voor de Nederlandsche Biblio-
graphie, een maandblad voor
boekenvrienden. Dat vond hij
ontzettend leuk om te doen. He
laas was dat na de oorlog voor
bij. Kennelijk vond de nieuwe
hoofdredacteur hem niet de ge
schikte figuur voor die functie."
Ook verscheen er in de oorlog
een dichtbundel van zijn hand,
'De Wenteltrap', dat een inkijkje
geeft in de zielenroerselen van
de Leidse student. Buck: „Ik heb
de tekst wel eens door de com
puter gehaald. Het meest voor
komende woord is 'onrust'.
Daarna volgen nog: 'hart', 'lief
de', 'sterven' en 'alleen'. Hij was
een romantische, dandy-achtige
figuur. Bekend is ook dat hij
moeilijk met vrouwen overweg
kon. Hij hield ervan de vrouw te
aanbidden, zag haar het liefst als
zijn 'muze'."
Naarmate Goudriaan de dertig
naderde, begon het meer en
meer te wringen dat hij er nog
steeds als een bon-vivant op los
leefde. Colleges volgde hij so
wieso niet, laat staan dat hij ten
tamens aflegde. Liever bracht hij
zijn nachten op de sociëteit van
het Leidsch Studenten Corps
('Minerva') door. Buck: „Maar
daar begonnen ze hem langza
merhand ook als een ouwe vent
te beschouwen. Zijn vrienden
waren inmiddels allemaal afge
studeerd en begonnen met wer
ken."
Juist toen Goudriaan een iets
geregelder leven begon te leiden
en zich op een professionele
carrière leek te bezinnen, kwam
hij op 1 juni 1949 door een auto
ongeluk om het leven. „Met vijf
medestudenten was hij in een
'duck' - een amfibie-auto uit het
Amerikaanse leger - een tochtje
gaan maken. Op de Witte Singel
zijn ze uit de bocht gevlogen.
Goudriaan overleed aan zijn
verwondingen, de rest kwam,
met de schrik vrij", vertelt Buck.
„Leiden was diep geschokt. Alle
kranten stonden er vol van. Vier
dagen later is hij bij het Groene
Kerkje in Oegstgeest begraven."
Hoewel Buck Goudriaan tevre
den is over zijn boek, heeft hij
niet het gevoel dat hij zijn oom
geheel heeft leren kennen. „Hij
is een grillige, ongrijpbare fi
guur. Gerard Goudriaan is en
blijft een mysterie. Maar juist
daardoor is hij ook zo fascine
rend."
Buck Goudriaan overhandigt
morgen het eerste exemplaar
van 'De gedrevene tussen de
dorens; leven en werk van de
Leidse dandy-student Gerard
Goudriaan (1919-1949)' aan
Willem Otterspeer.
Dit gebeurt om 20.00 uur bij
boekhandel Kooyker, Bree-
straat 93, Leiden.
VUUR
n Leiden en de regio bestaat grote belangstelling voor
sionele en amateuristische kunstbeoefening. Heilig Vuur
f stad- en regiogenoten die musiceren, zingen, dansen,
telspelen, fotograferen of op andere wijze actief zijn.
Vandaag: Maximum Overdrive.
est omen', zeiden de
Romeinen reeds. 'De
I is een voorteken'. Soms
'dat ook, zeker in de mu-
kun je aan de naam
band geregeld aflezen
muziek er wordt ge-
J Zeker in het wat ruigere
<1. Met Maximum Overdrive
niet anders. De vlag dekt
J' ïg, de naam slaat op de
sk. Die is flink stevig en
een slippende versnel-
ir is zeker een markt voor,
|i de vier heren uit erva-
[Vooral live, in levenden lij-
n speelt Maximum Over-
opgericht in 1992, elke
':e zaal plat. „Lekker ge-
jhoor", zegt gitarist Arjen
lelt zich thuis in de Leidse
Dit is zijn muziek. En wie
binnenkort de muziek van
Want de band stapt bin-
5 ort de studio in voor het
men van een cd. In augus-
II precies te zijn. De tijd
aan voorafgaat besteedt
ertal aan het intensief oe-
van de nummers in een
e oefenruimtes van het
Muziekhuis. „Eigen nummers",
zegt Gressie. „We werken ze
hier uit, net zolang tot ze hele
maal af zijn en we weten wat
we willen. Dan zijn we ook
minder tijd kwijt in de studio."
Die studio is 'Next to Jaap' in
Voorhout. „Een bollenschuur
met een studio", zo vat bassist
Marcel Singerling lachend sa
men. „We zijn er een paar keer
wezen kijken en er hangt een
heel relaxte sfeer. Het is boven
dien een prima studio met goe
de spullen." Ook drummer Di
on de la Rie kijkt reikhalzend uit
naar de opnamen. „Het werd
weer een keertje tijd. De laatste
cd die we hebben opgenomen
is alweer vier jaar oud. En zo'n
cd is vooral bedoeld voor kroe
gen en zalen. Om daar onze
muziek te promoten. Ja, dan sta
je sterker met een nieuwe cd
dan met een ouwe. Zeker als-ie
ook nog eens een keer goed
klinkt."
Daar komt bij dat Maximum
Overdrive nog maar mondjes
maat zijn oude nummers af
draait. Singerling: „Een tijdje
geleden stonden we stil qua
ontwikkeling. Er zat eenvoudig-
Maximum Overdrive in actie (zanger Henk van Alphen is net niet te zien), met volle overgave. „Een tijd
je geleden stonden we stil qua ontwikkeling." Foto: PR
weg geen vooruitgang meer in.
We repeteerden alleen nog
maar om onze muziek op ni
veau te houden. Maar nieuw re
pertoire kwam er bijna niet."
En dat is sinds de komst van
Gressie, een tijdje terug, weer
wel het geval, weet zanger Henk
van Alphen. Dat maakt het weer
een stuk leuker om op te tre
den, om te spelen. Het hoofd
doel van de band. „Kijk, met die
nieuwe cd gaan we echt niet lo
pen leuren bij platenmaat
schappijen. Mocht er toch be
langstelling bestaan, dan is dat
mooi, maar daar gaat het ons
niet om."
De platenmaatschappijen krij
gen het cd'tje natuurlijk wel op
gestuurd, zegt Singerling. Maar
een publiciteitscampagne er
omheen hoeven we niet te ver
wachten. „Je moet gewoon re-
eel zijn. Een heleboel bands
proberen een contract te krij
gen. Er zijn er maar een paar
die er doorheen komen."
Hup, repeteren maar weer. Vet
te muziek. Vet in de zin van vol
en luid. Beetje Jimi Hendrix,
beetje The Cult, beetje Led Zep
pelin. Dat soort invloeden.
„Goed hè", lacht Van Alphen.
„Zo goed, dat we binnenkort al
lemaal niet meer hoeven te
werken."
Maximum Overdrive treedt op
13 juni op in Café De Tregter.
Op 28 juni speelt de groep op
het Galgewater Festival.
Herman Joustra
Musici, zangers en zange
ressen uit de regio zijn ook
steeds vaker op cd te beluis
teren. In deze rubriek wor
den deze schijfjes bespro
ken. Belangstellenden kun
nen cd's samen met een
korte beschrijving van de
uitvoerende(n) sturen naar
de kunstredactie van het
Leidsch Dagblad, Postbus
54,2300 AB Leiden.
Blue Monday
Take your time
Toen we voor het eerst in Ier
land waren, dachten we de
Ierse muziek uithoeken te
kunnen leren staat er bij de
cd van Blue Monday te lezen.
Maar zo simpel gaat het niet,
vervolgt de inleiding van de
Zoetenuoudse band. Om deze
muziek echt te kunnen spe
len, moet je de tijd nemen.
Vandaar de titel van de plaat.
Voor wie deze plaat rustig be
luistert, ontvouwen zich al
snel vergezichten van groene
heuvels, daarachter de grijze
zee, daarboven majestueuze
wolkenpartijen. Mooi, maar
ook een beetje melancholiek
en eenzaamTypische instru
menten als de accordeon, de
blokfluit, zijn metalen broer
tje, de 'tin whistle', mandoline
en de banjo dragen daaraan
bij. In de teksten - soms met
een licht on-Iers accent gezon
gen - wordt de romantiek van
het Ierse dorpsleven en het
landschap bezongen. Maar
ook een lofzang op de 'low
lands of Holland' ontbreekt
niet. Where the grasses grow
and the warm winds blow",
zingt Nelis van der Krogt over
de Ierse begeleiding. En zo lij
ken het platteland rond Zoe-
terwoude en de Ierse heuvels
ineens heel wat met elkaar ge
meen te hebben. Voor meer
info, tel. 071-5803205.
RvdP
muziek recensie
Louis Du Moulin
Concert: Counting Crows. Met als
speciale gasten Solomon Burke en Bettie
Serveert. Gezien: 10/6, Ahoy', Rotterdam
En het wonder geschiedde! Na
dat eerst zijn bandleden en Bet
tie Serveert zich op het podium
bij de Counting Crows hadden
gevoegd, kwam zowaar ook
grand old Solomon Burke nog
even terugschuifelen voor de fi
nishing touch, zijnde het spet
terende slotakkoord 'Hanging
Around'. Waarmee wat allang
in het broeierige Ahoy' een
heerlijk avondje was op de val
reep werd verheven tot een his
torische gebeurtenis.
Deze prachtfinale zal met name
de Nederlandse vertegenwoor
diger in dit 'drie halen, een be-
talen'-programma goed hebben
gedaan. Als spitsafbijter was
Bettie Serveert er eerder met
amper dertig speelminuten
nogal bekaaid vanaf gekomen
in vergelijking tot de andere
speciale gast van de hoofdact
Counting Crows, Solomon Bur
ke. Zoals maandag op Pinkpop
greep de herontdekte soulvete-
raan deze buitenkans om nieu
we fans voor zich te winnen
met beide handen aan. Muzi
kaal was zijn optreden ander
maal vrij matig, maar voor de
veelzijdige kolos gelden intus
sen andere showbizz-wetten:
als een van de weinige nog le
vende en actieve vedetten uit
de jaren zestig hangt Burke te
genwoordig vooral de levende
legende uit en wel eentje van de
kermisachtige soort. Met die
kitscherige act (inclusief gou
den troon) is hij in de voetspo
ren getreden van de altijd veel
succesvollere James Brown,
met dien verstande dat Burke
zichzelf als onverslijtbare mu-
ziekvorst gelukkig niet zo
bloedserieus neemt.
De tijden dat Adam Duritz (38)
als opper-Kraai ongeveer ge
noeg had aan een microfoon
plus enig voetlicht zijn trou
wens eveneens voorbij. Als dit
concertbezoek aan het (niet uit
verkochte) sportpaleis iets op
nieuw duidelijk maakte, dan
was het wel dat de aanvoerder
van de kwaliteitspopband uit
San Francisco inmidéels is uit
gegroeid een geweldige pu-
blieksbespeler. De gekwelde
geest met de superstrot, die
aanvankelijk zoveel moeite had
met zijn (laat verworven) ster
status, is stilaan omgeturnd tot
een vlotte entertainer.
katwijk - De Noorse HM Kon
gens Garde speelt morgen in
Katwijk. Dit muziekgezelschap
vormt de erewacht van koning
Harald de Vijfde en geldt als een
van de beste drum- en show
bands ter wereld, getuige de
tweede plaats op het Wereld
Muziek Concours in Kerkrade.
De HM Kongens Garde is te gast
bij de Katwijkse christelijke
dnim- en showfanfare Door
Vriendschap Sterk (DVS), die dit
jaar vijftig jaar bestaat. De twee
ontmoetten elkaar vorig jaar bij
de tiendaagse Nova Scotia Mili
tary Tattoo in Halifax in Canada.
DVS en de HM Kongens Garde
spelen morgen op diverse plek
ken in Katwijk. Tot twee maal
toe, vanaf 14.15 uur en vanaf
16.30 uur, houden ze samen een
rondgang door het dorp. 's
Avonds vanaf 19.00 uur geven ze
een taptoe op het Marktplein
aan de Zeeweg.
