Eindelijk goed genoeg
Anita Witzier zat bij zichzelf onder de plak
„Het is een verwarrende periode met veel pijn, maar die werkt ook louterend. Ik heb nu veel meer zelfkennis." Foto: GPD/Harmen de Jong
Pas toen ze ziek werd, leerde ze
zichzelf kennen, „ik wilde altijd
'de perfecte alles' zijn en had een
laag gevoel van eigenwaarde."
Voor het eerst in haar leven is de
KRO-presentatrice Anita Witzier
(40) 'best trots' op zichzelf.
door Monique de Knegt
Thuis kwamen streng-hervormde man
nen van de kerkenraad bidden voor het
heil van de dochter van begrafenison
dernemer Willem Witzier. Niet dat er iets met
haar mis was, want bidden deden de ouderlin
gen uit Groot-Ammers in alle gelovige gezin
nen uit het dorpje aan de Lek.Als de theeke
tel begon te fluiten, kneep ik er tussenuit."
Blote voeten onder een vastgesnoerde katoe
nen broek. De blouse is nonchalant dichtge
knoopt. Strak lichaam en stralende lichtblau
we ogen die zich niet laten lezen. Eén been op
tafel, sigaretten bij de hand. Stoer en kwets
baar tegelijk. Drie, vier keer in de week traint
ze haar lichaam op de sportschool om het
hoofd leeg te maken en elke vezel in haar lijf te
voelen. Maar ze rookt ook, drinkt, verslindt
boeken en vindt troost in chocolade.
„Dit is een verwarrende periode in m'n leven.
Ik voel me heel sterk, maar soms ook zielig.
Omdat ik er alleen voor sta, omdat ik meen dat
niemand me aardig vindt, omdat ik een ziekte
heb, om hoe het was of hoe het had kunnen
zijn, om alles wat ik kan bedenken. Natuurlijk
zijn er in het leed van de wereld veel ergere
dingen, maar ik moet het hier en nu doen.
Mag ik zo nu en dan ook een potje janken?"
De gebeden van de kerkenraad zijn niet ver
hoord. Anita Witzier lijdt aan reumatische ar
tritis, is niet gelukkig in de liefde en 'gelooft
dat ze gelooft' dat het na dit leven niet over is.
„Anders is het zo'n kille bedoening."
Als meisje zat ze op gymnastiek en op zondag
mocht ze van haar ouders zelfs gaan zwem
men. Maar ze ging ook naar de school met de
bijbel, bezocht trouw de catechisatie en hoor
de in de kerk hel en verdoemenis prediken. „Ik
heb veel meer van het calvinisme meegekre
gen dan me lief is. Carpe diem, pluk de dag,
was iets negatiefs voor ons. Mensen die dat
zeiden, leefden maar raak. Maar dat betekent
het helemaal niet. Carpe diem wil zeggen dat
je je bewust bent van het heden. Dat ben ik nu
meer dan ooit."
„Ik doe m'n werk anders. Het is geen werk
meer, het is gewoon leuk. Ik sta niet meer en
kel in dienst van het programma. Ik haal er
ook voor mezelf veel uit. Mensen geven mij
vertrouwen en zetten mij tot nadenken over
onderwerpen. Ik heb ook een andere houding
gekregen naai' de mensen toe. Ik leef me meer
in, ben me veel bewuster van alles. Dat geeft
rust, zelfwaardering. Ik ben inmiddels best
trots op mezelf. Trots, ik durf het woord einde
lijk uit te spreken."
Ze kijkt naar visagiste Martina die goedkeu
rend knikt. Martina verzorgt niet alleen de ma-
ke-up, maar is inmiddels ook vriendin. Bij veel
interviews is ze er op de achtergrond bij. Voor
de 'naturelle look' van Anita, maar ook voor de
gezelligheid en het vertrouwen dat langzaam
maar zeker is gegroeid dankzij de ziekte die
haar drie jaar geleden overviel. „Ik kreeg dikke
knieën, vochtophopingen, ontstekingen. Een
half jaar lang kon ik nauwelijks meer lopen.
Reumatische artritis was de diagnose."
„Ik was 37, moeder van twee kinderen van zes
en één jaar. Ik was boos en bang, kon niet aan
vaarden dat ik ziek was en werd heel ongeluk
kig. Door de ziekte kwam m'n leven tot stil
stand. Dan moet je wel gaan nadenken. Ik
kwam er achter dat ik heel bang ben om de
controle te verliezen, om afhankelijk te zijn. Ik
moest leren dat het leven niet maakbaar is. Ik
werd me bewust van de patronen die ik ge
bruikte om door het leven te laveren."
„Ik kende mezelf eigenlijk niet zo goed. Ik ver
gat mezelf. Dat heeft met m'n gevoel van ei
genwaarde te maken. Dat was niet zo hoog.
Op een schaal van nul tot tien? Nou... euh, een
vijfeneenhalf? In de schijnwerpers staan met
een lage eigendunk lijkt misschien een tegen
stelling, maar dat is het niet. Het was prettig
om het lichtpuntje te zijn. Dan had ik toch het
gevoel dat ik alles onder controle had.
Ze kreeg van allerlei mensen om zich heen te
horen hoe mooi ze was en hoe goed ze het
deed, maar zelf gaf ze haar optredens vaak een
onvoldoende. „Ik wilde de perfecte presenta
trice, de perfecte moeder, de perfecte geliefde,
de perfecte buurvrouw, de perfecte alles zijn.
Als er iets fout ging, dan rekende ik me dat
enorm aan. Ik kan er niks van, dacht ik dan. Ik
kan beter wat anders gaan doen. Op het werk
hield ik meestal m'n mond als ik het ergens
niet mee eens was. Anders zouden ze me mis
schien maar arrogant vinden. Thuis wilde ik
ook de harmonie bewaren. Ik hield me in of
liet dingen niet toe. Ik dacht: als je ruzie
maakt, dan is het afgelopen. Maar dat is niet
zo. Pas als je je hart lucht, is er ruimte voor een
gesprek."
.Altijd alles goed willen doen, iedereen willen
behagen. Dat heb ik van huis uit meegekregen,
maar het zit ook in het beestje. Ik heb nu ge
leerd om me niet in honderdzestig bochten te
wringen om de ander te behagen. Ik zeg vaker
'nee'. Het lukt niet altijd, maar dan ben ik me
daar wel bewust van. Een 'leermoment' noem
ik dat dan maar. Ik schrik er nog steeds van als
ik weer iets ontdek, maar ik hoop dat het nooit
ophoudt. Ik groei ervan. Het is een verwarren
de periode met veel pijn, maar die werkt ook
louterend. Ik heb nu veel meer zelfkennis."
„De reuma heeft me meer gebracht dan ge
kost. Nou heb ik natuurlijk ook gemakkelijk
praten: ik ervaar de ziekte niet meer. Ik slik
geen medicijnen meer en je ziet niets. Ik moet
alleen niet gaan sjouwen omdat de ziekte wel
terug kan keren. Reuma heeft m'n hele leven
op z'n kop gezet, maar als dat niet was ge
beurd, dan denk ik dat ik er slechter voor had
gestaan. Ik ben nu aardiger voor andere men
sen en voor mezelf. Ik keur mezelf niet meer
zo af. Ik zat bij mezelf onder de plak. En als je
geen eigenwaarde hebt dan kun je ook moei
lijk iets voor anderen betekenen. Ik dacht al
tijd: je moet geven, geven, geven. Ik heb er
nooit bij stilgestaan dat je ook moet krijgen. Ik
zag het niet of ik wilde het niet zien."
Twee kinderen hobbelen binnen in het huis
dat ze vorig jaar na haar scheiding heeft be
trokken. Het is er kleiner en minder luxe dan
voorheen. „Maar ik leef nu ook luxe. M'n ijs
kast is vol. Ik kan bij Albert Heijn in m'n karre
tje doen wat ik wil en volg m'n eigen pad."
Niet dat ze party na party afstruint, wanhopig
op zoek naar een nieuwe liefde. „Ik ben hele
maal niet op zoek. Ik moet eerst mezelf op or
de krijgen. Je ziet mij trouwens nooit op par
ty's. Ik ben ook geen premièretype. Ik word er
niet voor uitgenodigd, maar ik voel me er ook
niet thuis. Ik ken er niemand."
„Ik heb geen glamourleventje. Dan moet je je
weer speciaal aankleden en zo. Als ik door La
ren fiets tussen de Bentley's en Jaguars, voel ik
me al een toeschouwer. Blaricum is veel meer
een dorp. Natuurlijk zie ik ook de vrouwen die
in een Chanelpakje een half ons peultjes be
stellen bij de groenteman, maar ik verkeer niet
in het kakkerige milieu."
Liever praat ze eindeloos met haar vriendin
onder haar goud geverfde plafond. Over min
derwaardigheidsgevoelens, werk, opvoeding
en foute mannen ('Liever een begenadigd vuil
nisophaler dan een twijfelende arts'). Bridget-
Jones-achtige toestanden. „Ik ben op de helft
van m'n leven. Wat zit er nog in het vat?"
Televisieprogramma's presenteren bij de KRO.
Hints, Tien voor Taal, Memories. „Ik heb een
lage vervelingsdrempel. Ik vind het leuk om
verschillende televisieprogramma's te doen. Ik
kèn verder ook niets, dat is m'n makke. Ik zou
wel prachtig willen kunnen zingen of een in
strument bespelen. Iets creëren, tuinen ont
werpen. Maar ik kan alleen lekker koken."
Ooit studeerde ze rechten in Utrecht. „Baat
het niet, dan schaadt het niet, dacht ik. Het
was geen bewuste keuze. Ik wilde gewoon weg
uit het dorp. Ik wilde wel eens meer zijn dan
de dochter van Willem Witzier, de begrafenis
ondernemer. Ik was enig kind. Niet materieel
verwend, maar wel in aandacht. Tot je zestien
de denk je dat de wereld om jou draait. O,
help, niet dus. Als je gaat studeren, zie je aller
lei soorten mensen met verschillende normen
en waarden. Je ziet dat etiketten verwijderd
kunnen worden en dat ze er niet toe doen."
Het keurig opgevoede Nederlands-hervormde
meisje brak haar studie af en ging werken bij
Veronica, 'de allerlekkerste'. Van medewerk
ster bij personeelszaken werd ze al gauw om-
roepster. Ze ging televisieprogramma's pre
senteren, reisde de halve wereld af en vond in
1997 haar nieuwe thuis bij de KRO. In juli be
gint een nieuwe serie afleveringen van het pro
gramma Memories, waarin oude liefdes elkaar
weer ontmoeten. Een programma vol wee
moed. Zelf zou ze haar eerste liefde ook nog
wel eens willen zien. „Dat iemand voor het
eerst in je leven (niet zijnde je broer, zus, vader
of moeder) onvoorwaardelijk voor je gaat,
maakt ontzettend veel indruk."
Ze wil Memories nog tot in lengte van jaren
presenteren. Maar iets anders is ook leuk.
Geen avontuurlijk reisprogramma meer. „Het
was hartstikke mooi, maar ik heb het allemaal
gezien. Ik wil 's avonds gewoon in m'n eigen
bed liggen." Graag zou ze een praatprogram
ma zoals Vurige Tongen presenteren. „Er zijn
nu verschillende presentatoren, maar ik ben
niet gevraagd! Wat ik echt geweldig vind om te
maken, is een showprogramma. Alle stukjes
die zijn voorbereid worden live één geheel. Ie
dereen is heel alert. Je komt dan op een be
paald concentratieniveau dat extra adrenaline
geeft. Dat is spannend, gewoon lekker. Als de
KRO een soort showprogramma gaat doen,
dan ben ik de aangewezen persoon om het te
presenteren. Zo! Dat had ik een paar jaar gele
den nooit durven zeggen."
