Elfde Drum Rhythm Festival:
weinig krenten in te veel pap
KUNST CULTUUR
Polanski wint Gouden Palm met 'The Pianist'
Technische perfectie
bij Klaasen en Sandifc
Giacometti kan pian;
functioneel ranseler I
Laureaten Prinses Christina Concours: pianiste Maureen Wong is een natuurtale
Arno windt
het LVC om
zijn vinger
Rockband Hole
definitief ter ziele
londen - De Amerikaanse rock
band Hole gaat definitief uit el
kaar. Zangeres Courtney Love
en gitaris Eric Erlandson, het
centrale duo van de groep, kon
digden op de website van Hole
aan dat zij geen opnames meer
zullen maken en niet meer sa
men optreden. Courtney Love
heeft intussen een succesvolle
carrière als actrice. Zij werd ook
bekend van haar huwelijk met
zanger Kurt Cobain, die in 1994
zelfmoord pleegde.
Website museum
onderscheiden
boston - De website van het
Natuurhistorisch Museum
Maastricht is door een interna
tionale vakjury onderscheiden
met de Best of the Web Award
2002. Dat is bekendgemaakt op
een congres in Boston waar
meer dan zeshonderd muse
umprofessionals drie dagen
studeerden op de mogelijkhe
den van websites van musea,
archieven en andere erfgoedin
stellingen. Het Van Gogh Muse
um kreeg een eervolle vermel
ding voor de Van Gogh Gau
guin Experience', www.nhm-
maastricht.nl biedt een virtuele
rondleiding door het museum.
Louis d'Or voor
Edwin de Vries
amsterdam - Acteur Edwin de
Vries krijgt dit jaar de Louis
d'Or voor de beste mannelijke
hoofdrol. Hij krijgt de belang
rijkste toneelprijs van het jaar
voor mannen voor zijn rol van
George in 'Wie is er bang voor
Virginia WoolfDat De Vries de
prijs krijgt, werd gisteren al be
kend bij het bekend maken van
de nominaties. Hij is namelijk
de enige genomineerde in zijn
categorie. Voor de Theo d'Or,
voor de beste vrouwelijke
hoofdrol, waren de actrices Bet
ty Schuurman en Frieda Pit-
toors al eerder genomineerd. Er
zijn geen nieuwe gegadigden
bijgekomen.
'Mondriaan' keert
18 miljoen euro uit
amsterdam - De Mondriaan
Stichting heeft vorig jaar bijna
18 miljoen euro aan beeldende
kunst, vormgeving en musea
besteed. Dat is 1,4 miljoen euro
meer dan een jaar eerder. In
2001 steunde de stichting 558
projecten, waarvan 242 in het
buitenland. De stichting be
steedde bijna 1 miljoen euro
aan de KunstKoopregeling,
waarmee kunstkopers een werk
in termijnen zonder verdere
kosten kunnen afbetalen.
muziek recensie
Hans Keijzers
Concert: Arno. Gezien: 25/5, LVC, Leiden.
Amo Hintjes refereert er tijdens
het concert even aan. Twintig
jaar geleden stond de stotteren
de Belg, met TC Matic, al in het
LVC en dat verleden maakt nog
steeds deel uit van Amo in de
21ste eeuw. Maar waar andere
artiesten flink gedateerd klinken
als er gegrabbeld wordt uit de
oude doos klinkt het oude new
wave geluid van TC Matic nog
limoenfris.
Beroemd in Frankrijk, net on
derscheiden met een prestigieu
ze Chevalier award, sluit het in
groten getale opgekomen Leidse
publiek de Belg liefdevol in de
armen. En terecht want er zijn
weinig artiesten die zo een vol
strekt eigen gezicht hebben als
Hintjes. Of je nou het dope-Sto-
nescovertje 'Mothers little sister'
hoort, het aan het chanson refe
rerende 'Lola' of het sterk aan
het oude TC Matic hangende
'Ma femme' tot je komt, het
blijft altijd typisch Amo.
Doorleefd is zijn kop, de man
heeft met de jaren een flink aan
tal kilo's erbij gekregen, maar
zijn raspende hese door alcohol,
sigaretten en pillen aangetaste
stem heeft nog niets aan zeg
genskracht ingeboet. Vroeger
waren er pilletjes, nu is er pro-
zac. The times they are a chan
ging' vertelt Amo droogko
misch.
Opzwepend en bijzonder afwis
selend is de set van Amo. Net
heb je de dreigende en tegen
draadse gitaarpartijen van Geof
frey Burton bij 'II est tombe du
ciel' met de sterk naar Tom
Waits verwijzende, vanuit de
badkuip klinkende drumpartij
en tot je genomen of de kroeg
en zeemansliederen van Amo
bepalen de set al weer. Met een
hoofdrol voor de zwierige accor
deonpartijen. Handig maakt
Hintjes gebruik van allerlei stij
len en vormt dit om tot de Arno-
look die sterk Europees klinkt.
Tien jaar geleden was Amo voor
het laatst in Leiden met Charles
et les Lulus. Laat hem volgende
keer iets eerder aan de bel trek
ken bij het LVC.
maandag 27 mei 2002
door Pieter van Uerop
cannes - De Gouden Palm van het 55ste
Filmfestival van Cannes is gewonnen
door Roman Polanski voor zijn film 'The
Pianist'. De film van Polansld gaat over
de musicus Wladislaw Szpilman, die een
van de twintig joden was die het getto
van Warschau wisten te overleven.
De Grand Prix van Cannes 2002 werd ge
schonken aan de Fin Aki Kaurismaki
voor zijn daklozen-musical 'The Man
Without A Past'. Bovendien werd hoofd
rolspeelster Kati Outinen bekroond als
beste actrice. Als beste acteur won Olivier
Gourmet, hoofdrolspeler in 'Le Fils' van
de Belgische gebroeders Dardenne.
De Speciale Onderscheiding vanwege de
55-ste verjaardag van festival kwam te
recht bij de Amerikaanse documentaire
'Bowling For Columbine' van Michael
Moore. De Scenario-prijs ging naar de
Britse inzending 'Sweet Sixteen', van Ken
Loach. De regie-prijs moest worden ge
deeld door de Amerikaanse film 'Punch-
Drunk Love' (van Paul Thomas Ander
son) en de Koreaanse film 'Chihwaseon',
van lm Kwon-Taek. De (kleine) Jury-Prijs
werd gegund aan de Palestijn Elia Sulei
man voor 'Intervention Divine'.
Het 55ste Festival van Cannes is in zijn
tweede week toch spannender geworden
dan het zich tijdens de eerste week had
laten aanzien. Opmerkelijk is de opkomst
gebleken van een groot aantal islamiti
sche landen met, verspreid over de diver
se festival-secties, vooral prominente
deelname van Iran en met verder Liba
non, Tunesië, Turkije, Mauretanië, Alge
rije en zelfs Syrië.
Meest verrassend deden de Palestijnen
zich kennen met Elia Suleiman als wel
licht zelfs de grootste ontdekking van het
festival. Zijn film 'Yadon Ilaheyya' (Inter
venion Divine) bleek een weliswaar niet
helemaal sterk volgehouden maar toch
vindingrijke liefdesgeschiedenis met
fraaie visuele vondsten.
door Richard Stekelenburg
amsterdam - Het bleef wonder
wel droog! Na alle sombere
weersvoorspellingen vooraf, was
de elfde editie van het Drum
Rhythm Festival daarmee al bijna
geslaagd. Muzikaal pakte deze
aflevering helaas minder goed
uit. Het festival leek dit jaar -
met onder anderen Macy Gray,
Lamb en De La Soul enerzijds, en
acts als Orishas, Koop en Oxide
Neutrino anderzijds - op papier
de perfecte balans te hebben ge
vonden tussen gerenommeerd
namen en onbekende nieuwko
mers. In de praktijk viel dat be
hoorlijk tegen.
Voor het tweede achtereenvol
gende jaar had Drum Rhythm
haar tenten opgeslagen op de
kop van het Java-eiland in Am
sterdam, een oogstrelende loca
tie. Vanaf de Oostelijke Handels
kade biedt de bonte kermis die
Drum Rhythm is een kleurrijk,
luilekkerland-achtig panorama.
En eenmaal op het eiland is
wandelen van de grote Helium-
tent vooraan op het terrein naar
de Neon-tent op de uiterste
punt bijna flaneren - met uit
zicht op twee reusachtige crui
seschepen die aan de overkant
van het IJ onder een volle maan
zijn aangemeerd.
Toch kleven er aan deze pracht-
locatie ook nadelen. Zo is het
terrein hier veel kleiner dan de
Westergasfabriek waar Drum
Rhythm voorheen zetelde. En
om klokslag middernacht moet
het stil zijn op het eiland, waar
mee het nachtprogramma van
Drum Rhythm is gereduceerd
tot een handvol afterparty's een
heel eind verderop, in het cen
trum van de stad. Maar dé grote
makke zat 'm dit jaar toch voor
al in het feit dat de grote namen
bijna allemaal teleurstelden en
de nieuwkomers niet echt ver
rasten.
Neem soulzangeres Macy Gray,
die hét grote spektakelstuk van
de vrijdagavond moest zijn: was
niet bij stem. Haar zo kenmer
kende kraak- en piepgeluid - te
vergelijken met een boormachi
ne die op een kiezelsteen vast
loopt - was nu niet meer dan
hees gepruttel. De dromerige
klanken van het Britse Lamb, in
middels bijna huisband van
Drum Rhythm, doet het toch
echt beter in een zaal dan tus
sen de tentdoeken op een festi
val.
Ex-Fugees-lid Wyclef Jean zaag
de zaterdagavond op de van
hem bekende manier van dik
hout planken en bouwde daar
mee z'n eigen feesttent, waarin
het volop hossen is op een lange
reeks schaamteloos misbruikte,
overbekende deunen - net Wip
neus Pim eigenlijk.
Heel verantwoord, maar ook te
leurstellend: het Weense loun
geduo Kruder Dorfmeister
mocht een hele avond met gas
ten vullen in de Neon-tent.
Maar als de keuze vervolgens is:
de hele avond hier blijven om
dit partijtje te kunnen volgen of
verder maar wegblijven, is die
keuze snel gemaakt. Nee, eigen
lijk de enige van de grote namen
die echt overeind bleef was die
van De La Soul. De 'oude' hip
hoppers van Long Island dragen
hun 'Daisy"-filosofie over een
wereld nog altijd met ongeken
de energie uit
En dan de nieuwkomers, waar je
als oprechte festivalsnuffelaar
wat boeiends in hoopt te ont
dekken. Het hield niet over. Het
Duitse vocale gezelschap
Van de grote namen op Drum Rhythm bleef alleen die van De La Soul echt overeind. Foto: ANP/Juan Vrijdag
Bauchklang is eigenlijk gewoon
een iets hippere variant van The
Flying Pickets en dus vooral
truttig. Rapper Neutrino van het
Londense garage-house-duo
Oxide Neutrino staat zichzelf
hopeloos in de weg vanwege te
veel eigenliefde. Hiphoptrio
Lootpack lijkt vergeten waar
voor het gekomen is; spelen en
vooral dóórspelen! - om de een
of andere reden moet het feestje
elke drie minuten worden stilge
legd. En het met veel bombarie
aangekondigde Zweedse jazzy
dancegezelschap Koop is niet
meer dan een dertien-in-een-
dozijn lounge-act en heeft de
smaak van koude koffie.
Gelukkig is er dan een band als
Orishas - die traditionele Cu
baanse klanken brengt met een
'streetwise' hiphop-attitude. Dit
klinkt warm, dit is verfrissend,
dit geeft hoop! Of Tasha's
World, een van de (slechts!) drie
Nederlandse acts op het festival
- kan zomaar uitgroeien tot een
hele mooie Hollandse nu-soul
formatie. Maar écht hoopvol
was toch vooral het optreden
vrijdagavond van het Haarlemse
Relax, dat als een geoliede ma
chine de eigen soul- en funk
composities aan elkaar reeg.
Maar uiteindelijk zijn het te wei
nig krenten in te veel pap. En
daarmee was deze editie van
Drum Rhythm, dat wegens
sponsorproblemen dit jaar mo
gelijk voor het laatst onder die
naam plaatshad, goedbe
schouwd vooral een armetierig
festival.
theater recensie
Wijnand Zeilstra
Voorstelling: Volgend jaar lach je d'r om'
door Alex Klaasen en Martine Sandifort.
Gezien: 25/5, Kapelzaal Leiden.
Een gelauwerd programma. Met
Volgend jaar lach je d'r om'
wonnen Alex Klaasen en Marti
ne Sandifort Cameretten 2000
en ontvingen zij de Pall Mall Ex
port Prijs. Wat je te zien krijgt, is
dus goed. De voorstelling heeft
veel vaart en laat de aandacht
van het publiek geen moment
verslappen. Ze zijn onderhand
perfect op elkaar ingespeeld. Zo
Veel overtuigende aanwezigheid
op het podium was het afgelo
pen seizoen in de Kapelzaal een
zeldzaamheid.
Ze brengen een scala aan korte
scènes. Daarin zetten ze steeds
verschillende types neer die met
name door de enorme variatie
in stemgebruik tot de verbeel
ding spreken. Door de aanpak
daarvan verraadt zich hun scho
ling aan de Kleinkunstacademie:
ze doen dat technisch uiterst
professioneel.
Het is een genoegen om te zien
hoe zij in soepele overgangen
switchen van de ene confronta
tie in de andere. Het ene mo
ment zijn ze onhandige pubers
tijdens een eerste afspraakje,
dan weer barsten ze uit in een
vette smartlap of spelen 2
patiënt en diens spastisch
rapeut. Ook voor een tre
imitatie deinzen ze niet
Als ze gedichten voorleze
ren we moeiteloos Bart
en Jules Deelder.
Eigenlijk is het podium te
Ze hebben letterlijk en fig
meer ruimte nodig. Hun d
moeten ze bijvoorbeeld ni
dwongen beperkt houden
in figuurlijke zin geldt hi
sterker. Met goede teksi
iets langer en diepgaand
gewerkte scènes kan ee
gend programma nog vee
worden. Anders gezegd,
duo zitten nog veel meer
lijkheden. Deze caleidt
sche eersteling lijkt vooi
doeld om te laten zien wa
lemaal in huis hebben,
veel, een ieder zal daarvai
tuigd zijn.
Hopelijk is dit geen
heidsduo, maar gaan Alex
en en Martine Sandifort
nog even door. Als ze zi
voorbeeld meer nog 2
richten op het snijvlak v
neel en cabaret, dan hou
een belofte voor de toeko
Want bij alle technische
tie valt de inhoudelijk»
soms nog een beetje ma|
Volgend jaar lach je d'r 0
staat als het ware uit ee
reeks etudes. Maar na
technisch knappe etudes
wachten op de echte muz
muziek recensie
Lidy van der Spek
Concert: Paolo Giacometti, piano.
Gehoord: 26/5, de Burcht, Leiden.
Het moet gezegd worden:
'Burcht Klassiek' is dé ultieme
formule om 'huisconcerten' te
geven. In een sfeervolle entou
rage, met een drankje en een
goede stoel naar muziek luiste
ren die met zorg en toewijding
is gekozen.
Deze keer is het een extra groot
feest, want Paolo Giacometti zit
achter het klavier. Aimabel en
relaxed geeft hij wat kleine bij
zonderheden over de te spelen
stukken. Lichtvoetige en zwaar
aangezette romantiek in Men
delssohn en Chopin, vermaak in
twee 'moderne' russische stuk
ken van Prokofiev en Shostako
vich, tot slot Argentijnse expan
sie in een sonate van Albejto Gi-
nastera.
Mendelssohn schreef drie 'Fan
tasieën oder Caprices' voor de
drie bekoorlijke dochters van
een van zijn vrienden. Program
matische muziek over bloemen,
klokjes en een lieflijk ruisende
rivier in vakantieland. Zonder
enig vertoon, met een minimum
aan pedaal, in spattende nootjes
en serene legato melodielijnen
opent Giacometti dit zondag-
middagconcert.
Chopins tweede en vierde Balla
de, en tweede en derde Im
promptu speelt hij (terecht) met
veel meer lading. Prachtig is zijn
delicaat gedoseerde dynamiek
van uitdijen en inhouden in één
frase, waardoor er keer op keer
wonderlijke contrasten ont
staan. Giacometti kan de piano
functioneel ranselen; de razen
de loopjes hoger en hoger obse
deren en sprankelen. Soepel en
totaal ontspannen valt
wicht van zijn hele arm
toetsen, waarop zijn bewi c
vingers natuurlijkweg d.'
loop nemen. Zijn touche
kracht en tegelijkertijd fc
zacht. In de Ballades wee 5
geen ander de spanning
voeren tot het altijd weer
einde. i£
Na de pauze even divert e
van de bovenste plank
kleine scenes uit Prokofiet
meo en Julia' die de con r
zelf bewerkte voor pia j
drie tintelende fantasie»
een zestienjarige Shostak»
Dan komt zijn meesterstii
proeve van de hoogst
kwaamheid, de Sonate nr
Ginestera, waarin de con
invloeden uit zijn Parijse
de mengt met oermotie
de Argentijnse volksi
Krankzinnig moeilijk om
voeren en ademstokkenc
tochtelijk. Het zijn slecl
denzonen die in staat zij
te spelen, onder wie Giac
In absolute concentrat
zelfs onder controle b
aanwezigheid van een hi
onbeholpen omslaanstei
pas, maar vooral te onp
werk verricht, werpt hij
het Allegro marcato w
Giacometti ons welhaast
slaat. In het Presto mi!
jaagt hij onderhuids in
fladderende supersnelle
gingen door niemandsla
vervolgens diepe bewoj
op te roepen in het Adag
to.
Zoals in het eerste deel
Giacometti de piano c
slagwerk gebruikt, zo
nog eens te keer in het kl
de Ruvido ed ostinato.
zend snelle, waanzinnig 1
gebroken veelklanken eisL|
le aandacht van de wei2;
die zich ontlaadt in eeij
donderende ovatie.
muziek recensie
Udy van der Spek
Concert: Laureaten Prinses Christina Concours:
Amber Docters van Leeuwen, cello, Maureen
Wong, piano, Charlotte en Joseflen
Stoppelenburg, zang, Wlm Stoppelenburg,
plano. Gehoord: 26/5, Raadhuis De Paauw,
Wassenaar.
'De Paauw" in Wassenaar gaf gisteren
in een extra koffieconcert een mooie
kans aan laureaten van het Prinses
Christina Concours om podiumerva
ring op te doen. Voor de pauze is er
plaats gemaakt voor echt jong talent,
de cellist Amber Docters van Leeuwen
en de pianist Maureen Wong, beiden
achttien lentes.
Docters van Leeuwen opent het con
cert met de Prelude uit de 3e Cellosui
te van J.S. Bach. Ze geeft een eigenzin
nige draai aan de noten, een bepaalde
ng, door iets te versnellen of juist
even te trekken, in nauw samengaan
met verschuivende dynamische effec
ten. Haar spel is zeer vitaal met een
klank die diepweg uit de snaren op
stijgt.
In Glazoenovs 'Chant du Ménestrel'
wordt Docters van Leeuwen fraai be
geleid door Maureen Wong. De cello
zingt een lieflijk melodieus lied zonder
honingzoete bijsmaak. In Davidovs 'At
the Fountain' in D is het duo aan el
kaar gewaagd. Pittige kleine explosies
in de pianopartij tegen licht gejaagde
korte, aan elkaar geplakte zinnetjes
van de cello geven een jazzy tintje aan
dit programmatische werkje: een fon
tein die spettert en sprankelt.
Maar dan laat Wong in vier solostuk
ken pas haar ware talent horen. Met
Bachs 23ste Prelude en Fuga uit het
eerste deel Wohltemperiertes Klavier
toont zij grote beheersing in fraai,
strak en transparant spel waarin de te
gen elkaar aangezette thema's helder
oplichten. In Mozarts 'Negen variaties
op Menuet van Duport', valt haar fijn
zinnigheid het meest op. In de ene va
riatie speelt zij pastoraal en teder, in
de andere feestelijk met heldere ok-
taafsprongen of ratelende lichtvoetige
loopjes. Haar virtuositeit spreidt
Wong ten toon in het weergaloos sub
tiel gespeelde 'la Campanella' van Lis
zt dat ze voorziet van de meest schit
terende kleurwisselingen. Maureen
Wong is een natuurtalent vol veelbe
lovende knoppen die op springen
staan.
Ook na de pauze heeft het program
ma sfeer en vooral toewijding, maar
eclatant talent blijft hier achterwege.
De zusjes Stoppelenburg met hun va
der aan de piano geven hun ziel en
zaligheid aan Mozart, origineel ge
toonzette lovesongs van Shak%c
en aan het welhaast doodge
Bloemenduet uit Lakmé van I
Ze doen geweldig hun best, a
ren helder, acteren ondeugent 0<
echte fraaie toonvorming, we;»r<
verdieping blijft met name bij
scherpere sopraan achterwege 0l
neer ze 'uiterlijk' minder hu
doen, veel minder vibreren, z
het Gregoriaanse 'Salve Regir)
gen de zusjes eendrachtig en k
der fraai zonder galm en zon
thos. Dat moeten ze meer doen
