REGIO
A Is ze een gaatje in me prikken
komt er Rijnwater uit9
R7
I 20(
HDC 945
ZATERDAG 28 SEPTEMBER 2002
i
versiteit, afspraken maken was
makkelijk. Maar dat regenteske
was ook schijn. Ik althans heb
mij nooit een notabele gevoeld.
Als secretaris van de 3 October
Vereeniging heb ik altijd twee
zaken sterk benadrukt. Aller
eerst: er moeten vertegenwoor
digers van het midden- en klein
bedrijf in. Leiden is een stad van
winkeliers! Ten tweede moet de
Vereeniging onafhankelijk zijn
van de gemeente. Er mogen dus
geen ambtenaren in het be
stuur, althans geen ambtenaren
die op het stadhuis zitten. Daar
over hebben we wel eens dis
cussies gehad. Kees Hugens was
bijvoorbeeld ambtenaar, maar
hij werd directeur van de VW,
dus die wilden we toch graag
hebben. En André de Jong, die
was directeur van de
Groenoordhallen. Dat was wel
iswaar een gemeentelijke dienst,
maar op afstand van het ge
meentebestuur, dus dat kon
ook.
Ik heb het bestuur van de 3 Oc
tober Vereeniging altijd erg leuk
gevonden. Je organiseert een
feest en dat is altijd leuk. Wie is
er nou tegen een feest? Ik heb
mij ook erg ingespannen voor
jongerenhuisvesting en dat was
toch vaak zorgelijk. Hoe knoop
je de eindjes aan elkaar, hoe
zorg je voor die woningen? Dat
probleem had je met de organi
satie van 3 Oktober nooit. Wel
was het secretariaat altijd veel
werk. Je voerde zo door het jaar
een flinke correspondentie. Mijn
vrouw Rini deed altijd veel.
Maar ik had ook mijn kantoor
en kon dus een beroep doen op
mijn medewerkers. In 1986,
voor de viering van het eeuw
feest van de vereniging, had ik
een jaar lang zelfs een betaalde
secretaresse. Tegen 3 oktober
namen mijn mederwerkers de
telefoon wel eens op met: 'Met
het secretariaat van de 3 Octo
ber Vereeniging' in plaats van
met 'met notariskantoor Kar
stens'.
In de jaren '80 kreeg de 3 Octo
ber Vereeniging te maken met
felle kritiek van journalist Wil
lem Spierdijk van het Leidsch
Dagblad. Hij verweet ons 'sja-
bloonwerk', elk jaar hetzelfde
feest. Hij vond dat we meer kon
den doen met ons geld en onze
mensen, een hoger ambitieni
veau. Daar hebben we het bin
nen het bestuur uitgebreid over
gehad. Voor vernieuwing van
het feest hebben we nooit ge
voeld. Het moet altijd hetzelfde
zijn: de taptoe, het haring en het
wittebrood, de aubade, de ko-
raalmuziek, de optocht. Dat
moet, als dat er niet meer is, valt
het hart eruit. Een hoger ambi
tieniveau hebben we in de loop
van de jaren wel gekregen, ook
door verjonging in het bestuur.
Toen ik in 1970 aantrad, was ik
pas de zevende secretaris in 84
jaar. Die secretarissen deden het
zó lang - dertig, veertig jaar en
ze werden zó oud! Ik zei toen al
tegen mijn vrouw: 'Als secretaris
van de 3 October Vereeniging
heb je geen levensverzekering
nodig'. In 1995 deed ik het een
kwart eeuw en ik begon die ja
ren te voelen. Ik vond het nog
altijd leuk, maar ik vond dat ik
toch ooit een keer moest stop
pen. Ik was bang dat er achter
mijn rug om over me gemop
perd zou worden: wanneer
stapt-ie nou 'ns op? Dat is van
sommige leden wel eens gezegd
en dat is vervelend.
In 1998 heb ik het notariskan
toor, dat toen al twintig jaar ge
vestigd was in het Plantsoen,
overgedaan aan Nico Cusell en
aan Rik Kamps. Daarna heb ik
er nog twee jaar gewerkt, als
waarnemer en om de over
dracht te vergemakkelijken.
Heerlijk was dal - lekker werken
zonder zorgen. Nu werk ik niet
meer, maar ik ben nog erg ac
tief, onder meer als voorzitter
van de Stichting Ronald MacDo-
naldhuis Leiden en de Stichting
Vrienden van de Pieterskerk.
Dat gaat zó: al mijn bestuursac-
tiviteiten stop ik in één week en
dan heb drie weken om zorge
loos te golfen en te hardlopen.
Wees efficiënt, anders ren je je
rot."
Wilfred Simons
uit de Leidsch DagbladARCHIEVlïN
ANNO 1902
Maandag 29 September
LEIDEN - Van de commissie van beheer van het ge
sticht 'Endegeest' ontvingen B. en Ws. een concept
verordening, 'houdende Reglement op het beheer en
bestuur van het krankzinnigengesticht 'Endegeest'
en van 't sanatorium voor zenuwlijders 'Rhyngeest'.
Zooals toch door den gemeenteraad bij de oprichting
van het sanatorium 'Rhyngeest' werd besloten, zul
len dat sanatorium en het gesticht 'Endegeest' oeco-
nomisch één geheel uitmaken. De commissie van
beheer van 'Endegeest' zal ook 'Rhyngeest' bestu
ren, de geneesheer-directeur van 'Endegeest' zal
ook met de administratieve en huishoudelijke lei
ding van 'Rhyngeest' zijn belast, de spijzen voorde
bewoners van 'Rhyngeest' zullen in de keuken van
'Endegeest' worden bereid, de wasch aldaar worden
behandeld, in één woord, één gemeenschappelijk
huishouding zal beide inrichtingen besturen. Van
daar dat het noch noodig noch wenschelijk werd ge
acht voor het sanatorium afzonderlijke verordenin
gen te ontwerpen.
ANNO 1977
Foto's In deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13
bi) 18 in zwart wit) over te maken op gironummer 57055 t.iuv. Dagbladuitgever!) Domiate b.v. Postbus 507, 2003 PA Haarlem,
onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d. (datum van plaatsing) of door contante betaling aan de balie van hei
Leidsch Dagblad, Rooacveltstraat 82 te leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
Woensdag 28 september
LISSE - Zesentwintighonderd handtekeningen heb
ben de vraag opnieuw actueel gemaakt: Is Lisse rijp
voor een bioscoop? Mevrouw Groenen - de Lissese
verzamelde de handtekeningen - vindt van wel. De
aanwas van Lisse met Poelpolder geeft haar grond
voor die mening.
Vooralsnog valt de wedergeboorte van een filmzaal
sinds het afsterven van 'De Witte Zwaan', waar vroe
ger nog wel eens een rolprent werd vertoond, echter
zeer te betwijfelen. De provincie mag Lisse dan wel
tot centrum van de bollenstreek hebben gebombar
deerd; de versgebakken streekplannen reppen geen
woord over een voorziening als een bioscoop. Dat
soort recreatie is door de plannenmakers in de eer
ste plaats toebedacht aan de wat grotere kernen als
Leiden, Delft, Zoetermeer en Den Haag. En van de
gemeente valt voorlopig ook niets te verwachten. Dat
is ook mevrouw Groenen duidelijk geworden toen zij
met de handtekeningen richting raadhuis trok. 'Par
ticulier initiatief' was het antwoord van de plaatselij
ke overheid. Op zich geen reden om 'een hipscoop in
Lisse' maar meteen naar het land der toelwnstdro-
men te verwijzen. Een ondernemer die het aandurft
is nog niet opgestaan en tot zolang valt er niets te
verwachten.
Valt er iets te verwachten? Woordvoerder Pieters van
de bioscoopbond in Amsterdam ziet er zo van een af
standje niet al te veel in. "De bollenstreek heeft niet
een erg gunstige naam voor bioscoophouders", is
zijn eerste reactie. "Met Leiden en Haarlem in de
buurt wordt al een deel van de klanten weggezogen
en de bevolkingsaantallen in de bollenstreek bieden
nu ook geen florisante perspectieven".
Waarna het volgende rekensommetje volgt: Een
gemiddelde bioscoop trekt jaarlijks ruim anderhalf
keer zoveel bezoekers als er inwoners zijn. Stel Lisse
op 20.000 inwoners dan krijg je ongeveer 30.000
bezoekers. Met een toegangsprijs van zes d zeven
gulden kom je dan op een omzet van nog geen twee
ton. Niet veel, zeker niet als de bioscoop nog ge
bouwd moet worden.
Derde Helmersstraat 88 drie
hoog. Bij juffrouw Gimbel, die
was toen al over de tachtig, zo
iets vergeet je nooit.
Toen ik aan mijn studie begon,
dacht ik: ik ga wel studeren,
maar ik word geen notaris. Om
dat je vader dat is, je hebt de
neiging om je daartegen te ver
zetten. Maar gaande de studie
begon ik er toch aardigheid in te
krijgen. Het notariaat was in
1958 als nieuwe studierichting
aan de universiteit begonnen en
er waren goede hoogleraren, zo
als Bas de Gaay Fortman. Dat
was stimulerende docenten. En
daar kwam bij dat ik het notari
aat praktischer vond dan bij
voorbeeld burgerlijk recht. Zo
ben ik ernaar toegegroeid.
Na mijn studie moest ik nog 23
maanden mijn dienstplicht ver
vullen. Eerst een half jaar naar
de officiersopleiding in Breda,
en toen als comet, dat was mijn
rang, naar Seedorf. Ik zat bij de
veldartillerie. Nu had je daar
nogal veel jongens met heim
wee en er werd ook flink ge
dronken. Omdat ik al wat ouder
was, ontwikkelde ik me daar tot
een soort vaderfiguur. Ik vond
de diensttijd wel zonde van mijn
tijd. Ik had al zes jaar niets ge
daan. Ik wilde eigenlijk aan de
slag.
Vanuit mijn diensttijd heb ik
toen gesolliciteerd naar een
baan in Rotterdam, bij Nauta,
Lambert en Schadé. Dat was
een echt Leids kantoor, dat wil
zeggen: alle advocaten en nota
rissen die daar werkten, hadden
in Leiden gestudeerd. En ik, die
een échte Leidenaar was, had in
Amsterdam gestudeerd! Ik zei
dat ook wel eens: jullie doen wel
zo Leids, maar ik ben de enige
echte Leidenaar hier.
Het was een leuk kantoor, ik heb
er veel geleerd. Het was er ook
erg internationaal. Ik had daar
nog wel een of twee jaar willen
blijven, maar mijn vader begon
aan me te trekken. Het aantal
klanten en akten groeide enorm,
maar hij had eenmanskantoor.
Hij zat omhoog, hij had hulp
nodig. In 1969 was ik toen weer
terug aan de Apothekersdijk.
Ik was net een jaar in Leiden
aan het werk, toen penning
meester Jo Laman mij vroeg
voor het bestuur van de 3 Octo
ber Vereeniging. Ik twijfelde wel,
hoor. Ik had ook dat gevoel, als
zoveel Leidenaren, van een re
genteske club notabelen die dat
feest organiseerden. Ik was 29
en een generatie jonger dan de
andere bestuursleden. Het wa
ren allemaal mannen in driede
lige pakken. Hans de Ruyter de
Wildt bijvoorbeeld was een man
met een regenteske uitstraling,
hij sprak op een manier die af
stand schiep. En natuurlijk, de 3
October Vereeniging biedt het
bestuur wel een podium op te
netwerken. De leden komen uit
het bedrijfsleven en uit de uni-
LISSE - Een
week feest,
twee dagen
schoolvrij en ie
dere avond laat
naar bed. Dat
zijn de voorrech
ten die de Lisse
se jeugd tijdens
de Lissese jaar
feesten geniet.
Gisteravond
moest in ruil
daarvoor wél
getrommeld
worden. Het he
le dorp door on
der leiding van
drumfanfare
'Trou Moet
Blijcken'.
Foto.- Archief
Leidsch Dagblad
of aan de Vrije Universiteit in
Amsterdam, want zo gerefor
meerd waren wij wel. Ik heb
toen geen moment geaarzeld en
Amsterdam gekozen. Ik dacht:
als ik ook zo ga uitspatten, dan
heb ik liever niet dat mijn ou
ders dat zien.
Studenten werden eind jaren
vijftig in Amsterdam zeer geac
cepteerd. Na een nacht op de
sociëteit zat ik dan 's morgens
vroeg in de tram op weg naar
huis. Met mensen die naar hun
werk gingen, heel merkwaardig.
Studenten waren maatschappe
lijk vrijgesteld, maar stond te
genover dat je je nergens mee
bemoeide. Het waren interes
sante tijden. Provo kwam op, je
had 'antirookmagiër Jasper
Grootveld, president Kennedy
werd vermoord. We stonden er
bij en we keken ernaar. Mee
doen was ondenkbaar. Ik heb
intens van mijn studententijd
genoten. Ik woonde eerst in
oost, in een klein kamertje aan
de Alexanderkade, later in de
notaris Jan Karstens (62) is 'hartstikke Leids'. „Als ze 's nachts een
in me prikken, komt er Rijnwater uit." Getogen is hij op de Apo-
waar zijn vader van 1942 tot 1977 ook al een notarispraktijk
,Wij woonden boven de zaak." Zijn hele leven speelde zich in Lei-
f, behalve zijn studie rechten, die deed hij van 1958 tot 1964 aan
je Universiteit in Amsterdam. In 1970 vroeg penningmeester Jo
n van de 3 October Vereeniging hem als secretaris. „Ik heb daar
en over getwijfeld, want ik had diepe eerbied voor het bestuur.
echte notabelen." Maar hij zei ja en heeft dat besluit vijfen
ig jaar lang geen moment betreurd. Je organiseert een feest en
altijd leuk. Wie is er nu tegen een feest?" Pas in 1995 ging hij uit
vooral omdat hij vond dat hij toch ooit eens moest stop-
was bang dat er achter mijn rug om over me gemopperd zou
wanneer stapt-ie nou 'ns op?"
ite
;even
ie mi
Leidse, tja, wat is dat... het
n ve,'bondenheid met je
mëeving' met Je jeugd. Na
ble stuc^e werkte ik drie jaar in
Notariskantoor in Rotter-
Dat was best een leuke
k heb er vreselijk veel ge-
maar toen ik in 1969 in de
nj
pi
md
on Y311 vac^er kwam,
e ve
scli'1
we
ïter:
lar w
blij dat ik weer terug was.
im uit een Leidse familie,
Dudsher al. Mijn vader wilde
jn notarisstudie in Leiden
de slag, maar tijdens de cri-
nlheten vonc* kij hier geen werk.
v om ging hij naar Voorburg
laar ben ik in 1939 geboren,
r toen er in 1942 een nota-
aktijk in Leiden vrijkwam is
ïeteen verhuisd en nooit
r weggegaan. Ik heb dat
n in mijn rechtenstudie heb ik
|1 in Leiden gedaan. Wij
nden pal achter Sociëteit
ïrva, dus ik wist wel zo'n
ver je hoe dat daar ging. Mijn
he r liet mij de keuze: of aan
eidse universiteit studeren,
t(
Jan Karstens. „Ik was bang dat er achter mijn rug om over me gemopperd zou worden: 'wanneer stapt-ie nou 'ns op'?" Foto: Mark Lamers
