'Geen heimwee meer naar oude pleh
GESPREK VAN DE DAG
Ex-kankerpatiënt gaat voor
de uitdagin
Enschede herdenkt vuurwerkramp
De limiet
1/
MENSELIJK
De zangeres DIONNE WARWICK is gisterochtend op het
internationale vliegveld van Miami in de Verenigde Sta
ten gearresteerd wegens drugsbezit. In haar bagage werd
een kleine hoeveelheid marihuana aangetroffen, zo
meldde de politie. De 61-jarige zangeres kon na een kort
stondige ondervraging haar reis voortzetten, maar zij
moest wel beloven dat zij zich voor de rechter zal verant
woorden. Warwick was op weg naar Los Angeles toen bij
het aan boord gaan van het vliegtuig marihuana werd ge
vonden.
De Noorse prinses
METTE-MARIT heeft
haar bezoek aan
Duitsland gisteren
op het laatste mo
ment afgezegd. Vol
gens het hof in Oslo
heeft de 28-jarige
prinses last van ver
brandingen aan de
ogen en in het ge
zicht. Die liep ze af
gelopen woensdag
op tijdens een inter
view met de Duitse zender N-TV. Kroonprins Haakon
komt wel naar Duitsland voor het vijfdaagse officiële be
zoek. Mette-Marit zou de tweedegraadsverbrandingen
hebben opgelopen toen ze in de felle zon en onder fel
licht van schijnwerpers in Noorwegen werd ondervraagd.
België maakt ernst van hogere verkeersboetes en strenge
re snelheidscontroles. Nationaal PREMIER VERHOF-
STADT en zijn liberale partijgenoot en Vlaams regionaal
regeringsleider Dewael werden vorige week gesnapt toen
hun chauffeurs 150 respectievelijk 145 kilometer per
uur reden, terwijl 120 de limiet is. Waar in België vroeger
dergelijke vergrijpen onder de mat werden geveegd, ne
men beide regeringsleiders de door hen verkondigde
nieuwe politieke cultuur nu ernstig. Hun woordvoerders
hebben laten weten dat de twee politici de boete gewoon
zullen betalen. De limousine van Verhofstadt werd twee
maanden geleden nog geflitst met een snelheid van 180
kilometer per uur op de teller. De premier maakte zich er
toen nog vanaf door te zeggen 'dat hij zich vervoerde per
officiële dienstauto die ook beschikte over een zwaailicht
en daardoor harder dan 120 mag rijden'.
Peter Jansen gaat het avontuur niet uit de weg.
Foto: familie Jansen
Hij heeft kanker gehad, maar is zeker niet
verzwakt. Mensen denken snel dat je niets
meer kunt, vindt Peter Jansen (33) uit Mal
den. De mede door hem opgerichte stich
ting 'Climb for Life' zet zich in voor (ex-)
kankerpatiënten die net als hij niet achter de
geraniums willen blijven en geen heil zien in
groepsgesprekken. „Ik werd zelf helemaal
simpel van praatgroepjes. Ik wilde actie, uit-
daging."
De stichting wil outdooractiviteiten voor ex-
kankerpatiënten organiseren, om zo op een
positieve manier een punt te zetten achter
een nare ziekteperiode. Om daarvoor geld in
te zamelen vertrok Jansen gisteren naar
Noord-Amerika. Met een expeditieploeg
doet hij een poging de 6194 meter hoge
Mount McKinley te beklimmen.
Voor Jansen begon in 1994 de ellende. Een
griepje, denkt de toenmalige kok, misschien
longontsteking. De 26-jarige fanatieke bui
tensporter en wereldreiziger is net terug van
een reis door Oekraïne. Hij heeft veertig uur
in een snikhete trein met het raam wagen
wijd open op de tocht gezeten, dus dat is
vragen om moeilijkheden. Terug in Neder
land blijkt de reden van zijn longprobleem
niet een verkoudheid. Aan zijn long kleeft
een gezwel, ter grootte van een meloen en
kwaadaardig.
Het is enorm schrikken in het ziekenhuis in
Nijmegen. Hij moet meteen onder het mes,
zijn borstkas wordt opengezaagd om alles
weg te halen. Het gezwel zit vast aan zijn
longen, zijn hart en zijn borstkas. Artsen ge
ven hem weinig hoop. Op dat moment voelt
Jansen de grond onder zijn voeten wegzak
ken. Een gezonde vent, sporter, niet rokend,
niet drinkend, nooit bij stilgestaan dat zoiets
hem zou treffen.
Na de operatie ondergaat Jansen een che-
mokuur en krijgt een herseninfarct. Hij blijkt
allergisch voor een stof in de medicijnen.
Opnieuw ligt hij op het randje. Maar na
twee weken hobbelt hij alweer door de
gang, infuusje achter hem aan. Hij herstelt
snel en de tumor lijkt geheel verdwenen. De
artsen staan versteld. Net als hijzelf. „Ik ge
loofde het niet. Ik heb geëist dat ze nog een
foto zouden maken, dat ik zeker wist dat het
gezwel echt helemaal weg was." Wel halen
de artsen voor de zekerheid gezond been
merg bij hem weg, om dat later terug te
kunnen zetten, mochten er 'wat celletjes
gaan ronddwalen'.
De ziekte heeft er behoorlijk ingehakt bij
Jansen. Zijn conditie is voor vijftig procent
teruggelopen. Met de hulp van fysiothera
peut en sportarts traint hij hard vlak na zijn
operatie. De herstelperiode verloopt Voor
spoedig. Ik ben een knokker, zegt hij nu,
acht jaar later en volledig genezen verklaard.
„Ik blijf altijd enorm positief. Ik heb twee
keer op het randje gelegen, maar ik ben blij
dat ik het heb meegemaakt. Het verandert je
kijk op het leven, hoe clichématig het ook
klinkt."
Toch mist hij dingen in de nazorg. „Uitda
ging. Het merendeel van de mensen is nega
tief. Ze denken dat je niks meer kunt. Je
krijgt een stempel opgedrukt van een zieke
die rustig aan moet doen." In die tijd ont
staat bij Peter het idee om voor ex-k
patiënten, of voor mensen die noga
buitensportactiviteiten te organiseri
zijn maat Frank Stevelmans, ook klii
en kankerpatiënt, richt hij in 2001 et
ting op: 'Climb for life'. Het moet ee
stichting worden, vindt het tweetal,
geen informatieve lezingen, geen pr
pen, geen grote aantallen bestuursls
Maar een stichting die mensen weei
tie aanzet en als uitlaatklep dient vo
sen die dat nodig hebben.
Eerste activiteit is een kanotocht in)
land, die in de loop van dit jaar won
houden. Jansen doet een beroep op
stichtingen en patiëntenvereniging!
mensen te werven en aan te sporen
doen.
En nu staat Jansen aan de voet vani
meter hoge Mount McKinley te bek
Een zware opgave, omdat de berg bf
staat als een van de koudste van dei
Maar voor Jansen geldt: hoe zwaardi
opgave, des te groter de uitdaging. 2
ditie heeft hij grotendeels terug. Aan
gin van dit jaar heeft hij getraind in I
rijk om zich voor te bereiden op de;
expeditie. „Ik wil hiermee laten zien
allemaal nog te bereiken valt als je k
hebt gehad."
Merei Dekker
Meer Informatie over de expeditie en de stichting
den op www.climbforilfe.nl
De beruchte maffia
baas Joseph 'JOE
BANANAS' Bonanno
is op 97-jarige leef
tijd overleden in de
Amerikaanse staat
Arizona. De geboren
Siciliaan stond in
zijn hoogtijdagen
aan het hoofd van
een van vijf grootste
maffiafamilies in
New York. Bonanno
was tussen 1964 en
1969 middelpunt
van de zogeheten
'Banana Oorlog'. Deze ruzie tussen maffialeden ontstond
naar aanleiding van de vermeende pogingen die Bonanno
zou hebben gedaan om zijn collega-maffialeiders Carlo
Gambino en Thomas Lucchese te elimineren.
Dertig jaar nadat de Britse kroonprins Charles zijn vrien
din CAMILLA Parker Bowles voor het eerst ontmoette, er
kent de Britse koningin Elizabeth II voor het eerst open
lijk hun relatie. Bij een concert komende maand in
Buckingham Palace ter ere van het vijftig jarig jubileum
van de vorstin is Camilla uitgenodigd om plaats te nemen
in de koninklijke loge. Prins Charles zei 'blij en verrast' te
zijn met het gebaar. Tijdens het concert zullen de kroon
prins en zijn vriendin niet ver van de koningin zitten. Het
Britse volk ziet Camilla als oorzaak van de breuk tussen
Charles en prinses Diana. Inmiddels heeft meer dan de
helft van de Britten er geen bezwaren meer tegen als
Charles en Camilla in het huwelijk zouden treden. De 54-
jarige Camilla hield zaterdag voor het eerst in het open
baar een toespraak. Zij sprak in de Portugese hoofdstad
Lissabon de deelnemers toe van een conferentie over os
teoporose, beter bekend als botontkalking.
Het Duitse model
CLAUDIA SCHIFFER
trouwt 25 mei in een
dorp in de omgeving
van de plaats Sud
bury in Suffolk,
Groot-Brittannië.
Waar het huwelijk
precies wordt geslo
ten willen de 31-jari-
ge Schifferen haar
aanstaande echtge
noot Matthew
Vaughn niet zeggen.
Al enige tijd doen
geruchten de ronde
over 'het huwelijk
van het jaar', waarvoor meer dan driehonderd gasten zou
den zijn uitgenodigd, onder wie Madonna, Elton John,
Brad Pitt en Boris Becker. Ondanks het grote aantal ge
nodigden hoopt het bruidspaar dat de media er niet ach
ter komen waar het huwelijk is.
PRINSES MARGRIET heeft zaterdag in Ottawa een oor
logsmonument onthuld, ter nagedachtenis van de Cana
dese militairen die tijdens de Tweede Wereldoorlog be
trokken waren bij de bevrijding van Nederland. Het beeld
heeft de naam 'De man met de twee hoeden' en is iden
tiek aan het Nationaal Canadees Bevrijdingsmonument
dat de prinses twee jaar geleden in Apeldoorn onthulde.
De hoeden symboliseren eenzaamheid en vriendschap,
maar ook de band tussen Nederland en Canada.
De Nederlanders Mare Knotter (37) en Peter de Bruijn
(33) hebben vrijdagavond voor het eerst op eigen kracht
de magnetische NOORDPOOL bereikt. Dat bevestigt een
woordvoerder uit het
basiskamp dat in Ne
derland is gevestigd.
De 'trip' duurde 41
dagen. Het tweetal
begon zaterdag 30
maart met de ruim
680 kilometer lange
expeditie naar het in
het noordpoolgebied
gelegen magnetisch
centrum. De magne
tische Noordpool is
het punt waar het
aardmagnetisch veld
loodrecht de aarde in
schiet. De twee trok
ken zelf alle voorra
den en benodigdhe
den met zich mee in
120 kilo zware sle
des.
Ria Plooy (54) kan weer zonder emoties door
Roombeek lopen. Of in ieder geval zonder heim
wee. „Dat komt omdat ik weer een eigen plek
heb." Toen ze op die dramatische zaterdag, 13
mei 2000, huis en haard moest verlaten zonder
ook maar iets mee te kunnen nemen, was ze to
taal ontheemd. „Ik voelde me door God verlaten.
Ik dacht: Hij zal z'n ogen wel even dicht hebben
gehad." Nu, twee jaar later, is dat heel anders.
„Dankzij Hem is veel weer op z'n pootjes terecht
gekomen en heb ik m'n rotsvaste vertrouwen
weer terug."
Na de ramp, waarbij het huis van Ria Plooy zwaar
werd beschadigd en definitief onbewoonbaar
bleek geworden, kreeg ze een woning aan de
zuidkant van de stad, maar ze voelde zich er on
gelukkig. ,,'s Nachts lag ik vaak te huilen in bed.
De gedachte dat ik naar huis wilde beheerste alles.
Ik vond het ronduit verschrikkelijk daar. Ik voelde
me alsof ik was weggegooid, zo van: ga jij daar
maar wonen. Ik had er niet zelf voor gekozen, ik
werd gedwongen. Gedwongen, omdat mijn eigen
huis - de veiligste plek die ik had - mij van het ene
op andere moment door de ramp was afgeno
men."
Aanvankelijk had de Enschedese in gedachten om
zo snel mogelijk weer in Roombeek te gaan wo
nen. „Maar dat gevoel veranderde. Na verloop van
tijd begon ik me te realiseren dat wat was geweest
niet terug zou komen. Toen ik dat had aanvaard,
begon ik ook anders over terugkeer naar Room
beek denken." Wel wilde ze graag terug naar En-
schede-Noord, waar ook Roombeek lag. „Ik heb
daar sinds 1980 gewoond en ben me er enorm
gaan hechten. Het is echt mijn wijk. Dichtbij de
kerk, dichtbij het centrum, dichtbij mijn werk op
het ziekenhuis. Dus toen ik de gelegenheid kreeg
om hier een nieuw appartement te huren, heb ik
die mogelijkheid met beide handen aangegrepen.
Dat betekende ook het einde van het verlangen
om weer terug te keren naar m'n oude straat waar
ik tot de ramp woonde." Ria Plooy is overigens
niet de enige die tevreden is met de plek die ze
heeft kunnen vinden. De verwachting is dat uit
eindelijk slechts zo'n veertig procent van de oor
spronkelijke bewoners terugkeert naar de ver
woeste wijk.
Lopend door het rampgebied, wijst Ria Plooy de
plek aan waar haar huis stond. Klinkerwegen,
stoepranden en hier en daar nog een fundering:
voor de rest herinnert niets meer aan de huizen
die hier eens stonden. Alleen aan de rand van de
wijk wordt gebouwd aan woningen die weer volle
dig dezelfde vorm en omvang krijgen. Voor een
belangrijk deel worden stenen gebruikt die na de
ramp zijn schoongemaakt. Ria Plooy: „In juli ke
ren in die huizen zestien gezinnen terug. Slechts
twee families uit die rij komen niet terug. Voor mij
betekent het veel dat daar wordt gebouwd en dat
er straks weer mensen wonen. Het is het begin
van herstel van het gat dat hier in de stad ligt. Dat
laat me niet onberoerd."
Voor de rest is het verwoeste deel van Roombeek
nog een kale vlakte, zoals Ria het zelf zegt. „Dat
vind ik wel jammer en ik weet dat veel mensen er
zo over denken. Voor een belangrijk deel wordt
pas volgend jaar begonnen met de wederopbouw.
In 2004 pas kunnen de eerste mensen er weer wo
nen. Dat heeft te maken met bureaucratie, maar
ook met het feit dat huurders voor een deel zelf
mogen bepalen hoe hun woning eruit komt te
zien en waar zij willen wonen. Er zijn allerlei bij
zondere regelingen, die nogal wat tijd vragen. Ter
wijl ik graag zou zien dat de wijk snel weer gezellig
wordt en dat er kinderen op straat spelen."
Maar Ria Plooy klaagt niet. „Zeker niet. Bij mij -
en dat is ook wat ik bij veel anderen merk - over
heerst de dankbaarheid. Dat ik het heb overleefd,
dat ik weer een mooi thuis heb, dat we
warmte en steun hebben ontvangen. All
dacht heeft mij verwonderd en het heefil
geholpen om er weer bovenop te
Vandaag gaat ze naar de kerk, waar
komst wordt gehouden. „Als 's middags?
vier de klokken luiden, vind ik het fijn
deren samen te zijn. Want ik heb wel
werkt, maar kwijtraken doe je het niet.
als het bijvoorbeeld onweert
over komen, bekruipt mij een
raak dat snel weer kwijt, omda
seer dat het niet reëel is om bang te zijn.f
Behoefte aan grote herdenkingen heeft
moet ervoor oppassen dat je je verdriet
koesteren of erin blijft steken datje jez
vindt. Ik vind het nu vooral een mome
uit te kijken. Sommige mensen zijn nogl
ver, weet ik. Hulpverleners bijvoorbeeld,!
ren hebben bijgestaan maar niet aan zi
toegekomen. Zij kunnen het nu heel m
ben."
Gerard Beverdam
Om te ontspannen in deze zware dagen in Enschede zijn er cursussen bloemschikken.
Foto: GPD/Charel van Tendeloo
Enschede herdenkt vandaag zijn vuurwerkramp.
Twee jaar geleden, op zaterdag 13 mei 2000, ont
plofte de vuurwerkfabriek SE Fireworks. Er vielen 22
doden, vele gewonden en de complete woonwijk
Roombeek werd verwoest.
Een meisje schildert mee aan de
'positieve schutting'. De schilde
ringen moeten de Enschedese
jeugd helpen bij het verwerken
van de vuurwerkramp.
Foto: ANP/Eric Brinkhorst
r,
Een druiventros en de contouren van
de plaatselijke wijnfabriek nemen
een prominente plek in op het wie-
Iershirt dat ik, anderhalf uur na
mijn aankomst op vliegveld Ali
cante, krijg overhandigd van
mijn in Spanje rentenierende
vriend. Voor de twee weken
dat ik bij hem vakantie houd,
heeft hij me geïntroduceerd
als gastlid van de Club Ci-
clista in zijn woonplaats
Xaló. Op het pro
gramma staan tochten
door het berggebied van
de Costa Blanco, O ja, en
hij heeft nóg een cadeautje
voor zijn aan hoge bloeddruk
lijdende Hollandse vriend: een
Sigma hartslagmeter.
Elk zichzelf respecterend dorp in
Spanje heeft zijn eigen fietsclub.
En elke zondag, voorde vrouwen op
gaan naar de mis, verzamelen de man
nen zich in de kroeg om te gaan
trappen. De vijftien tot twintig
vaste rijders van de Club Ciclista
in Xaló komen rond acht uur bij
een in BarRincon, in één van die nauwe
straatjes van het wijndorp. Het geel, rood en
blauwe wielertenue met het logo van de
'Coopertiva Valenciana Virgen Pobre de
Xaló' steekt schril af bij het grijze arbeiders
kloffie van de stamgasten, die zich rond dit
vroege tijdstip al laven aan de producten
van onze hoofdsponsor.
De C.C. Xaló rijdt op deze zondagochtend
een route die klinkt als een lied van Julio Ig-
lesias: via Orba, Pego en Gorga naar Pendg-
uila en Alcolecha. Dan dwars door wijn vel-
den en slaperige dorpjes, langs berghellin
gen tot meer dan duizend meter hoog weer
via Gorga terug tiaar Xaló. Vijftien verweer
de, kleine Spaanse mannetjes - die op de
makkelijke stukken onverstaanbaar kwette
ren in hun Valenciaanse dialect-en twee
Hollanders, die onophoudelijk turen op de
hartslagmeter op hun stuur.
Mijn vriend is een meterfreak, die naast zijn
hartslagmeter een fietscomputer heeft die
niet alleen alles van de snelheid van zijn
fiets registreert, maar ook de hoogte, de hel
lingspercentages in procenten, de tempera
tuur (inclusief de nadering van hoge- en la
gedrukgebieden) en de geleverde prestatie in
watts. De hartslag van zijn op het Holland
se platteland vegeterende trapmaat ligt ge
middeld zo'n twintig slagen per minuut la
ger dan die van zijn, op halfjaarlijkse fiets-
reizen in Zuid-Amerika en Zuid-Afrika ge
trainde lijf. Dat baart hem enige zorgen,
totdat ik na een paar dagen 's morgens mijn
hogebloeddrukpilletje vergeet in te nemen.
Dan is onze hartslag opeens precies gelijk.
Een halfuur na het innemen van mijn pil
letje daalt die van mij weer twintig slagen.
Lichte paniek breekt uit als mijn meter hal
verwege de route opeens op 0 springt. „Ik
ben dood", constateer ik. „Mijn hart klopt
niet meer. "Mijn vriend overkomt hetzelfde.
Hij blikt naar de hemel. Wat moet je an
ders, als het einde nadert? „Een hoogspan
ningskabel", zegt hij. „Dan werkt de meter
niet.
Na ruim vijftig kilometer lunchen we in Bar
Lluis in Planes. Het is pas half elf in de och
tend, maar er worden literflessen bier en
wijn op tafel gezet. Twee glazen bier (tegen
de dorst) en drie glazen wijn (voorde heil
zame werking op de rest van de route) blij
ken een beproefd recept. Dan volgen schalen
met ensalada (salade), waarndt pas geza
menlijk kan worden geprikt nadat er een
halve liter olijfolie overheen is gegoten.
Daarna eten we stokbrood, belegd
maat, seranoham en tortilla (een
omelet). Het toetje bestaat uit kof
cognac (carajillo).
Voor de lunch kan de Hollandse d
mee met de vijf besten van de club
lunch zweven we ergens tussen deI
en de staart van het peloton, waaij
teranen op hun eigen tempo rondi
Op het punt waarop we kunnen lH
sen de volledige route van 144 kiloI
(inclusief de meer dan duizend ml
Tudons) of het afsnijden van een ik
of twintig, kiezen we laf voor het is
Onze benen willen niet meer omhk
„Hoeveel buitenlanders mogen erfe
club?", had mijn vriend tijdens des
pauze pesterig gevraagd aan Mant
fort, de presidente del C.C. Xaló. „Ir
limiet?" v
En nog voordat het dridventrosje a
shirt naar mijn kuiten zakte, blork
het antwoord al een schittering </i|
van Manuel. „El camino es el limm
De weg is de limiet. 1