GESPREK VAN DE DAG
'Zo
leer je buurtbewoners kennen
West-Afrika moet Peter Klashorst niet
'Elkaar groeten is code onder motorrijders'
'Op smalle bospaadjes
moet je wel groeten'
i I 3°:[
Reactie op 'Concertpianist
duikt onder met kinderen'
Naschrift hoofdredactie
Eigen schuld
Geënsceneerd zwaaien bij opening groetzone in Rotterdams straatje
MENSELIJK
BRAM PEPER en NEELIE KROES wonen sinds enige tijd
gescheiden van elkaar. Dat heeft de oud-minister van bin
nenlandse zaken en ex-burgervader van Rotterdam beves
tigd. Hij woont sinds enige tijd in Den Haag, terwijl zijn
vrouw - oud-minister van verkeer en waterstaat - in Wasse
naar is gebleven. Het paar, dat al elf jaar samen is, zou
volgens Peper overigens niet in scheiding liggen. De ech
telieden zouden er gewoon 'behoefte aan hebben een tijd
je gescheiden te opereren', aldus Peper. Ook Kroes gaat
niet uit van een definitieve breuk: ,,Je begint immers aan
iets om er een succes van te maken", zegt ze in De Tele
graaf. Foto: GPD
De Australische zangeres
en actrice NATALIE IM-
BRUGLIA is verloofd met
de zanger Daniel Johns van
de popband Silverchair.
Platenmaatschappij EMI
maakte het nieuws bekend
nadat er vlak voor kerst
speculaties de ronde deden
over een aanstaand huwe
lijk van Imbruglia met het
bandlid. Het stel werd vori
ge week in een juweliers
zaak nabij de Australische
stad Sydney gezien waar ze
een ring uitzochten. Het
koppel, dat in Groot-Brit-
tannië woont en in hun va
derland op vakantie was,
heeft nog geen trouwdatum
bekendgemaakt. Imbruglia
kreeg in 2002 een MTV Vi
deo Music Awards uitge
reikt. Foto: AP
Veertien brandweerlieden en een kraanwagen zijn gisteren
ingezet om een 350 KILO ZWARE DUITSER uit zijn huis
te tillen voor een ziekenhuisbezoek. De man was eerder
gevallen in zijn Hamburgse appartement op de tweede
etage. Om hem voor onderzoek naar een ziekenhuis te krij
gen, werden ook een truck en een speciale stretcher ge
bruikt.
Jip en Janneke, het door
Annie M.G. Schmidt en
Fiep Westendorp gescha
pen kleuterduo, jubileren.
Het is precies VIJFTIG
JAAR gelden dat het twee
tal werd gecreëerd. Op 13
september 1953 vesche-
nen Jip en Janneke voor
het eerst en wel in Het Pa
rool, de krant waar Schmidt
toentertijd werkzaam was.
Uitgeverij Querido komt
met een Jip en Janneke Ju
bileumboek, een prenten
boek en een vakantieboek.
Bovendien worden de vijf
tig mooiste tekeningen van
Westendorp allemaal vijftig
keer gereproduceerd. Zo
onstaan er vijftig identieke
tentoonstellingen, die
boekhandels naar hun stad
kunnen halen. De landelij-
ke opening van de exposi
ties heeft plaats op 19 mei,
een dag voor de geboorte
dag van Schmidt. Ook krij
gen kinderopvangcentra en
basischolen volgende
maand een actiepakket
met speel- en lessugges
ties. Querido nodigt scho
len uit op 23 mei Jip en
Jannekeverkiezingen te
houden om de kleuters te
vinden die het meest op Jip
en Janneke lijken.
Foto: GPD
'Koop maar een WINNEND STAATSLOT' dreven de
KNVB-bonzen in juli de spot met de wanhopige delegatie
van het noodlijdende Fortuna Sittard. De verstokte fans
Christel Derks en Erik-Jan Spaan volgden het 'advies' let
terlijk op en kochten zowaar een gouden lot. Op nieuw
jaarsdag wonnen ze 500.000 euro voor hun noodlijdende
club. Het zou zelfs het dubbele zijn geweest, ware het niet
dat het duo slechts een half lot had aangeschaft. Derks en
Spaan startten hun staatslotenactie nog voordat de licen
tiecommissie Fortuna, op het laatste moment, een ticket
voor dit voetbalseizoen schonk. Het tweetal riep de fans
op om massaal een lot te doneren. De actie leverde veel
publiciteit op maar de grote klapper bleef jammerlijk uit.
Op de valreep besloten de initiatiefnemers het nog één
keer te proberen, bij de Oudejaarsloterij. Derks: ,,We heb
ben bij deze trekking bewust op de eindcijfers gelet. Het
winnende lot eindigde op 95, het jaar waarin Fortuna
kampioen van de eerste divisie werd."
De inhoud van het artikel op 27
december jongstleden in deze
krant over Alexander Waren-
berg, die onze kinderen heeft
ontvoerd, is onjuist. Bovendien
kunnen dergelijke uitspraken in
de media bijzonder schadelijke
gevolgen hebben voor onze jon
ge kinderen. Volwassenen die
nen mijns inziens de breuk in
hun huwelijk niet via de pers uit
te vechten, maar op de daartoe
bestemde plaats, in ons geval bij
een onafhankelijke rechter.
De procedure die de voogdij
over de kinderen zal bepalen, is
reeds in gang gezet. Uit een on
derzoek door de Raad van Kin
derbescherming is gebleken, dat
onze kinderen loyaal zijn aan
zowel hun moeder als hun va
der. Die conclusie onderschijf ik
ten volle. Het is dan ook mijn
stellige overtuiging dat iedere
ouder in een dergelijke situatie
de uiterste voorzichtigheid en
terughoudendheid jegens zijn of
haar kinderen in acht dient te
nemen als het gaat om onder
linge onenigheid tussen part
ners.
In de voorlopige omgangsrege
ling, vastgesteld door de recht
bank, zijn de kinderen aan mij
toegewezen. Alexander Waren-
berg heeft die afspraak geschon
den. In een kort geding van 20
december jongstleden heeft de
rechter Alexander Warenberg
bevolen de kinderen diezelfde
dag bij mij terug te brengen. He
laas heeft hij hieraan geen ge
hoor gegeven. Sinds 14 decem
ber 2002 heb ik taal noch teken
vernomen van onze kinderen.
Ik maak mij grote zorgen om
mijn kinderen en hun gezond
heid. Ik hoop dat zij spoedig
weer thuis zullen zijn.
de moeder van Tim, Constance
en Philip Warenberg
De hoofdredactie van deze krant
betreurt het plaatsen van het ar
tikel 'Concertpianist duikt onder
met kinderen' op 27 december
jl. De schrijver van het bewuste
artikel heeft geen wederhoor
toegepast. Meningen worden
weergegeven als feiten. Ook de
vorm waarin het artikel is gego
ten, strookt niet met de traditie
van deze krant. Zo betreurt de
hoofdredactie in het bijzonder
het bij naam en toenaam noe
men van de kinderen. De krant
dient in privé-aangelegenheden
uiterste terughoudendheid te
betrachten, vooral wanneer het
belang van mindeijarige kinde
ren in het geding is.
de hoofdredactie
Voor motorrijders is de kwestie geen kwestie. Er
wordt altijd gegroet. Het is een vertrouwd gezicht
op de wegen: een gehandschoende hand die om
hoog gaat, onmiddellijk gevolgd door eenzelfde
gebaar op de andere weghelft.
Peet Veldhuizen (44), eigenaar van elf motoren,
rijdt al meer dan vijfentwintig jaar en hij weet niet
beter. „Er zijn twee codes onder motorrijders: je
groet elkaar en je stopt als een ander pech heeft.
Nou is dat laatste met de komst van de mobiele
telefoon wat minder geworden, maar de eerste
code blijft recht overeind staan. Het gaat zelfs nog
verder: als ik ergens bij een wegrestaurant een
paar motoren zie staan, is de kans groter dat ik
stop dan wanneer ik een lege parkeerplaats zie. En
als daar dan ook nog eens een oude Engelse mo
tor bij staat, dan ben ik helemaal verkocht. Dan
stap ik er onmiddellijk op af."
Het draait allemaal om herkenning, weet hij.
Vroeger, toen hij begon op de motor, was er heel
sterk dat gevoel van solidariteiit. „Het was een klei
ne groep, een soort subcultuur. Je had dezelfde
ideeën over vrijheid en je waardeerde dat van el
kaar. Het vreemde is dat wat diit betreft individua
listen tegelijkertijd kuddedieren zijn. Of is dat te fi
losofisch?" Die houding is er nog steeds, zegt
Veldhuizen. Wat er wel is gebei.ird, is dat de groep
aanmerkelijk groter is geworde n. Dat leidt soms
tot een aanpassing in het zwaaigedrag. Als je op
een middag al honderd keer gezwaaid hebt, zegt
hij, dan krijg je er ook wel een beetje genoe
„Wat je vervolgens ziet, is dat mensen gaan
teren. Harley-rijders doen dat bijvoorbeeld
vinden dat iedereen die geen Harley heeft
geen echte motorrijder is. Daar hoef je dus
niet naar te zwaaien. Of 's winters, als er ve
der motoren op de weg zijn, wordt er snelle
zwaaid. Zo maakt iedereen zijn eigen afweg
Maar in principe wordt er altijd gegroet. Soi
hartelijker dan anders, maar toch."
De balans is opgemaakt. Vorige jaar was
liet slechtste beursjaar sinds de Tweede We
reldoorlog. De gemiddelde belegger verloor
40%. Miljarden zijn verdampt. En de
verliezers zijn boos op iedereen, behal
ve op zichzelf. Banken hebben gejokt
of kritiekloos meegedroomd. de ar
me belegger wist weer eens van
niets.
Ik begrijp dat niet. Volgens mij had
iedereen kunnen weten dat de
beurskoersen inmiddels een lucht
kasteel waren. Je gelooft toch niet zo
maar alles? Ik geef u een voorbeeld dat
mij altijd is bijgebleven. Drie jaar te
rug, meen ik, stond in de krant dat in
ternetbedrijf Amazon.com op de beurs
meer waard was dan General Motors.
Nu is General Motors een bedrijf dat in
zijn lange geschiedenis honderden miljoe
nen auto's heeft geproduceerd. Die auto's de
den het en werden verkocht, gemiddeld ook
met winst. General Motors bezit enorm veel
grond, gebouwen, machines en patenten.
Amazon was, en is, een boekhandelaar die
via internet werkt, en had tot dan toe alleen
maar verlies gemaakt. Desalniettemin was
de intemetivinkel op een bepaald moment
volgens de beurs meer waard dan General
Motors.
Toen ik dat las wist ik zeker wat ik al ver
moedde: dat iedereen nu echt gek geworden
was. Er zijn namelijk dingen die niet waar
kunnen zijn, wat uw beleggingsadviseur (19
jaar, mavo 4 met moeite) ook beweert. Je in
tuïtie en je gezond verstand moeten je.op
enig moment vertellen dat verliesgevend
boeken verkopen niet opweegt tegen een
eeuw succesvolle industriële geschiedenis. En
toch werd het sprookjesverhaal over Amazon
geloofd. Ook door mensen die twee keer per
dag in de file stonden, tussen miljoenen gul
dens aan glimmend blik, en nog nooit in
hun leven een boek hadden gekocht. Toch
wisten die één ding zeker: beleggen in auto's
was uit. Boeken kopen via internet was de
nieuwe toekomst.
Massaal trokken beleggers hun portemonnee
en lieten via de beurzen miljarden de oceaan
oversteken. Allemaal bestemd voor Amazon,
een bedrijf dat zelf niets maakte en weinig
méér deed dan boerenkopers en boekenma
kers met elkaar in contact brengen. Via het
internet, akkoord. Maar het blijft een feit dat
je óók boeken en cd's kunt verkopen door het
rondsturen van een catalogus. Dat werd en
wordt met succes gedaan, door andere ver
kopers. Toegegeven, het maken en drukken
van een catalogus is een boel werk. Amazon
kan die plaatjes en .tekstjes en bestelbonnen
handig en snel versturen via het internet. En
ja, dat levert een forse besparing op papier
en postzegels op. En ja, al je klanten weten
jou direct te vinden, door het intypen van
amazon.com. Allemaal waar. Toch draait
het om heel iets anders. Want hoe je het doet
rg
doe je het, de vraag blijft of je geïnvestPn
miljarden inderdaad kunt terugverdié^
met de eenvoudige verkoop van boekei
cd's en nog wat dingen. n oi
Volgens uw beleggingsadviseur 27 jat
lijntjes per dag en een nieuwe Ferrari)
dat inderdaad mogelijk. Amazon gingnQj€
wereld veroveren. En mensen geloofdei
Tenvijl ze drie keer meer automerken h
den dan schrijvers en liever achter het\
zaten dan achter een boek, ze kochten I ZI1
zon. Terwijl ze zelf hun cd's illegaal kc^eTl
den en hun softivare deelden met de b{
man en zelf nooit een goede klant i/a/ilna,
zon zouden worden, dumpten ze Gene
Motors. Dus beste lezer, ik zeg het u minvi
recht in uw gezicht: als u op dit momel
door manisch beleggen, bijvoorbeeld in
gio Lease, in de financiële problemen z
dat helemaal uw eigen schuld. Het spij
maar het is niet anders.
DINSDAG 7 JANUARI
Schilder Peter Klashorst lijkt in West-Afrika
persona non grata te worden. Nadat hij in
2000 Senegal moest ontvluchten, is hij nu
ook buurland Gambia uitgezet. De kunste
naar kwam zaterdagochtend veilig aan op
Schiphol, na zestig uur gevangen te hebben
gezeten.
De Gambiaanse autoriteiten wilden hem, zo
beweert de kunstenaar, deporteren naar Se
negal. „We gaan je uitleveren', zeiden ze
steeds. 'Senegal heeft een internationaal op
sporingsbevel tegen je uitgevaardigd'." Tot
zijn opluchting werd hij ineens, zonder iets
van een rechtszaak maar ook zonder enige
uiüeg, op het vliegtuig naar Nederland ge
zet. Volgens de kunstenaar, omdat 'Senegal
geen behoefte had aan een politiek pro
bleem'.
Ook zijn zaakwaarnemer en een stagiaire
van de Rietveld Academie zijn inmiddels
weer heelhuids terug in Nederland na het
Afrikaanse avontuur, zij het dat de Rietveld
studente totaal van de kook was en psychia
trische hulp nodig had. De inval in zijn huis
in Gambia verliep op zijn zachtst gezegd
chaotisch.
Op het moment van de inval door paramil-
tairen waren er twintig mensen aanwezig in
het grote pand van de kunstenaar, waaron
der zijn manager Peter Tates. Tijdens het
onderhandelen ('Belachelijk, het ging ze ge
woon om geld: ze eisten 1000 dollar en mijn
mobieltje') wist Klashorst, slechts gekleed in
zijn onderbroek, van het terrein te ontsnap
pen door een openstaand hek. Hij vluchtte
achterop bij Tates met een motor die door
de paramilitairen op het terrein was gepar
keerd en gelukkig meteen startte.
Klashorst woonde sinds twee jaar in Gam
bia, in een groot huurhuis, nota bene pal
naast de minister van justitie en een kantoor
waarin onder meer het Nederlands consu
laat is gevestigd en het Afrikaans Centrum
voor Democratie en Mensenrechten. Hij
was net terug na een verblijf van anderhalve
maand in Nederland. Ook nu weer werd hij
gearresteerd omdat hij aanstootgevende
kunst produceerde. Volgens de kunstenaar
in opdracht van zijn buurman, de minister
van justitie.
„Ik had om precies te zijn één naaktschilde-
rij staan en verder een heleboel portretten.
Maar naakt is daar helemaal niet aanstoot
gevend. Gambia is islamitisch, maar je kunt
daar in de supermarkt gewoon de Playboy
en de Penthouse kopen. Op het platteland
lopen vrouwen ook vaak half naakt. Het is
daar de normaalste zaak van de wereld."
Later hebben Klashorst en zijn zaakwaarne
mer zich vrijwillig gemeld bij de plaatselijke
politie, omdat de paramilitairen een stagiai
re van de Rietveld Academie die tijdelijk bij
Klashorst in huis zat, gijzelden. „Dat meisje
is gearresteerd nadat ze nietsvermoedend
terugkwam van een uitstapje naar een na
bijgelegen natuurpark. Een keurig meisje,
dat ze flink hebben geïntimideerd, ook sek
sueel. Toen we hoorden dat zij was gearres
teerd, hebben we onszelf aangegeven. De
stagiaire en Tates zijn vervolgens vrijgelaten
en Klashorst werd direct gearresteerd. „Ik
heb daar in een grote groepsruimte gezeten.
Eigenlijk wel gezellig en leerzaam: een soort
mannenpraatgroep.
Klashorst mag nu stoer doen, maar hij is
door het hele geval flink benadeeld. In ieder
geval zijn er 22 schilderijen van de kunste
naar in beslag genomen. „Ik had ook nog
zo'n 5000 euro in huis. Daar kan ik wel naar
fluiten, evenals mijn batikfabriekje."
De schilder laat het er niet bij zitten. „Ik ga
via mijn advocaat in de tegenaanval. Ik wil
excuses voor wat ze die stagiaire hebben
aangedaan en mijn schilderijen terug." En
zijn twee Afrikaanse vrouwen, dochter en
zoon? „Die zaten niet in Gambia, maar in
Kenia, die komen aanstaande vrijdag naar
Nederland."
Aart van der Kuijl
De eerste dag dat de groetzone een feit was werd er volop gezwaaid in de Rotterdamse Korenaardwars
straat, al was het maar om de fotografen te plezieren. Foto: GPD/Jaap Rozema
„Ik groet altijd iedereen", zegt
Ivo de Wijs. „Dat heeft eigenlijk
maar één reden en die is dat ik
de vriendelijkheid zelve ben.
Nou is het ook zo dat ik in Am
sterdam-Noord woon en dat is
natuurlijk niet meer dan een
dorp. En in dorpen is het sowie
so de gewoonte dat je elkaar
groet."
De Wijs is behalve dichter en
tekstschrijver ook al jaren pre
sentator van het VARA-radio
programma Vroege Vogels. Het
kan dus niet anders dan dat hij
regelmatig in de natuur vertoefir;
ook zo'n omgeving waarin men
sen elkaar altijd groeten. „Dat
komt in de eerste plaats doordat
die bospaadjes zo godvergeten
smal zijn. Je kunt vaak niet an
ders dan vlak langs elkaar heen
schuiven en dan is het nogal
honds om daarbij nurks en no,rs
voor je uit te blijven kijken."
En over honden gesproken: die:
willen ook nog wel eens mee
helpen om het ijs te breken.
Hondenuitlaters groeten elkaar
altijd, zegt De Wijs. „Daar zijn
die dieren ook voor: een hond is
een sociaal glijmiddel."
Tot zijn grote schande overkomt
het hem wel eens dat hij, in ge
dachten verzonken, zijn tegen
ligger in het geheel niet op
merkt. „Tja, ik loop vaak in het
bos om inspiratie op te doen en
al dichtende ben ik soms heel
ver weg. Maar als ik mijn onbe
leefdheid heb bemerkt, draai ik
me wel altijd snel om voor een
welgemeend excuus."
Meestal tikt De Wijs bij wijze
van groet beschaafd tegen zijn
pet. „En als ik die niet op heb,
dan doe ik een hoofdknikje.
Maar het allermooiste is natuur
lijk als je beschaafd je hoed kunt
lichten. Alexander Pola kon dat
zo mooi."
Verder vindt hij het afdwingen
Ivo de Wijs. Foto: GPD
van de beleefde groet vol
belachelijk: „Zo ontzettei
tig, zo heel erg CDA. Mo<
een nou ineens een hoec
dragen of zo? Laat me ni<
chen. De liefde in het me
hart laat zich niet reguler
Peter Klashorst: „Naakt is daar helemaal niet aanstootgever*»
Foto: Lex van Rossen yp
Waar een kleine straat groot in
kan zijn. De Korenaardwarsstraat
is één van de kleinere straten in
Rotterdam met slechts too bewo
ners. Toch staat het straatje in
het brandpunt van de belangstel
ling. Gisteren trokken fotografen
en journalisten massaal naar
Delfshaven om te vertellen over
de eerste dag van de groetzone.
„Ik ben de afgelopen twee da
gen maar liefst vijf keer geïnter
viewd." De 14-jarige Mali Dos
Santos mag zich even een be
kende Nederlander noemen.
Fotografen vragen massaal of ze
zwaaiend wil poseren, camera
ploegen hebben haar koppie al
meermalen vastgelegd. Mali
vindt de groetzone een prima
initiatief. „Ik denk wel dat het
nodig is dat dit gebeurt. Zo leer
je de buurtbewoners toch een
beetje kennen. Je bent in elk ge
val geen vreemden meer van el
kaar."
Het is niet de eerste keer dat de
Rotterdamse wijk zo in de
schijnwerpers staat. In 1995
werd hier een soort 'avondklok'
ingesteld om kinderen 's avonds
na negen uur binnen te hebben.
Initiatiefnemer van de groetzo
ne is Groenlinkser Joël van der
Meer. Het idee ontstond toen hij
van Bolsward naar de provincie
Overijssel verhuisde. Tot zijn
grote schrik was het daar geen
gewoonte om elkaar te groeten.
„Je had de gezichten van de
mensen eens moeten zien als je
ze groette. Ze keken je aan of je
gék geworden was. Ik vond dat
ik daar iets aan moest doen.
Vooral omdat mensen zich veili-
bij\
ger voelen als ze wordeE V(
groet. m dj
Buurtbewoner Van denj -g
het allemaal niet zo zitt^ v
vertelt cynisch dat hij
in een land heeft gewoo
groeten heel normaal w(
deed ik de hele dag nietl Ol
ders." De gepensioneerj
doelt hiermee op zijn pt
Hitier-Duitsland. M
Op de eerste dag wordt Fgn1
weifelend en geënscene£rcja
groet op de splinternieuw^
groetzone. Een beetje lata(j
zeggen de verschillende' ei
naliteiten elkaar gedag,
het gevoel van veiligheic;^
saamhorigheid dat dezeje e
delijkheid met zich meeuez(
precies wat Joël van der
voor ogen had", aldus et,J?t
vreden buurtbewoner.
Mark van Assen
