Wilskrachtige rebel
imponeert in finale
Verhoudingen in het internationale volleybal zijn zoek
Tour is nog niet in Frankrijk en Dekker moet al vrezen
mstrong van start
t hongerig gevoel
SI
ne zege
r Willem I
[terug
r Haarlem
Nederland door dubbele winst op Cuba koploper in poule World League
SPORT
maandag 8 JULI 2002
ierena Williams
it haar zus
nus af
door Mare Molenaars
londen - De wijze waarop Uey-
ton Hewitt het toernooi van
Wimbledon op zijn naam schreef,
was beslist indrukwekkend. Maar
toch, de 21-jarige Australiër is dan
wel een groot winnaar, het
maakt hem nog niet een groot
kampioen. Daarvoor is de rebelse
Hewitt een nog te ruwe diamant.
i - Willem II heeft zater-
nd in de Intertotocom-
imet 1-0 gewonnen van
serse St. Gallen. Tom
Smaakte in de 15de mi-
por eigen publiek het
oelpunt. Willem II speelt
rld weekeinde de return.
5 Intertoto kunnen uitein-
Irie clubs deelname aan
A Cup afdwingen. De
li Willem n was het eer-
i cesje voor de nieuwe
j MarkWotte.
i - De Holland Basket-
c keert terug naar
de plaats waar het
bi groot geworden is. De
Holland staat dan weer
t H van Haarlem. De
jnaar Rotterdam, inge-
oor expansiedrift, heeft
bracht wat de beleids-
s ervan verwachtten. Na
r zonder Basketball
1er van 26 tot en met 30
r2002 een toernooi in
nemer Sportcentre in
l Er zullen zes ploegen
De enorme wilskracht en de on
gekende drang tot perfectie heb
ben Lleyton Hewitt in recordtijd
naar de koppositie op de we
reldranglijst gebracht. Maar zijn
emotionele uitbarstingen en ook
zijn gedrag buiten de baan heb
ben zijn populariteit geen goed
gedaan.
Hewitt, die gistermiddag op een
volgepakt centre court korte
metten maakte met de Argen
tijnse debutant David Nalbandi-
an (6-1 6-3 6-2), is milder ge
worden, dat wel. Maar nog altijd
ontbeert hij het charisma van
grote voorgangers als Sampras,
Agassi en Ivanisevic.
Hewitt als voorbeeld voor de
jeugd, in zijn thuisland moeten
ze er (nog) niet aan denken. El
ders waarschijnlijk ook niet,
maar er is hoop. Hewitt speelt
nog altijd met zijn hart. Hij rent,
hij schreeuwt, plukt aan de sna
ren van zijn racket, smijt met
energie, balt zijn vuist na elk ge
wonnen punt en slaat zichzelf
opzichtig op de borst. Dat kan
geen kwaad, integendeel. Waar
Hewitt speelt, daar gebeurt ten
minste wat.
Zijn gedrag op de baan is het
probleem ook niet. Niet meer
althans. Dat hij racistische op
merkingen maakte naar de don
kere speler James Blake zal hem
altijd blijven achtervolgen. Zijn
aanvaringen met de Spaanse
held Alex Corretja al net zo.
Maar het zijn geen incidenten
van recente datum, ze dateren
uit een vroeger tennisleven. He
witt is de vilde haren (ook let
terlijk) een beetje kwijt Het ge
volg is wel dat de Australiër zich
zoveel mogelijk afsluit van de
buitenwacht om problemen te
vermijden.
Met de pers in zijn eigen land
praat hij niet meer, sinds er een
negatief commentaar in een van
de kranten verscheen. Maar ook
buiten de eigen landsgrenzen
stelt hij zich niet op als een am
bassadeur voor de sport. Hewitt
vindt de kritiek maar flauwekul.
„Ik doe best interviews, maar
niet allemaal. Mijn werk ligt op
de baan. Alles erom heen leidt
alleen maar af."
Op Wimbledon werd Hewitt, als
eerste geplaatst en favoriet voor
de titel, gevraagd voor vier inter
views op televisie. In zijn con
tract staat dat hij er in principe
maar twee hoeft te doen. Twee
keer vier minuten, meer niet
Een voorstel om vier keer twee
minuten naar de studio te ko
men, wees hij af. Hewitt isoleert
zich. Hij koopt geen snelle au
to's of dure huizen, hij wil
slechts rust in de tent. Ook gis
termiddag, na zijn eerste Wim-
bledontitel, de eerste voor Au
stralië sinds Pat Cash in 1987,
liet hij niet het achterste van de
tong zien.
Op de wedstrijdbaan was daar
ook al geen aanleiding toe. De
finale tegen Nalbandian was
niet meer dan een slap aftreksel
van de historische ontmoeting
van vorig jaar tussen Goran Iva
nisevic en Hewitts landgenoot
Patrick Rafter. De zouteloze
eindstrijd van gisteren, de eerste
op Wimbledon tussen twee ba-
seliners sinds het tijdperk Borg,
kon geen moment boeien. Voor
de enige opschudding zorgde
een naaktloper die na de eerste
regenpauze voor volle tribunes
zijn dansje opvoerde.
Waar Richard Krajicek in 1996
zijn nervositeit verloor toen
plots een vrijwel naakte serveer
ster het gras oprende, daar wist
Nalbandian (die zich zaterdag in
een beslissende set ontdeed van
de Belg Malisse) niet te profite
ren van de onverwachte onder
breking. De 20-jarige Argentijn
voelde zich geen moment thuis
op het centre court en was op
aüe fronten de mindere. Jam
mer, want het is misschien leuk
voor geschiedschrijvers dat ie
mand in zijn eerste grastoernooi
meteen de finale van Wimble
don haalt, het toernooi had toch
echt een beter einde verdiend.
Nalbandian, die zich voorbe
reidde op een cricketveld in
Buenos Aires, zal er niet te lang
om malen. Hij had zijn moeder
beloofd dat hij vorige week thuis
zou zijn, het werd een week la
ter. Maar wel met een zilveren
schaal en 450.000 euro's in zijn
Lleyton Hewitt reageert uitgelaten op zijn eerste Wimbledon-zege. Foto: Ian Hodgson/Reuters
st richting
de wereldtitel Nalbandian kan Hewitt geen partij bieden
rmstrong oogt vlak voor aanvang van de eerste etappe ont-
11. Foto: Eric Gaillard/Reuters
Pertijs
f U«c - Hij weet wat hij
dus is Lance Armstrong
4i n die weinig aan het toe-
5 laat. „Mijn missie is de
3 innen in Parijs. Niet van-
herinnerde de Ameri-
lereen aan zijn strategie,
lij zaterdag in Luxemburg
rel opzichten verraderlij-
oogvan de 89ste Tour de
gewonnen,
eerste gele trui van deze
om de schouders moest
•ng ook zichzelf herinne-
het feit dat het winnen
proloog niet was voor-
Jfs niet was gewenst) in
jgvuldig opgezette scena-
j moeten leiden tot de
i eindzege. Hij had onbe-
ts in zich boven gehaald,
jeen enkele manier is te
of plannen: motivatie.
B dat je denkt dat je de
voor de start gewonnen
je geweldig voor gaas",
e Amerikaan.
mburg kwam hij er ach-
iet winnen van de Tour
nog altijd geen fluitje
cent is. Juist omdat hij -
de perfecte voorberei
de laatste weken alleen
oorde en las dat hij niet
iezen. „Dat maakt me
Hoe hoger ze je op een
zetten, hoe kwetsbaar
st. Ik realiseer me dat ik
tijde respect moet hou-
)r alle factoren die een
d beïnvloeden. Voor de
renners, voor het weer,
gevaren van materiaal-
i valpartijen die overal
oer liggen. Ik blijf daarom
Dgerig."
'g knorde zijn maag plots
Het was een samenloop
ui omstandigheden. Zijn
Jtstin, zijn zoontje Luke,
ty-tweeling Grace Elisa-
Rose en zijn
schoonouders waren tijdens de
warming-up in zijn onmiddellij
ke nabijheid. IVat hem dat
deed?', vroeg iemand. Arm
strong dacht na en zei: „Mijn fa
milie is het belangrijkste in mijn
leven. Ik wil winnen voor hen."
Kleine Luke vraagt het 'Daddy'
zelfs keer op keer. „Nu ze er hier
bij zijn: is dat misschien wel de
reden dat ik zo gemotiveerd
was."
Maar er was meer. De Arm
strong die zich had voorgeno
men op het verraderlijke par
koers geen risico's te nemen,
keek in de teambus naar de tele
visie en zag Botero vlammen.
„Ik dacht 'oh my God'. Die kan
ik vandaag niet aan. Ik mag me
zelf niet over de kop rijden. Een
maal onderweg zag ik dat de
zon scheen, dat de weg droog
was en plotseling kreeg ik een
geweldig gevoel over me. Ik wil
de die Botero pakken. Op tv had
ik al gezien dat het vooral aan
kwam op het laatste gedeelte
van de rit. Zo heb ik mijn race
ook ingedeeld."
Hij reed in het blauwe pak van
zijn team US Postal Service. Niet
in het geel van de titelverdedi
ger. Ook weer zo iets. „Het geel
moet je eerst verdienen voor je
het om mag."
De rekenmeester in hem stak
daarna weer snel de kop op. „Ik
denk niet dat het verstandig is
mijn ploeg nu te laten werken
om het geel vast te houden. La
ten we het maar wat conserva
tiever aanpakken en anderen
een tijdje die trui gunnen." Gis
teren werd hij op zijn wenken
bediend. Al was het niet Jala-
bert, maar de verrassende Ber-
togliati die de leiding overnam.
Armstrong: „Ik begrijp wel dat
mensen bang zijn voor een saaie
ronde wanneer ik al in de pro
loog het geel pak. Maar geloof
me: dit wordt een opwindende
Tour. Eerlijk waar."
door Vincent Ronnes
Rotterdam - Kanttekeningen zijn er te
over. Maar na twee weekeinden World
League liggen de feiten er wel. Cuba is
geen schim meer van wat deze prachti
ge volleybalgrootmacht ooit is geweest,
Rusland verliest thuis zomaar van
Duitsland en het Nederlands volleybal
team staat na twee keer 3-1 tegen Cuba
bovenaan in de poule.
Hoog op de tribunes keken de Neder
landse sterren van weleer toe. Soms
meewarig, kritisch, af en toe schimp
scheutend, maar bovenal vol herinne
ringen aan prachtige tijden. Op initia
tief van Peter Blangé en Joop Alberda
was er zaterdagmiddag een reünie
waarvoor de 27 oud-internationals wa
ren uitgenodigd die een of meerdere
keren aan de laatste vier Olympische
Spelen hebben deelgenomen.
Zij waren daar om elkaar weer te zien,
sommigen zijn vrienden voor het leven
gebleven, anderen waren dat nooit en
zullen dat nooit worden. „Leuke dag",
juichte menigeen. Om er vervolgens
aan toe te voegen: „Maar dat was niet
vanwege het volleybal". Het gespartel
daar beneden op de vloer van Ahoy"
kon hen niet boeien. „Winnen van het
achtste van Cuba, proficiat".
Emotioneel zijn velen nog verbonden
met het nationale volleybal. Dat ze niet
altijd een hoge pet op hebben van het
huidige team (en niet te vergeten dat
van de voorbije jaren) is begrijpelijk.
Immers, veel van hen kwamen uit het
niets en vochten zich een weg naar de
allerhoogste sportieve toppen. Natuur
lijk gingen hun gedachten zaterdag te
rug naar die keren dat Ahoy" bomvol
zat (nu twee keer ruim 3.000 mensen)
en bijvoorbeeld naar die World League
finale in 1996 toen van Italië werd ge
wonnen.
Maar de gewoonste zaak van de wereld
was dat winnen ook toen zeker niet,
wat betreft de Worid League bleef het
zelfs maar bij die ene keer. Herinnerin
gen willen in de loop der jaren wel eens
mooier worden dan de werkelijkheid
ooit was. Als de voormalige internatio
nals zaterdagmiddag hadden afgespro
ken het alleen maar te hebben over el
lende, mislukkingen en ruzies, dan
hadden ze even goed tot diep in de
nacht kunnen blijven doorpraten.
Nederland behoort niet meer tot de ab
solute wereldtop zoals in het begin van
de jaren negentig. Maar er is wel meer
veranderd. In deze World League-poule
zou Rusland makkelijk eerste worden.
Het was slechts de vraag of Cuba zoda
nig door het gemis van de politieke
vluchtelingen verzwakt zou zijn dat Ne
derland ervan zou kunnen winnen, dus
tweede in de poule zou worden en
daarmee een van de acht finalisten.
Cuba bleek dit weekeinde in Rotterdam
nauwelijks aan sprong- en slagkracht
verloren te hebben, maar des te meer
aan ervaring. De setjes die ze toch nog
pakten waren cadeautjes van de Neder
landers. Minstens zo opzienbarend was
de uitslag in Rusland. Duitsland verloor
vrijdag zeer krap, maar won zaterdag
de tweede wedstrijd. Aanvoerder Rein-
der Nummerdor. „Duitsland is echt
een goede ploeg aan het worden."
Zowaar is Nederland plots poule-aan
voerder. Het halen van de finaleweek in
Brazilië in augustus blijft een doel. Veel
internationale ervaring opdoen, blijft
het motto van Bert Goedkoop. Tegelij
kertijd zit hij ook dit jaar weer met spe
lers die er echt even tussen uit moeten
voor aanvang van de seizoenapotheo
se, in dit geval het WK in september in
Argentinië. In overleg met betrokkenen
zelf zullen er enkelen voor de vermoei
ende uitwedstrijden tegen Rusland en
Cuba vrijaf mogen nemen.
Dat het dan gaat om de al zeer lang
meedraaiende volleyballers Schuil en
Görtzen is niet zo logisch, aldus Goed
koop. „Ook bij een jonge speler als Ni
co Freriks zie je dat het een keer te veel
kan worden. Ook die jonge jongens
kunnen wel eens aan rust toe zijn."
Bert Goedkoop gaf toe dat het een lasti
ge keuze zal worden, zeker als tegen de
laatste uitwedstrijden blijkt dat deelna
me aan de finale van de World League
nog op het spel staat
door Edward Swier
Luxemburg - De patiënt Erik
Dekker zelf is, met kwetsuren
aan zijn reeds geplaagde heup
en elleboog én vooral pijn in het
hart, te ontgoocheld om de pers
te woord te staan. Dat doet dok
ter Geert Leinders dus voor hem
in de lobby van het sjieke Shera-
ton-hotel. Een valpartij in de
zondagse rit door Luxemburg
zette gisteren Dekkers voortgang
in de maar net gestarte Tour op
het spel.
„Erik had al niet veel speelruim
te meer over ten opzichte van
de rest van het peloton. Ik denk
dat het maandag een heel zware
dag voor hem gaat worden. Een
renner die conditioneel nog niet
top is, kan niet zoveel hebben.
Medisch gezien kan hij en mag
hij van mij starten, maar ik denk
dat het er niet goed uitziet. Erik
heeft veel pijn, en niet alleen
vanwege de kwetsuur. De ont
goocheling is groot."
Erbij zijn en overleven. Dat was,
voor de start van de Tour de
France, voor Erik Dekker het
doel. Óp 23 maart brak hij in
Milaan-San Remo zijn heup op
vier plekken. Het revalidatiepro-
ces was lang en moeizaam.
Maar Dekker moest en zou naar
de Tour gaan. Niet alleen omdat
hij dat zelf wilde. Maar omdat
de ploeg zat te springen om de
terugkeer van de Drent. Winnen
zou hij niet kunnen, voorspelde
Dekker zelf. Maar de Rabo-troef
dacht al aan het naseizoen,
waarin hij - alsof er niets ge
beurd was - voor prolongatie
van de wereldbeker wilde gaan.
En nu is het vervolg van zijn
Ronde onzeker. Frankrijk is nog
niet eens bereikt
Je maakt wat mee als Dekker er
heeft weinig zin, al zullen er ge
zien de pijn waarschijnlijk wel
een paar scheurtjes in het bot
zitten.
Eigenlijk was het een valpartij
van nite. Na 52 kilometer koers
was, in aanloop naar de eerste
bergsprint, onrust ontstaan in
de grote groep. Het peloton
schoof ineen, wielen raakten el
kaar. Zo'n vijftien renners gin
gen tegen het asfalt De meesten
konden zonder kleerscheuren
door. Christophe Moreau niet.
Met drie minuten en twintig se
conden tijdverlies, én nog eens
twee pijnlijke valpartijen later
op de middag, is zijn kans op
een hoge eindklassering naar de
haaien.
Het kon in het Rabo-kamp nie
mand deren. Daar was het, weer
eens, Dekker-time. De belang
stelling voor het debuut van Ad-
dy Engels en Karslen Kroon was
voorbij. De tevredenheid over
het presteren van Levi Leiphei-
mer en Michael Boogerd werd
volledig overschaduwd. Geen
van de coureurs kon nog vrolijk
kijken na de aanblik van Dek
kers gekwetste, door de Tour-
dokter vol pijnstillers gestopte,
lichaam. Op het netvlies van al
len bleef slechts één beeld
staan. Dat van Dekkers, in slow
motion uitgevoerde, helletocht
naar de ploegleiderswagen, de
treurig stemmende wijze waar
op hij zijn been in de auto tilde
en de bezorgde blik op zijn ge
laat. Ploegleider Adri van Hou-
welingen probeerde er daar de
moed in te houden. „In Milaan-
San Remo bleef hij achter op
straat. Kon hij niet verder. Nu
stapte hij weer op. Dat kan je, in
die zin, hoopgevend noemen.
Destijds was er helemaal geen
hoop meer."
bij is. Grote hoogtes en de diepe
dalen. Het ene jaar is het hosan
na in de Tour, dan weer doffe
ellende. In 1998 viel Dekker, in
Ierland, in de eerste rit een gat
in zijn knie. Pats, over. Naar
huis. Na de hematocriet-affaire
op het WK van Verona in 1999,
volgde begin 2000 een elleboog-
breuk. Dat jaar vermoordde
Dekker zichzelf bijna aan het
begin van de Ronde. Na een
vlucht met Jacky Durand werd
hij ingelopen en moest hij het
peloton laten gaan. Het gevolg:
een paar heel zware dagen. En
later die succesvolle ronde: drie
ritzeges.
In 2001 kon Dekker dat vanzelf
sprekend nooit evenaren. Maar
één dagzege stemde hem al bo
venmatig tevreden, net als het
vervolg van het seizoen met
winst in het WB-klassement. In
2002 leek het aanvankelijk ook
niet op te kunnen. Dekker won
de Tirreno-Adriatico en verover
de, cynisch genoeg, in het week
einde van Milaan-San Remo de
eerste plaats op de wereldrang
lijst Tot het moment dat hij zijn
heup brak. ,Jk heb nooit eerste
op de lijst gestaan, ik heb alleen
Erik Dekker
schreeuwt het
uit van de pijn
als de tourarts
zijn wonden
verzorgt.
Foto: ANP
maar eerste gelegen", grapte hij
nadien.
Gisteravond viel er niks te la
chen. Onderzoek door dokter
Geert Leinders in het hotel wees
uit dat er geen breuken waren.
Het rapport: de linkerelleboog,
pols en heup zijn geraakt. Op de
heup zit een vrij serieuze bloed
uitstorting. Meest zorgwekkend
is de elleboog. Een foto maken
