aupinc
alles is te koop in vrolijk Bagdat
Van Armani tot Mercedes,
BUITENLAND
store
m "mm
Casba Wonen,
Hoge Rijndijk 315,
ZOETERWOUDE
071-5899346
(advertentie)
M i
Auping Match
Lage poten, lagere poten. Hout, stof, aluminium. Sober, sierlijk, speels. Zacht van kleur, signaal van kleur. Achterwand, geen achterwand. Kastjes, welke kastjes. Leeslicht, sfeerlicht. Krant bij de hand, tissue bij de neus, nachttasje, klambo m
Of of. En en. Ontdek Auping Match bij de onderstaande Vision Store:
donderdag 20 FEBRUARI
door onze correspondent
Ha ra ld Doornbos
bagdad - Het valt moeilijk te ge
loven, maar Bagdad aan de voor
avond van mogelijk een nieuwe
oorlog bestaat voornamelijk uit
ijs en shoarma etende mensen
die naar de film willen. „Hey bro
ther, how are you?"
Omdat er vanwege het VN-em-
bargo en de oorlogsdreiging
nauwelijks meer wordt gevlogen
op de Iraakse hoofdstad, neem
je een taxi vanuit de Jordaanse
hoofdstad Amman om het 900
kilometer verderop gelegen Bag
dad, Madinat Al Salam (Stad
van de Vrede), te bereiken.
En omdat je niet voor de lol
naar Irak gaat, is de inhoud van
de koffers beslist anders dan
wanneer je Londen, Parijs of
Berlijn zou bezoeken. Ten eerste
voedsel en batterijen, omdat er -
zo is mij althans verteld door
pro-Saddam Hussein-groepen -
\ranwege het al tien jaar durende
VN-embargo zo goed als niets te
koop is in Bagdad. „De mensen
daar teren weg dank zij de VN",
aldus een Duitse vredesactivist,
die concludeert dat 'het cynis
me regeert in deze door Ameri
ka gedomineerde wereld'.
Ook in de kofier twee inverters,
apparaten die de elektriciteit
van een auto-accu omzetten in
bruikbare 220 volt. Tot slot een
groot, geel plastic pak, gele
laarsjes en een gasmasker. Aan
gezien slechts weinigen een
aanval met ABC-wapens heb
ben meegemaakt, kan niemand
je vertellen of dit pak ook daad
werkelijk helpt in het geval van
een chemische of nucleaire aan
val. Maar er is het afgelopen jaar
zó veel gesproken over massa
vernietigingswapens, dat je er
liever mee dan om vertegen zit
Ammar, de Jordaanse eigenaar
van een grote Chevrolet Subur
ban, kan de weg Amman-Bag
dad wel dromen. Omdat hij
hem elke week drie keer rijdt, en
omdat het één lange, rechte
streep is door de woestijn. De
weg is zo goed als leeg. Het eni
ge verkeer bestaat uit trucks die
olie vervoeren van Irak naar Jor
danië. Het is Bagdad door de VN
toegestaan een bepaalde hoe
veelheid olie te exporteren. Het
geld dat het land hiermee ver
dient, mag alleen aan humani
taire zaken worden uitgegeven,
niet aan wapens.
Ammar houdt niet van lang
zaam rijden. Dus jakkert hij met
130 kilometer per uur over de
tweebaansweg door de woestijn.
Na vier uur rijden doemen in de
verte een paar kleine huisjes en
twee van beton gemaakte poor
ten op. Daar ligt het dan: Irak,
lid van de 'As van het Kwaad', in
het bezit van massavernieti
gingswapens, een bloedige dic
tatuur. Of juist: slachtoffer van
westers imperialisme, één van
de weinige seculiere Arabische
landen? Iedereen praat over
Irak. Het land is geen dag uit het
nieuws en iedereen heeft er wel
een mening over. Maar bijna
niemand is er ooit geweest.
Wie grote muren of hekken ver
wacht, met daarachter gevaarlijk
kijkende soldaten in tanks, komt
bedrogen uit Toegegeven, er is
gaas hier aan de grens, maar dat
wordt gebruikt als hok voor een
zestigtal kleurige kanaries. „De
baas van deze grenspost houdt
van vogels", zegt een Iraakse
douanier, terwijl hij door het
paspoort bladert. Voor de rest
gaat het er rustig aan toe. Geen
soldaten, geen tanks, geen wa
pens, niet eens anti-westerse
opmerkingen.
In alle kantoren hangen posters
en schilderijen van Saddam
Hussein. „Moge God onze grote
leider helpen", staat er onder
één van de schilderijen geschre
ven. Wat ze aan de grens met
name willen weten is of je tech
nische apparaten bij je hebt. Ze
ker nu proberen ze te voorko
men dat mensen beschikken
over eigen communicatieappa
ratuur. Alles wordt opgeschre
ven, het papier gestempeld.
De meegenomen satelliettele
foon, die het altijd en overal
doet, mits je hem richt op een
satelliet die op 36.000 kilometer
hoogte hangt, wordt met een
stuk metaal verzegeld. Die mag
je alleen gebruiken in het me
Van oorlogsdreiging is in Bagdad niet veel te merken. Deze jongens proberen op hun dooie gemak tweedehandsboeken te slijten.
Foto: GPD/David Guttenfelder
diacentrum van de regering, leg
gen de douaniers uit. Voor de
rest doet niemand moeilijk. Ge
dwee kijken ze naar het gele pak
en het gasmasker. „Dat gaan we
toch niet nodig hebben", grap
pen de Irakezen.
Bomen
Het is gek, maar als er oorlog in
het spel is, kun je soms emotio
neel worden om heel kleine za
ken. Ik zie hoe twee Iraakse ar
beiders naar de grenspost rijden
in een tankwagen, met daarop
in grote letters: 'Gevaar - Brand
baar'. Op hun dooie akkertje
monteren de twee mannen, die
teenslippers dragen, de slang
aan de tank. Dan draaien ze aan
de opening en vers water
stroomt uit de slang. Rustig
sjokken ze over het terrein van
het grenskantoor en geven ze de
paar bomen water.
Wat je ook over Irak mag den
ken, dit is toch het toppunt van
onschuld. Wellicht staat dit land
binnen een paar dagen of we
ken in lichterlaaie, maar de bo
men krijgen te drinken. Ook het
dorstige gras wordt niet overge
slagen. En als er een groep witte
duiven neerstrijkt, maken de
twee mannen een bad voor de
beesten. „De baas houdt écht
van vogels", zeg ik. „Ja, z'n hob
by", aldus de douanier. Na een
uur of twee zijn de formaliteiten
voorbij, de papieren in orde.
Als de slagboom opengaat, zegt
de douanier „Welkom in Irak.
Ammar, de chauffeur van de
Chevrolet, wrijft zich in de han
den wanneer we het land bin
nenrijden. Vanwaar die blijd
schap, Irak is op dit moment
toch één van de gevaarlijkste
plekken ter wereld? „We gaan
direct tanken, dan snap je wel
waarom", zegt hij. Zo'n Chevro
let heeft een serieuze benzine
tank. Vol bij 50 liter? Vergeet het:
100,150,200 liter en dan pas
stroomt het over. „Let nu goed
op, want ik ga afrekenen", zegt
de lachende Ammar. Hij pakt
Iraaks geld uit zijn zak en geeft
het aan de pompbediende, een
oude man met een tulband op
en een verweerd gezicht.
„Hoeveel was dat?", vraag ik.
„Twee dollar," lacht Ammar.
„Wat? Twee dollar voor 200 liter!
roep ik uit. „Irak heeft olie als
water, heerlijk toch", roept Am
mar. Na het maken van wat 'Al
lah is groot-gebaren' ga ik stoï
cijns in de auto zitten. Dit is on
gelooflijk. In Nederland zou je er
ruim 250 euro voor kwijt zijn. Ik
wou dat wij zo'n embargo had
den, denk ik.
Vlakte
Nu ligt de weg naar Bagdad
open. Een bordje geeft aan dat
het nog 590 kilometer is. Maar
er loopt een zesbaans-snelweg.
Ammar haalt z'n hart al weer
op. Honderdzestig per uur of
harder blijkt geen probleem.
Deze snelweg, die Bagdad van
uit het westen bereikt, gaat door
een woestijn die zó vlak is, dat
een halve meter hoog rotsblok
er zou opvallen. Waar je ook
kijkt, zie je een tientallen kilo
meters brede horizon.
De vraag die al snel rijst, is de
volgende: hoe moet je in vredes
naam dit gebied verdedigen te
gen Amerikaanse vliegtuigen en
tanks? Niets kun je verdekt op
stellen. Een anti-tankwal opwer
pen zou geen zin hebben, aan
gezien alles hier een veel te
makkelijk doelwit zou zijn voor
de Amerikaanse luchtmacht.
Maar geen verdediging hebben,
houdt weer in dat de Amerika
nen met hun tanks naar binnen
kunnen denderen. Honderd
twintig kilometer per uur gaan
die dingen. Binnen een paar uur
zouden ze Bagdad kunnen be
reiken.
Aangezien het Amerikaanse le
ger hoogstwaarschijnlijk vanuit
Koeweit, ten zuiden van Irak, zal
aanvallen, is het logisch dat hier
in het westen van Irak niet al te
veel troepen zijn gestationeerd.
Maar helemaal niets, nog niet
één jeep, dat is toch merkwaar
dig. Onderweg vragen we aan
een stel Irakezen waarom er
geen leger te zien is. „Geen
idee zeggen ze. „Het is heel
gek, maar we zien eigenlijk
nooit een verschil tussen oor-
logs- en vredestijd."
De eerste zichtbare militair staat
pas bij een controlepost op de
plek waar de snelweg Bagdad
bereikt. De controle is nihil. „Is
goed, doorrijden", zegt de sol
daat, zonder iets te hebben ge
controleerd. Ook in Bagdad
geen enkel spoor van angst of
paniek voor een oorlog. De keu
rig geasfalteerde snelwegen
Erkend leverancier van het volledige Auping assortiment
door de stad worden
door duizenden auto's, if')''
doet niemand, want met#20
lage benzineprijs heeft
dereen een auto. De laatr®e
Mercedessen, de mooi
BMWs.
Eeuwige vlammen
In de verte zijn de eei
vlammen zichtbaar die
de olieraffinaderij hangel fl
het nationale theater sta
ge rijen mensen. Ook de r
pen maken overuren, aai
het led, het islamitische
feest, is en iedereen met !'°f
milie naar de film wil. 0, 'et
hangen afbeeldingen vat 5 e.
dam Hussein. Linksaf m r
Saddam-internationalei '8e'
veld. Rechtsaf naar het S
kinderziekenhuis. jlee
Rechtdoor wordt een pai ')oe
de president herbouwd, 'er
twee keer eerder, in 1991 e[s
1998, door de Amerikan °'r
platgebombardeerd. Ma l"e
bijna alle Arabische land
wordt de leider op zont v
geëerd.
Dat is niet iets typisch Ir -
Natuurlijk, iedereen ven
dat ze hopen op vrede e vl
oorlog slecht is. Maar ni
oogt wanhopig of bang. tl
zien wel", zegt een man
zullen hopen op het bes
telt een vrouw.
Niemand is aan het han mt
Verre van dat. De winkel er
vol. De supermarkten m rtu
len niet van die in Euro[ !nj"
laatste jeans of een Am 'P
Geen probleem hier. In!
trum zitten honderdent
gezellig op terrasjes. Ijs,
shoarma.Hello brothe nat
een Iraakse man. „Welk frs
Irak." Later legt een Irak P°
dat het VN-embargo teg r
massaal wordt ontdoke: 00
wil je ook met buurland mt
Jordanië, Syrië en Iran.! ne
lijk kan je hier alles krijg Prc
je wilt."
En die oorlog dan? Ach
zien we later wel weer. f
de inspecteurs van de V!
trekken, weten we dat h
nens wordt."
DA*
eni
sofi