Paarden en schaatsen zijn uit hand gelopen hobby's
DINGEN
•""VOORBIJGAAN
LEIDEN REGIO
972
ZATERDAG l8 MEI 2002
Nachtegaal laan Foto: Henk Bouwman
leiden -
Continu-
rooster op
de Lucas van
Leyden-
school: erg
leuk om met
elkaar te
eten.Foto:
archief
Leidsch Dag
blad
Woensdag 18 mei
ANNO 1977
LEIDEN - Het continurooster op de openbare lagere
Lucas van Leydenschool (Aalmarkt), dat direct na
Pasen wij wijze van experiment werd ingevoerd,
wordt tot nu toe als positief ervaren. Dat is gebleken
uit een enquête onder de ouders, van wie slechts zes
procent het nieuwe rooster niet prettig vindt. Wat de
leerlingen betreft is verreweg het merendeel enthou
siast. Al eerder had negentig procent van de ouders
zich voor een continurooster uitgesproken, eveneens
aan de hand van een enquête. Volgens het school
hoofd S. van Oosten is dat evenwel mede beïnvloed
door het feit dat ongeveer vijftig procent van de leer
lingen van buiten het centrum moet komen. Dat is
zowel voor de leerlingen ais voor de ouders soms er
lastig.
Bij het continu-rooster, dat in het lager onderwijs in
Leiden tot dusver alleen nog bij de Eerste Leidse
Schoolvereniging (Noordeinde) werd toegepast, blij
ven de leerlingen tussen de middag over en gaan ze
's middags eerder naar huis.
LEIDERDORP - "Nu de buurtvereniging Zijlkw
een grote claim gaat leggen op het nieuwe geb
vrezen wij dat wij als K en O weinig aan het gei
hebben", aldus mevrouw J.C.P. Kunst-Sarlem ®l
secretaresse van de Leiderdorpse afdeling van
O. n
K en O stapte al geruime tijd geleden naar wet e
der mevr. D.W. Tichler met de vraag of er erge: |y
Leiderdorp een ruimte was waarover K en O za ri
nen beschikken. Wat men zocht was een ruim: v
waar cursussen gegeven konden worden, met;
keukentje en een archiefruimte.
Die wensen werden gekoppeld aan de wens va'0
buurtvereniging Zijlkwartier, die dringend een 0
wijkgebouwtje nodig had. Die koppeling lijkt n !f
al ongelukkig uit te vallen, omdat de buurtverf et
ging en K en O allebei over veel ruimte moeten ie
nen beschikken. Het ziet er niet naar uit dat ei ,r
het Zijlkwartier een soort klein cultureel centri
komt, zoals aanvankelijk de bedoeling was.
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na plaatsing een Ingevulde cheque
overschrljvingskaart) ter waarde van vijf gulden (voor een exemplaar van 13 bi) 18 in zwart wit) op te sturen naar het n
t.a.v. Leidsch Dagblad Arcliieven, postbus 54,2300 AB Leiden of door contante betaling aan de balie var
Dagblad aan de Rooseveltstraat 82. U ontvangt de foto binnen drie weken.
Dick de Vroomen (linksonder) neemt Kees Verkerk op de schouder na het behalen van een titel. Rechts zijn Noorse vriend Per Willy Gi
sen. Particuliere foto
plek op de Spekkelaan. Daar
had ik de manege. Dat had nog
heel wat voeten in aarde, want
de gemeente Lisse wilde niet
dat ik er een woning naast zet
te. Toen heb ik gewacht op de
verkiezingen. Er kwamen ande
re mensen aan het bewind en
toen mocht het ineens wel. Bin
nen twee maanden stonden er
twee caravans en woonde ik
haast de manege. Daar blijf ik
nog lang zitten, hoor. Nadat
mijn vader met zijn bedrijf van
Warmond naar Lisse verhuisde
heb ik 22 jaar aan de Laan van
Rijckevoorsel gewoond, daarna
22 jaar aan de Achterweg en nu
blijf ik 22 jaar aan de Spekke
laan zitten. Mijn vrouw en ik
hebben het best naar ons zin.
Ondanks dat ik altijd weg was,
hebben we vijf kinderen gekre
gen. Ik was altijd thuis als ze
werden geboren. En toei1
werden gemaakt ook, ha
Rob Ond
Leidsch DagbladAKC HI EVEN
ANNO 1902
Zaterdag 17 Mei
DE TOESTAND VAN DE KONINGIN - Het bulletin
van hedenmorgen 9 uren luidt: De verbetering in
den toestand van H. M. de Koningin blijft aanhou
den.
BUITENLAND - Koning Eduard van Engeland heeft
last gegeven tot de vervaardiging van een bijzondere
kroon, welke koningin Alexandra zal dragen bij de
kroningsplechtigheid. Het glansstuk van deze kroon
zal zijn de wereldberoemde diamant Kohinoor
des Lichts), die behoort tot de Engelsche
weelen en met deze sieraden pleegt te liggen
Tower. De Kohinoor moet in 1560, volgens
reeds in 1300, in de mijnen van Golconda in
tisch-lndië gevonden zijn en oorspronkelijk
wicht bezeten hebben van 793 karaat, dat
door herhaald slijpen is teruggebracht tot 1
raat. De waarde van dezen diamant wordt
eenige millioenen.
STADSGEZICHT
komst van de KNSB zijn, toen
de voorzitter het woord nam.
Afijn, een hoop bla-bla en toen
riep-ie mij naar voren. Dick, zei
hij, je bent benoemd tot erelid.
Zei ik tegen 'm dat ik dat al was.
Dat was niet waar, hij had toch
heel goed in de administratie
gekeken. Dat waren dan de ver
keerde boekjes, zei ik 'm, want
tien jaar eerder had ik ook al
zo n lintje gekregen. Die
schaatsers lachten zich rot. Ze
zetten daarna allemaal vaasjes
met bloemen op de tafel omdat
ik een wereldrecord had geves
tigd.
Ik heb nog steeds contact met
de schaatsers. Van Gerard Kern-
kers kreeg ik een e-mail dat-ie
vader is geworden, nog voordat
iedereen een geboortekaart
kreeg. Ik heb het altijd een ver
schrikkelijk leuke hobby gevon
den. Ria Visser heeft er in een
column het volgende over ge
zegd: Als hij erbij is merk je niet
dat hij er is, dat merkje pas als
hij er niet is.
Schaatsen was een uit de hand
gelopen hobby. Dat zijn de
paarden ook. Ik was in Chigaco
waar ik de Appaloosa paarden
zag, dat zijn die gevlekte bees
ten. Ik vond ze meteen prach
tig. In Nederland heb ik toen
zo'n paard aangeschaft, maar
dat bleek geen echte. Toen heb
ik ze in Amerika gekocht en
naar Lisse vervoerd en ben ik ze
gaan fokken. Dat doe ik nog
steeds.
Op die manier ben ik ook met
indianen in aanraking geko
men. Indianen rijden op Appa-
loosa's. Ik ben in reservaten ge
weest, in Idoha. Het zijn typi
sche mensen, maar verschrik
kelijk aardig. Ik heb kennisge
maakt met de Nezperce-ihdia-
nen. Nezperce betekent door
boorde neus. Ik heb nog regel
matig contact via e-mail. Ik sta
zelfs op hun website. Dat is een
vreemde ervaring hoor, dat je je
eigen hoofd ineens ziet.
Hier in Lisse op de manege is
wel te zien dat ik indianen als
hobby heb. Ik heb van alles
meegenomen. Ik heb hier een
eigen teepee, zeg maar een wig
wam. Er komen hier regelmatig
gehandicapten en die vinden
die indianen en paarden prach
tig. Ik verzorg wensen voor De
Opkikker, dat is eenzelfde orga
nisatie als Doe een wens. Dit is
dan voor het hele gezin. Als je
ziet hoe blij je mensen kunt
maken, dat is prachtig. Ik moest
eens in Texel zijn voor een
meisje met ademhalingsproble
men. Afijn, iedereen gelukkig.
Twee dagen later krijg ik het be
richt dat ze is overleden. Ik ge
loof dat ze acht jaar was. Dan
moet je wel even slikken. Speci
aal voor die gehandicapten heb
ik de Stichting Puntenburg op
gericht. Die heeft tot doel het
fokken en trainen van paarden
om ze speciaal af te richten
voor de gehandicapte ruiters.
Drie jaar geleden zijn.we van de
Achterweg verhuisd naar deze
Schaatsen, paarden, de manege, indianen, ge
handicapten, Olympische Spelen en bloembollen.
Allemaal begrippen die als een rode draad door
het leven van Dick de Vroomen lopen. Om de bol
len aan de man te brengen reisde de 72-jarige Lis-
senaar de hele wereld rond. Op zijn bezoeken in
Scandinavië kwam hij in contact met Nederland
se schaatsers, die daar hun wedstrijden moesten
rijden. Hij bood zich aan als vraagbaak. Het leid
de uiteindelijk tot de functie van chef d'equipe
van de Nederlandse schaatsploeg op de Olympi
sche Spelen.
draaien. Konden ze zich daar
binnen even in warmen. Zo'n
mannetje was ik, een regelaar.
Ik heb ze allemaal meegemaakt.
Ard Schenk, Kees Verkerk, Hein
Vergeer, Henk Gemser, Leen
Pfrommer, noem maar op. An
ton Huiskes heb ik ook nog
meegemaakt. Kundige trainer,
maar alleen een beetje ver
strooid. Ik had een band met de
schaatsers. We waren eens in
Deventer bij een of andere bij
eenkomst. Kom ik aanlopen
met Ard en Kees. Die mochten
naar binnen, maar ik niet. Toen
maakten ze direct rechtsom
keert. Mocht ik ineens naar bin
nen.
Mijn eerste Olympische Spelen
waren in '72, in Japan. Ik ging
mee als kok terwijl ik helemaal
niet kan koken. Ik kan net aan
een bakkie koffie zetten. Maar
de schaatsers wilden me per se
mee hebben. Dan maar zoge
naamd als kok. Met de chef
d'equipe konden ze het niet
vinden. Wie dat was, zeg ik niet,
want ik wil dit eigenlijk niet ver
tellen. Op slinkse manier heb
ben ze die man weggewerkt. Hij
kuchte een paar keer en toen
zei de dokter: je moet naar het
ziekenhuis en je mag niet meer
bij de ploeg komen.
Ik heb mooie, maar ook minder
mooie dingen meegemaakt. Die
keer dat ik in Alma Alta in Ka-
zachstan was, zal ik nooit ver
geten. Stonden Hein Vergeer en
ik op de wc te grienen om de el
lende die we meemaakten. Het
was in de tijd van de Russische
overheersing. Wisten wij veel
dat die plaatselijke bevolking
die Russen niet pruimden. Alles
liep fout. Het was een grote
droefenis, dat werd ons teveel.
Tijdens de Spelen in Calgary
heb ik Willem-Alexander nog
op de schaatsbaan gesmokkeld.
Hij wilde zo graag een paar
rondjes rijden, maar de contro
le was heel streng. Heb ik Eric
Heiden gevraagd om de bewa
king af te leiden en zo kon ik de
prins naar binnen smokkelen.
Ook al schaatste ik niet, toch
heb ik een wereldrecord. Ik ben
twee keer benoemd tot erelid.
In '82 moest ik bij een bijeen-
„Mijn vader had een bollenbe-
drijf. Met drie broers namen we
dat over. Ik moest veel reizen, ik
was wel zes maanden per jaar
onderweg. Het meest zat ik in
de Verenigde Staten en Scandi
navië. In die landen ben ik te
gen twee hobby's aangelopen:
het schaatsen en Appaloosa
paarden.
Ik had geen zin om in de week
einden in het buitenland in een
rokerige kroeg te gaan zitten en
te drinken. Ik trok er op uit. In
Noorwegen ging ik naar schaat
sen kijken. Zo liep ik mijn
plaatsgenoot Egbert van 't Oe
ver tegen het lijf. Omdat ik de
taal sprak, kwam ik steeds dich
ter bij de schaatsers te staan.
Terwijl ik er helemaal geen ver
stand van had, ik beoefende de
sport niet eens. En dat was ei
genlijk maar goed, want dan
kun je je er ook niet mee be
moeien.
Het was nog in de tijd van Kees
Broekman, dat ik bij de schaat
sploeg kwam. Wat ik allemaal
deed? Van alles regelen. In die
tijd ging het er amateuristisch
aan toe. Ik kan me nog een
toernooi herinneren in Finland,
Lathi. Het was verschrikkelijk
koud, min 30 graden. Regelde
ik dekens voor de schaatsers en
een Volvo, die langs de baan
met een motor warm stond te
Dick de Vroomen tussen de Appaloosa's op zijn manege in Lisse.
Foto: Dick Hogewoning
