Gillen in chloor in plaats van
zout
ïijwillig vechten tegen de oprukkende wildernis
de gevoelige plaat
PtetóS- ÜN
Blote Billen Loop
Handdoekindex
R3
Leugen en bedrog
DINSDAG 20 AUGUSTUS 2002
lemel is betrokken en toch gaat de
peratuur naar zomerse waarden,
lodem is drassig, want we zitten
guit een paar centimeter boven
polderpeil. Ideale omstandigheden
alles was bijt en prikt. Muggen en
zoemen rond en steken in ar
en nek. Rode mieren zetten de
ral in op de enkels. En hé, is dat
bloedzuigertje?
;hoor, voor de vereniging Na-
monumenten vrijwilligerswerk
tin de vrije natuur. Maar wat is
foor een rare hobby waarbij je
maal lek gestoken wordt door
el arsenaal aan ongedierte?
reageert vrijwilliger Wim Co-
gelaten, „de eerste keer is erger
de tiende keer, want dan let je er
meer zo op." Jelle Keus, voor-
tstagiair en vrijwilliger van Na-
monumenten en sinds kort bij
ereniging in dienst, valt hem bij.
went wel. Het blijft altijd rot,
rhet hoort er nou eenmaal bij."
Jt klinkt allemaal heel sympa-
Het gejeuk van de insectenbe
ten wordt er echter niet minder van.
Maar genoeg geklaagd. Aan het werk!
We lopen hier immers niet voor niks.
Er moet gesnoeid worden. De wilgen
en elzen die uit de oevers van de Ma-
chinesloot midden tussen de rietlan
den van de Nieuwkoopse plassen het
water in groeien, moeten weg. Zo
kort mogelijk terugsnoeien, want an
ders loopt de boel binnen de kortste
keren weer uit en dan blijf je bezig.
Het blijft een raar natuurgebied, daar
rond de Nieuwkoopse plassen. Je kan
op sommige plekken het idee hebben
dat Holland er tweeduizend jaar gele
den precies zó moet hebben uitge
zien. Maar even later besef je weer
dat de riet- en hooilanden alleen
maar in stand kunnen blijven door
voortdurend menselijk ingrijpen.
Wanneer je niks doet, schieten de
bomen aan alle kanten spontaan uit
de grond, en staat er binnen de kort
ste keren een groot moerasbos. Voor
Natuurmonumenten is het vechten
tegen de oprukkende wildernis.
Het snoeiwerk van vandaag is slechts
één van de zaken waarvoor Natuur
monumenten vrijwilligers inzet. De
afgelopen winter hebben zij de boot
waarmee de vereniging rondleidin
gen geeft door de Nieuwkoopse plas
sen helemaal opgeknapt. En ook het
vogels tellen is volledig uit handen
gegeven aan de vrijwilligers. .Alle
maal werk waar we zelf niet aan toe
komen", aldus Gerard Haak, die bij
Natuurmonumenten verantwoorde
lijk is voor de Nieuwkoopse vrijwilli
gers. „We willen niet dat zij het werk
van een vaste kracht overnemen."
Natuurmonumenten heeft altijd al
met vrijwilligers gewerkt, maar dan
op heel bescheiden schaal. Twee jaar
geleden kwam daar verandering in.
De vereniging ging serieus werk ma
ken van de inzet van vrijwilligers.
Daarvoor waren twee redenen: aan
de ene kant konden de medewerkers
het werk niet meer aan, terwijl aan de
andere kant de leden bij wijze van
spreken stonden te dringen om in de
vrije natuur de handen uit de mou
wen te mogen steken. Sindsdien gaat
Haak op zaterdagen met soms wel
veertig mensen het gebied in om
daar met zijn allen een klus te klaren.
Op deze doordeweekse dag in de
staart van de zomervakantie moet
Haak het doen met de harde kem
van vrijwilligers: drie heren uit het
naburige Noorden die sinds ze niet
meer hoeven te werken voor de kost
alle tijd hebben om lekker te hobby-
en. Op tijden dat het hun uit komt,
natuurlijk. „Ik heb veertig jaar bij een
baas gewerkt", vertelt de 63-jarige Gé
den Beer, die samen met Jan Vork
aan het snoeien is. „Daar moest ik ie
dere dag zijn. Nu wil ik zelf bepalen
wanneer ik kom en wanneer ik niet
kom." Dat komen en gaan wanneer
hij wil doet Den Beer niet alleen bij
Natuurmonumenten, maar ook bij
de natuurbeschermers van het IVN
en bij de stichting die het Nieuw
koopse zonneveer exploiteert. Als het
maar met het plassengebied te ma
ken heeft. „Dit is echt een uniek ge
bied. Zo ontzettend mooi. Al op mijn
vierde kwam ik hier. Mijn vader was
rietsnijder en ik ging met hem mee.
Ik ben later overal geweest, maar dit
is echt het mooiste dat er is."
Jezelf wanneer het jou uitkomt nuttig
mogen maken in een prachtig na
tuurgebied. Wie zeurt er dan nog
over een paar insectenbeten?
Ruud Sep
Vrijwilligers Jan Vork, Gé den Beer en Wim Colijn maken de Machinesloot in het Nieuwkoopse plassengebied vrij van
overhangende takken. Foto: Eric Taal
door Janneke Dijke
Geen kans op zand tussen je te
nen en niet het risico datje een
slok zout water binnenkrijgt. Op
zomerse dagen liggen niet alleen
de stranden langs de Noordzee
kust tjokvol, ook op de grasvel
den rondom de openluchtzwem
baden liggen zonaanbidders zij
aan zij. Eén van die geliefde
chlooroorden is zwembad De
Vliet in Leiden.
Voor veel bezoekers van De Vliet
is het zwembad niet eens een
dagje uit. Het is gewoon vakan
tie. Elke dag om een uur of tien
arriveren zij, en rond vijf uur is
het weer aftaaien geblazen.
Want om zes uur moeten de
aardappels op tafel staan.
Zo althans beschrijft Marianne
Schoelink, zwemonderwijzeres
in De Vliet, de doorsneebezoe
ker. „Je ziet hier al een paar we
ken lang steeds dezelfde gezich
ten. Je kimt ze niet in één woord
vangen: jongeren, gezinnen, be
jaarden, allochtonen, vervelen
de jongetjes, ze komen alle
maal." Toch ziet ze een over
eenkomst. „Meestal vertrekken
ze aan het eind van de middag
weer, om netjes op tijd te eten.
Dat ritme gaat bij hen in de zo
mer gewoon door." Voor veel
vaste klanten is het zwembad de
vakantie. „De mensen die hier
dag in dag uit komen, gaan niet
op vakantie." Toch verwacht ze
de komende week wel wat nieu
we gezichten. „De bouwvak is
bijna voorbij."
Het grote verschil tussen de
zwembadgast en de strandbe-
zoeker heeft volgens Schoelink
trouwens niet met gras of zout
water te maken, maar met rust.
„Strandmensen vind je hier niet,
want die vinden het te druk Als
je op het strand een stukje
loopt, vind je altijd wel ergens
een rustig plekje. Hier lukt je dat
niet."
Dat klopt. Op het keurig ge
maaide grasland rond de blau
we baden is het uitkijken gebla
zen. Voor je het weet struikel je
over een been of loop je tegen
een rennend kind op. En het
Volle bak bij
het verkoe
lende water,
niet alleen
aan het
strand, maar
ook in het
zwembad.
Foto: Eric
Taal
Tienbadenboekje voor volwas
senen 21,60 euro en voor jeugd
en 60-plussers 16,20 euro. Vijf-
en twin tigbadenboekj e voor
volwassenen 48 euro en voor
jeugd en 60-plussers 36 euro.
Een comfortabele
grasmat om op te
zonnen en geen last
van zout water in je
mond.
Wie niet tegen voort
durend gillende kin
deren kan, heeft een
probleem.
opgewonden gegil van de
zwemmende kinderen is al van
ver te horen.
Sinds het
zwembad in
april open
ging, pas
seerden tus
sen de 45.000
en 50.000
gasten de
poort. Vorige
week waren
er op de
drukste dag
2.100 mensen binnen. De top-
score eerder dit jaar ligt op 2.700
bezoekers. Dat is niets in verge
lijking met eind jaren tachtig,
toen mensen nog niet massaal
naar gratis zwemplekken als de
Vlietlanden
gingen, zegt
Schoelink.
„Toen hadden
we wel eens da
gen met 5.000
gasten."
In het water
van De Vliet
spartelt voor
namelijk de
jeugd. Ouders
koesteren de zon of trekken zich
terug in de schamele hoeveel
heid schaduw. Niet altijd tot te
vredenheid van de kids. Twee
kleine meisjes zoeken hun ou
ders op. „Ah, ga je mee zwem
men, mam?" Moeder - gele biki
ni, twee tatoo's - schudt loom
van 'nee'. Ze moet er niet aan
denken, dat gekrioel in het wa
ter. liever laat ze er een extra
laagje bruin op komen.
De tatoeages zijn de enige sig
nalen die verraden dat de bad
gasten aandacht aan hun li
chaam schenken. In De Vliet
geen strandtypes die lopen te
flaneren, geen modebewuste
popjes.
In De Vliet draag je waar je zin
in hebt. Leg je een kaartje met je
vrienden. Hoefje je niet druk te
maken om een golf die je kind
wellicht meesleurt. En dus ste
ken ouders er rustig nog eentje
op.
Waan Zwembad De Vliet,
Voorschoterweg 6, Leiden, tele
foon 5765925
Wanneer: Nog tot en met 1
september geopend. Maandag
tot en met vrijdag van 7 tot 19
uur, zaterdag en zondag van 10
tot 17.30 uur.
Prijzen: Volwassenen 2,40 eu
ro; jeugd tot en met 15 jaar en
60-plussers 1,80 euro; kinde
ren tot en met 2 jaar gratis.
Turkse man op ezel kijkt wat zuinigjes naar de passerende vakantiegangers. Grote auto, grote cara-
Het is juni 2002 en Trees Kanbier uit Leiderdorp trekt met haar man door de binnenlanden van Tur-
Welgestelde toeristen in een arm en stoffig land. „Wij voelden ons zo ontzettend rijk daar", vertelt
rouw Kanbier. „Maar de mensen daar zijn zo vriendelijk. Je hebt niet het gevoel dat ze het je kwalijk
en dat jij zo rijk bent. Ze zijn blijkbaar tevreden met hun ezel." Even nadat de foto gemaald is, had
eldrijver ook alle reden om gelukkig te zijn met zijn ouderwetse, maar zéér degelijke vervoermiddel.
J Kanbier vertelt waarom. „Een paar minuten later moeten we stoppen omdat de auto een piepend
id maakt. Hij passeert ons weer, maar nu anders. Hij groet en zwaait terwijl hij zijn ezel aait en aan-
Heb je de hele winter gewerkt
aan je conditie en ben je de hele
zomer bezig geweest om streep-
en vlekkenloos bruin te worden?
En vind je het tijd worden om
het resultaat van al die inspan
ning nu eens aan de wereld te
tonen? Tja, dan zit er weinig an
ders op dan aanstaande zondag
af te reizen naar het strand bij
Zandvoort voor de tweede Blote
Billen Loop.
Want, jawel, voor wie bloot lo
pen niet genoeg is, is er nu ook
het bloot rennen. Bedacht in
Amerika (waar anders?) en aan
de andere kant van de oceaan
'mateloos populair', volgens de
organisatoren van de Neder
landse hardloopwedstrijd voor
nudisten. Zo populair zelfs, dat
ze in de States het oorspronkelij
ke concept al weer verlaten heb
ben. De blote hardloopwedstrij
den hebben daar grotendeels
plaats gemaakt voor blote wan
deltochten.
Ook in Zandvoort zijn onge
trainde, naakte slenteraars meer
dan welkom. Iedereen die vijf
euro betaalt, mag in zijn eigen
tempo tweeënhalve kilometer
heen en tweeënhalve kilometer
terug lopen over het naakt
strand.
Voor wie zich niet meer kan in
houden: De Blote Billen Loop
begint zondag 25 augustus om
13.00 uur bij paviljoen Maribaya
op het Zandvoortse naaktstrand.
Verdere informatie op www.ero-
tischekrant.nl
Hoeveel ruimte heb je op een
zonnige dag op het strand ter
beschikking? Het is voor zon-
aanbiddende vakantiegangers
zo'n belangrijke vraag, dat het
een wonder is dat het zo lang
geduurd heeft, voordat iemand
de ruimte op het strand op een
overzichtelijke manier in kaart
heeft gebracht. Want ruimte be
tekent ongestoord omkleden,
geen last van de stereo van de
buren, tussen het zwemmen en
zonnen door gezellig ballen, en
dat zonder meteen ruzie te krij
gen met oververhitte badgasten.
De Britse reisorganisatie Thom
son Holidays heeft voor haar
bestemmingen precies uitgere
kend op hoeveel strand de klant
kan rekenen. De resultaten zijn
onthullend.
Op het drukste strand in de pei
ling liggen de handdoeken na
genoeg tegen elkaar aan. Op het
strand van San Antonio op Ibiza
is slechts plek voor 1,1 hand
doek per persoon. Het Zuid-
Spaanse eiland Canela scoort
een stuk beter: hier heeft elke
strandbezoeker 14,5 handdoek
tot zijn beschikking.
De reisorganisatie heeft voor
zijn 'handdoekindex' de opper
vlakte van het strand gedeeld
door de oppervlakte van een
flink badlaken (1,2 vierkante
meter) en dat weer gedeeld door
het gemiddelde aantal bezoe
kers per dag.
Thomson laat het overigens niet
bij de eenvoudige constatering
dat het op sommige stranden
wel erg druk kan zijn. Het reis
bureau geeft ook tips om het ei
gen stukje strand zo groot mo
gelijk te maken. Strandjepik
voor gevorderden: laat de kinde
ren een zandkasteel bouwen, zet
een windscherm op, neem wat
grote opblaasbeesten mee, be
gin gelijk bij aankomst met bal
len. Je maakt er geen vrienden
mee, maar het schijnt dat het
aantal vrienden op het strand
omgekeerd evenredig is met de
ruimte die je er hebt.
Een leugentje om bestwil, om
net dat aardige meisje aan de
haak te slaan waar je je oog op
hebt laten vallen. Dat soort din
gen gebeurt nu eenmaal tijdens
vakanties. David de Jong (14) uit
Leiden is schuldig: afgelopen
vakantie heeft hij gejokt over
zijn leeftijd. Zijn vakantieliefde
van 2002, een Frans meisje met
een mooie lach, telt twee levens
jaren meer dan David.
„Ik was met een vriend en zijn
ouders op vakantie in de Franse
Pyreneeën, in de buurt van Per-
pignan. We zijn daar drie weken
geweest, in een soort bungalow
park. Julie was daar ook. Een
heel mooi Frans meisje met een
ontzettend leuke lach. De eerste
avond dat ik haar ontmoette,
vertelde ze dat ze zestien was. Ik
heb toen ook maar gezegd dat flc
zestien ben. Ik dacht dat het
verder waarschijnlijk toch niets
zou worden. En ik vond een leu
gentje om bestwil geen pro
bleem.
Uiteindelijk zijn we heel veel
met elkaar opgetrokken, ander
halve week lang. En we hebben
gezoend. Ik heb ook later niet
gezegd dat ik nog maar veertien
was. Maar ik^enk dat ze het
toch niet zo erg zou hebben ge
vonden. Ik ben haar nog niet
vergeten, maar ik ben niet heel
erg verliefd. We wonen ook zo
ver van elkaar vandaan, dat is
alleen maar lastig. Nee, we heb
ben geen adressen uitgewisseld.
Waarschijnlijk zien we elkaar
nooit meer.
Met een beetje jokken kan je
best in problemen komen. Vorig
jaar stond ik met een neefje op
een camping. We gingen ping
pongen en toen hebben we ge
daan alsof we uit Engeland kwa
men. Dat leek ons wel grappig,
alleen maar Engels spreken. En
ach, we waren toen toch niet
van plan om iemand te ontmoe
ten. Maar er was een Duits
meisje en zij vond mij wel leuk.
Ze heeft uiteindelijk om mijn te
lefoonnummer gevraagd. En dat
heb ik dus niet gegeven. Dan
had ze gelijk gezien dat ik hele
maal niet uit Engeland kom."
t
