In dit vak kun je niet bescheiden zijn'
Rudi Carrell zal altijd bekend blijven
Rudi Carrell neemt deze
week afscheid van de
Duitse televisie. De 68-
jarige komiek kiest voor
een bestaan achter de
schermen. Zijn vertrek
zorgt voor tranen in een
Keulse studio. „Die
dekselse Hollander ook."
door Eric de Bie
J e vele vouwen in mijn
tW gezicht komen van het
lachen. Oud ben ik nog
niet", zingt Rudi Carrell. Met een
emotioneel lied neemt de donder
dag 68 jaar geworden presentator af
scheid van het Duitse televisiepu
bliek. Aan het slot van zijn laatste 7
Tage, 7 Köpfe loopt hij met gebogen
hoofd de showtrap op, terwijl zijn
medepresentatoren elkaar huilend
in de armen vallen. ,,Die dekselse
Hollander ook", snottert komiek
Bemd Stelter even later nog na.
„Weet hij me toch aan het huilen te
brengen."
De aanstichter zelf is er opmerkelijk
rustig onder.Ach", wuift Carrell de
emotie weg, „je moet niet vergeten
dat slechts één procent van mijn
werk zich op het scherm afspeelde.
De rest bestond uit achter de schrijf
tafel zitten, repeteren, reizen. Daar
ga ik gewoon mee door. Ik blijf de
show produceren. Ik vind alleen dat
het tijd wordt dat mijn oude kop
plaatsmaakt voor een jongere. Van
weemoed is echter geen sprake."
Toch wordt deze week een belang
rijk hoofdstuk in de Europese tv-ge
schiedenis afgesloten. Maar liefst 42
jaar was Rudi Carrell, op 19 decem
ber 1934 in Alkmaar geboren als Ru-
dolf Wijbrand Kesselaar, met zijn ge
zicht te zien op eerst de Nederlandse
en later vooral de Duitse buis. Pro
gramma's als Am Laufenden Band
en de Rudi Carrell Show maakten
hem bij de oosterburen onsterfelijk.
Gisteren nam Carrell in de tweehon
derdste uitzending van 7 Tage, 7
Köpfe, na zeven jaar met gemiddeld
vijf miljoen kijkers nog steeds één
van de best bekeken shows in Euro
pa, afscheid als vast panellid. Op ou
dejaarsavond keert hij in het RTL-
programma nog één keer terug als
gast, om dan definitief achter de
schermen te verdwijnen.
Drie uur voor de opname van die
laatste show zit Carrell ontspannen
achter zijn bureau in het productie
kantoor. Het uitzicht op een somber
industrieterrein in een voorstad van
Keulen past niet bij de man die het
oergesteente van het Duitse tv-amu-
sement wordt genoemd. Carrell
heeft er geen oog voor. Zoals altijd
ZATERDAG
21 DECEMBER
2002
Richard in de Rudi Carrell Show.
10: ANP/André van den Heuvel
Zilveren Roos, 1962, Montreux
Archieffoto: Ger Dijkstra
Köpfe hebben we twee minuten voor
het einde nog een reclameblok.
Daarna kwam altijd 'de verrassing
van Rudi'. De kijkers wisten dat en
zapten niet weg. Voor RTL beteken
de dat een goudmijn, want die recla
mezendtijd konden ze grof verko
pen. fk heb dat bedacht.
Borstklopperij die terecht is, vinden
zijn collega's. „Van Rudi kun je al
leen maar leren. Het is een genot om
met die man te werken", zegt mede
panellid Mike Krüger. En na de op
name van de oudejaarsshow laat een
nog nasnikkende collega Bemd Stel
ter weten: „Als je van Rudi nog niet
hebt geleerd hoe je een show moet
maken, dan weet je het nu wel. Alles
zat er vandaag in: van een schater
lach tot een snik."
Doorzetten
Na Carrell hebben regelmatig andere
Nederlanders geprobeerd in Duits
land aan de bak te komen. Vrijwel
iedereen mislukte. „Toon Hermans
heeft het geprobeerd", weet Carrell
zich nog te herinneren. „In Mün-
chen word ik nog wel eens aange
sproken door oudere mensen die
zich Toon nog kunnen herinneren.
In tegenstelling tot mij heeft hij niet
doorgezet. Hetzelfde geldt voor Tom
Manders, Johnny Kraaykamp en Rijk
de Gooyer. In Nederland hoef je
maar één oudejaarsconference te
doen en je bent bekend. Duitsland is
veel groter. Het duurt hier allemaal
wat langer. Ik had dat geduld. Daar
naast durfde ik het aan om elke vijf
jaar van show te veranderen. De stap
naar Amerika? Nee, daar heb ik nooit
aan gedacht. Voor een Nederlander
vind ik Europees kampioen al goed
genoeg.
De enige Nederlander die mij wel
heeft verrast, is Linda de Mol. Ze had
nooit in Duitsland gewoond of ge
werkt. Ze kwam hier op tv en bamm!
Traumhochzeit was meteen een
knaller. Dat vond ik erg knap. Maar
momenteel heeft ze niets te doen,
omdat er geen goede shows meer uit
Nederland komen. Endemol heeft
op het ogenblijk ook niets meer. Ik
kijk nauwelijks naar de Nederlandse
televisie, maar uit wat ik lees moet ik
concluderen dat het allemaal erg ka
rig is. Dit was het nieuws en Kopspij
kers zijn eigenlijk de enige leuke
shows. Daarmee houdt het op. Hier
in Duitsland heb je naast 7 Tage, 7
Köpfe nog vijftien andere comedy-
shows."
En nog steeds scoort Carrell het
hoogst. „We hebben tweehonderd
uitzendingen gemaakt, met gemid
deld vijf miljoen kijkers. Dat bete
kent in totaal één miljard kijkers. Per
uitzending hebben die honderdvijf
tig keer gelachen. Maal tweehonderd
maakt dat ze dertigduizend keer
hebben kromgelegen", rekent de
grijze eminentie even voor.
Het oude circuspaard verdient daar
om een afscheid in stijl en krijgt in
de oudejaarsshow het laatste woord.
Zijn invloed op het Duitse tv-amuse-
ment blijft nog wel even bestaan. „Ik
ga door tot het einde. Elke dag blijf
ik zoeken naar nieuwe grappen en
sketches. Behalve in de zomer, dan
sta ik elke dag op de golfbaan. Maar
ja, wat moet je doen als het regent?"
Als vrouw in de film 'Crazy - totally mad'
Archieffoto: Anefo
blijft hij tot vlak voor de opname
werken. Tot de laatste minuut scha
ven. Dat perfectionisme zit nu een
maal in zijn bloed en dat heeft hem
ook tot de bekendste 'Duitser' ge
maakt. „Niemand kan meer zo be
kend worden als ik. De komende
tien jaar zal daar weinig in verande
ren. Ook als ik van het scherm ver
dwijn. Iedereen imiteert me en mijn
shows worden zo vaak herhaald",
klinkt het weinig bescheiden.
„In dit vak kun je niet bescheiden
zijn. Wat ik heb gedaan, was goed. Ik
heb in elk geval altijd het uiterste ge
geven. Altijd ontbreekt er wel iets,
ben je op zoek naar nog een betere
grap. Je draagt ook een enorme ver
antwoording. Zo'n show kost veel
geld en er kijken veel mensen naar.
Dan moet je je werk wel met overtui
ging doen. Wat ik doe, is ook geen
hobby. Het is een beroep. Het me
rendeel van de mensen die bij televi
sie werken, doen om zes uur 's
avonds de deur
van de studio
dicht en hebben
andere proble
men aan hun
kop. Ik niet. Ik
ga naar mijn ho
telkamer en zit
de hele avond
nog te werken.
Als een show
dan een keer wat
minder is, ben ik
daar ook niet
treurig om. Ik
kan me dan wei
nig verwijten."
Afgestoft
Fouten heeft hij
wel gemaakt,
geeft Carrell toe.
In de jaren ne
gentig maakte
hij tien shows
naar aanleiding
van de introduc
tie van de nieu
we Duitse post
codes. Het be
kende program
ma Eén van de acht werd wat afge
stoft. „Ik werd goed betaald, maar de
shows waren niet een gigantisch
succes. Daarvan heb ik weer geleerd
dat je dingen moet doen die in de
tijd passen."
Door voortdurend mee te gaan met
de tijd, heeft hij het zolang volge
houden. „Ik ben begonnen bij het
radioprogramma Avro's Bonte Dins-
dagavondtrein. Ik was de kranten
jongen en maakte grapjes over de
actualiteiten van die week. Bij 7 Ta
ge, 7 Köpfe heb ik dat de afgelopen
zeven jaar ook gedaan. Eigenlijk wa
ren al mijn shows verbonden met de
actualiteit. Dat houdt je jong. Als je
grappen maakt over dingen in het
nieuws, word je niet ouderwets."
Zijn instinct om te weten wat men
sen aan het lachen maakt, zorgden
voor het uiteindelijke succes. „Dat
instinct heb ik aangeleerd tijdens het
schnabbelen in het begin van mijn
carrière. Ik deed alles, van bruiloften
tot optredens in kazernes voor dron
ken soldaten. Dan leer je wel hoe je
je op een verschillend publiek moet
instellen." Het meest bepalend voor
zijn carrière beschouwt Carrell zijn
jeugd in Alkmaar. „Belangrijk is dat
ik ben opgegroeid in een heerlijke
familie. Vorige week is de laatste zus
van mijn vader overleden. Ze is 93
jaar geworden en haar hele leven
stond in het teken van humor. Als
kleine kinderen gingen mijn zus en
ik bijna elke dag even bij haar langs
om te lachen. Ik ben echt met hu
mor opgegroeid. Mijn vader was na
tuurlijk ook een entertainer en op
mijn veertiende stond ik al op de
bühne.
Het feit dat ik in een kleine stad als
Alkmaar ben opgegroeid, heeft even
eens een enorme rol gespeeld. Ik
heb alle schakeringen van het leven
leren kennen. Van arm tot rijk. Ver
geet niet dat ik bewust de oorlog heb
meegemaakt. Ik weet wat het is om
kou en honger te lijden. Als je dat
hebt meegemaakt, blijf je je leven
lang alles waarderen.
Als tiener zat ik
elk weekeinde in
de bioscoop. Ik
ging drie of vier
keer naar de
film. Fred Astai-
re en Gene Kelly.
Dat maakte
meer indruk dan
televisie, hoewel
ik ook veel van
Amerikaanse ko
mieken als Perry
Como en Dean
Martin heb ge
leerd. Vooral dat
je op tv net zo
moet doen als
thuis. Je komt bij
de kijker op be
zoek. Je moet
niet bombas
tisch tekeer
gaan, want daar
worden mensen
nerveus van.
Details
Eenmaal aan de
slag bij de televi
sie, had Carrell
volgens eigen zeggen het geluk dat
de Vara-leiding de professionele in
geving had hem een adviseur te ge
ven. De Engelse comedy-specialist
Lesley Roberts begeleidde hem ruim
dertig jaar. „Die man wist alles van
showbusiness. Hij had oog voor klei
ne dingen, die menigeen onbelang
rijk zou vinden. Ik zal nooit vergeten
dat hij me op een dag vroeg waarom
ik altijd van rechts de bühne op
kwam. Van hem moest ik van links
komen, want daar gaat de zon ook
op."
Hoe perfectionistisch Carrell in de
loop der jaren is geworden, blijkt
even later op de studiovloer. Als hij
iets ziet dat hem niet bevalt, legt hij
de repetities stil. De ene keer is de
cameravoering niet goed, de andere
keer klopt de grap niet. „Iemand
moet erop letten dat het in orde is.
Ik ben daarvoor de aangewezen per
soon, want ik heb de meeste tv-erva-
ring en de meeste creativiteit. Op dat
laatste ben ik misschien wel het
meest trots. Steeds weet ik weer iets
nieuws te bedenken. Bij 7 Tage, 7
Rudi Carrell: „In Nederland hoefje
maar één oudejaarsconference te
doen en je bent bekend. Duitsland is
veel groter. Het duurt hier allemaal
wat langer. Ik had dat geduld."
Foto: DPA/Jens Kalaene
c,
Carrell temidden van collega's tijdens zijn laatste tv-optreden. Foto: GPD/Roland de Bruin
iris' op het carnaval. Archieffoto: ANP/Ton Schülz
Yvonne Smit in de 1,2,3 Show. Archieffoto:
Pieterse
