REGIO
'Altijd blijven knokken, anders kom je er niel
Krank is de behuizing die U betreedt
Spuiten doe je buiten'
NAVRAAG
Door een waterafstotende spray van het merk Comforta zijn de afge
lopen maanden tientallen mensen ziek geworden. Enige dieren be-
zweken zelfs. Het
aantal klachten
werd zo groot, dat
importeur VAN
DER TANG uit Nieuwkoop zijn spuitbussen niet meer mag verkopen.
Navraag bij een gekwelde ondernemer.
Wanneer merkte u dat er iets loos was met de spray?
„In november druppelden de eerste klachten binnen. Ik kon er
toen nog niets mee, want het aantal klachten week niet af van wat
de afgelopen 35 a 40 jaar gebruikelijk was. Je hebt altijd een aantal
klachten waarmee je niets kunt doen. Toen later de ernst van de
zaak bleek, hebben we klanten opgeroepen om de bewuste spuit
bus terug te brengen. Dat deden we met een advertentie op 21 fe
bruari."
Hoe gevaarlijk is de inhoud van de bewuste spuitbus?
„Dat weet niemand precies. De spray verkoop ik al jaren zonder
problemen. Maar omdat de fluor van het bekende bedrijf 3M te
belastend voor het milieu zou zijn, is die enkele jaren geleden door
een ander middel vervangen. Toen waren ook andere oplosmidde
len nodig om de spray uit het gaatje te krijgen. Het grootste pro
bleem van de veranderde spray was dat je hem niet meer kon rui
ken. Mensen en dieren bleven het spul daardoor veel te lang in
ademen. Na overleg met de Keuringsdienst van Waren is een op
losmiddel toegevoegd waardoor de spray weer stinkt, maar deson
danks kwam er weer één klacht. Dat was de druppel die de emmer
deed overlopen. Nu zit ik met een partij van 150.000 spuitbussen
die ik niet mag verkopen. Als ik ze vernietig, kost me dat nog meer
dan als ik zo'n partij koop. Commercieel gezien is dit mij voor een
strop."
Hoe valt deze spuitbusmisère in de toekomst te voorkomen?
„Ik heb een aantal aanbevelingen. Zo vind ik de tekst op de spuit
bussen veel te moeilijk. Er staat dat je de spray alleen mag gebrui
ken in een goed geventileerde ruimte. Wie begrijpt zo'n moeilijke
gebruiksaanwijzing en handelt er ook naar? Ik heb een betere
tekst: Spuiten doe je buiten! Daarnaast pleit ik voor kleinere spuit
bussen. Mensen die de hele bus leegspuiten krijgen dan veel min
der spray naar binnen."
Hoe begaan bent u met het lot van de slachtoffers?
„Ook al doen mensen foute dingen met de spray, als importeur
ben ik verantwoordelijk. Met gedupeerde klanten die dat op prijs
stellen houden wij telefonisch contact. Daarnaast is er de financië
le afhandeling van de klachten. Rekeningen stuur ik door naar de
aansprakelijkheidsverzekering. Maar je mag best weten dat ik van
deze zaak al een slapeloze nacht heb gehad. Het zou me niet ver
bazen als er nog meer volgen."
tekst: Tim Brouwer de Koning
UIT DE ARCHIEVEN
ANNO 1903, Dinsdag 24 Maart
LEIDEN - Door het Stedelijk Museum alhier werd een belangrijk le
gaat ontvangen van dr. W. Pleyte, die jarenlang lid was van de Com
missie van Toezicht voor het Museum.
Het legaat bestaat uit een 8-tal bokalen en een flesch, gegraveerd
door den Leidschen glaskunstenaar Willem van Heemskerk, wiens
met sierlijke krulletters gegraveerde glazen thans bij de kenners alge
meen gezocht zijn. De oudste, een groote groene Berkemeier met
Kent u Zeiven is nog uit de vroege periode met breede letter en is
gedateerd op 31 Januari 1648, de overige zijn uit de laatste jaren
van het leven van den kunstenaar, tusschen 1679 en 1690.
Hierbij zijn nog gevoegd twee porseleinen kopjes met schoteltjes met
de portretten van Voetius en Cocceius en door de familie is tegelijker
tijd aan het Museum ten geschenke aangeboden een mahoniehouten
kastje met beker en reglement van het in 1789 te Leiden opgericht
kaartgezelschap Recht door Zee en een lakenloodje van de fabriek
van Leliveld met het devies Recht door Zee.
Moge dit zeer te waardeeren en onbekrompen geschenk ook anderen
opwekken om het Museum niet te vergeten.
ANNO 1978, vrijdag 24 maart
LEIDEN - De totale leegverkoop van de twee zaken van Radioplein
BV aan het Vijf Meiplein - in verband met het faillissement - is giste
ren op een complete veldslag uitgelopen. Voor de beide winkels in
elektronische- en huishoudelijke apparatuur stonden steeds zo'n
kleine tweehonderd potentiële klanten. Al een half uur voor het tijd
stip waarop de verkoop zou beginnen werd een beroep op de Leidse
politie gedaan. Foto: archief Leidsch Dagblad
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op
gironummer 57055 Ln.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA
Haarlem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d.(datum van
plaatsing) of door contante betaling aan de balie van het Leidsch Dagblad,
Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essenberg, C P. Arnold
W.MJ. Bouterse (adjunct)
E-mail: directie@damiate.hdc.nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor, Kees van
der Malen, Léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-mail: redactie.ld@damiate.hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82, Leiden, tel. 071-5 356 356
Postadres. Postbus 54,2300 AB Leiden.
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 323 508
Familieberichten fax 023-5 '5° 5&7
ADVERTENTIES
071-5 356300
Sprinters (rubrieksadv.): 072-519 6868
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E-mail: abonneeservice@hdc.nl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €19,60 (alleen aut ine)
p/kw €55,00 p/j €210,60
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling.
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van €0,50
aan portokosten per verschijndag
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorging: 071-5128 030
ma t/m vr: 18-19.30 uur, za: 10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Zuid BV
cq. de betreffende auteur
HDC Uitgeverij Zuid BV, 2003
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen
HDC Uitgeverij Zuid BV is belast met de
verwerking van gegevens van abonnees van
dit dagblad. Deze gegevens kunnen tevens
worden gebruikt om gerichte informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HOC Uitgeverij Zuid BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 507,2003 PA Haarlem.
OORLOGSDAGBOEK
Lee Eure (30), studeert interna
tionale betrekkingen aan de
Webster University in Leiden.
Hij komt uit Florida. In de vori
ge Golfoorlog was hij soldaat
in het Amerikaanse leger.
Vanaf de eerste dag van de
oorlog ben ik geschokt door
de beelden van de oplaaien
de vlammen in Bagdad. Ik
vraag me af hoeveel burgerle
vens de eerste golf van bom
bardementen heeft gekost.
Dat weet je niet, omdat het
niveau van verslaggeving la
ger is dan ik had verwacht.
Wat brandt er nu eigenlijk?
Op tv zie je wel de zwaailich
ten van ambulances en
brandweerwagens, dus de
dood grijpt om zich heen.
Het is me duidelijk dat de VS
alle noodzakelijke middelen
zullen gebruiken om hun
doel te bereiken. Dat bevalt
me helemaal niet.
Later zag ik ook beelden uit
New York. Een journalist
deed verslag van hoe de oor
log daar werd ervaren. Op de
achtergrond zag je een druk
ke stad, waar het leven door
gaat alsof er niets aan de
hand is. In het dagelijks leven
merken Amerikanen niets
van de oorlog, terwijl Bagdad
met zijn vijf miljoen inwoners
volledig lam ligt. De meeste
Amerikanen hebben geen
idee waar deze oorlog om
gaat en wat er op het spel
staat. Dat horen ze ook niet
op televisie. Veel van mijn
landgenoten volgen de oor
log wel via de televisie, maar
voor hen is de amusements
waarde belangrijker dan de
reden waarom de oorlog
wordt gevoerd.
Tegen die achtergrond zou
het me eigenlijk niet moeten
verbazen dat CNN zoveel
aandacht besteed aan de eer
ste Amerikaanse oorlogs
slachtoffers, terwijl er nauwe
lijks wordt gerept over gedo
de Irakezen. Maar dood is
dood voor een soldaat en of
het vriend of vijand is, doet
niet ter zake, ze vrezen alle
maal hetzelfde lot.
Zaterdag sprak ik met mijn
zus in de States. We hadden
het natuurlijk over de reactie
in de VS op de oorlog. Om
Bush te begrijpen, moet je de
Amerikaanse samenleving
begrijpen. Dat is een heel
simpel denkende samenle
ving. Mijn zus vertelde dat
restaurants al hun Franse
wijnen van de menukaart
hebben geschrapt als protest
tegen de Franse oppositie te
gen de oorlog. Diskjockeys
roepen op alle Franse pro
ducten te boycotten en con
gresleden zeggen dat je anti-
Amerikaan bent als je tegen
de oorlog protesteert. Dat
geldt ook voor Amerikanen
zelf. Dat is natuurlijk wel heel
erg kort door de bocht.
Als je zulke dingen hoort, ga
je nadenken over je vader
land. Wat een propagan
damachine. Binnen het sys
teem word je meegesleurd
met het algemene gevoel dat
bij je wordt binnengegoten
door leiders die je zou moe
ten kunnen vertrouwen.
Maar bij het vergaren van
steun spelen ze in op de on
wetendheid van de mensen
en ze houden die steun in
stand door angst op te roe
pen. Ik ben diep teleurgesteld
in het gedrag van mijn land
genoten en nu zie ik ook hoe
gemakkelijk de VS haat over
zich heen kan roepen.
Lee Eure
Unieke bridgedrives in Leiden voor mensen die een beroerte hebben gehad
Hij heeft een hartoperatie en tweemaal een
herseninfarct gehad en hij heeft een keer een
heup gebroken. Toch kan het leven Gijs Bos
niet breken. „Daar ben ik te optimistisch voor.
Dat heb ik van mijn moeder. Altijd blijven
knokken, anders kom je er niet.
Hij is op deze zondagmiddag met een taxibusje
en zijn scootmobiel uit Capelle aan den IJssel
gekomen om in het Leidse verpleeghuis
Zuydtwijck mee te doen aan een bridgetoer-
nooi voor mensen die een beroerte hebben ge
had. Net als anderen wordt Bos gekoppeld aan
een valide persoon. Tweeënhalf jaar geleden is
hiermee begonnen. Eerst min of meer in de
anonimiteit. Sinds een jaar onder de naam 'De
Volhouders'. Deelnemers komen uit de hele
provincie.
Initiatiefnemer van dit tweemaandelijkse eve
nement is Afke Kastelein. De nu 73-jarige Leid
se kreeg in 1993 een beroerte. „Ik was gast
vrouw voor het multifunctionele gebruik van de
Hooglandse Kerk. De kerkvoogdij had me ge
vraagd om een rapport te schrijven over de
winterkerk. Vroeger was die kerk 's winters
dicht. Om de kerk het hele jaar te kunnen
openstellen, zou een speciale methode worden
ontwikkeld. Of ik m'n mening daarover wilde
geven. Ik ben daar echter nooit toe gekomen.
Toen ik wat getypt had en het overlas, stond al
les andersom. Ik dacht dat ik de toetsen ver
keerd had aangeslagen. Als je gewend bent
blind te tikken, zie je dat natuurlijk niet. Dus
begon ik opnieuw. Met hetzelfde resultaat. Ik
belde meteen m'n man. Ik lijk wel gestoord, zei
ik. Direct daarna kon ik ook niet meer praten."
In hét ziekenhuis werd afasie vastgesteld. Ge
volg van het hersenletseL „Het is verschrikkelijk
als je niet meer kan verwoorden wat je bedoelt.
Alles wat eruit was aan woorden moest er weer
ingebracht worden. Ik voelde me zo hulpeloos,
zo onmachtig. In die tijd heb ik heel wat servie
zen kapot gegooid. Maar ik wilde niet opgeven.
Na een jaar logopedie ben ik zelf aan de slag
gegaan. Met behulp van woordenboeken. En
met steun van veel mensen in m'n omgeving,
die me fantastisch hebben opgevangen."
Kastelein noemt met name Hülie Visser, wed
strijdleider van De Volhouders. „Ik kende haar
van het bridgen in De Merenwijk. Na m'n be
roerte wilde ik dolgraag weer spelen, maar ik
kon het niet meer. Thuis ben ik met een groep
je weer begonnen. Heel rustig. Men moest mij
weer leren om de punten te tellen, de waarde
van de kaarten weer erin te krijgen. Langzaam,
heel langzaam kwam alles weer terug. Jaren
heb ik er over gedaan, maar het lukte. Het sloeg
aan. Een geweldige zelfoverwinning. Ik voelde
me zo bevoorrecht, dat ik dacht: ik ben gehol
pen, nu ga ik anderen helpen."
In samenwerking met de CVA-vereniging Lei
den en omgeving (CVA staat voor 'ongeluk in
de hersenvaten'), waarvan ze inmiddels con
tactpersoon was, en de Afasievereniging richtte
Kastelein drie jaar geleden zelf een clubje op.
Zuydtwijck zorgde voor onderdak, de Neder
landse Bridgebond voor materiaal. Directeur
Gijs van der Scheer „Wat in Leiden gebeurt, is
uniek. Voor blinden en slechtzienden werd al
het nodige gedaan, maar niet voor deze groep.
Daarom wilden wij graag meewerken. Eerlijk
gezegd weet ik niet hoe het nu gaat. Het minis-
PREEKTIJGERS
preek recensie
Jos van Duinen
Henk de Bruijn, Chnstengemeenschap,
Vestestraat 49, Leiden,
zondag, 10.00 uur
Bij de deur van de Christenge
meenschap staan twee vrou
welijke ministranten (misdie
naren) waar de kinderen niet
omheen kunnen. „Je weet dat
je gaat naar de dienst die je
ziel zal verheffen tot de geest
van de wereld." De kinderen,
vaak niet ouder dan tien, wor
den gedisciplineerd op een rij
gezet voor de geestelijke die ze
zal toespreken. Je kunt een
speld horen vallen. Dan zegt
de geestelijke: „Wij leven om
de wereld te begrijpen. Wij
vereren de Godsgeest. Wij
hebben lief de Godsgeest. Wij
zullen denken aan de'Gods
geest. De Godsgeest zal met u
zijn als u hem zoekt." Beurte
lings kijkt De Bruijn de kinde
ren in de ogen en vraagt om
antwoord. Alle kinderen weten
welk antwoord ze moeten ge
ven. „Ik wil hem zoeken." Dan
is het bijna voorbij. De Bruijn:
„Kinderen, ik laat u gaan maar
bewaart in goede gedachte
wat u hier hebt gevoeld, ge
hoord en gedaan.
Even gedisciplineerd als ze
kwamen, verlaten de kinderen
het kapelletje aan de Leidse
Vestestraat om plaats te ma
ken voor de volwassenen. De
ze ondergaan vanmorgen de
tweewekelijkse mensenwij-
dingsdienst. De Christenge
meenschap ontstond kort na
de eerste wereldoorlog als be
weging tot religieuze vernieu
wing vanuit de behoefte om
de voortgaande vervlakking
binnen de kerken tegen te
gaan en het godsdienstigeje-
ven te verdiepen. Rudolf Stei-
ner, grondlegger van de antro
posofie, was een van de op
richters.
De dienst, door hen zelf de
cultus genoemd, heeft het ge
raamte van een katholieke
mis. De invulling is anders. De
Bruijn staat met zijn rug naar
het publiek en richt zich tot
het altaar. Hij leest uit het
Duits vertaalde standaardtek
sten op bezwerende toon
voor. Het boek waarin ze staan
opgeschreven, houdt een mi-
nistrant hem voor de ogen,
terwijl de ander hem het ge
waad afdoet. „De Heer wil on
ze ervaringen delen, ook al zijn
ze wereldvreemd. Dat is Zijn
lijden. Christus in ons. Oh
Christus, krank is de behuizing
die U betreedt. Maar door Uw
woord wordt mijn ziel gezond.
Neem mij, daar Gij mij zelf ge
geven hebt. De macht van de
tegenstander van de mens
neemt Gij van mij."
Nog steeds geen speld gev&„
len. Niemand kucht. De Chris
tengemeenschap zit bewe
gingloos op de stoelen. Het ge
heel heeft iets sinisters. De
geestelijke en de ministranten
dragen witte kleding met
zwarte gewaden. Plafond, mu
ren en gordijnen zijn lila. Een-
vingerige droevige riedels wor
den tijdens bezinningsmo
menten uit de piano achter in
de kapel getrokken. Enkele ke
ren draait De Bruijn zich om,
steekt zijn wijsvinger in de
lucht, en brengt de Christus-
groet: „Christus in u" waarop
een ministrant: „En uw geest
vervulle hij." Regelmatig rapt
de ministrant, in naam van de
gemeente, tussen de voor
drachten van De Bruijn: „Ja,
zo is het."
En dat 'ja, zo is het' is wat de
Christengemeenschap anders
maakt. Het is geen kwestie van
geloven, maar van weten. En
dan kom je weer bij Steiner
uit. Hij vindt dat je een scho-
lingsweg moet ondergaan.
Wanneer je die goed volbrengt
kun je net als hem de geestelij
ke wereld schouwen.
De tijd van het geloven is
voorbij en vervangen door het
weten. Antroposofie noemt
zich dan ook een geesteswj
tenschap.
Maar wat weten we dan? VI
Christus weet, als we De
Bruijn mogen geloven. „Uj
woord ontstroomt uit mijn
pen. Zo wordt uw evangell
rechtvaardig verkondigd."
Christus gelooft in ons end
weten wij. De gemeenscha|
staat op en stelt zich in een
lange rij op. De geestelijke
draait zich om en loopt nal
de eerste in de rij. „Het li-j
chaam des Here geneze ni
ziel." Ze steekt haar tong u
en De Bruijn stempelt er et
hostie op. Dit ritueel wordt
herhaald tot iedereen gene
is. Dan de wijn. „Het bloed
van Christus dat u tot leven
wekt." De Bruijn zet persol
lijk de karaf aan de dorstig!
lippen van de wetenden, 0
verantwoordelijken. „De O
senwijdingsdienst, dit was
hij", zegt hij, en verlaat del
pel.
terie van VWS heeft ons in staat gesteld om
voor blinden en slechtzienden braillekaarten en
lesboeken in braille te ontwikkelen. Voor
bridgers die een beroerte hebben gehad, be
staan nog geen speciale programma's. Als me
vrouw Kastelein kan aantonen dat het thera
peutisch goed is dat ook deze mensen weer
bridgen kunnen we kijken wat we verder kun
nen doen. Nederland vergrijst snel. Dit kan een
heel goedkoop middel zijn om de hersenen
weer te activeren."
Paul Briët, hoofd van de afdeling neurologie
van het Diaconessenhuis in Leiden, bij wie Afke
Kastelein onder behandeling is geweest,
beaamt dat. „Ik vind het geweldig dat mensen
die niet meer op een normale manier kunnen
bridgen zo hun hobby weer kunnen oppakken.
Alleen moet je er geen wonderen van verwach
ten. Hersenfuncties die helemaal zijn weggeval
len en onherstelbaar zijn beschadigd, kun je
door het bridgen niet terugtoveren. Functies,
die tijdelijk zijn weggevallen, kun je er wel door
stimulereren. Het belangrijkste is echter dat
mensen door dit bridgen uit hun isolement
worden gehaald. Ze worden in staat gesteld een
hobby uit te oefenen waartoe ze zich niet meer
in staat achtten."
Dat geldt ook voor Nellie en Gerard Rijsdijk uit
Den Haag. Hij kreeg twaalf jaar geleden een be
roerte, zij twee jaar terug. Beiden zijn 81 jaar. In
het verleden hebben ze veel cruises gemaakt en
'heel veel' van de wereld gezien. Vooral zij kan
zich daarvan echter nauwelijks meer iets herin
neren. „En dat vind ik wel heel jammer. Het
moet een mooie tijd zijn geweest." Ze is echter
al lang blij dat ze die andere hobby, het
bridgen, weer kon oppakken, ook al is ze nog
erg onzeker. „Jullie moeten straks maar zeggen
of ik het goed heb gedaan, ik weet het niet pre
cies", zegt ze regelmatig. Haar man heeft erg
veel moeite met tellen.Als ik meer dan tien
punten in mijn handen heb, weet ik het niet
meer. Dan gok ik af en toe maar. Het zou mooi
zijn als mijn vrouw kan zeggen hoeveel punten
ik heb, maar met bridgen mag je je partner na
tuurlijk niet helpen." Verder vullen ze elkaar
prima aan. Hij: „Zij weet nooit de weg terug
naar huis te vinden, dus moet ik altijd bij haar
zijn." Zij: „Hij heeft niet alleen moeite met tel
len, maar ook met spreken en schrijven. Daar
bij help ik hem."
Samen stellen ze vooral de gezelligheid op prijs.
De 'vooroorlogse' (vóór de Tweede Wereldoor
log welteverstaan) prijzen en het bezadigde
tempo. Als aan zijn tafel een paar maal een ver
keerde kaart wordt gegooid, stelt Gijs Bos dat
meteen aan de orde. Hij weigert er echter ge
bruik van te maken. „Ik kan straffen, maar dat
hoort hier toch helemaal niet bij." Van De Vol
houders is hij een van de meest geroutineer-
den, ook al is hij anderhalfjaar geleden pas een
bridgecursus gaan volgen. Na zijn beroerten
dus. Hij staat dan ook te boek als een uitzon
derlijk geval. Temeer omdat hij in Rotterdam
lid is van twee vereniging met verder uitslui
tend gezonde mensen.
Kastelein: „Het is on-
voorstelbaar dat hij dit
zo snel heeft opge-
pakt."
Zelf ziet Bos dat hele-
maal niet als een
F" prestatie. „Ik heb
m'n hele leven
igT' geklaverjast en
een beetje aan
huisschaak ge
daan.
Het
leek me wel aardig om eens iets heel nieuwi
te pakken. Ik wilde kijken of ik dat ook kon.i
zeggen hier dat het prima gaat. Maar dat vin
niet eens zo belangrijk. De gezelligheid, daa
gaat het mij om. Toen ik las dat Afke hier in
den met dit bridgen bezig was, heb ik me rq
een aangemeld. Je ontmoet mensen die ook
CVA hebben gehad. Die hoef je niet uit te lej
gen wat je is overkomen. Ze begrijpen je me
een. Een hoop mensen weten wel wat CVAi
maar ze kunnen er niet mee omgaan. In hui
ogen ben je anders. Dat ben ik ook, maar ao
ders dan zij denken. Ik begrijp alles goed. Al
leen heb ik niet meer zo'n vlotte babbel als
vroeger. Ik ben veel rustiger geworden en hc
praten gaat niet meer zo vlug.
Afke Kastelein is inmiddels lid van nog driei
dere clubs: VOG en Up en Down in Leiden
ANBO Voorschoten. Het liefst zou ze "Volha
ders' uit het hele land bij haar initiatief wille
betrekken. „Maar dan moet ik wel meer hu|
krijgen. Ik kan nog niet alles. Als je zo'n ben
te hebt gehad, kom je er nooit helemaal vari
Soms is mijn zinsopbouw nog niet zoals ikl
zou willen. Dan zeg ik tegen mezelf: Afke, je
denkt dat je weer normaal bent, maar dat is,
niet zo." Die zelfspot en zelfkritiek zeggen
evenwel alles over haar opvallende herstel. I
iedereen is immers in staat om zo over zich]
te oordelen. Strijdbaar voegt ze eraan toe:
„Maar ik heb er wel aan moeten trekken en'
veel, erg veel m'n hersenen moeten trainen
Jan Preenen
Het volgende toernooi van De Volhouders isi
zondag 18 mei om 13.30 uur in verpleeghui
Zuydtwijck aan de Aaltje Noordewierlaan in
Leiden. Informatie en aanmelden is mogelijl
Afke Kastelein: 071-5147411.
Afke Kastelein (in het midden, met achter zich Gijs Bos als belangstellend toeschouwer. „Ik heb veel m'n hersenen moeten trainen om zover te kom
als ik nu ben." Foto: Taco van der Eb
