Hoe leuk ze ook zijn,
je mag ze niet y
LEIDEN REGIO
leidooi voor behoud van watersysteem in nieuwbouwwijk Poelgeest
t
Rijnland geeft
morrend toe
aan brandweer
'Ik voel me inderdaad niet thuis in deze vorm van dualisme
R3
zaterdag 17 mei 2003
itublieft geen voetbalvelden in het kleinste poldertje van Nederland'
stut
- De unieke waterzuivering in de
geestse nieuwbouwwijk Poelgeest
niet alleen behouden, maar ook flink
jterd worden. Dat zegt Roeland Aer-
biologiedocent, natuurgids in oplei-
m bewoner van de wijk.
n heeft de Klaas Hennepoelpolder en
eel van de Veerpolder (samen de ach-
van Poelgeest) met twee studiegeno-
ikozen tot onderzoeksterrein,
hebben zij een rapport uitgebracht,
huwen de gemeente niet te bezui-
op het gesloten systeem van het op
pervlaktewater in de Oegstgeestse wijk.
Wanneer de duiker onder Holle Mare en het
ingenieuze gemaal in de Veerpolder een
maal draaien, komt er geen druppel water
van buitenaf de slootjes van de wijk in. Op
de regen na, natuurlijk, maar dat mag en
moet zelfs. De twee polders achter Poelgeest
hebben een belangrijke functie in het vrij
bijzondere oppervlaktewatersysteem. „De
Klaas Hennepoelpolder is afgegraven. Er ligt
inmiddels een geulenpatroon dat dienst
doet als biologisch filter", aldus Aerden. Hij
roemt het ambitieuze plan dat bijna is ge
realiseerd. „Ingenieus", noemt hij het.
Straks stroomt het regenwater niet via de
rioleringsbuizen naar het afvalwaterzuive-
ringsbedrijf, maar gaat het direct via de slo
ten naar het polderpark waar het op natuur
lijke wijze wordt gefilterd.
Het systeem is duur. In de wijk zijn vier ver
schillende afvoerleidingen aangelegd. Voor
vuil water van de huishoudens, voor vuil re
genwater, voor schoon water en voor drai
nage. „De meest kostbare maatregelen zijn
reeds getroffen", zegt Aerden. Hij is doods
benauwd dat de gemeente Oegstgeest in
haar bezuinigingsdrift besluit om het pro
ject niet af te maken. Ook als de gemeente,
die een slordige twintig miljoen tekort komt
voor de aanleg van de nieuwbouwwijk, de
Klaas Hennepoelpolder een nieuwe bestem
ming geeft, komt het gesloten watercircuit
in gevaar. .Alstublieft geen voetbalvelden in
dit kleinste poldertje van Nederland",
smeekt Aerden. Hij hoopt dat ondanks alle
bezuinigingen de politici straks toch beslis
sen zich aan het oorspronkelijke plan te
houden.
Omdat Aerden begrijpt dat ergens geld van
daan gehaald moet worden, doet hij de sug
gestie eens te onderzoeken of het Wereld
Natuur Fonds bereid is subsidie te verlenen.
„Ik heb begrepen dat de WNF wil bijdragen
aan unieke, vernieuwende natuurbescher
ming in waterrijke gebieden." Als die mee
valler Oegstgeest ten deel valt, zou het geen
overbodige luxe zijn om toch een milieue-
ducatief centrum aan de voet van de polder
te openen. Het WFN wil immers voorlich
ting kunnen geven. Echter, bij een eerdere
bezuinigingsronde heeft de meerderheid
van gemeenteraad het 'natuurmuseum' al
geschrapt. Inmiddels is wel een initiatief
groep in het leven geroepen, die ijvert voor
een educatiecentrum op het terrein van
boerderij Zwetsloot, een hoeve aan de Haar
lemmertrekvaart die op instorten staat. Van
Zwetsloot is het een paar stappen lopen
naar de polders.
Aerden is groot voorstander van een infor
matiecentrum. Ook vanwege het gesloten
watersysteem. „De bewoners van Poelgeest
moeten op hun verantwoordelijkheden
worden gewezen. Als één onwetende Poel
geestenaar het oppervlaktewater vervuilt,
Ujdt de hele wijk én het aanliggende natuur
gebied mee." Geen onkruid bestrijden met
chemische middelen, dus. En geen auto
wassen met shampoo die biologisch niet af
breekbaar is. Daarop moeten de mensen
herhaaldelijk worden gewezen, vindt Aer
den. Zonder goede voorlichting en zonder
betrokkenheid van de bewoners is het ge
sloten watersysteem bij voorbaat een mis
lukt experiment.
:gstgeests gezin zorgt al jaren voor doodzieke buitenlandse kinderen
lancy Ubert
geest Hun woning in de Oegst-
«Haaswijk is een leefhuis. Daar
neerploffen op de bank, zeggen
op je hart hebt en genieten van
rme sfeer die voelbaar is. Het is er
nvervalste zoete inval. Met vrien-
i vriendinnen die de drie dochters
zoon meebrengen en met buren
de achterdeur onaangekondigd
nstappen. Zelfs de katten mogen
laatje meenemen, als ze dat nodig
n. Het huis van Dick en Tony Neu-
rtaat altijd open. Ook voor de zieke
H linderen, die ze nu al meer dan
1 jaar opvangen.
'j en muur hangen ze allemaal bij
ft. De portretten van de kinderen
ïk bij het gezin Neuman binnen-
en en gezond weer naar hun ei-
ind teruggingen. Achter elke foto
a verhaal. Doe het Dick en Tony
Glii ian maar eens na. Een wild
on id, doodziek kind voor onbepaal-
■rm j in je gezin opnemen en het be-
i di |en tot het helemaal is aange-
JeilAls ze leuk kunnen meedraaien
ien! gezin, gaan ze weg. Ziekenhuis in
lort nhuis uit. Het paar doet het al ja-
èrwijl ze beiden werken en vier
ren hebben „We hebben altijd
opl antastische, flexibele oppas en
dal buren gehad", zegt Tony Neu-
,Die hebben ook al die jaren een
zov je bijgedragen."
was medeleven en zorg', staat op de
naai rkant van eremedaille geschreven
ven t paar onlangs van de gemeente
zoa geest kreeg. Zo'n loftuiting doet je
u, n wel iets, geven ze toe. Aan de an-
dripjkant vinden ze het normaal zoals
en. „We krijgen altijd complimen-
ïn de mensen om ons heen, dan
we ons stiekem af waarop ze het
zelf niet eens een keertje proberen",
zegt Dick Neuman.
Misschien vinden mensen het wel eng,
zo'n doodziek kind in huis. Want de
kinderen die de familie van Schiphol
haalt, zijn bij aankomst verre van ge
zond. Ze komen naar Nederland voor
een operatie die ze in eigen land niet
kunnen krijgen. De laatste jaren vangt
het stel vooral hartpatiëntjes uit Surina
me op.
De Neumannen werken beiden als kin-
derverpleegkundige in het LUMC. Het
eerste kind over wie zij zich ontferm
den, was de vier maanden oude Jeanny
uit Kongo. „We hebben tot nu toe altijd
kinderen gekregen die qua leeftijd bij
de onze pasten", zegt Tony. „Dat ver
gemakkelijkt de situatie. We zouden er
niet aan moeten denken om een baby
in huis te hebben. Dat zijn we ont
groeid. Onze jongste is negen, de oud
ste zestien jaar oud. Ze gaan naar
school, hebben hun bezigheden. Daar
past geen kleintje meer tussen."
Op tweede paasdag heeft de voltallige
familie de elfjarige Surinaamse Sinitta
naar Schiphol gebracht. Pleegkind
nummer vijftien. Het afscheid is nog
niet helemaal verwerkt. „Je weet dat je
ze te leen hebt. Hoe leuk ze ook zijn, je
mag ze niet houden. Gewoonlijk heb
ben we toch een vrij professionele hou
ding. Zo van: het is onze taak jou een
fijne tijd te bezorgen en te zorgen dat je
gezond weer weggaat. Met Sinitta was
het net iets anders. Ze paste er eigenlijk
zo goed tussen. Vooral onze jongste
dochter heeft het moeilijk gehad toen
ze weer wegging. Sinitta is half decem
ber in Nederland aangekomen. Ze
moest meteen door naar het zieken
huis. Acuut reuma had haar hartklep
pen beschadigd. Begin januari is ze ge
opereerd. Daarna hebben we zo veel
plezier met haar gehad."
Over ieder kind dat in het gastgezin
heeft gewoond, is wel een grappige of
ontroerende anekdote te vertellen. Is
het dan nooit misgegaan? „Nee, niet
echt", gaat Tony door met het verhaal.
„Maar ik heb het wel eens moeilijk ge
had. Dat was met een jongetje uit Ethi
opië. Hij moest niets van vrouwen heb
ben, accepteerde het niet als ik hem te
recht wees of vroeg iets te doen. Voor
Dick had hij wel ontzag, maar ik werd
behandeld als ondergeschikte." Dat
was voor de Oegstgeestse, die niet al
leen zegt dat man en vrouw gelijk zijn
maar daar ook naar leeft, moeilijk te
aanvaarden. „Uiteindelijk hebben we
er een tolk bijgehaald, want het ventje
sprak natuurlijk geen woord Neder
lands. Toen bleek dat het kind niet eens
wist waarvoor hij naar Nederland was
gekomen en dat we hem aanspraken
met zijn achternaam omdat in de pa
pieren de namen fout waren ingevuld.
Je begrijpt dat ik het toen wel met hem
te doen had. Vanaf dat moment is het
ook beter gegaan.
De cultuurverschillen zorgden soms
ook voor hilarische momenten. Dick:
„Tijdens een partijtje voetbal ging hij
de bosjes in, trok zijn broek naar bene
den en begon te poepen. Die reacties
van de andere kinderen uit buurt. Daar
had je bij moeten zijn. We moesten
hem leren om de moeite te nemen naar
het toilet te gaan."
Hoe zorgzaam ze ook voor hun leen-
kinderen zijn, ze blijven rekening hou
den met eigen kroost. „Zeker nu ze ou
der worden nemen we geen jongen of
meisje meer in huis zonder dat onze
kinderen daar volledig achterstaan.
Ook zij moeten er namelijk wat voor
doen. Een keer oppassen als wij beiden
aan het werk zijn, bijvoorbeeld." Tony
daarop: „En de vakanties, die zijn ook
belangrijk. We hebben er geen bezwaar
tegen een extra kind op vakantie mee te
nemen, maar dan moet het wel een reis
aankunnen. Met een ziek kind op pad
is voor geen van allen leuk." Nu Sinitta
temg naar Suriname is, zijn de Neu-
mans weer met elkaar. „We zijn alweer
gebeld voor de volgende, maar we
wachten even. Ook vanwege de nade-
Tony en Dick Neuman voor de muur vol portretten van hun leenkinderen.
Foto: Mark Lamers
rende zomervakantie, dus."
Als de kinderen bij het Oegstgeestse ge
zin binnenkomen, hebben ze gewoon
lijk niet meer dan een weekendtas met
een onderbroek en een shirt bij zich.
Zwaarbeladen gaan ze terug naar hun
vaderland. „Daar doet de hele beurt
aan mee", zegt Dick enthousiast. „De
één heeft ergens nog een grote koffer
staan en de volgende komt speelgoed
of kleding brengen. Sanitta ging met
het maximale gewicht aan bagage terug
naar huis. „Het was ook zo'n heerlijk
meisje Net een kleine Pocahontas."
door Janneke Dijke
leiderdorp - Het Rijnland Zie
kenhuis in Leiderdorp voegt zich
onder protest naar de eisen van
gemeente en brandweer. De ge
meentelijke instanties en het zie
kenhuis blijven het oneens over
de vraag of het noodgebouw op
het ziekenhuisterrein brandveilig
is of niet. Omdat het gebouw on
misbaar is, doet het Rijnland wa
ter bij de wijn.
Het conflict werd gisteren be
sproken voor de gemeentelijke
commissie bezwaarschriften. T.
Noordhoek, hoofd bouwzaken
van het Rijnland Ziekenhuis, en
architect P. Mouwen ergeren
zich dat het noodgebouw bij de
bouw in 1997 wel goedgekeurd
is als verpleegafdeling, maar on
veilig zou zijn nu het ziekenhuis
er daadwerkelijk bedden in wil
zetten. Volgens de twee draaft
de overheid door op het gebied
van brandveiligheid na de onge
lukken in Enschede en Volen-
dam. 'Flauwekul', zei Noord-
hoek daarom op de gang over
de maatregelen die gemeente en
brandweer eisen.
Het noodgebouw is nodig, om
dat het ziekenhuis tot 2007 aan
een grootscheepse renovatie be
zig is. Elke afdeling die in een
nieuw jasje wordt gestoken,
moet tijdelijk bivakkeren in dit
pand. Tot nu toe huisden de po
liklinieken er, maar vanaf ko
mend najaar zijn de verpleegaf-
delingen aan de beurt. Omdat
deze patiënten kwetsbaarder
zijn, gelden strengere veilig
heidseisen en heeft het zieken
huis een nieuwe gebruikersver
gunning nodig. Er komen 145
bedden te staan.
Over een paar eisen van brand
weer en gemeente waren de
partijen het snel eens. Op ver
zoek van de brandweer heeft het
ziekenhuis deurdrangers be
steld, zodat de deuren van de
bedkamers vanzelf sluiten bij
rookontwikkeling. Persoonlijk
vindt Noordhoek dit gevaarlijk.
„Als de deur zich sluit wordt de
patiënt bang en gaat hij juist kij
ken. Bovendien bemoeilijkt het
de evacuatie." Toch legt hij zich
bij de eis neer. Ondercomman
dant H. Vorst van de brandweer
deed niet langer moeilijk toen
Noordhoek hem verzekerde dat
er in de poliklinieken geen pa
tiënten worden verdoofd of in
bed verblijven.
Veel heikeler bleken de twee
brandtrappen aan de buiten
kant van het noodgebouw. De
spiltrappen zijn veel te smal om
patiënten op een brancard naar
beneden te kunnen brengen,
vindt de brandweer. Het Rijn
land vindt de trappen niet be
langrijk. Volgens het ziekenhuis
worden patiënten op dezelfde
verdieping in brandveilige ruim
tes ondergebracht. „Dat klopt
Maar als je de ramp niet onder
controle krijgt, moet je toch de
trap af', antwoordde Vorst van
de brandweer. De gemeentelijke
juriste Van Santen deed een ex
tra duit in het zakje. „De burge
meester wil niet verantwoorde
lijk zijn als de veiligheid niet ge
waarborgd is. Geld mag nooit
een rol spelen bij de veiligheid
van patiënten."
Het Rijnland Ziekenhuis vindt
de kosten echter wel een be
zwaar, omdat volgens Noord
hoek en Mouwen de veiligheid
tot in de details gegarandeerd is.
„Wij zitten toch niet te wachten
op berichten in de krant dat het
ziekenhuis niet veilig is?" Des
ondanks gaat Noordhoek het
ziekenhuismanagement voor
stellen nieuwe trappen te bestel
len. „We zullen wel moeten. De
verpleegafdelingen moeten dit
najaar over."
Aad Draijer over politiek, bevolking en wethouderschap in Voorschoten
door Coen Polack
voorschoten - Of het nu de
bouw van de nieuwe wijk Star-
renburg is geweest, de aanleg
van sportpark Adegeest of de au-
toluwe Schoolstraat, de Voor-
schotense wethouder Draijer kijkt
er met genoegen op terug. Toch
stopt hij over anderhalve maand
met zijn werk, zo kondigde hij vo
rige week aan.
Aad Draijer begon in 1990 als
CDA-gemeenteraadslid zijn po
litieke carrière in Voorschoten.
Vijf jaar later droeg zijn fractie
hem voor als opvolger van de
tussentijds opstappende wet
houder Ten Have. Draijer: „Dat
ik het werk al bijna acht jaar
doe, heeft voor mij ook meege
speeld in de overweging om tus
sentijds te stoppen. Als ik pas
twee jaar wethouder was ge
weest, dan had ik deze college
periode wel uitgezeten, maar
acht jaar vind ik wel voldoende.
Dit werk legt een ongelofelijk
beslag op je, want wethouder
ben je 24 uur per dag."
Naast persoonlijke redenen
heeft voor Draijer het verander
de politieke landschap meege
speeld in zijn besluit. In een re
actie op het aftreden van de
wethouder zei Groenlinks-frac
tievoorzitter Harlaar dat het
soms lijkt alsof Draijer niet met
dualisme kan omgaan. Sinds de
vorige gemeenteraadsverkiezin
gen zijn de verhoudingen tussen
gemeenteraden en college van
burgemeester en wethouders
ingrijpend veranderd. De ge
meenteraad heeft meer invloed
gekregen. Burgemeester en wet
houders worden behalve gecon
troleerd ook aangestuurd door
de volksvertegenwoordigers.
„Harlaar heeft dat goed gezien",
zegt Draijer. „Ik ben geen voor
stander van het dualisme zoals
dat nu in de gemeentepolitiek is
ingevoerd. Ik voel me er ook niet
in thuis. Er is nog veel onduide
lijkheid over hoe dualisering
vorm moet krijgen. Er zijn bij
voorbeeld veel vragen over de
bevoegdheden van de raad en
het college. Dat levert tijdens
vergaderingen veel discussies op
over de vorm, wat soms ten kos
te gaat van de inhoud. Daardoor
stimuleert deze manier van wer
ken mij niet."
Draijer is bang dat er door de
nieuwe bevoegdheden en ver
antwoordelijkheden van de raad
nog veel meer tijd in het raads
lidmaatschap gaat zitten. „Daar
door zijn er uiteindelijk nog
minder mensen te vinden die
dat werk op zich wülen en kun
nen nemen. Je hebt in een ge
meenteraad vaak te maken met
mensen die het werk doen naast
hun dagelijkse baan. Ze hebben
daardoor niet alle tijd van de
wereld om procedures nog eens
flink op de korrel te nemen. Zij
zijn hardwerkende amateurs en
dat moet vooral zo blijven, want
ik denk dat de waardevolste
raadsleden naast hun raadslid
maatschap een baan hebben en
midden in de maatschappij
staan."
Volgens Draijer gaan de veran
deringen ten koste van de kwali
teit van het bestuur op een mo
ment dat zaken als daadkracht
steeds belangrijker worden. „De
druk van de bevolking op het
bestuur neemt ook toe."
Deze trend in de politiek is vol
gens de wethouder een welkom
fenomeen. „Want het biedt ge
legenheid om met de burgers in
gesprek te komen en om ze te
laten zien dat je wel degelijk
goed bezig bent. We doen het
namelijk lang niet slecht, maar
tot nu toe is de communicatie
met de burgers niet goed pit de
verf gekomen."
De mondigheid van de bevol
king heeft volgens Draijer ook
nadelen. „Hier in Voorschoten
wonen veel hoogopgeleide
mensen en die nemen niet iets
zomaar van je aan. De mensen
willen alle alternatieven op tafel
en ze weten wat hun rechten
zijn en hoe ze bezwaar móeten
maken. Dat maakt de proces
gang soms moeilijk. Een over
zichtelijk plan wordt een wirwar
van lijntjes. Natuurlijk moeten
we kritiek serieus nemen, maar
de bevolking moet zich wel rea
liseren dat we het hier in Voor
schoten goed hebben. Het is
plezierig wonen, we hebben veel
voorzieningen en een breed ver
enigingsleven. Daar moet je
trots op zijn."
Door de moeilijke financiële po
sitie van de gemeente is het
soms lastig om problemen
groots en vernieuwend aan te
pakken, weet de wethouder.
„Onze ambitie is groter dan wat
we met geld en personeel kun
nen verwezenlijken. Dat is wel
eens belemmerend en frustre
rend, maar het wijst je ook op
de noodzaak van het stellen van
prioriteiten. Het is belangrijk dat
we laten zien dat we afmaken
waar we aan beginnen. Liever
zes projecten die een succes
worden dan tien waarvan er
slechts drie slagen."
Maar wat moet een wethouder
in Voorschoten in deze tijd aan
kwaliteiten meenemen voordat
hij aan zijn taak begint? Draijer
„Een wethouder moet financi
eel, procedureel, en inhoudelijk
goed ingevoerd zijn en hij moet
goed kunnen communiceren.
Aan de ene kant moet hij een vi
sionaire blik hebben, maar op
sommige momenten moet hij
ook zijn werk als crisismanager
kunnen doen. Het wethouder
schap is zo divers: het schiet van
korte-termijndenken naar jaren
vooruit kijken en van snel uit
voeren tot strategische plan
ning."
Draijer heeft tijdens zijn wet
houderschap veel werk verzet
op het gebied van regionale sa
menwerking, bijvoorbeeld als
voorzitter van het samenwer
kingsorgaan Verkeer en Vervoer
Leidse regio. „De regionale sa
menwerking is op haar best als
je met andere gemeenten een
onderwerp hebt om de schou
ders onder te zetten. Neem nou
bijvoorbeeld de OV-taxi, of het
Pact van Duivenvoorde. Dat zijn
duidelijke projecten die vrijblij
vendheid uitsluiten. Je kunt zo
iets alleen samen tot stand
brengen." Draijer hoopt de ko
mende jaren werk in de regio te
kunnen blijven doen. „Ik ga niet
stilzitten, maar ik weet nog niet
wat ik precies wil. Ik ben breed
inzetbaar."
„Ik ga niet stilzitten, maar ik weet nog niet wat ik precies wil." Foto: Henk Bouwman
