'Nu ga ik laten horen wat ik zélf wil spelen9
)INGEN
ieV00RBIJGAAN
LEIDEN REGIO
R9
ZATERDAG 12 JANUARI 2002
ANNO ^977
Woensdag 12 januari
LEIDEN - Leiden krijgt waar
schijnlijk nog dit jaar een school
voor zieke kinderen. Deze school
is bestemd voor kinderen die ver
blijven in het academisch zieken
huis, het Diaconessenhuisen het
St. Elisabeth Ziekenhuis in Lei
derdorp. Verwacht wordt dat van
de schooi zo'n 40 kinderen ge
bruik zullen maken.
Voorlopig zal de school zich ui
sluitend met lag,er onderwijl be
zighouden. Daarna zal de ichoo'i
afhankelijk vapi de opge'jane ey-
varingen, even.tueel wjr{jen uit
gebreid tot he t kleu* er_ en voc
gezet onderw ijs. 'a
Initotirfnemer^spfo,. dr.
G.M H.Ve»ié,<taB(Wn,.
neeskunde) h, p 3-, iarr J, ge-
zie is om h m a la -nl-ang be-
f j -e* onderw,! yipUp
kinderen v, n Hp _rr 'If dan zieKe
In oktoh .or unrjp i J te kriJêen-
streve- vorig jaar wer(j z,jn
dat e g®'?onr-'reF--rd toen bleek
eer !n u.trP-*h.'£ a| sinds 1969
fi J ■>9h0° vo'jr zieke kinderen
jr'Ctionrder*l. Deze school, waar-
0 ij zes ziekenhuizen zijn aange-
I slote.n, >;^ordt gesubsidieerd door
he*, ri-k in het kader van het bui
tengewoon onderwijs. De kennis
making met het Utrechtse projekt
was voor de betrokkenen in Lei
den en Leiderdorp aanleiding
een werkgroep samen te stellen
om de school voor zieke kinderen
in dit gebied voor te bereiden. In
deze werkgroep zijn vertegen
woordigd de drie onderwijszuilen
(openbaar, prot. chr. en r.k.) en
de drie ziekenhuizen (waarvan
het AZL bovendien met een kin
derpsycholoog)
in ™'ari'S d'oeth Ziekenhuis
en het Diacp^ggggpf.^jg wercj
geren do "'.iderwijs
'od a' m-ac,.ewerkster. die
kek'. 'L PA- 'nborden ingescha-
Tj- HfA A heeft tot nu toe
je,twei F een enkele onderwijs-
rejsr^ng voor zieke kinderen.
-tlu _N-Terwijl het openbaar,
Pro chr. en neutraal lager on-
QFafwijs in Leiden het afgelopen
-iiooljaar een lichte groei door
maakte, deed zich bij het r.k. la
ger onderwijs een flinke terug
gang voor. Het aantal leerlingen
bij het r.k. onderwijs daalde in
het vorige schooljaar van 1894
naar 1777. Het totaal aantal
leerlingen bij het lager onderwijs
liep terug van 7926 naar 7869.
Sinds 1967 is het totaal aantal
leerlingen bij het lager onderwijs
teruggelopen van 9871 naar
7869 (20 procent).
LEIDEN - Waarom is de stadsklok, aan de paal op de Hoge Rijndijk
nabij 't Veerhuis, verdwenen? Omwonenden en ongetwijfeld ook
velen van de honderden mensen die dit punt zelden passeren zon
der een blik op het uurwerk te werpen, hebben de laatste week
wat afgepiekerd. Echter zonder resultaat, want de ware toedracht
rond het verdwijnen van de klok blijft uiterst duister.
Foto: Archief Leidsch Dagblad
Folo's In deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na plaatsing 2,50 (voor een exemplaar van 13
bij 18 in zwart wit) over te maken op gironummer 57055 t.n.v. Dagbladuitgeverij Damiate b.v. Postbus 507, 2003 PA Haarlem,
onder vermelding van Leidsch Dagblad, ANNO d.d. (datum van plaatsing) of door contante betaling aan de balie van het
Leidsch Dagblad, Rooseveltstraat 82 te Leiden. U krijgt de foto binnen drie weken thuisgestuurd.
zikale gave nauwelijks onder
kende. Had je mooie, klassieke
stukken gebracht en dan kwa
men mensen vragen of je ook
eens een keertje een gezellig
nummer wilde doen. Een Jor
danees lied, of de Vogeltjes
dans. Heel frustrerend want
aan Jaap van Zweden zullen ze
dat niet vragen. Maar dat ligt
aan het instrument. Dat heeft
altijd het imago gehad van een
schippersklavier. Een accorde
on is een fantastisch apparaat,
een klein orkest eigenlijk, maar
als je erop speelt moet het leuk
en gezellig zijn en vooral niet
klassiek. Harry Mooten is daar
kapot aan gegaan. Hij kon
prachtig klassieke stukken spe
len, studeerde vijf, zes uur per
dag op Bach en Scarlatti, maar
is het meest bekend geworden
door zijn optreden als de Grote
Geitenbreier in de Film van
Ome Willem, met een melodie
tje van niks.
Zelf heb ik niet zulke grote con
cessies aan de commercie ge
daan, al had ik wel snel in de
gaten dat ik ook wat anders dan
alleen klassiek moest gaan
doen. Dat besef drong zich
vooral op nadat ik wereldkam
pioen op accordeon was gewor
den, in 1966 in Versailles. 'Nu is
mijn kostje gekocht', dacht ik,
toen ik die titel had veroverd.
'Nu kan ik er prima mijn eten
mee verdienen'. Dat was hard
nodig, want ik had drie kinde
ren, dus er moest brood op de
plank komen. Maar dat viel zo
bitter tegen, dat ik in die tijd als
taxichauffeur in Leiden moest
gaan werken om mijn gezin te
onderhouden. Dat is het mo
ment geweest dat ik ging besef
fen dat ik iets meer de commer
ciële kant op moest gaan.
Voordien had ik dat nooit ge
had, was ik alleen maar geobse
deerd door de accordeon. Van
jongs af, want ik was een jaar of
vijf, zes toen ik mijn eerste
kreeg. Kwam omdat we vroeger
met het gezin op zondag vanuit
de Sophiastraat altijd een wan
delingetje maakten over de
Haarlemmerstraat. Daar had je
de accordeonzaak van Guldem-
ond. Voor de etalage van die
winkel was ik niet weg te slaan.
En was h?t uiteindelijk gelukt
me daar weg te trekken, dan
ging ik thuis op de radio 'Radio
Toulouse' opzoeken, een zen
der die accordeonmuziek uit
zond. Die moest dan de hele
dag aan blijven. Het was voor
mijn ouders aanleiding om de
kleinste accordeon te kopen die
er was, een 12 bassertje. Mijn
vader, die bouwvakker was, kon
'm net betalen en na een week
speelde ik er al zo leuk op dat
iedereen ervan opkeek. Dus
gingen mijn ouders op zoek
naar een leraar, die meteen zei
dat ik een groter instrument
moest hebben.
Zo is het allemaal in een
stroomversnelling geraakt. Ik
was acht toen ik mijn eerste uit
zending had bij de VARA, speel
de na een jaar klassieke stukken
en ging overal meedoen aan
concoursen, die ik nogal eens
won. Ik werd kampioen van
T
schooltijd ging ik gewodn door.
Ook toen ik twee jaar op de Ti
tus Brandsma-ulo zat. Buiten
spelen en leren interesseerden
me niet, dat kwam pas later
toen ik piano ging studeren aan
het Conservatorium in Den
Haag. Heb ik trouwens ook niet
afgemaakt, omdat ik te veel be
zig was met de accordeon.
Aan de ene kant leidde dat tot
waardering en successen. Ik
Leidsch DagbladAHCHIIÏVlïSX
ANNO 1902
Maandag 13 Januari
WASSENAAR - Heden vierde de Eerwaarde Zuster
Delphine in 't O.L.V.-gesticht een heuglijk feest.
Ze mocht den dag beleven, waarop ze 25 jaar gele
den als Hoofd optrad der meisjeschool alhier. De
feestelijkheid werd geopend met een plechtige H.
Mis, door den zeereerw. heer pastoor opgedragen
in de kapel van het gesticht. Bij haar intrede in de
schoollokalen werd haar door de kinderen een toe
passelijk lied toegezongen en als stoffelijk blijk
van hulde ontving ze een fraai bewerkten katheder.
We zouden de nederige religieuze zeker niet belie
ven met te gaan opsomden, wat ze in die reeks van
jaren voor Wassenaar is geweest en wat nut ze ge
sticht heeft zoowel ',n de school, als door het oplei
den der kinderen+i0t de Eerste H. Communie.
Dat de Eerw. Zu'^er nog jarenlang 'Hoofd der
School' moge jS zeker op dezen dag de
wensch van 1 ecjer 'dje weet, wat ze in die kwart
eeuw voor f mejsjesschool heeft gedaan, zelfs
met opof' ,enng van haar gezondheid.
Dat df-schoolkinderen feestelijk werden o-
5Pree',t vanzelf. ',thaald'
is even toevallig. Vraag je je af wat er nou toch
Henny Langeveld is geworden, blijkt hij net be-
>en nieuw muziekensemble op te richten. De
e wereldkampioen accordeonspelen die Neder-
rijk is, heeft op 6o-jarige leeftijd genoeg van
'u-vraagt-en-wij-draaien-gedoe' in het schnab-
ircuit en wil met een eigen orkestje zijn eigen
iek weer gaan maken. Gestimuleerd door zijn
ede vrouw Anita, die zelf ook meedoet op accor-
n, heeft hij daartoe een aantal prominente mu-
om zich heen verzameld. Met een violist (Ebred
len) en een bassist (Matthew Midgley) van het
erdams Philharmonisch orkest, gitarist Freek
(de vaste begeleider van Benny Neyman) en
jeres Loeki Knol, gaat hij met het kwintet Bali-
zelfgeschreven en zelf gearrangeerde tango's,
'sen zigeunermuziek vertolken. „Eerlijke mu-
muziek uit het hart. Akoestisch gespeeld, als
tegenhanger voor al die ingeblikte klanken die je te
genwoordig hoort. Daarmee willen we het theater
in." Dinsdag is de eerste repetitie, bij hem thuis in
de nieuwe Oegstgeestse wijk Poelgeest, waar de
huisdieren alvast een voorproefje geven van de re
acties. Terwijl zijn hond Kim jankend de gang in
vlucht bij de eerste tonen van zijn instrument, danst
zijn doorlopend kwekkende papegaai Coco vrolijk
rond in zijn kooi. Langeveld is door de jaren heen
gewend geraakt aan dat soort uitingen, ook bij
mensen, en laat zich er niet meer door van de wijs
brengen. „Dat ensemble komt er", zegt het vroege
re 'wonderkind van Leiden' dat al op jonge leeftijd
klassieke stukken speelde, maar nadien noodge
dwongen concessies moest doen. „Dat is de luxe
van het ouder worden. Vroeger speelde ik wat men
sen wilden horen omdat ik er voor mijn eten zat. Nu
ga ik laten horen wat ik zélf wil spelen."
„Ik ben van jongs af aan verzot geweest op de accordeon." Particuliere foto
Zuid-Holland en van Neder
land en deed als veertienjarige
voor het eerst mee aan het we
reldkampioenschap, samen
met Harry Mooten. Mijn ouders
waren trots, maar mijn twee
broers en vier zussen vonden
het allemaal minder leuk. Die
moesten op jonge leeftijd aan
het werk, om de lessen en de
instrumented van hun jongste
broertje te betalen. Ze waren
ook wel trots, maar werden
daarnaast knettergek van me.
Vooral omdat ik altijd op die
accordeon zat te spelen.
In mijn tijd op de lagere school,
aan de Os en Paardenlaan,
stond ik 's morgens om zes uur
op, om tot negen uur te spelen.
Als ik tussen de middag thuis
kwam, zat ik te oefenen en na
werd het wonderkind van Lei
den genoemd en ik werd we
reldkampioen, wat geen enkele
Nederlander me tot nu toe
heeft nagedaan. Maar aan de
andere kant bleek juist toen,
dat er maar weinig te verdienen
viel als je alleen klassiek speel
de. Daar zat geen mens op te
wachten. Dus heb ik het roer
omgegooid toen ik een aanbie
ding kreeg om bij het omroep
orkest van Tom Ehrig te komen.
Bleek ik zeer bruikbaar voor,
omdat ik alles kon produceren
wat ze wilden. Op een gegeven
moment zat ik in een groot
aantal orkesten. Bij de AVRO,
de KRO, de NCRV en de TROS.
Daarnaast werd ik sessiemuzi
kant bij opnamen voor gram
mofoonplaten en later cd's. Van
Johnny Jordaan, Willy Alberti,
de Zangeres zonder Naam en
later van André Hazes, George
Baker, BZN en Marco Borsato.
Zo heb ik ongeveer negentig
procent van de accordeonmu
ziek die op oude platen te ho
ren is, ingespeeld.
Tegenwoordig gebeurt dat alle
maal veel minder, omdat ze
daarvoor een computer gebrui
ken. Maar vroeger was dat in
spelen in de studio schering en
inslag. En dat deed ik ook
graag, want de accordeon was
mijn lust en mijn leven. Ik was
er altijd mee in de weer. Nu niet
meer, want buiten optredens
raak ik 'm niet meer aan. Maar
dat komt beslist niet omdat ik
volgevreten ben. Ik heb door de
jaren heen zo'n niveau bereikt
dat ik niet meer hoef te stude
ren. Als ik een nummer een
maal heb gehoord, kan ik het zo
naspelen. De rest van mijn ge
heugen is vrij zwak, namen en
gezichten kan ik niet onthou
den, maar voor muziek heb ik
een computerbrein. Ik hoor iets
en ik speel het. Ook op de pia
no trouwens. Daarom werd ik
ook gevraagd in te vallen bij het
Cocktail Trio, toen een van de
leden ziek werd. Dat trio was in
de jaren tachtig zo populair dat
ik meteen mijn agenda kon vul
len.
Maar een mens kan het ook te
druk krijgen. Bleek wel in 1989.
Na een zware tournee met het
orkest van Malando, dat in ze
ven weken dertig concerten gaf
in Japan, dwong een hartinfarct
me het wat kalmer aan te gaan
doen. Heb ik ook gedaan, maar
na drie maanden voelde ik me
weer uitstekend. Nadien heb ik
nooit meer problemen gehad
en ben ik weer voluit gegaan.
Alleen de laatste tijd is het alle
maal wat minder geworden.
Aan de ene kant krijg ik minder
aanbiedingen en aan de andere
kant neem ik ook niet meer al
les aan. Ik kan me tegenwoor
dig permitteren te selecteren op
reisafstand en parkeermogelijk-
heden.
Daarnaast zijn de feestavonden
heel anders geworden. Vroeger
stonden er een moppentapper,
een goochelaar, een zangeres
en een accordeonduo op de
planken. Tegenwoordig vragen
de mensen meer en meer om
popmuziek. En dat speel ik niet.
Daar ligt mijn interesse niet en
moet ik die op 60-jarige leeftijd
dan nog aankweken? Nee toch,
daar begin ik niet aan. Dan ga
ik maar liever het seniorencir
cuit in, met Loeki Knol optre
den in verzorgingstehuizen,
waar de oude nummers wel
herkend en gewaardeerd wor
den.
Die waardering gaan we ook
proberen te krijgen met Balian-
te, dat de tegenhanger moet
worden van de moderne, 'inge
blikte' tijd. Met eerlijke muziek,
recht uit het hart. Op die ma
nier wil ik het nog jaren volhou
den in dit vak, dat ik nog altijd
fantastisch vind. Wat dat betreft
spiegel ik me maar aan Frans
Poptie. Vierentachtig is-ie,
maar als hij zijn viool pakt,
speelt hij nog als een jonge god.
Omdat hij de muziek maakt, die
hij wil maken. Zo wil ik ook
graag oud worden."
Paul de Tombe
STADSG EZICH
backen en daarbij als accordeo
nist ook zomaar een gitaar in
mijn handen geduwd kon krij
gen als dat zo uitkwam. Dat ligt
me totaal niet. Ik verbeeld me
een goede accordeonist te zijn
en als zodanig wil ik me ook al
tijd waarmaken. Niet alleen
maar met zo'n instrument in je
handen zitten voor het leuke
'plaatje', maar ook daadwerke
lijk spelen. Ik vreesde dat dat
niet al te vaak meer zou kunnen
en daarom heb ik er op een
nette manier voor bedankt.
Daaruit is de gedachte geboren
zelf iets met de tango te onder
nemen. In de 25 jaar dat ik bij
Malando werkte, ben ik toch
aardig deskundig geworden op
dat gebied. Ik wilde daar graag
mee doorgaan, met de juiste
mensen om me heen. In een
ensemble voor de kleinere the
aters, voor de echte liefhebbers
van tango, fado en zigeunermu
ziek. Die mensen heb ik na
zorgvuldige selectie gevonden;
gesettelde muzikanten, die het
niet gaat om het geld, maar om
het niveau. Om mooie muziek,
om muziek uit het hart. Of daar
ook een theatermarkt voor is,
moeten we afwachten, maar
daar hebben we ook geen haast
mee. Vooralsnog is het heel be
langrijk dat het muzikaal goed
in elkaar steekt. We gaan ons
terdege voorbereiden en dan
zien we wel wat er van komt.
Dat is een luxe die ik me kan
veroorloven nu ik wat ouder
word. Vroeger moest ik spelen
voor mijn eten, was ik sessie
muzikant, trad ik op in allerlei
omroeporkesten en na het ver
dwijnen daarvan ging ik op de
schnabbeltoer. Met vijfentwin
tig optredens in de maand
soms, waarbij ik dan geregeld
speelde voor publiek dat je mu-
t idee voor dit nieuwe en-
ble is eigenlijk geboren in
latste periode dat ik optrad
het orkest van Malando.
r heb ik 25 jaar in gespeeld
laar heb ik ook een prachti-
jd in gehad, met 'wereld
nees', maar op het moment
dat de kleinzoon van Malando
de zaken overnam in 1997 was
het voor mij afgelopen. Hij
vroeg me wel om te blijven,
maar hij wilde meer commerci
eel dan muzikaal verder gaan
en daar had ik geen zin in. Om
dat ik dan moest gaan play-
Langeveld: „Nu is het tijd om van mijn werk mijn hobby te
n." Foto: Mark Lamers
