GESPREK VAN DE DAG
Verliefd op een moordenaar
Zwaarlijvigheid wordt
probleem van omvang
Man dood dp
beten van vrp
Ex-vrouw van 'monster van Ter Aar': 'Ik was ziende blind'
Wie ben ik?
HDC 152
MENSELIJK
De Amerikaans acteur
STEVE MARTIN presen
teert volgend jaar maart de
ceremonie rond de Oscar
uitreikingen, aldus Ameri
kaanse media gisteren.
Het zal dan de 75ste keer
zijn dat de belangrijke
Amerikaanse filmprijzen
worden uitgedeeld. Martin
presenteerde het gala in
Los Angeles eerder in
2000. De presentatie van
het Oscar-gala geldt als
een van de meest prestigi
euze opdrachten in de
Amerikaanse televisiewe
reld. Vorig jaar viel die eer
te beurt aan Whoopi Gold
berg.
Ruim 90 jaar lag het naamloos
begraven in het Canadese Ha
lifax, het 'ONBEKENDE KIND'
dat na de ramp met de oceaan
stomer TITANIC dood uit de zee
werd gevist. Deze week kreeg het
slachtoffertje van de beroemde
scheepsramp eindelijk een iden
titeit. Door DNA-onaerzoek werd
vastgesteld dat het gaat om de
dertien maanden oude Eino Vil-
jami Panula uit Finland. Niet al
leen hij liet het leven in het ijs
koude water van de noordelijke
Atlantische Oceaan, ook zijn vier
broertjes en zijn moeder stierven
in de golven. Foto: AFP
Het DIEVENGILDE in de Litouwse hoofdstad Vilnius
heeft een opmerkelijke nieuwe vaardigheid onder de
knie. Behalve de diefstal van personenwagens, lukt het
de dieven nu ook meteen de metalen garageboxen als
buit mee te nemen. Volgens de politie van Vilnius is dat
in een buitenwijk 120 maal gelukt. De garageboxen en
de wagens stonden op een open terrein. De gedupeerde
eigenaren omschreven de diefstallen als absurd, bizar en
ongelooflijk.
Overgewicht
Naar opleiding
in procenten
lagere school
lager beroeps
onderwijs
(m)ulo/mavo
mbo/mms/
havo/vwo
hbo/wo
Bron: VU/RIVM
Dik zijn is net zo gevaarlijk als
roken en drinken. De wereld telt
momenteel meer dikkerds dan
mensen die honger hebben.
Twee op de vijf Nederlanders
zijn te dik. Het aantal jeugdige
zwaarlijvigen neemt onrustba
rend toe. Overgewicht is een se
rieus probleem is aan het wor
den, en deskundigen vinden dat
het moet worden aangepakt.
De één wil belasting op de vette
hap. De ander wil gezond voed
sel goedkoper maken en snoep-
reclame rond kinderprogram
ma's verbieden. Nederland is de
laatste jaren op de wereldrang
lijst van dikkerds met stip geste
gen. Ons land neemt na Ameri
ka, Groot-Brittannië en Duits
land nu de vierde plaats in. Over
25 jaar zijn de Europeanen dik
ker dan de Amerikanen. Tijd om
de noodklok te luiden.
Econoom Henriëtte Maassen
van den Brink gaat waarschijn
lijk het verst in haar voorstellen.
Zij wil accijns invoeren op vet,
zout en suiker, kortom op onge
zond voedsel. Want als Neder
land niet snel actie onderneemt,
staat de overheid straks voor gi
gantische kosten in de gezond
heidszorg. Zo'n 1 miljard euro
voor de bestrijding van de direc
te gevolgen, zoals hart- en vaar-
ziekten en diabetes, heeft ze be
rekend.
Gezonder eten is bovendien fi
nancieel aantrekkelijk, niet al
leen voor de maatschappij,
maar ook voor de betrokkenen
zelf. Maassen van den Brink:
„Dikke mensen veroorzaken
misschien geen overlast zoals
stinkende rokers en irritante
drinkers, maar dikke mensen
hebben wel meer kans op ziek
ten. Ze hebben een lagere kans
op het vinden van een baan en
verdienen gemiddeld minder
dein dunne mensen."
Voor Jaap Seidell, eveneens
hoogleraar en voedingsdeskun
dige, kan de oplossing niet al
leen van de overheid komen. Zij
kan er wel aan bijdragen. Een
van die maatregelen is bijvoor
beeld het verbieden van reclame
voor vet- en suikerrijk eten en
snoep rondom kinderprogram
ma's. „Ik vind die reclames one
thisch. Een kind kan zelf nog
geen keuze tussen gezond en
ongezond maken.
De beeldvorming in die recla
mes klopt niet. Je ziet blije en
gelukkige kinderen omdat ze
snoepje zus of drankje zo krij
gen. En die kinderen zijn ook
nooit dik als ze een Big Mac
eten." Seidell begrijpt maar al te
goed dat de Amerikaanse asso
ciatie van kinderartsen het aan
prijzen van voedingsmiddelen
aan kinderen beneden de acht
gelijk stelt aan het misleiden en
uitbuiten van kinderen.
Het instellen van accijns op on
gezond voedsel vindt de hoog
leraar niet z'n goed plan. Want
als er accijns op die voeding
komt, wordt juist de onderkant
van de samenleving benadeeld.
Het staat namelijk als een paal
boven water dat de meeste dik
kerds onder de laagopgeleiden
verkeren (zie grafiek).
Het is daarnaast te ingewikkeld
om aan te geven welk voedsel
nu wel en welk voedsel niet op
de zwarte lijst moet komen. Sei
dell doet niet mee aan de heer
sende trend vooral de fastfood-
en frisdrankindustrie alle schuld
in de schoenen te schuiven. Het
irriteren van de voedselindu
strie kan zelfs averechts werken,
denkt de hoogleraar.
Sluit liever een verbond met de
voedselindustrie, is zijn advies.
Hij geeft een voorbeeld. Als je
het voor elkaar krijgt dat een fa
brikant van chips het vetgehalte
geruisloos vermindert, ben je
op de goede weg. In elk geval is
die manier minder complex
dan accijns op vette chips te
heffen.
Ook het grote aantal verkoop
punten van voedsel baart de
hoogleraar zorgen, want het
wemelt letterlijk van plekken
waar je ongezond kunt eten.
Waarom niet veel meer plaatsen
waar alternatieve en gezonde
happen zijn te krijgen? En als de
overheid de BTW op groente en
fruit verlaagt, is dat een goed
begin. Ook het doordraaien van
groente en fruit vanwege te lage
prijzen mag van hem op de hel
ling. Biedt het doorgedraaide
fruit liever aan op scholen.
Hoe denkt de hoogleraar het
voor elkaar te krijgen dat kinde
ren niet meer voor de televisie
of computer zitten en weer
meer buiten gaan spelen en
sporten? „Ouders 'parkeren' te
vaak hun kinderen voor die ap
paraten. Soms voor hun eigen
gemak, soms omdat buiten spe
len te gevaarlijk is. Ik vind het
daarom een taak van de lokale
overheid om te zorgen voor vei
lige en eventueel bewaakte
speelplaatsen. Tsja, en als je
kinderen een eigen televisie
geeft, kijken ze geheid meer."
Irene Nieuwenhuijse
irzc
De beten die een vrouwp=
Californische Modesto ij
man zou hebben toeged
omdat hij weigerde te vij^
hebben uiteindelijk tot <L^
van de man geleid, zo h/.
patholoog bepaald.
De aanval veroorzaakte i
emotionele en fysieke st
verergerde op die mank
Pratts hartaandoening, 1
de conclusie van Dr. Rd
haar autopsieverslag.
De 65-jarige Pratt stierf
vergroting van het hart,
gen nadat zijn twintig ja
gere vrouw Kelli hem ha
ten. Twee beten hadden"
wonden achtergelaten; i
werden op het lichaam 1
minstens twintig tandafl
aangetroffen, zei de poll
AS
een verdachte die dan weer lang en dan weer
kort haar heeft. Want de scènes in zo'n film wor
den nu eenmaal door elkaar heen opgenomen.
Heeft met ingewikkelde planning te maken. Ik
hoop dat ik het allemaal goed uitleg.
Het begon me wel te duizelen te meer omdat ik
tussendoor nog meespeel in mijn geliefde Klok
huis. Als holbewoner, minister, schaatstrainer en
verliefde bejaarde. Dat je als acteur jezelf kwijt
raakt in al die rollen, moet u niet geloven. Dat is
meereen romantisch idee dat buitenstaanders
van ons vak hebben. Maar die harenkwestie
maakte het mij wel lastig. Politieserie: lang haar,
Zomerprogramma: kort haar, Klokhuis: pruiken.
Het deed een beetje denken aan mijn begintijd
bij het toneel. Toen speelde je vaak in meerdere
stukken tegelijk. Het kwam voor dat je 's avonds
pas wist welke rol je moest spelen als je zag welke
kostuums er in de kleedkist hingen.
Was trouwens een leuke man, die Theofiel. In
middels achtentachtig maar nog goed bij de tijd.
Hij vertelde met smaak over zijn jeugd in het
Zeeuws-VlaamseKieldrecht. Hoe iedereen in de
zomer op straat leefde. Dat er 47 cafés op 5000
inwoners waren. En hoe hij in zijn eerste koers
zestiende werd terivijl er vijftien prijzen waren:
'Ik stapte doodmoe mijn fiets af, ik kon amper
staan. Toen zegt een supporter: „Goe gekoerst
Fieleke!" En hij slaat me op de schouder. Dat was
de genadeklap, ik zeeg als een zoutzak in elkaar.
Leuke man.
De dag daarna stond ik weer verdachte te wezen
in die politieserie. In de slotscène zien we het lijk
vermoord in bad liggen, badend in het bloed.
Vlak voorde camera ging draaien, deed de re-
kwisiteur rode kleurstof in het badwater. 'Actie',
riep de regisseur. Op dat moment viel een figu
rant flauw. De suggestie van bloed die de kijker
straks moet krijgen, was hem bij de opname al te
veel geworden. Over in elkaar zakken gesproken.
Nu nog even gauw voor Klokhuis de rol van die
holbewoner in mijn kop stampen. Scène in een
restaurant uit het stenen tijdperk, waarin een
ober zwerfkeitjes op een lauwwarm bedje van
grint serveert. Wat een leuk beroep heb ik toch.
Ze begrijpt het nog steeds niet.
Jaren samenleven met een serie
moordenaar. Jarenlang niets in
de gaten hebben. Jarenlang zien
de blind zijn. Adrie, de 6i-jarige
ex-vrouw van de deze week tot
levenslang veroordeelde serie
moordenaar Willem van E. uit
Harkstede, bekend als het 'beest
van Harkstede' en 'het monster
van Ter Aar", worstelt met haar
verleden. Verliefd op Willem, dat
valt niet uit te leggen. Of toch
wel, een beetje?
Die ene vraag komt telkens te
rug: hoe het toch mogelijk is dat
ze al die tijd niets merkte. Ze
kende zijn verleden toch? Ja, na
tuurlijk maar ze vertrouwde
hem. „Ik maakte me wel zorgen
als hij 's avonds in de auto stap
te om te gaan vissen. Dan had-ie
al behoorlijk wat gedronken en
dan ging er nog een plastic tas
vol bierflesjes mee. Mijn god
dacht ik dan, als-ie maar nie
mand ongelukkig rijdt. Na uren
zag ik dan weer twee lichtjes bo
venaan de dijk verschijnen. 'Ge
lukkig, er is niets gebeurd!' dacht
ik dan. Van wat hij had gevan
gen aten we vaak heerlijk."
Even verschijnt het landelijke le
ven in Harkstede weer op haar
netvlies. In dat huis is ze geluk
kig geweest. Ze heeft van hem
gehouden. In dat huis had ook
haar jongste zoon uit een eerder
huwelijk het naar zijn zin. „Hij
was meer gesteld op Willem dan
hij ooit is geweest op zijn echte,
inmiddels overleden vader",
vertelt Adrie. Dan slaat de woe
de toe: „Hij heeft me zo bela
zerd, hij heeft zo veel mensen
misbruikt, besodemieterd. Er
zijn nog veel meer slachtoffers
van Willem. Die man mag nooit
meer vrijkomen.
Kindertehuizen
Voor onze eerste ontmoeting,
thuis bij haar beste vriendin,
bakt ze zelf cake. We praten
urenlang. Liters koffie. Waar ze
oorspronkelijk vandaan komt?
Geboren in Rotterdam, tot haar
twaalfde opgegroeid in Zeist.
Vader en moeder jong overle
den. Ze belandt in kindertehui
zen en komt uiteindelijk terecht
op de bakkersvakschool in Gro
ningen, toentertijd de enige vak
opleiding in Nederland waar
ook meisjes werden toegelaten.
„Ik wilde dat vak graag leren.
Het zal wel te maken hebben ge
had met m'n vader, die was
kok." De verweesde Adrie
woonde in die tijd in een op
vangtehuis voor ongehuwde
moeders.
Ze komt na haar opleiding te
werken in de keuken van een
bejaardentehuis. En dan: „Op
m'n twintigste getrouwd, kindjes
gekregen, gescheiden." Ze staat
er met vijf kinderen uit haar eer
ste huwelijk vervolgens alleen
voor. Adrie richt haar blik op
haar vriendin: „Die kinderen
heb ik toch goed opgevoed, dat
is me toch gelukt?" De vriendin
knikt instemmend. De drie
dochters en twee zoons van
Adrie wonen allemaal in Gro
ningen. Ze heeft goed contact
met hen. Bij het maken van ver
volgafspraken met Adrie zal blij
ken dat die moeten plaatsheb
ben op de schaarse momenten
dat oma niet op haar kleinkin
deren hoeft te passen. „Ik heb
een druk en prettig leven. M'n
eigen huisje, m'n eigen honden
en katten. De vrienden en ken
nissen uit Harkstede hebben de
weg naar mijn huis allemaal ge
vonden. Ik red me heus wel."
'Hij heeft je gewoon gebruikt,
mam'. De conclusie die haar
kinderen Adrie voorhouden is
onontkoombaar. Zij vormde
voor Willem van E. de brug van
de Van Mesdag kliniek naar de
buitenwereld. Met de handen
voor haar ogen vertelt ze over de
contactadvertentie die ze begin
1980 aantrof in het Nieuwsblad
van het Noorden. Ze reageert en
begint een correspondentie. De
eerste afspraak, bij het Hoofd
station, zegt Willem per tele
gram af. Er is iets tussengeko
men. Daarna komt er bezoek
van een buitendienstambtenaar
van de Van Mesdagkliniek. „Ik
had geen flauw idee dat-ie daar
zat. Toen me dat duidelijk werd
ontstond nieuwsgierigheid. Ik
vond het eerste bezoek echt
doodeng, maar de nieuwsgierig
heid was sterker dan de angst.
Was ik maar niet zo nieuwsgie
rig geweest."
Bekentenis
Ze vertelt dat Willem van E. haar
vertrouwen won door al bij de
kennismaking op te biechten
dat hij voor twee moorden, op
Aaltje van der Plaat in 1971 en
Cora Mantel in 1974 in het Zuid-
Hollandse Ter Aar, vast zat en
werd behandeld. „Ik schrok wel
van de bekentenis maar ik vond
het knap, hij draaide er niet om
heen." Bij het vertrek zegt Wil
lem: „Jij komt zeker niet terug."
Ook de buitendienstambtenaar
lijkt dat beter. Maar Adrie begint
toch te bellen met de gevangen
man die haar aantrekt.
Verliefd op een man als Willem
van E.? „Ja, dat valt niet uit te
leggen. Willem was attent, was
lief, we hadden het gezellig met
elkaar. Als de kinderen mee gin
gen op bezoek in de bajes was
hij heel beschermend ten op
zichte van mij en hen. Ik voelde
me prettig bij hem."
Ze trouwen in de gevangeniskli
niek, in 1982. Daarna neemt
Adrie deel aan talloze gesprek
ken met artsen en directeuren
over de weg terug naar de vrij
heid. De tweevoudige moorde
naar is in 1986 al op proef vrij
gekomen en trekt in 1990 defini
tief in bij Adrie en haar gezin in
Groningen. Ook Willem raakt
net als Adrie betrokken bij de
dierenambulance. Om ruimte te
bieden aan het groeiende aantal
opgevangen dieren verhuizen ze
in 1990 naar een afgelegen loca
tie in Harkstede. Daar ontstaat
een huishouden van Jan Steen.
Talrijke honden, katten, hang
buikzwijntjes, ezels, varkens.
Het dierenopvangcentrum heeft
aantrekkingskracht op jonge
vrijwilligers, vooral meisjes. Het
fenomeen stagiaire doet ook in
Harkstede zijn intrede, met alle
gevolgen van dien. „Willem ver
telde met grote overtuiging dat
hij hiervóór een fysiotherapie-
praktijk had gehad." Menig sta
giaire trapt er met open ogen in.
„Bij lichamelijke klachten wilde
Willem de meisjes maar al te
graag masseren. Daar was hij
goed in." Heeft Adrie ook toen
nooit iets gemerkt?
„Nee! Ik was veel weg, onder an
dere om op mijn kleinkinderen
te passen. Als stagiaires zich al
na enkele dagen ziek meldden,
was voor mij de verklaring een
voudig: te lui om te werken.
Achteraf begrijp ik niet dat ik
ziende blind was, dat ik mis
schien niks wilde zien. Verschil
lende meiden hebben er maan
den- en soms jarenlang mee
rondgelopen; ze durfden me
niets te zeggen. Ach, wat heeft
die man veel mensen kapot ge
maakt!"
Het is Huize De Zoete Inval,
daar in Harkstede. Een komen
en gaan van mensen en dieren.
Kennissen en vrienden scharen
zich met regelmaat om de bar
becue op het afgelegen terrein
bij de roeibaan. Stagiaires blij
ven slapen. Willem is nadrukke
lijk aanwezig. „Iemand die altijd
zijn woordje klaar had." Zo ook
op 1 februari 1995 toen het
nieuws over de moord op een
van de Groninger prostituees
uitgebreid op televisie kwam.
„We zaten samen te kijken. Wil
lem barstte los in verontwaardi
ging. Ophangen aan hun ballen
moeten ze die lui! Ik had niets
door. Er ging geen lichtje bran
den."
Drinken
Willem gaat meer en meer drin
ken. Hij verzorgt zich niet meer.
„De grootste ruzies als ik daar
iets over zei." De telefoonreke
ning rijst de pan uit en Adrie
heeft het gedaan. „Dat is typisch
Willem: iedereen schuldig be
halve hijzelf."
„Op een gegeven moment be
gon hij me dingen te vragen
waar ik echt geen zin in had. Als
je dat wilt, ga je maar naar de
Adrie, de 6i-jarige ex-vrouw van het 'monster van Ter Aar', worstelt met haar verleden.
Foto: GPD/Han de Graaff
hoeren. Nou, dat heeft hij letter
lijk opgevat. Ik heb hem afgewe
zen. Sinds die tijd heeft hij me
met geen vinger meer aange
raakt. Hij sliep in de kamer, ik
bleef in de slaapkamer." Nooit is
ze bang voor Willem geweest.
Maar ze zag hem liever gaan
dan komen. Willem was vrijwel
geen avond meer thuis. „Even
weg", was zijn gevleugelde
kreet. „Ik heb nooit iets in de ga
ten gehad. Dat verbaast me nog,
daar kan ik nog steeds niet bij.
Ik ben toch niet achterlijk?"
De kinderen dringen regelmatig
aan op het vertrek van Adrie. De
jongste zoon blijft langer thuis
wonen uit zorg om zijn moeder,
gaat uiteindelijk toch het huis
uit maar komt regelmatig langs.
Hij vertrouwt Willem voor geen
cent, weet van zijn hoerenbe-
zoek maar ook hij heeft geen
moment door dat het moorden
weer is begonnen.
De dieren houden Adrie in
Harkstede. „Die zijn alles voor
me. Wie aan mijn dieren komt,
krijgt mij op zich af." Op 16 de
cember 2000 is de maat voor de
kinderen vol. Zij halen moeder
met vier honden weg uit het
huis in Harkstede. Willem verzet
zich vooral tegen het meene
men van de honden, die van
hem zouden zijn. Adrie komt
eerst bij een van de kinderen in
huis. In januari 2001 wordt de
scheiding uitgesproken.
In Harkstede leeft Willem alleen
verder. Het contact met Adrie is
verbroken. Ze ziet hem nog één
keer, bij een rechtszaak die Wil
lem tegen haar aanspant. Hij wil
geld van haar. De uitkering is
niet voldoende om de drank en
de hoeren te betalen. Toch wist
hij telkens weer aan auto's te
komen. „Die ruilde hij bij wijze
van spreken voor een kip of een
varken. Hij was altijd aan het
rommelen. Handel langs de
weg, bij de boeren in de buurt."
Via de mensen van de honden
school, naast het huis in Harkst
ede, hoort Adrie nog met regel
maat over Willems levenswan
del. „De BMWs reden daar af
en aan. Dan bleef zo'n auto een
half uurtje staan terwijl die
vrouw binnen was. Eerst dacht
ik: al bestelt hij honderd vrou
wen, hij doet maar. Toen begon
ik me toch zorgen te maken we
gens zijn verleden. Ik belde met
de reclasseringsambtenaar die
bij ons over de vloer kwam we
gens een werkstraf na rijden met
drank op. Ik vertelde het verhaal
en toen zei die: 'Je bent zeker ja
loers'. Ik heb het gesprek toen
maar beëindigd."
Het is een uitzending van Op
sporing Verzocht op 3 augustus
2001 die Adrie eindelijk doet be
seffen dat Willem in Harkstede
van een tweevoudig moorde
naar in een seriemoordenaar is
veranderd. „Mijn jongste zoon
belde me erover. Hij vertrouwde
Willem al geen jaren meer. In de
uitzending werd informatie ge
vraagd over een gouden kettin
kje met een leeuw en een trouw
ring met inscriptie. Daarmee
was een vermoorde protituee
betaald. Het was het kettinkje
dat Willem van mij had gekre
gen. Oh Willem, nee toch!"
„Ma, ik ga de politie bellen", zei
m'n jongste zoon na de uitzen
ding."
Lingerie
Dagenlang bespiedt de recher
che de woning en de gedragin
gen van Willem van E. Op 12
november 2001 om 6.00 uur
wordt de seriemoordenaar van
zijn bed gelicht en overgebracht
naar het politiebureau. De be
kentenis laat niet lang op zich
wachten. Adrie moet nog een
keer naar het bureau en krijgt de
Groninger politiemensen talloze
malen over de vloer. Ze heeft
bijna te doen met hen 'omdat
die jonge mensen allemaal
moeilijke vragen aan haar moe
ten stellen. Wat voor lingerie ik
draag, bijvoorbeeld. Ze hadden
Anneues xeinaers (i995J{. b
Foto: GPD Qn
bal
Wa
dat bij de huiszoeking gu I
den. Nou, die troep wasf
lijk niet van mij'. |||j
Al die jaren weet Adrie h
houden zich te beheersè>Ai
eindelijk gaat het tóch eond
mis. Ze komt thuis, de h994
begroeten haar als vanojalli
weet er niet van ophoudede
blijft maar tegen haar ojfe pl
gen. Dan slaan de stopplop
Adrie toch nog door. Ze|g n
haar eigen hond. Het is jiroi
moeilijkste bekentenis tjk v
onze gesprekken. Ze is ej/ee
grens overgegaan waarvl
zeker wist dat ze hem nip.
overgaan. Het is de allerr
tijd voor professionele
huisarts in Groningen bi
perspectief dat Adrie nciG
heeft. Nog wekelijks bez|ora
hem. Hij weet alles van hini
van Willem, zijn voorm^or
tiënt. por
Haar blik rust op de vloqdra
gesprek valt stil. De paptri a
zakdoek is in tientallen $n k
naar beneden gedwarreji ni
word honderd", heeft z$e r
malen verklaard. En: „Ilpoe
in mensen totdat het tega 3
is bewezen." Willem vaijrtig
verde zoveel bewijs dat I
venslang achter de tralii
dwijnt. Buiten blijft Adrr
Ze is nooit bang gewees# y
Willem, ze laat zich dool
niet vernietigen. Adrie vkc -
honderd. itra
eter
Jan Bonjer en iboi
Sander van der Werff I kla
in c
Sen
-aar
Bij de kapper overkwam me iets merkwaardigs.
Ik wilde mijn haar kort laten knippen vanwege
een televisieprogramma. De volgende zomer
ga ik bij leven en welzijn iets presenteren op
de buis. En in het kader daarvan moest ik
afgelopen week Theofiel Middelkamp inter
viewen. Hij was de eerste Nederlander die
deelnam aan de Tour de France. In 1936.
Die opname bergen we op en in juli as
wordt dat interview met Theofiel uit de kast
gehaald en in dat zomerprogramma uitge
zonden. Zo werken die dingen. Nu wil ik
straks met een keurig kort koppie op het
scherm. Dus ging ik vóór mijn bezoek aan
Middelkamp naar de kapper.
Mijn haar werd door een aardige mevrouw ge
wassen maar vlak voor ze de schaar ter hand
nam, vluchtte ik haar stoel uit. Net op tijd reali
seerde ik me dat ik de afgelopen weken ook mee
speelde in een politieserie als een obscure ver
dachte. Met lang haar. Er waren al een aantal
scènes opgenomen van die rol. Maar nog niet al
le scènes. En de regisseur zou niet blij zijn met
