Een gewone man van ongekende rijkdom
GESPREK VAN DE DAG
Gehucht Alverna beschermt
nieuwe multi-miljonaire
Postzegels Brits Guyana
Een wand vol Maximalia
Biermagnaat Freddy Heineken overleden op 78-jarige leeftijd
22A^EMTiJMSe PÊféloeMTtN
tfocMer mmuF ÉN
VRIJDAG 4 januari 2002
MENSELIJK
STEVENHAGEN
PATRICK BRUEL, één van de
meest succesvolle zangers in
Frankrijk, schrijft het Franse
liedje voor het EUROVISIE
SONGFESTIVAL van dit jaar.
Zijn bijdrage wordt vermoedelijk
gezongen door de Canadese zan
geres Judith Bérard. Sinds de
vierde plaats van Natasha St-
Pier vorig jaar in Kopenhagen
lijkt Frankrijk het vertrouwen in
Songfestival-succes weer terug
gewonnen te hebben. Daardoor
kon omroep France 3 een suc
cesvol artiest als Bruel interesse
ren om zijn medewerking te ver
lenen. Bruel is ook in ons land
populair sinds hij eind jaren
tachtig doorbrak met het num
mer 'Casser la voix'. Het Eurovi
sie Songfestival wordt dit jaar op
25 mei in Tallinn (Estland) ge
houden. Er doen 24 landen mee
aan de liedjeswedstrijd. Neder
land is daar niet bij vanwege po
vere resultaten vorig jaar.
Een ZOON van de voormalige Ugandese dictator Idi Amin
wil vandaag in het Ugandese Njeru tot BURGEMEESTER
worden gekozen. De 38-jarige Haji All AMIN is zakenman
en politiek een nieuwkomer in de Ugandese plaatselijke
politiek. Hij meent dat de bloedige periode van zijn va
ders regime (1971-1979) geen rol speelt in de gemeen
telijke verkiezingen in Njeru, zo'n tachtig kilometer van
de hoofdstad Kampala. ,,De mensen hier hebben geen
problemen met mijn vader." Ali Amin wil niets kwijt over
de landelijke politiek en heeft bezworen enkel geïnteres
seerd te zijn in Njeru. Hij hoopt veel voor die plaats te
doen. All Amin spreekt zijn vader nog wel eens en die
geeft hem dan advies. Idi Amin vluchtte in 1979 naar Li
bië en vestigde zich later in Saudi-Arabië. Ali Amin
kwam in 1984 naar Uganda. Het bewind van zijn vader
was met honderdduizenden doden een van de bloedigste
in Afrika, ofschoon onder zijn opvolger Milton Obote, mo
gelijk net zoveel slachtoffers vielen bij massamoorden.
Eind januari 1986 kwam een einde aan de slachtingen
in Uganda met de overwinning van guerrillaleider Yoweri
Museveni, de huidige president.
BUDDY, de bruine retrie
ver van Bill en Hillary
Clinton, is gisteren
DOODGEREDEN op een
drukke weg in de buurt
van het huis van de Clin
tons in Chappaqua in de
staat New York. De Clin
tons zeggen in een ver
klaring diep bedroefd te
zijn over de dood van een
'trouwe metgezel die ons
veel vreugde heeft be
zorgd'. De Amerikaanse
ex-president kreeg de
viervoeter in 1997 als
puppy onderzij hoede,
enkele weken voordat het
Lewinsky-schandaal uit
brak. Clintons woord
voerder Mike McCurry
grapte over de hond, een
cadeau van een vriend,
dat de president in Was
hington over ten minste
één loyale vriend wilde
beschikken. De politie
heeft verklaard dat on
duidelijk is of het dier
ten tijde van het ongeluk
werd uitgelaten of dat hij
losliep na uit huis ont
snapt te zijn.
De Staatsloterij vertelt niemand
wie de enorme jackpot van tien
miljoen euro heeft gewonnen.
Ook de inwoners van het ge
hucht Alverna zijn discreet over
hun vermeende kersverse miljo-
naire. Nou ja, een beetje.
Zeker de helft van de amper
drieduizend inwoners van het
Gelderse kerkdorp Alverna wist
binnen een dag al dat iemand in
het dorp de Staatsloterij had ge
wonnen. Zo gaat dat in een dorp
waar iedereen elkaar al het beste
wenst bij de borrel van de voet
balvereniging, en vervolgens bij
de kassa van de Spar de laatste
roddels doorneemt.
Twee dagen later weet echt ie
deréén over die 'gezonde Hol
landse meid', die een paar
maanden geleden vanuit Wïj-
chen is gekomen. Ze hebben
haar wel eens zien lopen, of
kennen haar van de kassa.
Maar verder niks, natuurlijk. Te
genover de buitenwereld trek
ken de Alvemezen een bescher
mende muur op rond hun
nieuwste miljonaire en haar
vriendje. Want, vooruit dan: ze
woont samen. Ze gunnen de
twee al het geluk van de wereld
en daar moet verder maar nie
mand zich mee bemoeien.
Maar het bloed kruipt waar het
niet gaan kan. Alverna heeft zich
heilig voorgenomen niets te ver
raden, maar de inwoners verbij
ten zich. En een beetje informa
tie over haar uiterlijk (blond) en
leeftijd (begin twintig) kan toch
eigenlijk geen kwaad.
Een enkele opmerking over het
privé-leven van de winnares
blijft zelfs niet uit. Een dame in
de Spar weet via de ouderen
bond dat de zus van de winna
res al een paar miljoen is be
loofd.
Een buurvrouw houdt trouw
haar mond, maar lokaliseert de
woning van de gelukkige met
een armbeweging westwaarts
richting Wijchen. Even verderop
houdt een buurman het niet
meer uit hij wijst naar boven.
Naar de ramen van twee appar
tementen waarin zich oude
jaarsavond misschien wel de
grootste vreugdeuitbarsting in
Alverna ooit heeft plaatsgevon
den.
„Wat zou het ook, iedereen weet
het toch al", vertelt de man wat
hij weet. „Gisteren maakte ik de
poort open, en vertelde de
buurvrouw, van het café, wat er
gebeurd was. Het winnende lot
is trouwens verkocht bij de neef
van mijn vrouw."
Chris van Susteren, eigenaar van
sigarenhandel Hendriks in Wij
chen, laat dat laatste inmiddels
weten aan iedereen die het ho
ren wil. En zien, want de ramen
van zijn winkel zitten volgeplakt
met het cijfer 22 miljoen. In gul
dens, want dat maakt natuurlijk
nóg meer indruk.
De zaak van Van Susteren ont
wikkeld zich inmiddels tot een
geliefd gokadres. Binnen veer
tien dagen viel er een miljoen
gulden op één van zijn staatslo
ten, een ton op een lottoformu
lier en nu dan de grootste prijs
ooit in Nederland uitgekeerd.
De sigarenhandelaar houdt over
de winnares de kaken stijf op el
kaar. Hij weet dat de gelukkige
zelfs anoniem niet in de open
baarheid wil treden: „Ik weet in
middels wat ik winnaars alle
maal moet vragen."
Bij de vermeende gouden adres
sen wordt inmiddels niet open
gedaan, maar tegen de avond
rinkelt de telefoon: hét vriendje!
Dat hij en zijn vriendin kennelijk
gezocht worden, maar toch écht
geen prijs hebben gewonnen.
De buurman neemt even later
ook op. Hij heeft nieuws: hij
kent de winnaar, en die woont
in Wijchen. Nee, natuurlijk doet
hij er verder het zwijgen toe.
Alverna kan zijn mond niet hou
den, maar het dorp geeft zijn ge
heim niet prijs.
Leo Klaassen
2002.,
Brits Guyana brengt maandag,
drie weken voor het huwelijk
van kroonprins Willem-
Alexander en Maxima, een se
rie postzegels uit met daarop
foto's van het paar. De serie
bestaat uit zes postzegels, die
elk 120 Guyaanse dollar waard
zijn (circa 75 eurocent).
De zegels zitten in een speciaal
souvenitvel, waarop verder de
Beurs van Berlage en de Nieu
we Kerk in Amsterdam te zien
zijn. Volgens de Nederlandse
distributeur bedraagt de opla
ge maximaal 25.000. De PTT
komt later ook met herinne
ringszegels.
De posterijen van Brits Guyana
besteden vaker aandacht aan
gebeurtenissen rond koninkP
ke huizen in het buitenland.^
Zo weiden zegels uitgebraclPF
ter herdenking van het overf
den van prinses Gracia van
Monaco, bij het huwelijk va#^
prins Charles en prinses Dial
en ook bij het overlijden vaif|
die laatste.
Vitrinekasten vol met 'Maximalia' moeten over
een week of drie de lobby van het Benelux Mer
kenbureau (BMB) in Den Haag opfleuren. Het
wordt een soort mini-tentoonstelling van tien
tallen, meest oranje producten
waarvan de merknamen links- of
rechtsom verwijzen naar de aan
staande van Willem-Alexander.
De reden voor de uitstalling is
eenvoudig, meldt Séphine Laros
van het BMB: nog nooit is er zo'n
merkenhype geweest rond een
persoon of thema als in het geval
van Mdxima. Zelfs een internatio
naal voetbalkampioenschap kan,
ook wanneer Oranje meedoet,
qua merkartikelen niet tippen aan de Maxima-
nia.
Sinds najaar 1999 naar buiten kwam dat de
kroonprins wat had met de Argentijnse, heeft
het merkenbureau in totaal 104 aanvragen ont
vangen van figuren die proberen een slaatje te
slaan uit de populariteit van Méxima. Veertig
aanvragers zijn inmiddels geregistreerd als eni-
r
u
ili
ge rechthebbende voor hun type Mdxima-pr<>a
duet. ph
Neem autoleasebedrijf Maxima. Dat heeft de ëf
collectie verrijkt met een leren etui voor de aipi
topapieren, op de voorkant ge- ia
sierd met een prent van een krept
in reliëf. Het zal niet misstaan b
de speciale Maxima-bloemen
Zuid-Amerikaanse anturium, ul
Argentijns zalmroze bloem en
oranje 'lip'), waarvan tijdens de
tentoonstelling elke twee wekeifT
y een vers boeket wordt bezorgd.aj
Visfabrikant Ouwehand heeft dtdi
feestelijke verpakking opgestuut t
voor twee gekaakte haringen, diit
straks verkocht zullen worden als 'Maximaat-» I
jes'. Gelukkig zonder inhoud, klinkt het binnen
de muren van het merkenbureau. Kwestie vairt
smaak. Wie meer van vlees houdt voelt wellicD)
eerder honger bij de verpakking van Ad van Gei
lovens nieuwe selectie frituurhapjes, gedooptD
'Maxima, Queen of snacks.' tp
Ook vandaag weer worden in
zo'n honderdzeventig landen tal
loze flesjes Heineken leegge
schonken. En het zal smaken, zo
als het altijd heeft gesmaakt.
Want het bier is niet dood, zijn
roemruchte naamgever wel.
Freddy Heineken is gisteren over
leden. Hij is 78 jaar geworden.
Alfred Henry Heineken leefde
een leven zoals zijn bier was:
ogenschijnlijk doorsnee, en
door velen zo ervaren, maar
toch premium. Hij was 'een ge
woon mannetje', zoals hij zich
zelf graag afficheerde, die eeu
wig en altijd tot de verbeelding
sprak.
In de halve eeuw (in 1942 trad
hij in dienst bij de door zijn opa
opgezette brouwerij) waarin hij
het tot rijkste man van Neder
land schopte, is altijd een zeker
mysterie om hem heen blijven
hangen. Vaak bediende hij zich
van een relativerend cynisme en
de nodige humor, maar kon
voor zijn omgeving ook onge
kend bot zijn. Hollandse zuinig
heid kenmerkte de miljardair;
anderzijds stak hij miljoenen in
fundamenteel onderzoek. Vrou
welijk schoon liet hem niet on
beroerd, maar net zo gemakke
lijk gaf hij betogen over de toe
komst, zijn Eurotopia.
Heineken was een vat vol tegen
stellingen. Hij was een nuchtere
ondernemer, maar ook een jet-
setter die zich graag tussen kun
stenaars, filmsterren en het ko
ninklijk huis begaf. „Ik heb eer
gisteren nog met Willem-
Alexander en zijn nieuwe vrien
din gegeten", meldde Heineken
in een van zijn weinige inter
views (in het weekblad HP/De
Tijd). Met die bijna achteloze
opmerking, om zijn gehoor dui
delijk te maken in welke kringen
hij zich begaf, opende hij des
tijds de jacht van de media op
een van de vriendinnnen (Emily
Breemers) van de kroonprins.
Toch ergerde hij zich aan een
term als playboy. Hij vond zich
meer een gentleman.
Het ongeautoriseerde maar
daarom niet minder populaire
boek Heineken. een leven in de
brouwerij van Barbara Smit
schetst waarom de overleden
magnaat zo'n aantrekkings
kracht had op zijn omgeving:
'Hij was de gerijpte ondernemer
die aan alle touwtjes trok, extra
vagant en gewoon tegelijk, soms
grof maar onweerstaanbaar, op
handen gedragen door de een,
met enige afkeer bezien door de
ander'. Toen hij Smit voor het
eerst ontmoette, begroette hij
haar met de mededeling: „We
zien elkaar bij de rechtbank. In
dezelfde adem nodigde hij haar
wel uit op de thee uit Smit ty
peert hem in haar boek als 'in
wezen charmant, maar hij ma
nipuleert graag en is uiterst
wraakzuchtig'.
Diepe rimpels tekenden zijn ka
rakteristieke gelaat dat boven
een kraakwit overhemd met
manchetknopen uitstak. Tussen
de vingers was steevast een siga
ret geldemd. Hij had altijd iets
weg van een Amsterdamse
volksjongen - wat hij nooit is ge
weest - die geintjes uithaalde,
vrouwen om zijn vinger wond
en het tot multimiljardair
schopte. In 1998 stond hij te
Freddy Heineken. Daarnaast: met zijn vrienden prins Bemhard en directeur van het Fordmuseum Piet den Hartogh (boven); met Ab Doderer twee dagen na het
einde van hun ontvoering in december 1983 (midden) en met een pilsje op de omslag van de biografie van Barbara Smit (onder). Foto's: Leo Vogelzang, ANP en AP
boek als de rijkste man van Ne
derland met een vermogen van
7.400.000.000 gulden oftewel 7,4
miljard. Via een speciale con
structie bleef hij tot zijn dood
voor de helft eigenaar van de
brouwerij.
Freddy Heineken was de mid
delste van drie kinderen. Was
getrouwd met Lucille Cummins,
een fotomodel, die hij in de ja
ren na de Tweede Wereldoorlog
in Amerika leerde kennen en
had een dochter, Charlene.
Heineken bewoonde een luis
terrijk landhuis, De Ark, in
Noordwijk, waar hij met de ge
meente eindeloos bakkeleide
over zoiets onnozels als de hon
denbelasting. De laatste jaren
vertoefde hij in zijn villa in Cap
d'Antibes in Frankrijk. Daarover
zei hij in NRC Handelsblad: „Ik
heb huizen in Nederland,
Frankrijk en Zwitserland. Ik vind
het heerlijk om waar dan ook
thuis te komen. Maar gelukkiger
dan op deze plek ben ik ner
gens."
Toch waakten op deze idyllische
plek lijfwachten over hem. Bui
ten een gepantserde auto is dat
de enige zichtbare verandering
die Heineken na zijn ontvoering
onderging. In 1983 werd hij sa
men met zijn chauffeur Doderer
drie weken gegijzeld. Op het oog
heeft die periode hem niet ge
deerd. In een soort kat-en-muis-
spel zat hij nog jaren achter zijn
gijzelnemers aan.
Zijn invloed en zeggenschap
over Heineken kwam halverwe
ge de jaren zestig, toen hij ach
tereenvolgens lid (1964), vice-
voorzitter (1969) en voorzitter
(1971) van de raad van bestuur
werd. In 1995 trad hij op de
jaarlijkse aandeelhoudersverga
dering voor het laatst op als pre
sident-commissaris bij Heine
ken. Na 53 jaar zette hij een
punt achter zijn carrière, nadat
hij in 1989 al een stapje had te
ruggedaan als de grote baas.
Zijn binnenkomst, toen op 72-
jarige leeftijd, had de flair van de
entree van een beroemdheid.
Hij maakte een kwinkslag hier,
een amicaal praatje daar ('De
laatste keer dat ik je zag, was je
in bikini'), maar hield toch zeke
re afstand. Zijn aanwezigheid
was tastbaar. Dit was een leven
de mythe. Zijn charisma leek
zijn rijkdom te overtreffen. Wel
iswaar zat de zaal vol aandeel
houders, maar de ouderen on
der hen waren eerder aanbid
ders: als het met hun FredcL~
goed ging, ging het ongetwr*
goed met het bier en de brt^N
werij en dus met hun aandt
tjes. G
Vanaf vandaag moeten ze 1l
allemaal zonder hem stellei0'
fred Henry Heineken zelf, ft
malen geridderd, zou er onii-.
twijfeld een cynisch grapje u
maken. Iets in de trant van:((j|
ben wel dood, maar het bie.H
Cock Rijneveen
VAUPAAC^
0/IA
