Heel veel bruggen en nog veel meer borm
Op jacht naar de schatten van Professor Y. Lupardi
Moderne Prikkebenen
Boerenmeiden en ballonnen
MAANDAG 19 AUGUSTUS
door Ruud Sep
Een rondvaart, die maak je door
de Amsterdamse grachten. Of
door de Rotterdamse haven. Of
eventueel, wanneer je eens een
keer wat anders wilt, door Giet
hoorn. Maar wie haalt het nou in
zijn hoofd om een rondvaart te
maken door een uitgestrekt tuin
bouwgebied? Wie gaat er mee op
een rondvaart langs de Boskoop-
se boomkwekerijen?
Bij de Boskoopse VW denken ze
daar heel anders over. Daar is
het: wie gaat er nou niet mee op
zo'n rondvaart? Want naast de
wekelijkse 'vrije vaart', waarvoor
je niet hoeft te reserveren, ma
ken de vrijwilligers van de VW
wekelijks ook heel wat rond
vaarten op verzoek. Voor groe
pen van bedrijven, vrouwenver
enigingen, tuinclubs of noem
maar op. Met de vier open vlet
ten van de VW kunnen maxi
maal honderd mensen tegelijk
een tochtje maken tussen de
bomen. Nou ja, bomen... In Bo
skoop heet alles met wortels en
een blaadje een boom. Het
overgrote deel van de Boskoop-
se 'bomen' is zo klein dat een
cavia er nauwelijks in de scha
duw kan zitten.
Deze zaterdagmiddag zijn er on
geveer vijftig belangstellenden
voor de wekelijkse tocht. Dat
betekent dat er twee boten ver
trekken. Dat wil zeggen: één
boot vertrekt keurig op tijd, de
tweede moet nog even wachten.
Zeven mensen die hebben gere
serveerd zijn nog niet aangeko
men. „Maar ze zijn onderweg",
laat de schipper weten. Het
groepje dat al vast in de boot
was gaan zitten, stapt maar weer
uit. Op zoek naar een beetje
schaduw.
Boot één heeft naast een kleine
dertig bezoekers ook drie vrij
willigers aan boord: een schip
per, een verteller en een man
om alle bruggen open te maken.
Die laatste heeft verreweg de
zwaarste baan van de drie. On-
Het Boskoopse boomkwekerijgebied laat zich het best bekijken vanaf het water. Foto: Eric Taal
derweg moet hij enige tientallen
bruggen openen: handbediende
ophaalbrug
gen, heel veel
draaibrug
gen, een en
kele elektri
sche brug en
een paar ver
dwaalde rari
teiten. Eén
voordeel: het
is een goede
Boskoopse
gewoonte
om in ieder geval de draaibrug
gen gewoon open te laten wan
neer je er doorheen bent.
De klanten van deze middag lo
pen uiteen
van acht tot
tachtig. Een
bejaarde
vrouw uit
Wilnis van
wie de zoon
ooit in Bos
koop 'het
vak' heeft ge
leerd, is in
het gezel
schap van
een even bejaarde non. Een Bo
skoopse kweker maakt de tocht
met het hele gezin. Hij ontwik
kelt zich al snel tot het slimste
jongetje van de klas. „Ik heb wel
eens gehoord dat Boskoop net
zo veel bruggen heeft als Am
sterdam en Venetië bij elkaar",
houdt hij gids Piet Looman
voor. De gepensioneerde kwe
ker haalt zijn schouders op.
„Zou best kunnen."
Looman voorziet zijn gehoor
van harde feiten ('Boskoop telt
1250 kilometer aan watergan
gen', 'deze kweker heeft alleen
al 165 soorten pioenen'), anek
dotes ('vroeger legde de Bos
koopse jeugd de gammele brug
getjes wel eens scherp, zodat je
in het water viel als je erop
kwam') en grapjes ('u hoeft niet
te bukken hoor, de brug kan er
tegen'). Op een vrolijke toon
vertelt hij over de geschiedenis
van het gebied en wijst hij op
bijzonderheden. Kijk, dat is één
van de laatste graskanten, ver
der is alles hier beschoeid. Kijk,
dit zijn stekplanten van zeker
tachtig jaar oud, en die sloot
daar, die is helemaal dicht ge
groeid met waterlelies.
De tuinliefhebbers in de boot
vergapen zich aan al het moois
dat voorbij trekt. Bij een kweker
van figuurbuxus vaart
per het hele eind tot vo
kwekerij en weer ten
keer kan iedereen gen
de buxuseekhooms, d
pauwen, de buxuskipp
buxuszwanen.
De boot wordt stil vaj
dering wanneer Loom
dat de kweker waar v
moment langs varen i
der dan 2200 verschille
ten op zijn land heeft
tuin ügt er onberispel
valt geen onkruidje te
ren. „Wat een onderhi
fluistert een dame. „Ei
zich voorstellen dat alle
hand onkmidvrij
wordt", voegt de g
Na aan uur en een kwa
boot weer terug bij de
gasten worden erop
dat ze - nu ze er toch
nog even een bezoek
brengen aan het Boo
rijmuseum, dat in
pand zit als de VW.
neemt nog even een s
zijn blikje cola. „Om
heb ik weer een groep.'
Waar: Vanaf de Bosko
aan het Reijerskoop 5
Wanneer: Tussen 1 a
oktober vertrekt iede
dag om 13.30 uur e
vaart door het boom
gebied. Groepen kui
reserveren voor roi
op andere tijdstippen.
Prijzen: De rondvaart!
euro per persoon.
Informatie bij de VWi
0172-214644.
Een
rondvaart
bijzonder
Een must
liefhebbers.!1
Niet gescn
mensen
hebben metj
door Heiman Joustra
Het is zomer, ook op het internet. Even zoe
ken op de term 'zomer' en de ene na de an
dere hit vliegt je om de oren. Zo is daar de
startpagina zomer.pagina.nl met tal van ver
wijzingen. Na één muisklik zit je in de won
dere wereld van de natuurvorsers. In dit ge
val lieden die met een bandrecordertje, cas-
setterecordertje, of als ze het echt professio
neel willen doen een dat-recordertje, door
bossen, hei en weide trekken op zoek naar
natuurgeluiden. De moderne Prikkebenen
dus, zonder vlindernetje, maar met opna
meapparatuur.
'Natuurgeluiden door de seizoenen heen',
staat er. Zeer leerzaam, dat moet gezegd.
'Hoewel u misschien anders zou verwach
ten, is de zomer niet echt de meest geschikte
periode om vogelzang op te nemen. Velen
zijn eerst nog druk bezig een (tweede) nest
met jongen groot te brengen en daarna
komt al snel de rui en de tijd om niet (meer)
op te vallen. Hard werken dus. Voldoende
voedsel vergaren. Alleen 's morgens vroeg is
er nog een periode waarbij de zang echt
even opleeft. De tijd dat alle bewoners laten
weten dat ze er nog zijn. Dan is er ook nog
kort de avondzang, vol weemoed: weer een
dag voorbij'.
Geen vogeltjes op band dus. Maar wel ande
re beestjes die geluid maken. Zo is daar de
veldkrekel die veelvuldig van zich laat horen.
'Dit dierengeluid neemt u mee naar de z
mer. Doe uw ogen dicht en dat getsjirp v
de veldkrekel verplaatst u naar een zwoe
avond op de hei, of naar een Frans terrai
met een glas witte wijn. Regisseurs van
speelfilms maken daarom ook graag geb
van deze geluiden. Of moeten we zeggen
misbruik? Want vaak gebruikt men tjirpj
luiden die helemaal niet bij de locatie pa
sen.'
En wederom valt er wat te leren. Voor le
zijn geluiden van krekels en sprinkhanei
lemaal hetzelfde. Toch is er een groot ve
schil en dat is makkelijk te leren. Krekels
muzikaler, melodieuzer. Als u alleen 'gei
hoort, dan is het een sprinkhaan, hoort I
ook een toon, dan is het een krekel. Desl
digen spreken bij de zang van deze diere
meestal over 'striduleren'. De insecten h
ben op hun vleugels of poten een 'stridu
tieapparaat', bestaande uit een soort ras
met allemaal fijne tandjes waarover een
plectrum wordt gehaald.'
Jaja, voor je het weet ben je minutenlanj
aan de wandel op deze site. Dan kom je
voorbeeld in de tuin van Yolanda. En da
lees je: 'De zomer is een tijd van relatievi
rust in de tuin. Wanneer het onkruid in 1
voorjaar goed is verwijderd, steekt het n<
welijks meer de kop op in de zomer en
herfst De jonge vogels zijn uitgevlogen
de avonden zijn lang en zwoel.' Juist ja 1
site voor in de hangmat.
i
Professor Y. Lupardi - met zijn GPS voorop de opgevoerde Spartamet gemonteerd - op weg naar één van zijn 'caches'. Foto: Mark Lamers
Geocachers heten ze: de groei
ende groep van moderne schat
gravers die stad en land afreizen
om door anderen verstopte
'caches' te zoeken. Gewapend
met een GPS-toestel, zie je ze
steeds vaker in de stad en in de
polders struinen. Ouderwetse
schatkaarten hebben ze niet op
zak. De geocachers halen de co-
ordinaten van de door hen be
geerde cache van internet (de si
te www.geocaching.com). Het
GPS-toestel wijst ze vervolgens
de weg. Naar de schatten die de
Leidse Professor Y. Lupardi
heeft verstopt, bijvoorbeeld.
Lupardi is natuurlijk niet zijn
werkelijke naam - deze nom de
plume heeft hij uit de boeken
van kapitein Rob - maar zo is de
professor een beroemdheid ge
worden onder de geocachers.
Vorig jaar zomer schafte Lupar
di - van oorsprong een bioloog
- een GPS-toestel aan. Hij houdt
van dergelijke hebbedingetjes
en bovendien dacht hij het ap
paraat goed te kunnen gebrui
ken bij zijn pogingen om de me
demens naar mooie, maar on
bekende plekjes in het Groene
Hart en langs de Noordzeekust
te kunnen lokken.
„Mensen hebben een doel no
dig. Ze gaan niet graag meer zo
maar een eindje wandelen",
zegt Lupardi. Dus fabriceerde
hij vlak na aanschaf van zijn
GPS tien kleine doosjes, gevuld
met logboekjes en potloden,
muntjes uit Verweggistan en
flippo's. Die doosjes liet hij ach
ter op bijzondere plekken in de
wijde omtrek van Leiden. Onder
bruggetjes, bijvoorbeeld. De co-
ordinaten meldde hij op de
webpagina's van geocaching.
Inmiddels hebben vele honder
den mensen de doosjes van de
prof weten te vinden. Ze haal
den er een voorwerp uit en
stopten weer een speeltje terug,
ze schreven in het logboekje en
lieten boodschappen achter op
internet over hun belevenissen.
Lupardi was één van de eersten
die zich met geocaching bezig
hield, maar het leger van lief
hebbers is groeiend. „Vorig jaar
waren er nog maar een stuk of
üen caches in Nederland ver
stopt en hielden zich er mis
schien veertig mensen mee be
zig. Nu kan je in Nederland
meer dan 250 caches vinden en
houden zich er zo'n vierhonder-
vijftig, vijfhonderd mensen mee
bezig."
En hoewel de schatten van de
prof inmiddels tamelijk oud
zijn, trekken ze nog wekelijks
bezoekers. Van de oorspronke
lijke tien zijn er overigens twee
verdwenen. Eén cache viel ten
prooi aan een boze boswachter,
die dat soort grapjes op zijn ter
rein (vol broedende vogels) niet
duldde, de twee cache is ver
nield door hangjongeren die het
duingebied ten noorden van
Noordwijk bezoeken. Professor
Y. Lupardi gaat nog geregeld op
pad om te controleren of alles
nog goed is met de overgeble
ven doosjes. Hij wordt daarbij
vaak gespot door andere geo
cachers: een opvallende ver
schijning op een opgevoerde
Spartamet met dubbelverend
zadel en de GPS voorop op het
stuur gemonteerd. „Ik heb een
Garmin GPS 12, een ruig model
van het ouderwetse type", zegt
de prof. „Kan tegen een stootje.
Vorig week is-ie nog in een sloot
gevallen. Maar mijn GPS is
plonsbestendig."
Dat is nodig als je op zoek gaat
naar de schatten van de prof. De
geocachers zijn dol op de prach
tige en weinig bezochte plekken
die Lupardi heeft uitgezocht
maar - getuige de logs die ze op
internet hebben achtergelaten -
hebben ze vaak ook last van
drassige trajecten, muggen en
andere insecten, brandnetels en
andere ontberingen tijdens hun
speurtochten. De prof laat om
ellende te voorkomen vaak tips
achter op internet. Zo luidt het
dringende advies bij zijn cache
'drassig': „Ik raad iedereen af
om in een rechte lijn de cache te
benaderen. Dit leidt tot verdrin
king in het moeras. Nog een tip:
vooral niet stampen want dan
kan de bodem het opeens ver
tikken om je te dragen.
Lupardi: „Iemand vroeg laatst
aan me waar je aan moet den
ken als je met je GPS de natuur
in trekt. Nou, je kunt gestoken
worden door muggen en hor
zels, je kunt struikelen en in de
modder vallen, of op een foute
manier over een hekje klimmen
en dan blijven hangen met je
kop in het water. Heel veel men
sen komen niet meer 'buiten'.
Als je normaal gesproken alleen
maar over stoeptegels loopt, is
het toch even uitkijken."
Maar ach, echte ontberingen
zijn er niet in Nederland. En ook
als de GPS ermee ophoudt, hoef
je niet te verdwalen, zegt Lupar
di. „Waar je ook bent, je hoort
altijd wel het geluid van auto's
die over een nabijgelegen weg
heen rijden."
Wie op zoek wil naar de bijzon
dere plekjes van Professor Y.
Lupardi heeft een GPS-toestel
nodig. De coördinaten van
Lupardi's schatten zijn te viruien
op www.geocaching.com, net als
die van andere schatbegravers in
de regio. Flink in de belangstel
ling staat momenteel bijvoor
beeld ook de multicache 'Leidse
Ontzettingvan PeterN die
geocachers dwars door de Leidse
binnenstad voert.
Annet van Aarsen
GPS (Global Positioning System)
GPS (Global Positioning System) is een posi
tiebepalingssysteem van de Amerikaanse
strijdkrachten. Het systeem bestaat uit 24 sa
tellieten, die in een vaste baan om de aarde
draaien. Elk van deze satellieten heeft een ei
gen signaal, dat wordt opgevangen door het
'hand-held' GPS-systeem, de ontvanger ter
grootte van een zaktelefoon. Deze ontvanger
heeft een soort logboek van de banen die de
24 satellieten beschrijven. Door de positie en
de tijd van uitzenden van de informatie van
de satellieten te vergelijken met de tijd op het
moment van aflezen, kan de ontvanger zien
waar hij zich op dat moment bevindt Met het
snijpunt van de gegevens van minimaal drie
satellieten kun je je exacte positie op de we
reldbol bepalen. Verdwalen is er dus niet
meer bij
Het is bijna iedereen wel eens
overkomen, dat Cupido juist tij
dens de vakantie zijn pijlen af
schoot. De Leidse zanger Geor
ge Julien beleefde in Bad Ems -
Duitsland - op veertienjarige
leeftijd zijn eerste grote liefde.
Barbara heette ze, een struise
Duitse. Verder dan een beetje
zoenen is het overigens nooit
gekomen.
„Ik kampeerde met mijn ouders
en mijn zusje op een camping
in Bad Ems. 's Avonds gingen
we vaak met een treintje naar
een plaats iets verderop, om te
gaan stappen. De hulp van de
camping, een Antilliaan, ging
ook vaak mee. Die wilde graag
dansen met de Duitse meisjes,
maar daar moesten de jongens
uit Bad Ems niet veel van heb
ben. Toestanden... Uiteindelijk
werd hij verliefd op mijn zusje.
En ik werd verliefd op een meis
je uit Bad Ems. Barbara heette
ze. We hebben in de trein ge
kust. Ik dacht dat ik ontplofte.
Ze was een echte boerenmeid,
maar ze had iets... Daar werd ik
helemaal wee van. Dat was mijn
eerste grote liefde. Na die ene
keer in de trein heb ik Barbara
nooit meer gezien. Ik heb haar
nog wel gezocht maar ze liet
zich niet meer zien. Ik moet nog
altijd even aan haar denken als
ik in de buurt van Bad Ems ben.
Twee jaar later, toen ik zestien
was, kampeerden we in Noord-
wijkerhout. Daar heb ik iets ge
had met een heel aardig meisje
uit Zoeterwoude. We gingen
naar het strand en daar hebben
we naakt in een kuil liggen kroe
len. Nee, we zijn niet met elkaar
naar bed geweest Maar we had
den het heel erg naar ons zin.
Ik weet nog dat ik op een maan
dag naar saxofoordes was ge
weest Toen ik thuis kwam zei
mijn moeder dat mijn Zoeter-
woudsè geliefde had gebeld. Ik
schrok me dood. Ek da
zwanger was. Waaroi
anders bellen? Ik ben
Zoeterwoude geredei
'Jeetje, ben jij in ver
Ze stond perplex. 'Ik
eens met je naar bed
zei ze. Wist ik veel.
Daarna heb ik beslotf
iets me nooit meer u
men. Ik moest condo
ben. Naar de drogist!
ik niet Daar keken ze
streng als je voor zi
schap binnenkwam. I
naar de speelgoedwinl
Tombe gegaan en da
een zak ballonnen g
heb het wel eens g
hoor, met die balloni
ja, dat ging natuurlijk i
