Ooit in dezelfde bus, nu in hetzelfde schuitje
SPORT
zaterdag 1 maart 2003
SI
ohnny Heitinga en Marcel Akerboom revalideren van zware blessures
oor Gertjan van Geen
ihnny Heitinga en Marcel Akerboom genoten beiden
jn voetbalopleiding bij Ajax. Een tijd lang reden ze in
etzelfde busje naar de trainingen. De twee kennen el-
lar goed, maar hebben het contact verloren. De ene be
fte bleef in Amsterdam, de ander vertrok ondanks een
inbieding voor twee seizoenen naar Fortuna Sittard.
un toekomst ligt in het betaalde voetbal, maar op dit
loment liggen Alphenaar Heitinga (19 jaar, gescheurde
uisband) en Noordwijker Akerboom (21, gescheurde en-
ilband) op de behandeltafel. Dat ze dit seizoen niet
eer in actie komen, staat vrijwel vast. Ze wanhopen
et. Alle zinnen zijn gezet op de komende voetbaljaar-
ang. „Het hoofdje is weer schoon, mentaal gezien", zegt
eitinga.
Hoeveel pech kan een voetballer hebben? Johnny
Heitinga was net hersteld van een meniscusbles-
ure, die mede door een foute ingreep van de chirurg
uim acht maanden herstel had gevergd, toen hij bij
ijn rentree eind september weer tegen een forse knie-
ilessure aanliep. Een iets te onbesuisde actie had gro-
e gevolgen. ,,Ik had zo lang niet gespeeld, dat ik mis-
chien iets te graag wilde. Ik ging er met het verkeerde
leen in. Had ik het met rechts gedaan, dan was er
liets aan de hand geweest", meent Heitinga.
)e geboren Ter Aarder accepteert het lot gelaten. „Ik
an mezelf gek maken, maar ik weet dat het moet. Al
rord ik wel erg zwaar gestraft." De fysiotherapieruim-
e van de KNVB in Zeist is zijn tweede thuis. Dagelijkse
essies van zes uur moeten hem er weer bovenop hel
len. Het is maar beter dat hij niet in Amsterdam recu-
lereert. „Dan sta ik de hele dag tegen een spiegel aan
e praten. Dat is niks. Hier heb ik te maken met andere
foetballers, die hetzelfde doel hebben: terugkomen op
iet hoogste niveau."
'ijdens zijn vorige herstelperiode was Heitinga kwaad.
:en routineoperatie liep uit op een catastrofe. Niet al-
een hij was slachtoffer, ook de knie van ploeggenoot
lafael van der Vaart kreeg een verkeerde behandeling.
,In een week verklootte hij twee knieën. Ik wil er wei-
lig meer van weten, want ik werd er gek van. Ik kan er
liets mee. Misschien was dit me niet overkomen als ik
le eerste keer goed geholpen was, maar het antwoord
ip die vraag heb ik niet."
)m elk toeval uit te sluiten, zocht de Ajacied zijn heil
n de Verenigde Staten. Hij consulteerde de befaamde
niespecialist Robert Steadman, die eerder Ruud van
listeirooy en Giovanni van Bronckhorst behandelde,
'ysiotherapeut Rob Ouderland voltooit in Zeist het ge-
ïezingsproces. „Die heeft heel wat voetballers weer op
le been geholpen. En niet de minste." Laatst nog,
itond hij met de 'grote' Marco vanBasten over te kop
pen. Heitinga: „Dat maak je toch maar één keer in je
leven mee? Schitterend is dat."
Het is nog niet zo dat hij van een droom in een nacht-
nerrie terechtkwam. De droom was simpel. Heitinga
lebuteerde op zijn zeventiende in het eerste elftal, no-
a bene in de Kuip tegen Feyenoord. Ajax won, beter
;on niet. De nachtmerrie is meer een onrustige slaap,
let jochie zonder rijbewijs kreeg door de knieproble-
nen een versnelde cursus volwassen worden. „Ik weet
Johnny Heitinga trapt een balletje in de fysiotherapieruimte in Zeist. Foto: Marnix Schmidt.
nu wat het is om tegenslagen te verwerken. En ik weet
nu wie mijn echte vrienden zijn en wie alleen maar
mooi weer hebben gespeeld. Mijn echte vrienden hel
pen me om me erdoorheen te slaan. Het is pijnlijk dat
ik me in sommige mensen vergist heb. Ik ben in een
jaar heel erg volwassen geworden."
„Thuis hadden we het niet breed, reden we altijd in
oude auto's. Toen ik net mijn rijbewijs had, kon ik een
nieuwe auto uitkiezen. Ik heb aardig wat bekeuringen
gekregen. Ik hou van snelheid. Nu denk ik daar meer
bij na. Ik ga niet meer met 150 over de snelweg, want
als ik een ongeluk krijg, ben ik weer weg. Nee, in Ne
derland ben je zogenaamd volwassen op je achttiende,
maar op bepaalde punten ben je dat dan nog lang
niet."
Hij loopt niet tegen muren op, rijdt op maandag zelfs
fluitend naar Zeist voor weer een week keihard werken
zonder gras te ruiken. Het is twee keer voorgekomen,
dat ik er mentaal helemaal doorheen zat. Dan krijg ik
een middagje vrij. Het is zwaar. Ik word hier echt afge
beuld. Ik lig om negen uur al in bed en slaap non stop
tot acht uur. In het weekend ben ik vrij, maar er is zo
veel voetbal op televisie, dat ik eigenlijk zo snel moge
lijk weer wil revalideren. Moet ik dan elke avond in de
bioscoop gaan zitten? Dan heb ik na twee weken alle
films wel gezien. En na twee weken restaurants ken ik
elke keuken."
Praten over eten verlegt de aandacht. Heitinga is wild
van de Indische keuken. Opa - zijn grootste fan - en
oma komen uit Indonesië, waar ook zijn vader is gebo
ren. Als ik moet kiezen tussen rijst en aardappels, dan
weet ik het wel." Binnenkort gaat hij op zichzelf wo
nen. Hij heeft een huis in Hoofddorp gekocht. „Omdat
ik er aan toe ben." Het betekent voor zichzelf zorgen.
„Sinds een week of vijf heb ik kookles van mijn oma.
Dat is ook pittig, met al die zware pannen. Ze kookt
voor tien. Iedereen die langs komt, is welkom om mee
te eten."
Opa is zijn trots. „Die had het er nog moeilijker mee
dan ik toen ik geblesseerd raakte. Ik zag hem in de ca
tacomben. Samen hebben we een potje staan janken."
Hij vindt zichzelf een familiemens. Wat er ook gebeurt,
dat blijft het belangrijkste. Het is altijd al zo geweest.
„Vroeger was ik een bange schijterd, een moeders
kindje. De enige bij wie ik dorst te slapen waren mijn
oma en opa. Ik deed ook liever spelletjes met hun, dan
dat we een dagje weg gingen. Mijn ooms stonden in de
jeugd altijd langs de lijn. Toen ik in het eerste kwam,
hebben ze meteen een seizoenkaart gekocht. 'We zijn
er voor je', zeiden ze. Ik had het ook wel voor ze kun
nen regelen, maar dit wilden ze zelf."
Iedereen mag meedelen in zijn succes, ook financieel.
Heitinga nam zijn twee jaar oudere zus mee op vakan
tie. „Dan kan ik haar ook laten genieten. Mijn ouders
zijn gescheiden toen we pubers waren. Daardoor zijn
we erg naar elkaar toe gegroeid."
Alleen al voor de familie moet hij terugkomen op het
hoogste niveau. De wedstrijd in de Champions League
tegen Arsenal sterkte hem in zijn overtuiging dat een
zware knieblessure te overwinnen is. „Het gekke is dat
ik het meest op de spelers lette, die in het verleden ook
hun kruisband hebben gescheurd. Ik keek naar Van
Bronckhorst en Pires. Het viel me op dat het met hen
honderd procent goed gaat."
HET ZIT IN DE FAMILIE
jeugd beleefde, vloog Ajax er in
de Europa Cup standaard in de
eerste ronde uit. Maar de maes
tro maakte daar nietzo'n punt
van. Volgens Johan de Grote
was verliezen goed voor het har
dingsproces van schitterende ta
lenten als Rijkaard. Vanenburg
en Van Basten. Ondertussen
leerde hij ze hoe ze wedstrijden
konden winnen door simpelweg
zo veel mogelijk doelpunten te
maken. Tenminste altijd eentje
meer dan de tegenstander.
Het leuke van Ajax was altijd
dat er ook tegen op papier ster
kere tegenstanders werd gevoet
bald in de geest van Cruijff. Het
aanvallen tegen de krachtsver
houdingen in kwam de Amster
dammers wel eens op een pak
rammel te staan, maar vaker
bracht het niet voor mogelijk ge
houden overwinningen. En in
negen van de tien gevallen was
het hoe dan ook plezierig om
naar Ajax te kijken. Maar Koe
man heeft het adagium van zijn
leermeester omgebogen naar: als
wij er tenminste maar eentje
minder tegen krijgen dan zij.
Onbegrijpelijk dat hij daarvoor
dezegen van Cruijff heeft gekre
gen.
Bij die zes Europese thuisneder
lagen van de laatste jaren viel
Ajax van alles te verwijten.
Maar niet dat het zich had be
zondigd aan een surjalace in en
rond de middencirkm Het staat
niet in de statuten, maar onge
schreven wet nummer één bij
Ajax is dat in eigen huis te allen
tijde de aanval wordt gezocht.
Wordt het dan toch geen vrolij
ke boel dan ligt dat aan de te
genpartij die zich heeft verlaagd
tot een luizig counterspelletje.
Meestal knikte ik instemmend
als ik ze in Amsterdam na een
mislukte thuiswedstrijd hoorde
zeggen dat je voor een leuke pot
nu eenmaal twee ploegen nodig
hebt die er wat van willen ma
ken. Deze voetbalwijsheid werd
woensdagavond gebruikt door
Arsène Wenger, de trainer van
Arsenal Als verwijt aan Ajax.
Lijkt mij pijnlijker dan een eer
volle nederlaag.
Jaap Visser
Reageren?
Sportredactie.ld@damiate.hdc.nl
Van de week ook zo genoten
van AjaxIk niet. Volgens
mij zijn ze daar in De Arena be
hoorlijk de weg kwijt. Een beetje
de horlepiep dansen na een van
de saaiste 0-0's ooit in het voet
bal vertoond. Op eigen veld no
ta bene. Vroeger hadden ze zich
in Amsterdam kapot geschaamd
voor zo'n potje angsthazenvoet-
bal. Jack van Gelder (Eddy Poel-
mann verklapte ooit dat deze
slijmjurk zich voor de nacht in
een wit ponnetje met een verti
cale rode streep hult) vertelde
woensdagavond dat 0-0 op het
veld van Ajax een zeldzaamheid
is. Klopt. Europees gezien deed
zo'n 0-0 zich voor het laatst in
1994 voor, tegen Parma. Maar
tussen toen en van de week za
ten nog wel zes andere thuis
wedstrijden waarin de Amster
dammers het net niet konden
vinden (Panathinaikos 0-1,
Grasshoppers 0-1, Croatia Za
greb 0-1, Hapoël Haifa 0-1, Real
Mallorca 0-1 en FC Kopenhagen
0-1). Een optreden van Ajax
voor eigen publiek zonder zelf
geproduceerde goals is dus niet
zo'n rariteit. Wel uniek was
woensdagavond het donderende
applaus in plaats van het strie
mende fluitconcert.
Een vrije trap van Chivu die uit
de kruising werd gekopt en een
pegel van Zlatan die huizen
hoog over ging. Dat was het.
Tien man achter de bal en één
vleugelspits, leeghoofd Van der
Meyde op links, maar die was er
nog niet voorbijgekomen als ze
een back met twee gipspoten te
genover hem hadden gezet.
Ajax-Arsenal leek wel zo'n lang-
zaamaan-actie van twee elftal
len die allebei een punt nodig
hebben om degradatie te ontlo
pen. Amusementswaarde nul.
Nog een geluk dat ik niet in de
Arena zat, maar op de bank in
mijn werkkamer waar ik me
door die lummelende voetbal
profs ongestoord in slaap kon
laten wiegen.
Toen het voorbij was en de tv
begon te gloeien van het glunde
rende gezicht van alleskunner
én -kenner Johan Cruijjf be
greep ik er even helemaal niets
meer van. Had ik al snurkend
een zinderende apotheose ge
mist? Had Ajax al zijn krachten
gespaard voor een slotoffensief
van heb ik jou daar waardoor
het nog snel even 3-0 was ge
worden? Welnee, ze'fs hij die
vroeger nooit en te nimmer ge
noegen nam met de nul, als spe
ler niet en als trainer niet, zat
doodleuk te verkondigen dat het
allemaal dik in orde was. De
uitslag én het vertoonde spel. Gij
ook Brutus?, stamelde ik toen
het tot me was doorgedrongen
dat het gewoon 0-0 was geble
ven. Hoofdschuddend ben ik
opgestaan, want ik moest nu
toch echt gaan liggen. Cruijjf als
verdediger van het resultaat
voetbal. Dat ik dat moet mee
maken.
Door met z'n allen voor de pot te
gaan liggen, komen we verder in
Europa, luidt de logica van Koe
man. Cruijjf geeft hem gelijk. Ik
ook. Maar zolang ze gepaard
gaan met afbraakvoetbal kan ik
me over die vorderingen van
Ajax in de Champions League
echt niet verheugen. In het begin
van de jaren tachtig, toen de
voetballer Cruijjf zijn tiveede
|Foto: Taco van der Eb
Chantal: Vader Cees is de grote anima
tor achter het schaatsen. Hij heeft aan
shorttrack en langebaan gedaan en van
kleins af aan gingen we met hem mee.
Robbert-Kees moest aanvankelijk niets
van het schaatsen hebben. Hij ging voet
ballen, met zijn moeder.
Robbert-Kees: Ik voetbalde hier vlakbij,
bij Woubrugge. Pas op mijn elfde wilde
ik ook schaatsen. In je korte broek de
kou in, dat ging me tegen staan. Bij
schaatsen is het ook koud, maar daar
kan je je tenminste op kleden. Op mijn
vijftiende reed ik mijn eerste World Cup-
Wedstrijd. Ik trainde bij de nationale se
lecties en met mijn vader. Dus ik stond
minimaal drie keer per week op het ijs.
woubrugge - Schaatsen is de sport van broer en zus Robbert-Kees en Chantal Boer.
De 21-jarige Robbert-Kees werkt parttime als technisch tekenaar bij de gemeente Zoe-
termeer en hij is opgenomen in de nationale shorttrackselectie. Chantal (23) maakte
daar ook deel van uit, maar stopte vanwege haar studie technische bestuurskunde in
Delft. Zij wil zich op de marathon gaan storten. Het ouderlijk huis bevindt zich aan de
Tjalk in Woubrugge.
Ook onze nichtjes Margot en Esther, die
hier verderop in de straat wonen, zijn
door mijn vader enthousiast gemaakt.
De een zit in de ploeg van Peter Mueller,
de ander is Nederlands jeugdkampioen.
Chantal: Het is niet verwonderlijk dat er
veel goede shorttrackers uit onze regio
komen. Op de eerste plaats wordt er in
de verschillende dorpen in de buurt so
wieso veel geschaatst. Ten tweede is er
een 200-meterbaan in Leiden en short
trackclub IHCL. Daarom wordt er snel
ler voor die sport gekozen dan door
schaatsers die uit de regio Den Haag ko
men en op De Uithof schaatsen.
Robbert-Kees: De IHCL heeft al heel
veel toppers afgeleverd.
Chantal: Dat Nederland geen topland
meer is bij shorttrack is makkelijk te ver
klaren. Wij domineerden tót het een
olympische sport werd. Toen gingen an
dere landen er tijd en geld in steken.
Robbert-Kees: Mijn doel is de Spelen
van Turijn over drie jaar. Het is niet zo
relevant wie van ons twee het meeste ta
lent heeft. Ondanks je talent moet je er
toch heel hard voor werken.
Chantal: Ik ben er een tijdje uitgestapt
vanwege mijn studie en wil marathons
gaan schaatsen. Van shorttrack naar
marathon lijkt een grote stap. Toch heeft
het beide met tactiek te maken in tegen
stelling tot allround-schaatsen waar het
alleen maar tegen de klok gaat.
Robbert-Kees: Er zijn meer shorttrac
kers naar de marathon overgestapt en
die doen het goed, zeker in de bochten.
Had ik al snurkend
een zinderende
apotheose gemist?
RANDJE BUITENSPEL
Het gebeurde op de trai
ning, bij een doodnorma
le actie. Marcel Akerboom wil
de een tegenstander uitkap
pen en scheurde zijn enkel
band volledig af. „Ik hoorde
het knappen", zegt de Noord
wijker. „En er zat meteen een
flinke 'tennisbal' op." Aker
boom werd binnen een paar
dagen geopereerd, waarna het
revalideren kon beginnen.
Normaal staat er drie maan
den voor een dergelijke bles
sure, maar Akerboom leeft
nog steeds in onzekerheid. „In
het begin was ik erg gemoti
veerd. Maar na een tijdje ging
ik niet meer vooruit. De enkel
bleef vastzitten. Hardlopen
werd een probleem, ik moest
weer op de fiets. Dat maakte
het moeilijker."
Hij kon het strakke revalida-
tieschema van soms zes dagen
in de week weer oppakken. De
orthopeed in Sittard stond
voor een raadsel. Hij ver
moedde dat het kapsel stijf
was, maar een injectie om dat
eventuele euvel te verhelpen,
werkte niet. Volgende week
gaat Akerboom voor een se
cond opinion naar een zieken
huis in Amsterdam.
Het zonnige karakter van
Akerboom betrekt er enigszins
door, maar nooit te lang. „Ik
ben wat sneller geïrriteerd dan
anders. In het verkeer zit ik
bijvoorbeeld soms een potje
te schelden, terwijl ik dat an
ders niet heb. Maar op zich
valt het wel mee. De mensen
in mijn omgeving merken het
niet echt."
Akerboom was aanvoerder
van de Al van Ajax en het Ne
derlands elftal onder 18 jaar.
De centrale verdediger was
voorbestemd om te slagen in het profmetier. De
overstap naar Sittard was niet onlogisch. Bij Ajax
zou hij in het tweede terecht komen en Fortuna
Sittard had net een goed seizoen achter de rug
onder Bert van Marwijk.
Wist hij veel dat het allemaal heel anders zou lo
pen dan hij voor ogen had? Alles was anders
vergeleken met de jeugd. Ik was gewend om al
leen maar plezier te maken. Ik maakte een degra
datie mee, de supporters waren niet blij en er
was paniek in het bestuur. Er werden twee trai
ners ontslagen. De leuke kant van het profvoet
bal heb ik nog niet kunnen beleven. Ik heb nog
niet echt kunnen genieten. We staan nu laatste in
de eerste divisie."
De verhuizing van het westen naar het zuiden
was zwaar gevallen. Van de gezelligheid van de
familie in Noordwijk naar alleen thuis komen in
Limburg. Het ging ten koste van zijn spel. Zeker
toen hij zijn basisplaats kwijtraakte na een trai
nerswissel. „Ik voelde me gelijkwaardig, maar de
Marcel Akerboom: „Ik ben wat sneller geïrriteerd dan anders."
Foto: Hielco Kuipers
trainer koos voor ervaring."
Akerboom kijkt niet achterom. Velen zullen den
ken dat hij indertijd de verkeerde beslissing heeft
genomen door naar Sittard te gaan. Ook bij hem
is het wel eens door zijn hoofd geschoten, dat het
allemaal anders had kunnen lopen. Maar het
heeft geen zin. Vooruit kijken moet hij, op twee
fronten. „De club overleeft gewoon. Ik probeer er
alles uit te halen om hogerop te komen. Ik kan in
de eredivisie voetballen. Ik ben transfervrij en dat
biedt mogelijkheden. Ik ben nog jong." Gezien
zijn leeftijd hoeft Akerboom ook niet te wanho
pen als het gaat om zijn herstel. „Ik geloof in
hard werken. Ik stel doelen om me scherp te
houden."
Hij volgt de wedstrijden van zijn club een beetje
als een kritische supporter. Als hij op zaterdag bij
zijn oude club Noordwijk langs de lijn staat, is
dat anders. „Dan sta ik alleen maar te ouwehoe
ren met bekenden en mis ik nog wel eens een
doelpuntje."
