KUNST CULTUUR
Weinig interesse in Oud Ade voor Van Dik Hout
Sprankelend
spel in Pluk
van de Petteflet
Bekende kost en verrassingen bij Comedy Night
Gitaarspel zo soepel als bretel
maakt indi
Candy Dulfer kan jazz
niet helemaal loslaten
MAANDAG 19 MEI 2003
Marcel Thielemans.
Foto: archief
Marcel Thielemans
overleden
Rijswijk - De voormalige or
kestleider van de Nederlandse
formatie The Ramblers. Marcel
Thielemans, is op 91-jarige leef
tijd overleden. The Ramblers
staan sinds 1992 in het Guin
ness Book of Records als oudste
dansorkest ter wereld. De uit
België afkomstige Thielemans
maakte ruim zestig jaar deel uit
van het orkest dat in 1926 werd
opgericht. Aanvankelijk deed
hij dat als trombonist maar
vanaf 1978 werd hij orkestlei
der. In 1998 nam Thielemans
afscheid als orkestleider. The
Ramblers maakten meer dan
3000 radiouitzendingen voor de
Hilversumse Draad Omroep, de
AVRO, de VARA en de TROS.
Het orkest zette ruim vijfhon
derd nummers op plaat en cd.
Het orkest treedt nog altijd op.
'De Tweeling'
naar Amerika
Amsterdam - De rechten van de
Nederlandse film 'De Tweeling'
van regisseur Ben Sombogaart
zijn aan de Amerikaanse distri
buteur Miramax verkocht. De
film is vanaf februari 2004 in de
Amerikaanse bioscopen te zien.
De laatste Nederlandse film die
in Amerika in de bioscopen
werd vertoond, was 'Zus zo'
van regisseuse Paula van der
Oest. Deze film was dit jaar ge
nomineerd voor een Oscar.
muziek recensie
Joris Rietbroek
Concert: Van Dik Hout Gezien: 17/5,
Meddle, Oud Ade.
Het gebeurt niet vaak dat een
klein dorp als Oud Ade bekende
artiesten als Van Dik Hout over
de vloer krijgt. Jongerensocië-
teit Meddle had de band afgelo
pen zaterdag gecontracteerd
voor haar jaarlijkse feestweek
end. Van Dik Hout heeft inmid
dels vijf goed verkochte albums
en een best-of-compilatie op
zak, die veelal goud of platina
zijn geworden. Onlangs werd
een tournee langs de grote Ne
derlandse popzalen afgerond.
Nu zijn de festivals en de feest
tenten aan de beurt.
De voor de gelegenheid neerge
zette feesttent bij Meddle was
binnen een mum van tijd uit
verkocht, al werd snel duidelijk
dat het merendeel van de 650
bezoekers meer voor een gezel
lig samenzijn was gekomen dan
voor een optreden van een
rockband. De naam Van Dik
Hout trekt veel publiek, maar
de muziek is voor hen kennelijk
oninteressant. Het spreekt
boekdelen dat het, tijdens het
concert, voor de bar drukker is
dan voor het podium.
Ongetwijfeld gebeurt het vaker
dat mensen een feesttent uit
sluitend voor de gezelligheid
bezoeken. Van Dik Hout heeft
er zichtbaar ervaring mee.
„Geef me nog één keer alles",
zingt zanger Martin Buitenhuis
op gegeven moment. Het pu
bliek staat stil en kijkt ernaar.
Buitenhuis kan bij ieder ingezet
nummer in zijn handen klap
pen wat hij wil, slechts een
handjevol fans volgen zijn voor-
„Geef me nog één keer alles", zingt zanger Martin Buitenhuis. Het publiek staat stil en kijkt ernaar. Foto: Eric Taal
beeld. Daarom houdt de band
de handrem er stevig op.
Van Dik Hout speelt technisch
wel goed en geeft Oud Ade een
degelijke set, waarbij nieuw
werk en de grootste hits voor
bijkomen. Saai of vervelend
wordt het nooit, maar specta
culair evenmin.
Alleen met hun grootste hit 'Stil
in Mij,' dat onlangs door luiste
raars van 3FM en lezers van
OOR is uitgeroepen tot het bes
te Nederlandse lied ooit, weet
Van Dik Hout uiteindelijk de
hele tent te veroveren. Toch
jammer, want ook al speelt de
groep op de automatische pi
loot, er staan wel mooiere
nummers op de setlijst, zoals
'Stap voor Stap,' 'Laat het los'
en het onverwoestbare 'Meer
dan een ander.'
De band speelt de nummers
van de nieuwste cd Vandaag
alleen maar winnaars' wel een
stuk bevlogener dan het oudere
theater recensie
Wijnand Zeilstra
Voorstelling: Comedy Night. Gezien:
18/5, schouwburg Leiden.
Van de vijf optredens van de in
gelaste Comedy Night in de
schouwburg kennen we er ten
minste twee van het Leids ca
baretfestival. Twee jaar geleden
stond het damesduo Zusje
Voogd in de finale. Fris en ener
giek was het toenmalige optre
den van Sjamke en Nellerike
Voogd. Dat geldt nog steeds.
Maar er is nog niet veel veran
derd. Weer krijgen we de auto
matische moppenlijn en het
speelse voorstelspeÜetje voor
geschoteld. Een nog niet eerder
gehoord lied en een parodie op
bruilofthumor vormen de rest
van de programmabijdrage. Het
is wel vlot en aardig, maar van
een spectaculaire artistieke ont
wikkeling in de afgelopen twee
jaar getuigt het niet.
Renee van Bavel die vorig jaar
in de finale van het Leids Caba
retfestival winnaarpotentie had,
valt nu tegen. Ze heeft haar bij
drage niet handig samenge
steld. Ook zij brengt voorname
lijk 'oud' materiaal, zoals bij
voorbeeld het verhaal over de
excessen tijdens een ontgroe
ning. Aanvankelijk doet ze
stoer, maar dat slaat onvol
doende aan. Het ontgroenings-
verhaal kost relatief veel tijd. En
van haar prachtige stem laat ze
te weinig horen. Dat ze in een
meezingüed het publiek laat
aanmodderen, is misschien wel
even grappig, maar diezelfde
tijd had ze zelf kunnen invul
len. Een slordige en gemak
zuchtige bijdrage van een - ge
zien haar mogelijkheden - veel
belovend talent.
Guido Weijers daarentegen
pakte zijn kans volop. Dat hij
ook ooit op het Leids Cabaret
festival heeft gestaan, zijn we
inmiddels vergeten. Dat maakte
toen kennelijk weinig indruk.
En het is alsof hij zich nu in een
keer daarvoor wil revancheren.
Hij vormt de slotact van de
avond en stort zich werkelijk
met tomeloze energie op het
publiek. Soms, gooit hij het op
taalgrapjes: een 'half gesneden
brood' is toch eigenlijk hele
maal doorgesneden? Meestal
rijn het iets meer uitgewerkte
dromen en verhalen. Hij wil bij
voorbeeld kunnen vliegen en
heeft aerobics-les gegeven aan
vakantievierende Duitsers op
Mallorca. Een hoog flauwekul-
gehalte, waar hij echter wel wat
van maakt Hij lijkt het publiek
het gemakkelijkst voor zich te
kunnen winnen, al is hij met
rijn slotoptreden dat mag uitlo
pen, wel in het voordeel.
In dat opricht had Roué Ver
veer die de avond mocht ope
nen, het moeilijker. Juist daar
om valt het gemak waarmee hij
de zaal bespeelt, in aangename
zin op. De vorm is pure stand
up comedy. Hij brengt zijn bij
drage als het uitproberen van
rijn nieuwe programma 'Eigen
vermogen'. Losjes vertelt hij
over van alles en nog wat. Het
rijn alledaagse wederwaardig-
theater recensie
Kees Groenenboom
Voorstelling: Pluk van de Petteflet door
Stichting S.I.P. Tekst Flip van Duijn.
Regie: Bruun Kuijt Muziek: Peter van
Hintum. Met o.a.: Folcmar Louman,
Jasmijn Utermark, Wil van der Meer. Klara
Uleman, Kim van Zeben, Albert Klein
Kranenburg. Gezien: 18/5, Koninklijke
Schouwburg, Den Haag. Nog te zien: o.a.
15/6 Den Haag; 24/9 Zoetermeer, 26/10
Rotterdam; 5/11 Leidse Schouwburg;
16/11 Hoofddorp; 2 t/m 4/1 Amsterdam.
Met 'Nijntje', de muzikale thea
terbewerking van Dick Bruna's
wereldberoemde schepping,
had de Stichting S.I.P. een hit.
Opvolger 'Pluk van de Petteflet'
mikt op wat oudere kinderen,
vanaf een jaar of zes. De titel
van het populaire kinderboek is
al genoeg om volle theaters te
trekken. Waarbij Flip van Duijn
als bewerker ervoor garant
moet staan dat het artistieke
erfgoed van rijn moeder, Annie
M.G. Schmidt, niet tekort wordt
gedaan.
Wat dat laatste betreft rit het
wel goed met deze voorstelling.
De talloze lezers van het boek
over het jongetje met de hijs
kraan, die woont in het torentje
van de Petteflet, komen in het
theater veel bekenden tegen.
Verrassend veel personages zijn
in de voorstelling gestopt, van
mevrouw Helderder, Aagje, De
Portier en Meneer Pen tot Va
der Muis, Egeltje, de Bijen en
de Heen- en Weerwolf. De zes
acteurs toveren ze tevoorschijn
door een maskertje op te ste
ken, een ander jasje aan te
doen of een hoed op te zetten.
Ook bewonderenswaardig is
hoezeer het boek wordt ge
volgd. Lang niet alle verwikke
lingen konden in de vijf kwar
tier durende musical worden
gepropt, maar de grote lijn
wordt wel gevolgd. Rode draad
is de dreigende verwoesting van
de Torteltuin. Die moet, zeer
naar de zin van de propere me
vrouw Helderder, plaats maken
voor een 'keurig tegelplant
soentje met in het midden een
bloemperkje met afrikaantjes'.
Met hulp van de Kluizelaar
weet Pluk het onheil, dat de
dieren in de Torteltuin dakloos
dreigt te maken, af te wenden.
Die trouw aan het boek is met
een ook een zwak punt van de
voorstelling. 'Pluk van de Pette
flet' werd geschreven als feuille
ton en is een aaneenschakeling
van kleine avonturen. In de to
neelbewerking wordt de span
ningsboog daardoor te lang op
gerekt en te veel onderbroken
door nevenintriges.
Dat is echter een probleem dat
de lezertjes niet zullen hebben.
Die hebben al zoveel voorken
nis dat ze zullen genieten van
de verhalen die ze uit het boek
kennen. De rest zullen ze er zelf
wel bij denken, zoals de meeu-
wenaanval op mevrouw Hel
derder, die op het toneel nogal
abstract wordt verbeeld.
De vormgeving is eenvoudig,
met een boomachtige kapstok
en een trap, die Pluks torentje
moet verbeelden. De kostuums
verwijzen duidelijk naar de illu
straties van Fiep Westendorp.
Opmerkelijk is de sombere,
nogal dreigende belichting.
En wat de voorstelling mist aan
spanning, is in de muziek wat
Verrassend veel personages zijn in de voorstelling gestopt, van mevrouw Helderder, De Portier en Me
neer Pen tot Vader Muis, de Bijen en de Heen- en Weerwolf. Foto: ANP/Leo van Velzen
werk. De nieuwe single 'Stap in
het licht,' die gedragen wordt
door een felle pianomelodie,
wordt enthousiast gespeeld en
de vonk springt over op het pu
bliek. Helaas loopt het dan al
tegen het einde van de set. De
rockende toegiften 'Laarzen
aan mijn voeten' en 'Mijn held
heden waar hij een geestige
draai aan weet te geven. Wat hij
laat zien, maakt nieuwsgierig
naar het volledige programma.
Dat laatste geldt zeker ook voor
de bijdrage van Kasper van
Kooten. Dit is proefdraaien
voor het programma waarmee
hij in februari volgend jaar te
rugkeert in de schouwburg.
Vanuit rijn eerste echte danser
varingen in zijn vroege jeugd
(het 'schuifelen en plakken')
komt hij te spreken op de dans
bewegingen bij diverse muziek
stromingen. Het rijn perfecte
observaties. Maar de imitatie
van Martin Simek of het stukje
Afrikaanse ritmiek mogen er
ook rijn. Deze eerste solovoor
stelling van de veelzijdige Van
Kooten zou wel eens heel bij
zonder kunnen worden.
muziek recensie
Ken Vos
Concert Candy Dulfer Band. Gezien:
17/5, het Kasteel, Alphen a/d Rijn.
De muziek van Candy Dulfer
evolueert met kleine stapjes.
Die richting waarin ze ontwik
kelt, is langzaam maar zeker die
van de pop, maar helemaal
haar jazz-achtergrond loslaten
kan ze ook niet. Tekenend is
dat ze weer John Coltrane's
'Impressions' in een funkversie
in haar programma heeft opge
nomen. De aanleiding voor
haar huidige toemee is haar vo
rige maand ten doop gehouden
cd, 'Right in My Soul'. Teke
nend voor haar populariteit in
Japan is dat het album daar met
een bonustrack is uitgebracht,
zodat de fans weer eens dieper
in de buidel mogen tasten.
Het programma in Alphen,
goed voor een bijzonder lange,
energieke set van bijna zeven
kwartier, begon met vooral
stukken van het nieuwe album,
om te eindigen met bekender
werk. De toerband is compact
met vier muzikanten, maar is
geheel anders dan de basisbe
zetting op de cd. Voor de visue
le afleiding waren ook drie vi
deoschermen meegenomen
waarop ritmische clips te zien
waren die vage associaties met
de muziek opriepen. Op het po
dium heeft de band een ouder
wets aandoende bezetting met
keyboards, gitaar, basgitaar en
drums, maar qua arrangemen
ten was er mede dankzij kundig
gebruik van samples en andere
elektronica door toetsenspeler
Thomas Bank toch genoeg vari
atie om de aandacht vast te
houden.
Minder pakkend was de zang
van de saxofoniste, zeker wan
neer die het ritmisch uitroepen
van het refrein overstijgt, waar
toe Candy zich vroeger beperk
te. Een slechte zangeres is ze
niet, maar haar stem is nu een
maal lang niet zo expressief als
haar saxofoon.
Haar saxofoonspel is door de
jaren nauwelijks van stijl veran
derd, ze speelt nog altijd met
dezelfde agressieve Dave San-
bom-vibrato die op zoveel r&b-
producties te horen is. Jammer
genoeg wordt het synthesizer-
gebruik soms wat overtreden.
Wie wil er nu een saxofoon ho
ren die klinkt als een scratcher?
Candy Dulfer en haar band
maakten vooral indruk met hun
ritmisch strakke spel. Of het nu
een ballad, medium-tempo
shuffle of een snelle funkbeat
was, basgitarist Kenneth Bruce
en drummer Cyriel Directie
overtuigden door hun profes
sionele aanpak. Dulfer zelf was
op haar best in uitgesponnen
saxsolo's in enkele langzamere
stukken als ze de tijd nam rus
tig haar verhaal op te bouwen.
In de goed gevulde zaal van het
Kasteel werden aan het eind vrij
makkelijk twee toegiften afge
dwongen waarbij een extra lan
ge versie van het minstens tien
Jaar oude 'Sax-A-Go-Go' liet
horen dat het geluid van Candy
Dulfer nog voor een groot deel
leunt op hetzelfde soort effect
bejag ris toen en dat ze zich
ook maar weinig aangetrokken
heeft van de nieuwe ontwikke
lingen in de zwarte popmuziek.
rijn' klinken weer behoorlijk
routineus, al kan dit het publiek
weinig bommen. Wie een ge
dreven Van Dik Hout aan het
werk wil zien kan beter een
concert in een popzari bezoe
ken. Dan rijn er vast meer en
thousiaste fans waarvoor de
groep wel alles geeft.
muziek recensie
Lidy van der Spek
Concert: Leiderdorps Kamerko
Peter Dijkstra, m.m.v. Barbara
mezzosopraan, Patrick Pranger;
en Erwin Wiersinga, orgel. Gd
18/5, Petruskerk, Leiden
Zo kort na de eerste uiti
van een zeer overtuigend
thaus Passion zorgde h
derdorps Kamerkoor o.l.i
Dijkstra gisteren alwee,
een indrukwekkend mot
eert. Als 'aanvulling' op
latief korte Requiem van
flé brengt het koor twee
tige 'Geistliche Gesang
Max Reger en een Mot
Ferenc Liszt. De Slot
mezzosopraan Barbara
zingt ris voorbereiding o
rol in het Requiem een
voor Vrede van Francis P
en een Ave Verum vat
Langlais.
Met de allereerste woordi
Regers gezang, waarin
een oktaaf omhoog wot
sprongen, is de zwevend^
klank van een bovenzin
schoonheid. In toenel
mate doseert Dijkstra de,
op- en afgaande dynat
beweging uiterst doordad
het 'Fröhlich aufwacha
'Nachtlied' lijkt de zon d
breken, zó open en ruit
wordt hier gezongen.
Nóch de bariton Patrick
ger, noch de mezzo B
Kozelj hebben een waan
liedstem. Beiden vibren
hoorlijk en zingen weit
tiem. Waarbij gezegd mot
den dat met name Kozt
klankvolle, verdragende
heeft. Het is toch de
waarom het Motet van IJ
listisch wat teleurstelt En
om de twee liederen vai
lenc en Langlais overtuig
betreft techniek en zang
maar ingetogenheid miss
Het Requiem van M
Duruflé is één stromendt
van gebeden en akklai
van vertwijfeling en ang
smeking en lofzang. Het 1
koor zingt schitterend,
bijzonder de engelachtig
sopranen. Het spel van
Wiersinga op een uitgesf
klein orgel is voortreffeliji
De golfbeweging in dit
em, die Peter Dijkstra vol
houden spanning voortd
in stand houdt, nodigt
meditatie. Tot de brandii
barst in het Christe Elei
bijtende kleuren en bi
mende beweging als
Schreeuw1 van Edvard i
Om weer op te lossen
licht meanderende lijn v
pranen bij betoverend oq
met glanzend zilveren re
tie.
De klankkleur van Pn
stem in 'Hostias et prea
is bepaald ingehouden a
gevoileerd. Kozelj maakt
goede manier gebruik v
akoestiek in het 'Pie Jesus
ze haar stem laat wiegen
ruimte. Ook weer in het
Dei zingen de sopranen
parant en zuiver ris opw
bloesemblad. Fraai artici
met een warm coloriet
de 'bevrijding van de
dood' door de bassen
smeekt. Waarop het plen
striemende veelkleurigfn
Dies lila, de 'dag van toe
roept en de tenoren tu
rant en hel 'het vuur' 1
laaien. Het orgel kondij
een uitwaaierende veelkl
engelen aan, die de afgel
ne begeleiden naar de I
stad Jeruzalem. Dat Jeni
wordt in een lange doo
nend uitgesponnen lijn e
sioen van vrede'.
te veel gestopt. Het zijn bepaald
geen kmderdeuntjes die com
ponist Peter van Hintum de
zaal in stuurt. Mooi is het wel,
die bijzondere harmonieën en
onverwacht afslaande melodie
lijnen, maar voor kinderen mis
schien moeilijk te behappen.
En te dramatisch is het hier en
daar zeker.
De acteurs doen het uitstekend.
Vooral Kim van Zeben, die de
poepende duif Dollie speelt en
de Majoor en de Adjudant tege
lijkertijd, is geweldig op dreef.
Ook Albert Klein Kranenburg
maakt wat moois van zijn rol
len. Maar het is bovenal het
sprankelende samenspel dat
van 'Pluk' een leuke voorstel
ling maakt.
muziek recensie
Lidy van der Spek
Concert: Louis van Dijk, piano, en het
Rosenberg Trio. Gehoord: 16/5,
Stadsgehoorzaal, Leiden.
Na enig vermakelijk gerommel
op het podium met aimabele
knikjes richting zaal, wordt er
grondig gestemd. Het Rosen
berg Trio heeft twee spiksplin
ternieuwe gitaren aangeschaft,
en nieuw hout en nieuwe sna
ren 'werken'. Of dat nu aan de
maagdelijkheid van de instru
menten lag of dat met name de
slaggitaar teveel versterking
had, de balans van pianospel,
gitaren en basgitaar was niet al
tijd even optimaal. Met name
de slaggitaar kon uitdijen tot
een hele banjosectie waardoor
razendsnelle gedeelten, een en
kele keer zelfs een heel stuk aan
stamperigheid leden. Louis van
Dijk sprak overigens over rit
mes meedogenloos ris beton
en gitaarspel zo soepel ris bre
tels in een ode aan het het Ro
senberg Trio.
Het samenspel tussen deze jon
gens is weergaloos. Warmbloe
dige gipsy muziek laat zich
moeiteloos smeltend vermen
gen met het schitterende 'slag
werk' van Louis van Dijk. De
drie gebroeders inclusief Van
Dijk zijn bevlogen, zeer getalen
teerde improvisators op diverse
muziekgenres. Hun spel is in de
eerste plaats door en door vi
taal. Het is een voortdurend
feest van uit de tent lokken,
meevieren, afstoten, om elkaar
weer wiegend te omhelzen.
De eerste blues die meteen op
hol slaat met swingend piano
spel, ranselende gitaren ver
raadt al het smeulende zigeu
nerbloed. Hele vriendelijke
klokjes met fluwelen klepels in
troduceren de robuuste, doch
melancholische grondmelodie
van Stochelo's sologitaar. Tel
kens weer krijgt één instrument
de ruimte om te excelleren.
Verrassend en helder contraste
rend klinken de drie stukken
van Duke Ellington, die ris een
sonate of een klassieke s
nie twee snelle hoekde;
een rustig middenstuk b
Het eerste deel swingt, p
door de snelle perfect g(
ritmes, en het sublieme s
spel. Het middenstuk i
evenwichtig opgebouwi
mooie gedekte kleurwi
gen. Louis van Dijk gooit
het (derde) scherzo-:
deel met forse sterke fraa
van het toetsenbord af:
len. Ondersteund door
mend 'slag'werk en ver
door de sologitaar die
ris pas gepoetst koper.
Stochelo, de sologitarist,
poneerde speciaal voo
zesjarige zoon Pepito e
venslustige doeltreffende
die, waarop naar ha
wordt geïmproviseerd. Va
gooit het thema in een b
druppeltjes tintelend fe
ver, met ris badmat een
warme bas. Op een kleii
puntje na - het te proi
aanwezige spel van Noi
slaggitaar - lijkt dit kwaitf
elkaar geboren; dat zij
nog lang en gelukkig.
