'Vergeven en vergeten kan ik niet
GESPREK VAN DE DAG
De butler heeft het gedaan. Of niet?
André Volten ontwerpt
beeld voor tuin van paar
Loes Luca doet typetje
op Oranjefeest in Arena
Schadevergoeding van 8000 euro na dood tweeling Kevin en Roy
Cees van Ojik
ZATERDAG 12 JANUARI 2i
MENSELIJK
De avonturen van Harry
Potter hebben de gerefor
meerde predikant dr. J.
Ridderbos geïnspireerd tot
het organiseren van een
HARRY POTTER-KERK-
DIENST. De film is een
goede manier om het bij
belverhaal opnieuw uit te
leggen", vindt de predikant
in het Groningse Haren.
Ridderbos spreekt zondag
tijdens de dienst in de Go-
rechtkerk over de talrijke
parallellen tussen de Harry
Potter-film en bijbelse ver
halen. ,,De film begint met
een variant op het drieko-
ningenverhaal en er komt
ook een sprekende slang in
voor." De belangrijkste pa
rallel: Harry Potter houdt
aan zijn eerste ontmoeting
met het kwaad een litteken
over dat pijn blijft doen.
Aan elke overwinning hangt
een prijskaartje, dat wil ik
de gemeente voorhouden."
De predikant heeft voor de
dienst een tovenaarshoed
geleend en moedigt kinde
ren aan hun Harry Potter-
kleren mee te nemen. Rid
derbos heeft nog geen ne
gatieve reacties gehad,
maar vermoedt dat er wel
gelovigen zijn die het zul
len afkeuren.
STEPHEN GATELY, voormalig lid van de jongensband
Boyzone, en zijn Nederlandse vriend ELOY DE JONG zijn
uit elkaar. Het stel had al ruim drie jaar een relatie en
deelde een huis in Amsterdam. De Ierse zanger kreeg in
1999 een storm van publiciteit over zich heen toen hij
'bekende' homoseksueel te zijn. Nu zijn relatie is verbro
ken, verhuist Gately naar Ierland waar hij bij zijn zus gaat
wonen. Het pand van bijna twee miljoen euro in Amster
dam wordt verkocht. Niet alleen privé gaat het de ex-Boy-
zone-ster niet voor de wind, ook zijn solo-carrière komt
niet van de grond.
Hoewel de wereldberoemde Itali
aanse tenor LUCIANO PAVA-
ROTTI donderdag halsoverkop
naar huis werd geroepen vanwe
ge de dood van zijn moeder,
heeft hij besloten gisteravond
toch op te treden in het Londen-
se Royal Opera House. Dit heeft
een woordvoerster van de zanger
gezegd. De 86-jarige Adèle Pava-
rotti, die al geruime tijd ernstig
ziek was, stierf in het Noord-Italiaanse Modena. Desal
niettemin zou de maestro in de loop van de avond naar
Londen vliegen om de volgende dag zijn rol in de opera
'Tosca' te zingen. Pavarotti, die deze maand voor het eerst
in vier jaar te horen is in de Royal Opera, zal zijn optreden
opdragen aan zijn moeder.
De FRIES IS GELUKKIGER
dan de Nederlander. Dat
blijkt uit een onderzoek on
der bijna 1400 Friezen dat
uitgevoerd is door de Frys-
ke Akademy. De 'Aktuele
steat fan Fryslan' bevat ge
gevens over de werkende
Fries, de zieke en gezonde
Fries en de criminele Fries.
Uit het onderzoek naar het
geluk van de Fries blijkt
volgens directeur L.G.
Jansma dat 'wij verschrik
kelijk gelukkig zijn'. Maar
liefst 98 procent van de
1350 ondervraagden zei
gelukkig te zijn, terwijl het
landelijke percentage op
90 procent ligt. Het ver
schil is volgens Jansma
moeilijk te verklaren. 'Dui
delijk is wel dat Nederlan
ders en mensen in de wes
terse wereld over het alge
meen erg gelukkig zijn en
dat heeft vooral met wel
vaart te maken'. De rust en
ruimte die Friesland biedt
zou wel een oorzaak kun
nen zijn. Over vijf jaar wil
de Fryske Akademy 'de ak
tuele steat fan Fryslan' op
nieuw onderzoeken.
Beeldhoujver André Volten (76)
ontwerpt een beeld voor prins
Willem-Alexander en Maxima
Zorreguieta. Het is bedoeld voor
hun tuin bij hun
toekomstig huis
in Wassenaar. De
opdracht komt
van het Natio
naal Oranje Co
mité, dat geld in
zamelt voor twee
nationale ca
deaus voor het
bruidspaar een
fonds ter bevor
dering van de multiculturele sa
menging en dit beeld voor het
stel zelf.
Het comité organiseert tevens
de grote feestavond op 1 februa
ri in de Amsterdam ArenA, waar
veel hoge gasten en vertegen
woordigers van zo'n 450 Neder
landse gemeenten worden ver
wacht. Het comité wil nog niet
zeggen hoeveel geld het in kas
heeft om alles te bekostigen.
De Amsterdamse beeldhouwer
Volten voelt zich vereerd met
zijn uitverkiezing, maar zegt dat
hij officieel nog geen opdracht
van het comité heeft gekregen.
„Er zijn wel ge
sprekken gevoerd
maar ik heb in elk
geval nog geen 'ja'
gezegd. Ik weet
nog niet wat de
voorwaarden zijn,
wat er van mij
wordt verwacht.
Dan kan ik ook
niet vertellen of ik
het zou willen en
zou kunnen", reageert hij.
Volten is vooral bekend van
werk in openbare ruimtes, uit
gevoerd in diverse materialen
als staal en graniet. Zo is hij de
maker van het kunstwerk op het
Amsterdamse Frederiksplein bij
De Nederlandsche Bank dat in
de volksmond De Knakenpaal
wordt genoemd.
Zijn stijl valt volgens de kunste
naar niet in een hokje te stop
pen. „Het zijn werken op zich."
Niet minder dan 1200 muzikan
ten, dansers en figuranten wor
den ingeschakeld voor het Na
tionale Huwelijksfeest op 1 fe
bruari in de Amsterdam Arena.
Vanaf drie podia in het stadion,
gemarkeerd met W M, wor
den de 50.000 genodigden gefê
teerd op een muzikaal spekta
kel. Ceremoniemeester is actrice
Loes Luca, die hiervoor in de rol
van een van haar bekende type
tjes kruipt
Startschot van het huwelijks
feest is het optreden van veer
tien muziekgezelschappen. Elk
orkest vertegenwoordigt een
provincie, ook afgevaardigden
van de Nederlandse Antillen en
Aruba zijn van de partij. Muziek
is er verder van Bach en Bern
stein tot Brainpower. Het Me-
tropole Orkest speelt en er
wordt gedanst op muziek uit
Mokum tot Marokko. Het Natio
naal Ballet treedt op en 250
Leidse studenten brengen de
wals ten uitvoer. Wïlleke Alberti
zingt op muziek van Walt
Disney. En uiteraard brengen
Marco Borsato en Sita het natio
nale huwelijkslied 'Lopen op het
water' ten gehore. De bonte
mengeling moet het thema van
het hedendaagse sprookje hoog
houden: 'Meer Samen, Samen
Meer'.
Er komt nogal wat kijken bij een
vlekkeloos volksfeest. Vloerbe-
dekkers moeten 10.000 vierkan
te meter tapijt leggen voor de
drie podia op het speelveld.
30.000 kilo aan technische ap
paratuur wordt omhoog gehe
sen. Om alle 50.000 gasten van
uit het hele land naar het stadi
on te krijgen worden 650 bussen
en vier extra treinen ingezet. Het
publiek wordt aangevoerd vanaf
1500 opstapplaatsen. Ook van
uit de Antillen en Aruba woont
een delegatie bewoners het feest
bij.
Negentig procent van alle Ne
derlandse gemeenten was be
reid om voor haar eigen 'ver
dienstelijke burgers' 66 gulden
per kaart op tafel te leggen. De
overgebleven kaarten gaan vol
gens Het Nationaal Oranje Co
mité, dat het evenement organi
seert, naar eigen contacten en
het bedrijfsleven. Tien procent
van de opbrengst van de kaart
verkoop komt ten goede aan het
nationaal huwelijksgeschenk,
het Oranje Fonds. Om meer
geld in te zamelen voor dit
fonds, dat moet bijdragen aan
een grotere verbondenheid tus
sen de bevolkingsgroepen in
Nederland, worden radio- en tv-
spots plus krantenadvertenties
ingezet. Het comité wil nog geen
tussenstand van de opbrengst
prijsgeven.
.5
V?
Paul Burrell. Foto: AP/Peter Jordan
Heeft de bulter het gedaan
of was hij volkomen te goe
der trouw? Heel Engeland
wil het weten, maar de goe
gemeente moet tot oktober
wachten voor duidelijkheid
wordt verschaft. Gisteren
namelijk bepaalde een Lon-
dense rechtbank dat dan
pas het proces begint tegen
Paul Burrell, voormalig but
ler van wijlen lady Diana.
De Britse pers zal daar
massaal bij aanwezig zijn,
want er wordt rekening
mee gehouden dat getui
genverklaringen publiek
worden gemaakt van
kroonprins Charles en zijn
zoon William.
Burrell werd door Diana
haar 'rock' genoemd, was
tot aan haar dood geduren
de vele jaren inderdaad
haar steun en toeverlaat en
stond tot voor kort bekend
als een toonbeeld van
rechtschapenheid en inte
griteit. Nu echter wordt
Burrell beschuldigd van
diefstal van meer dan drie
honderd spullen van zijn
voormalige bazin, met een
waarde van naar verluidt
zo'n acht miljoen euro.
Burrell ontkent alles en stelt
dat vrijwel alle spullen bij
hem in bewaring zijn gege
ven door Diana, en dat hij
naar haar dood, te goeder
trouw, op eigen houtje nog
een aantal dingen in bewa
ring heeft genomen.
De lijst met goederen waar
het om gaat en die is vrijge
geven door de politie, bevat
een ongelofelijke hoeveel
heid dure, maar onnutte
troep. Een kleine greep: een
leren zweep, een door het
gemeentebestuur van Aber
deen geschonken bureau,
een ceremonieel zwaard,
een geelmetalen schede
met inscriptie, een vaas,
een naaidoos, achttien
handtasjes, cd's, een teke
ning van prins William, een
pepermolen, achttien brie
ven, honderden foto's en
vele jurken, blouses, rok
ken, hoeden en ondergoed
van de prinses.
Vrijwel alles stond in dichte
dozen bij Burrell op zolder.
Burrell's advocaat Shaw
heeft een vrij plausibel klin
kend verhaal. „De politie
probeert een mooie show
te maken met een zaak die
er niet is. Nog voor Burrell
ook maar een verklaring
had kunnen geven, was al
tot vervolging besloten."
„Maar waarom zou de man
die steeds geweigerd heeft
een financieel slaatje te
slaan uit de intieme kennis
die hij van het leven van de
prinses had, waarom zou
die man honderden spullen
stelen waarvan een groot
deel door de herkenbaar
heid geheel onverkoopbaar
is, en die spullen boven
dien opslaan in dichte do
zen op zijn zolder?" Het
antwoord lag al in de vraag
besloten: omdat Diana haar
butler volledig vertrouwde
en hem zou hebben ge
vraagd de spullen voor haar
te bewaren.
Harm Harkema
Prinses Diana. Foto: Reuters/John Stiyan
no
Helen Verboven verloor negen jaar gele
den haar zoontjes Kevin en Roy tijdens
de bevalling in het Elkerliek Ziekenhuis in
Helmond. De dienstdoende gynaecoloog
G. Dijkhuizen werd schuldig bevonden
aan de dood van één van de twee jonge
tjes, maar kreeg geen straf opgelegd. Na
negen jaar procederen krijgt Helen nu
een schadevergoeding van nog geen
8ooo euro. Een belachelijk bedrag, vindt
ze. „Als ik het over kon doen, zou ik een
moker pakken."
Laat niemand Helen Verboven nog iets
wijs proberen te maken. Ze is wantrou
wend geworden, zal zich nooit meer
met een kluitje in het riet laten sturen.
Want dat is haar één keer overkomen
en dat kostte de levens van haar twee
zoontjes.
Het is alweer negen jaar geleden dat
Kevin en Roy stierven. Nu praat Helen
schijnbaar onbewogen over de gebeur
tenissen die de afgelopen jaren haar le
ven hebben beheerst. Maar ze zucht
vaak diep en steekt sigaret na sigaret
op. „Vergeten en vergeven kan ik niet",
zegt ze. Toch heeft ze de beslissing ge
nomen om niet meer in hoger beroep
te gaan tegen de toegekende schade
vergoeding. „Ik moet proberen het af te
sluiten, zodat ik weer normaal verder
kan leven."
Ze staat nog steeds onder behandeling
van een psycholoog en krijgt ademha
lingstherapie. Hoe Helen zich nu voelt,
staat in schril contrast met haar situatie
negen jaar geleden. Vóór vrijdag 13 no
vember 1992 was ze een gezonde jonge
vrouw.Dolgelukkig was ze, toen bleek
dat ze in verwachting was van een
tweeling.
De zwangerschap verliep zonder pro
blemen. Alleen in de laatste weken ble
ken de kinderen niet hard genoeg te
groeien. Helen kreeg het advies te rus
ten en werd een week later opgenomen
in het Elkerliek Ziekenhuis, onder be
handeling van gynaecoloog F. Berk
hout Uit het logboek van de verpleeg
kundigen blijkt dat het tot 11 november
goed ging.
De volgende dag, 12 november 1992,
staat in Helens geheugen gegrift 's
Ochtends werd - zoals gewoonlijk - een
zogeheten cardiotocografie (ctg) van de
tweeling gemaakt, waarop het hartrit
me van de baby's werd geregistreerd.
„Toen ik een rechte lijn op het ctg zag,
wist ik al dat er iets niet goed was. Ook
de verpleegkundige schrok toen ze het
resultaat bekeek." Die middag werd ze
heel erg ziek en misselijk. „Er was iets
helemaal mis, dat voelde ik. Maar je
bent helemaal afhankelijk van de art
sen." Helen weet zeker dat Berkhout
die dag niet bij haar is geweest.
Pas 's avonds werd opnieuw een ctg ge
maakt. „Ik vroeg aan de arts-assistent
die aan mijn bed kwam, wat die rechte
lijn betekende. Hij zei dat de baby's
zich niet meer comfortabel in mijn
buik voelden. Ik vertrouwde het niet,
maar dacht 'ze zullen wel weten wat ze
doen'." Later bleek één van de jonge
tjes al op dat moment overleden te zijn.
De arts-assistent belde 's avonds een
aantal keren met gynaecoloog Dijkhui
zen, die die nacht verantwoordelijk
Het graf van de doodgeboren tweeling Kevin en Roy. Foto: René Manders
was. „Door de telefoon zag hij blijkbaar
dat allebei de baby's nog in leven wa
ren en hij niet hoefde te komen", zegt
Helen bitter. Midden in de nacht be
sloot Dijkhuizen toch naar het zieken
huis te gaan om Helen te opereren,
maar dat bleek te laat. Beide kinderen
leefden niet meer. De arts-assistent had
al veel eerder willen opereren. „Ik
hoorde later dat hij die nacht zijn
klompen kapot had geschopt, zo over
stuur was hij van wat er gebeurd was."
Eenmaal thuis kwam Helen nauwelijks
nog de deur uit. „Ik durfde niet eens
naar de bakker, bang dat iemand me
zou herkennen en zou vragen naar
mijn baby's." Na zes weken mocht ze
haar medisch dossier inzien. Meteen
viel haar op dat in het dossier de ctg^
van 12 november ontbraken. Haar
werd verteld dat de dossiers daar te dik
van werden en dat die ctg's daarom
maar waren weggegooid.
Er volgde een intern onderzoek in het
Elkerliek Ziekenhuis. Ook onderzocht
de Geneeskundige Inspectie van de
Volksgezondheid de dood van Kevin en
Roy. Pas anderhalf jaar na hun overlij
den, in 1994, verschenen in de pers be
richten over de onenigheid binnen de
maatschap gynaecologie van he r(
liek Ziekenhuis. Een paar arisen s(
ten om die reden niet meer mei
onder wie Dijkhuizen en Berkhc j
er al contact was, dan liep dit vii
arts-assistenten. De slechte con
catie tussen de artsen zou naast I
en Roy ook de levens van twee a
baby's hebben gekost. Helen de
gifte bij de politie en er kwam e< K
rechtelijk onderzoek.
Dat er heel wat is fout gegaan, b
uit de verslagen van gesprekken a
inspecteur van de volksgezondh v
Dijkhuizen heeft daarin toegege e
wanneer Helen zijn eigen palier
geweest, hij zelf veel eerder een
snede had uitgevoerd. 'Maar wa
ten we eigenlijk over. Een casus r
ze komt voorlopig toch niet mei ej
zei hij in 1993 tegen de inspecte
In 1994 startte justitie een gerec
onderzoek naar de dood van Ke
Roy. Stap voor stap werden de j>
tenissen rond de bevalling van I
behandeld. Helen zat in de zaal j
inmiddels gescheiden en hertro
opnieuw zwanger van een tweel
Dijkhuizen kwam niet opdagen a
naecoloog werd weliswaar schu
vonden aan de dood van het laa e
boren jongetje, maar kreeg geen
opgelegd. In de Nederlandse we i
is namelijk geen strafmaat voor y
door schuld als het gaat om een
boren kind. Helen rende bij de i )t
spraak huilend de zaal uit.
De teleurstelling van de rechterl
spraak overschaduwde de geboi
haar kinderen Jeffrey en Iris. Dit
wilde ze een normale bevalling,
keizersnede en zeker niet in het i
liek Ziekenhuis. Ze werd opgeni t
Geldrop. „Ik heb veel gesprekke )r
voerd met de artsen daar. Ik het
duidelijk gemaakt dat ik absolut
genschap wilde hebben over mi
by's en mijn lichaam." Helen st<
doodsangsten uit toen er uiteim y
toch geopereerd moest worden f
de kinderen maar veilig in mijn I
zitten, zei ik toen. Maar natuurli
ik geen keus."
De officier van justitie ging niet
ger beroep tegen de uitspraak v<
rechtbank. Helen hield zich vast
laatste strohalm die ze had: een
procedure. „Eigenlijk wilde ik
miljoen gulden eisen. Niet dat il t
dat ik dat zou krijgen, maar om
geven hoe ernstig het was wat n
aangedaan. Uiteindelijk vroeg 1
ongeveer 145.000 gulden schade
goeding, waarvan 100.000 guide
immateriële schade. De rest van
drag bestond uit kosten die ze h
maakt voor bijvoorbeeld de bab
en loonderving. Vijf jaar heeft ze
uitspraak moeten wachten: Dijk
werd in november vorig jaar vei
deeld tot het betalen van 17.000
den, nog geen 8000 euro.
Jeffrey en Iris weten inmiddels d
nog twee broertjes hebben. „Ikl
verteld dat Kevin en Roy zijn ges
omdat een dokter niet wilde opi
zegt Helen. „Maar dat ze niet mi
bang hoeven te zijn voor deze d<
want hij werkt niet meer in Nedi
land."
Afscheid genomen van de dorpsarts, de oude Cees
van Ojik. Weemoedige middag, al stonden we ruim
twee uur in de rij voor we hem de hand konden
drukken. Toen ik aan de beurt was zei hij opge
lucht. „Eindelijk hoefik dat gelul van je niet meer
te horen over hoe goed je vorige h uisarts was.
Klopt. Ik heb hem met die vorige dokter nogal las
tig gevallen. Het was de in Amsterdam beruchte
Ben Polak. De meeste acteurs waren automatisch
patiënt bij Polak omdat hij schoolarts was van de
Toneelschool. Als eerstejaars leerlitig moest ik door
hem gekeurd worden. „Kom zaterdagochtend maar
om half tien", zei hij. Vreemde tijd, dacht ik. Die za
terdag meldde ik mij in zijn wachtkamer die uitslui
tend gevuld bleek met jonge dames. De één nog mooier
dan de andere. Polak stak zijn hoofd om de deur, keek
mij aan en zei: „Je vindt het zeker niet erg om even te
wachten."Zo'n man was Polak.
Het was dus huisartsgewijs even wennen toen ik van
Amsterdam naar Halfweg verhuisde. Maar al gauw
merkte ik dat de Zwanenburger Van Ojik, mijn nieuwe
dokter, ook een dwarse figuur was. Ik kwam ooit bij hem
meteen paar gekneusde ribben. Hij zeiz„D_at doetflink
pijn, maar maak je geen zorgenhet wordt nog erger.
Een paar dagen later kwam ik hem op straat tegen. „Hoe
gaat het?" vroeg hij. „Veel pijn", zei ik. „Wat heb ik je ge
zegd!" riep hij triomfantelijk en reed vrolijk zwaaiend
verder. Zo'n man was Van Ojik.
Net als Polak, die nog ooit wethouder van Amsterdam is
geweest, zette Van Ojik zich in voor het algemeen belang.
De Lastige Zwanenburger was zijn troetelkind. Schiphol
was de grote vijand. Cees bedacht de actie 'De zeven pla
gen van Schiphol'. Geënt op de bijbelse plagen tegen de
farao. Hij oreerde, daar is hij trouwens goed in: ,Als
laatste plaag kunnen we de hele Haarlemmermeer onder
water zetten. Ik had gisteren tenminste een vent op
spreekuur die zei dat hij in het leger bij de genie gezeten
had. Hij weet precies waar hij de dijken door moet ste
ken. Ik heb hem gezegd: 'Beste man, goed idee. Maar
waarschuw mij tijdig zodat ik mijn praktijk nog even
kan verkopen'."Al bij de derde plaag, kakkerlakken in de
vertrekhal meen ik, liep het mis. Voornamelijk omdat de
geplande afleidingsmanoeuvre op een verkeerde plek
plaats vond. Van Ojik had mij uitdrukkelijk verboden op
Schiphol aanwezig te zijn: „Ze kennen jou van de televi
sie. Ook zelf zou hij de actie 'van een afstand bekijken'.
De bewuste middag zat ik bij de radio om te horen of het
nieuws, vakkundig door ons getipt, nog iets over Schip
hol te melden had. Rond vier uur kwam het eerste be
richt door: 'Zwanenburgs huisarts in hechtenis geno
men'.
Een paar dagen later, hij was alweer op vrije voeten,
kwam ik hem tegen. „Ik dacht dat je op afstand zou blij
ven", zei ik. „Ach man", zei hij, „actievoeren, er is niets
leukers. Dat zou je voor je beroep moeten kunnen doen.
Zo'n man was hij ook. Vond het spel altijd belangrijker
dan de knikkers. En maar schelden op specialisten 'die
niet bij de tijd bleven', op collega's 'die niks voorde men
sen over hadden' en op patiënten als ik 'die uit iedere zij
wegberen zagen opdoemen'. Nu ja, laat ik hem niet te
veel ophemelen. Mijn vrouw ishogeen tijdje heimelijk
verliefd op hem geweest dus zo graag mag ik hem ook
weer niet.
Toen ik de receptie verliet riep hij me nog na: „Op tijd je
medicijnen innemen en pas op jezelf. Trouwens, je
vrouw ziet er niet slecht uit.Goeie Cees, altijd vol zorg
en altijd het laatste woord. They don't make them like
him any more.
