REGIO
'Blij dat ik zo op m'n bek ben gegaan
Werklozen zijn ook gewone mensen WD Lisse wil nooit ozb verhogen;
Trams niet weg uit Leidsestraat
ZATERDAG 24 MEI 2003
NAVRAAG
Hele volksstammen zitten vanavond voor de buis. Chips bij de hand,
invulschema's op tafel. Als het op stemmen aankomt, komen de
pennen in beweging om
Het is gewoon een
groot familiefeest'
het cijfer te noteren voor
de liedjes die ten gehore
zijn gebracht. Een avondje
Eurovisie Songfestival. Het
is nog steeds populair, ook en vooral in homokringen, waarin op die
avonden speciale Songfestivalfeestjes worden georganiseerd. Waar
om eigenlijk? Navraag bij Leidenaar FRANK HARTEN (47), een echte
liefhebber: 'May I have your vote, please?'
Maar er zijn toch ook Songfestii>alhaters?
„Ja, maar veel van die mensen die roepen dat ze het niks vinden,
kijken wel stiekem, merk ik vaak. Die willen toch weten wat er ge
beurt. En waarom niet? Het is toch altijd een leuk spektakel. Wat
voor de jeugd Idols is, is voor de oudere garde het Songfestival."
Voor sommigen heeft het toch echt een truttig imago.
„Ja, dat was vroeger, nu niet meer. Er zit nu veel meer spektakel
omheen. Zelf vond ik de oude opzet trouwens leuker. Daarin ging
het puur om het liedje en om het zingen en kwam de echte kwali
teit naar voren. Toen kon je de winnaars er zo uitpikken. Tegen
woordig kan het mede door de 'televoting' alle kanten op en gaat
het ook om de show en de fratsen. Trek een rokje uit en je scoort
weer een paar punten. Dat hoeft voor mij niet zo."
Volgend jaar wordt het een meerdaags evenement, omdat er
steeds meer landen willen meedoen. Goed of niet?
„Dat vind ik wel goed, ja. Het is nu al een lange zit met 26 deelne
mers en als er nog meer bijkomen, moet je wel naar twee avonden
toe. Dan krijgt ieder land tenminste de kans om mee te doen.
Maar ik ben er wel benieuwd naar hoeveel mensen er dan twee
avonden zullen kijken. Zelf zal ik dat zeker doen als ik de kans
krijg. Van mij mag het Songfestival altijd blijven."
tekst: Paul de Tombe Foto: ANP/Juan Vrijdag
UIT DE ARCHIEVEN
ANNO 1978, woensdag 24 mei
NOORDWIJK - Het Bollenbad, onderdeel van Sportfondsen Neder
land bv, is begonnen meteen opmerkelijk energieproject. Aan de
Nieuwe Zeeweg staat het eerste zwembad in Europa dat, door middel
van zonnecollectoren, zonne-energie benut voor de verwarming van
het badwater. De collectoren zijn vervaardigd van kunststof. Op het
schuine dak van het bad zijn twintig collectoren geplaatst met een
oppervlakte van tweeënzeventig vierkante meter. Ze verwarmen
rechtstreeks het water van zowel het binnen- als het buitenbad. Zon
ne-energie wordt nog als hulpmiddel gebruikt, omdat uitsluitend ver
warmen door de collectoren niet mogelijk is. De installatie is geïnte
greerd in de huidige verwarmingsinstallatie.
Volgens wethouder Jansen bespaart het bad al honderdvijftigduizend
kubieke meter aardgas per jaar door een warmteterugwininstallatie.
De verwachting is, dat men met toepassing van zonne-energie nog
eens zesduizend kubieke meter aardgas kan besparen. Dat is nog
niet erg veel, omdat het bad honderd keer zoveel verbruikt. ,,We spe
len quitte. Maar zodra de gasprijs met zes, zeven cent stijgt, wordt
het al rendabel", aldus ir. J.D. Schenk van Sportfondsen Nederland.
ANNO 1978, woensdag 24 mei
RUNSBURO - Het was dit jaar met de aanvoer van paarden wat ma
gertjes op de Rijnsburgse paardenmarkt. Slechts zestig paarden, veu
lens en pony's waren er om van eigenaar te veranderen. Schoolkin
deren waren niet van de dieren weg te slaan.
Foto: archief Leidsch Dagblad
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op
gironummer 57055 tn.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA
Haarlem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d.(datum van
plaatsing) of door contante betaling aan de balie van het Leidsch Dagblad,
Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essenberg, G.P. Arnold
W.MJ Bouterse (adjunct)
E-mall: directie@damiate.hdcnl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor. Kees van
der Malen, léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-mail: redactie.ld@damiate.hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82, Leiden, tel 071-5 356 356
Postadres Postbus 54,2300 AB Leiden.
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 323 508
Familieberichten fax 023-5150 567
ADVERTENTIES
071-5 356 300
Sprinters (rubrieksadv.): 072-519 6868
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E-mail: abonneeservice@hdcnl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €19,60 (alleen aut. ine)
p/kw €55,00 p/j €210,60
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling.
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 071-5128 030
ma t/m vr: 18-19.30 uur. za: 10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Zuid BV
cq. de betreffende auteur.
HDC Uitgeverij Zuid BV, 2003
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen
HDC Uitgeverij Zuid BV is belast met de
verwerking van gegevens van abonnees van
dit dagblad. Deze gegevens kunnen tevens
worden gebruikt om gerichte informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden. Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HDC Uitgeverij Zuid BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 507.2003 PA Haarlem.
Ex-profwielrenner Martien Kokkelkoren en de heilzame werking van 'het zwarte gat'
Even dreigde het volkomen mis te
gaan, maar nu heeft hij zijn leven
weer aardig op de rails. Hij heeft een
leuke baan en woont samen met zijn
vriendin, met wie hij een zoon heeft.
Martien Kokkelkoren zegt het indirect
allemaal te danken te hebben aan zijn
verblijf in het beruchte 'zwarte gat',
waarin meer topsporters na het be
ëindigen van hun carrière vielen.
„Achteraf ben ik blij dat ik daar in ben
gevallen, want ik heb er geleerd om
tegenslagen te verwerken", zegt de
Noord wij kerhouter (34), die tien jaar
geleden door Jan Raas op staande
voet werd ontslagen als profwielren
ner. Als beroepscoureur kwam hij na
dien nooit meer aan de bak en zonder
hulp en opvang dreigde hij weg te
glijden naar de zelfkant van de sa
menleving. Halverwege vond hij zich
zelf terug en de louterende ervaring
komt hem extra goed uit nu hij an
dermaal voor een keerpunt in zijn le
ven staat. „Ik weet nu dat niets je zo
maar aan komt waaien, maar datje
moet vechten om iets te bereiken."
Hij heeft het prima naar zijn zin bij
de bedrijfsbrandweer van Schiphol,
waar hij chauffeur is op een tankau
tospuit en op een nieuwe Ameri
kaanse wagen, die wordt ingezet bij
vliegtuigbranden. „Een mooi beroep,
waarvoor je fysiek sterk moet zijn,
omdat je mensen weg moet kunnen
halen uit gebouwen en uit vliegtui
gen. Daarom doe je heel veel aan
sport tijdens de zeven dagen in de
drie weken dat je 24 uur op moet ko
men. Krachtcircuitjes afwerken, voet
ballen, volleyballen, hardlopen rond
de kazerne, fietsen op een rollerbank.
Komt goed uit, want fietsen is nog
steeds mijn grote liefde", zegt Mar
tien Kokkelkoren.
Hij zou dan ook heel graag aan het
werk blijven bij de vuurbestrijders op
de nationale luchthaven, die hij twee
jaar geleden fietsend vertegenwoor
digde bij de Brandweer wereldkam
pioenschappen in Indianapolis, waar
hij twee medailles pakte (zilver op de
rit in lijn, brons in het criterium).
Maar hij weet nu al dat dat waar
schijnlijk niet kan. Over twee jaar
loopt zijn contract af en bij een eerste
evaluatie heeft hij te horen gekregen
dat hij dan moet omzien naar iets an
ders. „Nipt omdat ik niet goed ben in
mijn werk, maar er mogen maar acht
van de twintig mensen blijven die te
gelijk met mij zijn gekomen. Daar
hoor ik niet bij, omdat ik al 34 ben.
Dus moet ik straks weer kiezen wat ik
met mijn leven ga doen.
Grootste verschil met de vorige keer
dat hij dat punt bereikte, is dat hij nu
niet meer zo wereldvreemd is, twee
jaar de tijd heeft om zijn keus te be
palen en de hulp krijgt die hij destijds
moest ontberen. Waar hij na zijn
plotselinge ontslag als profwielrenner
in 1993 totaal aan zijn lot werd over
gelaten, daar wordt hij straks door
zijn werkgever begeleid. „Ze zullen er
vanuit de brandweer van Schiphol al
les aan doen om me elders onder te
brengen", heeft hij te horen gekre
gen, „maar misschien begin ik wel
iets voor mezelf. Keus genoeg want ik
heb hier alle kans gekregen om te
studeren. Ik had al alle diploma's
voor automonteur en hier ben ik ook
erkend sportmasseur en brandwacht
eerste klas geworden. Dus kan ik alle
kanten op."
Dat was in 1993 wel even anders toen
hij in zijn derde seizoen bij de prof-
wielrenners plotseling op straat
kwam te staan. Het jaar daarvoor had
hij de verwachtingen die hij had ge
wekt bij de amateurs, volledig inge
lost. Hij had de Ronde van Spanje, de
Ronde van Zwitserland en het Neder-
Martien Kokkelkoren: „Ik kon de Belgische kermiskoersen in, voor een appel en een ei, en ja, ik kon ook terug naar de amateurs, maar dat kon ik niet opbren 0
Ik was woedend op de wielerwereld. Foto: Hielco Kuipers
lands kampioenschap zo goed gere
den, dat ploegleider Raas hem zijn
debuut liet maken in de Tour. Kok
kelkoren had zich daarin op weg naar
Bordeaux opvallend in de kijker ge
fietst en vormde met Rooks, Maassen
en Nijdam het viertal van de ploeg
dat de Ronde uitreed. Zijn selectie
voor het navolgende WK bevestigde
zijn status van 'aankomend talent' en
ook zelf zag hij het helemaal zitten
met zijn wielercarrière. Tot hij in de
winter de tol moest betalen voor zijn
inspanningen. Hij kreeg een zware
inzinking, knapte wel op, maar kwam
bij het begin van het nieuwe seizoen
voor zijn gevoel in de B-formatie van
de ploeg terecht. „Ik kreeg in elk ge
val niet meer de kans me te bewijzen
in de grote wedstrijden", zegt Kokkel
koren, die vervolgens in een achteraf
koers op het einde van zijn loopbaan
aanstuurde.
Omdat hij tijdens de driedaagse Ron
de van Limousin in Frankrijk met Er
ic Vanderaerden en Wilco Zuijderwijk
een hotelkamer in Limoges zou heb
ben 'verbouwd', werd hij met die
twee collega's op staande voet uit de
ploeg van Jan Raas gezet. Althans, zo
luidde het verhaal destijds. Kokkelko
ren geeft een heel andere versie van
het incident dat hem zijn carrière
kostte. „Het ging in elk geval niet om
die vernielingen", zegt hij. Ja, goed,
Wilco had een camera een klap gege
ven, Eric had in de kamer op de tafel
gedanst en bij een barbecue in de
hoteltuin waren we alle drie mis
schien wat al te luidruchtig geweest,
maar van echte schade was geen
sprake. Daar ging het dan ook niet
om. Het ging erom dat we waren af
gestapt in een koers die we van Raas
per se moesten uitrijden en dat we
naar huis waren gegaan zonder Zoe
temelk, die er als ploegleider fungeer
de, daarvan in kennis te stellen. Dat
is fout geweest, ja, maar dat we ver
volgens op staande voet ontslagen
werden, stond daarmee niet in ver
houding."
„Nee, er was iets anders aan de hand.
Raas wilde een voorbeeld steUen, wil
de in een tijd dat het slecht ging met
de wielersport af van Vanderaerden,
die een miljoen gulden per jaar ver
diende. En daar werden Wilco en ik
de dupe van. Dat vond de rechter
ook, want ik won het beroep dat ik
tegen het ontslag had aangetekend.
Sportief gezien had ik daar alleen niet
veel aan. Ze moesten me wel geld
meegeven, maar ik mocht geen wed
strijden meer voor ze rijden. En bij
andere profploegen kwam ik na al die
negatieve publiciteit niet meer aan de
bak. Ja, ik kon de Belgische kermis
koersen in, voor een appel en een ei,
en ja, ik kon ook terug naar de ama
teurs, maar dat kon ik niet opbren
gen. Ik was woedend op de wielerwe
reld."
„Het was allemaal heel dubbel en
vaag", herinnert hij zich nog scherp,
„want ik was enerzijds zo kwaad dat
ik niet meer wilde fietsen, maar an
derzijds wist ik me ook geen raad
toen dat van de ene op de andere dag
niet meer kon. Van mijn tiende tot
mijn 24ste was alles gefixeerd ge
weest op wielrennen, mijn hele leven
had in het teken van fietsen gestaan.
Elke dag een uurtje of zes trainen, el
ke avond om een uurtje of negen
naar bed. Alles ging in die tijd van
een leien dakje, alles werd in die tijd
voor me gedaan. Eerst door mijn ou
ders en later bij de amateurs en de
profs door de mensen die om de
ploeg heenliepen. Dat viel in één klap
allemaal weg en ik weet nog dat ik
het na twee maanden totaal niet
meer zag zitten. Er veranderde wat in
mijn lichaam en met het wielrennen
was ik ook mijn grote liefde kwijt. Ik
kreeg ruzie met het meisje met v
al jaren een relatie had, ik kreeg
woorden met mijn ouders en gii
mezelf wonen. Zonder enige lev
ervaring, zonder idee wat ik met
mavo- en vbo-opleiding moest h
ginnen. Ik ging dwalen. Stappen
Amsterdam, waarbij ik een hoop d
de knaken verbraste die ik met \m i
rennen had verdiend. Rare dingf s
uithalen, waardoor ik in aanrakii
kwam met justitie. Niet dat ik mi j
sen heb opgelicht of belazerd, m 1<
ik was voortdurend op zoek naai
vervangende kick, de adrenaline
stoot, de spanning."
Twee jaar duurde die zoektocht,
daarna kwam hij tot inkeer en to
rust. Eerst als monteur in de gar;
van zijn vader en vervolgens als
brandwacht op Schiphol ging hi
huisje-boompje-beestje-leven le'
waar hij zich voordien altijd teg<
had verzet.Als wielrenner kon
nooit voorstellen dat ik de hele
naar werk zou gaan, op vrijdag r
geld zou afgeven en in het week
thuis zou zitten. Ik had wel groo
peet voor de mensen die dat we
den en elke dag acht uur moesti
bikkelen, maar zelf zag ik dat ni<
ten. Tot ik op mijn snavel ging e
de realiteit terechtkwam die ik z<
lang niet onder ogen had willen
zien", constateert hij vol zelfkriti
„Ik had het wielrennen niet willf jj
missen en ik ben er trots op dat
een keer de Tour heb gereden, n
achteraf gezien is het heel erg nc
geweest dat ik zo op mijn bek be^
gaan", beseft hij. .Anders had ik
schien nooit meer in de maatscl
pij kunnen functioneren. Nu hel
mijn leven redelijk op orde omd
heb geleerd dat niets je aan kom
waaien en dat je overal zelf achtf
moet. Dat is soms moeilijk, maa
dieper de dalen en hoe hoger de
gen daarbij zijn, des te groter is -
beloning.
Paul de Tombe
SCHRIJVENDE LEZERS
De kop boven het artikel waar
mee u de voorpagina van het
Leidsch Dagblad op zaterdag 10
mei opende luidt: 'Kabinet pakt
luie werkloze jongeren aan'. In
het artikel wordt minister De
Geus geciteerd die gezegd zou
hebben dat hij jongeren 'achter
de vodden' wil zitten.
Een dergelijke berichtgeving is
tendentieus, want er wordt di
rect een verband gelegd tussen
lui en werkloos en tussen werk
loos, jongeren en de noodzaak
deze groep 'achter de vodden' te
zitten. Het zal menigeen wel
licht verbazen, maar werklozen
zijn ook gewone mensen, indivi
duen die net zo gevarieerd zijn
met betrekking tot mentaliteit,
persoonlijkheid en aspiraties als
mensen met een reguliere baan.
Echter wanneer werkzoekenden
of uitkeringsgerechtigden in het
nieuws komen is het vrijwel al
tijd in combinatie met woorden
als werkschuw, lui, fraude, pro
fiteurs enz. Uw voorpagina-arti
kel is daarvan een voorbeeld.
Van zo'n berichtgeving blijft al
tijd wat bij krantenlezers (of te
levisiekijkers) hangen en zo wer
ken massamedia mee aan het
ontstaan van een sterk vervorm
de beeldvorming over uitke
ringsgerechtigden, een beeld
vorming die ook effect heeft op
politici.
Er komt op deze wijze een kli
maat tot stand waarin hetzes te
gen uitkeringsgerechtigden mo
gelijk worden en waarin het
normaal wordt gevonden dat
uitkeringsgerechtigden allerlei
vernederingen en botheden
maar moeten accepteren. In een
dergelijk klimaat ontstaat dan
een nieuwe bijstandswet die
voormalig Leids wethouder Jan
Laurier een oorlogsverklaring
aan bijstandsgerechtigden heeft
genoemd.
Het is een wet die bijstandsge
rechtigden slechts plichten op
legt maar vrijwel geen rechten
geeft, een wet met allerlei pla
fonds maar zonder bodem wat
betreft inkomen. En waarom
ook niet? Bijstandsgerechtigden
zijn immers geen volwaardige
mensen, maar slechts werk
schuwe fraudeurs en luie profi
teurs. Zulke lieden moeten geen
rechten hebben maar wel achter
de vodden worden gezeten,
want volk en politici hebben
tenslotte zelf in de krant gelezen
en op de televisie gehoord dat
het allemaal tuig is. En tuig
moet vernederd en gebroken
worden, nietwaar?
E. Meijer,
voorzitter Cliëntenraad Sociale
Zaken en Arbeidsmarktbeleid,
Leiden.
Met verbazing heb ik het artikel over een
mogelijke ozb-verhoging in Lisse ter bekosti
ging van nieuwe parkeervoorzieningen, in
het Leidsch Dagblad van donderdag 15 mei
gelezen.
Alsof de WD in Lisse, de enige partij die al
tijd bezwaar maakt tegen elke verhoging van
de ozb, nu opeens de ozb wil gebruiken voor
extra parkeerplaatsen. Volstrekt onmogelijk
natuurlijk.
Mijn fractiegenote Helma Bijl heeft dit ook
zeker niet gezegd in de afgelopen raadsver
gadering. Het enige dat zij gezegd heeft is
dat het invoeren van betaald parkeren alleen
als ultieme remedie mag worden toegej 'd
Net als een verhoging van de ozb alleen
laatste redmiddel mag worden gebruikt e
de begroting sluitend te maken. Helaas
door de fractievoorzitter van Nieuw Lis^r
niet goed verstaan en heeft hij er van ge®t'
maakt dat de WD de ozb wil verhogen
parkeerplaatsen te betalen. De WD zal
ter nooit voorstellen om tekorten van d< h
meente door de inwoners te laten betali ll-
Willem 2i
fractievoorzitter
Het is apert onwaar dat de
tramlijnen in de Amsterdam
se Leidsestraat door de
Noord-Zuidlijn worden ver
vangen. Deze krijgt een ge
heel andere route: weliswaar
verdwijnt daardoor één
tramlijn uit de Leidsestraat,
de andere twee blijven ge
woon bestaan.
Ik geef toe: het lijkt mis
schien een detail, maar het
kan moeilijk als argument
gehanteerd worden tegen de
komst van de Rijn Gouv
Lijn door de Leidse bini1
stad.
Maurits van den Dp
li
as
Wat maakt het Songfestival
zo leuk?
„Het competitie-element en
het samen kijken. Dat heb ik
van kinds af aan gedaan.
Eerst in het gezin en later,
vanaf het jaar dat Teach In
won (1975), met een aantal
vrienden. Ik organiseerde al
tijd een avondje voor ze en
dat gebeurt nu nog, bij toer
beurt."
Hoe brengen jullie zo'n
avond dan door?
„Met cijfers geven en com
mentaar leveren. Het is ge
woon een leuke aanleiding om bij elkaar te komen, maar dat geldt
niet alleen in de homoscene. Daarin wordt misschien alleen wat
massaler gekeken, omdat die groep iets meer van glitter en gla
mour houdt. Maar ik ben het er absoluut niet mee eens dat daar
nu zo de nadruk op wordt gelegd. Het Songfestival is gewoon een
groot familiefeest, voor alle lagen van de bevolking."
