Kistemaker dacht dat hij van een andere planeet was
an Gaals tweede huwelijk met Barcelona
Van der Weide fleurt op
SI
Voetbaltrainer meldt zich weer 'fit en scherp' aan het front
ederlandse trainer steekt veel energie in relatie met sportpers
ZATERDAG 31 AUGUSTUS 2002
SPORT
André Hoogeboom
en - Hij is 61, staat nu nog aan de zij-
naar weer te trappelen om aan de
te gaan. Simon Kistemaker, voet-
ainer. Door alle wateren gewassen,
ring in het op gang brengen van ge
lde voetbalclubs. Hij raakte in de
omdat een jarenlange opbouw
stress en inzet hem teveel werd.
r De Kist is terug. Zegt hij zelf.
erp als een mes."
verpulverende handdruk is een te-
van macht. Als om te accentueren
er met hem niet spotten valt. Dat
iterk en fit is. Een jaar afwezig, na
heftige lichamelijke waarschuwing,
;t nu weer tijd om een signaal af te
>n. De man van staal is terug en wil
aan het werk. Liefst bij een club
de rand van de afgrond, want daar
t hij de meeste ervaring mee. In
gespreid bedje komen is niet zijn
„Daar word ik trouwens ook niet
gevraagd."
seizoen geleden ging het niet meer.
Telstar in de nacompetitie beland,
de accu leeg. Het was een tweede
rschuwing. De eerste was ernstiger,
ïaar op een dinsdagmorgen tegen
jrond gekwakt. „Eerst was ik bang
een hersenbloeding. Het is ge-
rd dacht ik. Later, na intensief on-
oek, bleek het een virale infectie te
geveld. Hij lag zelfs even op inten-
Icare. De man die zich onkwetsbaar
ide, moest toch ook toegeven dat
soms allemaal teveel wordt: „Ik
it dat ik van een andere planeet
maar bleek ook een mens van
en bloed."
idvies van de neuroloog gestopt
werken; een absoluut verbod om
maai- in de buurt van een voetbal-
te komen. Terugkijkend noemt De
het een sabbatical year. Dat zit er
en hij is weer 'alive and kickin'. Is
Idels benaderd door een club in
eerste divisie, gevraagd om een
ind naar Australië te gaan als advi-
ii houdt alle opties open, want De
is het leven nog lang niet moe.
r hem is leven werken, is leven de
t ballerij. „Het heeft me goed ge-
1, om die afstand te nemen. Maar
en ik het zat. En Thea (zijn vrouw,
ook. Ik ben te onrustig om achter
eraniums te gaan zitten. Ik ben er
klaar voor."
als-ie nu nog eens opnieuw
ist beginnen. Nee, dan zou hij iets
ers gaan doen. Want het trainers-
zo zegt hij nu, is veranderd. Heel
veranderd. Trainers zijn managers
orden, moeten van alles doen wat
n de aard van het vak indruist,
tisors de handen schudden, aardig
zijn tegen voetballers, want die hebben
sinds het Bosman-arrest de macht ge
grepen. Kist is niet aardig tegen voet
ballers. Hij is spijkerhard. Maar alle
maal, zo zegt hij, allemaal hebben ze
hem hoog zitten. Om dat te bewijzen
komen de brieven en de artikelen van
oud-pupillen, Arvid Smit, Danny
Schenkel. Ze laten nog steeds iets van
zich horen. Regillio Simons bleef een
uur na de wedstrijd van NAC hangen
omdat hij had gehoord dat Kistemaker
op de tribune zat. Wilde hem de hand
schudden.
Toch wil hij nog wel trainer zijn. Iets
anders is er niet. Technisch directeur
misschien, scout; het staat teveel af van
het voetbalveld „Maar alleen op mijn
manier. Ik heb bewezen dat mijn ma
nier werkt. Overal. Ga maar na, alle
clubs waar ik heb gewerkt. Allemaal
zijn ze uit de as herrezen. De Graaf
schap. Laatst was ik er nog, omdat ik
was uitgenodigd. De speaker maakte
bekend dat ik op de tribune zat. Kreeg
ik een staande ovatie van 11.000 bezoe
kers. Ik wist niet waar ik kijken moest.
Het kippenvel liep over mijn rug."
Nee, dan Telstar. Drie keer in de na-
competitie, twee keer onder De Kist. Bij
de laatste serie had hij echt het gevoel
dat er meer inzat, maar het lichaam
protesteerde. Er zat geen greintje ener
gie meer in. Alle reserves waren opge
bruikt.
„Probeer eens een week lang scherp te
zijn. Het sloopt je. Twintig jaar lang zit
ik in het betaald voetbalvak. Elke dag
scherp. Op de trainingen, tijdens de
wedstrijden. Ik wil overal bovenop zit
ten. Na zo'n week ben ik helemaal leeg,
helemaal op. En omdat ik dat bewuste
seizoen ook al met een half lege batterij
ben begonnen, was het vijf wedstrijden
voor het einde over. Ik kon niet meer.
Een combinatie van hard werken,
stress en medicijnen. Want die slikte ik
ook, tegen de migraine. Zware midde
len hoor, zwaarder dan aspirientjes.
Die combinatie is teveel geworden en
ik heb de tol moeten betalen."
Eerst een virale infectie, vervolgens
roofbouw, te vroeg begonnen. Einde
verhaal. Kistemaker had geen zin om in
het harnas te sterven, zoals Telstar
voorzitter Jan de Wit was overkomen.
Maar er was wel harde drang voor no
dig van vrouw Thea en dokter Ron Pe
ters om hem zo ver te krijgen. Want;
met Telstar naar de eredivisie promo
veren, daar wilde hij in mei 2001 per
soonlijk nog wel wat risico voor lopen.
De ploeg was er rijp voor, zo weet hij.
Een goed team, met ervaring en talent.
Twee jaar lang door hemzelf hoogst
persoonlijk in het gareel gebracht en
gekneed. Het moment van oogsten was
nabij.
„Het is natuurlijk koffiedik kijken, maar
ik denk dat we het hadden gered. Toon
(Beijer, zijn assistent die hem verving,
red.) verlegde de accenten, de scherpte
en de lef was minder." Uiteindelijk
koos hij eieren voor zijn geld, want, zo
zegt De Kist nu: „gezondheid is voor
geen goud te koop."
Wrang blijft het wel, want inmiddels
heeft hij geen vrienden meer bij Telstar.
Overal waardering, van Utrecht tot
Dordrecht, van Volendam tot Doetin-
chem. Maar niet in Velsen. Geen bloe
metje, niks. Wel van de spelers en de
supporters. Niet van het bestuur. Kiste
maker, weet hij ook zelf, is nu eenmaal
een lastig heerschap. Dat zegt waar het
op staat en daar is tegenwoordig nie
mand meer van gediend.
Anton van Kooten, de huidige voorzit
ter, is door Kistemaker zelf in Velsen
aanbevolen. Maar noem hem geen
vriend. „In de voetballerij heb je geen
vrienden. Misschien in het hele leven
wel niet. Als je er één hebt, mag je de
handen dichtknijpen."
Die Van Kooten heeft hem verraden.
Toon Beijer door Kistemaker meegeno
men uit Doetinchem, is uit de gratie ge
vallen. Ja, Kistemaker is cynisch gewor
den ten aanzien van de voetballerij, ten
aanzien van collega-trainers. Hij was
naïef ten opzichte van Van Kooten, die
hij al twaalf jaar kent. Als je iemand al
zo lang kent, dan kun je hem wel ver
trouwen dacht ik. Niet dus."
Het gaat te ver om in details te treden,
maar de voorzitter had hem schriftelijk
een functie aangeboden als technisch
adviseur van Telstar. In eerste instantie
had Kistemaker er wel oren naar, als
voorzichtige rentree in de voetballerij.
De taakomschrijving stond klip en klaar
op papier. Er stond geen woord Frans
in. Van Kooten kwam erop temg en nu
ligt de zaak in handen van een arbitra
gecommissie.
„Omdat ik niet gepiepeld wil worden.
Het gaat voor mij om het principe, niet
om het geld." De eerste zitting eindigde
in een gelijkspel. De volgende komt
nog. Dan worden er getuigen gehoord,
waaronder de huidige trainer van Tel
star, Toon Beijer. „Ik vraag me af of hij
het mes in mijn mg zal steken."
De diepte van het conflict heeft alle in
grediënten van een klassiek drama,
waarvan de slotakte nog moet worden
geschreven. Intussen wacht De Kist af.
Bereidt zich voor op het slotakkoord
van zijn werkzame leven. Nogmaals, hij
is 61, maar nog niet klaar. Hij zit welis
waar nog in de WAO, maar lang zal het
niet meer duren. „Ze hebben daar te
maken met mensen die niets liever wil
len dan erin blijven. Ik sta te trappelen
om emit te komen. Zo gauw het kan en
zo gauw ik ergens aan de slag kan, ga ik
weer aan het werk."
Kom bij hem niet aan met roofbouw of
met leeftijd. „Dat is maar een cijfer. Ik
ben hartstikke fit. Mijn bloeddruk is 115
75; als een jonge God. Ik ben gedre
ven, ik spreek nog steeds de taal van
deze generatie. Ik wil niets liever dan
tussen die jonge gasten op het veld
staan, een dolletje te maken; ze scherp
te krijgen voor een wedstrijd. Het heeft
alles te maken met persoonlijkheid. Ik
durf die gasten aan te pakken. Keihard
als het moet. Maar ik weet ze ook zo te
raken dat ze voor me door het vuur
gaan. Ze worden er beter van. Vraag het
maar aan ze. Ik was laatst bij Voetbal
International en daagde Johan Derksen
uit om ook maar één negatieve uitlating
van een voetballer over mij op te zoe
ken in het archief. Hij zal er niet één
vinden."
Ondertussen loopt hij alweer de voet
balvelden af. Bezoekt wedstrijden over
al in Nederland, van de eredivisie tot en
met de amateurs. Om zijn licht op te
steken, om voeling te houden met het
vak. Als De Kist straks ergens aan de
slag kan, is hij er klaar voor. Hij zal de
spelers weten te vinden die nodig zijn
voor een succesje en daarmee verder
bouwen naar een groter succes. Voet
ballers genoeg die nog altijd onder hem
willen werken.
Nu al stoppen, het zou kunnen. Finan
cieel redt hij zich wel. Maar De Kist
peinst er niet over om zich over te ge
ven, of in het pluche van de directie te
gaan zitten. „Je kunt nergens zo snel di
recteur worden als in het betaalde voet
bal. Maar een driedelig kostuum past
mij niet."
Bovendien, zegt hij, is de voetballerij
inmiddels zo rot als een mispel. Vriend
jespolitiek, behoudzucht en baantjesja
ger^' overheersen. Het begint steeds
meer op de echte maatschappij te lij
ken. De Kist wil zichzelf blijven. Stoer
en onafhankelijk. Echt en geen na
maak.
„Er lopen nu zoveel pseudo's rond in
deze bedrijfstak. Je moet echte per
soonlijkheden met een lampje zoeken.
Iemand met ervaring en natuurlijk
overwicht. Nu lopen er allemaal mana
gers rond in een maatkostuum. Laat ik
je zeggen: daar prikt elke voetballer zo
doorheen. Binnen een paar weken! En
zie dan nog maar eens een prestatie
neer te zetten."
De feiten geven Kistemaker wel gelijk.
Hij is nog nooit ergens weggestuurd
(ging wel uit eigen beweging), behalve
bij Utrecht. In de Domstad kreeg hij
door de steun van de fans bijna een be
stuur omver. Maar dat is tegelijkertijd
ook zijn tragiek. Kistemaker is een be
dreiging voor het pluche en daardoor
maakt hij het zichzelf erg moeilijk. „Ik
kan mezelf niet veranderen. Ik ben zo
als ik ben. Eerlijk, recht door zee, zeg
waar het op staat. Als mensen daar niet
tegen kunnen moeten ze mij niet ne
men."
Z'n gezondheid mag dan een tik heb
ben gekregen, knock-out is De Kist nog
zeker niet. Hij drinkt niet (te veel), rookt
niet en ziet er nog precies uit als tien
jaar geleden. Ook wat dat betreft is er
weinig veranderd. Want een echte Kist
verandert niet. Niet echt tenminste.
Simon Kistemaker: „Het heeft me goed gedaan, om die afstand te nemen. Maar nu ben ik het zat." Foto: GPD
ik van den Boom
celona - Het tweede huwe-
van Luis van Gaal met voet-
lub Barcelona is, van beide
ten, met de beste voome-
ïs van start gegaan. Maar
tballiefde is broos en slaat in
nje snel om in haat. Alles
1 igt af van de resultaten die de
rmalige bondscoach van Ne-
EJland de Catalanen dit sei-
j n kan voorschotelen,
kop is eraf. Met de dubbele
twinning op Legia Warschau
8 ft Bar^a zich weer geplaatst
en de groten van Europa,
de club morgen ook nog de
ite wedstrijd van het nieuwe
9 tbaljaar tegen Atletico Ma-
e] 1 wint, kan Van Gaal met op-
even hoofd het seizoen tege-
et gaan. Een seizoen trou-
T fis dat net als veel andere Eu-
'l ese competities wordt ge-
merkt door soberheid.
92 miljoen euro die de 20
)s in de hoogste divisie dit
T samen hebben uitgegeven
nieuwe spelers steken schril
voegen de ruim 300 miljoen
bi vorig jaar. Zes clubs hebben
irjhand zelfs helemaal op de
GP gehouden. Landskampioen
encia en de winnaar van de
impions League, Real Ma-
hebben niet één euro uitge-
en.
lortivo heeft met 22 miljoen
il het diepst in de buidel ge-
Atletico Madrid, dat zijn
n tree maakt in de hoogste di-
be, heeft noodgedwongen 20
i'joen euro geïnvesteerd om
risico op een nieuwe degra
de uit te sluiten. Barcelona
ft een bescheiden 11 miljoen
o in nieuw talent gestoken
dat zorgt al voor de eerste
des tussen Van Gaal en het
ledenkende' voetbalpubliek,
vertrek van Rivaldo naar AC
'an wordt op het conto van
nieuwe trainer geschreven.
>r vel de Braziliaanse sterspeler
als Van Gaal hebben er geen
leim van gemaakt dat ze, op
Louis van Gaal: „Vijfjaar geleden, toen ik voor het eerst bij Barca kwam, ging ik veel te snel in de verdediging." Foto: ANP/Marcel Antonisse
zijn zachtst gezegd, niet zo erg
goed bij elkaar passen.
Voor Rivaldo is niemand in de
plaats gekomen. Iedereen, ook
Van Gaal zelf, vindt dat Barcelo
na te weinig doelpunten maakt,
maar de trainer weigert om gro
te Braziliaanse namen in huis te
halen omdat ze volgens hem
niet passen in het team zoals hij
dat voor ogen heeft. Behalve Ri
valdo heeft hij deze week ook de
terugkeer van Ronaldo naar
Camp Nou tegengehouden.
Opvallend was hoe uitgebreid
de coach de tijd nam om de
sportmedia nogmaals zijn filo
sofie uit te leggen. Grote sterren
zijn volgens hem niet types als
Rivaldo, Romano of Ronaldo.
Van Gaal zegt te kiezen voor ty
pes als Keane, Beckham en 71-
dane, spelers die zich in dienst
stellen van het elftal. Die visie
botst met de opvattingen van de
voetbalminnende Spanjaarden
die absoluut niet zonder helden
kunnen.
Vooralsnog krijgt de Nederland
se coach het voordeel van de
twijfel, maar hij weet beter dan
wie ook dat de media en de
voetbalfans de messen hebben
geslepen om hem te scalperen
zodra zijn filosofie niet tot een
verrijking van de prijzenkast
leidt.
De coach die twee jaar geleden
Barga verliet in een sfeer van vij
andschap, stopt momenteel veel
energie in de relatie met de
Spaanse sportpers. Hij is ook
veranderd, zei hij tegen een ver
slaggever van El Pais. „Vijf jaar
geleden, toen ik voor het eerst
bij Bar^a kwam, ging ik veel te
snel in de verdediging. Dat moet
ik nu anders doen. Het lukt me
ook beter, omdat ik nu de taal
beter beheers." Van Gaal wil
ook een poging doen om de ma
nier van denken en vragenstel
len van de Spaanse journalisten
beter te begrijpen. „Dat hoort
ook bij mijn functie.
Van de kant van de Spaanse me
dia wordt ook duidelijk gepro
beerd om de 'dictatoriale Ne
derlander' wat beter te leren be
grijpen. Maar ze zijn verbaasd
als hij aardig is tegen kinderen
of oude mensen. Of als hij ver
telt over zijn privé-leven en zijn
opvattingen over maatschappe
lijke vraagstukken. En steeds
wordt uitdrukkelijk vermeld
wanneer de coach glimlacht of
in een goed humeur is.
door Mare Molenaars
Amsterdam - Tophockey in Ne
derland, dat is Teun de Nooijer,
Bram Lomans of Jeroen Del-
mee. Maar tophockey in Ne
derland, dat is ook Sander van
der Weide. De bescheiden Bra
bander, het olympisch goud
van Sydney op zak, vestigde
zijn naam als waterdrager van
het zondagskind Stephan Veen,
maar treedt meer en meer uit
zijn eigen schaduw. „Ik heb het
wel gezien om alleen maar bal
len links en rechts te schui
ven."
Ja, Sander van der Weide speelt
tijdens de Champions Tropy,
het zeslandentoemooi dat van
daag in Keulen begint met de
wedstrijd tegen India. En nee,
de enkelblessure die hij afgelo
pen zondag opliep in de inter
land tegen Australië is geen be
lemmering. „Kwestie van goed
inpakken", klinkt het nuchter.
Van der Weide laat zich niet
verontrusten door zoiets als
een verzwikte enkel. Daarvoor
heeft de speler van Amsterdam
de laatste twee jaar te veel mee
gemaakt. Kort na de Olympi
sche Spelen in Sydney werd hij
geopereerd aan een onwillige
schouder. Volledig herstel kost
te hem zeven maanden. Koud
terug van de blessure, ging de
oud-speler van MEP en Den
Bosch, door zijn enkel.
„Lag ik er weer uit. Vervolgens
liep ik tijdens een vakantie in
Peru een bacteriële infectie op.
Vier weken diarree, vier weken
op de plee. Ik kan je verzeke
ren, daar word je niet echt vro
lijk van. Wel lichter. Ik verloor
in recordtijd tien kilo aan li
chaamsgewicht. Al met al lag ik
er wel mooi een jaar uit."
Een jaar zonder hockey maakte
Van der Weide somber. Bonds
coach Joost Bellaart, de opvol
ger van Maurits Hendriks,
fleurde hem op. „Tijdens die
blessureperiode zocht hij al
contact met me. Hij zei dat ik
me niet ongerust hoefde te ma
ken over mijn plaatsje in Oran-
Sander van der Weide. Foto:
GPD/Sandra Peerenboom
je. Dat is Bellaart. Hij is erg en
thousiast en weet precies hoe
hij de juiste sfeer in het team
moet brengen."
Het nieuwe Oranje blijkt voor
Van der Weide de juiste bio
toop. Na het WK in Maleisië,
waar het Nederlands team toch
nog verrassend een bronzen
plak haalde, is hij helemaal op
geleefd. Het vertrek van een
aantal gelouterde spelers (Van
Wijk, Buma en Eikelboom)
heeft daar ongetwijfeld mee te
maken.
„Nou ja, niets ten nadele van
die jongens, maar de sfeer is
door de nieuwe samenstelling
van de groep wel veranderd. In
positieve zin. Jongens die al
langer bij een groep zitten, zoe
ken elkaar toch op. Die hebben
een mening en drukken een
stempel op het hele proces.
Sinds het WK zijn er wat nieu
we gezichten bijgekomen, jon
ge gasten die er nog vol voor
willen gaan. En geen jongens
die ook buiten het veld alle
aandacht voor zich opeisen."
De stille kracht doet van zich
spreken. Met een ondertoon
vol rancune, zo blijkt. Maar
misschien is teleurstelling wel
een beter woord. Van der Wei
de denkt nog altijd met ge
mengde gevoelens terug aan
het olympisch toernooi in Syd
ney, ondanks die gouden plak.
„De sfeer binnen het team was
enorm gespannen. We speel
den niet goed en de strafcomer
was een drama. Vooral de stop.
Spelers als Ronald Jansen en
Jacques Brinkman bemoeiden
zich ermee. Van Weel moest
wijken, toen moest Lomans er
weer uit en Van Weel er weer
in. Het lag aan iedereen, behal
ve aan hen zelf. Uiteindelijk
werd ik de dupe van al dat ge
schuif en al dat gezeur. Na
winst in de finale, leefde ik da
gen in een roes. Ik was zo ge
lukkig. maar later kwam het be
sef dat het allemaal een stuk
leuker had gekund."
Het hoofdstuk Sydney is afge
sloten, Jansen en Brinkman
zijn gestopt. Van der Weide
verruilde Den Bosch voor Am
sterdam en de rechtsachter-
plaats voor het middenveld. „Ik
heb kuif in dienst van Veen ge
speeld, maar ik heb nog altijd
die drang naar voren." Mis
schien nog belangrijker Van
der Weide, die binnenkort be
gint aan een studie politicolo
gie, heeft onder Bellaart het
plezier in het hockey weer he
lemaal terug.
„Als hij een teambespreking
houdt, krijg je automatisch zin
om te spelen. Zoveel enthousi
asme. De sfeer in de groep is
dik in orde. Een goed collectief
is dan misschien geen garantie
voor succes, het is wel een
voorwaarde om tot goede pres
taties te komen. Wat dat betreft
zie ik de Champions Trophy
dan ook met vertrouwen tege
moet. We zijn weliswaar een
team in opbouw, maar we zijn
al wel zo ver, dat we best eens
hoog kunnen eindigen.
