Rechtstreeks van het podium naar de poep'
LEIDEN REGIO
R9
AAN HET WERK
972
ZATERDAG 11 MEI 2002
led am
untrie
mr Eu
m fou
Eerste vrouwelijke winnares Leids Cabaret Festival koos al snel voor een baan in de zorg
voor de grap opgegeven voor
het Vechtfestival in Maarssen.
Prompt won ik de jury- en pu
blieksprijs. Toen dacht ik: goh,
dat gaat wel goed, laat ik me nu
ook voor het Leids Cabaret Fes
tival opgeven. En dat won ik
weer. Dus ja, ik had wel talent.
Zelf geloofde ik het nog maar
half. Maar de realiteit was na
tuurlijk wel dat ik meteen aan
de gang moest. Ik kreeg een
contract bij Harry Kies Theater
producties, de organisator van
het Leids Cabaret Festival. En ik
moest meteen her en der spe
len. Ik had een programma van
dertig minuten, wat ik moest
uitbouwen tot 45 minuten, alle
maal binnen een paar maan
den.
In het begin leek het me enorm
leuk en spannend. Ik werkte in
een snackbar, dus het was zeker
een vooruitgang. 'Een slimme
meid' heette mijn programma.
Daarin wond ik me over van al
les op, kijkend naar de televisie,
lezend in de bladen. In die tijd
werden vrouwen enorm ge
pusht om voor technische vak
ken en technische functies te
gaan. Daar ging het over. En het
ging over opgroeien, verkering
krijgen, de thema's in het leven
van een meisje. Ik was 23 op dat
moment. Nog tamelijk pril dus.
Iets meer dan een jaar ben ik
met het cabaret in de weer ge
weest. In die tijd ben ik twee
keer bij de VARA op de televisie
geweest. De eerste keer een paar
maanden nadat ik het festival
gewonnen had. Het jaar daarop
opnieuw. En toen ging het ei
genlijk al minder, vond ik het
veel moeilijker. Dat gevoel dat je
er helemaal alleen voor staat. Ik
weet het nog goed. Dan moet je
naar Hilversum voor die opna
mes. Nou, dat is niet niks hoor.
Dan sta je daar in je uppie, met
tig camera's en een enorm pro
ductieteam om je heen.
Ik had die avond een geruite
broek aangetrokken. Plotseling
zegt zo'n VARA-vrouw
plompverloren: 'Die broek, die
kan niet hoor'. Terwijl ik die
broek speciaal had uitgekozen.
Ik had het er zelfs nog met een
huisgenoot over gehad. En toen
moest ik vlak voor de opnames
nog snel naar huis om iets an
ders aan te trekken. Die broek
kon niet, want hij 'trilde' op het
beeldscherm. Oh, wat vreselijk.
Word je afgesnauwd door zo'n
kittige, harde tante van de VARA
Hester Hofman: „Er zijn natuurlijk wel mensen die goeie dingen doen. Maar er zijn vooral heel veel mensen die het helemaal niet kunnen.
Dat vond ik toen ook al, hoor." Foto: United Photos de Boer/Milan de Bie
die daar al vijftig jaar zit. Toen
verloor ik een beetje mijn zelf
vertrouwen. Ik kon er niet meer
tegenin gaan. Ik was dichtge
klapt. En dat is niet echt een ge
moedstoestand om cabaret te
brengen. Je moet zelfvertrou
wen hebben. Je moet daar rustig
kunnen staan en niet bang zijn.
Dan kan je je niet laten afbekken
door zo'n dame over zo'n broek.
Dat werd dus ook niet zo'n goe
de opname.
Ondertussen werd ook mijn me
ning gevraagd over allerlei vrou
wen- en emancipatoire zaken.
Terwijl ik daar eigenlijk niet zo
veel over te melden had. Op een
gegeven moment voel je je zo'n
vakkenvuller, zo'n 'bladzijden-
vuiler'. Je hebt iets gedaan, hebt
daarmee in de krant gestaan en
vervolgens moet je voor jan en
alleman komen opdraven en
over van alles een mening heb
ben. Ik moest op 'vrouwenda
gen' spelen. Ik werd zelfs ge
volgd door een groep dames van
de IKON. Vijf feministes van een
jaar of vijftig die helemaal door
het dolle heen waren. Zo van:
zo'n leuke meid, en dit en dat.
En die volgden mij met de ca
mera, overal heen, van show
naar show. Ik vond het com
pleet overdreven, die aandacht.
Ik had ook zoiets van: dat kan ik
helemaal niet waarmaken, ik
ben misschien een aardige
meid, maar je ziet toch echt te
veel in me. Op een gegeven mo
ment vroegen ze me: wie zijn je
voorbeelden? Dus ik: Simon
Carmiggelt en Jacques Brei. Dat
begrepen ze niet. Helemaal geen
vrouwen? Nee dus. Nou, dat
was een grote teleurstelling voor
die feministes.
Daar kwam bij dat ik van de ene
op de andere dag een compleet
ander leven ging leiden dan
mijn vriendinnen. Heel een
zaam eigenlijk. Eind van de
middag ga je weg. Altijd met de
trein met een grote tas op je rug.
Dan kom je in zo'n schouwburg,
spelen en 's avonds weer terug.
Wachten op de trein, nachttrei
nen, laat, verlaten stations,
wind. In Amsterdam aangeko
men liep ik altijd regelrecht naar
de Warmoesstraat, naar een
stamkroegje, zat ik daar achter
het bier. De volgende dag sliep
ik dan uit. Ik was verder niet
heel constructief met dat caba
retprogramma bezig. Je zou zeg
gen, overdag moet je schrijven.
Maar ik had nog nooit een letter
op papier gezet. Ik was nooit in
de weer met schrijven. Ik was
gewoon een beetje aan het aan-
kloten.
Af en toe moest ik ook mijn tek
sten inleveren. Bij de VARA-tele-
visie bijvoorbeeld. Rampzalig. Ik
werd er helemaal onzeker van.
Ik schreef het op en dacht: is dit
het nou, dit is toch helemaal
niet lollig? En ik vond ook hele
maal geen aansluiting met die
Harry Kies zelf, mijn baas. Dat is
dan iemand die dat begeleidt.
Maar mij heeft hij niet begeleid.
Hij heeft mij gewoon geboekt.
Dat was het. Hij gaf geen com
mentaar op mijn programma.
Hij kwam ook niet aanzetten
met een regisseur die me verder
kon helpen. En op een gegeven
moment zwem je in de moge
lijkheden, je ziet het gewoon
niet meer.
Want ik kon het best, op het po
dium staan en mensen toespre
ken. Ik was niet bang, ik keek
het publiek aan, zij keken terug
en dan zei ik heel rustig wat ik te
zeggen had. Dat kon ik heel
goed. Maar ik had gewoon niet
genoeg thema's, ik had niet ge
noeg gedachtegoed, zeg maar.
Ik kon niet uitdiepen. Ik maakte
me ook niet echt ergens kwaad
over. Op een gegeven moment
was ik wel uitgeraasd.
Het is grappig om in de dagboe
ken van Wim Kan te lezen hoe
het er ruim dertig jaar geleden
aan toe ging. Je had dan een en
semble van een aantal jonge
mensen, een stuk of zes. en die
mochten allemaal een actje
doen van tien minuten. Dan
was het pauze en daarna kwam
de grote meester die een uur vol
speelde. En nu moet elke snot
aap of huppelkut gewoon an
derhalf uur vullen. Dan krijg je
gewoon veel onzin en geleuter.
Echt tenenkrommend soms. Er
zijn natuurlijk wel mensen die
goeie dingen doen. Maar er zijn
vooral heel veel mensen die het
helemaal niet kunnen. Dat vond
ik toen ook al. hoor. En ik vond
het toen ook al irritant dat ik an
derhalf uur moest vullen terwijl
dat eigenlijk gewoon onzin was,
terwijl ik niet genoeg te vertellen
had voor anderhalf uur. En ei
genlijk weigerde ik dat ook een
beetje. Ik maakte het gewoon
niet langer.
Op een gegeven moment kon ik
mijn tour onmogelijk afmaken.
Ik had er geen zin meer in, het
lukte niet meer en ik wilde niet
meer in mijn eentje bezig zijn.
Toen ik op de radio hoorde dat
er een groot tekort was aan zie
kenverzorgers heb ik de knoop
doorgehakt. Ik heb ontslag ge
nomen en me aangemeld. Voor
mijzelf was het geen moeilijke
beslissing. Maar ik kreeg ontzet
tend veel reacties. Het is toch
een succesverhaal dat je op
geeft. Vanaf de Nederlandse po
dia rechtstreeks naar de poep,
pis en scheldende bejaarden.
Maar goed, door dat soort reac
ties kan je je natuurlijk niet laten
leiden. Voor mij was er geen an
dere mogelijkheid dan ermee
ophouden. En het is een goede
keus geweest.
Tegenwoordig sta ik ook weer
op het podium, maar nu met
een band. 'Hardzeer'. Chanson-
rock noemen we het. Allemaal
Nederlandstalig. Gedichten van
bijvoorbeeld Gerrit Komrij,
maar ook eigen nummers en ja
ren zeventig ballades. De men
sen vinden het heel erg leuk. En
ik geniet er ook van. Lekker met
de boys op stap, daarna een
biertje en lallen in de auto. Toch
een stuk gezelliger dan dat ca
baret, in je uppie."
Rody van der Pols
Huib van den Wijngaard (48),
kunstenaar/begeleider
in Leiden:
/k was een jaar of vijf en
toen wist ik ai dat ik kun
stenaar wilde worden. Mijn
vader was herenkapper, en ik
zat altijd in de kapsalon te te
kenen. Ja, en op de middel
bare schooi liep het ook zo. in
ai ie vakken was ik redelijk, al
leen tekenen stak er boven
uit. Ik liep altijd al te kijken
in de Lakenhal en in galeries.
Anderen gingen voetballen,
maar daarbij was ik altijd de
veertiende, vijftiende man. Zo
ging ik naar de kunstacade
mie en had op mijn twintigste
mijn eerste expositie. Overal
werd geschreven dat ik talent
vol was, dus ik had het idee
van 'zie je wel, het gaat zoals
ik had verwacht'. Maar dan
kom je van de academie en
blijkt dat er niemand op je zit
te wachten. Ik kon een kun
stenaarsuitkering krijgen,
maar ik wilde mijn hand niet
ophouden voor kunst. Zo
kwam ik 25 jaar geleden in
het werk van groepsleider te
recht. In het eerste tehuis
waarin ik kwam, mocht ik de
zolder als atelier gebruiken.
En zo ben ik steeds als
groepsleider wel met kunst
bezig geweest. Tot de directie
acht jaar geleden met het
idee kwam een atelier op te
zetten voor verstandelijk ge
handicapten die getalenteerd
zijn in de beeldende kunsten.
Dat was een lot uit de loterij.
Ik ben 43 jaar met kunst be
zig, maar pas de laatste acht
jaar kan ik mijn boterham ver
dienen met datgene waar ik
als kind van droomde.
TEKST: RUUD SEP
FOTO: JAN SCHEERDER
Leidsch DagblacL/lUCfflEVEN
ANNO 1902
Zaterdag 10 Mei
DE TOESTAND VAN DE KONINGIN - Het doet ons
Nederlandsch en Oranjelievend hart goed, nu onze
Koningin op het ziekbed ligt en er symptomen zich
hebben voorgedaan, die reden gaven aan gevaar voor
haar jong leven te denken, dat de buitenlandsche
bladen eenstemmig zijn in hun sympathie voor onze
jonge souvereine en het Nederlandsche volk. Vele
bladen geven haar portret tusschen den tekst en lan
ge artikelen zijn gewijd aan 'la petite Reine'. De af
komst van het roemruchte geslacht der Oranjes,
haar schoonheid en jeugd maken blijkbaar indruk op
de buitenlanders, maar tevens blijkt uit deze sympa-
thiebetooging, dat het fiere en onafhankelijke karak
ter van de jonge en lieftallige vrouw, die wij onze Ko
ningin mogen noemen, niet aan de vreemdelingen
ontgaan is. Het noodlot, dat haar zoo zwaar drukt, en
het onweer, dat den laatsten spruit uit het huis van
Oranje Nassau doet hijgen op den sterken stam,
heeft diep het medelijden in geheel Nederland ver
wekt. Andermaal volgt voor Hare Majesteit diepe te
leurstelling op een blijde verwachting; onzeglijke
pijnen waren haar deel, en om hare slapen is thans
de kroon der smarten, de kroon der heerschappij ko
men vervangen.
ANNO 1977
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na plaatsing <s 2,50 Ivoor een exemplaar van 13
bij 18 in zwart wit) over te maken op gironummer 57055 Ln.v. Dagblad uitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA Haarlem,
onder vermelding van leidsch Dagblad, ANNO d.d. (datum van plaatsing) of door contante betaling aan de balie van het
Leidsch Dagblad, Rooseveitstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
Woensdag 11 mei
KATWIJK - Het ziet er naar uit dat er voorlopig geen
Nederlandse vissers in de Ierse wateren zullen ko
men. Vanavond om twaalf uur loopt het ultimatum
af dat de Europese Commissie heeft gesteld aan de
Ierse regering. Daarin wordt geëist dat de leren stop
pen met op eigen houtje visserijbeperkende maatre
gelen te stellen. De redersvereniging voor de Neder
landse zeevisserij (overkoepelend orgaan van ver
scheidene visserijplaatsen) verwacht dat de leren
zullen blijven bij de maatregelen die zij in april af
kondigden. De Katwijkse reder N. Parlevliet junior,
na een interne vergadering gisteren van de reders
vereniging daarover: "Dat zal betekenen dat de zaak
voor een juridische afwikkeling naar het Europese
Hof gaat. Voor ons zit er dan niets anders op dan tot
vijftig mijl uit de kust weg te blijven uit de Ierse wa
teren".
Op dit punt heeft de heer Parlevliet overigens wel
vertrouwen in de toekomst. "Het Europese Hof zal
de leren wel in het ongelijk stellen". Van veel grotere
betekenis acht hij de beslissing op 17 mei over de
quota voor dë Nederlandse vissers voor dit jaar.
KATWIJK - De gemeente Katwijk krijgt er tot 1985
als het ware een compleet dorp en een gehucht als
uitbreiding bij. Het dorp is de nieuwbouwwijk Rijn
soever, waar ruim 2000 huizen met zo'n 6000 Kat-
wijkers komen. Het gehucht is Schutterswei, waar
voor een bestemmingsplan voor de ongeveer 200
woningen, die daar zullen verrijzen in de maak is.
LEIDEN - Als alles volgens plan verloopt zal nog dit
jaar een begin worden gemaakt met de restauratie
van de Pieterskerk. Het gaat daarbij om een eerste
fase, die consoliderende werkzaamheden omvat. In
opdracht van de Stichting Pieterskerk, die op het
ogenblik eigenaresse is van het bouwwerk, is een
restauratieplan gemaakt door het architectenbureau
Van Dam, Van der Sterre en Van Straten in Leider
dorp. Om te voorkomen dat de Pieterskerk nog ver
der in verval raakt, heeft de minister van CRM zich
bereid verklaard een bedrag van 1.250.000 gulden
beschikbaar te stellen voor de eerste restauratiefase.
RUNSBURC - Tussen de fors uit de kluiten ge
wassen paarden, pony's en ezels stond vanmor
gen op de Rijnsburgse paardenmarkt dit geitje
wat verloren om zich heen te kijken. Of het een
grapje betrof of dat het geitje echt van eigenaar
verwisseld kon worden is niet bekend: een prille
Rijnsburger vond het in elk geval een leuk
beestje. Foto: Archief Leidsch Dagblad
iucces kwam eigenlijk
|tje uit de lucht vallen",
Hofman haar verhaal in
ain Amsterdams café. „Ik
ïemaal niet bezig met ca
baret. Ja, af en toe deed ik wat
bij de Engelenbak in Amster
dam. Tien minuutjes, een kwar
tiertje vol praten. Dat ging wel
aardig. Eind '92 heb ik me toen
q vervalst talent, zo noemden de theaterrecensenten haar. 23
>ilityt d nog maar won Hester Hofman in 1993 als eerste vrouw het
^maabaret Festival. Met een programma over een doortastende,
meid die verbaasd, geërgerd en geamuseerd het leven obser-
rok ze ruim een jaar langs de Nederlandse theaterzalen. Hal-
ge haar succesvolle tournee had ze er plotseling genoeg van.
juleerde al haar voorstellingen om het cabaretwereldje vaar-
en de verpleging in te gaan.
1 die
oele
ikniv
