'De babyfuut die daar duikt, is ook leuk hoof
De plantjes, de post en de kat...
Fluisteren op de Nieuwkoopse plassen
Over zomeren in de Leidse HoutL,
Frons weg
HOC 970
maandag 22 JULI 2002
door Nancy Ubert
nieuwkoop - „Mijn huwelijk is stukgelopen op kaartlezen", roept Jea-
nette van Veelen gekscherend tegen haar vijftienjarige buurjongen
Robert Buisman die de elektromotorboot bestuurt. Jeanette moet van
hem de vaarroute uitstippelen en probeert daar onderuit te komen.
Hond Dushi piept onophoudelijk. De jonge Maltezer heeft nog nooit
gevaren. „We hadden die hond niet moeten meenemen", moppert Ro
bert, „en haar ook niet." Hij wijst op zijn jongere zusje Roxanne die de
pose van zeemeermin heeft aangenomen en zichzelf tot boegbeeld
heeft verklaard. Collega Pieter van Langevelde vraagt zich hardop af in
welk absurd gezelschap hij is terechtgekomen. „En dat allemaal voor
een boottochtje. Dit is een uitje van Jan Steen."
Op deze be
haaglijke zo
meravond is
het groepje
bij Jachtha
ven Tijster
man in een
'fluisterbootje' gestapt. De bijna
geruisloze boot biedt plaats aan
maximaal zes personen. Het
Nieuwkoopse plassengebied no
digt uit tot ultieme ontspanning.
Een zacht briesje beroert je
huid. Je ruikt het water, voelt het
bootje glijden en ziet de enorme
variatie in het omliggende land
schap met zijn afwisselende na
tuur. Wie goed kijkt, ontdekt
zeldzame planten als de rietor
chis en de kievietsbloem. Robert
en Roxanne vinden die grote
rijkdom aan planten en vogels
minder interessant dan de goed
gevulde picknickmand en het
verkeer op de grote Noordein-
derpias.
Jeanette probeert het uitstapje
nog een educatief karakter te ge
ven en vertelt haar buurkinde
ren over de Nieuwkoopse plas
sen. „Dit gebied bestaat voor de
helft uit grote en kleine plassen,
sloten en vaarten. De andere
helft is rietland, moerasbos en
weiland. Weten jullie dat dit al
lemaal is ontstaan door uitbag
gering van
turf? Mis
schien zien
we nog
zeldzame
vogels."
Roxanne:
„Die babyfuut die daar duikt, is
ook leuk hoor."
In het plassengebied zijn, in sa
menwerking met Natuurmonu
menten, vier vaarroutes uitge
zet. De routes zijn apart te beva
ren maar ook onderling met el
kaar te combineren. „Hoe dan
ook, we moeten eerst deze grote
plas over", stelt Pieter vast.
Roxanne zwaait uitbundig naar
andere bootjes. „Dat mag niet",
vindt Jeanette. „Dat mag alleen
de schipper doen." Een discus
sie barst los. Welke ongeschre
ven wetten gelden op het water?
En waar komt dat zwaaigedrag
eigenlijk vandaan?
Even later worden de eerste
broodjes kaas klaargemaakt.
Pieter schenkt een laagje rode
wijn in plastic bekertjes. Dushi,
een stuk rustiger inmiddels,
krijgt hondenbrokken en water
uit de plas. Roxanne kondigt
aan dat ze graag wil zwemmen.
Als een aanlegplaats is gevon
den, wordt aan die wens vol
daan. Onder toeziend oog van
Pieter, Roxanne, Jeanette en Robert 'fluisteren' op de Nieuwkoopse Plassen. Particuliere foto
de rest spartelen meisje en hond
in het water.
De tocht gaat verder. Opnieuw
bekvechten Robert en Jeanette
over de route. „Klassiek hoor",
merkt Pieter op. „Ruzie over de
kaart. Een tochtje met de fluis
terboot is dus een relatietest op
het water." „Het is anders be
hoorlijk verwarrend", verdedigt
Jeanette zich. „Hallo", buldert
Robert. „Het lijkt erop dat ik
toch echt gelijk heb. We hebben
een heel stuk van de route afge
sneden. Kijk eens in het riet,
daar staat bordje zes."
„We zijn te netjes geweest",
concludeert Jeanette. Bij som
mige sloten staat een bordje dat
vertelt dat het stuk alleen met
kano's bevaren mag worden.
„Een fluisterboot valt dus niet
onder de categorie motorboot."
Het is te laat om het gemiste
stuk nog te bevaren. Het bootje
is voor twee uur gehuurd. De te
rugtocht over de Noordeinder-
plas neemt meer tijd in beslag
dan berekend.
Tien minuten te laat meert het
gezelschap weer aan bij jachtha
ven Plaszicht van de firma
Tijsterman dat samen met het
restaurant sinds 1938 een fami
liebedrijf is.
Als Pieter Joop Tijsterman ver
telt over de dwaling zegt deze:
„Het leuke van een fluisterboot-
je is dat je op plekken mag ko
men waar het voor motorboten
verboden is. Jullie hebben ge
woon niet goed opgelet. Je
moet, heel simpel, de rode
bordjes met de elektrobootroute
volgen."
Prijs: 17,50 euro per ui lei
euro per dag (als je de kfvei
deelt, valt de prijs mee)
Waar: Tijsterman, Dorpit j
118, Nieuwkoop 0172-5 als
(vooraf reserveren is aan
velen)
Natuurpracht, pure onl nie
ning, stilte, aardige mens ou
re
Jachthaven is moeizamsl
bereiken met openbaai aai
liet
Ie
door Gerard Baas
De plantjes, de post en de kat. Normaal gesproken
zijn dat de voornaamste ingrediënten van de taak die
de huizenoppas c.q. zielige thuisblijver toegeworpen
krijgt. „Ik ga een paar weken weg, zou jij...", vraagt de
aanstaande vakantievierder. Tuurlijk joh, niets aan de
hand, geen probleem. „Mooi, neem ik voor jou een
Toblerone mee. Je rookt toch niet, dus aan een slof si
garetten heb je niets. Nou goed. Ik zie je over twee
weken en nog bedankt hè."
Een hand, een zwaai en daar sta je dan, met een
vreemde sleutel aan je sleutelbos.
Ook deze zomer gebeurt het weer. Op het eerste ge
zicht net als altijd, maar een tweede blik zegt dat het
deze keer totaal anders is.
Het adoptiehuis heeft geen plantjes, geen kat en de
post verdwijnt in een postbus op het PTT-kantoor, of
heet dat tegenwoordig het TPG-kantoor?
In ieder geval geen kopzórg.
Helemaal geen kopzorg.
Mijn vakantiehuisje heeft een loopbrug naar de voor
deur, een terras aan het water en heel veel kubieke
meters zwem- en vaarplezier achter de schuifpui.
Hoe vaak vraagt iemand je nou 'zou je even anderhal
ve maand op mijn woonboot willen passen'? En hoe
snel zegje 'ja', bang voor kapers op de kust? (Woord
keus is het snelst aangepast).
Dit is de kans. Dit maakt het gemis aan een echte va
kantie goed. Overzomeren op een boot, nagenoeg in
het hartje van Leiden. Wie verlangt er dan nog naar
Mexico, Maleisië of Meppel?
's Ochtends een frisse duik in mijn Rijn, 's middags
met een flesje ijskoude helderheid en 's avonds met
de ondergaande zon, goede gesprekken met fijne
vrienden of andersom. Ga maar weg, de woonboot is
in goede handen.
Op de eerste dag is het al raak. De zon schijnt en zet
met gemak 25 graden weg. Om half drie schuift de
schuifpui open en de route naar zomerse heerlijkheid
ligt wijd open. Rust, ruimte, ontspanning. Zo luidt de
theorie.
Maar... De praktijk klinkt anders. De praktijk heeft
niet alleen zijn zachte kanten. Het gekwetter van op
het water spelende kinderen zou zo op een new-age-
cd kunnen, maar met het geluid van speedbootachti
ge vaarmonsters maak je alleen Rammstein-liefl be;
bers gelukkig.
De bestuurders daarvan krijgen als straf niet de
die de 'mensen van het water' jegens elkaar onj dé
schreven-wettelijk verplicht zijn.
Geen 'hoi' dus voor het waterrapaille. Maar ook
rust voor deze woonbootuitzendkracht
Dan maar even binnen op de bank liggen. Biert
de tafel, boekje in de hand. Zachtjes klotst het
tegen het kelderraam, een eend rust uit op hett
de zon zorgt voor een weldadig warme roes enl
buitenleven voelt zoals het hoort te voelen. Als i
wiegje wiebelt de boot... rust... rust...
Zachtjes klinkt het ronken van de huisoppas.
Het ultieme vakantiegevoel. Dat hoopt toch iedereen in de zomer te vinden. Voor de een is dat het eenzame uitzicht
vanaf de Mount Everest. De ander zoekt het snorkelend in de Middellandse Zee of vliegerend op Ameland. Maar
zonnebloemen helpen groeien in de achtertuin geeft misschien net zoveel vrijheid, ontspanning en plezier. Lezers
van het Leidsch Dagblad stuurden de foto in die voor hun het ultieme vakantiegevoel oproept en vertellen het verhaal
dat achter het kiekje schuilt. De beste inzendingen verschijnen tot en met 24 augustus in de krant. Gevoelige platen
zijn welkom in de brievenbus (postbus 54, 2300 AB Leiden), de mailbox (redactie.ld@damiate.hdc.nl, uitsluitend
in jpg-formaat, hoge resolutie) of bij de receptie van het kantoor aan de Rooseveltstraat 82 in Leiden.
'Absoluut niet voeren' staat
op het bord in het herten
kamp van de Leidse Hout,
een groene oase tussen het
steen van Leiden en Oegst-
geest. Wie zich door de koei-
enletters op het knalgele
bord niet laat afschrikken,
maakt het zwarte prikkel
draad dat bezoekers en
beestjes scheidt wel duide
lijk dat het menens is.
Maar Isabella is pas 18
maanden oud en zij kan niet
lezen. Van prikkeldraad
heeft ze ook geen verstand.
Wel van hertjes: die zijn lief.
En hebben dus wel een
chipje verdiend uit de mini-
zak die in haar kleine knuist
jes de proporties van een ge
zinsverpakking aanneemt.
De hertjes en ganzen nemen
de gulle gaven dankbaar in
ontvangst. Het leven - en de
zomer in het bijzonder - is
mooi als je lief bent. Al snel
blijkt dat de Leidse Hout vol
zit met lieve wezens. Isabel
la's chips zijn voor iedereen.
Toevallige passanten krijgen
ongevraagd de zak onder
hun neus geduwd. Iedereen
hapt toe: eerst verbaasd, dan
met een lach. Zo maak je
vrienden.
De zomerse gulheid ver
spreidt zich als een olievlek
over de Leidse Hout. Naar
mate de middag vordert, Ia-
ten ook de grote mensen op
hét terras van het theehuisje
rdi
zich steeds vaker verleiden is.
tot naastenliefde. Niet met rjSf
chips en onschuldige, blau
we ogen dis doorgeefluik,
maar met rondjes koele rosn v
en bloedhete bitterballen.
Binnen speelt de Andrew
Spieker band klassiekers uil
jazz en pop, buiten is het
ven goed.
Het is 'wisselend bewolkt d<
met hier en daar een bui',
maar zelfs als die bui hier nrr
yalt, blijft de zon schijnen.
Uit de grote picknicktassej
op het grasveld, uit de in
strumenten van de band ei
desnoods uit de door con
dens matgeslagen flessen
rosé. Maar vooral uit het
zakje chips van Isabella.
Theo Westra uit Leiden schoot zijn ultieme vakantiefoto op Terschelling: „Dit panora
ma is genomen tegenover uitspanning 'De Walvis', vanwaar je een fantastisch uitzicht
hebt op de Waddenzee richting Vlieland. Tijdens een 'vakantie in eigen land' op deze
eilanden waan je je in het buitenland, zodra je een stap aan wal zet. Hier ervaar je het
zogenaamde 'eilandgevoel', een niet te bevatten fenomeen voor mensen die het nooit
ondervonden hebben. Het is een soort overweldigende rust die zich van je meester
maakt. Ineens hoeft niets meer snel, gaatje lichaam in een soort slaapstand. Niemand
heeft haast en iedereen is gemoedelijk, net als in Spanje. Alles van vandaag kan ook
morgen. Bij het zien van deze foto krijgt elke Waddenganger dat gevoel direct weer.
Hier kom je tot rust!"
Ze is toe aan een man. „En dat
is heel lastig als je zo'n lelijke
frons hebt", vindt de Leider-
dorpse Yvonne. („Ik ben 46,
werk als secretaresse, maar zet
mijn achternaam er maar niet
bij. Want dan krijgt mijn baas
een rolberoerte.") Haar vakan
tiegeld, zo'n 1500 euro, heeft
Yvonne gereserveerd voor een
cosmetische behandeling. „Ik
laat die oerlelijke rimpel tussen
mijn wenkbrauwen wegspuiten
en mijn lippen een beetje op
pompen. Dit jaar daarom geen
vakantie voor mij. Geen uitstap
je zelfs. Mijn vakantiedagen
neem ik in oktober op om dan
na een paar weken als een godin
zo mooi weer op het werk te
verschijnen."
Nu maar hopen dat Yvonne's
baas en collega's straks ook zien
dat zij er stukken knapper op is
Va
bi
geworden. Zouden meer men
sen van hun vakantiegeld een
cosmetische ingreep betalen?
„Ja, weet ik dat", antwoordt een
medewerker van de Rotterdam
se Velthuis Kliniek waar alle
voorkomende cosmetisch chi
rurgische ingrepen worden uit
gevoerd. „Denkt u nu echt dat
wij onze cliënten vragen waar zij
het geld vandaan halen? Dat in
teresseert ons helemaal niet."
Bij Vanessa's cosmetische on
derneming, New-Fill Center
Den Haag, weten ze het wel ze
ker: vooral alleenstaande vrou
wen gebruiken hun vakantie
geld om hun uiterlijk een
pepper te geven. „Echt vi f
zegt mede-eigenaar Ruui
nada. „We krijgen hier de 4
uiteenlopende mensen b se
Arm en rijk. Er zijn mens
hun vakantie schrappen
dysport."
Dysport?? „Een injectie,
lijkbaar met botox. Dank
dysport-behandeling wc
spieren lam gelegd. Dat
bijvoorbeeld kraaienpoo
Ook een frons verdwijnt
mee als sneeuw voor de
