'Geen heimwee meer naar oude pleh GESPREK VAN DE DAG Ex-kankerpatiënt gaat voor de uitdagin Enschede herdenkt vuurwerkramp De limiet 1/ MENSELIJK De zangeres DIONNE WARWICK is gisterochtend op het internationale vliegveld van Miami in de Verenigde Sta ten gearresteerd wegens drugsbezit. In haar bagage werd een kleine hoeveelheid marihuana aangetroffen, zo meldde de politie. De 61-jarige zangeres kon na een kort stondige ondervraging haar reis voortzetten, maar zij moest wel beloven dat zij zich voor de rechter zal verant woorden. Warwick was op weg naar Los Angeles toen bij het aan boord gaan van het vliegtuig marihuana werd ge vonden. De Noorse prinses METTE-MARIT heeft haar bezoek aan Duitsland gisteren op het laatste mo ment afgezegd. Vol gens het hof in Oslo heeft de 28-jarige prinses last van ver brandingen aan de ogen en in het ge zicht. Die liep ze af gelopen woensdag op tijdens een inter view met de Duitse zender N-TV. Kroonprins Haakon komt wel naar Duitsland voor het vijfdaagse officiële be zoek. Mette-Marit zou de tweedegraadsverbrandingen hebben opgelopen toen ze in de felle zon en onder fel licht van schijnwerpers in Noorwegen werd ondervraagd. België maakt ernst van hogere verkeersboetes en strenge re snelheidscontroles. Nationaal PREMIER VERHOF- STADT en zijn liberale partijgenoot en Vlaams regionaal regeringsleider Dewael werden vorige week gesnapt toen hun chauffeurs 150 respectievelijk 145 kilometer per uur reden, terwijl 120 de limiet is. Waar in België vroeger dergelijke vergrijpen onder de mat werden geveegd, ne men beide regeringsleiders de door hen verkondigde nieuwe politieke cultuur nu ernstig. Hun woordvoerders hebben laten weten dat de twee politici de boete gewoon zullen betalen. De limousine van Verhofstadt werd twee maanden geleden nog geflitst met een snelheid van 180 kilometer per uur op de teller. De premier maakte zich er toen nog vanaf door te zeggen 'dat hij zich vervoerde per officiële dienstauto die ook beschikte over een zwaailicht en daardoor harder dan 120 mag rijden'. Peter Jansen gaat het avontuur niet uit de weg. Foto: familie Jansen Hij heeft kanker gehad, maar is zeker niet verzwakt. Mensen denken snel dat je niets meer kunt, vindt Peter Jansen (33) uit Mal den. De mede door hem opgerichte stich ting 'Climb for Life' zet zich in voor (ex-) kankerpatiënten die net als hij niet achter de geraniums willen blijven en geen heil zien in groepsgesprekken. „Ik werd zelf helemaal simpel van praatgroepjes. Ik wilde actie, uit- daging." De stichting wil outdooractiviteiten voor ex- kankerpatiënten organiseren, om zo op een positieve manier een punt te zetten achter een nare ziekteperiode. Om daarvoor geld in te zamelen vertrok Jansen gisteren naar Noord-Amerika. Met een expeditieploeg doet hij een poging de 6194 meter hoge Mount McKinley te beklimmen. Voor Jansen begon in 1994 de ellende. Een griepje, denkt de toenmalige kok, misschien longontsteking. De 26-jarige fanatieke bui tensporter en wereldreiziger is net terug van een reis door Oekraïne. Hij heeft veertig uur in een snikhete trein met het raam wagen wijd open op de tocht gezeten, dus dat is vragen om moeilijkheden. Terug in Neder land blijkt de reden van zijn longprobleem niet een verkoudheid. Aan zijn long kleeft een gezwel, ter grootte van een meloen en kwaadaardig. Het is enorm schrikken in het ziekenhuis in Nijmegen. Hij moet meteen onder het mes, zijn borstkas wordt opengezaagd om alles weg te halen. Het gezwel zit vast aan zijn longen, zijn hart en zijn borstkas. Artsen ge ven hem weinig hoop. Op dat moment voelt Jansen de grond onder zijn voeten wegzak ken. Een gezonde vent, sporter, niet rokend, niet drinkend, nooit bij stilgestaan dat zoiets hem zou treffen. Na de operatie ondergaat Jansen een che- mokuur en krijgt een herseninfarct. Hij blijkt allergisch voor een stof in de medicijnen. Opnieuw ligt hij op het randje. Maar na twee weken hobbelt hij alweer door de gang, infuusje achter hem aan. Hij herstelt snel en de tumor lijkt geheel verdwenen. De artsen staan versteld. Net als hijzelf. „Ik ge loofde het niet. Ik heb geëist dat ze nog een foto zouden maken, dat ik zeker wist dat het gezwel echt helemaal weg was." Wel halen de artsen voor de zekerheid gezond been merg bij hem weg, om dat later terug te kunnen zetten, mochten er 'wat celletjes gaan ronddwalen'. De ziekte heeft er behoorlijk ingehakt bij Jansen. Zijn conditie is voor vijftig procent teruggelopen. Met de hulp van fysiothera peut en sportarts traint hij hard vlak na zijn operatie. De herstelperiode verloopt Voor spoedig. Ik ben een knokker, zegt hij nu, acht jaar later en volledig genezen verklaard. „Ik blijf altijd enorm positief. Ik heb twee keer op het randje gelegen, maar ik ben blij dat ik het heb meegemaakt. Het verandert je kijk op het leven, hoe clichématig het ook klinkt." Toch mist hij dingen in de nazorg. „Uitda ging. Het merendeel van de mensen is nega tief. Ze denken dat je niks meer kunt. Je krijgt een stempel opgedrukt van een zieke die rustig aan moet doen." In die tijd ont staat bij Peter het idee om voor ex-k patiënten, of voor mensen die noga buitensportactiviteiten te organiseri zijn maat Frank Stevelmans, ook klii en kankerpatiënt, richt hij in 2001 et ting op: 'Climb for life'. Het moet ee stichting worden, vindt het tweetal, geen informatieve lezingen, geen pr pen, geen grote aantallen bestuursls Maar een stichting die mensen weei tie aanzet en als uitlaatklep dient vo sen die dat nodig hebben. Eerste activiteit is een kanotocht in) land, die in de loop van dit jaar won houden. Jansen doet een beroep op stichtingen en patiëntenvereniging! mensen te werven en aan te sporen doen. En nu staat Jansen aan de voet vani meter hoge Mount McKinley te bek Een zware opgave, omdat de berg bf staat als een van de koudste van dei Maar voor Jansen geldt: hoe zwaardi opgave, des te groter de uitdaging. 2 ditie heeft hij grotendeels terug. Aan gin van dit jaar heeft hij getraind in I rijk om zich voor te bereiden op de; expeditie. „Ik wil hiermee laten zien allemaal nog te bereiken valt als je k hebt gehad." Merei Dekker Meer Informatie over de expeditie en de stichting den op www.climbforilfe.nl De beruchte maffia baas Joseph 'JOE BANANAS' Bonanno is op 97-jarige leef tijd overleden in de Amerikaanse staat Arizona. De geboren Siciliaan stond in zijn hoogtijdagen aan het hoofd van een van vijf grootste maffiafamilies in New York. Bonanno was tussen 1964 en 1969 middelpunt van de zogeheten 'Banana Oorlog'. Deze ruzie tussen maffialeden ontstond naar aanleiding van de vermeende pogingen die Bonanno zou hebben gedaan om zijn collega-maffialeiders Carlo Gambino en Thomas Lucchese te elimineren. Dertig jaar nadat de Britse kroonprins Charles zijn vrien din CAMILLA Parker Bowles voor het eerst ontmoette, er kent de Britse koningin Elizabeth II voor het eerst open lijk hun relatie. Bij een concert komende maand in Buckingham Palace ter ere van het vijftig jarig jubileum van de vorstin is Camilla uitgenodigd om plaats te nemen in de koninklijke loge. Prins Charles zei 'blij en verrast' te zijn met het gebaar. Tijdens het concert zullen de kroon prins en zijn vriendin niet ver van de koningin zitten. Het Britse volk ziet Camilla als oorzaak van de breuk tussen Charles en prinses Diana. Inmiddels heeft meer dan de helft van de Britten er geen bezwaren meer tegen als Charles en Camilla in het huwelijk zouden treden. De 54- jarige Camilla hield zaterdag voor het eerst in het open baar een toespraak. Zij sprak in de Portugese hoofdstad Lissabon de deelnemers toe van een conferentie over os teoporose, beter bekend als botontkalking. Het Duitse model CLAUDIA SCHIFFER trouwt 25 mei in een dorp in de omgeving van de plaats Sud bury in Suffolk, Groot-Brittannië. Waar het huwelijk precies wordt geslo ten willen de 31-jari- ge Schifferen haar aanstaande echtge noot Matthew Vaughn niet zeggen. Al enige tijd doen geruchten de ronde over 'het huwelijk van het jaar', waarvoor meer dan driehonderd gasten zou den zijn uitgenodigd, onder wie Madonna, Elton John, Brad Pitt en Boris Becker. Ondanks het grote aantal ge nodigden hoopt het bruidspaar dat de media er niet ach ter komen waar het huwelijk is. PRINSES MARGRIET heeft zaterdag in Ottawa een oor logsmonument onthuld, ter nagedachtenis van de Cana dese militairen die tijdens de Tweede Wereldoorlog be trokken waren bij de bevrijding van Nederland. Het beeld heeft de naam 'De man met de twee hoeden' en is iden tiek aan het Nationaal Canadees Bevrijdingsmonument dat de prinses twee jaar geleden in Apeldoorn onthulde. De hoeden symboliseren eenzaamheid en vriendschap, maar ook de band tussen Nederland en Canada. De Nederlanders Mare Knotter (37) en Peter de Bruijn (33) hebben vrijdagavond voor het eerst op eigen kracht de magnetische NOORDPOOL bereikt. Dat bevestigt een woordvoerder uit het basiskamp dat in Ne derland is gevestigd. De 'trip' duurde 41 dagen. Het tweetal begon zaterdag 30 maart met de ruim 680 kilometer lange expeditie naar het in het noordpoolgebied gelegen magnetisch centrum. De magne tische Noordpool is het punt waar het aardmagnetisch veld loodrecht de aarde in schiet. De twee trok ken zelf alle voorra den en benodigdhe den met zich mee in 120 kilo zware sle des. Ria Plooy (54) kan weer zonder emoties door Roombeek lopen. Of in ieder geval zonder heim wee. „Dat komt omdat ik weer een eigen plek heb." Toen ze op die dramatische zaterdag, 13 mei 2000, huis en haard moest verlaten zonder ook maar iets mee te kunnen nemen, was ze to taal ontheemd. „Ik voelde me door God verlaten. Ik dacht: Hij zal z'n ogen wel even dicht hebben gehad." Nu, twee jaar later, is dat heel anders. „Dankzij Hem is veel weer op z'n pootjes terecht gekomen en heb ik m'n rotsvaste vertrouwen weer terug." Na de ramp, waarbij het huis van Ria Plooy zwaar werd beschadigd en definitief onbewoonbaar bleek geworden, kreeg ze een woning aan de zuidkant van de stad, maar ze voelde zich er on gelukkig. ,,'s Nachts lag ik vaak te huilen in bed. De gedachte dat ik naar huis wilde beheerste alles. Ik vond het ronduit verschrikkelijk daar. Ik voelde me alsof ik was weggegooid, zo van: ga jij daar maar wonen. Ik had er niet zelf voor gekozen, ik werd gedwongen. Gedwongen, omdat mijn eigen huis - de veiligste plek die ik had - mij van het ene op andere moment door de ramp was afgeno men." Aanvankelijk had de Enschedese in gedachten om zo snel mogelijk weer in Roombeek te gaan wo nen. „Maar dat gevoel veranderde. Na verloop van tijd begon ik me te realiseren dat wat was geweest niet terug zou komen. Toen ik dat had aanvaard, begon ik ook anders over terugkeer naar Room beek denken." Wel wilde ze graag terug naar En- schede-Noord, waar ook Roombeek lag. „Ik heb daar sinds 1980 gewoond en ben me er enorm gaan hechten. Het is echt mijn wijk. Dichtbij de kerk, dichtbij het centrum, dichtbij mijn werk op het ziekenhuis. Dus toen ik de gelegenheid kreeg om hier een nieuw appartement te huren, heb ik die mogelijkheid met beide handen aangegrepen. Dat betekende ook het einde van het verlangen om weer terug te keren naar m'n oude straat waar ik tot de ramp woonde." Ria Plooy is overigens niet de enige die tevreden is met de plek die ze heeft kunnen vinden. De verwachting is dat uit eindelijk slechts zo'n veertig procent van de oor spronkelijke bewoners terugkeert naar de ver woeste wijk. Lopend door het rampgebied, wijst Ria Plooy de plek aan waar haar huis stond. Klinkerwegen, stoepranden en hier en daar nog een fundering: voor de rest herinnert niets meer aan de huizen die hier eens stonden. Alleen aan de rand van de wijk wordt gebouwd aan woningen die weer volle dig dezelfde vorm en omvang krijgen. Voor een belangrijk deel worden stenen gebruikt die na de ramp zijn schoongemaakt. Ria Plooy: „In juli ke ren in die huizen zestien gezinnen terug. Slechts twee families uit die rij komen niet terug. Voor mij betekent het veel dat daar wordt gebouwd en dat er straks weer mensen wonen. Het is het begin van herstel van het gat dat hier in de stad ligt. Dat laat me niet onberoerd." Voor de rest is het verwoeste deel van Roombeek nog een kale vlakte, zoals Ria het zelf zegt. „Dat vind ik wel jammer en ik weet dat veel mensen er zo over denken. Voor een belangrijk deel wordt pas volgend jaar begonnen met de wederopbouw. In 2004 pas kunnen de eerste mensen er weer wo nen. Dat heeft te maken met bureaucratie, maar ook met het feit dat huurders voor een deel zelf mogen bepalen hoe hun woning eruit komt te zien en waar zij willen wonen. Er zijn allerlei bij zondere regelingen, die nogal wat tijd vragen. Ter wijl ik graag zou zien dat de wijk snel weer gezellig wordt en dat er kinderen op straat spelen." Maar Ria Plooy klaagt niet. „Zeker niet. Bij mij - en dat is ook wat ik bij veel anderen merk - over heerst de dankbaarheid. Dat ik het heb overleefd, dat ik weer een mooi thuis heb, dat we warmte en steun hebben ontvangen. All dacht heeft mij verwonderd en het heefil geholpen om er weer bovenop te Vandaag gaat ze naar de kerk, waar komst wordt gehouden. „Als 's middags? vier de klokken luiden, vind ik het fijn deren samen te zijn. Want ik heb wel werkt, maar kwijtraken doe je het niet. als het bijvoorbeeld onweert over komen, bekruipt mij een raak dat snel weer kwijt, omda seer dat het niet reëel is om bang te zijn.f Behoefte aan grote herdenkingen heeft moet ervoor oppassen dat je je verdriet koesteren of erin blijft steken datje jez vindt. Ik vind het nu vooral een mome uit te kijken. Sommige mensen zijn nogl ver, weet ik. Hulpverleners bijvoorbeeld,! ren hebben bijgestaan maar niet aan zi toegekomen. Zij kunnen het nu heel m ben." Gerard Beverdam Om te ontspannen in deze zware dagen in Enschede zijn er cursussen bloemschikken. Foto: GPD/Charel van Tendeloo Enschede herdenkt vandaag zijn vuurwerkramp. Twee jaar geleden, op zaterdag 13 mei 2000, ont plofte de vuurwerkfabriek SE Fireworks. Er vielen 22 doden, vele gewonden en de complete woonwijk Roombeek werd verwoest. Een meisje schildert mee aan de 'positieve schutting'. De schilde ringen moeten de Enschedese jeugd helpen bij het verwerken van de vuurwerkramp. Foto: ANP/Eric Brinkhorst r, Een druiventros en de contouren van de plaatselijke wijnfabriek nemen een prominente plek in op het wie- Iershirt dat ik, anderhalf uur na mijn aankomst op vliegveld Ali cante, krijg overhandigd van mijn in Spanje rentenierende vriend. Voor de twee weken dat ik bij hem vakantie houd, heeft hij me geïntroduceerd als gastlid van de Club Ci- clista in zijn woonplaats Xaló. Op het pro gramma staan tochten door het berggebied van de Costa Blanco, O ja, en hij heeft nóg een cadeautje voor zijn aan hoge bloeddruk lijdende Hollandse vriend: een Sigma hartslagmeter. Elk zichzelf respecterend dorp in Spanje heeft zijn eigen fietsclub. En elke zondag, voorde vrouwen op gaan naar de mis, verzamelen de man nen zich in de kroeg om te gaan trappen. De vijftien tot twintig vaste rijders van de Club Ciclista in Xaló komen rond acht uur bij een in BarRincon, in één van die nauwe straatjes van het wijndorp. Het geel, rood en blauwe wielertenue met het logo van de 'Coopertiva Valenciana Virgen Pobre de Xaló' steekt schril af bij het grijze arbeiders kloffie van de stamgasten, die zich rond dit vroege tijdstip al laven aan de producten van onze hoofdsponsor. De C.C. Xaló rijdt op deze zondagochtend een route die klinkt als een lied van Julio Ig- lesias: via Orba, Pego en Gorga naar Pendg- uila en Alcolecha. Dan dwars door wijn vel- den en slaperige dorpjes, langs berghellin gen tot meer dan duizend meter hoog weer via Gorga terug tiaar Xaló. Vijftien verweer de, kleine Spaanse mannetjes - die op de makkelijke stukken onverstaanbaar kwette ren in hun Valenciaanse dialect-en twee Hollanders, die onophoudelijk turen op de hartslagmeter op hun stuur. Mijn vriend is een meterfreak, die naast zijn hartslagmeter een fietscomputer heeft die niet alleen alles van de snelheid van zijn fiets registreert, maar ook de hoogte, de hel lingspercentages in procenten, de tempera tuur (inclusief de nadering van hoge- en la gedrukgebieden) en de geleverde prestatie in watts. De hartslag van zijn op het Holland se platteland vegeterende trapmaat ligt ge middeld zo'n twintig slagen per minuut la ger dan die van zijn, op halfjaarlijkse fiets- reizen in Zuid-Amerika en Zuid-Afrika ge trainde lijf. Dat baart hem enige zorgen, totdat ik na een paar dagen 's morgens mijn hogebloeddrukpilletje vergeet in te nemen. Dan is onze hartslag opeens precies gelijk. Een halfuur na het innemen van mijn pil letje daalt die van mij weer twintig slagen. Lichte paniek breekt uit als mijn meter hal verwege de route opeens op 0 springt. „Ik ben dood", constateer ik. „Mijn hart klopt niet meer. "Mijn vriend overkomt hetzelfde. Hij blikt naar de hemel. Wat moet je an ders, als het einde nadert? „Een hoogspan ningskabel", zegt hij. „Dan werkt de meter niet. Na ruim vijftig kilometer lunchen we in Bar Lluis in Planes. Het is pas half elf in de och tend, maar er worden literflessen bier en wijn op tafel gezet. Twee glazen bier (tegen de dorst) en drie glazen wijn (voorde heil zame werking op de rest van de route) blij ken een beproefd recept. Dan volgen schalen met ensalada (salade), waarndt pas geza menlijk kan worden geprikt nadat er een halve liter olijfolie overheen is gegoten. Daarna eten we stokbrood, belegd maat, seranoham en tortilla (een omelet). Het toetje bestaat uit kof cognac (carajillo). Voor de lunch kan de Hollandse d mee met de vijf besten van de club lunch zweven we ergens tussen deI en de staart van het peloton, waaij teranen op hun eigen tempo rondi Op het punt waarop we kunnen lH sen de volledige route van 144 kiloI (inclusief de meer dan duizend ml Tudons) of het afsnijden van een ik of twintig, kiezen we laf voor het is Onze benen willen niet meer omhk „Hoeveel buitenlanders mogen erfe club?", had mijn vriend tijdens des pauze pesterig gevraagd aan Mant fort, de presidente del C.C. Xaló. „Ir limiet?" v En nog voordat het dridventrosje a shirt naar mijn kuiten zakte, blork het antwoord al een schittering </i| van Manuel. „El camino es el limm De weg is de limiet. 1

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 2002 | | pagina 2