VOORBIJGAAN
>i LEIDEN REGIO
Grimeur is artiest die allerlei beroepen in zich verenigty
ZATERDAG 1 DECEMBER 200
Wim Hoppezak schminkt zijn zoveelste Sinterklaas: „Altijd vrolijk en positief." Foto: Hielco Kuipers
Die kledingstukken haalde ik
overal vandaan. Bij ziekenhui
zen, bij particulieren, van mark
ten en er kwam ook veel van be
roepstoneelgezelschappen die ik
met mijn toenmalige vrouw had
aangeschreven. Bovendien
kreeg ik ook nog wel eens kle
ding van kinderen van mensen
die overleden waren. Zo kon ik
geleidelijk aan een aardige col
lectie opbouwen. Die werd zo
groot, dat ik naar een ander huis
en een andere opslag moest uit
kijken. Werd de schuur van ko
lenhandel Vink aan de Gevers
straat in Oegstgeest. In het huis
je dat ervoor stond heb ik vijf
jaar gewoond, met vrouw en
kind, en in die tijd hebben we
een ellende meegemaakt... Wa
terschade aan de collectie door
overstromingen, iemand die de
gevel binnenreed met zijn auto,
brand ook. Op een gegeven mo
ment had ik nog maar de helft
van al mijn spullen over, dus
moest ik eigenlijk opnieuw be
ginnen. Nadat het drie maanden
had stilgelegen, zijn we vertrok
ken naar de Pieterskerkgracht,
waar we nu sinds 1975 een fan
tastische plek hebben.
Daar is het nadien alleen maar
beter gegaan. Door het hele land
heen zijn allerlei grote verhuur
bedrijven verdwenen omdat de
verhuur van 'historische kle
ding' voor optochten en toneel
verenigingen sterk terugliep. Wij
kregen het steeds drukker om
dat we wel op de veranderingen
inspeelden. Toen de toneelver
enigingen verdwenen, versche
nen de particulieren. Kwamen
er nieuwe trends, dan speelden
we daarop in. Dat is altijd de
grote kracht van het bedrijf ge
weest, dat we - mede dankzij
mijn tweede vrouw, die ook fir
mant is en mijn kinderen en
medewerkers - steeds met de
tijd zijn meegegaan. Rock-'n-
rollers, hippies, paashazen,
kerstmannen - we hebben ze
steeds kunnen aankleden. En
toen de tijd er rijp voor was zijn
we ook met showkleding begon
nen. Voor shows van Lee To
wers en Joop van den Ende, die
in het begin bij ons al zijn spul
len kwam halen. Nu hebben we
ook veel avondtoiletten en kle
ding voor themafeesten en is het
assortiment zo groot dat ieder
een geholpen kan worden.
Voornamelijk onder leiding van
mijn zoon nu, want zelf doe ik
het sinds een jaar of twee wat
rustiger aan. Ik grimeer alleen
nog als het nodig is. Dus heb ik
wat meer tijd om thuis te zijn, in
het Waterbospark in Rijnsburg,
en kan ik me weer meer bezig
houden met mijn hobby's: vis
sen, tennissen, skiën, golfen,
bridgen, schilderen. Druk baas
je, ja, erg druk, maar dat ben ik
altijd geweest, want vroeger
zwom en hockeyde ik ook nog
veel. En ik fotografeerde zo vaak,
dat ik vermoedelijk wel fotograaf
zou zijn geworden, als ik niet
door had kunnen gaan in dit
vak. Nu is dat verder nooit aan
de orde gekomen, want grime
ren is altijd het belangrijkste in
mijn leven geweest. Daarom kan
ik het ook zo moeilijk loslaten.
Het is zo'n heerlijk vak; ik kan er
alles in kwijt. Een grimeur is ei
genlijk een artiest die allerlei be
roepen in zich verenigt. Hij is
herenkapper, dameskapper,
pruikenmaker, visagist. Hij moet
de vorm van een gezicht kun
nen veranderen. Hij is beeld
houwer, want hij moet modula
ties kunnen aanbrengen op een
gipsafdruk van het gezicht, en
hij moet ook haar kunstenaar
zijn en gevoel hebben voor licht.
Het is, kortom, een vorm van
kunst.
En die kunst leer je alleen maar
door ervaring, door te kijken
naar gezichten. Maar grimeren
is ook gevoel. Heb je dat, dan
laat het je nooit meer los. Dan
wil je steeds beter worden en
vooral bijblijven. Onder invloed
van de televisie is er bijvoor
beeld heel wat veranderd op het
gebied van de grime. Mensen
zien nu iedere dag beelden uit
de hele wereld en hebben pre
cies in hun hoofd hoe ze eruit
willen zien als ze iemand willen
uitbeelden op een feest of voor
een camera, die alles feilloos re
gistreert Dat betekent dat je nog
preciezer moet werken en op elk
detail moet letten. Doe ik dan
ook. Bij iedereen. Neem dit glit-
tertje in de baard van deze Sint.
Als je dat niet weghaalt, gaat dat
overheersen op foto's en op vi
deofilmpjes. En dat moet na
tuurlijk niet, want een Sint moet
hier wel als een echte Sint weg
gaan. Hij moet volume hebben,
rust en waardigheid uitstralen.
Dat is belangrijk, omdat hij een
oeroude traditie vertegenwoor
digt, een monument van gezel
ligheid is. Heel anders dan de
kerstman. Die komt hier ook,
maar diens pak spreekt al niet
zo aan, en die man heeft ook
geen babbel. Hij is veel onper
soonlijker, veel commerciëler.
Brengt een cadeautje, zegt 'Ho,
ho, ho' en is weg. Sinterklaas
houdt altijd iets aparts, iets hei
ligs. Daar geloof je in. En dat ge
loof mag natuurlijk niet onder
mijnd worden door een slonzig
pak en een slordige grime. Sint
moet er zo perfect uitzien datje
geen 'nee' tegen hem kunt zeg
gen als hij onverwacht voor je
staat."
Paul de Tombe
uit de Leidsch DagblacLlUCHIEVlïiX
ANNO 1901
Foto's ln deze rubriek kunnen worden nabesteld door binnen veertien dagen na plaatsing een ingevulde cheque (geen
overschrijvineskaart) ter waarde van vijf gulden (voor een exemplaar van 13 bil 18 in zwart wit) op te sturen naar het
Leidsch Dagblad, ca.v. Leidsch Dagblad Archieven, postbus 54, 2300 AB Leiden of door contante betaling aan de balie van
het Leidsch Dagblad aan de Rooscveltstraal 82. U ontvangt de foto binnen drie weken.
op de Burcht. Na de oorlog ben
ik met mijn broer en zussen nog
drie maanden in België geweest:
om aan te sterken, in het kader
van een of ander programma
gingen daar bussen vol Leidse
kinderen heen. Wij kwamen te
recht bij een slager in Deinse en
daar was het zo leuk, dat ik daar
nog jarenlang de grote vakanties
heb doorgebracht. Dan kwamen
ook hun neefjes en nichtjes en
die mensen zijn nog altijd mijn
liefste vrienden.
In Deinse heb ik ook nog op de
lagere school gezeten, die ik la
ter in Leiden heb afgemaakt. En
na een jaartje voortgezet lager
onderwijs op de Boommarkt,
ben ik bij mijn vader gaan wer
ken. Hij had een klein kostuum
verhuurbedrijf op de Nieuwe
Rijn, waar veel te doen was.
Overdag in de zaak en 's avonds
overal en nergens. Het amateur
toneel leefde enorm in die tijd,
vijftig tot zestig uitvoeringen in
de maand waren geen uitzonde
ring, en daar moest je dan naar
toe. Om de acteurs te schmin
ken. Vervolgens moest je dan de
hele voorstelling uitzitten, want
die mensen moesten ook weer
worden afgeschminkt en daarna
met het openbaar vervoer naar
huis. Waren dus lange avonden.
Voor heel weinig geld, maar
daar heb ik nooit mee gezeten,
want ik ben altijd gelukkig en te
vreden geweest in dat werk.
In het begin werd ik natuurlijk
nog met iemand meegestuurd,
maar vanaf mijn zestiende ging
ik alleen op pad met mijn kof
fertje. Om helemaal op mezelf
in de praktijk te brengen wat ik
had geleerd van mijn vader en
van een vriend van hem: Leo
Grootkop uit Amersfoort, die
destijds al grote producties
deed. Hij nam me een poosje in
huis en liet me elke dag op eta
lagepoppen oefenen. Voor mij is
dat de doorbraak naar het beter
grimeerwerk geweest.
Daarna heb ik mezelf verder
ontwikkeld en was ik ook heel
graag doorgegaan, maar drie
jaar later werd mijn vader 65.
Tot mijn grote verdriet was ik
nog te jong om de zaak over te
nemen, dus werd het kostuum-
bedrijf verkocht. Pa hield alleen
een aantal Sinterklaas- en Pie
tenkostuums voor de verhuur
vanuit het huis aan de Lijster
straat waar we gingen wonen en
grimeerde nog af en toe. Maar ik
moest overdag wat anders gaan
doen. Ben ik bij de Leidse On
derwijs Instellingen gaan wer
ken. Op zich wel aardig, maar ik
kon het grimeren niet laten. Dus
bleef ik dat er 's avonds bijdoen.
Dat heb ik vier jaar volgehou
den, toen besloot ik de sprong te
wagen. Ik nam de pakken en het
grimeerwerk van mijn vader
over en begon voor mezelf van
uit de Lijsterstraat. Was niet echt
makkelijk, want gezien het aan
bod dat ik had, viel er in de zo
mer niet veel te verdienen. In
die periode moest ik dan ook el
ders proberen er wat bij te ver
dienen. Met augurken inpotten
bij Van der Meer in Roelof-
arendsveen en werken op het
strand. Paviljoens opzetten en
bedienen. Pas toen ik de nodige
kleding had verzameld, ging
mijn eigen zaakje beter lopen.
Maandag 2 December
VOETBAL - 'Ajax' heeft zich gisteren weer eens flink
tehouden en de Haarl. Football Club (H. F. C.) met
-2 verslagen. Vóór de rust maken de Leidenaars
met den wind mee 4 doelpunten. Daarna krijgen de
Haarlemmers den wind, maar dank zij de Leidsche
verdediging kunnen zij slechts tweemaal doelpun
ten. De 'Ajax'-voorhoede weet ook nog 2 punten
machtig te worden en het einde komt dus met 6-2.
Beide partijen waren volledig. Bij 'Ajax' zagen wij
weer enkele veteranen, die toonden dat het bruine
monster hun nog niet vreemd was geworden.
SPORT - De Leidsche Athletiek-Vereeniging 'De
Sportman' zal op haar terrein, gelegen even voorbij
'Oud Poelgeest', wederom twee elftallen als hare
gasten zien. Men zal daar dus 44 spelers tegelijk
hun krachten zien meten, voor de liefhebbers van
dezen tak van sport voorzeker een zeer aantrekkelijk
schouwspel. Wij vernemen, dat 'De Sportman' zeer
veel kans heeft kampioen te worden in haar afdee-
ling, en dus zal thans 'De Sportman' met recht 'haar
beste beentje' moeten voorzetten, om zich die kans
niet te zien ontgaan.
ANNO 1976
Wim Hoppezak had het nog nooit meege-
t. Terwijl zo ongeveer heel Leiden bij hem
moet zijn geweest in de 52 jaar dat hij feest-
eaterkleding verhuurt, was er nog nooit een
lijksaanzoek in zijn zaak gedaan. Dat gebeur-
gelopen week dus wel, en nog op originele
ook.
Maarten Collée vroeg zijn vriendin Tineke
Hjdie zich net tot zwarte piet kwam laten
inken, in het bedrijf met hem te trouwen.
Haar volmondig 'ja' ontlokte een spontaan applaus
aan alle medewerkers in het sfeervolle pand aan
de Pieterskerkgracht, waar zich tijdens verkleed
partijen in de loop der jaren toch al het nodige
heeft afgespeeld. Tussen mensen van allerlei slag,
want wie heeft er nou niet ooit een smoking, cock
tailjurk of enig ander attribuut gehuurd bij de fir
ma Hoppezak, die met meer dan 70.000 kostuums
en 5000 pruiken de grootste (ver)kleedkamer van
Nederland beheert?
moeten lopen in die tabberd.
Niet met grote passen voortbe
nen, maar waardig schrijden.
Oude rotten doen dat als van
zelf. Die zie ik veranderen tij
dens het schminken - die wor
den Sint.
Natuurlijk verhuren we ook pak
ken-zonder-bemanning en losse
onderdelen, want je kunt het zo
gek niet bedenken of je kunt het
hier krijgen. Maar het mooiste
van mijn vak blijf ik toch de
complete invulling vinden. Dat
je een totale persoonsverande
ring kunt bewerkstelligen. Daar
staat in deze tijd ook een hele
ploeg voor klaar, want dit zijn
echt de drukste dagen van het
jaar. Het is maar goed dat er zo
veel familieleden de helpende
hand toesteken, anders zou het
niet te redden zijn.
Familieleden en medewerkers
hebben trouwens altijd pal ach
ter me gestaan. Zonder hun in
zet had ik de zaak niet kunnen
opbouwen en had ik ook nooit
twintig jaar lang als grimeur
voor tv-programma's kunnen
werken. Ja, daarbij heb ik heel
wat bekende mensen onder
handen gehad. Politici als Joop
den Uyi, die het maar eng vond
dat er iemand aan hem zat,
Dries van Agt en Ruud Lubbers
en mannen als Ted de Braak,
André van Duijn, Ron Brandste-
der en Ivo Niehe. Maar voor mij
was en is iedere klant belangrijk.
Je hebt met iedereen aardig
contact, omdat je tijdens het
schminken voortdurend in ge
sprek bent. En dan groeit er iets.
Na je werk krijg je daar blijheid
en tevredenheid voor terug. Of
in een enkel geval nog iets meer.
Zo ben ik volkomen onverwacht
een keer letterlijk in de schijn
werper gezet. Door Hennie
Huisman, die ik al schminkte
voordat hij bekend werd. Tij
dens de voorronde van de Play
back-show, werd in het Antoni-
us Clubhuis ineens de spot op
me gericht en stelde hij me voor
aan de hele zaal: 'Wim Hoppe
zak, mijn grimeur.'
Eigenlijk ben ik dat mijn hele le
ven geweest, grimeur, want ik
ben er al mee begonnen toen ik
13 was. Daarvoor had ik een
mooie jeugd gehad, ondanks de
oorlog die erin zat. Altijd spelen
TADSGEZICHT
LEIDEN - De Leidse
gemeentepolitie
dient als model
voor een
radioprogramma
waarin uitvoerig
aandacht wordt
geschonken aan
het reilen en
zeilen van het
politiekorps in een
middelgrote stad
in Nederland.
Foto: Archief
Leidsch Dagblad
Woensdag 1 december
LEIDEN - In het eerste kwartaal van het volgend jaar
wordt er begonnen met het overkappen van de bin
nenplaats van het Rijksmuseum van Oudheden aan
het Rapenburg. Ruim een jaar daarna zal er een be
gin worden gemaakt met het opbouwen van de Egyp
tische tempel van Taffeh. Deze tempel, een ge
schenk van wijlen president Nasser aan Nederland,
ligt al een jaar of zes opgeslagen in een pakhuis aan
de Papengracht (30), verpakt in 650 houten krat
ten.
De Rijksgebouwendienst heeft inmiddels een kre
diet beschikbaar gesteld voor de overkappingen bij
komende restauratiewerkzaamheden. In het eerste
kwartaal van het volgend jaar zal de aanbesteding
plaatshebben, zo liet een woordvoerder van het mi
nisterie van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Orde
ning weten. Met het aanbrengen van de overkapping
en bijkomende werkzaamheden (verwarming, venti
latie etc.) is ruim een jaar en ongeveer twee miljoen
gulden gemoeid. Het opbouwen van de tempel, dat
niet door de Rijksgebouwendienst maar door het
museum zelf zal worden geregeld, zal waarschijnlijk
een klein jaar duren. Verwacht mag worden dat de
tempel van Taffelrdus over twee jaar voor het pu
bliek kan worden opengesteld. Bij het museum,
waar men lang heeft uitgezien naar het moment
waarop de tempel uit de stoffige pakhuisruimte zou
worden gehaald, verwacht men zowel op financieel
als op bouwkundig gebied een problemen meer met
de zeven bij zes bij vijf meter grote tempel.
hebben hier al heel wat ge
maar dit aanzoek was
aldus Wim Hoppezak,
g ïede door dit soort ludieke
etiygjjgjj zjjn vak n0g altijd
1 definitief vaarwel kan zeg-
terugioewel hij al sinds 16 mei
heeft op pensioen. Wel
Jr 1J '"dj de dagelijkse leiding
meer over aan zijn zoon
edefirmant André, maar als
ruk is, steekt hij nog altijd
sistcrn' de helpende hand toe. Als
MS,uUïur voornamelijk. Waar hij
in die,er veei in dg weer was met
laertslspelers, politici, tv- en
;lcidcrcteurs' beperkt hij zich
)ij nu voornamelijk tot het
an etaken van de Sinterklazen,
handj deze dagen de deur plat
st ceni. 'Altijd vrolijk en positief
geniet hij er volop van. „Want
dit is de leukste tijd van het jaar
in het heerlijkste beroep dat er
bestaat. Zolang ik op mijn be
nen kan staan en verantwoord
met mijn handen kan werken,
zal ik dit blijven doen."
„Het is en blijft een mooie tradi
tie dat zoveel mensen jaarlijks
voor Sinterklaas spelen. Er zijn
erbij die hier al dertig jaar ko
men, maar je krijgt natuurlijk
ook nieuwelingen op de stoel.
Die haal je er zo tussenuit. Ze
zijn wat stijver, hebben moeite
met het pak en de pruik, de
baard en de snor, die toch hin
dernissen zijn op je gezicht.
Daardoor wordt hun stem van
zelf wat zwaarder, maar je moet
ze dan nog wel vertellen hoe ze
Ir Gerard Hoppezak en zoon Wim (19) bezig in de pruikenkamer.
:uliere foto
