iel Houtman is weer gelukkig in zijn lichaam
ÏNGEN
lieVOORBIJGAAN
LEIDEN REGIO
AAM HET WERK
ieidse sportmasseur houdt zichzelf en anderen op de been
zijn 79 jaar voelt Giel Houtman zich weer ge
lig in zijn lichaam. De Leidenaar bereikte deze
R J nter een mijlpaal, want hij kreeg een nieuwe
J up waarmee hij volgens doktoren weer een jaar
f 1 vijftien vooruit kan. Sindsdien voelt hij zich als
rboren. „Voor hetzelfde geld was ik nu invalide
'eest", zegt de gewezen landmeter, die na zijn
aan een nieuw leven als sportmasseur begon,
als ik in een rolstoel terecht was gekomen, was
leven voor mijn vrouw Wil ook afgelopen."
isse taal van een vitale baas, thuis in zijn flat in
len Zuid West. Al veertig jaar huist hij in dezelf-
foning, waar hij destijds door zijn werk als
landmeter terechtkwam. Dolblij was de geboren
Rotterdammer (n juni 1922) met zijn flatje aan de
rand van de stad.
„Ik was meteen van plan om hier nooit meer te
vertrekken. Ik had niet gedacht dat het rond een
stad als Leiden zo mooi zou zijn. Je staat hier in
een mum van tijd met twee benen in de polder. En
het buitenleven, daar is het me altijd om te doen
geweest. Daarom ook ben ik na de Tweede We
reldoorlog nog gaan studeren. Ik was instrumen
tenmaker, maar wilde eropuit, in de buitenlucht
werken. Weetje dat ik alle Waddeneilanden in
kaart heb gebracht?"
hang naar frisse lucht en
ite zat er bij Houtman al
in. Van zijn jeugd in Rot-
n-Zuid herinnert de kap-
^szoon zich nog scherp hoe
or"Jers en zonen met elkaar op
aat voetbalden, terwijl moe-
is en dochters andere activi-
len ontplooiden. „Ik heb een
erlijke kindertijd gehad. Wij
- dden het als middenstanders
I t slecht aan de Oranjeboom-
'J lat. Wel zag ik veel armoede
ellende om me heen. Mijn
klasgenoten kregen op school
eten en kleren van de gemeente.
Als ik met zulke trieste verhalen
thuiskwam, verstelde mijn moe
de weer een paar oude broeken
van ons. Later zag ik dan andere
kinderen in mijn afdankertjes
rondlopen."
Ondanks de relatieve welstand
in huize Houtman voelde Mag-
chiel, zoals zijn voornaam offici
eel luidt, zich socialist in hart en
nieren. „Ik heb gauw medelij
den met anderen, maar kan ook
outman (staand, derde van links) als speler van The Rising
Particuliere foto
geen onrecht verdragen. Als ik
dat signaleer, trek ik mijn mond
open. Op zulke momenten ben
ik niet diplomatiek: ik zeg het
recht voor zijn raap. Daardoor
krop ik nooit wat op."
Ook tijdens zijn werk in Leiden
ging Houtman conflicten niet
uit de weg. „Ik werkte weliswaar
in ambtelijke dienst, maar was
gewend om hard te werken. Dat
botste soms. Thuis kreeg Wil het
hele verhaal te horen en daarna
ging ik aan het strand een stuk
hardlopen. Als de zeewind door
mijn haren waaide, was ik de
problemen op slag vergeten."
Sport was en is een belangrijke
uitlaatklep voor de kappers-
zoon, wiens vader een gere
nommeerde atleet van Pro Pa-
tria en voetbalscheidsrechter
was. Broer Goos schopte het tot
de jeugdafdeling van Feyen-
oord, de club waaraan de jonge
Giel („Ik ben op 500 meter van
het toenmalige stadion gebo
ren") zijn hart verpandde. Zelf
liep Houtman verdienstelijk
hard en boekte hij succesjes als
rechtsback van voetbalvereni
ging The Rising Hope bij de Van
Nelle-fabriek in Rotterdam-
West. In die buurt kwam Hout
man terecht toen zijn vader op
zijn 45ste bezweek aan tubercu
lose. De dood van Houtman se
nior betekende ook het einde
van de kapperszaak en bittere
armoede voor de weduwe en
haar vier kinderen.
Door die zwarte periode, die uit
liep op de Tweede Wereldoor
log, beseft de Rotterdamse Lei
denaar hoe groot de weelde van
tegenwoordig is. Hij roemt de
gemakken van vandaag, maar
waarschuwt voor ongebreidelde
geldzucht. „Veel mensen gaan
gebukt onder stress. Dat schaadt
de gezondheid. Als sportmas
seur merk ik dat aan veel van
mijn klanten. Ik adviseer ze dan
om net als ik de rust en de ruim
te te zoeken. Die wijze raad is
niet aan iedereen besteed. Veel
mensen blijven maar jagen, in
hun werk, privé en ook bij hun
sportbeoefening. Zij vergeten
het belang van vrije tijd."
Ook Houtman maakte zo'n
jachtige periode door. „Voor de
oorlog was ik een fanatieke wed
strijdsporter. Soms trainde ik
wel twee keer per dag. En in
Duitsland, waar ik te werk was
gesteld, liep ik zelfs op oude
pantoffels omdat er geen goed
schoeisel voor handen was."
Na de oorlog ging Houtman
meer aan zijn maatschappelijke
ontwikkeling denken. Hij trad in
dienst bij het ingenieursbureau
Van Steenis in Utrecht. „Die
man, voorzitter van de Neder
landse schaakbond, stond be
kend als idealist. Hij was vegeta
riër, antimilitarist en wilde per
se geen winst maken. Als wij een
opdracht voor Shell uitvoerden
en geld overhielden, gaf Van
Steenis het terug aan de op
drachtgever. Bij Shell dachten ze
dat wij gek waren. En in het
weekeinde mochten de werkne
mers bij toerbeurt in de auto
van de directeur rijden."
In die drukke en optimistische
naoorlogse jaren kreeg de sport
een andere plaats in het leven
van Houtman. „Ik kon het nog
steeds niet missen, maar ik werd
minder fanatiek Sport kwam
hoe langer hoe meer in dienst
van de gezondheid te staan."
Een voorsprong had de aan
staande landmeter al, want hij
had nooit een sigaret aange
raakt. „Daarvoor heb ik heel wat
hoon van rokers over me heen-
gekregen. Want als je niet rook
te, was je in die tijd geen man.
Die standvastigheid dank ik aan
het voorbeeld dat mijn vader
Herman gaf. Ook hij rookte niet,
al verkocht hij wel rookwaar in
de zaak."
Hoe ouder Giel Houtman werd,
hoe meer waarde hij ging hech
ten aan gezondheid. Hij wandelt
graag in de bergen, fietst veel en
leest alles over het menselijk li
chaam wat los en vast zit. Nu hij
veel van de materie afweet,
zweert hij bij orthomoleculaire
voeding. Op basis van onder
meer kruidenthee en andere
'schone' voeding denkt de
sportmasseur tot op hoge leef
tijd gezond te blijven. „En van
zuippartijen heb ik nooit wat
moeten hebben."
Zijn honger naar kennis open
baarde zich tijdens de studie
van zijn dochter Paula, die
schoonheidsspecialiste wilde
worden. „Ik heb destijds met
haar meegestudeerd. Als ik mijn
leven nog eens over zou doen,
zou ik misschien wel fysiothera
peut worden. Of weer landme
ter, want dat was toch ook een
prachtig vak"
Giel Houtman:
„Veel mensen
gaan gebukt
onder stress.
Dat schaadt de
gezondheid.
Als sportmas
seur merk ik
dat aan veel
van mijn klan
ten. Ik advi
seer ze dan
om net als ik
de rust en de
ruimte te zoe
ken. Foto:
Hielco Kuipers
Nu geniet hij van elke dag dat
hij gezond van lijf en leden is.
„Als het lichamelijk goed gaat,
werkt dat in alle opzichten door.
Ik kan me best voorstellen dat
mensen die niet lekker in hun
vel zitten, ook in maatschappe
lijk opzicht in de versukkeling
raken. Maar ook sporters die li
chamelijk in puike conditie ste
ken, komen volgens mij tekort
Want zij kunnen hier moeilijk
topprestaties met al die vieze
lucht, al dat vieze water en dat
slechte eten. Daarom hebben zij
supplementen nodig, al pleit ik
niet voor doping. Want dat be
schouw ik als een vervuilde
vorm van supplementen.
Houtman, die met zijn oude en
zijn nieuwe heup nog allerlei le
zingen en symposia op zijn
nieuwe vakgebied afloopt, pakt
volgende maand zijn masseurs-
werk weer op. Zowel thuis in
een zijkamertje als bij de Leidse
Roadrunners kneedt hij sportie
ve en minder sportieve mede
mensen volgens de jongste in
zichten. Op die manier blijft hij
onder de mensen en houdt hij
ook anderen tot op hoge leeftijd
op de been. „Wat dat betreft is
er veel veranderd. Vroeger gin
gen mannen als ze veertig wa
ren plotseling zwarte pakken
dragen. Mensen van boven de
dertig waren op sportverenigin
gen niet eens meer welkom. Op
die manier ben je snel oud. En
als je je oud voelt ben je weg."
Bij Houtman is het tegenoverge
stelde het geval. Toen hij na lang
aarzelen om een nieuwe heup
vroeg, schatten de artsen hem
een jaar of 65. Hij biechtte zijn
ware leeftijd op, maar die vorm
de geen beletsel om hem nog
aan een zware operatie te on
derwerpen. „Ik ben lang niet de
oudste met een nieuwe heup.
Vitale mensen van negentig krij
gen er ook één."
De ingreep is Houtman hon
derd procent meegevallen. Nu
pas beseft hij hoe veel pijn hij de
afgelopen jaren leed. „Ik was
half invalide. Lopen lukte me
nauwelijks meer. Ik kon alleen
nog maar fietsen. Bovendien zat
ik om de pijn te onderdrukken
aan de pillen, waarvan ik nor
maal gesproken niets moet heb
ben."
De angst voor de operatie was
Houtman niet ingegeven door
wantrouwen in de medici. Zo
wel de reguliere geneeskunde
als homeopathie hebben vol
gens de Leidenaar hun goede en
slechte kanten. Ook angst voor
de dood speelde Houtman geen
parten. „De dood hoort bij het
leven. Ik leef van dag tot dag.
Maar in mijn omgeving heb ik
ook gezien hoe zo'n operatie
kan mislukken. Bij mijn broer
Harry pakte die niet goed uit.
Zonder nieuwe heup zou ik
mijn beweging missen. In zeke
re zin is het leven dan afgelo
pen. Want de basis is toch het
menselijk lichaam."
rlin
de
Berechja Brouwer (30),
schoonmaker:
/k zeg wel eens voor de grap
dat ik gewoon mijn beroep
verkeerd gespeld heb. Eigen
lijk ben ik namelijk schoen
maker. Maar in de schoen
makerij ging het lange tijd
heel slecht. Ik ging steeds
van de ene baas naar de an
dere. Ik wilde voor mezelf
beginnen, maar voor jezelf
beginnen is in dat vak onbe
taalbaar. En vooral mijn
vrouw was er erg op tegen
dat ik zou gaan lenen voor
een eigen bedrijf. Toen ver
telde een vriend die zijn ei
gen g/azenwasserbedrijf had,
dat je als glazenwasser voor
15OO gulden je eigen bedrijf
kan beginnen. Vier jaar gele
den heb ik me bij de Kamer
van Koophandel ingeschre
ven als glazenwasser, en om
in de winter niet brodeloos te
zijn, ook als schoonmaker.
Inmiddels heb ik negen
werknemers op de loonlijst
en werken we ook met enkele
onderaannemers. En we
groeien nog steeds. Daardoor
komt er steeds meer organi-
satiewerk op me af. Maar ik
ambieer niet om alleen nog
maar achter mijn bureau te
zitten. Ik moet af en toe een
dagje ramen zemen, dat is
echt heerlijk om te doen. In
het begin bleef ik nog wel
dromen om ooit zelf een heel
mooi schoenen winkeltje te
beginnen. Maar tegenwoor
dig richt ik me volledig op
het schoonmaken. Ik heb
van dit werk leren houden.
TEKST: RUUD SEP
FOTO: JAN SCHEERDER
uit de Leidsch DagbladARCHIliVlülV
ANNO 1902
Zaterdag 26 April
LEIDERDORP - In de gisteravond gehouden verga
dering van den Raad der gemeente Leiderdorp, die
met gebed werd geopend, werd het kohier van den
hoofdelijken omslag, dienst 1902, na geheime zit
ting, met algemeene stemmen vastgesteld en het te
heffen procent bepaald op 55/100.
Bij rondvraag vestigt de heer Moraal er de aandacht
op dat het gedeelte van den Lagen Rijndijk, vóór de
Voorstraat, voortdurend in ongunstigen toestand ver
keert door dat het niet is bestraat en zag gaarne dat
in Doeswijk een nieuwe brandspuit werd geplaatst
De Voorzitter zegt omtrent het eerste punt een on
derzoek toe; wat het tweede betreft is, bij de jaarlijk-
sche beproeving, niet gebleken dat de spuit in Does-
wijk in zulk een slechten toestand verkeert dat direc
te vernieuwing noodig is, ook omdat de naastbijge-
plaatste spuit - die van Kerkwijk - spoedig kan wor
den aangevoerd.
De zaak zal evenwel door B. en Ws. nader worden
overwogen.
ANNO 1977
LEIDEN - Leden
van het Verbond
tegen Ambtelijke
Willekeur met
hun borden voor
het politiebureau,
waar ze bleven
wachten tot Tom
de Booy werd vrij
gelaten.
Foto: Archief
Leidsch Dagblad
Woensdag 27 april
LEIDEN - Een aantal politieke partijen en andere or
ganisaties hebben aan minister Lubbers en de leden
van de Tweede Kamer een verklaring gestuurd waar
in zij fel protesteren tegen de rol van het Ministerie
van Economische zaken bij de overplaatsing van het
Leidse textielbedrijf Krantz naar Vaals.
PvdA, PPR, CPN, PSP, NW-jongerencontact, KWJ,
ANJV en het wijkcomité Noordvest constateert dat
met deze overplaatsing, waarvoor overheidsgelden
worden gebruikt 'enkel rekening is gehouden met de
belangen van de leiding van Krantz'. Deze overplaat
sing in het kader van de herstructurering in de wol
sector betekent dat in Leiden 97 arbeidsplaatsen
verloren gaan. Argumenten als 'wanneer het bedrijf
over twee jaar toch failliet gaat is er geen geld meer
voor een afvloeiingsregeling' en 'Leiden moet een of
fer brengen voor de werkgelegenheid in Limburg'
worden in de verklaring als 'chantagemiddelen' ge
kenschetst, 'welke berusten op een onjuiste voor
stelling van zaken'. Volgens de verklaring staat
Krantz juist geboekt als een sterk textielbedrijf met
goede bestaansmogelijkheden in Leiden, mits be
drijfsvoering en personeelsbeleid op juiste wijze
plaats vinden.
LEIDEN - De 'beroepsactivist' dr. Tom de Booy, een
van de voornaamste leden van het Verbond tegen
Ambtelijke Willekeur (VAW) is door de Leidse politie
opgepakt. Op het politiebureau aan de Zonneveld
straat werd hij verhoord en werd er proces-verbaal
tegen hem opgemaakt. Een en ander gebeurde na
dat De Booy met enkele demonstrerende geestver
wanten verkiezingspamfletten van het VAW had op
geplakt op de ramen van het gebouw van de Sociale
Dienst aan de Langebrug. Officieel is dat verboden.
Bovendien mogen partijen die meedoen aan de
Tweede Kamerverkiezingen van 25 mei - het VAW
behoort daar ook toe - pas met ingang van 2 mei pro
paganda gaan maken
De VAW-ers voerden borden met zich mee, waarop
laatdunkende teksten waren geschreven over het
functioneren van de sociale diensten in ons land en
ook over wethouder Oosterman, die de sociale zorg
in Leiden in zijn portefeuille heeft. Tegenover het
politiebureau bleven ze staan totdat dr. Tom de
Booy werd vrijgelaten.
Leidsch Dagblad. Rooscveltstraat 82 tc Lolden. U krifj
betaling aan do balie van hot
de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
