J
)INGEN
ieVOORBIJGAAN
LEIDEN REGIO
.Niemand kent Dick Heemskerk, kent De Rous'
R7
ZATERDAG 20 APRIL 2002
nodij 7 J J
itbalminnend Noordwijk kent hem nog altijd al-
J -imaar bij zijn bijnaam. „Als iemand hier naar
Ges'ta opzoek is en mijn eigen naam gebruikt, zullen
lit ei
ndere
de t
van de tien inwoners zeggen: 'die kennen we
Vraag naar 'De Rous' en iedereen weet met-
om wie het gaat." Om Dick Heemskerk dus.
Heti enzestig jaar inmiddels (23-09-1938), Noordwij-
in hart en nieren, aannemer in ruste, maar in de
emenbadplaats is hij vooral bekend als oud-spe-
Yan de lokale voetbaltrots. Zestien jaar speelde
het eerste elftal van Noordwijk, de zaterdag-
idie in de tweede helft van de vorige eeuw de
ipioenschappen en promoties aan elkaar reeg
en toe als sparringpartner fungeerde voor het
nvan Michels en Cruijff.
die tijd ook dateert de enigszins vreemde bij-
m van de middenvelder, die toch niet bekend
ui als een schoffelaar. „Maar in mijn jeugd ging
ik er in het straatvoetbal kennelijk zo stevig tegen
aan, dat anderen vonden dat ik liep te rauzen. Dat
werd verbasterd tot 'De Rous' en die naam ben ik
niet meer kwijtgeraakt."
Dick Heemskerk heeft er nooit mee gezeten en kijkt
met voldoening terug op zijn sportieve carrière en
zijn werk in 'de bouw', waarin hij als onderaanne
mer het steiger-, voeg-, metsel- en stelwerk uitvoer
de bij tal van grote projecten in Noord- en Zuid-Hol
land en in de provincie Utrecht. Tot hij er vijfjaar
geleden mee ophield, om zijn vrouw te verzorgen
die longkanker had. „En nadat ze was overleden
driejaar geleden, had ik geen zin meer om te gaan
werken. Zo'n ervaring gooit je hele leven overhoop.
Heb je bijna vijftig jaar gewerkt, om er later samen
van te genieten en dan gebeurt zoiets. Ook als je
het aan ziet komen, doet dat zeer. Het heeft me een
paar jaar gekost om daar over heen te komen."
laatste tijd heb ik mijn
weer een beetje gevon-
dankzij mijn zoon, mijn
iter en de lieve vriendin die
11 heb. Maar daarvoor wist
ik even niet wat ik aan moest.
Alles was er op gericht geweest
om samen leuke dingen te
doen en als de vrouw met wie je
dat wilt dan wegvalt, is dat een
verlies dat je maar moeilijk kunt
verwerken. Zeker als je veertig
jaar samen bent geweest en al
les samen heb opgebouwd. He
lemaal vanaf de grond.
Dertien jaar was ik toen ik be
gon, als metselaar en timmer
man bij mijn oom Leen Hazen-
oot. Ik was net van de lagere
school af, de School met de Bij
bel aan de Zeeweg, ik wilde ab
soluut niet doorleren, was een
belhamel en mijn vader en
moeder wisten niet wat ze met
me aanmoesten. 'Geef'm maar
met mij mee', zei mijn oom
toen, en zo ben ik in de bouw
terecht gekomen. Paste precies
bij me, want ik ben niet iemand
die lang op een plek kan blij
ven. Werk afmaken en hup,
naar het volgende karwei, dat
lag me wel en zo ging het na
tuurlijk in de bouw. Keihard
werken overdag, en 's avonds
toch weer leren, want ik wilde
wel de diploma's halen die ik
nodig had om aannemer te
worden. Is me gelukt, want ook
voor de schildpad wordt het
nieuwjaar, zoals mijn vriend
Jan van der Lippe altijd zegt, en
op mijn 23ste ben ik voor me
zelf begonnen.
Veel ups en downs meege
maakt, maar langzaamaan heb
ik me toch aardig opgewerkt,
met op de top 105 man perso
neel. Dan ben je geen kleintje
in de onderaannemerij. Ik zat
dan ook altijd op grote projec
ten: het kantorencomplex van
Shell in Rijswijk, de ruwbouw
van het Beachhotel in Zand-
voort, en het ziekenhuis in
Nieuwegein, dat soort werk.
Deed ik door heel Noord- en
Zuid-Holland en de provincie
Utrecht heen. Tussendoor
bouwde ik dan ook nog flatjes
en bollenschuren in de omge
ving van Noordwijk en heb ik
nog vijfjaar samengewerkt met
Dick Heemskerk: „Ik ben altijd weer blij als ik in Noordwijk terug ben." Foto: Dick Hogewoning
Henk de Bolster. Oude panden
opgeknapt op het Noordeinde
in Leiden.
Mooie tijd was dat, een best le
ven ook, want ik was wel altijd
bezig. Maar ik was bepaald
geen workaholic. Op vrijdag
middag trok ik de streep, zette
alles van me af en ging een
biertje drinken. Op zaterdag
lekker voetballen en later ten
nissen en op zondagavond ging
ik dan weer eens aan mijn werk
denken. Dat compenseerde el
kaar aardig, dat werken en dat
sporten. Geestelijk en lichame
lijk kon ik het daardoor lang
volhouden. Bij elkaar 46 jaar in
de bouw en van mijn zesde tot
mijn 36ste in het voetballen.
Eerst op straat, daarna een jaar
tje bij GWS in Sassenheim, ver
volgens bij Noordwijk, omdat je
twaalf moest zijn om daar lid te
kunnen worden en de laatste
twee jaar bij SJC, onder trainer
Jan van den Oever. Vervolgens
heb ik nog een poosje zaalvoet
bal gespeeld. Maar iedereen
kent me alleen nog uit mijn
Noordwijk-tijd en van de suc
cessen die we in de jaren vijftig
en zestig boekten.
Vanuit de vierde klas stoomden
we zomaar door naar de top
van het zaterdagvoetbal omdat
we een heel compleet elftal
hadden, met de Van der Lip-
pe's, de Marijten, de Spaander
mannen en later jongens als
Karstens en Bröring. Allemaal
Noordwijkers, want de enige
'buitenlander' in die tijd was
Leidenaar Henk de Koning.
Moetje nu om komen. Tegen
woordig komen die gasten
overal vandaan en als ze ergens
wat meer kunnen krijgen, zijn
ze ook zo weer weg. Ik weet niet
hoelang dat nog door kan gaan,
maar ik weet wel dat geld in het
amateurvoetbal veel kapot
maakt.
Clubliefde bijvoorbeeld. Wij
hadden die nog, speelden voor
een paar consumpties, voor de
club en voor de eer. De eer dat
je in die tijd 's zomers tegen he
le mooie elftallen kon spelen.
Zoals Ajax, dat toen net onder
weg was naar zijn gouden jaren
en in de Europa Cup speelde.
Wij mochten geregeld als spar
ringpartner fungeren, dankzij
Harry Blitz, een Amsterdammer
die altijd bij Noordwijk was en
bij wie Cruijff nog had gewerkt.
Blitz regelde die wedstrijden.
Prachttijd was dat, schitterende
ervaringen ook, omdat Ajax
rond 1970 een wereldelftal had.
En het is nog altijd leuk dat
Cruijff, Krol en Suurbier op je af
komen als je ergens bent. Om
dat ze je herkennen.
Bij Noordwijk ben ik in het sei
zoen '71-'72 gestopt nadat ik
mijn enkel had gebroken. Twee
jaartjes afgebouwd bij SJC en
daarna ben ik gaan tennissen
op de banen van Huis ter Duin.
Bij Jan van der Lippe die er ook
de club HTD runde. Hebben we
het heren-zaterdagteam nog
van de derde naar de eerste
klasse gebracht.
Anders dan in mijn werk, ben ik
op sportgebied dus altijd in
Noordwijk bezig geweest.
Moest ik in de weekeinden ook
altijd zijn, want ik ben een ech
te 'Noortukker'. Als zoon van
een stuurman, die later steiger
bouwer werd, geboren op de
Binnenweg en eigenlijk nooit
meer uit het centrum wegge
gaan. Alleen in de oorlog, toen
we geëvacueerd werden en in
Noordwijkerhout terecht kwa
men. Maar daarna zijn we met
een weer teruggegaan met het
gezin. Leuke jeugd gehad, want
Noordwijk heeft alles wat je je
kunt wensen: een mooi caféle
ven, duinen en strand. Als jon
ge jongen ben ik ook nog een
zomer badman geweest op het
strand, maar dat sprak me niet
zo aan. Ik kon maar moeilijk op
één plek blijven en ik hou van
verandering. Vandaar dat ik me
altijd zo prettig voelde in de
bouw.
Maar dat hoofdstuk heb ik al
enige tijd geleden afgesloten en
eigenlijk ben ik pas sinds een
halfjaar aan een nieuw boek
begonnen. Uit een flat in Huis
ter Duin verhuisd naar een ap
partementencomplex in de
Hoofdstraat, drie keer in de
week golfen en veel op sjouw,
want ik hou van reizen. Maar ik
ben ook altijd weer blij als ik te:
rugben in Noordwijk. Daar voel
ik me echt thuis. Het is toch
prachtig dat ze me hier na al
die jaren alleen kennen als De
Rous?"
Paul de Tombe
uit de Leidsch DagbladAKCHIlïVEN
ANNO 1902
Zaterdag 19 April
De ziekte der Koningin - Uit Het Loo wordt ons ge
meld: Nu bij H.M. typheuze koorts geconstateerd is,
rijst de vraag hoe bij de lijderes de kiemen dier ziek
te zijn ontstaan. Blijkens ingewonnen inlichtingen is
het drinkwater, verstrekt uit de waterleiding, hier
goed en gebruikte H.M. steeds gepasteuriseerde
melk.
VALKENBURG - Niemand zal het betwisten, dat er
in de laatste kwarteeuw belangrijke verbeteringen
zijn aangebracht in alles, wat verband houdt met het
postwezen. Had men vóór 25 jaar op menige plaats
slechts één bestelling per dag, thans is het een zeld
zaamheid, als zulks niet minstens driemaal daags
geschiedt. Toch is alles nog niet in 't reine. Dezer
dagen bijv. werd te Katwijk-Binnen 's avonds te 8
uren een briefkaart op de post bezorgd, welke aan
haar adres te Valkenburg kwam den volgende dag te
4 uren in den namiddag.
Het stuk was dus 20 uren onderweg, terwijl men
den afstand tusschen de beide plaatsen te voet af
legt in nog minder dan 20 minuten. Toch wel wat
kras!
LEIDEN - "Je bent nooit te
oud om te leren", dacht op
67-jarige leeftijd mevrouw
Bartels-Plasmeijer u'rt de
Zweilandpolder in War
mond en ze besloot op
zwemles te gaan. In het
Leidse zwembad 'De Over
dekte' zwom ze dezer da
gen als oudste van in to
taal 71 kandidaten af voor
haar A-diploma. Zij slaag
de, evenals haar 5-jarige
kleindochter Diane.
Foto: archief
Leidsch Dagblad
ANNO 1977
Woensdag 20 april
LEIDEN - Een vijftigjarige man uit Leiden blijkt vele
jaren lang in het bezit te zijn geweest van een unie
ke postzegel, waarvan de waarde op vijftienduizend
gulden wordt geschat. Het is de '50 cent goud' van
Koning Willem III uit 1867. Dezegel heeft de be
roemde tanding 14, hetgeen wil zeggen dat aan de
onder- en bovenzijde veertien tandjes te tellen zijn,
in plaats van de gebruikelijk tien, elf of twaalf.
De zegel is ontdekt bij de Haagse postzegelhandel
Rietdijk. Hij zat in een kinderalbum, dat van de va
der van de Leidenaar is geweest. De man had dit al
bum al zo'n twintig tot dertig jaar in zijn bezit. Daar
naast is hij eigenaar van een wereldverzameling,
waarvan hij vermoedde dat ze waardevol zou zijn.
Hij bood zowel deze verzameling als het kinderal
bum van zijn vader ter taxatie bij Rietdijk aan: juist
in het kinderalbum bleek de kostbare zegel te zitten.
Er zijn slechts acht van dergelijke zegels in Neder
land bekend.
NOORDWIJKERHOUT - Ongeveer dertig leerplichti
ge kinderen in Noordwijkerhout gaan sinds gisteren
niet meer naar school. De kinderen wonend aan de
Leidschevaart, genieten een extra-lange paasvakan
tie nu hun ouders hebben besloten tot deze maatre
gel, waarmee weken geleden al was gedreigd
De ouders willen op deze manier proberen druk uit
te oefenen op de gemeenten Leiden en Noordwijker
hout die volgens hen iets moeten doen aan de verbe
tering van het wegdek van de Leidschevaart, een
weg die één en al kuil is en waar het volgens de ou
ders nauwelijks meer mogelijk is de kinderen vier
keer per dag naar school te brengen. Al eerder had
den de Leidschevaart-bewoners tot deze actie willen
overgaan, maar men besloot het gesprek tussen de
Leidse wethouder Waal en wethouder Heemskerk
van Noordwijkerhout over de verkoop van de weg af
te wachten. Het gesprek, dat vorige week plaatshad,
leverde wéér niets op. Men besloot volgende maand
verder over de weg te onderhandelen. Dat werd de
ouders te gortig. Nadat men bij de burgemeester
had aangeklopt om te vertellen wat er onder de be
woners leefde besloot men tot actie over te gaan.
Foto's in deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na plaatsing «E 2,50 (voor een exemplaar van 13
bij 18 in zwart wit) over te maken op gironummer 57055 l.n.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA Haarlem,
onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d. (datum van plaatsing) of door contante betaling aan de balie van hei
leidsch Dagblad, Rooscveltstraat 82 te Lelden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
