Bij mij is
de chaos
structuur'
'I
tn"
Belinda Meuldijk haalt
uit het leven wat er in zit
Belinda Meuldijk (46)
krijgt woensdag een
Gouden Harp voor al haar
liedteksten. De meeste
schreef ze voor haar man,
Rob de Nijs. Meuldijk en
De Nijs zijn blauwdrukken
van eikaar, maar ook
zulke sterke
persoonlijkheden dat ze
beter niet in hetzelfde
huis kunnen wonen.
door Dick Hofland
k heb heel wat klappen voor
mijn kop gehad, momenten
I van diepe wanhoop beleefd.
Maar het gekke is dat ik het allemaal
vergeet. Ik heb een positief fotoboek
in mijn hoofd, ik onthoud en koester
de dingen die de moeite waard zijn.
Mijn dochtertje is dood geboren en
daar had ik een drama van kunnen
maken, maar dat heb ik niet gedaan.
Ik heb een autistische zoon en daar
had ik heel zielig over kunnen blij
ven doen. Maar ik kan nu alleen
maar zeggen dat het een geluk is dat
hij er is.
Door hem zijn Rob en ik volkomen
van de troon gerukt en zijn we niet
meer bezig met wat we zijn, maar
wie we zijn. Rob en ik zijn ook nog
eens twee jaar uit elkaar geweest. In
het begin dacht ik alleen nog maar
gelukkig te kunnen worden aan de
andere kant van de wereld. Maar ik
vond dat de kinderen zoveel moge
lijk het leven moesten blijven leiden
dat ze gewend waren.
Na een half jaar ontdekte ik dat een
scheiding niet het einde is, maar een
nieuw begin. Leonard Cohen schreef
dat zo prachtig: 'In alles zit een
scheur, zo komt het licht naar bin
nen.' Dank zij die twee jaar heb ik
ontdekt wie ik ben, wie ik wil zijn en
heb ik een eigen leven opgebouwd.
Het is allemaal zeer persoonlijk. Wat
voor de één heel erg is, daar haalt
een ander zijn schouders over op. Er
zijn mensen die gaan er aan kapot,
echt kapot, dat ze een kind met dys
lexie hebben. Een ander heeft een
kind met een waterhoofd, dat niets
kan en nooit iets zal kunnen, en die
gaat daar heel gewoon mee om. Yos-
hi had veel zwaarder gehandicapt
kunnen zijn. Hij is licht autistisch en
hoog begaafd. Ik zit met doodsangst
in alle achtbanen, maar zie wat een
plezier hij heeft. We gaan met hem
naar restaurants en musicals en hij
geniet, hij beweegt uitbundig mee
op de muziek. Ik houd dan mijn hart
vast, want zo'n hele rij beweegt mee,
maar mensen reageren heel positief.
Ze zien hoe hij opgaat in de muziek.
Op een gegeven moment zeiden Rob
en ik tegen elkaar: 'We kunnen er
om huilen of we kunnen er om la
chen'. We besloten: 'Laten we maar
lachen'. Autistische kinderen zijn
volgens deskundigen gebaat bij re
gelmaat en structuur. Nou, bij mij is
de chaos de structuur geworden.
Ach, ik ben te nuchter voor drama's.
Meestal is het de buitenwereld die er
een drama van maakt.
Alleen toen Rob en ik net uit elkaar
waren, heb ik me wel even laten
meeslepen door mijn verdriet. Hij
wilde dat ik voor hem bleef schrij
ven. Dat heb ik gedaan. Toen kreeg
je de idiote situatie dat de man die
voor mij de boosdoener was op het
toneel mijn verdrietige teksten over
ónze scheiding stond te verwoorden.
Als je teksten schrijft, is het niet
goed, als je eigen gevoelens het uit
gangspunt zijn. Dan vinden mensen
een tekst alleen maar mooi, omdat
ze horen dat ik zo verdrietig ben. Ze
moeten niet alleen mijn verdriet le
zen of horen, het moet veelomvat-
tender zijn.
Als schrijver van een tekst moet je
afstand kunnen nemen. Een paar
stappen achteruit doen om te zien
wat de essentie is. Mijn eigen ver
driet kan ik nooit vanuit de verte be
zien, dus dat levert zelden een goede
tekst op. Verdrietige teksten moeten
zo mogelijk nog beter zijn dan ande
re om een bestaansrecht te hebben.
Pas zei iemand tegen me: 'Eindelijk
eens een liedje voor mijn kind'. Dat
is het grootste compliment dat ik
kan krijgen, dat iemand het gevoel
heeft dat die tekst speciaal voor hem
of haar is gemaakt. Daar ben ik mis
schien nog wel blijer mee dan met
een Gouden Harp. Zo'n prijs is leuk,
het is zeker ook een erkenning na 22
jaar teksten schrijven, maar toch is
het niet meer dan een mooi moment
onderweg.
In het leven gaat het niet om het
aankomen, maar om de reis erheen.
Als we met vakantie naar Spanje
gaan, willen we daar niet zo snel
mogelijk zijn, maar doen we er drie
weken over. Zoals mijn vader schreef
in zijn Pipo-verhalen: 'Langs de
kleinste kronkelweggetjes die nie
mand weet'. Eén van de grootste ge
varen in dit vak is dat je blijft hangen
op het niveau dat goed verkoopt.
Toen Rob en ik met Banger Hart drie
weken op één stonden, gingen we
hopen dat-ie ook de vierde week
weer één zou zijn. Je wordt hebberig
van zo'n succes en dan is het verlei
delijk weer net zoiets te maken.
Maar ik schrijf geen Smurfenlied,
dus als ik schrijf moet het deksel van
de pan. Dat heeft er mee te maken
dat je het vak in je vingers begint te
krijgen. Dan ben je namelijk nergens
meer bang voor, en dat houdt het
leuk."
„Als kind hoorde ik 's avonds in mijn
bed het 'geplok' van tennisballen.
We woonden in het Gooi in een heel
groot huis te midden van kakkers.
Dokters en advocaten van wie de
kinderen ook dokter en advocaat
zouden worden. Mijn ouders hoor
den daar niet bij. Een kunstzinnig
stel, sterke persoonlijkheden, altijd
chaos. Mijn vader verdiende goed
met het schrijven van Pipo, maar
vooral met wat er verder bij kwam.
Nu noem je het merchandising. Als
er een Pipo-speldje op de markt
kwam, was dat bij ons goed voor een
huis op Ibiza. Als kind heb ik nooit
beseft dat we rijk waren, het speelde
geen rol. Dat is, denk ik, het verschil
met kinderen die arm opgroeien.
Die beseffen heel goed dat er gebrek
aan geld is, dat voel je.
Ik leefde als een jongen. Plooirok
ken? Never nooit! Met poppen spe
len? Eén middag, daarna ben ik weer
snel gewoon gaan doen. Toen ik kin
deren kreeg, vond ik het geweldig
om vrouw te zijn, maar verder heb ik
altijd liever een man willen zijn.
Mannen zijn veel leuker dan vrou
wen. Eerlijker, spontaner, meer
rechttoe-rechtaan. Mannen hebben
mij altijd meer ontroerd dan vrou
wen.
Het geeft een hoop nadelen om
vrouw te zijn. Als een man drie keer
een liedje zingt, is het een zanger. Ik
durf mezelf pas na 22 jaar teksten
schrijven auteur te noemen. Niet
voor niets schrijf ik als vrouw bijna
uitsluitend teksten voor een man.
Het kost me weinig moeite om me in
een man in te leven. Ik klom in bo
men, liep bijna altijd in laarzen, was
altijd te laat thuis voor het eten.
Ik heb bijna mijn hele jeugd op de
rug van een pony gezeten. Ik kon
rustig tot negen uur 's avonds op de
hei rijden. Tegenwoordig zijn de ge
varen zo groot geworden, dat je zo
iets als ouder niet meer toelaat,
maar ik heb nog een onbezorgde
jeugd gehad. Zo'n jeugd is wel een
juk. Dankzij die jeugd houd ik ziels
veel van het leven en kan ik heel veel
aan. Maar door zo'n jeugd probeer
je ook de rest van je leven het net zo
leuk te hebben. Je wilt terug naar dat
onbezorgde, maar dat lukt je nooit.
Mijn ouders waren al lang geschei
den en verhuisd, maar ik heb nog
heel lang in de lente bloemen ge
plukt bij dat huis. Dat was een beetje
Belinda Meuldijk: „Ik heb een positief fotoboek in mijn hoofd, ik onthoud en koester de dingen die de moeite waard zijn." Foto: Kippa
stelen van het verleden. De vrouw
die er woonde betrapte me een keer,
ik schrok me kapot, maar ze vroeg
me binnen. Ze zei: 'Ik ken het lied
Onderweg dat je geschreven hebt
over deze plek, en ik wil je laten zien
hoe gelukkig Ik hier ben, zodat je
vrede hebt ermee'. Ze kende de
tekst: "Ik weet dat ik er bijna ben,
omdat ik deze buurt herken, zo vrese
lijk blij de hoek omga, en voor een
vreemde nieuwbouw sta... zo blijf ik
ondenveg, altijd onderweg..."
Ik leef ook in dezelfde sfeer als mijn
ouders. Een chaos, met veel honden,
paarden, kippen en een ezel om me
heen. Ik schilder en ik schrijf, niet al
leen liedteksten maar ook romans.
Het lijkt me heerlijk om ooit zulke
goede boeken te schrijven, dat ik
daar helemaal van kan leven. Mijn
vader schreef hoofdzakelijk scripts,
zijn teksten zag ik heel snel, nadat ze
af waren, op televisie gespeeld. Dat
heb ik niet met mijn boeken, wel
met mijn liedteksten. Deze week
trad Rob op in een vol Carré en toen
voelde ik die collectieve ontroering
over een lied, dat ooit begonnen is
met een paar woordjes op papier.
Op het moment dat ik aan een tekst
begin, heb ik er al een melodie bij in
mijn hoofd, maar die laat ik nooit
aan de componist horen. Die maakt
iets anders, maar doordat ik er al een
melodie bij had, is de cadens goed,
vallen de klemtonen nooit verkeerd.
Dat laatste kom je nogal eens tegen
in Nederlandse Üedjes. Componis
ten zeggen ook altijd tegen mij dat
de teksten vloeiend zijn, zodat het
nergens geforceerd wordt. Neder
lands hoeft echt niet te klinken als
een keelziekte. Dat komt zeker ook
door Rob. Bij hem komt geen woord
er zomaar door. En zijn stem heeft
een verzachtende invloed. Ik kan
hem de vreselijkste dingen laten zin
gen, maar door zijn stem zit ieder
een tevreden te luisteren."
„We hebben zwaar weer meege
maakt met z'n tweeën. Die scheiding
was een groot zwart gat en daarin
kwam alles naar boven wat er tussen
ons verkeerd was gegaan, wat niet
goed was. Erger dan die tijd kan niet.
Ik was helemaal niet van plan om
ooit nog iets met Rob samen te
doen, ik riep het hardst dat het nooit
meer goed kwam. Tot we na een half
jaar bij de advocaat zaten. Ik wilde
geen alimentatie, hij stond er op dat
ik die wel kreeg. Het leek nergens op,
die hele scheiding van ons. We
moesten er zelf hard om lachen. En
toen kwamen we er achter hoe leuk
we het eigenlijk met elkaar hadden,
hoeveel plezier we om dezelfde din
gen hebben, hoeveel we gemeen
hebben.
Wat heeft het voor zin elkaar verwij
ten te maken? We moesten allebei
door een crisis en daardoor hebben
we bij onszelf ontdekt wat we uitein
delijk nodig hebben, wat we echt be
langrijk vinden. Rob en ik zijn
blauwdrukken van elkaar. We zijn
beiden Steenbok en in de Chinese
astrologie beiden Paard. Astrologie
zegt ons niet zoveel, maar het feit
dat het twee keer zo exact samen
valt, is toch opmerkelijk. We hebben
enorm respect voor elkaar, weder
zijdse bewondering. We zitten in
hetzelfde vak, raken door dezelfde
dingen ontroerd en hebben dezelfde
smaak.
Voor Kerst hebben we elkaar zelfs
een keer exact dezelfde trui gegeven;
ik dacht eerst dat ik mijn eigen ca
deau openmaakte. Doodzonde von
den we het, als we voor altijd uit el
kaar zouden gaan. Dus zijn we maar
niet gaan scheiden. We weten nu
echter heel goed dat we te sterke
persoonlijkheden zijn om in één
huis te wonen. Ik heb mijn eigen
huis in de buurt van Utrecht, Rob
heeft zijn eigen huis op de Veluwe.
Ja, we wonen apart en ik kan het ie
dereen aanbevelen.
De druk op relaties is tegenwoordig
absurd. Iedereen moet alles voor el
kaar zijn. Een man moet minnaar,
vader, zoon, beste vriend en weet ik
niet wat allemaal nog meer zijn. En
voor een vrouw net zo: minnares,
maagd, hoer, moeder, beste vrien
din.. Dat kan toch niet, dat móet
toch mis gaan. Ik kan niet geloven
dat je elkaar niet gaat vervelen, niet
gaat irriteren, niet gaat mijden als je
24 uur per dag zo'n claim op elkaar
legt. Dat enorme aantal scheidingen
van tegenwoordig komt érgens van
daan. Op den duur faalt iederéén.
Ik heb er geen zin meer in om an
dermans vuile sokken tegen te ko
men. Ik wil best offers brengen,
maar niet de hele dag. Ach, stiekem
wil iedereen zo'n relatie als wij.
Mensen zeggen wel eens tegen me:
'Kunnen jullie elkaar dan wel ver
trouwen?' Ik denk dat ze bedoelen:
'Jullie gaan zeker regelmatig
vreemd'. Alsjeblieft zeg, we hebben
het toch niet over dat soort stoute
dingen, hè? Ik heb het over verliefd
worden. Je moet het diepe vertrou
wen hebben dat zoiets niet gebeurt,
want dat is de enige werkelijke be
dreiging.
De verantwoordelijkheid voor een
relatie ligt bij jezelf. Niet omdat jij zo
goed oplet als de ander staat te flir
ten. Als de ander verliefd wordt, kun
jij dat niet voorkomen. In die twee
jaar dat we uit elkaar waren, hebben
we alles uitgeprobeerd en daardoor
is het gevaar van verliefd worden er
niet meer. Dat stadium ligt achter
ons. Ik vertrouw op mezelf. Los van
Rob, los van iedereen. Wij zitten dus
niet elke avond samen op de bank tv
te kijken. Af en toe gebeurt dat. Niet
volgens een wetmatigheid, maar
omdat het zo uitkomt. We bellen el
kaar wel drie, vier keer per dag op.
Dat ik de kinderen voornamelijk op
voed hebben we ook zo geregeld.
Met zijn vak kan het niet anders en
ik gun hem die rust ook. Hoeveel ru
zies zijn er niet om de kinderen?
Hebben wij nooit.
Het is een beetje een nomadenhu-
welijk. Hij komt soms hier naartoe,
wij gaan soms naar hem toe. Onze
oudste zoon, Robert, kookt dan. Hij
is daar zeer gedreven in. Omdat Rob
dan meestal nèt dat ene ingrediënt
niet in huis heeft, komen wij altijd
aanzetten met onze potten en pan-
ZATERDAG
23 FEBRUARI
2002
ER
BIJ
nen. Maak je overigens geen zorgen:
Rob verwaarloost zichzelf niet hoor,
hij is volledig selfsupporting.
In zo'n relatie raak je nooit verveeld,
is er nooit sleur en lijkt het steeds
nieuw als je elkaar ziet. En het gaat
in een relatie vooral om de energie
die je elkaar geeft. We praten bij
voorbeeld veel over mijn teksten en
dan merk ik dat Rob altijd meteen
begrijpt wat ik ermee wil zeggen. In
een liedje van zijn nieuwe cd had ik
geschreven: 'Ik ben geen ideale va
der'. Toen we die tekst doornamen,
wilde ik die zin schrappen. Rob vond
dat die er absoluut in moest blijven.
Voor Yoshi en Robert speelt hij een
actieve rol, hij is er voor de aardse
dingen, dat is het pakkie-an van de
vader. Toch is het best een trauma
voor hem dat hij door zijn vak niet
zo veel met zijn kinderen kan op
trekken. Maar wat wil je, als je na
een optreden middenin de nacht
thuiskomt? Dan slaap je overdag.
Tijdens vakanties probeert hij dat
goed te maken, en dat doet hij met
overgave, maar ik zie dan die moe
heid die grenzeloos lijkt. Ik heb mijn
handen vol aan die man van me.
Met hem kan het alleen nog maar
leuker en dieper worden. Ik heb
geen zin om terug te gaan naar
hoofdstuk één. En zolang hij leeft,
blijf ik exclusief voor hem schrij
ven."
