aupinc alles is te koop in vrolijk Bagdat Van Armani tot Mercedes, BUITENLAND store m "mm Casba Wonen, Hoge Rijndijk 315, ZOETERWOUDE 071-5899346 (advertentie) M i Auping Match Lage poten, lagere poten. Hout, stof, aluminium. Sober, sierlijk, speels. Zacht van kleur, signaal van kleur. Achterwand, geen achterwand. Kastjes, welke kastjes. Leeslicht, sfeerlicht. Krant bij de hand, tissue bij de neus, nachttasje, klambo m Of of. En en. Ontdek Auping Match bij de onderstaande Vision Store: donderdag 20 FEBRUARI door onze correspondent Ha ra ld Doornbos bagdad - Het valt moeilijk te ge loven, maar Bagdad aan de voor avond van mogelijk een nieuwe oorlog bestaat voornamelijk uit ijs en shoarma etende mensen die naar de film willen. „Hey bro ther, how are you?" Omdat er vanwege het VN-em- bargo en de oorlogsdreiging nauwelijks meer wordt gevlogen op de Iraakse hoofdstad, neem je een taxi vanuit de Jordaanse hoofdstad Amman om het 900 kilometer verderop gelegen Bag dad, Madinat Al Salam (Stad van de Vrede), te bereiken. En omdat je niet voor de lol naar Irak gaat, is de inhoud van de koffers beslist anders dan wanneer je Londen, Parijs of Berlijn zou bezoeken. Ten eerste voedsel en batterijen, omdat er - zo is mij althans verteld door pro-Saddam Hussein-groepen - \ranwege het al tien jaar durende VN-embargo zo goed als niets te koop is in Bagdad. „De mensen daar teren weg dank zij de VN", aldus een Duitse vredesactivist, die concludeert dat 'het cynis me regeert in deze door Ameri ka gedomineerde wereld'. Ook in de kofier twee inverters, apparaten die de elektriciteit van een auto-accu omzetten in bruikbare 220 volt. Tot slot een groot, geel plastic pak, gele laarsjes en een gasmasker. Aan gezien slechts weinigen een aanval met ABC-wapens heb ben meegemaakt, kan niemand je vertellen of dit pak ook daad werkelijk helpt in het geval van een chemische of nucleaire aan val. Maar er is het afgelopen jaar zó veel gesproken over massa vernietigingswapens, dat je er liever mee dan om vertegen zit Ammar, de Jordaanse eigenaar van een grote Chevrolet Subur ban, kan de weg Amman-Bag dad wel dromen. Omdat hij hem elke week drie keer rijdt, en omdat het één lange, rechte streep is door de woestijn. De weg is zo goed als leeg. Het eni ge verkeer bestaat uit trucks die olie vervoeren van Irak naar Jor danië. Het is Bagdad door de VN toegestaan een bepaalde hoe veelheid olie te exporteren. Het geld dat het land hiermee ver dient, mag alleen aan humani taire zaken worden uitgegeven, niet aan wapens. Ammar houdt niet van lang zaam rijden. Dus jakkert hij met 130 kilometer per uur over de tweebaansweg door de woestijn. Na vier uur rijden doemen in de verte een paar kleine huisjes en twee van beton gemaakte poor ten op. Daar ligt het dan: Irak, lid van de 'As van het Kwaad', in het bezit van massavernieti gingswapens, een bloedige dic tatuur. Of juist: slachtoffer van westers imperialisme, één van de weinige seculiere Arabische landen? Iedereen praat over Irak. Het land is geen dag uit het nieuws en iedereen heeft er wel een mening over. Maar bijna niemand is er ooit geweest. Wie grote muren of hekken ver wacht, met daarachter gevaarlijk kijkende soldaten in tanks, komt bedrogen uit Toegegeven, er is gaas hier aan de grens, maar dat wordt gebruikt als hok voor een zestigtal kleurige kanaries. „De baas van deze grenspost houdt van vogels", zegt een Iraakse douanier, terwijl hij door het paspoort bladert. Voor de rest gaat het er rustig aan toe. Geen soldaten, geen tanks, geen wa pens, niet eens anti-westerse opmerkingen. In alle kantoren hangen posters en schilderijen van Saddam Hussein. „Moge God onze grote leider helpen", staat er onder één van de schilderijen geschre ven. Wat ze aan de grens met name willen weten is of je tech nische apparaten bij je hebt. Ze ker nu proberen ze te voorko men dat mensen beschikken over eigen communicatieappa ratuur. Alles wordt opgeschre ven, het papier gestempeld. De meegenomen satelliettele foon, die het altijd en overal doet, mits je hem richt op een satelliet die op 36.000 kilometer hoogte hangt, wordt met een stuk metaal verzegeld. Die mag je alleen gebruiken in het me Van oorlogsdreiging is in Bagdad niet veel te merken. Deze jongens proberen op hun dooie gemak tweedehandsboeken te slijten. Foto: GPD/David Guttenfelder diacentrum van de regering, leg gen de douaniers uit. Voor de rest doet niemand moeilijk. Ge dwee kijken ze naar het gele pak en het gasmasker. „Dat gaan we toch niet nodig hebben", grap pen de Irakezen. Bomen Het is gek, maar als er oorlog in het spel is, kun je soms emotio neel worden om heel kleine za ken. Ik zie hoe twee Iraakse ar beiders naar de grenspost rijden in een tankwagen, met daarop in grote letters: 'Gevaar - Brand baar'. Op hun dooie akkertje monteren de twee mannen, die teenslippers dragen, de slang aan de tank. Dan draaien ze aan de opening en vers water stroomt uit de slang. Rustig sjokken ze over het terrein van het grenskantoor en geven ze de paar bomen water. Wat je ook over Irak mag den ken, dit is toch het toppunt van onschuld. Wellicht staat dit land binnen een paar dagen of we ken in lichterlaaie, maar de bo men krijgen te drinken. Ook het dorstige gras wordt niet overge slagen. En als er een groep witte duiven neerstrijkt, maken de twee mannen een bad voor de beesten. „De baas houdt écht van vogels", zeg ik. „Ja, z'n hob by", aldus de douanier. Na een uur of twee zijn de formaliteiten voorbij, de papieren in orde. Als de slagboom opengaat, zegt de douanier „Welkom in Irak. Ammar, de chauffeur van de Chevrolet, wrijft zich in de han den wanneer we het land bin nenrijden. Vanwaar die blijd schap, Irak is op dit moment toch één van de gevaarlijkste plekken ter wereld? „We gaan direct tanken, dan snap je wel waarom", zegt hij. Zo'n Chevro let heeft een serieuze benzine tank. Vol bij 50 liter? Vergeet het: 100,150,200 liter en dan pas stroomt het over. „Let nu goed op, want ik ga afrekenen", zegt de lachende Ammar. Hij pakt Iraaks geld uit zijn zak en geeft het aan de pompbediende, een oude man met een tulband op en een verweerd gezicht. „Hoeveel was dat?", vraag ik. „Twee dollar," lacht Ammar. „Wat? Twee dollar voor 200 liter! roep ik uit. „Irak heeft olie als water, heerlijk toch", roept Am mar. Na het maken van wat 'Al lah is groot-gebaren' ga ik stoï cijns in de auto zitten. Dit is on gelooflijk. In Nederland zou je er ruim 250 euro voor kwijt zijn. Ik wou dat wij zo'n embargo had den, denk ik. Vlakte Nu ligt de weg naar Bagdad open. Een bordje geeft aan dat het nog 590 kilometer is. Maar er loopt een zesbaans-snelweg. Ammar haalt z'n hart al weer op. Honderdzestig per uur of harder blijkt geen probleem. Deze snelweg, die Bagdad van uit het westen bereikt, gaat door een woestijn die zó vlak is, dat een halve meter hoog rotsblok er zou opvallen. Waar je ook kijkt, zie je een tientallen kilo meters brede horizon. De vraag die al snel rijst, is de volgende: hoe moet je in vredes naam dit gebied verdedigen te gen Amerikaanse vliegtuigen en tanks? Niets kun je verdekt op stellen. Een anti-tankwal opwer pen zou geen zin hebben, aan gezien alles hier een veel te makkelijk doelwit zou zijn voor de Amerikaanse luchtmacht. Maar geen verdediging hebben, houdt weer in dat de Amerika nen met hun tanks naar binnen kunnen denderen. Honderd twintig kilometer per uur gaan die dingen. Binnen een paar uur zouden ze Bagdad kunnen be reiken. Aangezien het Amerikaanse le ger hoogstwaarschijnlijk vanuit Koeweit, ten zuiden van Irak, zal aanvallen, is het logisch dat hier in het westen van Irak niet al te veel troepen zijn gestationeerd. Maar helemaal niets, nog niet één jeep, dat is toch merkwaar dig. Onderweg vragen we aan een stel Irakezen waarom er geen leger te zien is. „Geen idee zeggen ze. „Het is heel gek, maar we zien eigenlijk nooit een verschil tussen oor- logs- en vredestijd." De eerste zichtbare militair staat pas bij een controlepost op de plek waar de snelweg Bagdad bereikt. De controle is nihil. „Is goed, doorrijden", zegt de sol daat, zonder iets te hebben ge controleerd. Ook in Bagdad geen enkel spoor van angst of paniek voor een oorlog. De keu rig geasfalteerde snelwegen Erkend leverancier van het volledige Auping assortiment door de stad worden door duizenden auto's, if')'' doet niemand, want met#20 lage benzineprijs heeft dereen een auto. De laatr®e Mercedessen, de mooi BMWs. Eeuwige vlammen In de verte zijn de eei vlammen zichtbaar die de olieraffinaderij hangel fl het nationale theater sta ge rijen mensen. Ook de r pen maken overuren, aai het led, het islamitische feest, is en iedereen met !'°f milie naar de film wil. 0, 'et hangen afbeeldingen vat 5 e. dam Hussein. Linksaf m r Saddam-internationalei '8e' veld. Rechtsaf naar het S kinderziekenhuis. jlee Rechtdoor wordt een pai ')oe de president herbouwd, 'er twee keer eerder, in 1991 e[s 1998, door de Amerikan °'r platgebombardeerd. Ma l"e bijna alle Arabische land wordt de leider op zont v geëerd. Dat is niet iets typisch Ir - Natuurlijk, iedereen ven dat ze hopen op vrede e vl oorlog slecht is. Maar ni oogt wanhopig of bang. tl zien wel", zegt een man zullen hopen op het bes telt een vrouw. Niemand is aan het han mt Verre van dat. De winkel er vol. De supermarkten m rtu len niet van die in Euro[ !nj" laatste jeans of een Am 'P Geen probleem hier. In! trum zitten honderdent gezellig op terrasjes. Ijs, shoarma.Hello brothe nat een Iraakse man. „Welk frs Irak." Later legt een Irak P° dat het VN-embargo teg r massaal wordt ontdoke: 00 wil je ook met buurland mt Jordanië, Syrië en Iran.! ne lijk kan je hier alles krijg Prc je wilt." En die oorlog dan? Ach zien we later wel weer. f de inspecteurs van de V! trekken, weten we dat h nens wordt." DA* eni sofi

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 2003 | | pagina 8