Druk aan het werk
Nederland luiert op het
als
strand
REGIO
'God kent geen muurbloempjes'
NAVRAAG
Normaal gesproken is het een van de drukste weekeinden van het
jaar voor de attractieparken en de campings. Veel medelanders trek
ken er in het pinksterweekeinde op uit naar attractieparken, houden
)t Til een korte va kan-
Het beste is mooi weer, tie0fg^n
maar geen strandweer'
o Maar dit keer be
loofden de weersvoorspellingen voor de zondag weinig goeds en bo
vendien speelde Alphenaar Verkerk de finale van het tennistoernooi
van Roland Garros. Had dat invloed op de pinksterdrukte? Navraag
bij Roderick van Zuijlen van Nijevelt, directeur van Duinrell.
Veel gemerkt van de invloed van
de weersvoorspellingen?
„Ja, op de zondag wel. Slechte
voorspellingen hebbén altijd in
vloed, maar deze was wel zeer ex
treem en dat merk je. Als mensen
's morgens horen dat het zo
slecht wordt, gaan ze niet op
stap. Zondag was het dan ook
wat minder druk, maar dat heb
ben we gisteren weer ingehaald.
Qver het hele weekeinde hebben
we ook wat meer mensen getrok
ken dan vorig jaar."
Hoeveel meer?
„Dat is moeilijk in exacte cijfers uit te drukken, maar er is in elk ge
val sprake van een plus. Alle Duingalows waren bezet, terwijl we er
vorig jaar net 100 bijgebouwd hebben, de camping zat helemaal
vol en in het attractiepark werd gisteren werd goedgemaakt wat er
zondag minder kwam."
Zou het finaleoptreden van Verkerk daar ook wat mee te maken
hebben gehad?
„Natuurlijk, alles heeft invloed op het bezoek aan attractieparken.
Als de winkelcentra open zijn en er worden elders leuke evene
menten georganiseerd of er zijn interessante programma's op tv,
dan zie je dat terug. Dat geldt niet specifiek voor zo'n pinkster-
weekeinde, dat merk je altijd. Maar het belangrijkste blijft de
weersvoorspelling. Het beste voor ons is als het mooi is, maar geen
strandweer en ook bij matig, miezerig weer komen nog veel men
sen omdat we veel binnenattracties hebben."
U heeft voor elk weertype dus wel wat?
„Ja. We hebben het Tikibad en een heleboel shows om maar wat te
noemen en sinds dit seizoen hebben we ook een onwijs leuke bin
nenspeeltuin. De Fun Factory, waarin heel veel geklommen en ge
klauterd kan worden. Kinderen vinden dat fantastisch. Dat dempt
het verschil tussen goed en slecht weer."
Duinrell wordt dus steeds minder afhankelijk van het weer?
„Ja. We spelen ook met de gedachte om meer binnenattracties in
de winterweekeinden open te houden. Naast het Tikibad en een
aantal andere zaken zou zo'n Fun Factory zich daar uitstekend
voor lenen. Dat gaan we serieus bekijken."
tekst: Paul de Tombe Publiciteitsfoto
UIT DE ARCHIEVEN
ANNO 1953, Woensdag 10 Juni
KATWIJK - Katwijk aan Zee zoekt het als badplaats niet in grote luxe
hotels. Intimiteit is nummer één en zal dit ook blijven, ook al staan er
grote dingen te gebeuren. Katwijk blijft het natuurschoon bieden
zonder luxe, die geld kost. Daardoor zal deze badplaats - hoewel ze
de Nederlandse vissersplaats bij uitnemendheid is - een vacantie-
oord blijven voor elke beurs. Door de eenvoudige, maar goed inge
richte appartementen en pensions is Katwijk een familiebadplaats,
die ieder jaar opnieuw oude bekenden tot zich trekt. Men heeft hier
een prachtig voorbeeld van samenwerking tussen de plaatselijk
V.V.V. en de particulieren.
Eigenlijk is de oorzaak van de gedaanteverwisseling, die Katwijk de
laatste jaren ondergaat, gelegen in de oorlog. Tijdens de bezetting
braken de Duitsers nagenoeg alle huizen langs de Boulevard af. Ook
veel hotels werden met de grond gelijk gemaakt. We denken aan de
logeergelegenheden Du Rhin, De Zwaan, Noordzee, Mara Vista, kin
derpension Gertrude en de lunchroom Pronk. In talrijke burgerhuizen
was ook logeergelegenheid. Het eerste pension in Katwijk aan Zee
was het huis van de heer Kruyt, de grootvader van de tegenwoordige
fotograaf Kruyt uit de Voorstraat.
ANNO 1978, zaterdag 10 juni
LEIDEN - De wijkvereniging Pancras-West hield gisteravond een
groot opgezet buurtfeest. In de open lucht werd op de Hooglandse
Kerkgracht een gezamenlijke maaltijd gehouden.
Foto: archief Leidsch Dagblad
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op
gironummer 57055 t.n.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA
Haarlem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d-d(datum van
plaatsing) of door contante betaling aan de balie van het Leidsch Dagblad,
Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essenberg, G.P. Arnold
W.MJ. Bouterse (adjunct)
E-mail: directie@damiate.hdc.nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor, Kees van
der Malen,.Léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-mail: redactie.ld@damiate.hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82, Leiden, tel. 071-5 356 356
Postadres: Postbus 54,2300 AB Leiden.
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 323 508
Familieberichten fax 023-5 ''S0 5^7
ADVERTENTIES
071-5 356 300
Sprinters (rubrieksadv.): 072-519 6868
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E-mail: abonneeservice@hdc.nl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €19,60 (alleen aut. ine.)
p/kw €55,00 p/j €210,60
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling.
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 071-5128030
ma t/m vr: 18-19.30 uur, za: 10-13 u"r
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Zuid BV
cq. de betreffende auteur.
HDC Uitgeverij Zuid BV, 2003
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Uitgeverij Zuid BV is belast met de
verwerking van gegevens van abonnees van
dit dagblad Deze gegevens kunnen tevens
worden gebruikt om gerichte informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden. Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HDC Uitgeverij Zuid BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 507,2003 PA Haarlem.
HDC 970
preek recensie
Floor Ligtvoet
Gezien: ds. Wolthaus, Vredeskerk,
Leiden
Dominee Wolthaus is een ras
verteller. Hij is heer en mees
ter in het vinden van de juiste
intonatie om zijn verhaal te
verlevendigen. Zijn invulling
van het Pinksterverhaal, afge
lopen zondag in de Vredes
kerk, is alleen niet erg bijzon
der. Zo beperkt hij zich tot de
constatering dat het Pinkster
feest een feest is voor iedereen
27"
en dat eenieder Gods woord
kan verkondigen. De wijze
waarop Wolthaus zijn ge
meente geboeid houdt, is
daarentegen wel fascinerend
te noemen. Ruim een uur lang
hangen kerkgangers aan Wol
thaus' lippen.
De dominee op leeftijd heeft
de gave om bijbelverhalen met
hun soms wat archaïsche be
woordingen te laten klinken
als avonturen uit een jongens
boek. Zonder daarbij overi
gens afbreuk te doen aan de
kracht en de waarde van de
bron.
Hij weet de spanningsboog
van het verhaal vast te houden
door op het hoogtepunt een
adempauze in te lassen. De
bekende bijbelpassages over
bezoek van de heilige Geest
aan de apostelen (Handelin
gen 2) en de viering van de
oogst (Deuteronomium 7)
worden op die manier nieuw
leven ingeblazen.
Om de tekst een menselijk ge
zicht te geven, deelt hij zelfs
zijn jeugdherinneringen met
zijn publiek: „Eén van de aller
fijnste dingen als kind vond ik
logeren bij opa en oma. Ik
mocht dan mee op het land
helpen." Gedetailleerd be
schrijft Wolthaus de rit met de
boerenkar en paard, ,,'s Mor
gens om half vier, als iedereen
nog sliep, vertrokken wij. Je
kon dan de houten wielen op
de paden horen ratelen. Ik
hielp mee met rabarber trek
ken. Nog mooier vond ik het
spinazie maaien met zo'n gro
te zeis." Ter illustratie zwiept
de dominee met zijn armen
van links naar rechts. De kerk
gangers lachen.
Het allermooiste van de lo
geerpartij, legt Wolthaus met
een kleur uit, was het danken
voor de oogst na een dag van
noeste arbeid.
„Oma zette dan koffie. De
vrouwen kregen na de koffie
een advocaatje met slagroom
en de mannen een biertje of
een borreltje met sigaar. Opa
pakte vervolgens het grote
boek en las voor uit de bijbel
over hoe dankbaar we moes
ten zijn voor de oogst en hoe
fijn het was om een verbond te
hebben en samen te werken.
Het was een heel plechtig moSi
ment. Iedereen dankte, of i k
nu baas waren of hulp."
daar draait het met Pinksterö
allemaal om, volgens de domi
nee.
God maalt niet om maa p
schappelijke positie, sekse
leeftijd. „Anders dan bij voe
bal," geeft hij als vergelijk^
„draait het in de kerk niet 01
de elf beste spelers. Als je ef
beetje kunt pingelen, mag 1
ook meedoen. God kent get '7
muurbloempjes." Jammer 'fc,
genlijk, dat 'ergens de beste i -
zijn' er in de kerk helema
niet toe blijkt te doen, wal
met dominee Wolthaus hee
de Heer wel een sterspeler!
huis.
DINSDAG lO JUNI 200]
Het zijn reddingwerkers met de mooiste baan,
maar zelden staan ze in de schijnwerpers. De
mannen van de KNRM Noordwijk zijn beschei
den, zeggen ze zelf. Niet dat ze weinig uitvoeren,
integendeel. Terwijl half Nederland al weekjes en
lange weekeinden vrij heeft en in groten getale
naar de kust trekt om te ontspannen bij zonnig
weer, begint het bij de reddingmaatschappijen
juist druk te worden. Voor een korte demonstra
tie aan het Leidsch Dagblad trekken ze alles uit
de kast. Inclusief een extra waterdicht pak, dat
niet helemaal waterdicht blijkt te zijn.
De zestien actieve vrijwilligers hebben er hal
verwege het jaar samen al 1835 uur werk op zit
ten. Gemiddeld rukken ze jaarlijks dertig keer
uit voor alarm, maar daar moeten heel wat
uren klus- en onderhoudswerk in het boothuis
nabij het Wantveld worden opgeteld. De ver
bouwingen aan het kantoortje, het onderhoud
aan de reddingboot en de seatruck die hem het
water in rijdt, er is altijd werk te doen. Sinds
enige tijd hoort daar ook het ontvangen van
groepen en bedrijven bij. Door aan buiten
staanders te laten zien wat voor werk zij doen,
hoopt de KNRM Noordwijk extra donateurs te
kunnen werven voor de moedermaatschappij.
Maandagavond zeven uur is het sowieso vaste
prik voor de vrijwilligers, legt schipper Thomas
Steenvoorden uit, die zelf al vijftien jaar mee
draait. De ene week de handen uit de mouwen,
de andere week de benen in het waterdichte
pak. Want minstens twee keer per maand
wordt er geoefend. Ook op deze zaterdagoch
tend. De ervaren KNRM'er Theo van der Lin
den neemt de groep relatief nieuwe vrijwilligers
mee naar Scheveningen voor een dag training.
Want alleen in de boot kan blijken of iedereen
wel geschikt is voor het werk en in de groep
past. Niet onbelangrijk, aangezien de redders in
kritieke situaties blindelings op elkaar moeten
kunnen vertrouwen.
Verder zijn er de praktische kunstjes. Van der
Linden: „Manoeuvreren, ankeren, slepen en
overboord, ze moeten alles leren." De 'jongens'
- de KNRM telt op de 700 vrijwilligers slechts
twee vrouwen: in Ter Heide en Zandvoort, dat
weten ze dan weer precies - verheugen zich al
glimmend op de oefendag. Maar wie er ook
overboord gaat als de Valentijn een paar kilo
meter uit de kust is, de 'jongens' zijn het niet
Van top tot teen in een veel te groot pak mag de
journalist plaatsnemen op de achterkant van de
boot.
De grijnzen verbreden als de eerste vrouwelijke
'redster' van de Noordwijkse KNRM met schip
per Steenvoorden te water gaat. Het is een gek
ke ervaring om tot je middel boven water te
blijven. „Het drijfvermogen van het pak is
enorm", legt de schipper uit, terwijl hij aanwij
zingen geeft om de overtollige lucht uit het pak
te laten ontsnappen. Langzaam trekt het vacu
um rond het lichaam, maar het blijft een hele
toer om de voeten naar de zeebodem ver onder
ons te laten wijzen. Door de mouwen van het
pak (maat: stoere man) stroomt water naar bin
nen. „Hou je armen bovenwater", tipt Steen
voorden. Fijn. Van oksel tot enkel met zeewater
gewassen.
De zee is rustig, maar de stroming is verrader
lijk sterk. Binnen een halve minuut zijn we al
meters afgedreven van de boei waar we te wa
ter gingen, richting Engeland. Het kan hard
gaan, dus het is maar goed dat de redders snel
ter plaatse kunnen zijn. Binnen tien minuten, is
de bedoeling. En dat lukt ook eigenlijk altijd,
volgens Steenvoorden. Vroeger waren de vrij
willigers verplicht om in Noordwijk te wonen
en te werken, zodat ze vliegensvlug op het
boothuis kunnen zijn wanneer hun pieper af
gaat. Maar dat bleek de afgelopen paar jaren
niet meer vol te houden. Enkelen werken nu
buiten het dorp. „Maar het is nog nooit voorge
komen dat de boot niet op tijd uit kon varen."
Een goede conditie is voor redders - en drenke
lingen - geen overbodige luxe. In een lood
zwaar pak is drijven al een hele inspanning, laat
staan via een net de boot inklimmen. Gelukkig
weten behulpzame handen precies hoe ze een
slachtoffer snel aan boord kunnen hijsen. Als
de gasten weer aan land zijn gebracht, spuit de
boot richting Scheveningen, voor het echte oe
fenwerk.
Steenvoorden en truckchauffeur Hans Cramer
vertellen in het boothuis over de grootste frus
tratie van KNRM'ers: de verwarring met de red-
Klussen, slepen, redden of dobberen. Met liefde steken de mannen van de KNRM Noordwijk (links schipper Thomas Steenvoorden) heel wat uurtjes
werk in hun vrijwilligersbaan. Foto: Dick Hogewoning
dingsbrigades. Hoewel in Noordwijk beide red
dingwerkers op hetzelfde terrein zitten en zelfs
overwegen om in de toekomst gezamenlijk een
nieuw gebouw te bouwen, voelt de KNRM zich
van oudsher 'volwassener' dan de reddingsbri
gade, geeft Steenvoorden toe. Het voornaamste
verschil zit hem in het werkgebied. „Zij zitten
vooral dicht aan de kust, voor zwemmers en
surfers in nood. Waar zij stoppen, gaan wij
door, verder de zee op, met zwaarder materi
eel." Soms moet de KNRM ook vastgelopen
schepen té hulp schieten, hoewel de redders
moeten oppassen niet in het vaarwater van
bergingsbedrijven te komen.
Verder is het vrijwilligerswerk eigenlijk alleen
maar heel erg leuk en steken de mannen er met
liefde hun vrije tijd in. Frustratie is er dan ook
hooguit bij het thuisfront. Cramer: „Toen we
hier aan het verbouwen waren, zaten we elke
avond in het boothuis. Mijn vrouw heeft toen
wel eens gezegd: zou je je bed er niet neerzet
ten?"
Saskia Buitelaar
PREEKTIJGERS
