Je zit schoon, stil, knus en een beetje voor pa;
In
hoger sferen
Ruigenhoek: wel rust, ruimte en natuur, geen bingo
Olifantjes
en een fles ouzo
■n I
zomer gezichten
Leiden per waterfiets is voor herhaling vatbaar
Topdrukte voor verzekera;
HDC 970
ZATERDAG 24 AUGUSTUS 20(
door Annet van Aarsen
„Heeft u een waterfiets voor
ons?" De vraag verbaast Marco
Vermij van botenverhuur 't Gal
gewater. De regen plenst met
bakken uit de hemel. Op de stei
ger staat al een groepje mensen
die eigenlijk een paar uurtjes
hadden willen roeien. Maar on
danks regenponcho's en para
plu's hebben ze er nu ineens toch
niet zo'n trek in. „Ik denk dat we
maar niet gaan", zegt één van de
gasten. „Een waterfiets? Nu?",
vraagt Vermij nog maar eens.
Graag. Het weer mag dan niet zo
meehelpen, maar de Leidse
grachten en singels zien er juist
daardoor aanlokkelijk stil uit.
Vandaag geen vletten en sloe
pen op het water, vandaag geen
filevaren. Slechts de Leidse
rondvaartboten zijn ook op het
water: die van Sjaak Veringa,
van Parmentier en van rederij
Rembrandt. En een verdwaalde
kano, een paar jonge gasten in
twee Zodiacs en nog een motor
bootje. Zo is er alle tijd en rust
om ongestoord naar al het
moois te kijken dat Leiden vanaf
het water te bieden heeft.
In Amsterdam zijn ze een hit: de
Canalbikes die in twee-, vier- of
zelfs achtpersoonsmodel te
huur zijn. In Leiden heten ze
nog gewoon waterfiets. Slechts
drie heeft Vermij er, allemaal
tweepersoons en allemaal van
een oude jaargang en ouderwets
model. De hype die in Amster
dam is uitgebroken met de Can
albikes, heeft Leiden klaarblijke
lijk nog niet bereikt. Niet zo ver
wonderlijk overigens: botenver
huur 't Galgewater is groot ge
worden met de verhuur van sta
len roeibootjes. Waarom een
succesformule veranderen?
De techniek van het waterfiet
sen is eenvoudig. Zacht trappen
is het beste: dat levert een rede
lijke snelheid op en is niet te
vermoeiend. Harder fietsen
ben daar het Van der Werfj
aan te danken. Aan de andi
kant van het water ligt het
ge Kamerlingh Onnes Labo
rium er momenteel wat tro
loos bij.
Vanaf de Hogewoerdsbrug
even spannend: die geeft h
gin aan van het Gangetje,
tientallen meters lange tun
die de Steenschuur met de
Nieuwe Rijn verbindt. Het
ter gaat bij de Karnemelksl
weer over in licht. Gansooi
brug, Kraaierbrug, Herenb
Kerkpleinbrug. En dan van
Herengracht de bocht wee
bij de Scheluwbrug. Gepek
Brug, Kerkbrug, Dullebrug
Jansburg... Als er straks ma
geen overhoring komt. Noj
klein stukje: Waaghoofdbn
Kippenbrug, Bostelbrug en
Rembrandtbrug en dan zij
weer terug bij het beginpui
Geen draad meer droog aa
lijf. Maar Marco Verhij is b
hulpzaam bij het aanlegge
„Was het leuk?", vraagt hij
ker. Voor herhaling vatbaa
ze expeditie.
Botenverhuur 't Galgewat
dit seizoen nog tot en mei
oktober volop in bedrijf. 1
twee weken daarna is var»
nog wel mogelijk, maar te
nisch reserveren is dan aa
volen. De waterfietsen ko
zes euro per uur, roeibote
euro, een eenpersoonskai
vier euro, een tweepersoo
no vijf euro en een driepe
soonskano zes euro. Zwei
ten, geplastificeerde wate
kaarten van Leiden en de
vens van een paar uitgeze
speurtochten zijn gratis b
schikbaar. Telefoon: 071-
5149790.
Een prima manier
een rustig temp
schoonheid van d
te ondekken.
Voor wie daar niet
kan: op een wat
word je nog wel
uitgelachen.
heeft geen zin: de snelheid gaat
niet noemenswaardig omhoog
maar de benen worden kletsnat
vanwege het opspattend water.
Sturen gaat
met de helm
stok en een
noodstop
maak je door
achteruit te
trappen.
Je zit echt laag
op het water,
op zo'n fiets,
en ietsje ach
terover gezakt, omdat je anders
niet goed bij de trappers komt.
Dat heeft grote voordelen. De
blik naar de kant gaat automa
tisch iets omhoog. Op het droge
let je er eigenlijk nooit op, maar
vanaf het water is het zicht op
de mooie oude gevelrijen gran
dioos. Leidenaars klagen veel en
vaak over grote hoeveelheden
zwerfvuil op straat, over de
enorme troep, het onkruid en
de hondendrol
len. Vanaf het
water heb je daar
nu juist geen
zicht op. Het is
niet zo vreemd
dat de gemeente
een paar jaar ge
leden besloot
een stukje met
Koningin Beatrix
te varen, toen ze op Koningin
nedag de stad bezocht.
Jazeker, een waterfiets heeft gro
te voordelen voor wie de stad
vanaf het water wil leren ken
nen. Het is schoon (geen brand-
stofdampen), het is stil (geen la
waai van buitenboord- of diesel
motoren en geen gids die je de
oren van de kop kletst) en het is
intiem (lekker met zijn tweeën
in plaats van met een grote
groep op een rondvaartboot).
Maar je zit ook wel een beetje
voor paal: nog nooit zoveel op
merkingen gehad van, en lach-
stuipen gezien bij de landrotten
op de wal. Hoewel, sommigen
reageren juist weer heel aardig.
In een studentenhuis aan het
Rapenburg steekt één van de
bewoners joviaal de hand op.
Vanaf de wal zijn de Leidse
bruggen tamelijk anoniem. Een
enkele bekende brug daargela
ten, weet bijna niemand hoe ze
heten. Volgens het bruggenre-
gister van de gemeente Leiden
telt de stad op en binnen de sin
gels 89 bruggen. De meesten
onthullen hun naam slechts
vanaf het water: dan is er in de
walmuur of de bruggenboog
een naambordje gemetseld,
vanaf de kant beslist niet te zien.
We leggen vanaf het Galgewater
de route Wittepoortsbrug, Ka-
zemebrug, Doelenpoortsbrug,
Groenhazenbrug, Doelenbrug
en Nonnenbrug af. Als het rege
nen over gaat in hozen schuilen
we even onder de St. Jeroens-
brug met uitzicht op de mooie
Korte Vliet en gaan weer verder
onder de Nieuwsteegbrug en de
Groenebrug door naar de Hoge
woerdsbrug. Let op: net boven
watemiveau hangt aan de kade
tussen deze laatste twee brug
gen een gedenksteen, die in
gouden letters onthult dat dit de
plek is waar het kruitschip lag
aangemeerd, dat eeuwen terug
ontplofte. De Leidenaren heb-
Op de waterfiets door Leiden: door een regensluier heen doemt de Waaghoofdbrug op. Foto: Hielco Kuipers
Verscholen in het groen tussen de Voge-
laardreef in Noordwijk en de Amster
damse Waterleidingduinen ligt Natuur
kampeerterrein Ruigenhoek. Al bijna
vijftig jaar. Redacteur Paul de Vlieger
heeft er zijn tentje opgeslagen en doet
verslag. Vandaag het derde en laatste
deel.
Een kampeerplaats zonder elektriciteit
en warm water, waar je om de vier
nachten je tent moet verzetten en ook
nog het gras moet opharken als je je
boeltje hebt verplaatst. Wie gaat daar
in vredesnaam voor zijn lol zitten?
Nou, Marja en Barend van der Steen
hoven uit Zuidland, bijvoorbeeld. Ze
zitten voor hun tentje uit te buiken na
de maaltijd die ze ter plekke - met on-
derzettertjes onder de hete pannen,
dat spreekt - hebben bereid. „Ga een
keer bij een gewone camping kijken en f
je weet meteen waarom we hier zit
ten", zegt Maija. „Hier is rust, hier is
ruimte, hier is natuur." „Dit is echt
kamperen. Voor ons liever niet iedere
avond bingo", vult Barend aan.
Het stel is al op reis in het buitenland
geweest, maar strijkt steevast de laatste
paar dagen van de vakantie neer op
een natuurkampeerterrein. En de laat
ste jaren is dat Ruigenhoek. „Hier heb
je alles: het strand, mooie fietspaden,
de duinen.
Vandaag zijn we op de fiets naar Zand-
voort gereden, morgen gaan we naar
Noordwijk..Prachtige stadjes."
Maar die koude douche dan? „Geen
probleem", vinden ze allebei. „Je was
sen in een ijsmeer in Noorwegen, da's
pas koud." En het verplicht tentje ver
zetten? „Ook geen moeite mee. Het is
wel hilarisch, eigenlijk. En je ziet de
wereld weer eens van een andere kant
als je bent verkast."
Op naar het tentje ernaast dan maar.
Daar zit Ben van Leeuwen in een ang
stig laag stoeltje aan een kop koffie te
slurpen en ligt Martha van Hulzen in
het koepeltje een boek te lezen. Zo op
het eerste gezicht niet het type geiten
wollensok. Wat vinden zij van Ruigen
hoek en zijn verplichte ontberingen?
„Heeeeerlijk", klinkt het in koor. Het
stel uit Nieuwerkerk aan den IJssel is al
voor de vijfde keer in Ruigenhoek.
Martha: „Hier is het zo rustig. Iedereen
is op zichzelf. Ik hoef geen dikke buur
man die van achter een waslijn
schreeuwt: 'Hé buuf, mot je nog een
pilsie?' Op dat soort campings zie je
ons niet."
„Mensen die hier zitten, hebben vaak
een drukke baan en vinden hier rust,
rust, rust", neemt Ben het gesprek
over. Geen herrie aan je kop, geen ra
dio, niks. Alleen de wind en de vogels.
Je moet ervan houden, wij doen dat."
Iets minder houdt Ben, geeft hij toe,
van de koude douche. „Een minuutje
of zo, langer krijg je mij daar niet on
der." Martha daarentegen vindt ook de
koude douche heeeeerlijk. „Je hoeft
nooit in de rij te staan. En alles is hier
altijd brandschoon. Kom daar maar
eens om op een andere camping."
Kampwaard Janny Piena, een van de
ongeveer honderd vrijwilligers die Rui
genhoek van het vroege voorjaar tot de
herfst draaiende houdt, is blij met zul
ke geluiden. „We vinden het altijd fijn
als de mensen graag terugkomen. Vo
rige week vierde een man hier het feit
dat hij voor het veertigste achtereen
volgende jaar op Ruigenhoek was. Da's
toch mooi?"
En dan heb je nog die Overzomeren-
verslaggever, die met zijn pen vol azijn
uit Leiden richting die malloten op
Ruigenhoek was gereisd. „Ik ben om.
Ik geloof niet dat mijn tentje ooit op
een mooier, rustiger plekje stond. Ik
heb een schitterende wandeltocht van
twee uur door de duinen gemaakt. Ik
heb konijnen, reeën en een vos gezien.
Ik heb louter vriendelijke mensen ge
sproken en mijn lijf gloeit nog na van
de koude douche. Mijn tentje is inmid
dels afgebroken maar ik kom zeker een
keer terug. En nu stop ik ermee. Ik
moet het gras nog opharken."
Dit was het derde en laatste deel van
een serie over natuurkampeerterrein
Ruigenhoek, Vogelaardreef 31, in Noord
wijk. Voor meer informatie:
www.goedkamp.nl
Je komt terug van vakantie,
maar zonder videocamera, want
die is gejat. Of je komt terug met
een caravan die er na een flinke
hagelbui uit ziet als een maan
landschap. Of met een gepeper
de ziekenhuisrekening. Dan is
waarschijnlijk één van de eerste
mensen die je na thuiskomst te
spreken krijgt, de telefoniste van
de verzekeringsmaatschappij.
Terugkerende vakantiegangers
betekenen topdrukte voor de
reisverzekeraars. En die hadden
het de afgelopen weken al zo
druk met al die kapotgehagelde
caravans van Nederlanders die
begin deze maand toevallig in
Noord-Italië stonden.
Waarmee stappen vakantiegan
gers tegenwoordig naar de ver
zekering? Directeur Gert-Jan
Westerman van Unigarant Ver
zekeringen weet te vertellen dat
het over het algemeen de be
kende posten zijn: verlies en
diefstal, medische kosten t
tra verblijfskosten die nodi
wanneer bijvoorbeeld de a
ineens de brui aan geeft, ft
er zit toch wel een ontwik!
in. „De verblijfkosten zijn
gelopen jaren hoger gewoi
evenals de telefoonkosten
maakt in geval van 'nood'
meer en sneller gebruik va
mobiele telefoon om famil
vrienden te informeren",
Westerman.
Voor wie dacht om de kosi
van de vakantie nog wat te
drukken door een valse cla
te dienen, heeft de directei
een waarschuwing: alle cla
worden aangemeld en gec
troleerd bij het Centraal R(
stratie Systeem van Verzek
in Nederland. „Indien er d
sprake is van een fraudule
claim en wij beschikken o\
voldoende bewijs, dan woi
aangifte gedaan bij de poli
Voor haar is het niet echt een
vakantieliefde, voor hém wel.
Adriënne de Kleer deed half de
cember 2000 als stewardess een
KLM-vlucht naar Mexico, Salo
van Berg was aan boord als pas
sagier. Het klikte meteen: de he
le vlucht - de rondjes met de
drank, het uitrijden van het eten
en het verplichte hazenslaapje
van Adriënne daargelaten - heb
ben de twee met elkaar gekletst.
Over twee weken verwacht het -
inmiddels - getrouwde stel een
eerste baby. Hoe Cupido opeens
op zo'n achtduizend meter
hoogte kan toeslaan.
„Ik zag hem al toen hij aan
boord kwam lopen. Hij was sa
men met een vriend en diens
vriendin. Hij is lang, 1 meter 93.
Zijn vriend is zo'n twee meter.
Ik vind eigenlijk dat zulke lange
mensen een plekje bij de nood
uitgang horen te krijgen. Dat
hadden ze wel geprobeerd,
maar dat was ze niet gelukt.
Maar ze reageerden superre
laxed. Ze vonden het geen pro
bleem om op een stoel met wei
nig beenruimte te zitten. Dat
sprak me erg aan. Ik heb Salo
aangeboden om onderweg op
mijn crewseat te gaan zitten.
Tijdens de vlucht was er niet zo
veel werk te doen. Ik heb Salo
gevraagd om in de galley even
een drankje te komen drinken.
Er stonden achterin wel wat
mensen, maar ik had niet zo'n
zin om met hen te praten. Tot
een kwartier voor de landing, tot
het sein cabincrew, prepare for
riname. Uit de binnenlanden
van Suriname heeft ze allerlei
sieraden meegenomen: arm
bandjes en kettingen van steen
tjes en van zaden. „Uit een heel
klein indianendorpje", meldt ze
trots. Verder heeft ze een rieten
mandje, een houten schildpad
en een wikkeldoek gekocht.
Drank. Dat is alles wat Matthijs
uit Ouderkerk aan den IJssel en
Cora uit Nieuwerkerk aan den
IJssel van het Griekse Kreta heb
ben meegenomen. Drie flessen
wijn en één ouzo. De ouzo zit in
een fles die de vorm heeft van
een klassieke zuil. „En o ja, we
hebben ook dit nog", zegt Mat
thijs terwijl hij een doosje uit
zijn rugzak trekt. De inhoud:
twee espresso-kopjes en een
piepklein dienblaadje, heel
mooi bedrukt met klassieke
Griekse afbeeldingen.
Vrij opmerkelijk dat laatste. De
meeste vakantiegangers naar de
geijkte bestemmingen - Grie
kenland, Spanje, Turkije - laten
de souvenirwinkeltjes links lig
gen. „Voor onszelf hebben we
niets", zegt M. van Noorloos uit
Lelystad, ook net terug van Kre
ta. „Een Grieks asbakje, dat
hoeft van mij niet zo. De meeste
souvenirs zijn zo lelijk. Maar
voor vrienden en bekenden
hebben we leren riemen meege
nomen. Altijd handig."
Delftsblauwe klompjes met een
doosje babbelaars, T-shirts met
molentjes of tulips from Amster
dam. Wie in de souvenirwinkel
tjes op Schiphol rond kijkt, moet
concluderen dat er weinig ver
anderd is de afgelopen tiental
len jaren. Souvenirs zijn oubol
lig en voorspelbaar. Dat wil zeg
gen: de Nederlandse souvenirs.
Maar de spulletjes waarmee we
zelf thuis komen, zijn natuurlijk
een stuk verrassender. Toch?
Coby van Eeuwijk uit Nieuw
Lekkerland heeft namens de
christelijke ontwikkelingsorgani
satie Sharety een maand lang
met man en twee kinderen door
Sri Lanka gereisd. „Dit zijn bijna
allemaal souvenirs", zegt ze,
wijzend op twee afgeladen ba
gagetrolleys. „Maar dan souve
nirs voor anderen. Die worden
op braderieën en landdagen en
in kerken verkocht." De han
delswaar bestaat grotendeels uit
klein aardewerk, houten puzzels
en leren tassen en etuis. „Voor
ons zelf hebben we heel veel oli
fantjes meegenomen. Van aar
dewerk, hout, leer, speksteen,
en zelfs één van koper. We spa
ren olifantjes, vandaar."
Ydje van Loon, studente genees
kunde aan de Vrije Universiteit
in Amsterdam, komt net terug
van twee maanden stage in Su-
landing kwam, is hij blijven zit
ten. We hebben aan één stuk
door gepraat.
Ik ben zelf vrij bijdehand en dat
is hij dus ook. We zijn aan elkaar
gewaagd. Hij vroeg of ik wel
eens uit was geweest met een
passagier. Nee natuurlijk niet,
zei ik. Nou dan moest het er
maar eens van komen, vond hij.
Of we samen wat zouden gaan
drinken als hij terug was uit
Mexico. We hebben adressen en
telefoonnummers uitgewisseld
en we zijn na die vlucht uit el
kaar gegaan.
Na zijn drie weken Mexico
kwam hij terug op 5 januari. Ik
had stoelen voor hem en zijn
vrienden gereserveerd bij een
nooduitgang. Gelijk toen hij
thuis was, heeft hij me gebeld.
En op 7 januari hebben we el
kaar gezien. Toen hebben we
gezoend en eigenlijk zijn we
daarna nooit meer uit elkaar ge
weest.
Eigenlijk hadden we geen van
beiden verwachtingen. We wa
ren niet op zoek naar een relatie
maar we stonden er klaarblijke
lijk toch voor open. Op 1 ji
rig jaar is Salo bij me inget
ken. Ik had zelf al een app
ment in Leiden en hij woo
nog steeds op een student
mer in Amsterdam. Toen 1
kaar één jaar kenden heeft
me ten huwelijk gevraagd,
kennen elkaar nu ruim ani
half jaar en we zijn nog ste
niet uitgepraat.
Als straks onze baby geboi
wil ik blijven vliegen. Voor
procent, twee vluchten pe
maand. In het begin niet z
hele lange vluchten, naar
York of zo. Ja, ik wil absoli
blijven vliegen. Niet dat h<
werk nu heel erg bij zonde
maar juist vanwege de ple
waar je komt, de culturen
leert kennen. Salo vindt d<
schrikkelijk leuk, hij is zelf
echte reiziger.
Dat het iets wordt tussen t
passagier en een stewarde
beslist niet gebruikelijk. V;
gaat de aandacht van miji
ga's toch eerder naar de c<
Maar daar houd ik zelf nie
van."
