KUNST CULTUUR
'Ideale schoondochter word ik nooit'
k
Schilderijen vanuit de lucht
Eigentijdse thematiek met lichte toets
Wibi Soer
virtuoos, n
onder de n
Van Vliet in
Schouwburg
LEiDENln tegenstelling tot wat er
gisteren in de Uitbijlage stond,
treedt Paul van Vliet op 21 en
22 november niet op in de
Stadsgehoorzaal, maar in de
Leidse Schouwburg. Op dat po
dium zette hij ooit als student
zijn eerste stappen op weg naar
een glanzende theatercarrière
die momenteel geheel in het te
ken staat van Unicef. Kaarten
voor het optreden, waarvan de
opbrengst ten goede komt aan
het kinderfonds van de VN. zijn
verkrijgbaar aan de kassa.
Nieuw boekje
Biesheuvel
leiden - Het heeft een tijd ge
duurd, maar Maarten Biesheu
vel heeft weer een boek uitge
bracht, bij uitgeverij Meulen-
hof. Een boekje in dit geval, van
64 bladzijden. De Leidse schrij
ver gaf het de lange titel mee
'Oude geschiedenis van Pa die
leefde als een dier want hij
schaamde zich nergens voor en
hij was erg practisch'. Het
werkje bevat, zoals gebruikelijk
bij Biesheuvel, een serie korte
verhalen.
Coasters-lid
overleden
las vegas - Billy Guy, een van
de originele leden van de Ame
rikaanse doo-wopgroep The
Coasters, is op 66-jarige leeftijd
overleden. De groep, waarvan
de muziek een aanstekelijke
combinatie vormde van doo-
wop, rhythm blues en rock-
'n-roll, is bekend van nummers
als Searchin', Yakety Yak, Char
lie Brown, Youngblood en Poi
son Ivy.
zaterdag 16 november
theater recensie
Wijnand Zeilstra
Voorstelling: 'Niet eens in de gaten dat
het de mooiste tijd was'. Tekst Ton
Vorstenbosch. Regie: Mette Bouhuijs.
Spel: Trudy de Jong, Liz Snoijink, Margo
Dames, Wivineke van Groningen en Nina
Deuss. Gezien: 15/11, schouwburg
Leiden.
,,Ik aarzel tussen een facelift en
een scheiding." Dilemma van
een eigentijdse carrièrevrouw.
Het is één van die oneliners
waarmee auteur Ton Vorsten
bosch gretig rondstrooit in zijn
nieuwste stuk. Daarin laat hij
vijf vrouwen aan het woord ko
men. Vier van hen zijn zaken
vrouwen tussen de veertig en
vijftig. Op hun survivaltocht
door de Sinaï-woestijn worden
zij vergezeld door een jonge
stagiaire die met haar jeugdig
heid nog eens extra de angst
voor het verouderingsproces bij
de anderen aanwakkert.
Vorstenbosch speelt handig in
op tal van eigentijdse thema's.
Zo gaat het over de uitzicht
loosheid van het Midden-Oos
tenconflict tot borstkankeron
derzoek en bedrijfsmalversa-
ties. Deze grote thematiek staat
vooral op de achtergrond. In de
gesprekken draait het bij hen
om kwaaltjes, relationele zor
gen, onderlinge irritaties en
persoonlijke frustraties. En dat
alles meestal met een vilein
sausje overgoten.
De vijf actrices geven elkaar de
ruimte, ze zijn in het spel goed
tegen elkaar opgewassen. Hun
spel is genoeglijk. Dat kan ook
makkelijk, omdat ieders aan
deel in het stuk ongeveer even
groot is. Bovendien biedt dit
stuk natuurlijk ook dankbaar
materiaal; eigentijds toneel van
eigen bodem met een lichte
toets - wat wil je nog meer?
Hoewel sommige hilarische
momenten tot overdrijving
zouden kunnen verleiden, heeft
regisseuse Mette Bouhuijs haar
spelers hiervoor behoed,
lammer alleen is de licht frag
mentarische structuur van het
stuk. Sommige scènes zijn zo
kort dat ze nauwelijks iets lijken
bij te dragen. En hier en daar
valt enig gemakkelijk effectbe
jag te bespeuren. Liz Snoijink in
avondjurk (in de woestijn??!!)
begint bijvoorbeeld ineens met
een playback-act of Trudy de
Jong geeft het startsein voor het
zingen van hun clublied. Daar
naast blijft de bedoeling van het
slot - de dames een tijd later te
rug in regenachtig Nederland -
een beetje vaag. Desondanks
valt ei een hoop te genieten van
deze vijf vrouwen, wier onder
linge solidariteit op drijfzand
blijkt te zijn gebouwd.
«OgN
.an-Hi
muziek recensi
Susanne Lamme g
wit!
Jitgev
Anouk terug van zwangerschapsverlof met keiharde cd
door Louis Du Moulin
den haag - Anouk heeft er zelf
geen sluitende verklaring voor.
Terugkomend van een rimpelloos
verlopen zwangerschapsverlof en
dan zo heftig, soms ouderwets
zwaarmoedig uithalen. Hou je
vast, kan er als sticker op de hoes
van haar nieuwe album 'Gradua
ted Fooi'. „Ik wilde gewoon weer
flink mijn scheur opentrekken",
bekent Nederlands enige rockdi-
Waarom het gegaan is zoals
het gegaan is, weet ik niet pre
cies", zegt Anouk (27). „Voordat
ik de studio inging dacht ik juist
een mooie, rustige plaat te gaan
(advertentie)
- "-tm j
www.leidschdagblad.nl
maken. Maar op het laatste mo
ment heb ik de hele boel over
hoop gegooid en is deze keihar
de plaat eruit gerold. Zal wel iets
te maken hebben met de be
hoefte om weer grote shows en
festivals te doen. Dat soort din
gen heb ik best gemist, nu moet
het er maar snel weer van ko
men."
Temidden van al haar huiselijk
geluk (met 'Postman' Remon
Stotijn en hun zeven maanden
oude zoontje Benjahmin) is
haar innerlijke onrust er zeker
niet minder op geworden. Zoe
kende was ze, is ze en zal Anouk
altijd blijven. Denkt ze alles ein
delijk voor elkaar te hebben,
dan is er toch prompt weer die
drift naar iets heel anders, vaak
het tegenovergestelde.
„Vermoeiend", geeft ze onmid
dellijk toe, „maar zo ben ik nu
eenmaal en dat weet ik dus zo
langzamerhand ook wel van
mezelf, dus kan ik er beter mee
omgaan. Bovendien, die golfbe
wegingen leveren natuurlijk veel
spannends op. Deze cd ook
weer, die klinkt echt als een
beest. Je hoeft er niet van te
houden, maar je gaat mij niet
vertellen dat het geen goeie
plaat is. Wie zoiets roept, heeft
geen oren aan zijn hoofd."
Twijfels maar al te vaak op het
emotionele vlak, zelfverzekerd
heid meer dan ooit aan het pro
fessionele front. Niemand ver
telt mij nog wat ik wel en niet
moet doen, die bijzondere luxe
zit opgesloten in de status die de
Haagse blondine sinds haar
doorbraak in 1997 middels 'No-
body's Wife met vallen en op
staan heeft veroverd. Vandaar
bijvoorbeeld het ontbreken van
een akoestisch rustpunt op
'Graduated Fooi'.
„De platenmaatschappij en de
fans zouden daar vast heel blij
mee zijn geweest, maar ik had er
dit keer geen trek in. Ik wilde te
rug naar de basis, dus ook geen
toetsen, maar gitaar, bas en
drums. Niets was makkelijker
geweest om iets in de geest van
'Sacrifice' en 'Michel' er tussen
te zetten, maar dat trucje wilde
ik nu even niet uit de kast halen.
Zou ik onwijs laf van mezelf
hebben gevonden en waar het
uiteindelijk toch op neerkomt is
dat je jezelf kunt blijven aankij
ken als je voor de spiegel staat",
aldus La Teeuwe, bij haar ren
tree maar liefst 26 kilo afgeslankt
en derhalve ook lijfelijk super
strak.
In feite nam ze slechts op een
belangrijk kruispunt in het hele
traject tussen schrijven en af
ronding enig risico: voor de
eindmix ging ze in zee met de
gerenommeerde, in New York
gevestigde geluidstovenaar Mi
chael Brauer, die ze had ontdekt
via Coldplay's vorige album 'Pa
rachutes'. „Wat die man met
Coldplay heeft gedaan, klonk zo
monstergoed. Als dit genie ooit
mijn plaat zou kunnen mixen,
dacht ik meteen en heb hem
toen op goed geluk een demo-
tje opgestuurd. Ik kreeg daarop
vrijwel meteen een ja", recapi
tuleert Anouk. „Die vent voelde
precies'aan wat ik wil."
Die Amerikaanse touch is min of
meer toeval, omdat Brauer net
zo goed elders gestationeerd
had kunnen zijn. Haar verblijf in
The Big Apple heeft bij haar ook
niet direct geleid tot nieuwe ver
overingsplannen van die bijpas
sende markt. „Ik wil het nog wel
eens proberen, hoor. En er dan
ook keihard voor werken, maar
het probleem is dat je daar zo'n
verdomd goeie actrice moet
zijn", spreekt ze uit eigen erva
ring. „Je moet iedereen z'n reet
likken en dan maar afwachten
wat er gebeurt. Ik had na- een
paar weken pijn in mijn smoel
van het lachen, maar het werkte
allemaal niet. Het belangrijkste
is toch dat je een platenmaat
schappij achter je hebt, die min
stens een miljoen dollar wil in
vesteren om je te promoten."
Ergens tussen Alanis Morissette
en Madonna moet er voor haar
in The States een plek te winnen
zijn. Qua wilskracht en vrijge
vochtenheid lijkt ze amper on
der te doen voor laatstgenoem
de collega, die ze ook met name
om die kwaliteiten zegt te waar
deren. „Het zingen van haar
vind ik nergens naar klinken,
maar het blijft verschrikkelijk
knap hoe iemand dan op basis
van haar appearance zo groot
kan worden. Ik hoop wel dat ze
weet wanneer ze moet stoppen
en niet zolang doorgaat als Mi
chael Jackson. Die man was
echt de King of Pop en staat er
nu als een zielig ventje bij",
meent Anouk, die ook vreest dat
Concert: Wibi Soerjadi meti
Brahms, Chopin, Liszt e.a.
15/11, Stadsgehoorzaal,
••hied
lis. I
jikeli
Zijn vingervlugge teqjejt,
verbijsterend, zijn vi
enorm. Maar het is gei BUW
gen naar Wibi Soerjadi jam
ren. Want ook al speel t da
fenomenaal, dat is gee jedi
die blijft boeien. En
wel om muziek gaaien
zijn interpretaties zw; enjs
de maat. lt
De twee nocturnes va j
blijven in het aanstelle jjng
gen. Gevoeligheid wor e st
nueerd door een h
rubato in een toch al e
po en veel pianissimi
de muziek uit elkaar, )t0'«
vervolgens de boel we
kaar met veel pedaal.
Dezelfde tactiek past
Brahms en diens bred '0I di
wordt daar onverdra
van. Het overdreven r0[|b
aarzelen reduceert
mezzo opus 118 noXjs d
zeur. Iets interessante! »t
aanpak in de Ballade ;tdo:
no.3, waarin Soerjadi men
ziek telkens stilzet
voortstuwt, op die m^jss
rusteloosheid creëri schij
prikkelt.
De muzikale leegheid
der op bij de veeleisi de
noleeuwen-stukken v
Liszts 'Reminiscences
Dat
e vi
vol
Bersti
SU
bek
bev
Stor
st 1
St
Anouk: „Je hoeft er niet van te houden, maar je gaat mij niet vertellen dat het geen goeie plaat is."
Foto: GPD/PR
Morissette door haar megasuc-
ces de weg is kwijtgeraakt.
„Haar vond ik fantastisch toen
ze met rock bezig was, maar ze
is zo doorgeslagen naar die In-
dia-shit dat ik denk van 'Haal
nou maar weer eens die sjaal
van je nek en doe normaal'. De
pittige dame is een soort Zen
vrouwtje geworden."
Wat ze met beide Amerikaanse
vakzusters absoluut deelt, is de
voorbeeldfunctie voor zoveel
vrouwen van rondom haar leef
tijd. Al houden die niet direct
van Anouks muzikale bood
schappen, ze hebben haar wel
hoog zitten vanwege haar stoere
opstelling. „Ik kan doen wat ik
wil. Zou ik ineens met reggae
komen, dan wordt dat ge
pruimd. Dat heb je kunnen zien
aan die gouden voortanden, die
nu op een stokje als een soort
trofeetje thuis opgesteld staan.
Iedereen vond het maar raar,
dat het er niet uitzag, maar men
accepteerde het wel. Men weet
van mij dat ik nooit een ideale
Schoondochter zal worden, dat
ik zomaar ineens mijn kop kan
kaal scheren en kan dat hebben,
omdat het Anouk is."
ma, Grande Fantaisie' oeke
lini is hypertheatrale
bijna camp. Soerjadi b
stuk met de vereiste
speelt zangerig en fee
razend knap. Maar
belandt hij toch via
van sentimentele zelf
king in larmoyante oi
heid. De goddelijke
de opera 'Norma' vererf
een orkaan van zware
den en alsmaar doord
de toonladders, pia
acrobatiek en krachtpa
Het fijnzinnigst speeld
di de Etude de ComuierT
'Leggierezza', waarin h
ziek bijna een staat v;
parantie liet bereiken.
Het overtuigendste be(j
muzikale wansmaak
eigen compositie
een onuitstaatbaar pe nd, c
speelde notenstroom, Kam!
veel nootjes in het 'lBrsv;
deel en doorgalloperi
werk in de hoekdelen.
De toegift, een fanta
Rossini's Barbier van
verzacht het leed maar
Want Soerjadi laat het rpma
sen, maar marcher!
Soerjadi is glanzende, n
spetterende, buitenk
verder niets.
Hij diept niets uit, 1
niets toe.
fee
e \s)
Vosk
ego
n. In
Ian
(Tvrien
>p hi
Jacol
Uitg
A J
Bootjes op het droge, gestald voor de winter. Foto's: GPD/Karel Tomeï
door Angelique Spaninks
eindhoven - Het lijken wel abstracte schilderijen,
soms met heldere kleurvlakken en scherpe lijnen dan
weer grillig van vorm en kleur. Maar van manipulatie
van de werkelijkheid is geen sprake. De heldere kleur
vlakken blijken opgestapelde kratjes en de grillige bo
men in het wit blijken een bevroren zandbank in de
waddenzee.
Iedere foto in het boek 'High over Holland' toont Ne
derland zoals vrijwel niemand het ooit ziet. Luchtfo-
tograaf Karei Tomeï heeft er een scherp oog voor.
Hangend uit een helikopter of een vliegtuigje legt hij
nu al jaren met grote precisie de meest spectaculaire
patronen in het landschap vast. Daarbij maakt het
hem nauwelijks uit of het om maagdelijke natuur gaat
of om dichtbevolkte steden - overal weet hij composi
ties uit te lichten die verrassend tot de verbeelding
Een fruitboomgaard in bloei.
Gestapelde kratten in het depot van een
spreken. 'High over Holland' heet het nieuwste boek
van Tomeï. Honderd grote, kleurrijke foto's van zijn
hand worden daarin aangevuld met teksten geschre
ven door historicus Han van der Horst.
Gezamenlijk geven ze een beeld van hoe we hier in
Nederland omgaan met wonen en recreëren, indu
strie en natuur, water en landbouw. En dan niet zoals
gebruikelijk op straatniveau, maar gezien vanuit de
lucht vanaf zo'n honderd tot zeshonderd meter hoog
te.
Na bijna 30 jaar luchtfotografie vanaf zijn thuisbasis
Eindhoven Airport is Tomeï nog altijd niet op Neder
land uitgekeken. „Dat komt omdat alles, juist nu,
enorm verandert. Er wordt verschrikkelijk in het land
schap gerommeld. Met beide benen op de grond zie
je daar altijd maar een stukje van, maar vanuit de
lucht heb je het overzicht. Neem al die vinexwijken
die her en der verrijzen. Die zijn soms bijna volgens
Amerikaanse patronen opgebouwd. Of neem de geor
dende manier waarop wij ons tegenwoordig verma
ken: in strak op een rij geplaatste strandhuisjes met
allemaal hetzelfde windschermpje erbij om nog iets
van privacy te ervaren of op een van de tientallen
golfbanen met witte, zanderige bunkers die her en
der uit de grond gestampt worden."
Wie denkt dat Tomeï rollen luchtfilm - een speciale
soort vijftien centimeter dikke film - volschiet, heeft
het mis. Hij selecteert heel precies en kient de beoog
de oogst van iedere vlucht vooraf helemaal uit.
„Ik weet precies wat ik wil en wat er nodig is om dat
beeld te krijgen. De lichtval bijvoorbeeld en de ma
nier van aanvliegen is van cruciaal belang. Vaak is het
dan een kwestie van nauwkeurig invliegen; je hebt
maar een fractie van een seconde de tijd en e
een goede positie om te kunnen schieten.
dat ik werk met vaste piloten gaat het zelden l
dat betreft is luchtfotografie echt teamwork,
naast is inspiratie natuurlijk onmisbaar,
vlucht moet je je ogen open hebben, dat is 1
nende van dit vak. Dan kan je altijd later n( jjj
rugkomen voor een optimaal beeld.
Het idee voor 'High over Holland' is een afge B w
een eerdere publicatie: het fotoboek 'The
waarin de Nederlandse mores in woord en b
den uitgelegd voor toeristen en buitenlaifjg
graag voorbij de clichés wilden kijken. Dat b< ,n
een succesnummer; het is toe aan een zesf^
wat betekent dat er in vier jaar tijd bijna 25.0
plaren van verkocht zijn.
Zeker voor een kostbaar fotoboek is dat heel
lijk.
