Onzekerheid als enige zekerheid
REGIO
Jfei
Loek van Bemmelen een leven lang 'wild' van biljarten=
zaterdag 2 NOVEMBER
NAVRAAG
Een 90-jarige vrouw uit Leiden deed donderdag aangifte van bero
ving van haar pinpas, door twee ongeveer 6-jarige kinderen. Ze
winkelde in De Kopermolen in de Leidse Merenwijk en werd gevolgd
door en vrouw met twee kleine kinderen. Die graaiden bij bakker
CHRISTIAAN DE WIT in haar tas. Toen ze daar wat van zei, ging het
stel er vandoor. Thuis ontdekt de vrouw dat haar pinpas was gesto
len. Ook was er geld van haar rekening gehaald. Navraag bij de bak
ker.
Heeft u iets gemerkt van die beroving?
„Nee. Was dat wel hier? Een beroving? Ik weet er niets van. Ik denk
dat ik dat wel zou merken
aan de verontwaardigde
reactie van die me
vrouw."
d
rs
Nou, het moet toch echt
bij u gebeurd zijn, want
er is geen andere bakker
in de Kopermolen.
„Ja, dat zal dan wel, als u
het zegt."
Heeft u op andere mo
menten gemerkt dat in
de Kopermolen kinderen
het publiek lastigvallen?
„Nee, als mensen dat zeg
gen, dan lijkt me dat sterk
overdreven. Je hebt hier
wel eens wat Somalische
kinderen die 's avonds
rondfietsen, maar dat is
alles. Daar kun je gewoon
wat van zeggen als je er
last van hebt. Verder han
gen hier geen vervelende
kinderen rond."
Kinderen roven
pinpas bejaarde
leiden - Een 90-jarige vrouw uit
Leiden is bij een bakker in de
Merenwijk van haar pinpas be
roofd door twee kinderen van
naar schatting een jaar of zes.
De twee diefjes, die werden be
geleid door een vrouw, hadden
het slachtoffer even daarvoor in
aegaten gehouden bij het pin
nen van geid bij een bank. toen
zij even later bij de bakker naar
binpen liep, graaiden de jongen
en het meisje in haar tas. Toen
de bejaarde dame daar iets vari
zei. gingen de twee de winkel
utt Thuis ontdekte zifdat haar
pinpas was gestolen. Ook was
er al geld van haar bankreke
ning gehaaid.
Zeer jonge zakkenrollers
in en om de Kopermolen,
dat moeten winkeliers
toch snel in de gaten
hebben?
Ja, ik denk dat ik dat zou
merken. Maar hier weet ik toch echt niets van af. Is het hier wel ge
beurd?
Heeft u ook niet van andere winkeliers in het winkelcentrum iets
gehoord over jonge diefjes?
Nee niets. Sorry hoor, maar ik kan u niet verder helpen,
tekst: Erna Straatsma
UIT DE ARCHIEVEN
Anno 1977, woensdag 2 november
LEIDEN - De verdere uitgewerkte nieuwbouwplannen van C en A voor
de hoek Breestraat-Ketelboetersteeg-Langebrug kregen in de com
missie ruimtelijke ordening een overwegend positief onthaal. Uit het
doorzetten van ezeer omstreden nieuwbouwplannen mag worden op
gemaakt dat dit grootwinkelbedrijf 'groot vertrouwen' heeft in de toe
komst van de Leidse binnenstad, beaamde C en A-woordvoerder A.G.
Rootinck bij de presentatie aan de pers. In de nieuwe plannen maakt
C en A in het geheel geen gebruik meer van het monumentale pand
'Het Gulden Vlies' en de bijbehorende tuin. Wel verdwijnt het 'Hof
van Holland' met tuin, waarover nog een beroepsprocedure loopt bij
de Kroon. Van de monumentale pandjes aan de Langebrug blijven de
gevels gehandhaafd, behalve die van het koetshuis dat opnieuw op
gebouwd zal worden in aangepaste stijl.
Vanaf 1963 is C en A bezig geweest in Leiden de nieuwbouwplannen
van de grond te krijgen. Omdat de nieuwbouw op bovengenoemde
hoek aan de Breestraat ten koste zou gaan van enkele monumenten
wekten de plannen veel weestand. Wat er met de huidige panden van
C en A aan de Botermarkt gaat gebeuren is nog niet bekend.
Anno 1977, woensdag 2 november
LEIDEN - Oud-politieman Voerman kijkt toe hoe verkeersbrigadier-
tjes hun werk doen op de Boshuizerkade. Jarenlang verzorgde hij de
verkeersexamens op de lagere school. Nu hij ermee gestopt is, blijkt
het erg moeilijk een nieuwe kandidaat te vinden.
Foto: archief Leidsch Dagblad
Foto's in dezo rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na
plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13 bij 18 in zwart wit) over te maken op
gironummer 57055 t.n.v. Dagbladuilgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA
Haarlem, onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d. (datum van plaatsing)
of door contante betaling aan de balie van net Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82
te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
COLOFON
Leidsch Dagblad
Directie: B.M. Essenberg, C.P. Arnold
W.MJ. Bouterse (adjunct)
E-mall: dlrectie@damiate.hdc.nl
Hoofdredactie: Jan Geert Majoor, Kees van
der Malen, Léon Klein Schiphorst (adjunct)
E-mall: redactie.ld@damiate.hdc.nl
HOOFDKANTOOR
Rooseveltstraat 82, Leiden, tel. 071-5 356 356
Postadres: Postbus 54,2300 AB Leiden.
Redactie fax 071-5 356 415
Advertentie fax 071-5 323 508
Familieberichten fax 023-5150 567
ADVERTENTIES
071-5 356 300
Sprinters (rubrieksadv), 072-519 6868
ABONNEESERVICE
071-5128 030
E mail: abonneeservice@hdc.nl
ABONNEMENTEN
Bij vooruitbetaling (acceptgiro)
p/m €19.60 (alleen aut. ine.)
p/kw €55,00 p/j €210,60
Abonnees die ons een machtiging verstrekken
tot het automatisch afschrijven van het
abonnementsgeld ontvangen €0,50 korting
per betaling.
VERZENDING PER POST
Voor abonnementen die per post (binnenland)
worden verzonden geldt een toeslag van
0,50 aan portokosten per verschijndag.
GEEN KRANT ONTVANGEN?
Voor nabezorglng: 071-5128 030
ma t/m vr: 18-19.30 uur, za: 10-13 uur
AUTEURSRECHTEN
Alle auteursrechten en databankrechten ten
aanzien van (de inhoud van) deze uitgave
worden uitdrukkelijk voorbehouden. Deze
rechten berusten bij HDC Uitgeverij Zuid BV
c.q. de betreffende auteur.
O HDC Uitgeverij Zuid BV, 2002
De publicatierechten van werken van
beeldende kunstenaars aangesloten bij een
CISAC-organisatie zijn geregeld met Stichting
Beeldrecht te Amstelveen.
HDC Uitgeverij Zuid BV is belast met de
verwerking van gegevens van abonnees van
dit dagblad. Deze gegevens kunnen tevens
worden gebruikt om gerichte informatie over
voordeelaanbiedingen te geven, zowel door
onszelf als door derden. Heeft u hier bezwaar
tegen, dan kunt u dat schriftelijk laten weten
aan HDC Uitgeverij Zuid BV, Afdeling
Lezersservice, postbus 503,2003 PA Haarlem.
tefl
eti
ld
.ïv
Grote groep illegalen bevolkt de Leidse regio
Een 'onzichtbare' groep van zo'n tienduizend ille
galen bevolkt de Leidse regio, zo blijkt uit recent
Leids onderzoek. Veelal kwamen ze als 'vluchte
ling' naar Nederland, mislukte hun poging om
een verblijfsvergunning te bemachtigen en be
sloten ze daarna als 'papierloze' verder te gaan.
Makkelijk hebben de illegalen het niet, maar alles
beter dan een terugkeer naar Afrika of het Mid
den-Oosten.
Alhagie (28) is een van de vele 'onzichtbaren'
die de Leidse regio telt. "Vijf jaar geleden vroeg
de jonge Senegalees als 'politieke vluchteling
uit Sierra Leone' asiel in Nederland aan. Met
een gefingeerde identiteit en een verzonnen
verhaal, hoopte hij in aanmerking te komen
voor een permanente verblijfsvergunning. Hij
wilde het 'gewoon proberen'. „Je kunt altijd
nog de illegaliteit in, dacht ik." Grote armoede
en een gebrek aan toekomstperspectief waren
voor Alhagie de reden om Afrika te verlaten. „Ik
wilde hier graag een computeropleiding volgen,
om een baan te vinden. Maar dat is niet gelukt,
omdat ik geen papieren heb."
Toen de kans op een verblijfsvergunning nihil
bleek dook Alhagie de illegaliteit in. Meerde
re Afrikanen, die hij vanuit het AZC kende,
gingen hem voor en wezen hem de weg.
Sindsdien verdient hij zijn geld als klusjes
man en schoonmaker. „Nee, makkelijk is
het niet, maar ik red me wel." Voor Neder
landse begrippen mag hij dan een uiterst
armoedig bestaan leiden, voor Al
hagie is het altijd nog een stuk
beter dan het primitieve be
staan dat hij in een Senega
lees dorp leidde. Hij heeft
een kamer (in huis bij een
Afrikaanse vriend in de
Leidse Merenwijk), een
mobieltje en een eigen
televisie. Primaire le
vensbehoeften van ie
dere Nederlander,
maar voor de meeste
Afrikanen pure luxe.
Dat hij onverzekerd
rondloopt, dat zou
wat. In Senegal had hij
ook geen ziektekos
tenverzekering. Wat
dat betreft is hij hier
ook beter uit, want
een Leids netwerk van
huisartsen, tandarts,
maatschappelijk werkers
en ziékennuizen is bereid
om onverzekerde illegalen en
daklozen te helpen. Een vangnet
dat sinds 1994 actief is. De Stichting
Koppeling biedt bovendien uitkomst
als illegalen een medische behande
ling niet kunnen betalen: in 1998
heeft de stichting een bedrag van
ruim vierenhalf miljoen euro be
schikbaar gesteld voor medische
voorzieningen voor 'onzichtbaren'.
Terug wil Alhagie voorlopig niet. Als
hij voldoende geld heeft verdiend misschien
wel. „Ik heb geen familie meer. Mijn ouders
zijn overleden en werk kan ik in Afrika toch niet
vinden." Van de roep om een harde aanpak
van illegalen ligt Alhagie niet wakker. Een Afri
kaan die in zijn eentje als als gelukszoeker naar
Europa afreist, is wel wat gewend.
Armoede is voor het merendeel van de illegaal
levende migranten het belangrijkste motief om
naar het westen te trekken. Veelal zijn illegalen
jonge, alleenstaande mannen uit Afrika en het
Midden-Oosten. Slechts een enkeling vlucht
vanwege politieke problemen in het geboorte
land naar Nederland. Al wenden de meeste mi
granten wel mestal politieke problemen voor,
in de hoop op een verblijfsvergunning. De rijks
overheid geeft economische vluchtelingen im
mers geen enkele kans op een verblijfsvergun
ning.
Uitgeprocedeerde asielzoekers vormen een
apart categorie illegalen. Het zijn migranten die
juist alles in het werk stellen om een verblijfs
vergunning te krijgen en legaal te worden.
Eva (45) leeft in grote onzekerheid in Katwijk,
maar weet één ding heel zeker: ze
gaat nooit meer terug naar Ge-
.^r.v-vN orgië. Haar tijdelijke verblijfs-
vergunning is verlopen en een verlenging krijgt
ze vooralsnog niet. Het antwoord op een nieu
we asielaanvraag mag ze niet in Nederland af
wachten. Ze is sinds juli 'illegaal', al wil ze daar
zelf niets van weten. „Er zijn heel veel fouten
gemaakt tijdens de asielaanvraag. Mijn advo
caat gaat het opnieuw proberen."
In de zomer is haar uitkering stopgezet en nu
moet ze, samen met dochter Helena (19) en
zoon Milan (17), van de woningbouwvereni
ging het huis uit. Als lid van de baptisten-ge
meente krijgt ze hulp van de kerk, die tijdelijk
onderdak voor haar kan regelen. „Ik ga van
middag kijken waar ik naartoe moet", zegt ze,
op een stoel tussen stapels huisraad en verhuis
dozen. „Ja, het is allemaal heel moeilijk nu,
maar ik zal niet zeuren. Het kerbestuur schrijft
en brief aan de burgemeester om te vragen of
ze mij toch willen helpen."
Ruim acht jaar is Eva in Nederland en nu heb
ben de autoriteiten beslist dat ze terug moet
naar haar geboorteland, dat grensconflicten
met Rusland uitvecht. „Teruggaan kan niet. We
hebben daar geen toekomst. We hebben geen
huis in Abchazië, waar we vandaan komen, en
geen werk. Mijn kinderen kunnen daar nooit
een baan vinden, want ze spreken de taal niet
goed genoeg. Daarvoor zijn ze veel te lang in
Nederland. En onze gezondheid is te slecht om
terug te gaan." Ze wijst op haar doch
ter, die in Nederland aan haar
id
gezondheidsklachten. Vroeger had ik nerge:
last van, maar de laatste tijd gaat het heel sIior
met me." Haar advocaat hoopt de Nederlarde
staat alsnog te kunnen overtuigen, met eenlijn
roep op 'medisch gronden'. Drz
De illegale status had onmiddellijk tot gevol m
dat dochter Helena niet meer naar school kee
Ze wilde dit seizoen de opleiding 'handel' bvei
het Regionaal Opleidingen Centrum volgenin
maar de schoolleiding nam haar niet aan. lit
„Mensen die nog geen verblijfsvergunning ing
ben, nemen we niet, heeft de school gezegdvoi
Haar broer van 17 gaat wel naar school. „Trop;
zijn achttiende kan hij op school terecht, da)e
mag hij ook niet meer verder studeren.sg.
Eva gaat er niet vanuit dat ze Nederland uit
worden gezet, zoals inmiddels demissionair
LPF-minister Nawijn, van plan was met illej
len. Nawijn? Nee, dat volgt ze allemaal niet
ze heeft andere dingen aan haar hoofd. „Eej^
beetje bang ben ik wel, maar wat kan ik doe J
Ik wacht het maar af, zoals ik de afgelopen j
ren ook heb gedaan. Wachten, wachten en f—
eens wachten.
Uit oogpunt van bescherming van privacy z\
niet de echte namen van de geïnterviewden fA<
bruikt. ndi
toi
Erna Straatsma ?es
De Leidse regio telt, zo blijk uit onderzoek, zo'n tienduizend 'onzichtbare' illegalen. Foto: Dick Hogewoning
„'Wild' in de zin dat we niet zijn
aangesloten bij de Koninklijke Ne
derlandse Biljart Bond", voegt Van
Bemmelen er meteen aan toe. „Niet
'wild' in de zin dat het er wel eens
heet aan toe zou gaan bij wedstrij
den. Dat is absoluut niet het geval.
Natuurlijk, biljarten op dit niveau is
een cafésport en er wordt wel eens
wat bij gedronken, maar er gebeurt
nooit iets ernstigs tijdens wedstrij
den. Er is er wel eens mot, als ie
mand een 'konijn' schiet, een maz
zelcarambole via de klos, maar het
loopt nooit uit de hand. Ik heb dat in
elk geval nog niet meegemaakt, ter
wijl ik toch al 37 jaar bij Landzicht
speel en 27 jaar bestuurslid ben van
de LBB.
Dat is inderdaad al bijna tachtig jaar
een 'wilde' bond en moet dat maar
blijven ook. Zelfs de KNBB vindt dat.
Een aantal jaren geleden heeft de
Koninklijke ons wel willen inlijven,
maar na een aantal gesprekken, heb
ben we daar van afgezien. Er waren
te veel voorwaarden aan verbonden.
We moesten onze kleding aanpas
sen, met een vest, een strikje en een
vignet spelen, de contributie zou
worden verdubbeld en voor elk eve
nement dat we zelf wilden organise
ren, moesten we overleg plegen. Dat
vonden we iets te veel van het goede
en dat hebben we de KNBB ook ver
teld. Die adviseerde ons dan maar
lekker op onze manier door te gaan,
omdat ze vonden dat we goed bezig
waren en reclame maakten voor het
biljarten.
De organisatie is ook goed, maar
toch is het aantal leden van de LBB
in de laatste decennia van de vorige
eeuw gehalveerd. We hadden er 480,
nu zijn dat er nog dik 200. Is onder
meer gekomen omdat veel café-eige
naren in die tijd de biljarts uit hun
zaak verwijderden, om meer dans
en feestgelegenheid te maken, en
omdat de jeugd ander vertier ging
zoeken. Darten bijvoorbeeld is in het
café een grote concurrent. Een dart
bord neemt minder plaats in en jon
geren doen het graag sinds Van Bar-
neveld zo'n succes heeft. Voor het
biljarten bleef na die tijd alleen de
vaste, oude kem behouden.
Terwijl het toch zo'n mooie sport is.
Vond ik al toen ik 11 jaar was en op
het seminarie Beresteyn in Voor
schoten zat, bij de pater Capucij-
Zijn loopbaan verliep heel anders dan zijn ouders en zijn zestien broers en
zusters hadden gedacht. Voorbestemd om priester te worden, vond Loek van
Bemmelen op het seminarie alleen het biljarten tijdens de vrije uurtjes aardig.
Via een merkwaardige klos nam zijn leven daardoor na een jaartje een totaal
andere wending. De zoon van de Voorschotense kolenhandelaar en kruidenier
stapte over naar de Leidse Titus Brandsma-mulo, maakte die ook af, maar werd
vervolgens loodgieter. „Omdat ik een kantoorbaan absoluut niet zag zitten."
Na 43 jaar arbeid voor één baas, geniet hij nu van de vut. Daarin vermaakt de
bescheiden vrijgezel zich met het verbouwen van zijn ouderlijk huis in de
Voorstraat, dat hij met een eveneens alleenstaande broer en zuster heeft
gekocht. Verder mag hij graag vissen, maar zijn grootste passie is ook op 61-
jarige leeftijd nog altijd biljarten. Hij is speler van het team van café Landzicht
en eerste wedstrijdleider en lid van verdienste van de Leidse Biljartbond, die in
november 2003 tachtig jaar bestaat en altijd 'wild' is gebleven.
DE DINGEN DIE
VOORBIJ GAAN
ners. In het internaat stonden twee
biljarts, voor driehonderd leerlingen,
en in de vrije tijd die je er had moest
je knokken om een partijtje te kun
nen spelen. Daar heb ik het geleerd,
al had ik daar niet veel aan, want na
een jaartje had ik het wel gezien op
dat seminarie. Ben ik naar de mulo
gegaan in Leiden, want als jongste
van de negen jongens uit een gezin
met zeventien kinderen, kreeg ik de
mogelijkheid om door te leren. Ik
heb de mulo ook afgemaakt en mijn
middenstandsdiploma gehaald,
maar daar heb ik ook niet veel mee
gedaan. Ik was een buitenjongen,
wilde absoluut niet op kantoor en
ben via een van mijn broers als leer
ling bij het loodgietersbedrijf van
Mens terechtgekomen.
Iets heel anders ja, maar in dat werk
heeft het me toch bepaald niet te
gengezeten en toen ik eenmaal voor
man was geworden, kwam ook mijn
mulo-opleiding me nog van pas. Bij
het maken van tekeningen en bere
keningen. Heb ik tot de laatste zes,
zeven jaar gedaan, tot een van de
zoons van mijn baas mijn werk over
nam en ik weer vol aan de bak moest
in de bouw en het burgerwerk. Maar
ja, dat was ik wel gewend, want ook
als voorman was ik altijd bijgespron
gen als er iemand ziek, zwak of mis
selijk was. Moest wel, want je kon
met dat loodgieterswerk geen vertra
ging oplopen. Achter de loodgieters
stonden de stucadoors altijd klaar
om de gaten en sleuven dicht te
smeren. En ach, ik behield mijn
voormansloon, dus op dat punt had
ik niks te klagen.
Heb ik nu trouwens nog niet en als
ik zie wat er om me heen gebeurt,
heb ik er ook geen spijt van dat
tijd alleen ben gebleven. Niet uil
principe, nee. Ik heb gewoon nol
de ware ontmoet en als ik die we p
was tegengekomen, was ik te be-
scheiden geweest om haar aan te
spreken. Ik ben wel alleen, maarine
eenzaam heb ik me nooit gevoelt
woon samen met een broer en e^,R(]
zus en ik kan altijd terecht bij de; g
deren zussen en broers die ik nof er
heb. Verder is het ook wel lekkern
je alles kunt doen en laten wat je^ j-
wilt. De woorden 'ben je op tijd or
thuis' hoor ik nooit en ik heb rufien
de tijd om te biljarten en voor mlj)aj
werk als wedstrijdleider.
En vergis je niet, daar gaat toch taei
wat tijd inzitten. Er zijn sinds vij£esj
ook twee wedstrijdleiders voor df e(
vierhonderd wedstrijden die per
zoen moeten worden vastgesteld^
Voor de persoonlijke kampioen-,et j
schappen, de beker en de comp4nt
in vier klassen. In de jaren zeven)
werd in de competitie nog alleeiLyg
bre gespeeld, maar later is daar <um
triathlon (fibre, bandstoten en cty „a
banden) aan toegevoegd en vijf jj
geleden zijn we ook begonnen
een aparte driebandencompetitisjjg
Die is ingesteld voor de betere sp^
Iers en daar zijn er in Leiden en det
geving toch wel een paar van. Dq001
solute topper die hier rondliep
Rob Scholtes uit Voorschoten, diy^
Nederlands kampioen en derde ^e
Europa bij het kunststoten was. tim
speelt tegenwoordig elders, zoalfe^
dereen die boven de zeven gemij}onj
deld speelt, het hogerop moet zoavo
ken. Een moyenne van zeven is as
miet in de LBB, anders duren deLjei
avonden te lang, en daardoor zij|staj
hele verenigingen overgestapt n?
de landelijke bond.
Zo is er dus niet alleen aan de on
derkant maar weinig aanwas, do
de geringe interesse van jongere!
maar kalft de zaak ook aan de bo
venkant af. Ook een oorzaak voo^v
terugloop in leden dus. Toch he< 'D''!S
de Leidse Bond wel toekomst. D .7.»
laatste jaren blijft het aantal lede—
stabiel, er is een harde kem bilja^uifp'
die altijd blijft spelen en misschi^^
dat hun mond-tot-mondreclam^
de cafés in de toekomst iets meel^
fect sorteert." m
Paul de Tombe
